Από τις εκλογές της 17ης Ιουνίου, προέκυψε ο σχηματισμός της τρικομματικής (ΝΔ – ΠΑΣΟΚ – ΔΗΜΑΡ) κυβέρνηση Σαμαρά. Χρειάστηκαν 40 ακόμα ημέρες, από την εκλογική αναμέτρηση της 6ης Μαΐου, για να ολοκληρωθεί και υλοποιηθεί η πρωταρχική και βασική επιλογή του εγχώριου μπλοκ εξουσίας, σχετικά με το κυβερνητικό πρόβλημα. Η ΕΝΑΚ έγκαιρα, ξεκάθαρα και με σαφήνεια προειδοποίησε για αυτές τις σχεδιασμένες και δρομολογημένες εξελίξεις. Με πολιτικές παρεμβάσεις και τοποθετήσεις, όπως αυτή με το τίτλο «οι εκλογές κρύβουν παγίδες» και άλλες, η ΕΝΑΚ κατέθεσε στον κόσμο και στο κίνημα της αντίστασης, πολιτικές θέσεις, προοπτικές και προειδοποιήσεις. Οι πολιτικές θέσεις της ΕΝΑΚ, όπως και οι πολιτικές θέσεις όλων, βρίσκονται στη δημόσια κρίση και στην κρίση των κοινωνικών λαϊκών αγωνιστών και κάθε σκεπτόμενου ανθρώπου.
Η κυβέρνηση Σαμαρά αποτελεί ρεαλιστικά, την σημερινή, πρωταρχική δυνατότητα του σκληρού εγχώριου μπλοκ εξουσίας και των ιμπεριαλιστικών κέντρων να αντιμετωπίσουν την παλλαϊκή κοινωνική διαμαρτυρία και οργή και να «σταθεροποιήσουν» το πολιτικό κενό που δημιούργησαν οι προηγούμενες κυβερνήσεις, με μια νέα «πολιτική κυβέρνηση με αυξημένη νομιμοποίηση». Αυτό που ουσιαστικά έχει γίνει, είναι ο σχηματισμός μιας σκληρής ευρωζωνικής – ευρωατλαντικής κυβέρνησης, μιας κυβέρνησης φανατικά πιστής στο δόγμα της εξάρτησης της χώρας μας. Και τα τρία κόμματά που την στηρίζουν, συναποτελούν τους εγχώριους φονταμενταλιστές της εθνικής εξάρτησης και της ευρώ - υποτέλειας. Αυτή η κεντρική επιλογή, αυτός ο χαρακτήρας της κυβέρνησης είναι που την οδηγεί, αντικειμενικά, σε πλήρη αντίθεση με τον ελληνικό λαό, και τα λαϊκά συμφέροντα. Γιατί η σημερινή πραγματικότητα της χώρας, της λαϊκής εξαθλίωσης, της μαζικής ανεργίας, της οικονομικής ύφεσης, δεν ήρθε ουρανοκατέβατη. Έχει συγκεκριμένες αιτίες:
α) Την παγκόσμια και ευρωζωνική κρίση, μία καπιταλιστική κρίση υπερπαραγωγής, με ευρύτερη εκδήλωση των συνεπειών της στον χρηματοπιστωτικό και δημοσιονομικό τομέα και ιδιαίτερα των «ασθενέστερων» χωρών του ευρωπαϊκού Νότου.
β) Στην ένταξη της χώρας μας στις διαδικασίες των μνημονίων, που δημιουργούν συνθήκες χώρας – προτεκτοράτου με τις ανάλογες συνέπειες σε εθνικό και λαϊκό – κοινωνικό επίπεδο. Τις αποκρουστικές και δραματικές συνέπειες αυτής της κατάστασης (που κάθε άλλο παρά δικαιώνει την ένταξη της Ελλάδας σε ΕΟΚ – ΟΝΕ – ΕΕ) το πολιτικό και οικονομικό μπλοκ εξουσίας συστηματικά τις φορτώνει αποκλειστικά στον ελληνικό εργαζόμενο λαό, αφήνοντας την αλήτικη – παρασιτική εγχώρια πλουτοκρατία στο απυρόβλητο, να μεγαλώνει τα κέρδη της ή και να τα φυγαδεύει στο εξωτερικό.
Η συγκυβέρνηση Σαμαρά, σαφέστατα, δεν είναι προσανατολισμένη να κινηθεί στην κατεύθυνση αντιμετώπισης των κεντρικών αιτιών της κρίσης. Είναι μια κυβέρνηση του μπλοκ εξουσίας, κυβέρνηση εξάρτησης, κυβέρνηση της κρίσης. Το σύνολο του εργαζόμενου και άνεργου λαού, ανεξάρτητα τι ψήφισε και εάν ψήφισε στις εκλογές, ενωμένα και ενιαία πρέπει να σταθεί απέναντι στην κυβέρνηση, προασπίζοντας αγωνιστικά τα συμφέροντά του και τα συμφέροντα της χώρας.
Υπογραμμίζουμε ότι το προγραμματικό πλαίσιο που περιέχεται στο κοινό πόρισμα των τριών κυβερνητικών κομμάτων, παρουσιάζεται σαν ένα πλαίσιο προσδοκιών και διακηρύξεων, διακηρύξεων – όμως – προς διαπραγμάτευση με την Τρόικα και τα ξένα αφεντικά. Αυτό είναι απαράδεχτο για κυρίαρχη χώρα για να μην χρησιμοποιήσουμε βαρύτερο χαρακτηρισμό. Επιπλέον το πόρισμα εδράζεται στην βασική και – εξαρχής - υπονομευτική θέση, ότι «περάνω όλων» είναι η παραμονή της χώρας στην ευρωζώνη. Εδώ βρίσκεται μια μεγάλη παγίδα, μια μεγάλη εξαπάτηση.
Η επίκληση του εκλογικού αποτελέσματος της 17ης Ιουνίου δεν μπορεί να στοιχειοθετήσει με κανένα τρόπο τις όποιες πολιτικές επιλογές που θα έφταναν στα όρια της μειοδοσίας, της δολιοφθοράς και της προβοκάτσιας ενάντια στον ελληνικό λαό. Στις συνθήκες αυτές η πολιτική πρόταση της ΕΝΑΚ για μια νέα Ελλάδα, λεύτερη, ανεξάρτητη και παραγωγική, στηριγμένη στην κυριαρχία εργατών, αγροτών, επιστημόνων και ευρύτερα της παραγωγικής πλειοψηφίας, αποτελεί βάση για μια νέα πολιτική αντίστασης και ανασυγκρότησης. Καλούμε συντρόφους και συναγωνιστές σε διάλογο και συστράτευση, με κατεύθυνση να πάμε πραγματικά και ουσιαστικά μπροστά.
Μερικές επισημάνσεις σχετικά με το εκλογικό αποτέλεσμα.
1) Με συνειδητό σχέδιο όλων των βασικών κομμάτων της δεξιάς και της αριστεράς, στην βάση των πολιτικών - κοινωνικών αντιλήψεων, εξαρτήσεων και αναφορών τους, αλλά και του πολιτικού πανικού που κυριαρχεί σε όλους, η χώρα οδηγήθηκε – σύρθηκε στην διευθέτηση κεντρικών προβλημάτων της, με την μέθοδο των κομματικών – βουλευτικών εκλογών. Έτσι, υπονομεύτηκαν και επισκιάστηκαν τα μεγάλα και κρίσιμα ερωτήματα που αφορούν το προσανατολισμό της χώρας και του λαού. Με μέσο και ιμάντα τα κόμματα, με την μέθοδο της διολίσθησης, με συνεχείς μεθοδικές κινήσεις, ο ελληνικός λαός παρουσιάστηκε τεχνικά και φαινομενικά σαν «φανατικός» θιασώτης του ευρώ και της ευρωλαγνείας, στην βάση του «σφάξε με αγά μου να αγιάσω»! 1.200.000 άνεργοι και φτωχοί έλληνες, χωρίς ευρώ στη τσέπη, πλασαρίστηκαν από τα κόμματα σαν δήθεν ανυποχώρητοι «ευρωπαϊστές» και χούλιγκαν του ευρώ!! Ο ρόλος ΝΔ – ΠΑΣΟΚ – ΔΗΜΑΡ – ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ ήταν αναμενόμενος εντός αυτού του σχεδιασμού. Η ευθύνες όμως του ΣΥΡΙΖΑ και του ΚΚ του Περισσού είναι τεράστιες αφού ο ΣΥΡΙΖΑ αποτέλεσε τον κρίσιμο μεταφορέα ευρωλαγνείας και ευρωζωνικής προσήλωσης σε αυτή την σημαντικότατη, αποφασιστική περίοδο, ενώ το ΚΚ αποσύνδεσε αυθαίρετα και τεχνητά το ζήτημα του ευρώ από την αντικειμενική σημασία του και την σύνδεση του με την υπαρκτή πραγματικότητα, εκτίμησε το νομισματικό πρόβλημα σαν μη επίκαιρο, ως πρόβλημα μελλοντικό.. και ως ψευδοδίλλημα.. Με τέτοια θέση κατέβηκε στον λαό και στο μαζικό εργατικό κίνημα ολόκληρη την προηγούμενη περίοδο..
2) Οι εκλογές, με κοινή αποδοχή των πολιτικών δυνάμεων, πραγματοποιήθηκαν στην βάση της δεξιάς, συντηρητικής πολιτικής και κοινωνικής ατζέντας. Ευρωζωνική υποτέλεια, ευρώ, εξάρτηση, αποτέλεσαν την κοινή βάση, βάση αντιπαράθεσης και καυγά, για το ποιος είναι ποιο ευρωπαίος και ποιος ευρωζωνικός. Για το ποιόν θέλει ο Ολάντ, ποιόν θέλει ο Ομπάμα.. Με τέτοιο πολιτικό πλαίσιο βάσης, το αποτέλεσμα δεν πρέπει να αποτελεί έκπληξη, παρά μόνο σε αγνούς, σε βασανισμένους λαϊκούς ανθρώπους, η απελπισία και η ελπίδα των οποίων έγινε αντικείμενο εκτεταμένου πολιτικού εμπόριου, έγινε σημαία ευκαιρίας για πολλούς και διαφόρους.. Το εκλογικό δίλημμα που τέθηκε από ΝΔ – ΠΑΣΟΚ – ΔΗΜΑΡ για ευρώ με - ένα κάποιο - μνημόνιο και τα ασαφή του ΣΥΡΙΖΑ για – οπωσδήποτε - ευρώ και ακύρωση, επαναδιαπραγμάτευση κλπ του μνημονίου, κατασκεύασε το πολιτικό συντηρητικό μίγμα που καθόρισε τις εξελίξεις. Η δεξιά και το ευρωμνημόνιο είχαν από την αρχή το πάνω χέρι, συσπειρώνοντας εκλογικά τις αστικές – μεσοαστικές και – φοβισμένες – μικροαστικές κοινωνικές δυνάμεις, καθώς και τους παραδοσιακά συντηρητικούς ψηφοφόρους πόλεων και υπαίθρου. Από την άλλη, η ψήφος του ΣΥΡΙΖΑ δόθηκε από λαϊκό κόσμο και νεολαία που πήγε στην κάλπη, σαν ψήφος αντίστασης στα ξένα κέντρα, ψήφος διαμαρτυρίας για τις εξοντωτικές πολιτικές, σαν ψήφος χαμηλών προσδοκιών και απελπισίας. Ψήφος για «κάτι άλλο» για «καλύτερους όρους».. Επίσης δόθηκε μαζικά από τους παραδοσιακούς αριστερούς ψηφοφόρους για εκλογική «ανατροπή».
Η ΕΝΑΚ εκτιμά ότι το πρόβλημα σήμερα, δεν είναι εάν ο ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί το «νέο ΠΑΣΟΚ» ή την «νέα σοσιαλδημοκρατία» όπως διοχετεύει ο Περισσός και διάφοροι άλλοι, που χρησιμοποιούν εύκολες και βολικές διαπιστώσεις και αναθέματα, για να ξεφορτώσουν δικά τους προβλήματα, σφάλματα, τα δικά τους χαρακτηριστικά και τις δικές τους αντιφατικές πολιτικές. Το πρόβλημα είναι εάν με την πολιτική γραμμή του ΣΥΡΙΖΑ, την γραμμή της ευρωζωνικής εξάρτησης και υποταγής, μπορεί η Ελλάδα να προχωρήσει μπροστά και ο λαός να απαλλαγεί από τα δεσμά και τα δεινά του. Οι πολιτικές της εξάρτησης θα αντιμετωπιστούν από τον λαό και το λαϊκό κίνημα αντίστασης ενιαία, γιατί οι εμπειρίες του λαού, έτσι θα τον οδηγούν.
3) Η εκλογική τούμπα του ΚΚ περιέχει μια συνολική πολιτική ήττα. Η ευκολία με την οποία εγκαταλείφθηκε εκλογικά – παρά τις δραματικές εκκλήσεις του – από το 50% της πρόσφατης εκλογικής του δύναμης, επιβεβαιώνει ότι οι εργατικές λαϊκές μάζες έχουν σοβαρούς και συσσωρευμένους ενδοιασμούς για τις πολιτικές πρακτικές και την γενικότερη πολιτική του Περισσού. Ακόμα περισσότερο αυτό ισχύει στην ελληνική νεολαία.
4) Η εκλογική κατάρρευση (που έγινε πλήρης στις 17 Ιουνίου) των τροτσκιστικών αντιλήψεων σχημάτων και οχημάτων (ΑΝΤΑΡΣΥΑ κλπ) παρά τα πομπώδη επικοινωνιακά τους και τις υψηλές προσδοκίες τους, κλίνει ένα κύκλο, με απογοήτευση πολλών αγωνιστών που είχαν επενδύσει εκεί ελπίδες. Τα ζητήματα του κοινωνικού, ταξικού και πολιτικού αγώνα – όμως – βρίσκονται στο προσκήνιο.
5) Η φασιστική «χρυσή αυγή» κατέγραψε ποσοστό αντοχής μέσα στο πλαίσιο της κρίσης και της χαοτικής κοινωνικής πραγματικότητας. Η χρυσή αυγή δεν είναι ενάντια στο σύστημα. Είναι στο σύστημα, είναι το σύστημα. Είναι παρακρατική συμμορία του συστήματος. Με επίμονη δουλειά και μέσα από τα γεγονότα, θα το καταλαβαίνει ακόμα περισσότερο ο λαός και θα την απομονώσει πλήρως. Σε άλλη περίπτωση, θα την βρει μπροστά του, σε ρόλο βίαιο, αποτρόπαιο, σαν τσιράκια των αφεντικών.
Η ΕΝΑΚ, στην νέα περίοδο που ανοίγεται θα δυναμώσει την παρέμβασή της, σε διάφορα επίπεδα. Τα νέα δεδομένα που έχουν διαμορφωθεί προσδιορίζουν καθήκοντα και προσανατολισμούς για το κίνημα της αντίστασης και της απελευθέρωσης.
Η κυβέρνηση Σαμαρά αποτελεί ρεαλιστικά, την σημερινή, πρωταρχική δυνατότητα του σκληρού εγχώριου μπλοκ εξουσίας και των ιμπεριαλιστικών κέντρων να αντιμετωπίσουν την παλλαϊκή κοινωνική διαμαρτυρία και οργή και να «σταθεροποιήσουν» το πολιτικό κενό που δημιούργησαν οι προηγούμενες κυβερνήσεις, με μια νέα «πολιτική κυβέρνηση με αυξημένη νομιμοποίηση». Αυτό που ουσιαστικά έχει γίνει, είναι ο σχηματισμός μιας σκληρής ευρωζωνικής – ευρωατλαντικής κυβέρνησης, μιας κυβέρνησης φανατικά πιστής στο δόγμα της εξάρτησης της χώρας μας. Και τα τρία κόμματά που την στηρίζουν, συναποτελούν τους εγχώριους φονταμενταλιστές της εθνικής εξάρτησης και της ευρώ - υποτέλειας. Αυτή η κεντρική επιλογή, αυτός ο χαρακτήρας της κυβέρνησης είναι που την οδηγεί, αντικειμενικά, σε πλήρη αντίθεση με τον ελληνικό λαό, και τα λαϊκά συμφέροντα. Γιατί η σημερινή πραγματικότητα της χώρας, της λαϊκής εξαθλίωσης, της μαζικής ανεργίας, της οικονομικής ύφεσης, δεν ήρθε ουρανοκατέβατη. Έχει συγκεκριμένες αιτίες:
α) Την παγκόσμια και ευρωζωνική κρίση, μία καπιταλιστική κρίση υπερπαραγωγής, με ευρύτερη εκδήλωση των συνεπειών της στον χρηματοπιστωτικό και δημοσιονομικό τομέα και ιδιαίτερα των «ασθενέστερων» χωρών του ευρωπαϊκού Νότου.
β) Στην ένταξη της χώρας μας στις διαδικασίες των μνημονίων, που δημιουργούν συνθήκες χώρας – προτεκτοράτου με τις ανάλογες συνέπειες σε εθνικό και λαϊκό – κοινωνικό επίπεδο. Τις αποκρουστικές και δραματικές συνέπειες αυτής της κατάστασης (που κάθε άλλο παρά δικαιώνει την ένταξη της Ελλάδας σε ΕΟΚ – ΟΝΕ – ΕΕ) το πολιτικό και οικονομικό μπλοκ εξουσίας συστηματικά τις φορτώνει αποκλειστικά στον ελληνικό εργαζόμενο λαό, αφήνοντας την αλήτικη – παρασιτική εγχώρια πλουτοκρατία στο απυρόβλητο, να μεγαλώνει τα κέρδη της ή και να τα φυγαδεύει στο εξωτερικό.
Η συγκυβέρνηση Σαμαρά, σαφέστατα, δεν είναι προσανατολισμένη να κινηθεί στην κατεύθυνση αντιμετώπισης των κεντρικών αιτιών της κρίσης. Είναι μια κυβέρνηση του μπλοκ εξουσίας, κυβέρνηση εξάρτησης, κυβέρνηση της κρίσης. Το σύνολο του εργαζόμενου και άνεργου λαού, ανεξάρτητα τι ψήφισε και εάν ψήφισε στις εκλογές, ενωμένα και ενιαία πρέπει να σταθεί απέναντι στην κυβέρνηση, προασπίζοντας αγωνιστικά τα συμφέροντά του και τα συμφέροντα της χώρας.
Υπογραμμίζουμε ότι το προγραμματικό πλαίσιο που περιέχεται στο κοινό πόρισμα των τριών κυβερνητικών κομμάτων, παρουσιάζεται σαν ένα πλαίσιο προσδοκιών και διακηρύξεων, διακηρύξεων – όμως – προς διαπραγμάτευση με την Τρόικα και τα ξένα αφεντικά. Αυτό είναι απαράδεχτο για κυρίαρχη χώρα για να μην χρησιμοποιήσουμε βαρύτερο χαρακτηρισμό. Επιπλέον το πόρισμα εδράζεται στην βασική και – εξαρχής - υπονομευτική θέση, ότι «περάνω όλων» είναι η παραμονή της χώρας στην ευρωζώνη. Εδώ βρίσκεται μια μεγάλη παγίδα, μια μεγάλη εξαπάτηση.
Η επίκληση του εκλογικού αποτελέσματος της 17ης Ιουνίου δεν μπορεί να στοιχειοθετήσει με κανένα τρόπο τις όποιες πολιτικές επιλογές που θα έφταναν στα όρια της μειοδοσίας, της δολιοφθοράς και της προβοκάτσιας ενάντια στον ελληνικό λαό. Στις συνθήκες αυτές η πολιτική πρόταση της ΕΝΑΚ για μια νέα Ελλάδα, λεύτερη, ανεξάρτητη και παραγωγική, στηριγμένη στην κυριαρχία εργατών, αγροτών, επιστημόνων και ευρύτερα της παραγωγικής πλειοψηφίας, αποτελεί βάση για μια νέα πολιτική αντίστασης και ανασυγκρότησης. Καλούμε συντρόφους και συναγωνιστές σε διάλογο και συστράτευση, με κατεύθυνση να πάμε πραγματικά και ουσιαστικά μπροστά.
Μερικές επισημάνσεις σχετικά με το εκλογικό αποτέλεσμα.
1) Με συνειδητό σχέδιο όλων των βασικών κομμάτων της δεξιάς και της αριστεράς, στην βάση των πολιτικών - κοινωνικών αντιλήψεων, εξαρτήσεων και αναφορών τους, αλλά και του πολιτικού πανικού που κυριαρχεί σε όλους, η χώρα οδηγήθηκε – σύρθηκε στην διευθέτηση κεντρικών προβλημάτων της, με την μέθοδο των κομματικών – βουλευτικών εκλογών. Έτσι, υπονομεύτηκαν και επισκιάστηκαν τα μεγάλα και κρίσιμα ερωτήματα που αφορούν το προσανατολισμό της χώρας και του λαού. Με μέσο και ιμάντα τα κόμματα, με την μέθοδο της διολίσθησης, με συνεχείς μεθοδικές κινήσεις, ο ελληνικός λαός παρουσιάστηκε τεχνικά και φαινομενικά σαν «φανατικός» θιασώτης του ευρώ και της ευρωλαγνείας, στην βάση του «σφάξε με αγά μου να αγιάσω»! 1.200.000 άνεργοι και φτωχοί έλληνες, χωρίς ευρώ στη τσέπη, πλασαρίστηκαν από τα κόμματα σαν δήθεν ανυποχώρητοι «ευρωπαϊστές» και χούλιγκαν του ευρώ!! Ο ρόλος ΝΔ – ΠΑΣΟΚ – ΔΗΜΑΡ – ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ ήταν αναμενόμενος εντός αυτού του σχεδιασμού. Η ευθύνες όμως του ΣΥΡΙΖΑ και του ΚΚ του Περισσού είναι τεράστιες αφού ο ΣΥΡΙΖΑ αποτέλεσε τον κρίσιμο μεταφορέα ευρωλαγνείας και ευρωζωνικής προσήλωσης σε αυτή την σημαντικότατη, αποφασιστική περίοδο, ενώ το ΚΚ αποσύνδεσε αυθαίρετα και τεχνητά το ζήτημα του ευρώ από την αντικειμενική σημασία του και την σύνδεση του με την υπαρκτή πραγματικότητα, εκτίμησε το νομισματικό πρόβλημα σαν μη επίκαιρο, ως πρόβλημα μελλοντικό.. και ως ψευδοδίλλημα.. Με τέτοια θέση κατέβηκε στον λαό και στο μαζικό εργατικό κίνημα ολόκληρη την προηγούμενη περίοδο..
2) Οι εκλογές, με κοινή αποδοχή των πολιτικών δυνάμεων, πραγματοποιήθηκαν στην βάση της δεξιάς, συντηρητικής πολιτικής και κοινωνικής ατζέντας. Ευρωζωνική υποτέλεια, ευρώ, εξάρτηση, αποτέλεσαν την κοινή βάση, βάση αντιπαράθεσης και καυγά, για το ποιος είναι ποιο ευρωπαίος και ποιος ευρωζωνικός. Για το ποιόν θέλει ο Ολάντ, ποιόν θέλει ο Ομπάμα.. Με τέτοιο πολιτικό πλαίσιο βάσης, το αποτέλεσμα δεν πρέπει να αποτελεί έκπληξη, παρά μόνο σε αγνούς, σε βασανισμένους λαϊκούς ανθρώπους, η απελπισία και η ελπίδα των οποίων έγινε αντικείμενο εκτεταμένου πολιτικού εμπόριου, έγινε σημαία ευκαιρίας για πολλούς και διαφόρους.. Το εκλογικό δίλημμα που τέθηκε από ΝΔ – ΠΑΣΟΚ – ΔΗΜΑΡ για ευρώ με - ένα κάποιο - μνημόνιο και τα ασαφή του ΣΥΡΙΖΑ για – οπωσδήποτε - ευρώ και ακύρωση, επαναδιαπραγμάτευση κλπ του μνημονίου, κατασκεύασε το πολιτικό συντηρητικό μίγμα που καθόρισε τις εξελίξεις. Η δεξιά και το ευρωμνημόνιο είχαν από την αρχή το πάνω χέρι, συσπειρώνοντας εκλογικά τις αστικές – μεσοαστικές και – φοβισμένες – μικροαστικές κοινωνικές δυνάμεις, καθώς και τους παραδοσιακά συντηρητικούς ψηφοφόρους πόλεων και υπαίθρου. Από την άλλη, η ψήφος του ΣΥΡΙΖΑ δόθηκε από λαϊκό κόσμο και νεολαία που πήγε στην κάλπη, σαν ψήφος αντίστασης στα ξένα κέντρα, ψήφος διαμαρτυρίας για τις εξοντωτικές πολιτικές, σαν ψήφος χαμηλών προσδοκιών και απελπισίας. Ψήφος για «κάτι άλλο» για «καλύτερους όρους».. Επίσης δόθηκε μαζικά από τους παραδοσιακούς αριστερούς ψηφοφόρους για εκλογική «ανατροπή».
Η ΕΝΑΚ εκτιμά ότι το πρόβλημα σήμερα, δεν είναι εάν ο ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί το «νέο ΠΑΣΟΚ» ή την «νέα σοσιαλδημοκρατία» όπως διοχετεύει ο Περισσός και διάφοροι άλλοι, που χρησιμοποιούν εύκολες και βολικές διαπιστώσεις και αναθέματα, για να ξεφορτώσουν δικά τους προβλήματα, σφάλματα, τα δικά τους χαρακτηριστικά και τις δικές τους αντιφατικές πολιτικές. Το πρόβλημα είναι εάν με την πολιτική γραμμή του ΣΥΡΙΖΑ, την γραμμή της ευρωζωνικής εξάρτησης και υποταγής, μπορεί η Ελλάδα να προχωρήσει μπροστά και ο λαός να απαλλαγεί από τα δεσμά και τα δεινά του. Οι πολιτικές της εξάρτησης θα αντιμετωπιστούν από τον λαό και το λαϊκό κίνημα αντίστασης ενιαία, γιατί οι εμπειρίες του λαού, έτσι θα τον οδηγούν.
3) Η εκλογική τούμπα του ΚΚ περιέχει μια συνολική πολιτική ήττα. Η ευκολία με την οποία εγκαταλείφθηκε εκλογικά – παρά τις δραματικές εκκλήσεις του – από το 50% της πρόσφατης εκλογικής του δύναμης, επιβεβαιώνει ότι οι εργατικές λαϊκές μάζες έχουν σοβαρούς και συσσωρευμένους ενδοιασμούς για τις πολιτικές πρακτικές και την γενικότερη πολιτική του Περισσού. Ακόμα περισσότερο αυτό ισχύει στην ελληνική νεολαία.
4) Η εκλογική κατάρρευση (που έγινε πλήρης στις 17 Ιουνίου) των τροτσκιστικών αντιλήψεων σχημάτων και οχημάτων (ΑΝΤΑΡΣΥΑ κλπ) παρά τα πομπώδη επικοινωνιακά τους και τις υψηλές προσδοκίες τους, κλίνει ένα κύκλο, με απογοήτευση πολλών αγωνιστών που είχαν επενδύσει εκεί ελπίδες. Τα ζητήματα του κοινωνικού, ταξικού και πολιτικού αγώνα – όμως – βρίσκονται στο προσκήνιο.
5) Η φασιστική «χρυσή αυγή» κατέγραψε ποσοστό αντοχής μέσα στο πλαίσιο της κρίσης και της χαοτικής κοινωνικής πραγματικότητας. Η χρυσή αυγή δεν είναι ενάντια στο σύστημα. Είναι στο σύστημα, είναι το σύστημα. Είναι παρακρατική συμμορία του συστήματος. Με επίμονη δουλειά και μέσα από τα γεγονότα, θα το καταλαβαίνει ακόμα περισσότερο ο λαός και θα την απομονώσει πλήρως. Σε άλλη περίπτωση, θα την βρει μπροστά του, σε ρόλο βίαιο, αποτρόπαιο, σαν τσιράκια των αφεντικών.
Η ΕΝΑΚ, στην νέα περίοδο που ανοίγεται θα δυναμώσει την παρέμβασή της, σε διάφορα επίπεδα. Τα νέα δεδομένα που έχουν διαμορφωθεί προσδιορίζουν καθήκοντα και προσανατολισμούς για το κίνημα της αντίστασης και της απελευθέρωσης.
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου