Πέθανε σε σε ηλικία 102 ετών ο σύντροφος Βο Νγκουέν Γκιάπ - θρυλικός στρατηγός - ηγετική φυσιογνωμία του Λαϊκού επαναστατικού στρατού του Βιετνάμ, στενός συνεργάτης του Χο Τσι Μινχ και ηγετικό στέλεχος του επαναστατικού Κομμουνιστικού Κόμματος της χώρας του. Οργανωτής και ηγέτης της κρίσιμης νίκης κατά των Γάλλων αποικιοκρατών στην ιστορική μάχη του Ντιεν Μπιεν Φου και πολλών άλλων μαχών στην μακρόχρονη περίοδο του αγώνα της Ανεξαρτησίας ενάντια σε Γάλλους και Αμερικάνους αποικιοκράτες - ιμπεριαλιστές και τους ντόπιους συνεργάτες τους. Στρατιωτικό και πολιτικό στέλεχος με ουσιαστικές ικανότητες, δοκιμασμένες στην πράξη, συνέβαλε αποφασιστικά στην επαναστατική - απελευθερωτική νίκη του Βιετναμέζικου λαού και στην υλοποίηση του επαναστατικού προγράμματος. Η δράση του τον ανέδειξε σε παγκόσμιο σύμβολο του αγώνα των λαών για Ανεξαρτησία - αυτοδιάθεση - κοινωνική πρόοδο - σοσιαλισμό, ενάντια στην εξάρτηση, την εθνική - λαϊκή - κοινωνική καταπίεση και εκμετάλλευση απο τον ιμπεριαλισμό. Σύμβολο του αγώνα για λαϊκή εξουσία και επαναστατική εργατική κυριαρχία.
ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΓΚΙΑΠ - ΙΟΥΛΙΟΣ 1967 ( αναδημοσίευση )
ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΟΥ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΠΡΩΤΑ ΑΠΟ ΟΛΑ ΠΟΛΙΤΙΚΟ (Παρέμβαση του Νγκουγιέν (ΓΚΙΑΠ) διαρκούς αντιπροσώπου του ΕΑΜ, του Ν. Βιετνάμ στο Ανόϊ, στη συνδιάσκεψη του ΟΛΑΣ τον Ιούλιο 1967)
Για μας, ο επαναστατικός πόλεμος, είναι ΛΑΪΚΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ, δηλαδή ο ρόλος του πληθυσμού δεν είναι μόνο σημαντικός, αλλά είναι βασικός.
Το 1954-1959 το καθεστώς του Ντι έλεγχε την πόλη και ακόμα και το χωριό ή τουλάχιστον προσπαθούσε. Είχε κοινωνικές βάσεις στην πόλη, είχε κατορθώσει να συσπειρώσει γύρω πολλές θρησκευτικές αιρέσεις. Με τους γαιοκτήμονες και τους πράκτορές τους, προσπαθούσε να ελέγξει το χωριό. Αλλά περίπου ένα εκατομμύριο εκτάρια είχαν μοιραστεί τον καιρό της αντίστασης ενάντια στους Γάλλους. .Το βασικό λάθος του καθεστώτος του Ντιέμ είναι το ότι ξαναπήρε αυτή τη γη. Άρχισε με το να καταργεί κάθε τι που η επανάσταση είχε δώσει στους αγρότες, γιατί ήταν το Βιτεμνιχ που το είχε κάνει. Η αντίσταση των χωρικών που είχαν πάρει γη ήταν έντονη. Έφτασαν μέχρι και να σκοτώσουν τους ιδιοκτήτες που τους πήραν τη γη. Η πάλη των τάξεων οξύνθηκε πολύ γιατί οι αγρότες έχουν μια πολύ συγκεκριμένη αντίληψη των συμφερόντων τους. Διατήρησαν ένα βαθύ μίσος για το καθεστώς του Ντιέμ.
Για να ελέγχει τη γη και το χωριό το καθεστώς του Ντιέμ στηρίχτηκε στους Ακ-ον, τους πιο σκληρούς του πραχτικούς. Υπήρχαν 6-12 σε κάθε χωριό. Κάθε χωριό ήταν χωρισμένο σε ομάδες που ελέγχονταν συνεχώς. Υπήρχε ένας πίνακας μπροστά σε κάθε σπίτι, όπου ήταν γραμμένα το όνομα και το φύλο και η ηλικία όλων αυτών που το κατοικούσαν, τη νύχτα γίνονταν έλεγχοι και αν απουσίαζε κανείς έπρεπε να μπορεί να δικαιολογηθεί. Οι Ακ-ον είχαν εγκατασταθεί και από τους Γάλλους και τους προύχοντες του παλιού καθεστώτος. Κάθε ένας που ερχόταν γινόταν αμέσως γνωστός.
Μετά τις Συμφωνίες της Γενεύης το 1954, τα επαναστατικά στελέχη αγροτικής προέλευσης, επέστρεψαν για να δουλέψουν σαν αγρότες. Σε μας η μονάδα βάσης είναι το χωριό. Σε γενικές γραμμές, το κάθε χωριό έχει περίπου 2.500-5000 κατοίκους και είναι χωρισμένο σε μικρότερα χωριά. Εάν η καθημερινή καταπίεση δεν το αγγίζει, το στέλεχος, μέσα από τη δουλειά, επηρεάζει τον πληθυσμό. Σιγά- σιγά, αφού ο Ντιέμ ξαναπήρε τη γη, η ζωή έγινε πολύ δύσκολή για τους αγρότες. Το στέλεχος έπρεπε να εκμεταλλευτεί τη δυσαρέσκεια που δημιουργήθηκε από το καθεστώς. Έλεγε παραδείγματος χάρη: “Τί έκανε το καθεστώς του Ντιέμ για μας; Ξαναπήρε τη γη και αύξησε το ποσοστό της έγγειας φορολογίας”. Όλη η πολιτική προπαγάνδα βασίζεται στα καθημερινά, προσωπικά ενδιαφέροντα των αγροτών και στη δυσαρέσκεια της φτωχής αγροτιάς. Γι αυτό χρειάζονταν στελέχη που γνώριζαν την αγροτιά. Σε μας το 85% των στελεχών είναι αγροτικής προέλευσης. Δεν πρέπει να λέμε ότι παλεύουμε για τη λευτεριά του λαού, αυτό έρχεται μετά. Γιατί πρέπει να ρίξουμε το καθεστώς; Για τα συμφέροντά μας. Οι μεγάλες κουβέντες είναι χαμένος κόπος: πρώτα η γη, πρώτα να αγωνιστούμε για να διαλύσουμε τις επιτροπές των προυχόντων, τους Ακ-ον, τους γαιοκτήμονες. Εάν οι αγρότες είναι δυσαρεστημένοι, μπορούμε να υψώσουμε τη δυσαρέσκειά τους σε μίσος ενάντια στο καθεστώς, και μπορούμε, μαζί τους, να κάνουμε τα πάντα για να καλυτερέψουμε τη ζωή τους.
Υπήρχαν επίσης επαναστατικά στελέχη που ζούσαν έξω από χωριό, στη ζούγκλα, σε εγκαταλελειμμένες περιοχές ή σε βουνό. Μόλις έπεφτε η νύχτα, αυτά τα στελέχη προσπαθούσαν να μπουν στο χωριό τους. Γνωρίζουν την περιοχή, τους ανθρώπους ή τους συγγενείς τους. Υπάρχουν στελέχη που έζησαν χρόνια θαμμένοι στη γη την ημέρα και έβγαιναν μόνο τη νύχτα. Μερικοί, μη βλέποντας το φως της μέρας, έγιναν τυφλοί. Ήταν πολύ δύσκολα την εποχή του Ντιέμ. Όλος ο κόσμος κατάλαβε ότι δεν γινόταν να υποφέρει αυτή την κατάσταση και ότι έπρεπε κάτι να κάνει, αλλιώς θα πέθαινε μέσα στη σιωπή.
Έγιναν αγώνες πολιτικοί. Οι αγρότες έθεταν τα παράπονά τους στο συμβούλιο των προυχόντων: η καταπίεση συνεχιζόταν. Και έτσι οι αγρότες συνειδητοποίησαν με το σώμα και την ψυχή ότι ήταν απαραίτητο να πάρουνε τα όπλα. Αυτοί ήταν που έπρεπε να πάρουν τα όπλα οριστικά. Έτσι όσο λιγότερο επιβάλλετε τους όρους σας, τόσο περισσότερο οι αγρότες δρουν συνειδητά. Φυσικά όλα αυτά εξαρτώνται από τις συνθήκες . Εγώ αναφέρω τη δική μας εμπειρία.
ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΝΑΚΑΛΥΨΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΝΑΓΚΑΙΟΤΗΤΑ ΕΝΟΠΛΗΣ ΠΑΛΗΣ
Εκείνο που χρειάζεται είναι να ανακαλύψουμε τη αναγκαιότητα της ένοπλης πάλης. Τα όπλα βρίσκονται πάντα. Η εξέγερση άρχισε στο Δέλτα του Μεκόνγκ το 1959 με κυνηγετικά όπλα. Δεν υπήρχε κανένας ανεφοδιασμός από τον Βορρά. Το αγροτικό πρόβλημα βρίσκεται εκεί: δεν πρέπει να βιαζόμαστε. Αν οι αγρότες δεν καταλαβαίνουν, είναι επικίνδυνο και συχνά άχρηστο να προχωράει κανείς μόνος. Οι αγρότες ήταν που, το 1959, έβαλαν το πρόβλημα της ένοπλης πάλης.
Ο πρώτος στόχος, στο Δέλτα του Μεκόνγκ, το 1959-60, να χαλαρώσουμε το σφίξιμο διαλύοντας τους Ακ-ον. Τους δικάσαμε σε δημόσια δίκη. Με την απελευθέρωση χωριών μπορέσαμε να εντείνουμε την προπαγάνδα μας.
Φυσικά οι δυνάμεις ης καταπίεσης δεν αργούν να καταφθάσουν. Τότε οι αγρότες έλεγαν: Τη νύχτα, ήρθαν άνθρωποι καλά οπλισμένοι, σκότωσαν αυτόν και εκείνον και μας προειδοποίησαν να μην διακινδυνεύσουμε έξω από το χωριό μας. Μας έβαλαν με τη βία να καταστρέψουμε όλο το σύστημα άμυνας του στρατηγικού χωριού και έκρυψαν κάτι εκεί πέρα και μας είπαν να μην πλησιάσουμε. Οι άνθρωποι του Ντιέν δεν τους πιστεύουν. Μερικοί πηγαίνουν εκεί και πέφτουν στις παγίδες. Έπειτα πρέπει να προσπαθήσουμε να πείσουμε τον εχθρό, να αποσπάσουμε στρατιώτες από το σύνταγμα. Ένας ορισμένος αριθμός από αυτούς μπορεί να πεισθεί. Άλλοι αρχίζουν και φοβούνται στο βαθμό που η δύναμή μας μεγαλώνει.
Για να ξαναγυρίσουμε στο πρόβλημα της εγκατάστασης ανάμεσα στον πληθυσμό, λέμε ότι αυτό που μας φαίνεται ουσιαστικό είναι το να αγκιστρωθούμε στο χωριό. Ανάμεσα στο 1954 και 1959 χάσαμε πολλά αγροτικά στελέχη γιατί οι άνθρωποι του Ντιέμ ήταν καλά οργανωμένοι στο χωριό. Οι άλλοι όμως ζούσαν κάτω από πολύ σκληρές συνθήκες. Οι αγρότες είχαν σκάψει τρύπες στα σπίτια τους για να τους κρύβουν όποτε περνούσαν από εκεί. Οι Ακ-ον είχανε μεταλλικές λόγχες για να ανακαλύπτουν τις κρυψώνες: φυσικά είχαν βρει πολλές. Αλλά τα στελέχη κατάφεραν να διατηρήσουν την επαφή με τους αγρότες. Κατόρθωσαν να οργανώσουν μικρές συγκεντρώσεις με 5 έως 7 άτομα σίγουρα τη νύχτα για να συζητάνε για την τοπική κατάσταση και να μοιράζουν τη δουλειά. Κάθε στέλεχος είχε το λιγότερο τρεις κρυψώνες στο χωριό. Φτιάχτηκαν επιτροπές πάλης, εκλεγμένες από τους ίδιους τους χωρικούς και αποτελούμενες από τους πιο συνειδητοποιημένους και δραστήριους αγρότες, στους όποιους οι υπόλοιποι είχαν εμπιστοσύνη. Εκείνο που είναι δύσκολο αλλά ουσιαστικό, είναι το ότι το κίνημα της πάλης δεν πρέπει να περιορίζεται σε μια περιοχή αλλά να απλώνεται σε όλες τις περιοχές.
Χρειάζεται ένας συντονισμός και μια αλληλοβοήθεια ανάμεσα στη μια και την άλλη περιοχή, διαφορετικά μπορεί εύκολα να νικηθεί. Και όλο αυτό πρέπει να περιέχεται μέσα σε ένα ολοκληρωμένο και συναφές πλάνο που ενώνει τη δράση του χωριού με την περιφέρεια, την επαρχία, τις περιοχές, τη χώρα. Αν δεν έχουμε υπομονή δεν μπορούμε να κάνουμε την επανάσταση. Το στέλεχος που δουλεύει στο επίπεδο του χωριού πρέπει να είναι επίμονο και συνετό. Πρέπει επίσης να είναι πολύ ευκίνητο γιατί ο εχθρός το καταδιώκει ασταμάτητα.
Τρέφεται από τους συμπαθούντες αγρότες με ρύζι, αλάτι, μερικές φορές με ψάρια. Μεταφέρει την τροφή του στην υπόγεια κρυψώνα του και πρέπει εκεί να μένει, να τρώει, να κοιμάται και να περιμένει τη νύχτα για να δράσει. Μερικές φορές η παρακολούθηση χαλαρώνει και οι συμπαθούντες μπορούν να τον κρατήσουν στο σπίτι τους. Όπως και να ναι, το στέλεχος έχει την προστασία των αγροτών, με καταφύγια σε πολλά σπίτια, μέσα στους κήπους, ακόμα και μέσα στα πηγάδια. Αυτό είναι πολύ σκληρό. Δεν μπορούμε να είμαστε έτσι εύκολα επαναστάτες. Το αγροτικό πρόβλημα είναι το πιο δύσκολο, το πιο πολύπλοκο, αλλά όταν το λύσουμε έχουμε κερδίσει. Δεν μπορούμε πια να νικηθούμε. Εάν, κάτω από το πρόσχημα ότι οι συνθήκες είναι ευνοϊκές, νομίζουμε ότι αρκεί να πάρουμε το ντουφέκι και να πούμε στους αγρότες ότι όλα θα αλλάξουν, έχουμε αυταπάτες.
Από τις 20 Δεκέμβρη είναι το Μέτωπο που καθοδηγεί την πάλη, αλλά πριν οι αγρότες την ξεκίνησαν.
Η ΕΓΚΑΤΑΣΤΑΣΗ
Τα προβλήματα της εγκατάστασης είναι πολλά και πολύπλοκα. Πρέπει να μελετήσουμε και να γνωρίσουμε την νοοτροπία των αγροτών. Και να την γνωρίζουμε καλά. Φυσικά υπάρχουν διαφοροποιήσεις μέσα στην αγροτική τάξη που πρέπει να εκτιμήσουμε όσο γίνεται πιο σωστά. Δεν μιλάω για τα προβλήματα της γης. Στην Αφρική πρέπει να λογαριάζουμε τα προβλήματα των φυλών. Στην Ασία, τις περισσότερες φορές, υπάρχουν προβλήματα θρησκευτικά. Σε μας, π.χ οι θρησκευτικές αιρέσεις αντιπροσωπεύουν το 50% του πληθυσμού. Περίπου 4 εκατομμύρια βουδιστές, 1.800.000 καθολικοί, 1 εκατομμύριο Χόα-χάο και 1 εκατομμύριο Καονταϊστές. Αυτό βάζει πολύπλοκά προβλήματα σε ότι αφορά την κινητοποίησή τους. Έχουμε επίσης περιοχές αραιοκατοικημένες. Είναι ένα γεγονός που ξεχνάμε πολύ συχνά, όμως έξω από το Δέλτα του Μεκόνγκ, η πυκνότητα των ορεινών περιοχών είναι πολύ μικρή. Ο πληθυσμός είναι λιγοστός. Πρέπει να ρυθμίσουμε το πρόβλημα της επικοινωνίας ανάμεσα στις περιοχές. Πέρα από τις θρησκείες πρέπει να πάρουμε υπόψη μας τα έθιμα. Στην πεδιάδα Καμάν, π.χ οι αγρότες ζούσαν απομονωμένοι. Το σύμπαν τους ήταν το κομμάτι της γης, η οικογένειά τους και μερικοί γείτονες. Το πρόβλημα ήταν να κατορθώσουμε να τους φέρουμε σε επαφή και με άλλους αγρότες. Φέρνουν, λοιπόν, συγγενείς τους που μένουν αλλού, καμιά δεκαριά χιλιόμετρα μακριά και ξαναφεύγουν με νέα για τους συγγενείς του αγρότη με τον όποιο ήρθαν σε επαφή. Πηγαινοέρχονται έτσι για λίγο καιρό και οι δεσμοί δημιουργούνται. Είναι δύσκολο, πρέπει να είμαστε υπομονετικοί, αλλά είναι σημαντικό. Και έπειτα, σιγά- σιγά, οι αγρότες καταλαβαίνουν ότι μπορούν να κυκλοφορούν, βλέπουν πιο μακριά από το κομμάτι της γης τους, χάρη στα στελέχη. Και οι αγρότες αρχίζουν πια οι ίδιοι να μετακινούνται. Χάρη σε αυτές τις μετακινήσεις τα στελέχη μας περνάνε απαρατήρητα. Γι αυτή τη δουλειά χρειάζονται στελέχη αγρότες.
Φυσικά πρέπει να συντονίσουμε την πάλη τω αγροτών με την πάλη των εργατών. Δεν είναι χωριστοί αγώνες. Είναι ένας αγώνας κοινός με ένα στόχο κοινό. Πρέπει λοιπόν να κάνουμε έναν αγώνα, ενωμένοι, αυτό είναι το πρόβλημα. Το μυστικό του Ε.Α.Μ είναι απλό: το Μέτωπο ρύθμισε το αγροτικό πρόβλημα, το πρόβλημα των θρησκευτικών αιρέσεων και των εθνικών μειονοτήτων.
Αυτό το τελευταίο σημείο είναι πολύ σπουδαίο. Υπάρχει ένα πράγμα που με στενοχώρησε στην συνδιάσκεψη του ΟΛΑΣ: η απουσία στοιχείων ιθαγενών, που όμως είναι πλειοψηφία σε πολλές χώρες της Λατ. Αμερικής. Εδώ, στο Ανοϊ, είμαστε πέντε. Υπάρχει μεταξύ μας ένας σύντροφος από τις εθνικές μειονότητες.
ΟΙ ΕΘΝΙΚΕΣ ΜΕΙΟΝΟΤΗΤΕΣ
Για να εγκατασταθούν ανάμεσα στις εθνικές μειονότητες, τα στελέχη μας, όχι μόνο έμαθαν τη γλώσσα τους, τρύπαγαν τα αυτιά τους αν η μειονότητα τρύπαγε τα αυτιά, λίμαραν τα δόντια τους, αν η μειονότητα τα λίμαρε. Έζησαν όπως η μειονότητα – είναι δύσκολο- πρέπει να είναι κανείς υπομονετικός γιατί στην αρχή υπάρχει απόλυτη δυσπιστία για κάθε τι που δεν ανήκει στην μειονότητα, στην εθνική ομάδα. Είναι ένα πρόβλημα πολύ λεπτό αλλά αποφασιστικό γιατί πρόκειται προφανώς, να φτάσουμε στο να διαμορφωθούν στελέχη από την ίδια την εθνική μειονότητα.
Πρέπει να πούμε ότι αυτή η δουλειά είναι φοβερά δύσκολη. Πρέπει να μελετήσουμε τη γλώσσα, τα έθιμα, την νοοτροπία, για να κερδίσουμε την εμπιστοσύνη, και αυτό θέλει καιρό για να γίνει. Όταν όμως αποκτήσουμε την εμπιστοσύνη τους, αυτό κρατάει στη ζωή και στο θάνατο. Οι Αμερικάνοι, όπως παλιά οι Γάλλοι και οι Γιαπωνέζοι, προσπάθησαν να μας χωρίσουν. Εμείς όμως έχουμε εγκατασταθεί πολύ καλά. Υπάρχουν εθνότητες όπου έχουμε δουλέψει πέντε και ακόμη και δέκα χρόνια για να τις πάρουμε μαζί μας. Ένα θέλουμε να κάνουμε την επανάσταση πρέπει να υπομείνουμε όλες τις διαδικασίες και να κάνουμε μια δουλειά μακράς πνοής. Πρέπει επίσης να δέσουμε σε μία ανώτερη φάση, την πόλη και το χωριό. Σε μας η εργατική τάξη έχει δημιουργηθεί πρόσφατα, Οι εργάτες έχουν γονείς που είναι ακόμα αγρότες, η οικογένεια ζει ακόμα στο χωριό. Κάθε τόσο επιστρέφουν στο χωριό και εκμεταλλευόμενοι αυτές τις μετακινήσεις από την πόλη στην ύπαιθρο, μπορούμε να δυναμώσουμε τις πολιτικές γνωριμίες. Μπορούμε ακόμα να συντονίσουμε μερικές δραστηριότητες. Παράδειγμα ο εχθρός βομβαρδίζει και σκοτώνει στην ύπαιθρο. Οι αγρότες φέρνουν τα πτώματα στην πόλη για να πιέσουν το καθεστώς και να του δείξουν τις αδικίες του: οι εργάτες τους υποστηρίζουν κάνοντας απεργία. Σε ανταπόδοση οι αγρότες τους υποστηρίζουν όταν απεργούν. Είναι ένας συντονισμός πολύπλοκος αλλά δίνει αποτελέσματα.
Δεν πρόκειται για έναν αγώνα απομονωμένο από τον πληθυσμό αλλά για έναν συντονισμό όλων των μορφών πάλης-δηλαδή του λαϊκού πολέμου- για να γκρεμίσουμε το καθεστώς, ξεκόβοντάς το από όλες του τις βάσεις, συνειδητές ή παθητικές. Φυσικά μπορούμε να ξεκινήσουμε πριν από την πολιτική δουλειά με την προϋπόθεση ότι η πολιτική δουλειά ακολουθεί πολύ γρήγορα την ένοπλη πάλη. Ξεκινάμε την ένοπλη πάλη για να λύσουμε το σφίξιμο και να ανοίξουμε το δρόμο στην προπαγάνδα και την πολιτική δουλειά. Αλλά η πολιτική δουλειά είναι απαραίτητη, διαφορετικά είμαστε χαμένοι.
Ένα δεν κάνουμε πολιτική δουλειά, οι αγρότες δεν θα μας υποστηρίζουν. Κινδυνεύουμε να απομονωθούμε. Γιατί στην αρχή ο εχθρός είναι πιο δυνατός στρατιωτικά, και πρέπει κανείς να μετακινείται, πράγμα που ακολουθείται με την καταπίεση και οι χωριάτες σε κατηγορούν, γιατί είσαι εσύ που προκάλεσες την καταπίεση. Πρέπει να γίνει εξήγηση. Και αυτού βρίσκεται η σημασία της πολιτικής δουλειάς. Σε μας, τα πολιτικά στελέχη έμειναν γαντζωμένα στο χωριό, παρά την καταπίεση, για να συνεχίσουν την πολιτική δουλειά, για να οργανώσουν τον πληθυσμό, για να σχηματίσουν στελέχη μέσα από το χωριό. Κρίνουμε σα θεμελιώδη την γνώση και την μελέτη της περιοχής όπου κάποιος εγκαθίσταται. Υπάρχουνε περιοχές, που η πίεση του καθεστώτος και των γαιοκτημόνων είναι πολύ σκληρή. Ο πληθυσμός είναι δυσαρεστημένος, αλλά δεν ξέρει πώς να αλλάξει αυτήν την κατάσταση. Εάν τα στελέχη ξέρουν πώς να εγκατασταθούν δημιουργούν τις κατάλληλες συνθήκες για την πολιτική δουλειά και την ένοπλη πάλη.
