ΙΣΧΥΡΟ ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ – ΔΥΝΑΜΗ ΕΛΠΙΔΑΣ ΚΑΙ ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ

του Μάριου Άνθη
μέλους του ιδρυτικού πυρήνα της ΕΝΑΚ
                                                                                                           Κέρκυρα 30/5/2011

Θα ξεκινήσω με ένα εισαγωγικό σχόλιο σχετικά με ένα θέμα της επικαιρότητας. Αφορά τις συγκεντρώσεις των λεγόμενων αγανακτισμένων που υπάρχουν σε διάφορες πόλεις της χώρας. Είναι, στις σημερινές συνθήκες, πράγματι κρίσιμο θέμα η μαζική, ολοένα μαζικότερη κοινωνική αποδοκιμασία της πολιτικής του Μνημονίου, της πολιτικής που, πιο σωστά, έχουν επιλέξει και επιβάλει στη χώρα μας τα διεθνή (και ντόπια) ισχυρά καπιταλιστικά κέντρα (ΗΠΑ-ΕΕ-ΔΝΤ) με επιδίωξη όχι τη σωτηρία, αλλά, αντίθετα την αποδυνάμωση, την διάλυση της Ελλάδας και του λαού της .Αυτή η εξοντωτική πολιτική υλοποιείται μέσω του ελληνικού μπλοκ εξουσίας, με κεντρικό όχημα, σήμερα, την κυβέρνηση Γιώργου Παπανδρέου, τον ΣΕΒ και τους διάφορους ορατούς και αόρατους συμμάχους τους. Αυτή η πολιτική που ασκείται σήμερα, έχει ασφαλώς και αιτίες και περιεχόμενο και – αναμφίβολα - ρίζες και προϊστορία. Το σχέδιο για το ολοκληρωτικό νεοφιλελεύθερο σοκ, πέρασε από πολλές φάσεις για να φθάσει στη σημερινή του μορφή και – είναι αλήθεια – δόθηκαν πολλοί και σκληροί κοινωνικοί αγώνες τα προηγούμενα χρόνια για την αποτροπή αυτών των εξελίξεων. Δυστυχώς, αγώνες όχι ικανοί να αποτρέψουν τούς μακρόπνοους σχεδιασμούς του συστήματος παρότι αυτοί διαφαίνονταν καθαρά, αγώνες μη νικηφόροι και οι αιτίες για αυτό αποτελούν από μόνες τους ένα τεράστιο και σύνθετο θέμα που σχετίζεται με τους συσχετισμούς, τις αντιλήψεις, τις δομές και τις πολιτικές που κυριαρχούν στο ελληνικό αριστερό και εργατικό κίνημα εδώ και πολλές δεκαετίες.
Παρατήρηση πρώτη: Δεν υπάρχουν γεγονότα χωρίς αιτίες, όπως δεν υπάρχουν παρθενογενέσεις. Στην πλοκή και την πορεία των γεγονότων δεν προκύπτουν ασύνδετοι, «άμεμπτοι» τιμητές έξω από τον κοινωνικό κύκλο, ούτε βέβαια ουρανοκατέβατα κινήματα. Σήμερα, δεν αποτελεί ζητούμενο η επιπλέον, η ακόμα βαθύτερη διάσπαση του κινήματος αντίστασης στην αντιλαϊκή καταιγίδα. Δεν αποτελεί ζητούμενο η ακόμα ισχυρότερη διαίρεση των κοινωνικών δυνάμεων που εναντιώνονται στο σύστημα. Αυτός ακριβώς είναι και ο στόχος του συστήματος, να δημιουργηθούν ισχυρά εσωτερικά προβλήματα και αδρανειακά φαινόμενα στο κοινωνικό μέτωπο της αντίστασης. Οι άναρθρες, ισοπεδωτικού τύπου κραυγές και οι απόψεις της λογικής του «εμείς» κόντρα και πέρα από όλους τους «άλλους» δεν παράγουν απλώς ορισμένες επικίνδυνες, φασίζουσες αντιλήψεις. Έχουν σαν αποτέλεσμα κάτι άλλο, κάτι που το βλέπει, το ξέρει και το ενισχύει το κυρίαρχο σύστημα στις μεθοδικές προσπάθειές του να αποκλιμακώσει και να διασπάσει την πάλη των εργαζομένων.
Παρατήρηση δεύτερη: Σήμερα, το πρόταγμα, η προοπτική, βρίσκεται στην ενότητα του λαϊκού – εργατικού κινήματος, των ανέργων, των συνταξιούχων, των υπαλλήλων (ιδιωτικών και δημόσιων) των αγροτών, των μικρομεσαίων, η ενότητα σε ένα ισχυρό κίνημα με συγκεκριμένους στόχους και ανάλογες μορφές αγώνα. Πολιτικός στόχος είναι η ανατροπή της αντιλαϊκής πολιτικής, του ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας, η ωρίμανση και το βάθεμα της ρήξης με τα αντιλαϊκά κέντρα (ΔΝΤ- ΕΕ - ΗΠΑ – ελληνικό μπλοκ εξουσίας). Η μαχητική συσπείρωση των εργαζομένων διεξάγεται, πρωτίστως, στους χώρους δουλειάς, εκεί που οι αγωνιστικές πρωτοβουλίες πρέπει να πυκνώσουν. Η αναμέτρηση του κινήματος με το αντιλαϊκό σύστημα οφείλει να κορυφωθεί, όπως κορυφώνεται η αντιλαϊκή καταιγίδα, με τέτοιες μορφές που να μην χωρά καμιά αμφιβολία ότι η Ελλάδα, η εργατική της τάξη είναι εδώ, πανίσχυρη, με βαρύτητα και δύναμη που δεν είναι δυνατό να αγνοηθεί από κανέναν, ούτε στο εσωτερικό, ούτε στο εξωτερικό.
Έτσι, θεωρώντας θετική πράξη την επιθυμία του κάθε ανθρώπου να αγωνιστεί και να εκφράσει την «αγανάκτηση» του, ευθέως τονίζουμε την ανάγκη να μετασχηματιστεί κάθε αγανάκτηση σε συνειδητή αγωνιστική δράση. Με στόχο, περιεχόμενο, με λαϊκή εργατική ενότητα, να γίνουν οι πλατείες, πρωί και βράδυ, πλατείες αγώνα. Όλες οι συγκεντρώσεις να αποτελούν φωτιές αντίστασης και διεκδίκησης του απλού κόσμου και όχι χώροι παρακμιακής φλυαρίας πλανόδιων ρητόρων και αριστεροδεξιών πολιτικάντηδων.
Προχωρώ. 1) Τις ημέρες αυτές γίνεται έντονη συζήτηση σχετικά με την 5η δόση του δανείου. Οι κυβερνητικοί παράγοντες, με πρώτο τον πρωθυπουργό, κινδυνολογούν και καθαρά απειλούν με χρεοκοπία, στάση πληρωμών κλπ. εάν δεν πάρουμε την δόση , την καταβολή της οποίας – φυσικά – συναρτούν με το νέο πακέτο αντιλαϊκών μέτρων και ιδιωτικοποιήσεων. Την ίδια ώρα (του μεγάλου πανικού!) η Εθνική Τράπεζα ανακοίνωσε τα αυξημένα κέρδη της στο πρώτο, μόνο, τρίμηνο του 2011 που ανέρχονται σε 157 εκατ. ευρώ. Συνεχίζοντας παραδειγματικά, επίσης στο φετινό πρώτο τρίμηνο η Marfin είχε κέρδη 71 εκατ. ευρώ ενώ ο όμιλος της Motor Oil στο πρώτο τρίμηνο είχε πέντε φορές αυξημένα κέρδη από πέρυσι, δηλ. 62,3 εκατ. ευρώ. Η κρίση δεν είναι για όλους … Την ίδια ώρα, επίσης, που ο πρωθυπουργός της χώρας μας (όπως και τα μεγάλα ΜΜΕ) επιχειρεί να εκβιάσει το λαό της Ελλάδας για τη δόση και το νέο πακέτο μέτρων, ο εκπρόσωπος του ΔΝΤ Ολιβιέ Μπλανσάρ από το Ρίο ντε Τζανέιρο ξεκαθάρισε με δήλωσή του στο πρακτορείο «Ρόιτερ» ότι πρέπει « να εκλάβετε το ελληνικό πρόγραμμα προσαρμογής ως δεκαετές». Τόνισε όμως συνεχίζοντας ότι και «μετά δέκα χρόνια δεν είναι βέβαιο ότι η Ελλάδα θα έχει βγει από το τούνελ». Είναι κατανοητό τι συμβαίνει και ποια προοπτική δίνουν στη χώρα μας τα καπιταλιστικά κέντρα. Είναι κατανοητό το βάθος χρόνου που έχει ως βάση το σχέδιό τους. Όπως επίσης, ότι βρισκόμαστε στα χέρια τους μόνο ενάμιση χρόνο με τις γνωστές συνέπειες. Βγαίνει αντικειμενικά το συμπέρασμα ότι η 5η δόση αποτελεί έναν ακόμα χονδροειδή εκβιασμό για λόγους προπαγάνδας. Εμείς λέμε ότι θα την δώσουν την 5η δόση, γιατί το σχέδιο αφαίμαξης της χώρας μας έχει βάθος και προοπτική. Θα την δώσουν και ας λένε ότι θέλουν. Αν υπάρχει μία ελάχιστη πιθανότητα να μη δοθεί, η αιτία θα είναι εξωγενής, θα αφορά αντιφάσεις και νέους σχεδιασμούς στα κέντρα της διεθνούς οικονομίας και σήμερα κάτι τέτοιο δεν προκύπτει ως βάσιμο και πιθανό. Σε αυτές λοιπόν τις συνθήκες, της μακρόχρονης κρίσης, πρέπει ο λαός και το κίνημα αντίστασης να καθορίσουν μαζί, ενιαία, την παρουσία (πολιτική και ευρύτερη) και την προοπτική τους, την προοπτική σωτηρίας, επιβίωσης της χώρας μας.
