ΣΚΕΨΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΥΡΩΖΩΝΙΚΗ ΕΞΑΡΤΗΣΗ ΚΑΙ ΤΟ ΖΗΤΗΜΑ ΤΟΥ ΝΟΜΙΣΜΑΤΟΣ (άρθρο)

Μπ. Καψόπουλος – Χ. Λιμπεράτος
μέλη του ιδρυτικού πυρήνα της ΕΝΑΚ

   Περνώντας οι γενιές τραβάνε στο χειρότερο. Θα φτάσει τότε ένας καιρός, που οι άνθρωποι, σε φοβερή κατάντια, θα λατρεύουν τη δύναμη.. Θα λένε πως μονάχα η δύναμη είναι το δίκιο, και το αγαθό κανένας δεν θα σέβεται. Στο τέλος , όταν δεν θα υπάρχει αγανάκτηση για το άδικο κι ούτε ντροπή μπροστά στην αθλιότητα, ο Δίας θα τους αφανίσει όλους. Κι όμως μπορεί να γίνει κάτι, μπορεί να γίνει, αν οι απλοί άνθρωποι σηκωθούνε και ρίξουνε τους κυβερνήτες και τα συστήματα που τους ποδοπάτησαν. Ο προφητικός Ελληνικός αυτός μύθος και πάντα επίκαιρος από την εποχή του σιδήρου, σκηνοθετεί, πολύ γενικά, αυτό με το οποίο έχουμε να κάνουμε σήμερα. Δυνάμεις ισχυρές, Γερμανία, ΗΠΑ, διεθνής τράπεζες, πολυεθνικές εταιρείες, καταστρώνουν πολύ προσεκτικά και μεθοδικά, σχέδια ακόμα συστηματικότερης εκμετάλλευσης - άλωσης χωρών με ότι περιλαμβάνουν αυτές σε φυσικό, οικονομικό και ανθρώπινο πλούτο. Τα μέσα που χρησιμοποιούν είναι διάφορα και οι μέθοδες τους εκσυγχρονισμένες και πολύπλοκες. Απαραίτητη προϋπόθεση είναι να έχουν στις χώρες αυτές, συστήματα εξουσίας κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων, εξαρτημένα και ελεγχόμενα, με ανθρώπους δικούς τους συστήματα προθύμων να εξυπηρετήσουν καταστάσεις, αναπαράγοντας την δική τους κυριαρχία και εξουσία. Με αυτά ακριβώς έχουμε να κάνουμε και στην σύγχρονη ελληνική περίπτωση. Εδώ όμως θα ασχοληθούμε κυρίως με κάτι ποιο συγκεκριμένο, που αποτελεί ένα από τα βασικά μέσα των δυνάμεων αυτών στην σύγχρονη εκμεταλλευτική – ιμπεριαλιστική δραστηριότητα τους. Με το νόμισμα, που φέρει όνομα γνωστό παγκοσμίως και μάλιστα με ρίζα ελληνική, δηλαδή το ευρώ, τις συνέπειες του στη χώρα μας και τις δομές που έχει διαμορφώσει γύρω από τον άξονα του.
   Δεν θεωρούμε απαραίτητο εδώ, να μπούμε σε ειδικού τύπου αναλύσεις. Εκείνο που θα κάνουμε είναι να πιάσουμε μερικά σημεία με πολιτικό και ανακεφαλαιωτικό, κυρίως, τρόπο, προσεγγίζοντας ορισμένα βασικά θέματα σχετικά με το ζήτημα του γενικότερου πλαισίου εξάρτησης και του νομίσματος, ζητήματα που απασχολούν εντονότατα και επίσης αποτελούν κεντρικό θέμα στην πολιτική και ιδεολογική συζήτηση και αντιπαράθεση. Τα στοιχεία και τις σκέψεις που καταθέτουμε τα εντάσσουμε στο στόχο και το πλαίσιο της ανάπτυξης ενός ευρύτερου προβληματισμού και ξεκάθαρα, πρόκειται για σκέψεις από την σκοπιά του κινήματος για αντίσταση και απελευθέρωση.
   Ανακεφαλαιωτικά, ας μεταφερθούμε στην περίοδο Σημίτη, μετά το 1996, που και τότε, όπως τώρα, με το επιχείρημα «οι τεχνοκράτες στις θέσεις εξουσίας » δρομολογήθηκε μια νέα περίοδος ραγδαίων οικονομικών – πολιτικών αναδιαρθρώσεων και άρχισε μεθοδικό ροκάνισμα της χώρας. Σκληρά μέτρα, από την μία, για να μπει η Ελλάδα στην ΟΝΕ, απίστευτες σπατάλες από την άλλη - και τρομερά σκάνδαλα, που έφθαναν μέχρι την πόρτα του πρωθυπουργού, μέσω του δεξιού του χεριού. Συγχρόνως, μεθοδευμένη απαξίωση της χώρας. Ίμια, S300, Οτσαλάν, διάσκεψη της Μαδρίτης, Ελσίνκι κλπ. Φθάσαμε στις ύποπτες για νοθεία εκλογές, για να ξανακυβερνήσει ο Σημίτης και βεβαίως το 2001 υλοποιείται ο «πολυπόθητος εθνικός στόχος » η είσοδός στην ΟΝΕ, με τις ανάλογες τυμπανοκρουσίες και πανηγυρισμούς του μπλοκ εξουσίας ότι ο Σημίτης μας έσωσε! Μας «έσωσε», σωστότερα τους έσωσε, με τα ψευδή, νοθευμένα στοιχεία που μαγειρεύτηκαν με τον τραπεζάρχη της εποχής εκείνης και προσφάτως εκλεκτό πρωθυπουργό του μπλοκ εξουσίας Παπαδήμο και την πλήρη συναίνεση της εμπνεόμενης από τις αρχές του Μάαστριχτ Ε.Ε.. Συνέχεια με σκάνδαλα επί σκανδάλων και μετά, η ανάληψη των πολυδάπανων Ολυμπιακών αγώνων της διεθνούς διαπλοκής, σε συνδυασμό με νέα σκάνδαλα που συνοδεύονταν με βλακώδεις εθνικούς..πανηγυρισμούς , εθελοντισμούς..και συνέχεια με άλλα σκάνδαλα, ρήγματα των ασφαλιστικών ταμείων, τα κακουργήματα του χρηματιστηρίου και άλλα πολλά.
   Με την ολοκλήρωση του κύκλου, τελικά άλλαξε η κυβέρνηση, με νίκη ΝΔ, αλλά οι συνήθειες της νέας ευρωζωνικής πραγματικότητας παραμένουν και ενισχύονται. Το πλιάτσικο του εθνικού πλούτου συνεχίστηκε. Νέα αφαίμαξη των ασφαλιστικών ταμείων. Συνέχεια με το Βατοπέδι και τέλος, κατάρρευση της κυβέρνησης Καραμανλή με ερχομό Γιώργου Παπανδρέου, στη βάση του. .λεφτά υπάρχουν..
   Όλα αυτά τα γεγονότα κατά την γνώμη μας δεν ήταν τυχαία και αδόμητα, αντίθετα είναι ενταγμένα τελικά σε μία ενιαία και διαρκώς αναπροσαρμοσμένη αντίληψη του εξαρτημένου εγχώριου μπλοκ εξουσίας, με σκοπό την αποδόμηση, αποψίλωση της χώρας από όλα τα στοιχεία που χρειάζεται ένας λαός για να θεωρείται ότι διαθέτει ένα κάποιο κράτος Με την έλευση της Τρόικας και τα πρώτα μέτρα, μπαίνουμε σε μια νέα, πρωτόγνωρη φάση λαϊκής εξόντωσης και προπαγανδιστικής τρομοκράτησης. Με το σκληρό νόμισμα τσακίζεται κάθε δυνατότητα ανάπτυξης, ενώ παντού παρουσιάζονται «εφιάλτες και επίορκοι» που κατασπαταλούν το δημόσιο χρήμα. Καθημερινά λέγονται πολλά, όπως το γελοίο επιχείρημα ότι με το ευρώ η εξόφληση των χρεών γίνεται πιο προσιτή.. Ο δρόμος του ευρώ παρουσιάζεται προπαγανδιστικά σαν κολασμένος μονόδρομος που είναι αδύνατο να παρακάμψουμε. Πάντως, εδώ, σε αυτό το σημείο, γεννιούνται τρεις απορίες: Απορίες που αφορούν την επιλογή των αρμόδιων κέντρων για ένταξη και συμμετοχή της Ελλάδας στις διαδικασίες της ευρωζώνης.
1) Πως είναι δυνατόν μία χώρα, όπως η Ελλάδα, με τα ειδικά οικονομικά προβλήματα, που το μόνο που είχε καταφέρει, ακόμα και μέσω της ΕΕ, ήταν να αποτελειώσει την ήδη μειωμένη δυνατότητα της για εξαγωγή εγχώριων προϊόντων, σε κάτι που μέσα στην ΟΝΕ και τους κανόνες της, μπήκε τελεία και παύλα, αφού καταργήθηκε υποχρεωτικά κάθε δασμός στα εισαγόμενα προϊόντα, να ενταχθεί, να μπει τελικά στην νομισματική ένωση;
2) Πως είναι δυνατόν η χώρα αυτή να σταθεί εταίρος ισότιμος με καπιταλιστικές χώρες που διαθέτουν βαριά βιομηχανία, και βρίσκονται στις κορυφαίες στον κόσμο;
3) Πως ερμηνεύεται, άραγε, η άρνηση της Μ. Βρετανίας να μπει στην ΟΝΕ, μία χώρα από τις κορυφαίες καπιταλιστικές και αυτή, με βαριά βιομηχανία, με παρελθόν πλούσιο στο τομέα αυτόν, καθώς η βιομηχανική επανάσταση εξελίχθηκε και εκεί;
   Όλα τα παραπάνω καταδεικνύουν μια συγκεκριμένη πορεία, μια συγκεκριμένη κατεύθυνση. Το ερώτημα είναι αν μπορούμε να ανατρέψουμε αυτήν την πορεία, να αντεπιτεθούμε ως λαός. Πιστεύουμε πως για ότι έχουμε να κάνουμε, για ότι θα μπορούσε να γίνει, πρέπει να υπάρχει, βασικός αυτοδύναμος προσανατολισμός. . Θεωρούμε σημαντικό πως πρέπει σαν λαός να δρομολογήσουμε γεγονότα, με κεντρικό την επιλογή να βγούμε εμείς μόνοι μας από το ευρώ, όχι να μας βγάλουν τα ευρωζωνικά – ιμπεριαλιστικά κέντρα με τους όρους τους. Να έχουμε την πρωτοβουλία, να ορίσουμε εμείς π.χ. την ισοτιμία με τα άλλα νομίσματα και το ευρώ. Το λεγόμενο χρέος, ένα ακόμα κρίσιμο ζήτημα με μεγάλο παρελθόν και ιστορία, δεν μπορεί να είναι αποδεκτό και δεν το αναγνωρίζουμε, ενώ επιπλέον είναι τεχνητά φουσκωμένο όπως καταγγέλθηκε και από αρμόδιους παράγοντες. Η απόλυτη και απροσχημάτιστη καταστρατήγηση του ελληνικού συντάγματος που συντελείται ασταμάτητα τα τελευταία μνημονιακά χρόνια, με σχεδιασμένο στόχο την ολοκληρωτικά και ριζικά αντιδραστική αναθεώρηση του, αποτελεί σοβαρότατο πολιτικό ζήτημα. Συμφωνήθηκε από τους δοσίλογους που κυβερνούν την χώρα, η ξεδιάντροπη κατάλυση, κατάργηση κάθε ίχνους νομιμότητας και ανεξαρτησίας. με τα δύο μνημόνια που τόσο πρόθυμα ψήφισαν στη βουλή. Όλοι οι φορολογικοί νόμοι, χαράτσια κλπ που απαιτεί η εξυπηρέτηση των μνημονίων δεν είναι μόνο συνταγματικά ασύμβατοι αλλά έχουν και αναδρομική ισχύ, πράγμα αδιανόητο από νομική άποψη. Επιπλέον τα μνημόνια δεν συνάδουν ούτε καν με την συνθήκη της Λισσαβόνας, όπως εξηγεί ο Πέτρος Μηλιαράκης που δικηγορεί στα Ανώτατα Ακυρωτικά Δικαστήρια. της Ελλάδας και στα Ευρωπαϊκά Δικαστήρια του Στρασβούργου και του Λουξεμβούργου.
α) Σύμφωνα με το άρθρο 14 της Σύμβασης που αφορά στο εφαρμοστέο δίκαιο και στη δικαιοδοσία, συνομολογείται η αποκλειστική δικαιοδοσία του Δικαστηρίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Όμως η παρ.9 του άρθρου 126 ΣΠΕΕ την οποία ρητά επικαλείται η σύμβαση, αφορά σε διάταξη που δεν υπάγεται στη δικαιοδοτική κρίση του Δικαστηρίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Είναι απολύτως σαφής η διάταξη της παρ.10 του άρθρου 126 ΣΠΕΕ σχετικά με αυτό. Την διάταξη αυτή δεν μπορεί να τροποποιήσει ούτε να αναθεωρήσει η Σύμβαση ή το όποιο Μνημόνιο.
β) Σύμφωνα με την παρ.1 του άρθρου 19 ΣΕΕ, το ΔΕΕ (Δικαστήριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης) εξασφαλίζει την τήρησή του Δικαίου κατά την ερμηνεία και την εφαρμογή των Συνθηκών και όχι την τήρηση και την ερμηνεία του Αγγλικού Δικαίου. Άλλωστε το ΔΕΕ δεν έχει γενική αρμοδιότητα να εκδικάζει κάθε διαφορά που δημιουργείται στο πλαίσιο Ευρωπαϊκού Ενωσιακού Δικαίου (παρ.2 του άρθρου 13 ΣΕΕ και άρθρο 274 ΣΠΕΕ). Δηλαδή το άρθρο 14 της Σύμβασης επιδιώκει εφαρμογή Δικαίου που δεν υπάγεται στην αρμοδιότητα του ΔΕΕ. Στο άρθρο όμως αυτό, η Ελλάδα παραιτείται από τις σχετικές ασυλίες και τα ένδικα μέσα. Τέτοιες, όμως παραιτήσεις, δεν επάγονται έννομα αποτελέσματα, λόγω έλλειψης αρμοδίου δικαιοδοτικού οργάνου. Συνεπώς οι συνομολογήσεις του άρθρου αυτού πάσχουν από απόλυτη ακυρότητα.
