ΑΝΟΙΧΤΗ ΠΟΛΗ

Την Παρασκευή το πρωί παρακολουθήσαμε στο ιστορικό κέντρο της πόλης, στην Πλακάδα, μια συμβολική, μουσική παράσταση, μια παράσταση διαμαρτυρίας αναφορικά με θέματα και προβλήματα που αφορούν τη γενικότερη λειτουργία της πόλης μας. Η ΕΝΑΚ και στο παρελθόν με αρκετές δημόσιες παρεμβάσεις, της έχει αναφερθεί σε συγκεκριμένα προβλήματα και θέματα  της πόλης, στις κυρίαρχες αντιλήψεις της στασιμότητας και της παρακμής στις αντιφατικές πολιτικές και τα αδιέξοδα που έχουν προκαλέσει στη πόλη μας οι μακρόχρονες πολιτικές και επιλογές που έχει επιβάλλει το αντιδραστικό και πολυπλόκαμο μπλοκ εξουσίας. Οι κυρίαρχες πολιτικές – κοινωνικές και άλλες δυνάμεις που διευθύνουν και καθορίζουν για πολλά – πολλά χρόνια τον χαρακτήρα, τις επιλογές και το «μοντέλο» της ιστορικής μας πόλης, με την «περιορισμένη αντίληψη» και την μονομερή ιδεοληψία που τους διαπερνάει, έχουν την απόλυτη ευθύνη (όπως κάθε εξουσία) για τη σημερινή προβληματική πραγματικότητα μιας ιστορικής πόλης που παραμένει στάσιμη, μίζερη, χωρίς φρέσκο αέρα, με συσσωρευμένα και άλυτα προβλήματα, διαρκώς και παρακμιακά επαναλαμβανόμενη σε όλα τα επίπεδα. Τα τελευταία χρόνια η πραγματικότητα αυτή παρουσιάζεται σε όλους και προς όλους, ξεκάθαρη και πιεστική. Ωστόσο, το μπλοκ εξουσίας, συζητά και ξανασυζητά μονότονα από τις τηλεοράσεις, τι τους φταίει και πάλι τι τους φταίει, χωρίς ποτέ να καταλήγουν σε κάποιο ουσιαστικό συμπέρασμα. Έτσι, αναπόφευκτα καταφεύγουν τελικά, σε αυτές τις «λύσεις» που αποτελούν το «κεκτημένο» τους, δηλ. σε άστοχες, καταστροφικές και αυταρχικές επιλογές αναπαραγωγής της ίδιας αδιέξοδης και παρακμιακής πραγματικότητας.

     Η ομάδα των νέων παιδιών που πραγματοποίησε αυτή τη μικρή, δημόσια, του δρόμου, μουσική παράσταση, προκαλώντας ευμενή διάθεση στους περαστικούς, είχε κάποιους λόγους. Τους περιγράφει σε ένα κείμενο που διένειμε, ένα κείμενο με ενδιαφέρουσες σκέψεις και παρατηρήσεις, που η ΕΝΑΚ το δίνει στη δημοσιότητα, θεωρώντας ότι αποτελεί χρήσιμη συμβολή στο δημόσιο προβληματισμό για τα δρώμενα στη πόλη, τώρα στις αρχές του 2011: 

UNESCO.  ΖΗΣΤΕ ΤΟ ΜΥΘΟ ΣΑΣ ΣΤΗΝ ΚΕΡΚΥΡΑ!

Ζώντας στην εποχή του σύγχρονου Καλλικράτη, του μνημονίου, του Δ.Ν.Τ. και λοιπών, πέραν τον ασκούμενων οικονομικών πολιτικών και της κρατικής προπαγάνδας, γίνεται μια συντονισμένη  προσπάθεια δημιουργίας ενός νέου μοντέλου πολίτη-καταναλωτή. Ενός πολίτη που θα πειθαρχεί, θα συμμορφώνεται και θα υποτάσσεται οικειοθελώς σε κάθε επιταγή της κρατικής εξουσίας και θα καταναλώνει ανελλιπώς τα σκουπίδια που παράγει η βιομηχανία του θεάματος.

Πέμπτη πρωί. Ο ήρωας μας κάνει περίπατο στην ιστορική παλιά πόλη της Κέρκυρας. «Το καμάρι της UNESCO!» Το βήμα του σκοντάφτει συχνά πυκνά σε κάθε λογής τραπέζι, καρέκλα, πάγκους με τουριστικά, παρκαρισμένα οχήματα και ποιος ξέρει τι άλλο. Δεν πτοείται όμως. Συνεχίζει τη βόλτα του και για να αντέξει όσο αποφεύγει αγχωμένους σερβιτόρους, διερχόμενα αυτοκίνητα και επιστρατευμένους μισθοφόρους κανταδόρους, προσπαθεί να αγνοήσει τον λαβύρινθο μιας ολόκληρης πόλης - βιτρίνα και φαντάζεται μια πόλη απελευθερωμένη από τα δεσμά της εμπορευματοποίησης και των τυποποιημένων κοινωνικών σχέσεων.

Ξαφνικά, ο στοχασμός του διακόπτεται απότομα από μία ομάδα ανθρώπων, η οποία αρχικά του φάνηκε ως μία οργανωμένη συμμορία. Όπως όμως διαπίστωσε αργότερα, επρόκειτο για ομάδα οργάνων της δημοτικής αστυνομίας η οποία εκείνη τη στιγμή έκανε έφοδο σε γιάφκα πεζοδρομίου. Τα όργανα, αυτήν την φορά επιχείρησαν να εξουδετερώσουν την αποκλίνουσα παρουσία ενός πλανόδιου μουσικού, ο οποίος, όπως και όλοι οι συνάδελφοί του, απειλούν την ομοιομορφία και την ιδεολογική καθαρότητα της «ένδοξης πόλης» μας. Τα τεκμήρια της ενοχής του εν λόγω υποκειμένου, ήταν τα εξής:

1) Τραγούδησε επανειλημμένα άσματα με έντονο ανατρεπτικό περιεχόμενο, τα οποία διατάρασσαν την κοινωνική ειρήνη και τη συμβατική καθημερινότητα της καλλιτεχνικής μας πόλης (με τεράστια παράδοση στις φιλαρμονικές και τις μαζορέτες ).

2) Καταστρατηγούσε τις καθημερινές σχέσεις εκμετάλλευσης μέσα από τις οποίες παράγεται κέρδος, καθώς ήταν φυσικός αυτουργός φοροδιαφυγής, μιας και δεν έκοβε αποδείξεις παροχής υπηρεσιών, όπως κάθε ευσυνείδητος καταστηματάρχης.

3) Ήταν υπεύθυνος για την πρόκληση ηχορύπανσης, στο ιστορικό κέντρο της πόλης, όπου τίποτα άλλο δεν διαταράσσει τη γαλήνη και την αρμονία, εκτός από: οχήματα, μονάδες κλιματισμού που κρέμονται πάνω από τα καντούνια, δυνατή μουσική από πληθώρα καφετεριών και λοιπών μαγαζιών, καμπάνες, μεγάφωνα εκκλησιών, φιλαρμονικές, λιτανείες, παρελάσεις και κάθε είδους «πολιτιστικών δρωμένων».

4) Προσβάλλει ένα από τα πιο θεμελιώδη δικαιώματα των καιρών μας. Αυτό της ατομικής πνευματικής ιδιοκτησίας, το οποίο προτάσσει την εξασφάλιση της κερδοσκοπίας και του ελέγχου προς όφελος των βιομηχανιών του θεάματος.

Ο ήρωας μας τότε άκουσε τα λόγια του επικεφαλής της ομάδας των οργάνων, ο οποίος δήλωσε στον ένοχο ότι ακόμη και εάν ο μουσικός δεν κατάφερνε να πληρώσει το πρόστιμο των 3.500 €, το κράτος είχε ήδη μεριμνήσει γι' αυτόν. Θα του δινόταν η μοναδική ευκαιρία να εργαστεί αμισθί στην υπηρεσία του Δήμου έως ότου να αποπληρώσει το χρέος του.

Αυτά και άλλα πολλά λαμβάνουν χώρα όλο και συχνότερα στην πόλη μας. Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις, μόνο συμπτωματική δεν είναι. Είναι καιρός να αποφασίσουμε τι είδους πόλη θέλουμε, με ποιους τρόπους επιχειρούμε να ορίσουμε την καθημερινότητα και το περιβάλλον μας και πώς αποδεσμεύουμε την πολιτική και κοινωνική μας ταυτότητα από την κυρίαρχη σφαίρα εμπορευματοποίησης που προωθεί ο καπιταλισμός. Θέλουμε μία πόλη βιτρίνα, όπου όλοι μας μεταλλασσόμαστε σταδιακά σε οργανικά μέλη μιας μεγάλου βεληνεκούς ατραξιόν; Θέλουμε να υπάγονται οι κοινωνικές και οι πολιτικές μας σχέσεις σε μία αποστειρωμένη πόλη όπου η ποινικοποίηση και η περιθωριοποίηση της κάθε παρέμβασης, της κάθε εναλλακτικής μορφής εργασίας, διασκέδασης και γενικότερα της ύπαρξης μας είναι ένα φαινόμενο ολοένα και πιο συχνό;

Η κυρίαρχη πολιτική και αισθητική προπαγάνδα, εξαπολύοντας αφορισμούς και τρομοκρατία, επιχειρεί συντονισμένα να απομονώσει και να φιμώσει καταστέλλοντας οτιδήποτε αμφισβητεί την οργανωμένη πλήξη και τη λογική του κέρδους έτσι όπως επιτάσσει το αστικό καθεστώς. Το καθεστώς αυτό που τρέφεται από την παθητικότητα, τον φόβο και την ιδιώτευση προσπαθεί να εξουδετερώσει την κάθε δημόσια παρουσία και δράση η οποία ξεφεύγει από τη λογική της διαμεσολάβησης, της ιεραρχίας και ης αποθέωσης του ανταγωνισμού.

Απαιτούμε μια πόλη ανοιχτή σε όλους και όχι μόνο σε ότι εξυπηρετεί τις βιομηχανίες του τουρισμού και του θεάματος, όπου ο καθένας να μπορεί να εκφράζεται ελεύθερα και οι δημόσιοι χώροι της οποίας να είναι πραγματικά δημόσιοι.