ΑΝΕΡΓΙΑ – ΦΤΩΧΕΙΑ – ΕΚΛΟΓΕΣ..

                      του Μάριου Άνθη

        μέλους ιδρυτικού πυρήνα της ΕΝΑΚ

                 και της Σ.Ε. της ΕΡΓ.Α.Κ.

  Τα στοιχεία που δόθηκαν στην δημοσιότητα επιβεβαιώνουν την τάση για ραγδαία αύξηση της ανεργίας και ακόμα χειρότερα την τάση για ραγδαία αύξηση των μόνιμων, μακροχρόνια άνεργων. Η Περιφέρεια των Ιονίων νησιών βρίσκεται μπροστά, ψηλά στη λίστα, σαν η περιοχή με το μεγαλύτερο ποσοστό. Σύμφωνα με τα στοιχεία, η αύξηση των μακροχρόνια ανέργων στα Ιόνια νησιά, κάλπαζε τον Γενάρη σε ποσοστά διπλάσια από τον μέσο όρο της χώρας. Όπως δόθηκε στην δημοσιότητα, μέσω του τοπικού τύπου και σύμφωνα με τα στοιχεία του ΟΑΕΔ, οι μακροχρόνια άνεργοι (όχι εποχικά – ούτε περιστασιακά) αυξήθηκαν στη χώρα μας τον Γενάρη κατά 14.280 άτομα και ποσοστό μεταβολής 4,89% ενώ τον ίδιο μήνα οι «επίσημοι» μακροχρόνια άνεργοι στα Ιόνια νησιά αυξήθηκαν κατά 8,14%. Ετησίως, από τον Γενάρη του 2011 έως το Γενάρη του 2012 οι μακροχρόνια ( μόνιμοι) άνεργοι της χώρας αυξήθηκαν κατά 59.084 άτομα, ποσοστό 29,92% σε σύνολο εγγεγραμμένων 761.769 ανέργων. Ανάμεσά τους στην περιφέρεια Αττικής αναλογεί το 35,22% των ανέργων που αναζητούν εργασία από το σύνολο της χώρας, ενώ στη περιφέρεια κεντρικής Μακεδονίας αναλογεί το 19,92%

   Έτσι διαμορφώνει την πραγματικότητα, στις αρχές του 2012, η «εθνοσωτήριος» πολιτική του μπλοκ εξουσίας που – σήμερα – έχει σαν εκτελεστικό όργανο την δοτή ταξική, κεφαλαιοκρατική και ευρωζωνική κυβέρνηση Παπαδήμου, με τις ευλογίες πολλών και διαφόρων. Ανεργία, φτώχια, απελπισία, αδιέξοδα. Καμιά προοπτική, ούτε καν σχετιζόμενη με την λεγόμενη «ανάπτυξη» της αστικής οικονομίας. Καμιά ελπίδα ανάταξης, καμιά αχτίδα φωτός. Μόνο τα χειρότερα είναι μπροστά. Δηλ. το ξεπούλημα της λαϊκής – δημόσιας περιουσίας, το κλείσιμο οργανισμών – υπηρεσιών, οι νέες περικοπές μισθών και συντάξεων. Με λίγα λόγια, ακόμα χειρότερα, πολύ χειρότερα ακόμα και από σήμερα. Στο ερώτημα, για πόσο χρονικό διάστημα θα επιδεινώνεται η κατάσταση του λαού, η ξεκάθαρη «επίσημη» απάντηση μιλάει για τουλάχιστον 10 ακόμα χρόνια. Και αν τεθεί το νέο ερώτημα, που αφορά το πώς θα είναι τότε, σε τι κατάσταση θα είναι η Ελλάδα και ο λαός της, τότε απάντηση δεν δίνεται. Δίνεται, όμως μία και μοναδική, ασαφής και αυτή, απάντηση που αφορά αποκλειστικά το ζήτημα του ποσοστού του χρέους της χώρας επί του ΑΕΠ. Ίσως 120%, 122%, ίσως 126% ή και 129%... Αλλά και πάλι, το ζήτημα που επανέρχεται και αφορά το λαό της χώρας, είναι τι είδους χρέος έχει ένας λαός (που δεν δημιούργησε χρέος) και που δεν θα διαθέτει απολύτως τίποτε για να δώσει, καθώς θα έχει μαζικά και ολοκληρωτικά προλεταριοποιηθεί. Και εκεί ακριβώς βρίσκεται κατά την γνώμη μας ο πυρήνας του προβλήματος. Βρίσκεται στην εντεινόμενη πορεία προς την απόλυτη εξάρτηση της χώρας (αποικιακού τύπου πλέον) από τα ξένα καπιταλιστικά και ιμπεριαλιστικά, οικονομικά και στρατιωτικά κέντρα. Αυτή είναι μια κεντρική θέση της ΕΝΑΚ. Για την ΕΝΑΚ το καθεστώς της εξάρτησης συγκροτεί το βασικό πρόβλημα της χώρας που πάνω του, στα θεμέλιά του, οικοδομούνται όλα τα υπόλοιπα προβλήματα, συναποτελόντας ένα και ενιαίο σύνολο. Εκεί, διαμορφώνεται, εδράζεται και η βάση της πολιτικής θέσης και πρότασης διεξόδου της ΕΝΑΚ. Έτσι, ότι δεν θα έχει παραδοθεί (από τις παραγωγικές και πλουτοπαραγωγικές δυνάμεις και πηγές) της χώρας, μέσα στην επόμενη δεκαετία θα αποτελέσει τη νέα λεία των διεθνών κέντρων, στο πλαίσιο της – τότε – πολιτικής για – εκ νέου – περιορισμό του χρέους.. Ήδη, τα κέντρα αυτά και η ξενόδουλη κυβέρνηση Παπαδήμου ενεργοποιούν επιτακτικά το γνωστό πρόγραμμα «ήλιος» της ενεργειακής ληστείας της χώρας μας, ληστείας αποικιακού τύπου, που αποτελεί αφετηρία για πολλά.

   Σε αυτή τη πραγματικότητα, σε αφόρητες συνθήκες αγωνίας και άγχους ζει και θα ζήσει τις επόμενες ημέρες του ο λαός μας. Ένας λαός που τον έριξαν κλεισμένο μέσα σε σακί στη θάλασσα και μέσα στο σακί έβαλαν και τη γάτα.. Μπαίνουν ανοιχτά και ξεκάθαρα, πολλά ερωτήματα και θέματα: 1) Είναι – πράγματι – το πρόβλημα της χώρας και του λαού οι εκλογές; Μα αφού όλα, πλέον, έχουν υπογραφεί και συμφωνηθεί, αφού τίποτα δεν μπαίνει σε αμφισβήτηση, τι θα λύσουν οι εκλογές και ποιο – άραγε – πολιτικό σύστημα δήθεν θα αλλάξουν; Κανένα απολύτως. Αλλά ούτε την ανεργία, την φτώχεια, την εξαθλίωση θα περιορίσουν οι εκλογές. 2) Γιατί τα κόμματα, «μεγάλα» και «μικρά» - δεξιά και αριστερά – προσανατολίζουν πεισματικά το λαό στη λύση και την «ελπίδα» των εκλογών; Των εκλογών, μάλιστα, που πρόκειται να μετατραπούν σε κολυμπήθρα του Συλωάμ, σε διαδικασία εξαγνισμού και «κολωτούμπας» για πολλούς και διάφορους αστούς και «δημοκράτες» πολιτικάντηδες; Γιατί είναι φανερό και προφανές ότι αυτό το ανακάτεμα ανθρώπων και ρόλων αποτελεί κα το αντικείμενο των συγκεκριμένων εκλογών. 3) Γιατί το ζήτημα δεν τοποθετείται από κανέναν, εκεί που αληθινά είναι; Δηλαδή στο βάθεμα της εξάρτησης και της λεηλασίας χώρας και λαού, κάτι που αποτελεί πλήρη και απόλυτα συνειδητή πολιτική των ηγετών της ευρωζώνης – ΕΕ; Αναμφίβολα μία τέτοια, ξεκάθαρη πολιτική θέση και παραδοχή, συνεπάγεται και ανάλογες πολιτικές θέσεις και προτάσεις διεξόδου.. Και στον πιθανό αντίλογο, πως όχι, το ζήτημα αυτό μπαίνει «από τα αριστερά» εμείς έχουμε βάσιμη και κατηγορηματική γνώμη πως δεν είναι καθόλου έτσι τα πράγματα. 4) Για πόσο ακόμα θα εμπαίζεται και θα ταπεινώνεται ο φτωχός και νεόπτωχος λαός της χώρας μας με τα συσσίτια των λεγόμενων «φιλανθρωπικών οργανώσεων» και «αλληλέγγυων ομάδων» των «κοινωνικών παντοπωλείων» των «φιλεύσπλαχνων ΜΚΟ» κλπ. την ίδια στιγμή που σφαγιάζεται ακόμα και το ισχνό επίδομα ανεργίας; Πόσο αλήθεια μπορεί να αντέξει ακόμα η Ελλάδα και ο – προς εξαθλίωση – πληθυσμός της από την «ελεήμονα πρόνοια» αυτών των «αγίων ανθρώπων»; Η δική μας απάντηση είναι: Για πολύ λίγο ακόμα.. 5) Τα αδιέξοδα μεγαλώνουν. Τώρα είναι πολύ χειρότερα από πέρυσι και του χρόνου θα είναι πολύ – πολύ χειρότερα. Οι ευθύνες του μπλοκ εξουσίας και οι ενοχές του απέναντι στο λαό μας είναι τεράστιες. Τον οδηγούν στη καταστροφή για να διασώσουν τα συμφέροντα των ποντικών της εγχώριας οικονομικής ολιγαρχίας που είναι επενδυμένα σε ευρώ και σε μεγάλο ποσοστό είναι φυγαδευμένα στο εξωτερικό. Λύση δεν υπάρχει για τον κόσμο της χώρας. Έχουν αποφασίσει να τον θυσιάσουν.

   Στο ερώτημα, τι μπορεί άμεσα να γίνει, το ευρύτερο σύστημα εξουσίας, ανοίγει στο λαό μας δύο πόρτες. Η μία πόρτα γράφει «ΕΚΛΟΓΕΣ» για να επιβεβαιωθούν δια της κάλπης (και με οποιοδήποτε μετεκλογικό πιθανό συνδυασμό) τα ήδη συμφωνημένα και υπογραμμένα. Η άλλη πόρτα γράφει «ΟΧΙ ΕΚΛΟΓΕΣ» με παράταση της δοτής πρωθυπουργίας Παπαδήμου, ανασχηματισμό και δημιουργία σκληρής κυβέρνησης τεχνοκρατών – ευρωζωνοφυλάκων. Και οι δύο πόρτες οδηγούν το λαό στο γκρεμό.

   Μετά δύο χρόνια μνημονίων, η αντίσταση του λαού μας και πρωτίστως της εργαζόμενης τάξης συνεχίζεται. Ακόμα όμως, είναι μία αντίσταση αποσπασματική, με ανεβοκατεβάσματα, χωρίς κεντρικούς ενιαίους στόχους και πολιτικές στοχεύσεις. Είναι αντίσταση, ακόμα αιχμάλωτη, στις επιδιώξεις, τις ταλαντεύσεις, στα παιγνίδια, στους εργατοπατερισμούς κάθε απόχρωσης, στα εκλογομαγειρέματα, στους θεατρινισμούς και τους «αγανακτισμένους» βερμπαλισμούς πολλών και διαφόρων «ηγητόρων» της συγκυρίας. Είναι ακόμα και τώρα αντίσταση δεμένη σε απάνεμα λιμάνια του παρελθόντος. Για αυτό και δεν είναι αρκετά αποτελεσματική. Το σύστημα ακόμα μπορεί να επηρεάζει την αντίσταση. Μέσα όμως από τις συνθήκες της απελπισίας, μέσα από τις εμπειρίες, μέσα από τα δραματικά γεγονότα, τις ανάγκες επιβίωσης, τις μάσκες που πέφτουν, εκεί μέσα, σε κάθε εργαζόμενη και άνεργη ομάδα, κλάδο και κατηγορία, αναπτύσσεται η σκέψη και ο προβληματισμός. Αυτός ο προβληματισμός γίνεται βήμα ωριμότητας, γίνεται δύναμη και πίστη σε μια νέα αντίσταση που προβάλει αχνά στον ορίζοντα σαν την μοναδική πολιτική, λαϊκή και εθνική ελπίδα.