   Συνεπώς τα μνημόνια συναποτελούν επαναλαμβανόμενες έωλες πράξεις πολιτικής σκοπιμότητας και εξυπηρέτησης διεθνών κέντρων. Με αυτά ξεπουλιέται η χώρα και η δημόσια περιουσία, διαμορφώνονται συνθήκες χώρας – προτεκτοράτου, εξαθλιώνονται οι ζωές των εργαζομένων, προκαλείται τσουνάμι ανεργίας, μπαίνουν περικοπές σε υγεία, παιδεία, όταν οι δαπάνες μετατίθενται σε ιδιώτες, (εκμετάλλευση της σχετικής υπεραξίας όπως έλεγε ο Μαρξ ). Οι συντάξεις, οι μισθοί και οι κοινωνικές παροχές πλήττονται θανάσιμα. Το δεύτερο μνημόνιο είναι σε βασικούς τομείς μεθοδικά ασαφές ώστε να καθοριστεί ανάλογα το ληστρικό περιεχόμενο του. Σχετικά με τις μελλοντικές εξελίξεις, υπάρχουν διάφορες εκδοχές και πιθανές προοπτικές που έχουν τεθεί και αναφερθεί την τελευταία περίοδο. Μια από αυτές είναι η λεγόμενη πτώχευση, για την οποία έχει καλλιεργηθεί από διάφορα κέντρα συστηματικός πανικός. Τέτοια προοπτική προδιαγράφουν και θέτουν σαν διέξοδο διάφοροι οικονομολόγοι όπως ο κ. Βαρουφάκης. Στον προβληματισμό τους αναφέρουν ανάμεσα σε άλλα ότι το σύνολο του λεγόμενου ελληνικού χρέους είναι μικρότερο ( δημόσιο και ιδιωτικό ) απ’ ότι της Πορτογαλίας, Ισπανίας, Ιρλανδίας, αλλά και Μ. Βρετανίας και Βελγίου. Οι ελληνικές τράπεζες έχουν συγκριτικό πλεονέκτημα 150 δις € πραγματικών καταθέσεων, δηλαδή πάνω από του μισού του ΑΕΠ σε καταθέσεις. Έτσι υπάρχουν δύο πλεονεκτήματα. 1) Δεν είμαστε σαν χώρα ούτε οι φτωχότεροι ούτε οι πιο υπερχρεωμένοι. 2) Τα χρέη του δημοσίου βαραίνουν λιγότερο εμάς ως άτομα και περισσότερο τους ξένους, σε μας ανήκει το 25% του δημόσιου χρέους δηλαδή στις δικές μας τράπεζες. Στην Ιαπωνία πχ. το χρέος της οποίας ανήκει σε Ιάπωνες κατά 95%, αν το κράτος πτωχεύσει καταστρέφεται, όχι όμως το ελληνικό, αν γίνει κάτι τέτοιο. Το κόστος της στάσης των πληρωμών δεν θα το επιβαρυνθούμε μόνοι μας. Στην περίπτωση στάσης πληρωμών θα πρέπει το κράτος μας να μάθει να ζει με αυτά που εισπράττει από τους φόρους, μια και δεν θα μπορεί να ξαναδανειστεί, συμπιέζοντας μόνον τους ανώτερους μισθούς.
   Ένα σημαντικό και πολύ ενδιαφέρον ζήτημα, που συστηματικά αποκρύπτεται από το εγχώριο μπλοκ εξουσίας, είναι το ιστορικό και οι εμπειρίες ανάλογων γεγονότων και κρίσεων, που όμως διαθέτουν πρακτική και σύγχρονη αξία χρήσης Το 1936 η τότε ελληνική κυβέρνηση αρνήθηκε να συνεχίσει την εξυπηρέτηση του δανείου που είχε συνάψει με την βελγική τράπεζα Societe Commerciale de Belgique. Η κυβέρνηση του Βελγίου προσέφυγε στο Διεθνές Δικαστήριο του Διεθνούς δικαίου, που είχε ιδρύσει η κοινωνία των Εθνών, κατηγορώντας την Ελλάδα ότι αθετεί τις διεθνές της υποχρεώσεις. Η Ελλάδα απάντησε ότι αδυνατεί να εκπληρώσει τις δανειακές της υποχρεώσεις, διότι δεν μπορεί να θέσει σε κίνδυνο την κατάσταση του λαού της χώρας. Στο υπόμνημά της η ελληνική κυβέρνηση έλεγε: «Η κυβέρνηση της Ελλάδος ανήσυχη για τα ζωτικά συμφέροντα του Ελληνικού λαού και για την διοίκηση, την οικονομική ζωή της χώρας, δεν θα μπορούσε να προβεί σε άλλη επιλογή. Όποια κυβέρνηση και αν ήταν στην θέση της θα έκανε το ίδιο». Το επιστέγασμα ήλθε με το υπόμνημα που κατέθεσε στο Διεθνές Δικαστήριο ο νομικός σύμβουλος της Ελλάδας το 1938, όπου μεταξύ άλλων τόνισε τα αυτονόητα. Ενίοτε μπορεί να υπάρξει μία έκτατη κατάσταση « η οποία κάνει αδύνατο για τις κυβερνήσεις να εκπληρώσουν τις υποχρεώσεις προς τους δανειστές και προς το λαό συγχρόνως»…Το Διεθνές δικαστήριο, με αυτά τα επιχειρήματα, δικαίωσε την Ελλάδα, δημιουργώντας νομικό προηγούμενο, στο οποίο το 2003 στηρίχθηκε η Αργεντινή και ο τότε πρόεδρός της Νέστωρ Κίχνερ, επέλεξε να διαγράψει μονομερώς το μεγαλύτερο μέρος του δημόσιου χρέους της χώρας του, αντί να την υποδουλώσει στο ΔΝΤ, όπως έγινε τώρα εδώ. Συνολικά, μετά το 1936, δέκα χώρες χρησιμοποίησαν το δεδικασμένο αυτό.
   Συμπερασματικά μπορούμε να πούμε ότι οι μεταπολεμικές αστικές δημοκρατίες της κεντρικής - βόρειας Ευρώπης, όπως αυτές τις γνωρίσαμε τις προηγούμενες δεκαετίες, έχουν εξελιχθεί καθοριστικά, μέσα στην πορεία εξέλιξης του καπιταλιστικού συστήματος, της νέας παγκόσμιας καπιταλιστικής πραγματικότητας και την όξυνση των ενδοκαπιταλιστικών – ενδοιμπεριαλιστικών αντιθέσεων που αυτή προκαλεί. Με βάση αυτά τα νέα δεδομένα, τις πρώτες συνέπειες των οποίων πληρώνει η Ελλάδα και ο ελληνικός λαός πρέπει να δούμε τα γεγονότα, να δούμε τις συνέπειες για τη χώρα μας, να προβληματιστούμε σχετικά με τα καθήκοντα και τις προοπτικές του ελληνικού κινήματος αντίστασης στον αγώνα ενάντια στην ευρωατλαντική υποταγή, την εξαθλίωση, την εξάρτηση, για Ανεξαρτησία, πρόοδο, λευτεριά, κοινωνικό μετασχηματισμό.
   Τα αστικά ελληνικά πολιτικά κόμματα με την υποστήριξη ισχυρών εκδοτικών και επιχειρηματικών ομίλων, μαζί και τα κόμματα της συστημικής αριστεράς, αποδοκιμάζουν μετά βδελυγμίας την σκέψη και μόνο ότι υπό την πίεση των δραματικών γεγονότων που βιώνει ο ελληνικός λαός με την φτωχοποίηση του και την αποδιάρθρωση του κοινωνικού ιστού, θα ήταν εφικτή και μια εναλλακτική πρόταση πραγματικής ανόρθωσης της οικονομίας με το να τεθεί επιτακτικά η ανάγκη για άμεση έξοδο της Ελλάδας από την ευρωζώνη και την ΕΕ.
   Η Ευρωπαϊκή Ένωση και κατ’ επέκταση η ευρωζώνη, είναι κατασκεύασμα των συντηρητικών πολιτικών σχηματισμών της Ευρώπης, που έχουν – μεταξύ άλλων - ως αντικειμενικό σκοπό να εκμεταλλευτούν και να στραγγαλίσουν οικονομικά τις ασθενέστερες χώρες, όπως είναι η Ελλάδα.
Η Ελλάδα πριν την είσοδό της στην ΕΕ και την ζώνη του ευρώ είχε μια αξιόλογη υποδομή στην αγροτική παραγωγή. Τα παραγόμενα αγροτικά της προϊόντα θεωρούνταν από τα καλύτερα της Ευρώπης και από τα πιο ανταγωνιστικά, και αυτός ήταν ένας από τους βασικότερους λόγους που η Ιταλία, χώρα με αγροτική επίσης παραγωγή, είχε θέση ευθύς εξαρχής σοβαρές αντιρρήσεις για την είσοδο της Ελλάδας στην ΕΟΚ. Η Ελλάδα διέθετε επίσης έναν ικανοποιητικό μεταποιητικό τομέα. Υπήρχε πληθώρα παραγωγικών μονάδων – εργοστασίων που παρήγαγαν ηλεκτρικές συσκευές (Πίτσος) αρίστης ποιότητας κλινοσκεπάσματα (πετσέτες, σεντόνια – Πειραϊκή Πατραϊκή, κουβέρτες – Βέτλανς Νάουσα ) και βιομηχανίες επεξεργασίας γυαλιού ( Άκρον – Ίλιον - Κριστάλ). Η Ελλάδα είχε επίσης από τα τέλη της δεκαετίας του 1970 μια ελαφρά βιομηχανία που κατασκεύαζε αγροτικά οχήματα (τρακτέρ), αυτοκίνητα καθώς και λεωφορεία (Πόνυ, Στάγερ). Με τα παραπάνω παραγωγικά μέσα που διέθετε ως μικρή και εξαρτημένη πολιτικοστρατιωτικά και οικονομικά – στον τότε βαθμό - μεσογειακή χώρα, μπορούσε βασικά να θρέψει τον πληθυσμό της και οι κάτοικοι της να ζουν σε συνθήκες σχετικής ευημερίας σε σύγκριση με όσα βιώνει σήμερα ο λαός της. Η Ελλάδα είχε όπως όλες οι μικρές χώρες, αποκλειστικά δασμοβίωτη οικονομία. Στήριζε δηλαδή την εγχώρια οικονομία της στην επιβολή δασμών - φόρων στα εισαγόμενα προϊόντα που προερχόταν από ισχυρές κυρίως βιομηχανικά χώρες. Οι έλληνες, λόγω και της ακρίβειας των εισαγόμενων προϊόντων εξαιτίας της φορολόγησής τους, προτιμούσαν να αγοράζουν κατά προτεραιότητα τα ελληνικά. Χώρες βιομηχανικά ισχυρές όπως η Γερμανία και η Γαλλία που πρωτοστάτησαν στην δημιουργία της ΕΕ και του Ευρώ, συναντούσαν πάντα ανυπέρβλητες δυσκολίες στο να πουλάνε τα προϊόντα τους ελεύθερα, χωρίς περιορισμούς σε χώρες όπως η Ελλάδα. Η κατάσταση άλλαξε δραματικά με την είσοδο της Ελλάδας στην ΕΕ και στην ζώνη του ευρώ. Οι παραπάνω ισχυρές χώρες βρήκαν μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να διευρύνουν περαιτέρω τις αγορές τους, για να διαθέτουν ελεύθερα τα προϊόντα τους. Δημιούργησαν έτσι μια ψευδεπίγραφη «Ένωση» που εξυπηρετούσε κατά βάση τις δικές τους ανάγκες. Με την συνθήκη του Μάαστριχ και αργότερα με το κοινό νόμισμα, επιβλήθηκε σε όλες τις χώρες απόλυτος έλεγχος της παραγωγικής διαδικασίας από ένα διευθυντήριο με έδρα τις Βρυξέλες και το βασικότερο, υποχρεωτική κατάργηση των δασμών. Η Ελλάδα, σαν μικρή χώρα, έχασε το προηγούμενο πλεονέκτημα να στηρίζει την οικονομία της στην δική της εγχώρια παραγωγική βάση. Έπρεπε υποχρεωτικά όπως και οι υπόλοιπες χώρες, να δέχεται τα γερμανικά και τα γαλλικά προϊόντα αφορολόγητα. Το παραπάνω γεγονός είχε σαν αποτέλεσμα η ελληνική αγορά σύντομα να κατακλυστεί από γερμανικά και γαλλικά προϊόντα που ήταν το ίδιο φθηνά όπως τα ελληνικά και καλύτερης ποιότητας. Η χώρα μας ήταν αδύνατο να αντέξει σε αυτήν την εισβολή, δεν μπορούσε να ανταγωνιστεί βιομηχανικά μια χώρα όπως είναι η Γερμανία, που είχε την δυνατότητα να παράγει με φρενήρεις ρυθμούς προϊόντα κάθε λογής αφού διαθέτει μια εύρωστη παραγωγική βάση που δεν συγκρίνεται και με πληθυσμιακά ακόμα κριτήρια, με αυτήν της Ελλάδας, των 10 εκατομμυρίων κατοίκων. Το αποτέλεσμα αυτής της «ανωμαλίας» ήταν ότι πολύ σύντομα όλες οι προαναφερθείσες επιχειρήσεις και πολλές άλλες, να μην αντέξουν τον ανταγωνισμό και να κλείσουν. Σε σύντομο χρονικό διάστημα η Ελλάδα έπαψε να παράγει οτιδήποτε. Πολλές επιχειρήσεις χρησιμοποιώντας τα προνόμια που ανέκυψαν από την κυκλοφορία του ενιαίου νομίσματος, προτίμησαν να μεταναστεύσουν στις γειτονικές βαλκανικές χώρες. Όλα τα παραπάνω είχαν ως αποτέλεσμα να χαθούν χιλιάδες θέσεις εργασίας και να αυξηθεί δραματικά η ανεργία. Να σημειωθεί, ότι οι ΗΠΑ, χώρα γίγαντας σε σχέση με την Ελλάδα, επιβάλλουν δασμούς στα εισαγόμενα προϊόντα που προέρχονται από χώρες της Ευρωπαϊκής ηπείρου και της Ασίας, για να στηρίξουν την δική τους εγχώρια αγροτική παραγωγή.
   Μία χώρα που δεν παράγει απολύτως τίποτα, όπως άλλωστε ανερυθρίαστα παραδέχθηκε και δήλωσε και ο πρώην αντιπρόεδρος της κυβέρνησης και νυν πρόεδρος ΠΑΣΟΚ κ. Ε. Βενιζέλος στις 23- 2- 2012, είναι αναγκασμένη εκ των πραγμάτων να καταφεύγει εσαεί σε δανεισμό για να καλύψει τις τρέχουσες ανάγκες της. Υπάρχει όμως καλό μέλλον για μία χώρα που εξαρτάται ολοένα και περισσότερο από τις διαθέσεις των δανειστών της και δεν παράγει τίποτα; Η Ελλάδα έχει περιέλθει, με ευθύνη του πολιτικού και οικονομικού μπλοκ εξουσίας και στο πλαίσιο του φαύλου κύκλου της εξάρτησης της, σε ένα τρομακτικά ανυπέρβλητο αδιέξοδο. Χωρίς παραγωγική βάση δεν υπάρχει απολύτως καμιά προοπτική για τους ανθρώπους που την κατοικούν. Αν βρίσκονταν κάποιος ας πούμε κάνοντας υπόθεση εργασίας, χαρισματικός πολιτικός ηγέτης, που με θαυμαστό τρόπο κατάφερνε να εξαφανίσει το χρέος που βαραίνει σήμερα την Ελλάδα, είναι απολύτως βέβαιο ότι σε λίγα χρόνια η χώρα θα βρισκόταν και πάλι στην σημερινή κατάσταση, δηλαδή υπερχρεωμένη.
   Στο πολιτικό πεδίο, η συστημική, λεγόμενη ανανεωτική αριστερά και τα κόμματα της (ΣΥΝριζα, Δημ. Αριστερά) από την πλευρά της, κινούμενη από καθαρά «ιδεολογικά» κίνητρα προσήλωσης (ευρωλαγνεία) που δεν αποκλείεται να υποκρύπτουν και άλλες οικονομικές κλπ σκοπιμότητες, παγιδευμένη σε ιδεοληψίες και θεωρητικά σχήματα του τύπου.. να δημιουργήσουμε την Ευρώπη της συνεργασίας και της αλληλεγγύης των λαών.. αναπαράγει αυτό που υποστηρίζουν τα κόμματα του μνημονίου, ότι δηλαδή η Ελλάδα θα πρέπει - πάση θυσία - να παραμείνει στο ευρώ και την Ευρωπαϊκή Ένωση γιατί σε διαφορετική περίπτωση θα επέλθει το χάος και η ολοκληρωτική καταστροφή. Το υπόλοιπο τμήμα της συστημικής αριστεράς (ΚΚ- Περισσός) πολιτεύεται στο συγκεκριμένο ζήτημα της συμμετοχής στο ευρώ, με ασαφείς θέσεις που μεταβάλλονται ανάλογα με την αλλαγή των πολιτικών και κοινωνικών συγκυριών, προκαλώντας τεχνηέντως σύγχυση, χωρίς να προτείνει στην ουσία μια ξεκάθαρη λύση διεξόδου από την κρίση,, επιδιώκοντας διακαώς μόνο την αύξηση της εκλογικής του επιρροής και την διατήρηση στην ουσία του υπάρχοντος πολιτικού πλαισίου και συστήματος που προκάλεσε και προκαλεί τις γνωστές καταστροφικές συνέπειες. Το παραπάνω άλλωστε καταδεικνύει και η δήλωση της κ. Παπαρήγα ότι στόχος του ΚΚΕ ήταν να εκλεγεί στις εκλογές της 6ης Μάη μια πιο αδύναμη κυβέρνηση. Μετά τις εκλογές και τα νέα γνωστά δεδομένα, οι στόχοι έχουν τροποποιηθεί..
   Πέρα από αυτήν την ζοφερή πραγματικότητα, υπάρχει και μια εναλλακτική πρόταση που υποστηρίζει την έξοδο από την ευρωζώνη και την ΕΕ και την χάραξη ανεξάρτητης εθνικής οικονομικής πολιτικής, αποδεσμευμένης από ξένες εξαρτήσεις και δάνειες δυνάμεις. Σύμφωνα με την πρόταση αυτή θα πρέπει να κηρυχθεί από την υπεύθυνη λαϊκή κυβέρνηση που θα διαδεχθεί την ανατραπείσα κυβέρνηση των μνημονίων, μονομερής χρεοκοπία με ταυτόχρονη διαγραφή του χρέους μας προς τους ξένους δανειστές και επιστροφή σε εθνικό νόμισμα. Εδώ θέλουμε να τονίσουμε ότι η λέξη χρεοκοπία δεν θα πρέπει να τρομάζει, πώς πρέπει να μάθουμε να βλέπουμε τα πράγματα σε πραγματικές διαστάσεις και όχι μέσα από τους παραμορφωτικούς φακούς της αντίπαλης προπαγάνδας.
   Στις αρχές της δεκαετίας του 1930 ο αστός εθνάρχης…Ελευθέριος Βενιζέλος για να αντιμετωπίσει τις πιέσεις που ασκήθηκαν στην ελληνική οικονομία από την δραστική μείωση των εξαγωγών και των εμβασμάτων από τους έλληνες της Αμερικής λόγω της κατάρρευσης της παγκόσμιας οικονομίας, από το κραχ του 1929, εγκατέλειψε την πολιτική του σκληρού νομίσματος που στηρίζονταν στον περίφημο χρυσό κανόνα, της μετατροπής δηλαδή των νομισμάτων μέσω μιας ισοτιμίας σε σχέση με την τιμή του χρυσού και προχώρησε σε αναγκαστική κυκλοφορία δραχμής, με καθορισμό νέας ισοτιμίας σε σχέση με το δολάριο. Η Ελλάδα κήρυξε μονομερή πτώχευση και παύση πληρωμών των οφειλών της στους ξένους δανειστές που έπρεπε να πληρωθούν σε σκληρό νόμισμα. Οι ενέργειες αυτές του Βενιζέλου είχαν ως αποτέλεσμα η Ελλάδα να βγει σχεδόν αλώβητη από την οικονομική κρίση του 1929 σε σχέση με άλλες χώρες και να γνωρίσει σημαντικούς ρυθμούς ανάπτυξης με την κατασκευή μεγάλων δημοσίων έργων, την ίδρυση σχολείων, την δυνατότητα του αγροτικού πληθυσμού να συνάπτει χαμηλότοκα δάνεια με την ίδρυση της Αγροτικής Τράπεζας κ.ο.κ. Η κήρυξη μονομερούς χρεοκοπίας και παύσης πληρωμών χρησιμοποιήθηκε από τον Βενιζέλο, ως εφαλτήριο για την εγκαινίαση μιας νέας περιόδου και όχι ως φόβητρο για αναπόφευκτη ολέθρια, επερχόμενη καταστροφή όπως κάνουν σήμερα οι κυβερνώντες. του εγχώριου μπλοκ εξουσίας, υποτιθέμενοι οπαδοί – σε αντίθεση με εμάς – του Ελευθέριου Βενιζέλου.. Εντός μιας σοβαρής προβληματικής, κρίνεται επίσης σκόπιμο να εθνικοποιηθούν άμεσα οι μεγάλες τράπεζες ούτως ώστε να προκύψει σημαντική διαγραφή και του εσωτερικού χρέους αφού ένα μεγάλο τμήμα του χρέους της Ελλάδας είναι προς τις εγχώριες ιδιωτικές τράπεζες. Με την ενέργεια αυτή, το κράτος από οφειλέτης των δανείων θα μετατραπεί σε αυτοκυρίαρχο οφειλέτη στον ίδιο του τον εαυτό.
   Με μία επιστροφή στην δραχμή, η Ελλάδα θα είναι σε θέση να καθορίσει τις ισοτιμίες με τα άλλα νομίσματα με βάση τις δικές της πραγματικές ανάγκες. Για παράδειγμα θα μπορούσε να οριστεί νέα ισοτιμία ευρώ – δραχμής, 1 ευρώ προς 700 δραχμές ώστε να υπάρξει αποκλιμάκωση στις τιμές των προϊόντων και η Ελλάδα να αυξήσει τις εξαγωγές της. Ταυτόχρονα είναι αναγκαίο να υπάρξει απόλυτος έλεγχος από τις κρατικές υπηρεσίες στην αγορά και την πώληση συναλλάγματος. Τα αποθεματικά σε ευρώ που θα παραμείνουν στα θησαυροφυλάκια των τραπεζών θα μπορούν να χρησιμοποιηθούν ως κάλυψη για την εξυπηρέτηση των τρεχουσών συναλλαγών της Ελλάδας με άλλες χώρες. Επιβεβλημένο να απαγορευτεί η ανεξέλεγκτη εκροή δραχμών προς το εξωτερικό και η αντίστοιχη εισροή προς το εσωτερικό, για να αποτραπούν πληθωριστικές και άλλες κερδοσκοπικές τάσεις εναντίον της δραχμής. Κρίνεται επίσης αναγκαίο να υπάρξει ειδική μέριμνα σχετικά με τις αποταμιεύσεις των μικροκαταθετών. Στην προκειμένη περίπτωση οι τράπεζες θα πρέπει να τυπώσουν δραχμές που θα έχουν την ίδια αξία σε ευρώ. Αν για παράδειγμα ένας μικροκαταθέτης έχει στην τράπεζα 1000 ευρώ θα πρέπει να τυπωθούν δραχμές που θα αντιστοιχούν σε αξία ίση με τα 1000 ευρώ, ούτως ώστε να μην υπάρχει ο φόβος από την πλευρά των μικροκαταθετών ότι θα χάσουν τα χρήματά τους. Με την εισαγωγή του εθνικού νομίσματος της δραχμής, η Ελλάδα θα αυξήσει την ανταγωνιστικότητα της αποφασιστικά, αφού θα γίνει πολύ φθηνή χώρα όχι μόνο για επενδύσεις αλλά και για αύξηση της τουριστικής κίνησης, λόγω της μείωσής της τιμής των προϊόντων και των υπηρεσιών. Επίσης, θα μπορούσε να τονωθεί η εθνική οικονομία με την εκπόνηση μεγάλων δημοσίων έργων. Στον αγροτικό τομέα θα καταγράφονταν πολλαπλά οφέλη για τους αγρότες καθώς θα μειώνονταν το κόστος παραγωγής των προϊόντων τους που θα πραγματοποιηθεί και από την μείωση της τιμής των καυσίμων που θα ελέγχεται από την κεντρική διοίκηση. Θα δίνονταν η δυνατότητα στους αγρότες να συνάπτουν χαμηλότοκά δάνεια με τις εθνικοποιημένες τράπεζες και τα προϊόντα τους θα ξαναγίνουν όπως πριν, ανταγωνιστικά. Άλλη άμεση συνέπεια, η τόνωση των εξαγωγών της Ελλάδας και σε τρίτες χώρες εκτός ΕΕ, που τώρα έχουν βαλτώσει καθώς με το ευρώ, τα ελληνικά προϊόντα για χώρες όπως η Αργεντινή και η Αίγυπτος είναι ακριβά και παραμένουν εκ των πραγμάτων αδιάθετα αφού πρέπει να πληρώνονται από τις χώρες αυτές σε σκληρό νόμισμα, όπως συμβαίνει με το ευρώ. Για την περαιτέρω τόνωση της εθνικής οικονομίας θα ήταν επιβεβλημένη η άμεση εκμετάλλευση του ορυκτού μας πλούτου σε υδρογονάνθρακες και μεταλλεύματα καθώς και η σύναψη διακρατικών εμπορικών συμφωνιών, που θα σέβονται τις πραγματικές ανάγκες της οικονομίας μας, με χώρες όπως η Κίνα και η Ρωσία. Με τα παραπάνω μπορούν να ενισχυθούν σημαντικά τομείς όπως η υγεία και η παιδεία. Επίσης θα ήταν αναγκαία η άμεση και ακαριαία φορολόγηση στα κέρδη των μεγάλων επιχειρήσεων με ταυτόχρονη απαγόρευση ανεξέλεγκτης φυγής κεφαλαίων στο εξωτερικό. Η εισαγωγή του εθνικού νομίσματος της δραχμής, θα προκαλούσε αλματώδη βελτίωση του βοιωτικού επιπέδου και σημαντική μείωση του ποσοστού της ανεργίας, καθώς θα βελτίωνε σε μεγάλο βαθμό την αγοραστική δύναμη των λαϊκών στρωμάτων με την ταυτόχρονη αύξηση του αριθμού των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, που με το ευρώ οι περισσότερες, αντιμετωπίζουν σοβαρότατα προβλήματα επιβίωσης.
   Τέλος, τονίζουμε και υπογραμμίζουμε ότι οι παραπάνω σκέψεις και αναφορές, αφορούν το υπάρχων πολιτικό-οικονομικό πλαίσιο, την διάταξη και τον συσχετισμό των δυνάμεων σήμερα, τις προπαγανδιστικές αλχημείες του μπλοκ εξουσίας και των συνοδοιπόρων του στην παρούσα φάση. Η προοπτική ανάπτυξης και ωρίμανσης του πολιτικού και λαϊκού αγώνα, μπορεί και πρέπει να δημιουργήσει συνθήκες για ένα ριζοσπαστικό κοινωνικό, οικονομικό και πολιτικό πρόγραμμα, που να βάζει προϋποθέσεις στο κίνημα αντίστασης και απελευθέρωσης για ένα αποφασιστικό χτύπημα στο καθεστώς της εξάρτησης, για άμεσο τσάκισμα των μηχανισμών του και δρομολόγηση – εφαρμογή ολοκληρωμένων μέτρων και πολιτικών ριζικού κοινωνικού μετασχηματισμού και ανεξαρτησίας.