ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΔΗΜΟΥΣ – ΕΔΩ ΚΑΡΑΒΙΑ ΠΝΙΓΟΝΤΑΙ…( άρθρο - παρέμβαση )

               Μάριος Άνθης – Μαρίνα Μπογδάνου - μέλη του ιδρυτικού πυρήνα της ΕΝ.Α.Κ

     Η «έκτατη» έλευση του υπουργού κ. Δένδια την Κέρκυρα, για την εσπευσμένη ανακοίνωση – έξω από τη θεσμική διαδικασία – της είδησης των «τριών Δήμων και βλέπουμε».. αποτελεί από μόνη της μια αρνητική εκδήλωση παλαιοκομματισμού, που παραπέμπει σε εποχές «Θεοτοκισμού». Παράλληλα αποτελεί αρνητική βάση και αφετηρία του – και πάλι -  ανοίγματος ενός γνωστού και παλιού θέματος, που ξεκίνησε με τις απαράδεκτες και καταστροφικές πρακτικές του 1998, με τον «ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑ 1» όταν οι Δήμοι κόπηκαν σαν κουστούμια, προσφορά στα τότε κόμματα εξουσίας και στους προεπιλεγμένους Δημάρχους της εποχής εκείνης… Η επανάληψη του ιδίου έργου θα ήταν φαρσοκωμωδία αλλά και καταστροφή πραγματική, στις σύγχρονες και κατά πολύ χειρότερες συνθήκες, - και -  με το ασυγχώρητο βάρος, μάλιστα, του «πολλάκις εξαμαρτείν». Το τοπικό μπλοκ εξουσίας οφείλει να ξέρει ότι από τότε μέχρι σήμερα έχει κυλήσει πολύ νερό στο αυλάκι - και – οι προκλητικές εξουσιαστικές αυθαιρεσίες τους δεν μπορούν ούτε να πλασαριστούν σαν «σωτήριες επιλογές» μα ούτε και να επιβληθούν στην κοινωνία.

Από μόνη της, η διαρκώς έρπουσα (από συγκεκριμένους κύκλους) φιλολογία για τους «πολλούς Δήμους» αποτελεί μία κραυγαλέα αντικοινωνική ανισορροπία, ασυναρτησία και πρόκληση, με χαρακτηριστικά πολιτικού τυχοδιωκτισμού. Αυτοί που κυρίως την συντηρούν, λεγόμενοι και «αυτοδιοικητικοί», επικαλούνται συστηματικά τις πραγματικές ανεπάρκειες και τα οικονομικά – διοικητικά προβλήματα και αδιέξοδα του ενός Δήμου Κέρκυρας, εμφανίζοντας σαν κεντρική αιτία των προβλημάτων την ύπαρξη του ενιαίου Δήμου και σαν το φάρμακο για  «πάσα νόσο» τους περισσότερους, προφανώς κάνουν πως ξεχνούν εκείνη την άθλια τοπική μας κατάσταση και την πραγματικότητα των τεράστιων προβλημάτων, τότε, με τους πολλούς Δήμους – δημάρχους και λοιπούς, επίσης πολλούς παρατρεχάμενους..

Συνοπτικά.

α) Όλοι αυτοί δεν απαντούν, ούτε αναφέρονται καθόλου σχετικά με τις βασικές αιτίες μιας γενικότερης κατάστασης στην ευρύτερη αυτοδιοίκηση της χώρας, που είναι άρρηκτα δεμένη με τις κεντρικές οικονομικές και γενικότερες πολιτικές του εγχωρίου μπλοκ εξουσίας, των κυβερνήσεων, των κομμάτων συνολικά και των μεγάλων ξένων ιμπεριαλιστικών αφεντικών, στην τωρινή εποχή μιας Ελλάδας δεμένης γερά στο άρμα της ολοσχερούς εθνικής εξάρτησης και της λαϊκής κοινωνικής εξαθλίωσης. Δεν επικεντρώνουν στην βαθιά αποδυνάμωση της αυτοδιοίκησης, στην διάλυση των κοινωνικών δομών της. Στις μαζικές απολύσεις των εργαζομένων της, στην στέρηση χρηματοδοτικών πόρων, στην μετατροπή της σε φορομπηχτικό μηχανισμό και σε πάροχο φτηνής εργασίας σε συνεργασία με τις κακόφημες ΜΚΟ.  Όλοι αυτοί θέτουν ως βασικό θέμα αυτό που δεν είναι. Δηλαδή τα διοικητικά – χωροταξικά όρια. Εξαρχής προσφέρουν κακές υπηρεσίες και αποκαλύπτουν τις αληθινές προθέσεις τους.

β) Δεν θέτουν καν το πρόβλημα μιας βαθιάς και αντικειμενικής αποτίμησης του «έργου» των δημοτικών εξουσιών, αυτών που στήριξαν και από τις οποίες προέρχονται. Αντίθετα, συσκοτίζουν, εξωραΐζουν, αποπροσανατολίζουν. Σπρώχνουν προς τα πίσω και όχι προς τα μπροστά.

γ) Σιωπούν και ουσιαστικά υποκρύπτουν τα ουσιαστικά, δηλαδή αυτά που είναι μπροστά μας, αυτά που έρχονται και που θα επηρεάσουν ακόμα βαθύτερα και αρνητικότερα την τοπική αυτοδιοίκηση.

δ) Συνεχίζουν την αναπαραγωγή της «κεκτημένης» αντίληψής τους, για την αυτοδιοίκηση και την νομή της μικρο-εξουσίας έξω από την πραγματικότητα., το κοινωνικό πλαίσιο και κυρίως τις πραγματικές λαϊκές ανάγκες επιβίωσης. Έτσι συνεισφέρουν στην ακόμα μεγαλύτερη αποξένωση του λαού από τον αυτοδιοικητικό θεσμό. Η άποψη πως ο ενιαίος Δήμος φταίει για όλα – πολλοί Δήμοι λύνουν προβλήματα, παραμένει έωλη και ατεκμηρίωτη. Η δική μας θέση και πρόταση, η πολιτική της ΕΝΑΚ, τοποθετεί σε ένα ριζικά διαφορετικό πλαίσιο το σύγχρονο πρόβλημα:

1)  Κεντρικό (και) αυτοδιοικητικό θέμα οι κοινωνικές λαϊκές ανάγκες, οι άνεργοι, οι εργαζόμενοι, οι δημόσιες κοινωνικές δομές και η διασφάλιση τους. Εκεί ρίχνουμε εμείς το βάρος.

2)  Κεντρικό θέμα η επιβίωση – ενίσχυση της λαϊκής αυτοδιοίκησης, σαν μοχλός αντίστασης, κοινωνικής αλληλεγγύης και λαϊκής ενεργοποίησης.

3)  Κεντρικό αυτοδιοικητικό θέμα, η προστασία και στήριξη της εργασίας, της δημόσιας υγείας, του πολιτισμού, του αθλητισμού, της εκπαίδευσης.

4) Κεντρικό αυτοδιοικητικό θέμα οι στοιχειώδεις – και όχι μόνο – ανθρώπινες υποδομές και η βασική ποιότητα ζωής του πληθυσμού (νερό, φωτισμός, δρόμοι κλπ.)

5)  Κεντρικό αυτοδιοικητικό θέμα η τοπική οικονομία και η ποιοτική ριζοσπαστική στροφή πολιτικής, καθώς η επώδυνη κατάρρευση συνιστά υπολογίσιμη απειλή σε συνθήκες παρατεταμένης καπιταλιστικής κρίσης και εντονότατης δομικής κρίσης τοπικού μοντέλου, που ο διογκωμένος τουριστικός τομέας λειτουργεί με τονωτικές ενέσεις, ο πρωτογενής τομέας είναι ολοκληρωτικά συρρικνωμένος και οι άλλοι τομείς φυλλορροούν.

6)  Κεντρικό αυτοδιοικητικό θέμα η οριστική επίλυση του εκρηκτικού προβλήματος της διαχείρισης των απορριμμάτων, με κατασκευή τεχνολογικά σύγχρονης Μονάδας και μαζί, μια σχεδιασμένη πολιτική προστασίας του περιβάλλοντος. 

   Στην δική μας πολιτική, οι συνενώσεις (και πάλι σε κάποιους Δήμους) φτωχών χωριών και πάμφτωχων ανθρώπων, δεν είναι – και -  δεν ήταν ποτέ το ζητούμενο. Αυτό, συνέβη πριν 15 χρόνια και είδαμε τα αποτελέσματα. Οι διαδικασίες της Δημοτικής αποκέντρωσης, εάν υπάρχει βούληση, μπορούν να λάβουν άλλες, ουσιώδεις και χρήσιμες μορφές. Η δική μας πολιτική, που θεωρούμε ότι και στην παρούσα φάση ενισχύει τον λαό, την νεολαία και μαζί τον αυτοδιοικητικό θεσμό, καταλήγει συμπερασματικά στο ότι δεν προκύπτει ουσιαστική ανάγκη ούτε νέων διασπάσεων, ούτε νέων διεργασιών τέτοιου περιεχομένου στον λεγόμενο αυτοδιοικητικό χάρτη. Ακόμα και εάν υπάρχουν ορισμένα επιμέρους και περιορισμένα θέματα ( γεωγραφικά και διοικητικά – όπως μια συζήτηση που εξελίσσεται για τα προβλήματα των Διαποντίων) που αποτελούν θέματα αναγκαία για μελέτη, εκτίμηση, επεξεργασία, αυτά δεν μπορούν να αποτελούν άλλοθι για μεθοδευμένες γενικεύσεις. Στις σημερινές συνθήκες, ο ένας Δήμος είναι αρκετός και για το καλό και για το κακό.. Βασική προτεραιότητα και κεντρικό μέτωπο αγώνα στις σύγχρονες συνθήκες, αποτελεί η διεκδίκηση και ενίσχυση της χρηματοδότησης και των πόρων του Δήμου Κέρκυρας, προκειμένου να βελτιώσει και να διασφαλίσει τις κοινωνικές λειτουργίες του προς όφελος των αναγκών των Δημοτών, αλλά και για την εργασιακή διασφάλιση των εργαζομένων του. Βασικό θέμα, η προώθηση και η ενίσχυση μιας λαϊκής – κοινωνικής ορθολογικής αυτοδιοικητικής πολιτικής, ενάντια και σε σύγκρουση με τις δυνάμεις και τις πολιτικές που θέλουν Δήμους φορομπήχτες και υπηρέτες ιδιωτικών συμφερόντων, μεσάζοντες ξεπουλημάτων δημόσιας γης και περιουσίας, συμβιβασμένους εκφραστές  των πολιτικών εντολών -  «μεταρρυθμίσεων» -  νομοθετημάτων και σχεδιασμών της κεντρικής αστικής διακυβέρνησης, του εγχώριου μπλοκ εξουσίας και των διεθνών αφεντικών τους.