2) Είναι ξεκάθαρο ότι οι πλέον αντιδραστικοί κύκλοι της χώρας, με έξωθεν εντολή, πιέζουν για πλήρη διάλυση του δημόσιου τομέα, του κράτους των κοινωφελών υπηρεσιών. Απαιτούν «μικρότερο δημόσιο» χρησιμοποιώντας εντελώς ψεύτικα και παραπλανητικά στοιχεία. Στόχος τους είναι α) η γενικευμένη πτώση του εργατικού κόστους και η ευρεία εξαθλίωση (ο δημόσιος τομέας διαθέτει κρίσιμες νομοθετικές δικλίδες που θέλουν να καταργήσουν και β) η καταταγή μιας ιδεολογικής νίκης συμβολισμού και ισχύος απέναντι στην «τελευταία Σοβιετική χώρα!» όπως λέει και η κ. Μπακογιάννη. Είναι σαφές, επίσης, ότι μεθοδεύουν απολύσεις στο δημόσιο τομέα, αλλά, αν θα τους περάσει είναι άλλο ζήτημα. Ξέρουν ότι παίζουν με τη φωτιά. Είναι λυπηρό αλλά και – καθόλου τυχαίο – σημάδι των καιρών, ότι για να συνεχίσουν τις επιλογές τους αυτές, επιστρατεύουν και επαναφέρουν όλες τις αντιδραστικές και ανοιχτά φασιστικές νομοθετικές εμπνεύσεις και παρακαταθήκες. Δίνω ένα παράδειγμα και ας βγάλει συμπέρασμα όποιος του θυμίζει κάτι από το σήμερα. Δημοσίευμα εφημερίδας, τον Ιούνιο του 1936, με κυβέρνηση Μεταξά και υπουργό εσωτερικών Σκυλακάκη, λίγο πριν την επίσημη επιβολή της Δικτατορίας (4η Αυγούστου): Τίτλος του άρθρου «Φασιστικά βιβλιάρια στους δημοσίους υπαλλήλους - Ο Σκυλακάκης δήλωσε ότι ύστερα από εντολή του Μεταξά έστειλε εγκύκλιο σε όλες τις δημόσιες υπηρεσίες και ζητάει τα ποιο κάτω στοιχεία για τους δημοσίους υπαλλήλους 1) πόσοι δημόσιοι υπάλληλοι υπηρετούν σε κάθε υπηρεσία 2) πότε διορίστηκαν 3) σε ποιο βαθμό διορίστηκαν και ποιο βαθμό έχουν σήμερα 4) τι μισθό παίρνουν, ποιες προσαυξήσεις και ποια άλλα οικονομικά ωφελήματα έχουν. Ο Σκυλακάκης συνεχίζοντας είπε ότι η κυβέρνηση αφού συγκεντρώσει αυτά τα στοιχεία θα κόψει τους διπλούς μισθούς, τα επιμίσθια και τα επιδόματα υπηρεσιακών συμβουλίων από τους ανώτερους και ανώτατους και από τα ποσά αυτά θα αυξήσει τους μισθούς των κατωτέρων δημοσίων υπαλλήλων! Είναι ανάγκη να εξηγήσουμε ότι πρόκειται για απάτη. Ο σκοπός της εγκυκλίου δεν είναι αυτός αλλά εντελώς διαφορετικός όπως θα εξηγήσουμε αμέσως μετά….» (Γιώργη Πικρού – οι ρίζες του λαϊκού κινήματος – τόμος 9). Τα υπόλοιπα τα ξέρουμε. Αυτή είναι σήμερα η κατάσταση. Μέσα σε αυτή τη πραγματικότητα πρέπει να ζήσουμε, να παλέψουμε, να ανατρέψουμε. Σαν αγανακτισμένοι αλλά κυρίως σαν κοινωνικοί αγωνιστές.