Δεν πρέπει να επιβάλλουμε τους όρους μας στους αγρότες. Πρέπει να τους βοηθάμε να ανακαλύπτουν οι ίδιοι το γιατί και την αναγκαιότητα της ένοπλης πάλης, γιατί έχουν συνείδηση των ίδιων των συμφερόντων τους. Πρέπει κυρίως να βοηθήσουμε στο ανέβασμα της πολιτικής συνείδησης και του οργανωτικού επιπέδου. Δεν έχουμε πια όπλα, δεν έχουμε ούτε τανκς, ούτε αεροπλάνα. ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΟΥ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΡΩΤΑ ΑΠΟ ΟΛΑ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΟ, ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΟΛΑ ΠΟΛΙΤΙΚΟ. Το μυστικό της επιτυχία μας είναι η λαϊκή κινητοποίηση. Να λύσουμε το αγροτικό πρόβλημα, να συνδέσουμε την πάλη της πόλης και χωριού, να λύσουμε το πρόβλημα των εθνικών μειονοτήτων και των θρησκευτικών αιρέσεων, να ανυψώσουμε την πολιτική συνειδητοποίηση και το επίπεδο οργάνωσης. ΝΑ ΓΙΑΤΙ ΝΙΚΑΜΕ ΤΟΝ ΠΙΟ ΔΥΝΑΤΟ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟ.
ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΓΚΙΑΠ - ΙΟΥΛΙΟΣ 1967 ( αναδημοσίευση )
ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΟΥ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΠΡΩΤΑ ΑΠΟ ΟΛΑ ΠΟΛΙΤΙΚΟ (Παρέμβαση του Νγκουγιέν (ΓΚΙΑΠ) διαρκούς αντιπροσώπου του ΕΑΜ, του Ν. Βιετνάμ στο Ανόϊ, στη συνδιάσκεψη του ΟΛΑΣ τον Ιούλιο 1967)
Για μας, ο επαναστατικός πόλεμος, είναι ΛΑΪΚΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ, δηλαδή ο ρόλος του πληθυσμού δεν είναι μόνο σημαντικός, αλλά είναι βασικός.
Το 1954-1959 το καθεστώς του Ντι έλεγχε την πόλη και ακόμα και το χωριό ή τουλάχιστον προσπαθούσε. Είχε κοινωνικές βάσεις στην πόλη, είχε κατορθώσει να συσπειρώσει γύρω πολλές θρησκευτικές αιρέσεις. Με τους γαιοκτήμονες και τους πράκτορές τους, προσπαθούσε να ελέγξει το χωριό. Αλλά περίπου ένα εκατομμύριο εκτάρια είχαν μοιραστεί τον καιρό της αντίστασης ενάντια στους Γάλλους. .Το βασικό λάθος του καθεστώτος του Ντιέμ είναι το ότι ξαναπήρε αυτή τη γη. Άρχισε με το να καταργεί κάθε τι που η επανάσταση είχε δώσει στους αγρότες, γιατί ήταν το Βιτεμνιχ που το είχε κάνει. Η αντίσταση των χωρικών που είχαν πάρει γη ήταν έντονη. Έφτασαν μέχρι και να σκοτώσουν τους ιδιοκτήτες που τους πήραν τη γη. Η πάλη των τάξεων οξύνθηκε πολύ γιατί οι αγρότες έχουν μια πολύ συγκεκριμένη αντίληψη των συμφερόντων τους. Διατήρησαν ένα βαθύ μίσος για το καθεστώς του Ντιέμ.
Για να ελέγχει τη γη και το χωριό το καθεστώς του Ντιέμ στηρίχτηκε στους Ακ-ον, τους πιο σκληρούς του πραχτικούς. Υπήρχαν 6-12 σε κάθε χωριό. Κάθε χωριό ήταν χωρισμένο σε ομάδες που ελέγχονταν συνεχώς. Υπήρχε ένας πίνακας μπροστά σε κάθε σπίτι, όπου ήταν γραμμένα το όνομα και το φύλο και η ηλικία όλων αυτών που το κατοικούσαν, τη νύχτα γίνονταν έλεγχοι και αν απουσίαζε κανείς έπρεπε να μπορεί να δικαιολογηθεί. Οι Ακ-ον είχαν εγκατασταθεί και από τους Γάλλους και τους προύχοντες του παλιού καθεστώτος. Κάθε ένας που ερχόταν γινόταν αμέσως γνωστός.
Μετά τις Συμφωνίες της Γενεύης το 1954, τα επαναστατικά στελέχη αγροτικής προέλευσης, επέστρεψαν για να δουλέψουν σαν αγρότες. Σε μας η μονάδα βάσης είναι το χωριό. Σε γενικές γραμμές, το κάθε χωριό έχει περίπου 2.500-5000 κατοίκους και είναι χωρισμένο σε μικρότερα χωριά. Εάν η καθημερινή καταπίεση δεν το αγγίζει, το στέλεχος, μέσα από τη δουλειά, επηρεάζει τον πληθυσμό. Σιγά- σιγά, αφού ο Ντιέμ ξαναπήρε τη γη, η ζωή έγινε πολύ δύσκολή για τους αγρότες. Το στέλεχος έπρεπε να εκμεταλλευτεί τη δυσαρέσκεια που δημιουργήθηκε από το καθεστώς. Έλεγε παραδείγματος χάρη: “Τί έκανε το καθεστώς του Ντιέμ για μας; Ξαναπήρε τη γη και αύξησε το ποσοστό της έγγειας φορολογίας”. Όλη η πολιτική προπαγάνδα βασίζεται στα καθημερινά, προσωπικά ενδιαφέροντα των αγροτών και στη δυσαρέσκεια της φτωχής αγροτιάς. Γι αυτό χρειάζονταν στελέχη που γνώριζαν την αγροτιά. Σε μας το 85% των στελεχών είναι αγροτικής προέλευσης. Δεν πρέπει να λέμε ότι παλεύουμε για τη λευτεριά του λαού, αυτό έρχεται μετά. Γιατί πρέπει να ρίξουμε το καθεστώς; Για τα συμφέροντά μας. Οι μεγάλες κουβέντες είναι χαμένος κόπος: πρώτα η γη, πρώτα να αγωνιστούμε για να διαλύσουμε τις επιτροπές των προυχόντων, τους Ακ-ον, τους γαιοκτήμονες. Εάν οι αγρότες είναι δυσαρεστημένοι, μπορούμε να υψώσουμε τη δυσαρέσκειά τους σε μίσος ενάντια στο καθεστώς, και μπορούμε, μαζί τους, να κάνουμε τα πάντα για να καλυτερέψουμε τη ζωή τους.
Υπήρχαν επίσης επαναστατικά στελέχη που ζούσαν έξω από χωριό, στη ζούγκλα, σε εγκαταλελειμμένες περιοχές ή σε βουνό. Μόλις έπεφτε η νύχτα, αυτά τα στελέχη προσπαθούσαν να μπουν στο χωριό τους. Γνωρίζουν την περιοχή, τους ανθρώπους ή τους συγγενείς τους. Υπάρχουν στελέχη που έζησαν χρόνια θαμμένοι στη γη την ημέρα και έβγαιναν μόνο τη νύχτα. Μερικοί, μη βλέποντας το φως της μέρας, έγιναν τυφλοί. Ήταν πολύ δύσκολα την εποχή του Ντιέμ. Όλος ο κόσμος κατάλαβε ότι δεν γινόταν να υποφέρει αυτή την κατάσταση και ότι έπρεπε κάτι να κάνει, αλλιώς θα πέθαινε μέσα στη σιωπή.
Έγιναν αγώνες πολιτικοί. Οι αγρότες έθεταν τα παράπονά τους στο συμβούλιο των προυχόντων: η καταπίεση συνεχιζόταν. Και έτσι οι αγρότες συνειδητοποίησαν με το σώμα και την ψυχή ότι ήταν απαραίτητο να πάρουνε τα όπλα. Αυτοί ήταν που έπρεπε να πάρουν τα όπλα οριστικά. Έτσι όσο λιγότερο επιβάλλετε τους όρους σας, τόσο περισσότερο οι αγρότες δρουν συνειδητά. Φυσικά όλα αυτά εξαρτώνται από τις συνθήκες . Εγώ αναφέρω τη δική μας εμπειρία.
ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΝΑΚΑΛΥΨΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΝΑΓΚΑΙΟΤΗΤΑ ΕΝΟΠΛΗΣ ΠΑΛΗΣ
Εκείνο που χρειάζεται είναι να ανακαλύψουμε τη αναγκαιότητα της ένοπλης πάλης. Τα όπλα βρίσκονται πάντα. Η εξέγερση άρχισε στο Δέλτα του Μεκόνγκ το 1959 με κυνηγετικά όπλα. Δεν υπήρχε κανένας ανεφοδιασμός από τον Βορρά. Το αγροτικό πρόβλημα βρίσκεται εκεί: δεν πρέπει να βιαζόμαστε. Αν οι αγρότες δεν καταλαβαίνουν, είναι επικίνδυνο και συχνά άχρηστο να προχωράει κανείς μόνος. Οι αγρότες ήταν που, το 1959, έβαλαν το πρόβλημα της ένοπλης πάλης.
Ο πρώτος στόχος, στο Δέλτα του Μεκόνγκ, το 1959-60, να χαλαρώσουμε το σφίξιμο διαλύοντας τους Ακ-ον. Τους δικάσαμε σε δημόσια δίκη. Με την απελευθέρωση χωριών μπορέσαμε να εντείνουμε την προπαγάνδα μας.
Φυσικά οι δυνάμεις ης καταπίεσης δεν αργούν να καταφθάσουν. Τότε οι αγρότες έλεγαν: Τη νύχτα, ήρθαν άνθρωποι καλά οπλισμένοι, σκότωσαν αυτόν και εκείνον και μας προειδοποίησαν να μην διακινδυνεύσουμε έξω από το χωριό μας. Μας έβαλαν με τη βία να καταστρέψουμε όλο το σύστημα άμυνας του στρατηγικού χωριού και έκρυψαν κάτι εκεί πέρα και μας είπαν να μην πλησιάσουμε. Οι άνθρωποι του Ντιέν δεν τους πιστεύουν. Μερικοί πηγαίνουν εκεί και πέφτουν στις παγίδες. Έπειτα πρέπει να προσπαθήσουμε να πείσουμε τον εχθρό, να αποσπάσουμε στρατιώτες από το σύνταγμα. Ένας ορισμένος αριθμός από αυτούς μπορεί να πεισθεί. Άλλοι αρχίζουν και φοβούνται στο βαθμό που η δύναμή μας μεγαλώνει.
Για να ξαναγυρίσουμε στο πρόβλημα της εγκατάστασης ανάμεσα στον πληθυσμό, λέμε ότι αυτό που μας φαίνεται ουσιαστικό είναι το να αγκιστρωθούμε στο χωριό. Ανάμεσα στο 1954 και 1959 χάσαμε πολλά αγροτικά στελέχη γιατί οι άνθρωποι του Ντιέμ ήταν καλά οργανωμένοι στο χωριό. Οι άλλοι όμως ζούσαν κάτω από πολύ σκληρές συνθήκες. Οι αγρότες είχαν σκάψει τρύπες στα σπίτια τους για να τους κρύβουν όποτε περνούσαν από εκεί. Οι Ακ-ον είχανε μεταλλικές λόγχες για να ανακαλύπτουν τις κρυψώνες: φυσικά είχαν βρει πολλές. Αλλά τα στελέχη κατάφεραν να διατηρήσουν την επαφή με τους αγρότες. Κατόρθωσαν να οργανώσουν μικρές συγκεντρώσεις με 5 έως 7 άτομα σίγουρα τη νύχτα για να συζητάνε για την τοπική κατάσταση και να μοιράζουν τη δουλειά. Κάθε στέλεχος είχε το λιγότερο τρεις κρυψώνες στο χωριό. Φτιάχτηκαν επιτροπές πάλης, εκλεγμένες από τους ίδιους τους χωρικούς και αποτελούμενες από τους πιο συνειδητοποιημένους και δραστήριους αγρότες, στους όποιους οι υπόλοιποι είχαν εμπιστοσύνη. Εκείνο που είναι δύσκολο αλλά ουσιαστικό, είναι το ότι το κίνημα της πάλης δεν πρέπει να περιορίζεται σε μια περιοχή αλλά να απλώνεται σε όλες τις περιοχές.
Χρειάζεται ένας συντονισμός και μια αλληλοβοήθεια ανάμεσα στη μια και την άλλη περιοχή, διαφορετικά μπορεί εύκολα να νικηθεί. Και όλο αυτό πρέπει να περιέχεται μέσα σε ένα ολοκληρωμένο και συναφές πλάνο που ενώνει τη δράση του χωριού με την περιφέρεια, την επαρχία, τις περιοχές, τη χώρα. Αν δεν έχουμε υπομονή δεν μπορούμε να κάνουμε την επανάσταση. Το στέλεχος που δουλεύει στο επίπεδο του χωριού πρέπει να είναι επίμονο και συνετό. Πρέπει επίσης να είναι πολύ ευκίνητο γιατί ο εχθρός το καταδιώκει ασταμάτητα.
Τρέφεται από τους συμπαθούντες αγρότες με ρύζι, αλάτι, μερικές φορές με ψάρια. Μεταφέρει την τροφή του στην υπόγεια κρυψώνα του και πρέπει εκεί να μένει, να τρώει, να κοιμάται και να περιμένει τη νύχτα για να δράσει. Μερικές φορές η παρακολούθηση χαλαρώνει και οι συμπαθούντες μπορούν να τον κρατήσουν στο σπίτι τους. Όπως και να ναι, το στέλεχος έχει την προστασία των αγροτών, με καταφύγια σε πολλά σπίτια, μέσα στους κήπους, ακόμα και μέσα στα πηγάδια. Αυτό είναι πολύ σκληρό. Δεν μπορούμε να είμαστε έτσι εύκολα επαναστάτες. Το αγροτικό πρόβλημα είναι το πιο δύσκολο, το πιο πολύπλοκο, αλλά όταν το λύσουμε έχουμε κερδίσει. Δεν μπορούμε πια να νικηθούμε. Εάν, κάτω από το πρόσχημα ότι οι συνθήκες είναι ευνοϊκές, νομίζουμε ότι αρκεί να πάρουμε το ντουφέκι και να πούμε στους αγρότες ότι όλα θα αλλάξουν, έχουμε αυταπάτες.
Από τις 20 Δεκέμβρη είναι το Μέτωπο που καθοδηγεί την πάλη, αλλά πριν οι αγρότες την ξεκίνησαν.
Η ΕΓΚΑΤΑΣΤΑΣΗ
Τα προβλήματα της εγκατάστασης είναι πολλά και πολύπλοκα. Πρέπει να μελετήσουμε και να γνωρίσουμε την νοοτροπία των αγροτών. Και να την γνωρίζουμε καλά. Φυσικά υπάρχουν διαφοροποιήσεις μέσα στην αγροτική τάξη που πρέπει να εκτιμήσουμε όσο γίνεται πιο σωστά. Δεν μιλάω για τα προβλήματα της γης. Στην Αφρική πρέπει να λογαριάζουμε τα προβλήματα των φυλών. Στην Ασία, τις περισσότερες φορές, υπάρχουν προβλήματα θρησκευτικά. Σε μας, π.χ οι θρησκευτικές αιρέσεις αντιπροσωπεύουν το 50% του πληθυσμού. Περίπου 4 εκατομμύρια βουδιστές, 1.800.000 καθολικοί, 1 εκατομμύριο Χόα-χάο και 1 εκατομμύριο Καονταϊστές. Αυτό βάζει πολύπλοκά προβλήματα σε ότι αφορά την κινητοποίησή τους. Έχουμε επίσης περιοχές αραιοκατοικημένες. Είναι ένα γεγονός που ξεχνάμε πολύ συχνά, όμως έξω από το Δέλτα του Μεκόνγκ, η πυκνότητα των ορεινών περιοχών είναι πολύ μικρή. Ο πληθυσμός είναι λιγοστός. Πρέπει να ρυθμίσουμε το πρόβλημα της επικοινωνίας ανάμεσα στις περιοχές. Πέρα από τις θρησκείες πρέπει να πάρουμε υπόψη μας τα έθιμα. Στην πεδιάδα Καμάν, π.χ οι αγρότες ζούσαν απομονωμένοι. Το σύμπαν τους ήταν το κομμάτι της γης, η οικογένειά τους και μερικοί γείτονες. Το πρόβλημα ήταν να κατορθώσουμε να τους φέρουμε σε επαφή και με άλλους αγρότες. Φέρνουν, λοιπόν, συγγενείς τους που μένουν αλλού, καμιά δεκαριά χιλιόμετρα μακριά και ξαναφεύγουν με νέα για τους συγγενείς του αγρότη με τον όποιο ήρθαν σε επαφή. Πηγαινοέρχονται έτσι για λίγο καιρό και οι δεσμοί δημιουργούνται. Είναι δύσκολο, πρέπει να είμαστε υπομονετικοί, αλλά είναι σημαντικό. Και έπειτα, σιγά- σιγά, οι αγρότες καταλαβαίνουν ότι μπορούν να κυκλοφορούν, βλέπουν πιο μακριά από το κομμάτι της γης τους, χάρη στα στελέχη. Και οι αγρότες αρχίζουν πια οι ίδιοι να μετακινούνται. Χάρη σε αυτές τις μετακινήσεις τα στελέχη μας περνάνε απαρατήρητα. Γι αυτή τη δουλειά χρειάζονται στελέχη αγρότες.
Φυσικά πρέπει να συντονίσουμε την πάλη τω αγροτών με την πάλη των εργατών. Δεν είναι χωριστοί αγώνες. Είναι ένας αγώνας κοινός με ένα στόχο κοινό. Πρέπει λοιπόν να κάνουμε έναν αγώνα, ενωμένοι, αυτό είναι το πρόβλημα. Το μυστικό του Ε.Α.Μ είναι απλό: το Μέτωπο ρύθμισε το αγροτικό πρόβλημα, το πρόβλημα των θρησκευτικών αιρέσεων και των εθνικών μειονοτήτων.
Αυτό το τελευταίο σημείο είναι πολύ σπουδαίο. Υπάρχει ένα πράγμα που με στενοχώρησε στην συνδιάσκεψη του ΟΛΑΣ: η απουσία στοιχείων ιθαγενών, που όμως είναι πλειοψηφία σε πολλές χώρες της Λατ. Αμερικής. Εδώ, στο Ανοϊ, είμαστε πέντε. Υπάρχει μεταξύ μας ένας σύντροφος από τις εθνικές μειονότητες.
ΟΙ ΕΘΝΙΚΕΣ ΜΕΙΟΝΟΤΗΤΕΣ
Για να εγκατασταθούν ανάμεσα στις εθνικές μειονότητες, τα στελέχη μας, όχι μόνο έμαθαν τη γλώσσα τους, τρύπαγαν τα αυτιά τους αν η μειονότητα τρύπαγε τα αυτιά, λίμαραν τα δόντια τους, αν η μειονότητα τα λίμαρε. Έζησαν όπως η μειονότητα – είναι δύσκολο- πρέπει να είναι κανείς υπομονετικός γιατί στην αρχή υπάρχει απόλυτη δυσπιστία για κάθε τι που δεν ανήκει στην μειονότητα, στην εθνική ομάδα. Είναι ένα πρόβλημα πολύ λεπτό αλλά αποφασιστικό γιατί πρόκειται προφανώς, να φτάσουμε στο να διαμορφωθούν στελέχη από την ίδια την εθνική μειονότητα.
Πρέπει να πούμε ότι αυτή η δουλειά είναι φοβερά δύσκολη. Πρέπει να μελετήσουμε τη γλώσσα, τα έθιμα, την νοοτροπία, για να κερδίσουμε την εμπιστοσύνη, και αυτό θέλει καιρό για να γίνει. Όταν όμως αποκτήσουμε την εμπιστοσύνη τους, αυτό κρατάει στη ζωή και στο θάνατο. Οι Αμερικάνοι, όπως παλιά οι Γάλλοι και οι Γιαπωνέζοι, προσπάθησαν να μας χωρίσουν. Εμείς όμως έχουμε εγκατασταθεί πολύ καλά. Υπάρχουν εθνότητες όπου έχουμε δουλέψει πέντε και ακόμη και δέκα χρόνια για να τις πάρουμε μαζί μας. Ένα θέλουμε να κάνουμε την επανάσταση πρέπει να υπομείνουμε όλες τις διαδικασίες και να κάνουμε μια δουλειά μακράς πνοής. Πρέπει επίσης να δέσουμε σε μία ανώτερη φάση, την πόλη και το χωριό. Σε μας η εργατική τάξη έχει δημιουργηθεί πρόσφατα, Οι εργάτες έχουν γονείς που είναι ακόμα αγρότες, η οικογένεια ζει ακόμα στο χωριό. Κάθε τόσο επιστρέφουν στο χωριό και εκμεταλλευόμενοι αυτές τις μετακινήσεις από την πόλη στην ύπαιθρο, μπορούμε να δυναμώσουμε τις πολιτικές γνωριμίες. Μπορούμε ακόμα να συντονίσουμε μερικές δραστηριότητες. Παράδειγμα ο εχθρός βομβαρδίζει και σκοτώνει στην ύπαιθρο. Οι αγρότες φέρνουν τα πτώματα στην πόλη για να πιέσουν το καθεστώς και να του δείξουν τις αδικίες του: οι εργάτες τους υποστηρίζουν κάνοντας απεργία. Σε ανταπόδοση οι αγρότες τους υποστηρίζουν όταν απεργούν. Είναι ένας συντονισμός πολύπλοκος αλλά δίνει αποτελέσματα.
Δεν πρόκειται για έναν αγώνα απομονωμένο από τον πληθυσμό αλλά για έναν συντονισμό όλων των μορφών πάλης-δηλαδή του λαϊκού πολέμου- για να γκρεμίσουμε το καθεστώς, ξεκόβοντάς το από όλες του τις βάσεις, συνειδητές ή παθητικές. Φυσικά μπορούμε να ξεκινήσουμε πριν από την πολιτική δουλειά με την προϋπόθεση ότι η πολιτική δουλειά ακολουθεί πολύ γρήγορα την ένοπλη πάλη. Ξεκινάμε την ένοπλη πάλη για να λύσουμε το σφίξιμο και να ανοίξουμε το δρόμο στην προπαγάνδα και την πολιτική δουλειά. Αλλά η πολιτική δουλειά είναι απαραίτητη, διαφορετικά είμαστε χαμένοι.
Ένα δεν κάνουμε πολιτική δουλειά, οι αγρότες δεν θα μας υποστηρίζουν. Κινδυνεύουμε να απομονωθούμε. Γιατί στην αρχή ο εχθρός είναι πιο δυνατός στρατιωτικά, και πρέπει κανείς να μετακινείται, πράγμα που ακολουθείται με την καταπίεση και οι χωριάτες σε κατηγορούν, γιατί είσαι εσύ που προκάλεσες την καταπίεση. Πρέπει να γίνει εξήγηση. Και αυτού βρίσκεται η σημασία της πολιτικής δουλειάς. Σε μας, τα πολιτικά στελέχη έμειναν γαντζωμένα στο χωριό, παρά την καταπίεση, για να συνεχίσουν την πολιτική δουλειά, για να οργανώσουν τον πληθυσμό, για να σχηματίσουν στελέχη μέσα από το χωριό. Κρίνουμε σα θεμελιώδη την γνώση και την μελέτη της περιοχής όπου κάποιος εγκαθίσταται. Υπάρχουνε περιοχές, που η πίεση του καθεστώτος και των γαιοκτημόνων είναι πολύ σκληρή. Ο πληθυσμός είναι δυσαρεστημένος, αλλά δεν ξέρει πώς να αλλάξει αυτήν την κατάσταση. Εάν τα στελέχη ξέρουν πώς να εγκατασταθούν δημιουργούν τις κατάλληλες συνθήκες για την πολιτική δουλειά και την ένοπλη πάλη.
Δεν πρέπει να επιβάλλουμε τους όρους μας στους αγρότες. Πρέπει να τους βοηθάμε να ανακαλύπτουν οι ίδιοι το γιατί και την αναγκαιότητα της ένοπλης πάλης, γιατί έχουν συνείδηση των ίδιων των συμφερόντων τους. Πρέπει κυρίως να βοηθήσουμε στο ανέβασμα της πολιτικής συνείδησης και του οργανωτικού επιπέδου. Δεν έχουμε πια όπλα, δεν έχουμε ούτε τανκς, ούτε αεροπλάνα. ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΟΥ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΡΩΤΑ ΑΠΟ ΟΛΑ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΟ, ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΟΛΑ ΠΟΛΙΤΙΚΟ. Το μυστικό της επιτυχία μας είναι η λαϊκή κινητοποίηση. Να λύσουμε το αγροτικό πρόβλημα, να συνδέσουμε την πάλη της πόλης και χωριού, να λύσουμε το πρόβλημα των εθνικών μειονοτήτων και των θρησκευτικών αιρέσεων, να ανυψώσουμε την πολιτική συνειδητοποίηση και το επίπεδο οργάνωσης. ΝΑ ΓΙΑΤΙ ΝΙΚΑΜΕ ΤΟΝ ΠΙΟ ΔΥΝΑΤΟ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟ.
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου