Η ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ ΤΩΝ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΩΝ ΗΜΕΡΩΝ (πολιτικό σχόλιο της ΕΝΑΚ)

Η κοινοβουλευτική διαδικασία για παροχή ψήφου εμπιστοσύνης στη κυβέρνηση, που προκλήθηκε απο τους Σαμαρά - Βενιζέλο, ολοκληρώθηκε χωρίς να δημιουργήσει σοβαρά γεγονότα και ιδιαίτερα απρόοπτα. Η παροχή δόθηκε τελικά απο 155 κυβερνητικούς βουλευτές, με δύο "παρών" απο τους πρώην βουλευτές της Δημαρ (ο γνωστός Ψαριανός και η Μάρκου).. Βασικό χαρακτηριστικό της διαδικασίας, η εκτεταμένη προσπάθεια κινδυνολογίας, τόσο απο τους εκπρόσωπους του μοναρχοφασισμού (που κυριαρχεί πλέον στην κυβερνητική εκπροσώπηση παρά τις αναγκαίες αποσύρσεις) όσο και του ευρύτερου, σημερινού, κυβερνητικού τμήματος του εγχώριου μπλοκ εξουσίας. Η κυβέρνηση προσπάθησε να "εκβιάσει" πολιτικό χρόνο για να συνεχίσει τις πολιτικές της, σε συνεργασία με τα ξένα κέντρα, τις πολιτικές εθνικής εξάρτησης και λαικής εξόντωσης, επιχειρώντας και πάλι να παρουσιάσει αυτές τις πολιτικές σαν μονόδρομο και κάθε άλλη εκδοχή πολιτικής σαν "καταστροφική". Τα αποτελέσματα απο την κοινοβουλευτική διαδικασία υπήρξαν ασήμαντα για την κυβέρνηση, τόσο στο επίπεδο της πολιτικής ουσίας, όσο και σε αυτό των κοινοβουλευτικών συσχετισμών. Θα μπορούσε μάλιστα να εκτιμηθεί, πως έδωσαν την αίσθηση περιορισμένης και ανεπαρκούς κυβερνητικής δυναμικής σχετικά με τον κυβερνητικό στόχο των 180 βουλευτών της προεδρικής εκλογής. Το όφελος του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης απο την διαδικασία, θα μπορούσε να προσδιοριστεί ακριβώς σε αυτό το σημείο, καθώς βασική του θέση, που προβλήθηκε, ήταν η άμεση προσφυγή στις εκλογές. Κατά τα λοιπά, η αξιωματική αντιπολίτευση, σχετικά με τα κεντρικά και ουσιώδη θέματα της χώρας (π.χ "χρέος") επανέφερε την πολιτική του "ευρωπαϊκού χρέους", στην βάση της αδιαπραγμάτευτα φίλο ΕΕ θέσης της, μιας θέσης που εστιάζει και τοποθετεί το σύνολο των οικονομικών - κοινωνικών προβλημάτων της χώρας μας και τις προοπτικές αντιμετώπισης τους, εντός των ευρωενωσιακών - ευρωζωνικών διεργασιών και συσχετισμών, δηλαδή εντός των διεργασιών στα ιμπεριαλιστικά κέντρα. Οι αναφορές Δραγασάκη στα κυβερνητικά "σκάνδαλα" με το ντόπιο κεφάλαιο, χωρίς όμως τελικά να "αποτολμηθούν" σαφέστερες τοποθετήσεις, αναμφίβολα ελέγχονται μεταξύ της προχειρότητας και της πολιτικής σκοπιμότητας.. Ανακεφαλαιωτικά και συμπερασματικά, η αντιπαράθεση μεταξύ της κυβέρνησης και της αξιωματικής αντιπολίτευσης εξελίχθηκε σαν αντιπαράθεση μεταξύ δύο αντιλήψεων, δύο τάσεων για την λεγόμενη "διαπραγμάτευση" με τα κέντρα του εξωτερικού (τους λεγόμενους και δανειστές), που αποτελεί βάση άμεσα σχετιζόμενη με τις προτάσεις, θέσεις, πολιτικές τους, στο σύνολο των οικονομικών κοινωνικών προβλημάτων και προοπτικών της χώρας. Έτσι, οι κύριοι Σαμαράς - Βενιζέλος προέβαλαν και συνδέουν την κατεύθυνση τους, μέσω των δεσμών τους με τα κυρίαρχα ευρωζωνικά κέντρα (Μέρκελ - Γιούνγκερ - Σούλτς κλπ) και ο κ. Τσίπρας με το "κίνημα των νέο - διαπραγματευτών" (Ολάντ - Ρέντζι - Πάπας κλπ). Σε ένα άλλο επίπεδο, τραγικά απογοητευτική, για μια ακόμα φορά, η πολιτική παρουσία του κόμματος του Περισσού και των εκπροσώπων του, με μια "αναχωρητικού" ύφους παρουσία, έξω απο τα γεγονότα, τα προβλήματα, σε ένα ιδιότυπο ρόλο "πολιτικής οπισθοφυλακής".. Σε κάθε περίπτωση, αυτά που δεν ακούστηκαν δυνατά στην Βουλή, είναι τα τραγικά προβλήματα της ελληνικής κοινωνίας, των εργαζομένων, των αγροτών, των ανέργων, της νεολαίας, των επαγγελματιών, των συνταξιούχων, των αστέγων, των πεινασμένων. Δεν ακούστηκε μια πολιτική που να συγκρούεται συγκροτημένα με το καθεστώς της εξάρτησης, που να μην αναγνωρίζει αυτό το καθεστώς και τα χρέη του, μια πολιτική που να βάζει στόχο και προοπτική την λαϊκή και εθνική απελευθέρωση.