Πριν από 70 χρόνια, στης 9 Μάη 1945, γραφόταν ο επίλογος ενός δραματικού πολέμου που στοίχισε τη ζωή σε περισσότερο από 60 εκατομμύρια ανθρώπους.
Η ναζιφασιστική χιτλερική Γερμανία δέχονταν το τελικό χτύπημα με την ύψωση της κόκκινης σημαίας στη Γερμανική Βουλή, στο Ράιχσταγκ, από το σοβιετικό Κόκκινο Στρατό.
Στις ημέρες μας, θεωρούμε πως αποτελεί καθήκον απέναντι στην αντικειμενικότητα, στην ιστορική αλήθεια, καθήκον πολιτικής και ηθικής τάξης, να πούμε τα πράγματα με το όνομα τους, κόντρα στο ψέμα και τις μεθοδευμένες σκοπιμότητες: Σε κείνα τα πολύ δύσκολα και κρίσιμα χρόνια του πολέμου, επικεφαλής του Κόμματος των Μπολσεβίκων, της Σοβιετικής Ένωσης και του Κόκκινου Στρατού ήταν ο Ιωσήφ Στάλιν, ο οποίος υπήρξε αρχηγός του στρατιωτικού επιτελείου που καθοδήγησε άμεσα τις μάχες της Μόσχας και του ΣΤΑΛΙΝΓΚΡΑΝΤ. Ο Στάλιν υπήρξε ο μεγαλύτερος πολέμιος του φασισμού, ο άτεγκτος και αποτελεσματικός αντίπαλος του, ο βασικός νικητής του. Αυτό ήταν γνωστό σε όλες τις χώρες την εποχή εκείνη. Αυτό το ξέρουν όλοι όσοι γνωρίζουν στοιχειώδη σύγχρονη ιστορία και ας παριστάνουν ορισμένοι πως το αγνοούν. Ήδη από το 1942 ο Αμερικάνος στρατηγός Μακ Άρθουρ αναφέρει ότι «οι ελπίδες του πολιτισμού στηρίζονται στις ευγενικές σημαίες του γενναίου Κόκκινου Στρατού» (Ο. Φόστερ: "Ιστορία των Τριών Διεθνών", Εκδόσεις Γνώσεις, 1955, σελ. 549). Ο Τσώρτσιλ στην ομιλία του στη Βουλή των Λόρδων (28/12/1959) αναφέρει ότι: «Το μεγάλο ευτύχημα για τη Ρωσία ήταν ότι στα χρόνια των δυσκολότατων δοκιμασιών επικεφαλής της χώρας ήταν ο μεγαλοφυής και ακλόνητος στρατηλάτης Ι.Β. Στάλιν». Ιστορικές αλήθειες που κάποιοι θέλουν να ξεχάσουν και πολλοί έχουν διαπρέψει στις προσπάθειες να διαστρεβλώσουν, να συσκοτίσουν, να αμαυρώσουν, να αποκρύψουν. Ανάμεσα σε αυτούς, κεντρικό ρόλο έχουν διαδραματίσει και συνεχίζουν, η συστηματική ιμπεριαλιστική - αστική και φασιστική προπαγάνδα, οι τροτσκιστές κάθε είδους (με το γνωστό ανύπαρκτο και δόλιο ρόλο τους στον αντιφασιστικό αγώνα), οι οπαδοί των Χρουτσόφ - Γκορμπατσόφ και λοιπών, οι διάφοροι αναρχοφιλελεύθεροι πλανόδιοι ρήτορες - συγγραφείς κ.α
Ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος είχε έρθει ως συνέπεια της γενικής κρίσης του παγκόσμιου καπιταλιστικού συστήματος, μια αντίστοιχη κρίση, τηρουμένου των αναλογιών, τη βιώνουμε και σήμερα. Και επειδή και σήμερα το φαινόμενο του φασισμού βρίσκεται σε έξαρση σε ολόκληρη την Ευρώπη, είναι επιβεβλημένη η ανάγκη εξαγωγής ουσιαστικών και χρήσιμων συμπερασμάτων που θα αναδεικνύουν την αλήθεια και θα σηματοδοτούν τις σύγχρονες αντιφασιστικές πολιτικές και δράσεις.
Δε νοείται σήμερα αντιφασίστας που να μην αναγνωρίζει την κορυφαία στιγμή συντριβής του ναζιφασισμού ή που να μην αναγνωρίζει τον κεντρικό αντιφασιστικό ρόλο του Ι. Στάλιν. Αυτοί που σκόπιμα το κάνουν, ξεκινούν απο ένα ψέμα και βάζουν το ζήτημα, συνολικά, σε μια ψεύτικη και σαθρή βάση. Σήμερα, με επείγουσα σημασία, τίθεται το ζήτημα της ενιαίας αντιφασιστικής δημοκρατικής συσπείρωσης και δράσης, στο πλαίσιο του ταξικού εργατικού αγώνα, για να αποκαλυφθεί και να τσακιστεί (για μια ακόμα φορά ο φασισμός και οι αιτίες που τον αναπαράγουν) και να διεκδικήσουμε με δύναμη εμπνεόμενη απο τον αντιφασιστικό αγώνα όλων των λαών, ένα κόσμο καλύτερο, ειρηνικό και δημιουργικό. Οι αντιφασιστικοί αγώνες και οι παραδόσεις του ελληνικού λαού, είναι μεγάλες και έχουν σαν ορόσημο το ΕΑΜ. Στο δρόμο της αντίστασης, της δημιουργίας, του πολιτισμού και της αξιοπρέπειας είναι το κάλεσμα μας, ανήμερα της αντιφασιστικής νίκης.
Η ναζιφασιστική χιτλερική Γερμανία δέχονταν το τελικό χτύπημα με την ύψωση της κόκκινης σημαίας στη Γερμανική Βουλή, στο Ράιχσταγκ, από το σοβιετικό Κόκκινο Στρατό.
Στις ημέρες μας, θεωρούμε πως αποτελεί καθήκον απέναντι στην αντικειμενικότητα, στην ιστορική αλήθεια, καθήκον πολιτικής και ηθικής τάξης, να πούμε τα πράγματα με το όνομα τους, κόντρα στο ψέμα και τις μεθοδευμένες σκοπιμότητες: Σε κείνα τα πολύ δύσκολα και κρίσιμα χρόνια του πολέμου, επικεφαλής του Κόμματος των Μπολσεβίκων, της Σοβιετικής Ένωσης και του Κόκκινου Στρατού ήταν ο Ιωσήφ Στάλιν, ο οποίος υπήρξε αρχηγός του στρατιωτικού επιτελείου που καθοδήγησε άμεσα τις μάχες της Μόσχας και του ΣΤΑΛΙΝΓΚΡΑΝΤ. Ο Στάλιν υπήρξε ο μεγαλύτερος πολέμιος του φασισμού, ο άτεγκτος και αποτελεσματικός αντίπαλος του, ο βασικός νικητής του. Αυτό ήταν γνωστό σε όλες τις χώρες την εποχή εκείνη. Αυτό το ξέρουν όλοι όσοι γνωρίζουν στοιχειώδη σύγχρονη ιστορία και ας παριστάνουν ορισμένοι πως το αγνοούν. Ήδη από το 1942 ο Αμερικάνος στρατηγός Μακ Άρθουρ αναφέρει ότι «οι ελπίδες του πολιτισμού στηρίζονται στις ευγενικές σημαίες του γενναίου Κόκκινου Στρατού» (Ο. Φόστερ: "Ιστορία των Τριών Διεθνών", Εκδόσεις Γνώσεις, 1955, σελ. 549). Ο Τσώρτσιλ στην ομιλία του στη Βουλή των Λόρδων (28/12/1959) αναφέρει ότι: «Το μεγάλο ευτύχημα για τη Ρωσία ήταν ότι στα χρόνια των δυσκολότατων δοκιμασιών επικεφαλής της χώρας ήταν ο μεγαλοφυής και ακλόνητος στρατηλάτης Ι.Β. Στάλιν». Ιστορικές αλήθειες που κάποιοι θέλουν να ξεχάσουν και πολλοί έχουν διαπρέψει στις προσπάθειες να διαστρεβλώσουν, να συσκοτίσουν, να αμαυρώσουν, να αποκρύψουν. Ανάμεσα σε αυτούς, κεντρικό ρόλο έχουν διαδραματίσει και συνεχίζουν, η συστηματική ιμπεριαλιστική - αστική και φασιστική προπαγάνδα, οι τροτσκιστές κάθε είδους (με το γνωστό ανύπαρκτο και δόλιο ρόλο τους στον αντιφασιστικό αγώνα), οι οπαδοί των Χρουτσόφ - Γκορμπατσόφ και λοιπών, οι διάφοροι αναρχοφιλελεύθεροι πλανόδιοι ρήτορες - συγγραφείς κ.α
Ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος είχε έρθει ως συνέπεια της γενικής κρίσης του παγκόσμιου καπιταλιστικού συστήματος, μια αντίστοιχη κρίση, τηρουμένου των αναλογιών, τη βιώνουμε και σήμερα. Και επειδή και σήμερα το φαινόμενο του φασισμού βρίσκεται σε έξαρση σε ολόκληρη την Ευρώπη, είναι επιβεβλημένη η ανάγκη εξαγωγής ουσιαστικών και χρήσιμων συμπερασμάτων που θα αναδεικνύουν την αλήθεια και θα σηματοδοτούν τις σύγχρονες αντιφασιστικές πολιτικές και δράσεις.
Δε νοείται σήμερα αντιφασίστας που να μην αναγνωρίζει την κορυφαία στιγμή συντριβής του ναζιφασισμού ή που να μην αναγνωρίζει τον κεντρικό αντιφασιστικό ρόλο του Ι. Στάλιν. Αυτοί που σκόπιμα το κάνουν, ξεκινούν απο ένα ψέμα και βάζουν το ζήτημα, συνολικά, σε μια ψεύτικη και σαθρή βάση. Σήμερα, με επείγουσα σημασία, τίθεται το ζήτημα της ενιαίας αντιφασιστικής δημοκρατικής συσπείρωσης και δράσης, στο πλαίσιο του ταξικού εργατικού αγώνα, για να αποκαλυφθεί και να τσακιστεί (για μια ακόμα φορά ο φασισμός και οι αιτίες που τον αναπαράγουν) και να διεκδικήσουμε με δύναμη εμπνεόμενη απο τον αντιφασιστικό αγώνα όλων των λαών, ένα κόσμο καλύτερο, ειρηνικό και δημιουργικό. Οι αντιφασιστικοί αγώνες και οι παραδόσεις του ελληνικού λαού, είναι μεγάλες και έχουν σαν ορόσημο το ΕΑΜ. Στο δρόμο της αντίστασης, της δημιουργίας, του πολιτισμού και της αξιοπρέπειας είναι το κάλεσμα μας, ανήμερα της αντιφασιστικής νίκης.
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου