ΥΠΟΘΕΣΗ ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ – ΟΛΙΚΗ ΕΠΑΝΑΦΟΡΑ
άρθρο του Μάριου Άνθη – στελέχους της ΕΝΑΚ –
Η παρουσία και δράση του Νίκου Ζαχαριάδη και αυτό που έχει ονομαστεί “υπόθεση Ζαχαριάδη” αντικειμενικά σχετίζεται με ένα τεράστιο φάσμα θεμάτων και γεγονότων με πολλές πτυχές και σύνθετες επιδράσεις που εξελίσσονται σε μια εκτεταμένη χρονική περίοδο. Το συγκεκριμένο σημείωμα δεν έχει και δεν θα μπορούσε να έχει στόχο του να “παρακολουθήσει” το σύνολο του ζητήματος, θα επιδιώξει όμως να θέσει ορισμένα βασικά – κατα την γνώμη μας – θέματα με σημασία όχι μόνο “ιστορική” όπως συνηθίζεται να λέμε, αλλά και σύγχρονη και επικαιροποιημένη. Παράλληλα, δεν θα αποφύγει να αναφερθεί και σε ένα θέμα που αποσπά ολοένα και περισσότερο το γενικό ενδιαφέρον και μια αυξημένη επικαιρότητα, δηλαδή τις συνθήκες θανάτου του έλληνα ηγέτη, επαναλαμβάνωντας και υπογραμμίζοντας την απαίτηση να δοθούν στην δημοσιότητα όλα τα σχετικά αρχεία (όπου υπάρχουν και όποιοι διαθέτουν) που θα ξεκαθαρίσουν με τρόπο αδιαμφισβήτητο αυτό το ακόμα σκοτεινό ζήτημα. Θεωρούμε – και θέτουμε – αυτό το αίτημα σαν γενική αντιφασιστική και παλλαική απαίτηση, απαίτηση του ελληνικού λαού αλλά και του διεθνούς αντιφασισμού, καθώς ο Νίκος Ζαχαριάδης υπήρξε ένας σημαντικός έλληνας πολιτικός ηγέτης και διεθνής προσωπικότητα, που πάλεψε έμπρακτα ενάντια στον φασισμό, παραμένωντας δεσμώτης σχεδόν 10 χρόνια στα φασιστικά κάτεργα και κολαστήρια της Κέρκυρας και του Νταχάου.
Ιστορικοί και “ιστορικοί” ηγέτες – η τελική κρίση της ιστορίας και η πραγματικότητα στο σημερινό απελευθερωτικό κίνημα
Αναμφίβολα, ο Νίκος Ζαχαριάδης υπήρξε μια κεντρική, μια πρωταγωνιστική παρουσία στην ελληνική πολιτική ιστορία του εικοστού αιώνα – και – όλα δείχνουν πως, με διάφορους τρόπους, συνεχίζει και σήμερα να διαδραματίζει ένα ιδιαίτερο ρόλο. Το ενδιαφέρον για την ζωή και την δράση του, για τις πολιτικές – ιδεολογικές τοποθετήσεις και παρακαταθήκες του, για την πορεία του συνολικά, όχι μόνο μειώνεται, αλλά αντίθετα αυξάνει με το πέρασμα του χρόνου. Πρόκειται για ένα βαθύτερο και ουσιαστικό ενδιαφέρον, που δεν εντοπίζεται μόνο και αποκλειστικά στην μεγάλη προσοχή ιστορικών, ερευνητών, του τύπου και άλλων μέσων, αλλά εκφράζεται και αναπτύσσεται πλατύτερα, με αυξημένο μάλιστα δυναμισμό στους κύκλους (και) της νεότερης γενιάς των αγωνιστών του αριστερού και εργατικού κινήματος, που μέσα απο τις αναζητήσεις και τις εμπειρίες τους στα σύγχρονα γεγονότα, ψάχνουν σοβαρές, τεκμηριωμένες απαντήσεις και ταυτότητα πραγματική, αναζητούν και διεκδικούν συγκροτημένη νικηφόρα πολιτική για το εργατικό αριστερό – προοδευτικό και απελευθερωτικό κίνημα της χώρας, μέσα στο ομιχλώδες τοπίο μιας “επίσημης αριστεράς” των ηγεσιών, των διασπάσεων και των φατριών, που εδώ και πολλές δεκαετίες δεν έδωσε και δεν δίνει ελπιδοφόρα προοπτική, αντίθετα διαμόρφωσε οικτρά αποτελέσματα, μίζερες και δυσχερείς καταστάσεις στο ιστορικό και ρωμαλέο ελληνικό λαικό αριστερό κίνημα.
Επιπλέον, όλο το ζήτημα που έχει γενικότερα προσδιοριστεί σαν “υπόθεση Ζαχαριάδη” σε όλες τις πτυχές και τις εκφάνσεις της, αποσπά το ενδιαφέρον, την ευαισθησία και την προσοχή ακόμα πλατύτερων τμημάτων του ελληνικού λαού, την προσοχή της αγωνιστικής – ριζοσπαστικής Ελλάδας, όπως φαίνεται σε κάθε ευκαιρία, επιβεβαιώνοντας την δική μας θέση πως το “ζήτημα Ζαχαριάδη” συνολικά, αποτελεί ανοιχτό πολιτικό ζήτημα της εργατικής τάξης, ολόκληρου του λαικού κινήματος και ολόκληρης της προοδευτικής και αντιφασιστικής Ελλάδας. Και έτσι τελικά, μέσα απο τις διαδρομές και την πλοκή της ιστορικής εξέλιξης και παρά τις συστηματικές – μέχρι και τις μέρες μας – προσπάθειες όχι μόνο της αντιδραστικής ξεπουλημένης αστικής τάξης της χώρας μας αλλά και της – για πολλές δεκαετίες – λεγόμενης “επίσημης αριστεράς”, να θάψουν στα τάρταρα της ιστορίας τον Νίκο Ζαχαριάδη, την ηγετική του παρουσία, την δράση, το πολιτικό έργο και την προσφορά του, να τον συκοφαντήσουν και να του φορτώσουν οτιδήποτε προκειμένου να “ψηλώσουν” και να εξαγνιστούν κάποιοι άλλοι, αφού με βιασύνη και θράσος, ορισμένοι βάπτισαν και πλάσαραν σαν “ιστορικούς ηγέτες” της αριστεράς, του λαικού και του κομμουνιστικού κινήματος γνωστούς νεο”ηγήτορες”, όπως τους Χ. Φλωράκη – Λ. Κύρκο κλπ, η ιστορία, η ζωή και η λαική συνείδηση αρνούνται (εδώ και πάλι σε ισχύ και απίστευτη αντοχή το φαινόμενο των λεγόμενων κρυπτοζαχαριαδικών – που λέγανε κάποιοι παλιοί) να τους κάμουν το χατήρι και έτσι οι “ιστορικοί” αυτοί ηγέτες έχοντας πράγματι ανοιχτούς λογαριασμούς με την ιστορία που εξελίσσεται και καλπάζει, θα χρειαστεί “να περιμένουν” και αυτοί στην σειρά, για την κρίση της.
Σε ότι αφορά τον Νίκο Ζαχαριάδη και την εξέλιξη της υπόθεσης του, έχει πράγματι
στοιχειώσει τον ύπνο και τον ξύπνιο πολλών και διαφόρων, όπως και οι πολιτικές παρακαταθήκες του για μια λεύτερη και ανεξάρτητη Ελλάδα, που με ζωντανή και αυξημένη δυναμική, κεντρίζουν την προσοχή των αγωνιστών του πλατιού κινήματος, πυροδοτούν σκέψεις και κατευθύνσεις και χαλάνε το τοπίο της αστικής – ιμπεριαλιστικής κυριαρχίας εντός της εξαρτημένης χώρας μας και του εξαθλιωμένου λαού της.
Στο σημείο αυτό θα κάνω εξαρχής που λένε, δύο αναγκαίες διευκρινιστικές παρατηρήσεις α) θα ήταν μια λανθασμένη βάση και προσέγγιση, να θεωρηθεί σαν ένα θέμα του παρελθόντος, θέμα απλά “ιστορικού ενδιαφέροντος” το ζήτημα Ζαχαριάδη, γιατί αντικειμενικά πρόκειται για ζήτημα συνδεμένο, σε ευθεία σχέση με την σύγχρονη πολιτική – κοινωνικο οικονομική πραγματικότητα, αμεσότερα με την πραγματικότητα του δικού μας αριστερού κινήματος, αλλά σίγουρα και του διεθνούς κινήματος, αφού η στάση και οι θέσεις του Ζαχαριάδη στα διεθνή ζητήματα του κινήματος επιρρέασαν την προσωπική του πορεία, με αποκορύφωμα το 20ο συνέδριο του ΚΚΣΕ που επίσημα και κανονικά τον “συνταξιοδότησε” πολιτικά, βάζοντας βέβαια σε τροχιά συνταξιοδότησης και ολόκληρο το διεθνές κίνημα και μαζί την πρώτη χώρα της εργατικής – σοβιετικής εξουσίας. Ας μην εκτιμηθεί, επίσης, πρόχειρα και βιαστικά, σαν εξωπραγματική πρόθεση “πολιτικής αναπαλαίωσης” στο αριστερό κίνημα, η μαχητικά θετική άποψη μας για τον Ν. Ζαχαριάδη και το πολιτικό – θεωρητικό έργο του. Έχουμε την γνώμη πως μια τέτοια προσέγγιση η κριτική θα ήταν και αντιδιαλεκτική – αντιεπιστημονική και αντι ιστορική, γιατί γενικότερα στην διαμόρφωση και έκφραση μιας σύγχρονης συγκροτημένης θέσης και πρότασης, οφείλουμε με πολιτική – επιστημονική μεθοδολογία να αξιοποιούμε ακριβώς εκείνα τα εμπνευσμένα, ισχυρά και βάσιμα υλικά, τα δεμένα με την πολιτική κοινωνική εξέλιξη της χώρας και του ελληνικού αριστερού κίνήματος, που διαθέτουν δυναμική και σύγχρονη αξία χρήσης. Αυτό είναι ξεκάθαρο και αυτονόητο. Άλλωστε είναι βάσιμο και πλέον ευρύτερα κατανοητό και προφανές, πως απο τον Ζαχαριάδη έχουμε να πάρουμε πολλά – απο τους Παρτσαλίδηδες, Κολιγιάννηδες, Κουτσουμπο – Μαίληδες και τους Τσιπρο – Δραγασάκηδες, είναι “ερώτημα” τι χρήσιμο μπορούμε να πάρουμε.. Παραδειγματικά, θεωρούμε σύγχρονη επαναστατική ανάγκη και οδηγό για ένα νέο ζωντανό, μαζικό λαικό επαναστατικό πολιτικό προσανατολισμό, την αξιοποίηση και επικαιροποίηση της βασικής ανάλυσης και θέσης για την εξάρτηση της χώρας και τον εξαρτημένο χαρακτήρα του ντόπιου καπιταλιστικού συστήματος που ξεδιπλώθηκε και αναπτύχθηκε στην πολιτική δράση της ζαχαριαδικής ηγεσίας του κινήματος, όπως και συνολικά τις επεξεργασίες στο πλαίσιο του “ζαχαριαδικού κόμματος” για το ίδιο ζήτημα (και πολλά άλλα βέβαια) π.χ οι μελέτες Δημήτρη Μπάτση για την “βαριά βιομηχανία στην Ελλάδα”, αντίστοιχες του Νίκου Μπελογιάννη για “το ξένο κεφάλαιο” και άλλων, κατά την εκτίμηση μας θέσεις και μελέτες ισχυρής αφετηριακής αξίας, ενιαία και αναπόσπαστα δεμένες στο πολιτικό και προγραμματικό επίπεδο. Εμείς λαμβάνουμε στα υπόψη και θυμίζουμε προς κάθε κατεύθυνση την θέση του Νίκου Ζαχαριάδη, δημοσιευμένη (Κομεπ) την πρωτοχρονιά του 1946 “..Δεν θέλουμε μηχανική – στείρα – άγονη – αρνητική – δογματική μεταφορά απόξω… να μελετάμε και ανατέμνουμε την ελληνική ζωή και πραγματικότητα με τις κάθε φορά μεταβολές και εξελίξεις της, να αναλύουμε και γνωρίζουμε τις νεοελληνικές, ντόπιες ιδιοτυπίες και ιδιομορφίες, να φωτίζουμε τον ελληνικό δρόμο πορείας προς τη λαική δημοκρατία..” Παράλληλα, υπογραμμίζοντας πως στην δική μας σύγχρονη και επίκαιρη πολιτική δράση – με τα όποια μέσα και δυνάμεις διαθέτουμε σήμερα – ο Νίκος Ζαχαριάδης αποτελεί σύμβολο, εθνική – λαική παρακαταθήκη και σημαία (απο τις μεγαλύτερες μορφές του εικοστού αιώνα – έλεγε ο Ηλιού) έχουμε πλήρη συναίσθηση και σεβασμό στην δράση και τους αγώνες χιλιάδων αγωνιστών του κινήματος και του ζαχαριαδικού κόμματος που έχουν παλέψει ηρωικά τόσο στην πολιτική προσφυγιά όσο και εδώ στη χώρα, στις πιο αντίξοες και περίπλοκες συνθήκες και κράτησαν μέχρι σήμερα ζωντανές επαναστατικές θέσεις, μνήμες, αλήθειες, την ίδια την ιστορία.
β) έχουμε – επίσης – πλήρη συναίσθηση της μακρόχρονης προπαγανδιστικής αντιζαχαριαδικής εκστρατείας λάσπης, αμαύρωσης, απαξίωσης, δαιμονοποίησης η και ένοχης σιωπής που ενορχήστρωσαν όχι μόνο το εγχώριο μοναρχοφασιστικό και το ιμπεριαλιστικό στρατόπεδο (αυτοί “δικαιολογημένα”) αλλά κυρίως οι ηγεσίες και οι διαχρονικά πιστοί της – καθοριστικής σημασίας – 6ης και 7ης ολομέλειας του 1956 – 57 και μαζί τους οι αναθαρρημένοι τροτσκιστές, που δούλεψαν και δουλεύουν ασταμάτητα είτε για την συκοφάντηση, είτε (αφού δεν γίνονταν πλέον αλλοιώς) για μια κάλπικη “αποκατάσταση” με μεθόδους Βατικανού, του Νίκου Ζαχαριάδη. Και αρκεί να διαβάσει κανείς, την απόφαση “αποκατάστασης” της ΚΕ του κόμματος Περισσού για να καταλάβει αυτό το είδος “αποκατάστασης”. Ένας Ζαχαριάδης χωρις τον πραγματικό Ζαχαριάδη, άγαλμα στο μουσείο και αδειανό πουκάμισο, αυτός είναι ο σκοπός, αφού η “αποκατάσταση” είναι ουσιαστικά “αντεστραμένη” υιοθέτηση των φανατισμένων αντιζαχαριαδικών θέσεων της έκτης και έβδομης ολομέλειας, αλλά και γιατί στο σημερινό, σύγχρονο προγραμματικό επίπεδο αλλά και στο επίπεδο της πολιτικής δράσης, η απόκλιση – αντίθεση στις ζαχαριαδικές θέσεις και πρακτικές είναι βαθιά και απόλυτη σε όλα τα κρίσιμα ζητήματα που αφορούν την χώρα και το κίνημα. Απο την άλλη πλευρά (αν είναι “άλλη” – η άλλη όψη του ίδιου νομίσματος) έχουμε και τον “ανανεωτή” Τσίπρα, που απο το 2013 ξεκαθαρίζει δημόσια πως “αυτός δεν θα γίνει άλλος Ζαχαριάδης”, όπως και απέδειξε βέβαια..
Όμως περισσότερο απο τα παραπάνω, εμάς μας απασχολεί η μεθοδική αντιζαχαριαδική (και αυτή είναι μια αντικομμουνιστική με το πραγματικό της νόημα) εκστρατεία σύγχισης που έχουν συστηματικά δουλέψει όλα αυτά τα κέντρα μέσα στα πλατιά εργατικά, προοδευτικά και αντιφασιστικά τμήματα του λαού, όσο και αν αυτή η εκστρατεία είχε και έχει μικρότερα του “αναμενόμενου” αποτελέσματα. Και αν μπορούμε να πούμε σε αυτό το σημείωμα κάτι προς αυτά τα λαικά τμήματα και τους νέους αγωνιστές, άμεσο, σύντομο και περιεκτικό σχετικά με την κρίση και την “δίκη” – το ας πούμε “δικαστήριο” της ιστορίας για τον Νίκο Ζαχαριάδη, ας “δανειστούμε” απο τον γνωστό συγραφέα και ποιητή Αλέξη Πάρνη, που γνώρισε καλά τον Ζαχαριάδη στις δύσκολες και επικίνδυνες εποχές του 20ου συνεδρίου και της λεγόμενης “διεθνούς επιτροπής”, των διαγραφών, των διώξεων, των εκτοπισμών. Λέει στο γνωστό βιβλίο του, που δημοσιεύει αλληλογραφία του με τον Ζαχαριάδη εκείνης της περιόδου, πως ” εγώ προσωπικά έχω την γνώμη ότι αυτό θα εξαρτηθεί απο την σύνθεση του ειδικού δικαστηρίου. Αν τον κρίνουν ο Σπάρτακος, ο Δαντών, ο Ροβεσπιέρος, οι εξεγερμένοι της παρισινής κομμούνας, η λενινιστική φρουρά του μεγάλου Οκτώβρη του 1917 κι άλλοι ομοιδεάτες, θα δικαιωθεί πανηγυρικά”.
Επαναστάτης – δεσμώτης – το μπουντρούμι δεν τον λυγά
Στο 2016 συμπληρώθηκαν 43 χρόνια απο την ημερομηνία (1 Αυγούστου 1973) που έχει ανακοινωθεί “αρμοδίως” σαν η ημερομηνία θανάτου του Νίκου Ζαχαριάδη. Είχε μόλις κλείσει τα 70 χρόνια του, γεννημένος στις 27 Απρίλη του 1903 και κατά γενική ομολογία, ήταν άνθρωπος με κράση γερή, παρά τις μεγάλες ταλαιπωρίες που έζησε στην πολυκύμαντη ζωή του (που τον ανέδειξε σε μια απο μεγαλύτερες φυσιογνωμίες του διεθνούς κομμουνιστικού επαναστατικού κινήματος – της τρίτης διεθνούς – και που έγινε θρύλος – πηγή έμπνευσης που τραγουδήθηκε) και που εκτός τις πρώτες νεανικές φυλακίσεις και διώξεις απο την εγχώρια κρατική αστική εξουσία, περιλάμβανε επιπλέον 5 χρόνια φυλάκιση κυρίως στο μεσαιωνικό κάτεργο της Κέρκυρας και σε άλλα μπουντρούμια της Μεταξικής δικτατορίας (Σεπτέμβρης 1936 – Απρίλης 1941) και σαν συνέχεια, την παράδοση του απο τους Μεταξικούς φασίστες στους χιτλερικούς κατακτητές και νέο εγκλεισμό του, αυτή τη φορά στο ναζιστικό κολαστήριο του Νταχάου της Γερμανίας (1941 – 1945). Ο κύκλος ολοκληρώνεται με τον συνυπολογισμό 17 χρόνων εκτοπίσεων και εξορίας (απο αυτά 12 περίπου χρόνια στην Σιβηρία) στην Σοβιετική Ένωση των Χουρτσώφ – Μπρέζνιεφ – Σουσλώφ, μετά την ξένη επέμβαση της λεγόμενης “διεθνούς επιτροπής” στο ενιαίο – λαικό ΚΚΕ και την διαγραφή του απο αυτό (1956- 57) με την παράλληλη τοποθέτηση της δοτής ηγεσίας Κολιγιάννη – Παρτσαλίδη και λοιπών, αυτών που απο τότε μέχρι και σήμερα, μέσω των επιγόνων τους διευθύνουν το ελληνικό αριστερό κίνημα, οδηγώντας το εκεί που το οδήγησαν και το οδηγούν.
Είναι αντικειμενική εκτίμηση, πως αυτή η τελευταία περίοδος, το “θάψιμό του στο βαθύ πηγάδι του Σουργκούτ” υπήρξε η πλέον επώδυνη για τον Νίκο Ζαχαριάδη, επώδυνη για πολλούς και σοβαρούς λόγους και την αντίμετώπισε με τους κανόνες της γενικότερης ζαχαριαδικής αντίληψης και πολιτικής, μιας πολιτικής που αποτελούσε το ηρωικό κεκτημένο ενός ολόκληρου κινήματος – κινήματος της παρανομίας και της νομιμότητας, της πολιτικής και της ένοπλης αντίστασης, των εκτελέσεων και της φυλακής, της εξορίας και της προσφυγιάς. Σαν σκληρός αγωνιστής της τρίτης διεθνούς “των Λένιν – Στάλιν”, σαν μαχητής, πολιτικός καθοδηγητής και ηγέτης, με ανθρώπινη, πολιτική, επαναστατική αξιοπρέπεια, με μεθοδικές πολιτικές παρεμβάσεις (στο μέτρο των συνθηκών) με συνεχείς πολιτικές διαμαρτυρίες και διαβήματα, με απεργείες πείνας, με κάθε δυνατό μέσο, γιατί “την αξιοπρέπεια δεν μπορούν να σου την πάρουν, μπορείς μόνο να την χάσεις”. Συνολικά, περισσότερα απο 26 χρόνια της ζωής του, τα πέρασε σε συνθήκες απομόνωσης και εγκλεισμού, όπως του επέβαλαν εκείνες οι εξουσίες που δεν ήθελαν την φυσική και λεύτερη παρουσία του. Μα και το λαικό τραγούδι γι αυτόν “το μπουντρούμι δεν τον λυγά” – “όρκο παίρνει ο δουλευτής – στο όνομα σου ο μαχητής” – το τίμησε.
ένας πρόωρος θάνατος με τεράστιες συνέπειες και πολλά ερωτηματικά
Όμως, όπως επιβεβαιώνεται απο όλα τα υπάρχοντα στοιχεία, η κράση του ήταν γερή και η επιθυμία του για αγώνα και ζωή, αναμφίβολα ισχυρή. Και το ερώτημα που αναπόφευκτα προκύπτει σχετίζεται και αφορά – καταρχήν – στις συνέπειες του θανάτου του, τότε τον Αύγουστο του 1973, εκεί στην απομόνωση της Σιβηρίας. Υπογραμμίζουμε, καταρχήν στις συνέπειες, για να ανιχνεύσουμε αιτίες και πολιτικά αποτελέσματα και μετά – αναπόφευκτα – στις συνθήκες θανάτου που δεν θα μπορούσαμε – πολύ περισσότερο στην συγκεκριμένη περίπτωση – να τις αποσυνδέσουμε από τις συνέπειες. Μπαίνουν αντικειμενικά και διαλεκτικά τα ερωτήματα, για το τι θα είχε συμβεί εάν ο “θάνατος” δεν είχε χτυπήσει τότε, μερικούς μήνες πριν την πτώση της χούντας και την έλευση της λεγόμενης “μεταπολίτευσης” που ανοιχτά προετοιμάζονταν από διεθνή και εγχώρια κέντρα και αστικούς κύκλους σε Ελλάδα και εξωτερικό, μιας μεταπολίτευσης που για να είναι “πειστική”, συμπεριλάμβανε στο περιεχόμενο της (με όρους) και την “σταδιακή” επιστροφή των πολιτικών προσφύγων απο τις ανατολικές χώρες και την άμεση νομιμοποίηση του ΚΚΕ, στο πλαίσιο ενός ευρύτερου εγχώριου αστικού συστημικού σχεδιασμού, όπως και έγινε.
Αφορά στην δυνατότητα του Νίκου Ζαχαριάδη να κινήσει κάτω απο ευνοικότερες συνθήκες, διαδικασίες τόσο απέναντι στις σοβιετικές αρχές, όσο και προς το ελληνικό κράτος για κατάργηση του καθεστώτος πλήρους απομόνωσης και εξορίας του. Αφορά ακόμα την επιστροφή των χιλιάδων πολιτικών προσφύγων, οπαδών του, που τον υπερασπίστηκαν σθεναρά στην Τασκένδη – και παντού στις χώρες της πολιτικής προσφυγιάς, και θα το έκαναν αναμφίβολα πολύ πιο σθεναρά στην Ελλάδα απαιτώντας την λευτεριά και την επιστροφή του, έστω την ελεύθερη μετακίνηση του. Αφορά τους χιλιάδες των αριστερών αγωνιστών της Ελλάδας, που παρά την συκοφαντία και το δηλητήριο των στελεχών της έκτης ολομέλειας, δεν προσκυνούσαν τον αντιζαχαριαδισμό, έβλεπαν το χαντάκωμα, (πολιτική γραμμή – διασπάσεις κλπ) του ηρωικού ελληνικού κινήματος και πίστευαν στον Ζαχαριάδη. Αφορά τις πλατιές μάζες των εργαζομένων και αγροτών της χώρας μέσα στις οποίες ο Ζαχαριάδης ήταν βαθιά ριζωμένος. Αφορά το γεγονός ότι μπορεί τότε – τον Φλεβάρη του 1962 – το γράμμα που παρέδωσε ο Ν. Ζαχαριάδης στην ελληνική πρεσβεία της Μόσχας ζητώντας να επιστρέψει και να δικαστεί στην Ελλάδα, να πνίγηκε στην ένοχη σιωπή του Καραμανλικού καθεστώτος, του Κρεμλίνου και της πανικόβλητης ελληνικής αντιζαχαριαδικής ηγεσίας του “εξωτερικού και του εσωτερικού” – γεγονός που φόρτωσε μια ακόμα “αντικομματική και τυχωδιοκτική” (τους χάλαγε την σούπα) ενέργεια στον ίδιο – μπορεί να “αξιοποιήθηκε” το γράμμα αυτό για να τον οδηγήσουν στην απομόνωση της Σιβηρίας, όμως το 1962, σίγουρα δεν ήταν 1973 – 74. Είχαν αλλάξει πολλά απο τότε, στο διεθνές περιβάλλον, στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα επίσης, ανάμεσα τους (όπως έχουμε αναφερθεί) και οι διεθνείς σχεδιασμοί για την Ελλάδα, μπροστά σε μια καταφανώς υπο κατάρρευση δικτατορία – που μεταξύ άλλων αντιμετώπιζε ήδη την κλιμάκωση των αντιδικτατορικών αγώνων που κορυφώθηκαν σε τρείς μήνες (απο τον Αύγουστο του 73) μετά στον Νοέμβρη και το Πολυτεχνείο, μια δικτατορία που ετοιμαζόνταν για τις τελευταίες πράξεις του “έργου” της, όπως ασφαλώς θα εκτιμούσε με το έμπειρο πολιτικό κριτήριο του και ο Ζαχαριάδης, με πληροφόρηση έστω και απο τα στοιχειώδη μέσα ενημέρωσης που διέθετε. Και τέτοια μέσα ενημέρωσης (ραδιόφωνο παγκόσμιας λήψης, σοβιετικό τύπο) όλα τα στοιχεία και οι μαρτυρίες λένε πως διέθετε ο Ζαχαριάδης.
Όμως ο θάνατος μίλησε πρώτος, βγάζοντας διάφορους απο αδιέξοδα και προκαλώντας επίσης σε διάφορους, ανακούφιση και ικανοποίηση..Τα γεγονότα της μεταπολίτευσης, η νομιμοποίηση του απαλαγμένου απο τον Ζαχαριάδη – αντιζαχαριαδικού κομμουνιστικού κόμματος και των άλλων του “εσωτερικού” κλπ, με την γνωστή υπογραφή Χ.Φλωράκη στον Άρειο Πάγο, το “καραμανλής η τάνκς” του Μίκη, την “αντιδικτατορική εθνική ενότητα” με την “φωτισμένη” δεξιά (εαδε) και την “ευρωπαική προοπτική” του Κύρκου στην συνέχεια και κυρίως τα όσα ακολούθησαν τις επόμενες δεκαετίες (με ορόσημο το 1989 – 90) μέχρι σήμερα, αν τα ανακεφαλαιώσουμε, μπορούν να επιβεβαιώσουν πως ένας Ζαχαριάδης θα ήταν όχι μόνο μια “ανεπιθύμητη” αλλά και ίσως μια “καταστροφική” παρουσία στο νέο αστικό σκηνικό της “μεταπολίτευσης”, όπως χαρακτηριστικά βάπτισαν την νέα περίοδο, που σήμερα επιδιώκουν να μετονομάσουν σε “νέα μεταπολίτευση” και καυγαδίζουν μάλιστα για την πατρότητα του όρου.
Έχει πράματι σημασία να θυμήσουμε στο σημείο αυτό ένα απόσπασμα απο μια επιστολή του Ν. Ζαχαριάδη, δημοσιευμένη απο τον αντιζαχαριαδικό Πέτρο Ανταίο στο γνωστό βιβλίο του, επιστολή σταλμένη απο το σιβηριανό Σουργκούτ στις 11 Μάη 1967. Γράφει ο Ζαχαριάδης “..Όταν ο Δημητρίου μου ανακοινώνει κατηγορηματικά, κανένας λόγος δεν μπορεί να γίνει να πας κάτω – αυτό σημαίνει, προτιμάμε να πεθάνεις παρά να σου επιτρέψουμε να γυρίσεις στη Ελλάδα. Έτσι γίνεται ολοκάθαρο όταν πριν 11 χρόνια με καταδίκασαν σε θάνατο με αναστολή εκτελέσεως. Θα τον φάνε τα χρόνια και έτσι ήσυχα – ήσυχα θα τον ξεκουμπιστούμε. Μα την στιγμή που εγώ τώβαλα το ζήτημα ορθά – κοφτα και τσεκουράτα, τότε στείλαν τον Δημητρίου να κάνει την εκτέλεση και αφτός αποφθέγγεται. Να πεθάνεις.”
Και είναι πράγματι κωμικοτραγικό, αξίζει τον “κόπο” να διαβάσει κανείς τα δημοσιευμένα υλικά, τα πρακτικά, τις τοποθετήσεις ονομαστικά και τα πορίσματα των μελών της ΚΕ του κόμματος της έκτης ολομέλειας, όλων των “βαριών” ονομάτων (υπόθεση Ζαχαριάδη – εκδόσεις φιλίστωρ) για να δει (στα 1964) τον πανικό τους στην σκέψη έστω, επιστροφής του Ζαχαριάδη στην Ελλάδα, επικαλούμενοι μεταξύ άλλων απο την μια την παντελώς αστήριχτη “βεβαιότητα” τους, πότε πως είναι “πράκτορας του εχθρού”, πότε των “κινέζων” κλπ – απο την άλλη την υποτιθέμενη “αγωνία” τους για “διάσπαση” του κόμματος απο τον Ζαχαριάδη, αυτοί που 4 χρόνια μετά, το 1968, υλοποίησαν και την δεύτερη διάπαση (την πρώτη και καθοριστική την έκαναν το 1956) αναμεταξύ τους αυτή τη φορά, οδηγώντας εφεξής το μαζικό ελληνικό κίνημα σε ένα παγιωμένο καθεστώς πολυδιάσπασης.
Είναι επίσης καταφανής η απελπισία και η αμηχανία τους στα 1967, όταν πιεσμένοι απο τα γεγονότα, τις “έρευνες” για τον “πράκτορα” Ζαχαριάδη που δεν τους έβγαζαν πουθενά, την αντίσταση του Ζαχαριάδη (απεργίες πείνας – γράμματα κλπ) και των αγωνιστών της προσφυγιάς (της Τασκένδης και παντού, που τους κυνηγούσαν, που τους έστελναν στην εξορία και σε ψυχιατρεία σαν ζαχαριαδικούς και “χούλιγκανς”) αναγκάζονται να ξανα πιαστούν κάπως “διαφορετικά” με την υπόθεση Ζαχαριάδη και τον "χαφιέ Ζαχαριάδη" στην 11η ολομέλεια τους και παριστάνουν αυτοί τους “κινέζους” που λέμε, ρίχνοντας τις ευθύνες πότε στο ΠΓ τους, πότε ο ένας στον άλλο.. Είναι εκεί που – μεταξύ των υπολοίπων – ο Κώστας Τσολάκης δηλώνει πως “δεν ήταν σωστό να του δίνονταν απεριόριστη ελευθερία.. Δεν ψηφίζω να πάει ο Ν. Ζαχαριάδης στην Ελλάδα γιατί θα κάνει ζημιά” (πρακτικά 11ης ολομέλειας ΚΕ – Ιούνης 1967). Δεν ήρθε όντως ο Ζαχαριάδης στην Ελλάδα, ήρθε όμως ο Τσολάκης που “δεν” έκανε ζημιά.. Ήρθε και η νομιμοποίηση το 1974, αυτός όμως που παραδόθηκε στην κρίση της ιστορίας και του κινήματος όχι νομιμοποιημένος – ακόμα “παράνομος” είναι ο Ζαχαριάδης. Ο Νίκος Ζαχαριάδης του αγώνα για "μια καινούργια Ελλάδα της δουλειάς, της λευτεριάς, λυτρωμένη απο κάθε ιμπεριαλιστική εξάρτηση, με ένα πραγματικά παλλαικό πολιτισμό" (ιστορικό ανοιχτό γράμμα στον ελληνικό λαό – 31 Οκτώβρη 1940). Αυτός ο αγώνας συνεχίζεται.
συνθήκες θανάτου – ακόμα και σήμερα “άκρως απόρρητες” – άνοιγμα όλων των σχετικών αρχείων – απαίτηση του ελληνικού λαού και του διεθνούς αντιφασιστικού κινήματος
Για τις συνθήκες θανάτου του Ν. Ζαχαριάδη έχουν γραφτεί πολλά και διάφορα, ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια, που αναπαράγουν κυρίως την γνωστή εκδοχή της αυτοκτονίας του, παρουσιάζοντας σαν “αποδεικτικά” διάφορες σχετικές αναφορές, γράμματα κλπ. Ακόμα και αν ήταν έτσι, σε τίποτε δεν μειώνονται οι τεράστιες πολιτικές και ηθικές ευθύνες όλων αυτών (της ηγετικής ομάδας Φλωράκη – Τσολάκη – Λουλέ κλπ) που έχοντας – αποδεδειγμένα και με βάση τις δικές τους ομολογίες – γνώση αυτής της λεγόμενης "προαναγγελθείσας" αυτοκτονίας, μεθοδικά την άφησαν να συμβεί.. Οι αντιφάσεις όμως, πράγματι πολλές. Λένε, απο την μια πως δεν τον πίστεψαν (ζαχαριαδικό “κόλπο” λένε) – απο την άλλη πως ήταν "διαταραγμένος". Αντιφατικό και περίεργο "θόλωμα" ειδικά επειδή μιλάμε για έναν ακλόνητο, δοκιμασμένο χαρακτήρα σαν του Ζαχαριάδη, αλλά και επειδή κανένα στοιχείο – μαρτυρία δεν επιβεβαιώνει τέτοιους ισχυρισμούς. Υπάρχουν, επίσης, αυτοί που διατυπώνουν ζητήματα και προβληματισμούς, αμφισβητώντας ευθέως και δημόσια την εκδοχή της αυτοκτονίας και βάζοντας ζήτημα εξόντωσης – δολοφονίας του Ζαχαριάδη, με συνευθύνη σοβιετικής και ελληνικής κομματικής ηγεσίας. Αυτοί που δεν "εχουν πειστεί" για την αυτοκτονία είναι πάρα πολλοί, αριστεροί και άλλοι δημοκράτες, ερευνητές, πολιτικοί πρόσφυγες – στρατιωτικά στελέχη και μαχητές του Δημοκρατικού Στρατού, κάτοικοι του Σουργκούτ, ανάμεσα τους το ιστορικό στέλεχος, αξιωματικός του ΕΛΑΣ και βουλευτής Νίκανδρος Κεπέσης και ο ταξίαρχος του ΔΣΕ Αχιλλέας Παπαιωάννου, βάζοντας κρίσιμα ερωτήματα μέσα απο εμπειρίες και μαρτυρίες.
Υπάρχουν επιπλέον, όμως, δύο ακόμα κρισιμότερα θέματα, που επιρρεάζουν αποφασιστικά στην γενική εκτιμηση 1) το γεγονός πως για 20 ολόκληρα χρόνια (απο τον Αύγουστο του 1973) οι σοβιετικοί και το ελληνικό κόμμα (Φλωράκη – Τσολάκη -Κουκούλου κλπ) παρουσίαζαν σαν επίσημη και έγγκυρη αιτία θανάτου του Ν. Ζαχαριάδη, όχι την “αυτοκτονία” αλλά την “καρδιακή ανακοπή” – παρουσιάζοντας όλα τα σχετικά πιστοποιητικά, ιατρικές εκθέσεις κλπ, επιβεβαιώνουν ένα πελώριο ζήτημα αξιοπιστίας σχετικά με τις συνθήκες θανάτου του (απομονωμένου και ουσιαστικά αιχμάλωτου) Νίκου Ζαχαριάδη. Η επίκληση και δικαιολόγηση μέσω των πολιτικών συνθηκών (δικτατορία) στην τότε Ελλάδα δεν είναι καθόλου πειστική, αφού δεν άλλαξαν την ανακοινωμένη και σίγουρα ψεύτικη εκδοχή θανάτου ούτε μετά, σε όλη την διάρκεια της μεταπολίτευσης, ούτε με την περίοδο “διαφάνειας – γκλάσνοστ” του Γκορμπατσώφ που στο πλαίσιό της οι λεγόμενες “αποκαλύψεις” έδιναν και έπαιρναν, της "γκλάσνοστ" που τόσο ύμνησαν. ούτε όταν έκαναν “εθνική συμφιλίωση” και “λήθη” με τον Μητσοτάκη και έκαιγαν μαζί τους φακέλλους της αγωνιστικής ιστορίας του τόπου. Μόνο μετά την διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης, τις μαρτυρίες και δημοσιεύσεις στον τύπο ντόπιων Σιβηριανών, δημοσιογραφικές αποστολές και έρευνες, παρεμβάσεις προσφύγων αγωνιστών και του γιού του Ζαχαριάδη, Σήφη, άρχισε να ανοίγει με νέα στοιχεία και βασανιστικά η υπόθεση Ζαχαριάδη, παίρνοντας νέα τροπή και δυναμική
2) Η επίσημη δήλωση της διευθύντριας των Ρώσικων Κρατικών Αρχείων Ν. Τσμιλίνα, απο την Θεσσαλονίκη και αντιγράφω απόσπασμα από την εισαγωγή του γνωστού δημοσιογράφου και ερευνητή Γιώργου Α. Λεονταρίτη, στο βιβλίο του Λευτέρη Αποστόλου “η πορεία ενός ηγέτη 1923 – 1949”. Γράφει ο Γιώργος Λεονταρίτης "Κι ενώ όλοι πιστεύαμε πια ότι ξέρουμε πως πέθανε ο Ζαχαριάδης, μια γνωστή Ρωσίδα έκανε μια δήλωση που πύκνωσε το μυστήριο για τον επίλογο της ζωής του αρχηγού του ΚΚΕ. Η διευθύντρια των Ρωσικών Κρατικών Αρχείων Ν. Τσμιλίνα, που την άνοιξη του 2000 βρέθηκε στην Θεσσαλονίκη, αποκάλυψε ότι οι Ρώσοι ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΔΗΜΟΣΙΟΠΟΙΗΣΕΙ ΟΛΑ ΟΣΑ ΑΦΟΡΟΥΝ ΤΟΝ ΝΙΚΟ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ, και κυρίως ΤΑ ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΑ ΓΙΑ ΤΙΣ ΣΥΝΘΗΚΕΣ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ ΤΟΥ. Η Τσμιλίνα είπε ότι τα ντοκουμέντα για τις συνθήκες του θανάτου του “Αντικειμένου” έχουν διαβαθμιστεί ως "άκρως απόρρητα" και δεν επιτρέπεται η πρόσβασή τους μέχρις ότου αποχαρακτηριστούν…". Αυτή είναι η δήλωση της προισταμένης των κρατικών αρχείων της Ρωσίας. Ο καθένας μπορεί να βγάλει συμπεράσματα. Εμείς, απο την δική μας πλευρά, του αριστερού, του λαικοδημοκρατικού – αντιφασιστικού και κομμουνιστικού κινήματος, θεωρούμε και θέτουμε σαν άμεσο γενικό αίτημα – αίτημα του προοδευτικού και αντιφασίστα ελληνικού λαού, το άνοιγμα όλων των σχετικών αρχείων, για να φωτιστεί η αλήθεια, όποια και αν είναι αυτή, σε ένα ζήτημα που αφορά την σύγχρονη ελληνική ιστορία, τον ελληνικό λαό και όχι μόνο, αφορά επίσης και το διεθνές επαναστατικό και αντιφασιστικό κίνημα, του οποίου ο Νίκος Ζαχαριάδης υπήρξε εξέχουσα μορφή (και δεσμώτης για περίπου δέκα χρόνια στα κάτεργα του φασισμού – Κέρκυρας και Νταχάου). Το ζήτημα είναι πολιτικό – ιστορικό – ηθικό και επιπλέον έχει εθνικά χαρακτηριστικά. Πως θα έβαζαν το θέμα πχ οι Ιταλοί η οι Γάλλοι εαν ίδια ανοιχτά και αδιευκρίνιστα ζητήματα αφορούσαν τον Παλμίρο Τολιάτι η τον Μωρίς Τορέζ..
.
μάχη με την συκοφαντία και την αποδόμηση – παρατηρήσεις και αναφορές σε μερικά απο τα γνωστά ζητήματα
Στην πολύχρονη επιχείρηση συκοφάντησης και κυρίως "αποδόμησης" του Ν.Ζαχαριάδη σε ατομικό και ευρύτερα πολιτικό επίπεδο, έχουν χρησιμοποιηθεί όλα τα δυνατά μέσα, όλοι οι τρόποι, όλες οι περιπτώσεις και τα γεγονότα που θα μπορούσαν να συμβάλλουν στο "επιθυμητό" αποτέλεσμα. Ένα ογκώδες σύνολο καταστάσεων και γεγονότων της ελληνικής αγωνιστικής ιστορίας και της ζαχαριαδικής ηγετικής παρουσίας, έχει επιστρατευτεί στην "αποδομητική" απόπειρα, με βασικό χαρακτηριστικό το χονδροειδές ψέμα, το αντιφατικό περιεχόμενο, την μεθοδική διαστρέβλωση και την πολιτική κενότητα. Παρότι μια αναλυτική τοποθέτηση σε αυτό εδώ το σημείωμα θα ήταν αδύνατη, θα ήταν επίσης αδύνατο να αποφευχθούν μερικά σχόλια και παρατηρήσεις σε ορισμένα απο αυτά, τουλάχιστον τα πιο πολυ – χρησιμοποιημένα.
1) Νταχάου – ολόκληρες δεκαετίες λάσπης απο "δεξιά και αριστερά" για τον ρόλο του Ζαχαριάδη εκεί. Και τι δεν είπαν..Και αναμφίβολα θα το συνέχιζαν εαν δεν είχαν πυκνώσει τόσο πολύ τα ακλόνητα στοιχεία και όλα τα αποδεικτικά της αλήθειας, μέσα απο επώνυμες μαρτυρίες άλλων κρατουμένων (ελλήνων και ξένων), αν δεν άνοιγαν αρχεία, αν δεν υπήρχαν συστηματικοί ερευνητές και ιστορικοί που δημοσίευσαν τις σχετικές έρευνες τους.
2) ζήτημα Άρη Βελουχιώτη – μια ακόμα διαχρονικά συστηματική διαστρέβλωση της πολιτικής ουσίας και πραγματικότητας, βασισμένη σε μια αισχρή και βαθιά υποκριτική "αξιοποίηση – αγιοποίηση" του Άρη απο τους πραγματικούς και ουσιαστικούς πολιτικούς αντιπάλους του πρωτοκαπετάνιου του ΕΛΑΣ. Αποκρύπτουν πως η ΚΕ του ΚΚΕ είχε αποφασίσει την αποκύρηξη του Άρη πριν την επιστροφή Ζαχαριάδη απο το Νταχάου. Αποκρύπτουν πως τα σημαντικά ηγετικά στρατιωτικά και πολιτικά στελέχη της κατοχικής περιόδου (Καραγιώργης – Ιωαννίδης – Σιάντος – Βαφειάδης – Παρτσαλίδης κλπ – κλπ) είχαν συνεχή εχθρική θέση απέναντι στον Άρη, όπως όλα τα στοιχεία και έρευνες δείχνουν. Αποκρύπτουν πως και ο ίδιος ο καπετάνιος, όπως και νάχει, έβαλε υπογραφή στην συμφωνία της Βάρκιζας, στον αφοπλισμό (μετά είπε για τον νέο ΕΛΑΣ και απομονώθηκε εντελώς) απόδειξη της διαμορφωμένης ισχύος (στην δεδομένη φάση) της ηγετικής ομάδας που οδήγησε το εαμικό απελευθερωτικό κίνημα στην ήττα. Αποκρύπτουν πως αυτά τα πολιτικά και οργανωτικά δεδομένα βρήκε ο Ζαχαριάδης στην επιστροφή του και πως πάλεψε σε όλα τα επίπεδα (με συγκεκριμένες μεθοδικές κινήσεις και μέτρα) για να ανατρέψει αυτή την κατάσταση, για να αλλάξει αυτή την συμβιβαστική πολιτική απέναντι στους ιμπεριαλιστές – χωρίς πολιτική διάσπαση του κόμματος – κινήματος, που θα ήταν – στις τότε συνθήκες – καταστροφικό πισωγύρισμα. Αποκρύπτουν πως ο Ζαχαριάδης έθεσε τον αναπόφευκτο απο τις συνθήκες, νέο ένοπλο προσανατολισμό (αναπόφευκτο για έναν επαναστάτη – αντιιμπεριαλιστή, όχι για τον καθένα) που και αποφάσισε η ΚΕ, ανήμερα της πρώτης επετείου της συμφωνίας της Βάρκιζας – 12 Φλεβάρη του 1946, επιλογή και με ξεκάθαρη συμβολική σημασία. Τελικά, τα στελέχη, τα πρωτοπαλλήκαρα της Βάρκιζας και οι πολιτικοί επίγονοι τους αυτό που προσπάθησαν και προσπαθούν ακόμα, είναι να προκαλέσουν σύγχιση, για να κρύψουν πίσω απο αυτήν τον δικό τους ρόλο στον προδοτικό συμβιβασμό και την ήττα. Στην πραγματικότητα, πέρα απο τα δραματικά γεγονότα και τις σκληρές περιπλοκές της ιστορίας και του πολιτικού αγώνα σε δύσκολες και ευαίσθητες συνθήκες, αυτά που ενώνουν πολιτικά τον Νίκο Ζαχαριάδη με τον Άρη είναι πολλά και σίγουρα πολύ περισσότερα είναι αυτά που χώριζαν - ξεχώριζαν και τους δύο απο τα "πρωτοπαλλήκαρα της Βάρκιζας". Άλλωστε αρκετά απο αυτά τα πρωτοπαλλήκαρα, σύντομα τα βρήκε και ο Ζαχαριάδης μπροστά του, σαν φανατικούς κομματικούς αντιπάλους και υπονομευτές της επαναστατικής γραμμής του κινήματος.
3) Βαφειάδης – Καραγιώργης – Παρτσαλίδης – Πρόκειται για θέματα που πλέον έχουν τοποθετηθεί στις πραγματικές τους διαστάσεις. Όλοι αυτοί που δοκίμασαν να θέσουν θέμα ηγεσίας (υπονομεύοντας την πολιτική ανασυγκρότησης) αμέσως μετά την στρατιωτική ήττα και υπο συνθήκες εξελισόμενης μεταφοράς του ΔΣΕ στο εξωτερικό, στρατιωτικοπολιτικής έντασης και με πολλά μέτωπα ανοιχτά – και ο Βαφειάδης ξεκίνησε πρώτος τα “αντιηγετικά” μετά τις δικές του ήττες στο Γράμμο βγάζοντας τον Ζαχαριάδη "χαφιέ" – ουσιαστικά "δουλεύονταν" απο το εξωτερικό (έχοντας βέβαια και οι ίδιοι τα αυτιά τους τεντωμένα) ..απο σοβιετικούς κύκλους και υπηρεσίες,που μεταξύ άλλων ήθελαν μια ελληνική κομματική ηγεσία μειωμένης ισχύος, κύρους και ανεξαρτησίας.
4) Πλουμπίδης – μεγάλο ζήτημα σε όγκο, που δεν επιτρέπει να καταπιαστούμε εδώ. Θα επανέλθουμε σε ένα ξεχωριστό σημείωμα. Σε κάθε περίπτωση οι συμπεριφορές – κινήσεις – επιλογές κλπ του Πλουμπίδη σε ευρύ φάσμα θεμάτων, αναπόφευκτα δημιουργούν σοβαρά ερωτηματικά..
Μια τελευταία παρατήρηση. Τον Νίκο Ζαχαριάδη, μετά την διαγραφή του, τον υπερασπίστηκαν πολλοί αγωνιστές (και κάμποσοι στενοί του τον απαρνήθηκαν) που και αυτοί οι αγωνιστές, ιδιαίτερα της προσφυγιάς, διαγράφτηκαν και κυνηγήθηκαν ακριβώς γιατί τον υπερασπίστηκαν όχι μόνο σαν πρόσωπο αλλά κυρίως σαν ηγέτη κινήματος – εκφραστή πολιτικών απόψεων. Αυτή είναι η διαλεκτική του πολιτικού – ταξικού αγώνα. Και απέναντι σε αυτή την ηρωική αλήθεια της ζαχαριαδικής αντίστασης που αποτέλεσε – και συνεχίζει – ένα πραγματικό γεγονός, μοιάζει κωμικοτραγική η επίκληση απο ορισμένους ενός κάποιου σχεδόν μεταφυσικού "κόμματος – ιερατείου" που ίπταται και υποτίθεται "αποκαθιστά" ανθρώπους, κατα μονάδες η ομάδες και συμψηφιστικά, με μεθόδους και διαδικασίες Βατικανού. Είμαστε όμως σίγουροι πως η ολική και δυναμική επαναφορά της υπόθεσης Ζαχαριάδη κάνει επαναφορά και στην ίδια την πρόσφατη ιστορία του τόπου συνολικά, ανοίγοντας για προσεκτική έρευνα και μελέτη αρκετά κεφάλαια της, εξέλιξη αναμφίβολα θετική.
άρθρο του Μάριου Άνθη – στελέχους της ΕΝΑΚ –
Η παρουσία και δράση του Νίκου Ζαχαριάδη και αυτό που έχει ονομαστεί “υπόθεση Ζαχαριάδη” αντικειμενικά σχετίζεται με ένα τεράστιο φάσμα θεμάτων και γεγονότων με πολλές πτυχές και σύνθετες επιδράσεις που εξελίσσονται σε μια εκτεταμένη χρονική περίοδο. Το συγκεκριμένο σημείωμα δεν έχει και δεν θα μπορούσε να έχει στόχο του να “παρακολουθήσει” το σύνολο του ζητήματος, θα επιδιώξει όμως να θέσει ορισμένα βασικά – κατα την γνώμη μας – θέματα με σημασία όχι μόνο “ιστορική” όπως συνηθίζεται να λέμε, αλλά και σύγχρονη και επικαιροποιημένη. Παράλληλα, δεν θα αποφύγει να αναφερθεί και σε ένα θέμα που αποσπά ολοένα και περισσότερο το γενικό ενδιαφέρον και μια αυξημένη επικαιρότητα, δηλαδή τις συνθήκες θανάτου του έλληνα ηγέτη, επαναλαμβάνωντας και υπογραμμίζοντας την απαίτηση να δοθούν στην δημοσιότητα όλα τα σχετικά αρχεία (όπου υπάρχουν και όποιοι διαθέτουν) που θα ξεκαθαρίσουν με τρόπο αδιαμφισβήτητο αυτό το ακόμα σκοτεινό ζήτημα. Θεωρούμε – και θέτουμε – αυτό το αίτημα σαν γενική αντιφασιστική και παλλαική απαίτηση, απαίτηση του ελληνικού λαού αλλά και του διεθνούς αντιφασισμού, καθώς ο Νίκος Ζαχαριάδης υπήρξε ένας σημαντικός έλληνας πολιτικός ηγέτης και διεθνής προσωπικότητα, που πάλεψε έμπρακτα ενάντια στον φασισμό, παραμένωντας δεσμώτης σχεδόν 10 χρόνια στα φασιστικά κάτεργα και κολαστήρια της Κέρκυρας και του Νταχάου.
Ιστορικοί και “ιστορικοί” ηγέτες – η τελική κρίση της ιστορίας και η πραγματικότητα στο σημερινό απελευθερωτικό κίνημα
Αναμφίβολα, ο Νίκος Ζαχαριάδης υπήρξε μια κεντρική, μια πρωταγωνιστική παρουσία στην ελληνική πολιτική ιστορία του εικοστού αιώνα – και – όλα δείχνουν πως, με διάφορους τρόπους, συνεχίζει και σήμερα να διαδραματίζει ένα ιδιαίτερο ρόλο. Το ενδιαφέρον για την ζωή και την δράση του, για τις πολιτικές – ιδεολογικές τοποθετήσεις και παρακαταθήκες του, για την πορεία του συνολικά, όχι μόνο μειώνεται, αλλά αντίθετα αυξάνει με το πέρασμα του χρόνου. Πρόκειται για ένα βαθύτερο και ουσιαστικό ενδιαφέρον, που δεν εντοπίζεται μόνο και αποκλειστικά στην μεγάλη προσοχή ιστορικών, ερευνητών, του τύπου και άλλων μέσων, αλλά εκφράζεται και αναπτύσσεται πλατύτερα, με αυξημένο μάλιστα δυναμισμό στους κύκλους (και) της νεότερης γενιάς των αγωνιστών του αριστερού και εργατικού κινήματος, που μέσα απο τις αναζητήσεις και τις εμπειρίες τους στα σύγχρονα γεγονότα, ψάχνουν σοβαρές, τεκμηριωμένες απαντήσεις και ταυτότητα πραγματική, αναζητούν και διεκδικούν συγκροτημένη νικηφόρα πολιτική για το εργατικό αριστερό – προοδευτικό και απελευθερωτικό κίνημα της χώρας, μέσα στο ομιχλώδες τοπίο μιας “επίσημης αριστεράς” των ηγεσιών, των διασπάσεων και των φατριών, που εδώ και πολλές δεκαετίες δεν έδωσε και δεν δίνει ελπιδοφόρα προοπτική, αντίθετα διαμόρφωσε οικτρά αποτελέσματα, μίζερες και δυσχερείς καταστάσεις στο ιστορικό και ρωμαλέο ελληνικό λαικό αριστερό κίνημα.
Επιπλέον, όλο το ζήτημα που έχει γενικότερα προσδιοριστεί σαν “υπόθεση Ζαχαριάδη” σε όλες τις πτυχές και τις εκφάνσεις της, αποσπά το ενδιαφέρον, την ευαισθησία και την προσοχή ακόμα πλατύτερων τμημάτων του ελληνικού λαού, την προσοχή της αγωνιστικής – ριζοσπαστικής Ελλάδας, όπως φαίνεται σε κάθε ευκαιρία, επιβεβαιώνοντας την δική μας θέση πως το “ζήτημα Ζαχαριάδη” συνολικά, αποτελεί ανοιχτό πολιτικό ζήτημα της εργατικής τάξης, ολόκληρου του λαικού κινήματος και ολόκληρης της προοδευτικής και αντιφασιστικής Ελλάδας. Και έτσι τελικά, μέσα απο τις διαδρομές και την πλοκή της ιστορικής εξέλιξης και παρά τις συστηματικές – μέχρι και τις μέρες μας – προσπάθειες όχι μόνο της αντιδραστικής ξεπουλημένης αστικής τάξης της χώρας μας αλλά και της – για πολλές δεκαετίες – λεγόμενης “επίσημης αριστεράς”, να θάψουν στα τάρταρα της ιστορίας τον Νίκο Ζαχαριάδη, την ηγετική του παρουσία, την δράση, το πολιτικό έργο και την προσφορά του, να τον συκοφαντήσουν και να του φορτώσουν οτιδήποτε προκειμένου να “ψηλώσουν” και να εξαγνιστούν κάποιοι άλλοι, αφού με βιασύνη και θράσος, ορισμένοι βάπτισαν και πλάσαραν σαν “ιστορικούς ηγέτες” της αριστεράς, του λαικού και του κομμουνιστικού κινήματος γνωστούς νεο”ηγήτορες”, όπως τους Χ. Φλωράκη – Λ. Κύρκο κλπ, η ιστορία, η ζωή και η λαική συνείδηση αρνούνται (εδώ και πάλι σε ισχύ και απίστευτη αντοχή το φαινόμενο των λεγόμενων κρυπτοζαχαριαδικών – που λέγανε κάποιοι παλιοί) να τους κάμουν το χατήρι και έτσι οι “ιστορικοί” αυτοί ηγέτες έχοντας πράγματι ανοιχτούς λογαριασμούς με την ιστορία που εξελίσσεται και καλπάζει, θα χρειαστεί “να περιμένουν” και αυτοί στην σειρά, για την κρίση της.
Σε ότι αφορά τον Νίκο Ζαχαριάδη και την εξέλιξη της υπόθεσης του, έχει πράγματι
στοιχειώσει τον ύπνο και τον ξύπνιο πολλών και διαφόρων, όπως και οι πολιτικές παρακαταθήκες του για μια λεύτερη και ανεξάρτητη Ελλάδα, που με ζωντανή και αυξημένη δυναμική, κεντρίζουν την προσοχή των αγωνιστών του πλατιού κινήματος, πυροδοτούν σκέψεις και κατευθύνσεις και χαλάνε το τοπίο της αστικής – ιμπεριαλιστικής κυριαρχίας εντός της εξαρτημένης χώρας μας και του εξαθλιωμένου λαού της.
Στο σημείο αυτό θα κάνω εξαρχής που λένε, δύο αναγκαίες διευκρινιστικές παρατηρήσεις α) θα ήταν μια λανθασμένη βάση και προσέγγιση, να θεωρηθεί σαν ένα θέμα του παρελθόντος, θέμα απλά “ιστορικού ενδιαφέροντος” το ζήτημα Ζαχαριάδη, γιατί αντικειμενικά πρόκειται για ζήτημα συνδεμένο, σε ευθεία σχέση με την σύγχρονη πολιτική – κοινωνικο οικονομική πραγματικότητα, αμεσότερα με την πραγματικότητα του δικού μας αριστερού κινήματος, αλλά σίγουρα και του διεθνούς κινήματος, αφού η στάση και οι θέσεις του Ζαχαριάδη στα διεθνή ζητήματα του κινήματος επιρρέασαν την προσωπική του πορεία, με αποκορύφωμα το 20ο συνέδριο του ΚΚΣΕ που επίσημα και κανονικά τον “συνταξιοδότησε” πολιτικά, βάζοντας βέβαια σε τροχιά συνταξιοδότησης και ολόκληρο το διεθνές κίνημα και μαζί την πρώτη χώρα της εργατικής – σοβιετικής εξουσίας. Ας μην εκτιμηθεί, επίσης, πρόχειρα και βιαστικά, σαν εξωπραγματική πρόθεση “πολιτικής αναπαλαίωσης” στο αριστερό κίνημα, η μαχητικά θετική άποψη μας για τον Ν. Ζαχαριάδη και το πολιτικό – θεωρητικό έργο του. Έχουμε την γνώμη πως μια τέτοια προσέγγιση η κριτική θα ήταν και αντιδιαλεκτική – αντιεπιστημονική και αντι ιστορική, γιατί γενικότερα στην διαμόρφωση και έκφραση μιας σύγχρονης συγκροτημένης θέσης και πρότασης, οφείλουμε με πολιτική – επιστημονική μεθοδολογία να αξιοποιούμε ακριβώς εκείνα τα εμπνευσμένα, ισχυρά και βάσιμα υλικά, τα δεμένα με την πολιτική κοινωνική εξέλιξη της χώρας και του ελληνικού αριστερού κίνήματος, που διαθέτουν δυναμική και σύγχρονη αξία χρήσης. Αυτό είναι ξεκάθαρο και αυτονόητο. Άλλωστε είναι βάσιμο και πλέον ευρύτερα κατανοητό και προφανές, πως απο τον Ζαχαριάδη έχουμε να πάρουμε πολλά – απο τους Παρτσαλίδηδες, Κολιγιάννηδες, Κουτσουμπο – Μαίληδες και τους Τσιπρο – Δραγασάκηδες, είναι “ερώτημα” τι χρήσιμο μπορούμε να πάρουμε.. Παραδειγματικά, θεωρούμε σύγχρονη επαναστατική ανάγκη και οδηγό για ένα νέο ζωντανό, μαζικό λαικό επαναστατικό πολιτικό προσανατολισμό, την αξιοποίηση και επικαιροποίηση της βασικής ανάλυσης και θέσης για την εξάρτηση της χώρας και τον εξαρτημένο χαρακτήρα του ντόπιου καπιταλιστικού συστήματος που ξεδιπλώθηκε και αναπτύχθηκε στην πολιτική δράση της ζαχαριαδικής ηγεσίας του κινήματος, όπως και συνολικά τις επεξεργασίες στο πλαίσιο του “ζαχαριαδικού κόμματος” για το ίδιο ζήτημα (και πολλά άλλα βέβαια) π.χ οι μελέτες Δημήτρη Μπάτση για την “βαριά βιομηχανία στην Ελλάδα”, αντίστοιχες του Νίκου Μπελογιάννη για “το ξένο κεφάλαιο” και άλλων, κατά την εκτίμηση μας θέσεις και μελέτες ισχυρής αφετηριακής αξίας, ενιαία και αναπόσπαστα δεμένες στο πολιτικό και προγραμματικό επίπεδο. Εμείς λαμβάνουμε στα υπόψη και θυμίζουμε προς κάθε κατεύθυνση την θέση του Νίκου Ζαχαριάδη, δημοσιευμένη (Κομεπ) την πρωτοχρονιά του 1946 “..Δεν θέλουμε μηχανική – στείρα – άγονη – αρνητική – δογματική μεταφορά απόξω… να μελετάμε και ανατέμνουμε την ελληνική ζωή και πραγματικότητα με τις κάθε φορά μεταβολές και εξελίξεις της, να αναλύουμε και γνωρίζουμε τις νεοελληνικές, ντόπιες ιδιοτυπίες και ιδιομορφίες, να φωτίζουμε τον ελληνικό δρόμο πορείας προς τη λαική δημοκρατία..” Παράλληλα, υπογραμμίζοντας πως στην δική μας σύγχρονη και επίκαιρη πολιτική δράση – με τα όποια μέσα και δυνάμεις διαθέτουμε σήμερα – ο Νίκος Ζαχαριάδης αποτελεί σύμβολο, εθνική – λαική παρακαταθήκη και σημαία (απο τις μεγαλύτερες μορφές του εικοστού αιώνα – έλεγε ο Ηλιού) έχουμε πλήρη συναίσθηση και σεβασμό στην δράση και τους αγώνες χιλιάδων αγωνιστών του κινήματος και του ζαχαριαδικού κόμματος που έχουν παλέψει ηρωικά τόσο στην πολιτική προσφυγιά όσο και εδώ στη χώρα, στις πιο αντίξοες και περίπλοκες συνθήκες και κράτησαν μέχρι σήμερα ζωντανές επαναστατικές θέσεις, μνήμες, αλήθειες, την ίδια την ιστορία.
β) έχουμε – επίσης – πλήρη συναίσθηση της μακρόχρονης προπαγανδιστικής αντιζαχαριαδικής εκστρατείας λάσπης, αμαύρωσης, απαξίωσης, δαιμονοποίησης η και ένοχης σιωπής που ενορχήστρωσαν όχι μόνο το εγχώριο μοναρχοφασιστικό και το ιμπεριαλιστικό στρατόπεδο (αυτοί “δικαιολογημένα”) αλλά κυρίως οι ηγεσίες και οι διαχρονικά πιστοί της – καθοριστικής σημασίας – 6ης και 7ης ολομέλειας του 1956 – 57 και μαζί τους οι αναθαρρημένοι τροτσκιστές, που δούλεψαν και δουλεύουν ασταμάτητα είτε για την συκοφάντηση, είτε (αφού δεν γίνονταν πλέον αλλοιώς) για μια κάλπικη “αποκατάσταση” με μεθόδους Βατικανού, του Νίκου Ζαχαριάδη. Και αρκεί να διαβάσει κανείς, την απόφαση “αποκατάστασης” της ΚΕ του κόμματος Περισσού για να καταλάβει αυτό το είδος “αποκατάστασης”. Ένας Ζαχαριάδης χωρις τον πραγματικό Ζαχαριάδη, άγαλμα στο μουσείο και αδειανό πουκάμισο, αυτός είναι ο σκοπός, αφού η “αποκατάσταση” είναι ουσιαστικά “αντεστραμένη” υιοθέτηση των φανατισμένων αντιζαχαριαδικών θέσεων της έκτης και έβδομης ολομέλειας, αλλά και γιατί στο σημερινό, σύγχρονο προγραμματικό επίπεδο αλλά και στο επίπεδο της πολιτικής δράσης, η απόκλιση – αντίθεση στις ζαχαριαδικές θέσεις και πρακτικές είναι βαθιά και απόλυτη σε όλα τα κρίσιμα ζητήματα που αφορούν την χώρα και το κίνημα. Απο την άλλη πλευρά (αν είναι “άλλη” – η άλλη όψη του ίδιου νομίσματος) έχουμε και τον “ανανεωτή” Τσίπρα, που απο το 2013 ξεκαθαρίζει δημόσια πως “αυτός δεν θα γίνει άλλος Ζαχαριάδης”, όπως και απέδειξε βέβαια..
Όμως περισσότερο απο τα παραπάνω, εμάς μας απασχολεί η μεθοδική αντιζαχαριαδική (και αυτή είναι μια αντικομμουνιστική με το πραγματικό της νόημα) εκστρατεία σύγχισης που έχουν συστηματικά δουλέψει όλα αυτά τα κέντρα μέσα στα πλατιά εργατικά, προοδευτικά και αντιφασιστικά τμήματα του λαού, όσο και αν αυτή η εκστρατεία είχε και έχει μικρότερα του “αναμενόμενου” αποτελέσματα. Και αν μπορούμε να πούμε σε αυτό το σημείωμα κάτι προς αυτά τα λαικά τμήματα και τους νέους αγωνιστές, άμεσο, σύντομο και περιεκτικό σχετικά με την κρίση και την “δίκη” – το ας πούμε “δικαστήριο” της ιστορίας για τον Νίκο Ζαχαριάδη, ας “δανειστούμε” απο τον γνωστό συγραφέα και ποιητή Αλέξη Πάρνη, που γνώρισε καλά τον Ζαχαριάδη στις δύσκολες και επικίνδυνες εποχές του 20ου συνεδρίου και της λεγόμενης “διεθνούς επιτροπής”, των διαγραφών, των διώξεων, των εκτοπισμών. Λέει στο γνωστό βιβλίο του, που δημοσιεύει αλληλογραφία του με τον Ζαχαριάδη εκείνης της περιόδου, πως ” εγώ προσωπικά έχω την γνώμη ότι αυτό θα εξαρτηθεί απο την σύνθεση του ειδικού δικαστηρίου. Αν τον κρίνουν ο Σπάρτακος, ο Δαντών, ο Ροβεσπιέρος, οι εξεγερμένοι της παρισινής κομμούνας, η λενινιστική φρουρά του μεγάλου Οκτώβρη του 1917 κι άλλοι ομοιδεάτες, θα δικαιωθεί πανηγυρικά”.
Επαναστάτης – δεσμώτης – το μπουντρούμι δεν τον λυγά
Στο 2016 συμπληρώθηκαν 43 χρόνια απο την ημερομηνία (1 Αυγούστου 1973) που έχει ανακοινωθεί “αρμοδίως” σαν η ημερομηνία θανάτου του Νίκου Ζαχαριάδη. Είχε μόλις κλείσει τα 70 χρόνια του, γεννημένος στις 27 Απρίλη του 1903 και κατά γενική ομολογία, ήταν άνθρωπος με κράση γερή, παρά τις μεγάλες ταλαιπωρίες που έζησε στην πολυκύμαντη ζωή του (που τον ανέδειξε σε μια απο μεγαλύτερες φυσιογνωμίες του διεθνούς κομμουνιστικού επαναστατικού κινήματος – της τρίτης διεθνούς – και που έγινε θρύλος – πηγή έμπνευσης που τραγουδήθηκε) και που εκτός τις πρώτες νεανικές φυλακίσεις και διώξεις απο την εγχώρια κρατική αστική εξουσία, περιλάμβανε επιπλέον 5 χρόνια φυλάκιση κυρίως στο μεσαιωνικό κάτεργο της Κέρκυρας και σε άλλα μπουντρούμια της Μεταξικής δικτατορίας (Σεπτέμβρης 1936 – Απρίλης 1941) και σαν συνέχεια, την παράδοση του απο τους Μεταξικούς φασίστες στους χιτλερικούς κατακτητές και νέο εγκλεισμό του, αυτή τη φορά στο ναζιστικό κολαστήριο του Νταχάου της Γερμανίας (1941 – 1945). Ο κύκλος ολοκληρώνεται με τον συνυπολογισμό 17 χρόνων εκτοπίσεων και εξορίας (απο αυτά 12 περίπου χρόνια στην Σιβηρία) στην Σοβιετική Ένωση των Χουρτσώφ – Μπρέζνιεφ – Σουσλώφ, μετά την ξένη επέμβαση της λεγόμενης “διεθνούς επιτροπής” στο ενιαίο – λαικό ΚΚΕ και την διαγραφή του απο αυτό (1956- 57) με την παράλληλη τοποθέτηση της δοτής ηγεσίας Κολιγιάννη – Παρτσαλίδη και λοιπών, αυτών που απο τότε μέχρι και σήμερα, μέσω των επιγόνων τους διευθύνουν το ελληνικό αριστερό κίνημα, οδηγώντας το εκεί που το οδήγησαν και το οδηγούν.
Είναι αντικειμενική εκτίμηση, πως αυτή η τελευταία περίοδος, το “θάψιμό του στο βαθύ πηγάδι του Σουργκούτ” υπήρξε η πλέον επώδυνη για τον Νίκο Ζαχαριάδη, επώδυνη για πολλούς και σοβαρούς λόγους και την αντίμετώπισε με τους κανόνες της γενικότερης ζαχαριαδικής αντίληψης και πολιτικής, μιας πολιτικής που αποτελούσε το ηρωικό κεκτημένο ενός ολόκληρου κινήματος – κινήματος της παρανομίας και της νομιμότητας, της πολιτικής και της ένοπλης αντίστασης, των εκτελέσεων και της φυλακής, της εξορίας και της προσφυγιάς. Σαν σκληρός αγωνιστής της τρίτης διεθνούς “των Λένιν – Στάλιν”, σαν μαχητής, πολιτικός καθοδηγητής και ηγέτης, με ανθρώπινη, πολιτική, επαναστατική αξιοπρέπεια, με μεθοδικές πολιτικές παρεμβάσεις (στο μέτρο των συνθηκών) με συνεχείς πολιτικές διαμαρτυρίες και διαβήματα, με απεργείες πείνας, με κάθε δυνατό μέσο, γιατί “την αξιοπρέπεια δεν μπορούν να σου την πάρουν, μπορείς μόνο να την χάσεις”. Συνολικά, περισσότερα απο 26 χρόνια της ζωής του, τα πέρασε σε συνθήκες απομόνωσης και εγκλεισμού, όπως του επέβαλαν εκείνες οι εξουσίες που δεν ήθελαν την φυσική και λεύτερη παρουσία του. Μα και το λαικό τραγούδι γι αυτόν “το μπουντρούμι δεν τον λυγά” – “όρκο παίρνει ο δουλευτής – στο όνομα σου ο μαχητής” – το τίμησε.
ένας πρόωρος θάνατος με τεράστιες συνέπειες και πολλά ερωτηματικά
Όμως, όπως επιβεβαιώνεται απο όλα τα υπάρχοντα στοιχεία, η κράση του ήταν γερή και η επιθυμία του για αγώνα και ζωή, αναμφίβολα ισχυρή. Και το ερώτημα που αναπόφευκτα προκύπτει σχετίζεται και αφορά – καταρχήν – στις συνέπειες του θανάτου του, τότε τον Αύγουστο του 1973, εκεί στην απομόνωση της Σιβηρίας. Υπογραμμίζουμε, καταρχήν στις συνέπειες, για να ανιχνεύσουμε αιτίες και πολιτικά αποτελέσματα και μετά – αναπόφευκτα – στις συνθήκες θανάτου που δεν θα μπορούσαμε – πολύ περισσότερο στην συγκεκριμένη περίπτωση – να τις αποσυνδέσουμε από τις συνέπειες. Μπαίνουν αντικειμενικά και διαλεκτικά τα ερωτήματα, για το τι θα είχε συμβεί εάν ο “θάνατος” δεν είχε χτυπήσει τότε, μερικούς μήνες πριν την πτώση της χούντας και την έλευση της λεγόμενης “μεταπολίτευσης” που ανοιχτά προετοιμάζονταν από διεθνή και εγχώρια κέντρα και αστικούς κύκλους σε Ελλάδα και εξωτερικό, μιας μεταπολίτευσης που για να είναι “πειστική”, συμπεριλάμβανε στο περιεχόμενο της (με όρους) και την “σταδιακή” επιστροφή των πολιτικών προσφύγων απο τις ανατολικές χώρες και την άμεση νομιμοποίηση του ΚΚΕ, στο πλαίσιο ενός ευρύτερου εγχώριου αστικού συστημικού σχεδιασμού, όπως και έγινε.
Αφορά στην δυνατότητα του Νίκου Ζαχαριάδη να κινήσει κάτω απο ευνοικότερες συνθήκες, διαδικασίες τόσο απέναντι στις σοβιετικές αρχές, όσο και προς το ελληνικό κράτος για κατάργηση του καθεστώτος πλήρους απομόνωσης και εξορίας του. Αφορά ακόμα την επιστροφή των χιλιάδων πολιτικών προσφύγων, οπαδών του, που τον υπερασπίστηκαν σθεναρά στην Τασκένδη – και παντού στις χώρες της πολιτικής προσφυγιάς, και θα το έκαναν αναμφίβολα πολύ πιο σθεναρά στην Ελλάδα απαιτώντας την λευτεριά και την επιστροφή του, έστω την ελεύθερη μετακίνηση του. Αφορά τους χιλιάδες των αριστερών αγωνιστών της Ελλάδας, που παρά την συκοφαντία και το δηλητήριο των στελεχών της έκτης ολομέλειας, δεν προσκυνούσαν τον αντιζαχαριαδισμό, έβλεπαν το χαντάκωμα, (πολιτική γραμμή – διασπάσεις κλπ) του ηρωικού ελληνικού κινήματος και πίστευαν στον Ζαχαριάδη. Αφορά τις πλατιές μάζες των εργαζομένων και αγροτών της χώρας μέσα στις οποίες ο Ζαχαριάδης ήταν βαθιά ριζωμένος. Αφορά το γεγονός ότι μπορεί τότε – τον Φλεβάρη του 1962 – το γράμμα που παρέδωσε ο Ν. Ζαχαριάδης στην ελληνική πρεσβεία της Μόσχας ζητώντας να επιστρέψει και να δικαστεί στην Ελλάδα, να πνίγηκε στην ένοχη σιωπή του Καραμανλικού καθεστώτος, του Κρεμλίνου και της πανικόβλητης ελληνικής αντιζαχαριαδικής ηγεσίας του “εξωτερικού και του εσωτερικού” – γεγονός που φόρτωσε μια ακόμα “αντικομματική και τυχωδιοκτική” (τους χάλαγε την σούπα) ενέργεια στον ίδιο – μπορεί να “αξιοποιήθηκε” το γράμμα αυτό για να τον οδηγήσουν στην απομόνωση της Σιβηρίας, όμως το 1962, σίγουρα δεν ήταν 1973 – 74. Είχαν αλλάξει πολλά απο τότε, στο διεθνές περιβάλλον, στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα επίσης, ανάμεσα τους (όπως έχουμε αναφερθεί) και οι διεθνείς σχεδιασμοί για την Ελλάδα, μπροστά σε μια καταφανώς υπο κατάρρευση δικτατορία – που μεταξύ άλλων αντιμετώπιζε ήδη την κλιμάκωση των αντιδικτατορικών αγώνων που κορυφώθηκαν σε τρείς μήνες (απο τον Αύγουστο του 73) μετά στον Νοέμβρη και το Πολυτεχνείο, μια δικτατορία που ετοιμαζόνταν για τις τελευταίες πράξεις του “έργου” της, όπως ασφαλώς θα εκτιμούσε με το έμπειρο πολιτικό κριτήριο του και ο Ζαχαριάδης, με πληροφόρηση έστω και απο τα στοιχειώδη μέσα ενημέρωσης που διέθετε. Και τέτοια μέσα ενημέρωσης (ραδιόφωνο παγκόσμιας λήψης, σοβιετικό τύπο) όλα τα στοιχεία και οι μαρτυρίες λένε πως διέθετε ο Ζαχαριάδης.
Όμως ο θάνατος μίλησε πρώτος, βγάζοντας διάφορους απο αδιέξοδα και προκαλώντας επίσης σε διάφορους, ανακούφιση και ικανοποίηση..Τα γεγονότα της μεταπολίτευσης, η νομιμοποίηση του απαλαγμένου απο τον Ζαχαριάδη – αντιζαχαριαδικού κομμουνιστικού κόμματος και των άλλων του “εσωτερικού” κλπ, με την γνωστή υπογραφή Χ.Φλωράκη στον Άρειο Πάγο, το “καραμανλής η τάνκς” του Μίκη, την “αντιδικτατορική εθνική ενότητα” με την “φωτισμένη” δεξιά (εαδε) και την “ευρωπαική προοπτική” του Κύρκου στην συνέχεια και κυρίως τα όσα ακολούθησαν τις επόμενες δεκαετίες (με ορόσημο το 1989 – 90) μέχρι σήμερα, αν τα ανακεφαλαιώσουμε, μπορούν να επιβεβαιώσουν πως ένας Ζαχαριάδης θα ήταν όχι μόνο μια “ανεπιθύμητη” αλλά και ίσως μια “καταστροφική” παρουσία στο νέο αστικό σκηνικό της “μεταπολίτευσης”, όπως χαρακτηριστικά βάπτισαν την νέα περίοδο, που σήμερα επιδιώκουν να μετονομάσουν σε “νέα μεταπολίτευση” και καυγαδίζουν μάλιστα για την πατρότητα του όρου.
Έχει πράματι σημασία να θυμήσουμε στο σημείο αυτό ένα απόσπασμα απο μια επιστολή του Ν. Ζαχαριάδη, δημοσιευμένη απο τον αντιζαχαριαδικό Πέτρο Ανταίο στο γνωστό βιβλίο του, επιστολή σταλμένη απο το σιβηριανό Σουργκούτ στις 11 Μάη 1967. Γράφει ο Ζαχαριάδης “..Όταν ο Δημητρίου μου ανακοινώνει κατηγορηματικά, κανένας λόγος δεν μπορεί να γίνει να πας κάτω – αυτό σημαίνει, προτιμάμε να πεθάνεις παρά να σου επιτρέψουμε να γυρίσεις στη Ελλάδα. Έτσι γίνεται ολοκάθαρο όταν πριν 11 χρόνια με καταδίκασαν σε θάνατο με αναστολή εκτελέσεως. Θα τον φάνε τα χρόνια και έτσι ήσυχα – ήσυχα θα τον ξεκουμπιστούμε. Μα την στιγμή που εγώ τώβαλα το ζήτημα ορθά – κοφτα και τσεκουράτα, τότε στείλαν τον Δημητρίου να κάνει την εκτέλεση και αφτός αποφθέγγεται. Να πεθάνεις.”
Και είναι πράγματι κωμικοτραγικό, αξίζει τον “κόπο” να διαβάσει κανείς τα δημοσιευμένα υλικά, τα πρακτικά, τις τοποθετήσεις ονομαστικά και τα πορίσματα των μελών της ΚΕ του κόμματος της έκτης ολομέλειας, όλων των “βαριών” ονομάτων (υπόθεση Ζαχαριάδη – εκδόσεις φιλίστωρ) για να δει (στα 1964) τον πανικό τους στην σκέψη έστω, επιστροφής του Ζαχαριάδη στην Ελλάδα, επικαλούμενοι μεταξύ άλλων απο την μια την παντελώς αστήριχτη “βεβαιότητα” τους, πότε πως είναι “πράκτορας του εχθρού”, πότε των “κινέζων” κλπ – απο την άλλη την υποτιθέμενη “αγωνία” τους για “διάσπαση” του κόμματος απο τον Ζαχαριάδη, αυτοί που 4 χρόνια μετά, το 1968, υλοποίησαν και την δεύτερη διάπαση (την πρώτη και καθοριστική την έκαναν το 1956) αναμεταξύ τους αυτή τη φορά, οδηγώντας εφεξής το μαζικό ελληνικό κίνημα σε ένα παγιωμένο καθεστώς πολυδιάσπασης.
Είναι επίσης καταφανής η απελπισία και η αμηχανία τους στα 1967, όταν πιεσμένοι απο τα γεγονότα, τις “έρευνες” για τον “πράκτορα” Ζαχαριάδη που δεν τους έβγαζαν πουθενά, την αντίσταση του Ζαχαριάδη (απεργίες πείνας – γράμματα κλπ) και των αγωνιστών της προσφυγιάς (της Τασκένδης και παντού, που τους κυνηγούσαν, που τους έστελναν στην εξορία και σε ψυχιατρεία σαν ζαχαριαδικούς και “χούλιγκανς”) αναγκάζονται να ξανα πιαστούν κάπως “διαφορετικά” με την υπόθεση Ζαχαριάδη και τον "χαφιέ Ζαχαριάδη" στην 11η ολομέλεια τους και παριστάνουν αυτοί τους “κινέζους” που λέμε, ρίχνοντας τις ευθύνες πότε στο ΠΓ τους, πότε ο ένας στον άλλο.. Είναι εκεί που – μεταξύ των υπολοίπων – ο Κώστας Τσολάκης δηλώνει πως “δεν ήταν σωστό να του δίνονταν απεριόριστη ελευθερία.. Δεν ψηφίζω να πάει ο Ν. Ζαχαριάδης στην Ελλάδα γιατί θα κάνει ζημιά” (πρακτικά 11ης ολομέλειας ΚΕ – Ιούνης 1967). Δεν ήρθε όντως ο Ζαχαριάδης στην Ελλάδα, ήρθε όμως ο Τσολάκης που “δεν” έκανε ζημιά.. Ήρθε και η νομιμοποίηση το 1974, αυτός όμως που παραδόθηκε στην κρίση της ιστορίας και του κινήματος όχι νομιμοποιημένος – ακόμα “παράνομος” είναι ο Ζαχαριάδης. Ο Νίκος Ζαχαριάδης του αγώνα για "μια καινούργια Ελλάδα της δουλειάς, της λευτεριάς, λυτρωμένη απο κάθε ιμπεριαλιστική εξάρτηση, με ένα πραγματικά παλλαικό πολιτισμό" (ιστορικό ανοιχτό γράμμα στον ελληνικό λαό – 31 Οκτώβρη 1940). Αυτός ο αγώνας συνεχίζεται.
συνθήκες θανάτου – ακόμα και σήμερα “άκρως απόρρητες” – άνοιγμα όλων των σχετικών αρχείων – απαίτηση του ελληνικού λαού και του διεθνούς αντιφασιστικού κινήματος
Για τις συνθήκες θανάτου του Ν. Ζαχαριάδη έχουν γραφτεί πολλά και διάφορα, ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια, που αναπαράγουν κυρίως την γνωστή εκδοχή της αυτοκτονίας του, παρουσιάζοντας σαν “αποδεικτικά” διάφορες σχετικές αναφορές, γράμματα κλπ. Ακόμα και αν ήταν έτσι, σε τίποτε δεν μειώνονται οι τεράστιες πολιτικές και ηθικές ευθύνες όλων αυτών (της ηγετικής ομάδας Φλωράκη – Τσολάκη – Λουλέ κλπ) που έχοντας – αποδεδειγμένα και με βάση τις δικές τους ομολογίες – γνώση αυτής της λεγόμενης "προαναγγελθείσας" αυτοκτονίας, μεθοδικά την άφησαν να συμβεί.. Οι αντιφάσεις όμως, πράγματι πολλές. Λένε, απο την μια πως δεν τον πίστεψαν (ζαχαριαδικό “κόλπο” λένε) – απο την άλλη πως ήταν "διαταραγμένος". Αντιφατικό και περίεργο "θόλωμα" ειδικά επειδή μιλάμε για έναν ακλόνητο, δοκιμασμένο χαρακτήρα σαν του Ζαχαριάδη, αλλά και επειδή κανένα στοιχείο – μαρτυρία δεν επιβεβαιώνει τέτοιους ισχυρισμούς. Υπάρχουν, επίσης, αυτοί που διατυπώνουν ζητήματα και προβληματισμούς, αμφισβητώντας ευθέως και δημόσια την εκδοχή της αυτοκτονίας και βάζοντας ζήτημα εξόντωσης – δολοφονίας του Ζαχαριάδη, με συνευθύνη σοβιετικής και ελληνικής κομματικής ηγεσίας. Αυτοί που δεν "εχουν πειστεί" για την αυτοκτονία είναι πάρα πολλοί, αριστεροί και άλλοι δημοκράτες, ερευνητές, πολιτικοί πρόσφυγες – στρατιωτικά στελέχη και μαχητές του Δημοκρατικού Στρατού, κάτοικοι του Σουργκούτ, ανάμεσα τους το ιστορικό στέλεχος, αξιωματικός του ΕΛΑΣ και βουλευτής Νίκανδρος Κεπέσης και ο ταξίαρχος του ΔΣΕ Αχιλλέας Παπαιωάννου, βάζοντας κρίσιμα ερωτήματα μέσα απο εμπειρίες και μαρτυρίες.
Υπάρχουν επιπλέον, όμως, δύο ακόμα κρισιμότερα θέματα, που επιρρεάζουν αποφασιστικά στην γενική εκτιμηση 1) το γεγονός πως για 20 ολόκληρα χρόνια (απο τον Αύγουστο του 1973) οι σοβιετικοί και το ελληνικό κόμμα (Φλωράκη – Τσολάκη -Κουκούλου κλπ) παρουσίαζαν σαν επίσημη και έγγκυρη αιτία θανάτου του Ν. Ζαχαριάδη, όχι την “αυτοκτονία” αλλά την “καρδιακή ανακοπή” – παρουσιάζοντας όλα τα σχετικά πιστοποιητικά, ιατρικές εκθέσεις κλπ, επιβεβαιώνουν ένα πελώριο ζήτημα αξιοπιστίας σχετικά με τις συνθήκες θανάτου του (απομονωμένου και ουσιαστικά αιχμάλωτου) Νίκου Ζαχαριάδη. Η επίκληση και δικαιολόγηση μέσω των πολιτικών συνθηκών (δικτατορία) στην τότε Ελλάδα δεν είναι καθόλου πειστική, αφού δεν άλλαξαν την ανακοινωμένη και σίγουρα ψεύτικη εκδοχή θανάτου ούτε μετά, σε όλη την διάρκεια της μεταπολίτευσης, ούτε με την περίοδο “διαφάνειας – γκλάσνοστ” του Γκορμπατσώφ που στο πλαίσιό της οι λεγόμενες “αποκαλύψεις” έδιναν και έπαιρναν, της "γκλάσνοστ" που τόσο ύμνησαν. ούτε όταν έκαναν “εθνική συμφιλίωση” και “λήθη” με τον Μητσοτάκη και έκαιγαν μαζί τους φακέλλους της αγωνιστικής ιστορίας του τόπου. Μόνο μετά την διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης, τις μαρτυρίες και δημοσιεύσεις στον τύπο ντόπιων Σιβηριανών, δημοσιογραφικές αποστολές και έρευνες, παρεμβάσεις προσφύγων αγωνιστών και του γιού του Ζαχαριάδη, Σήφη, άρχισε να ανοίγει με νέα στοιχεία και βασανιστικά η υπόθεση Ζαχαριάδη, παίρνοντας νέα τροπή και δυναμική
2) Η επίσημη δήλωση της διευθύντριας των Ρώσικων Κρατικών Αρχείων Ν. Τσμιλίνα, απο την Θεσσαλονίκη και αντιγράφω απόσπασμα από την εισαγωγή του γνωστού δημοσιογράφου και ερευνητή Γιώργου Α. Λεονταρίτη, στο βιβλίο του Λευτέρη Αποστόλου “η πορεία ενός ηγέτη 1923 – 1949”. Γράφει ο Γιώργος Λεονταρίτης "Κι ενώ όλοι πιστεύαμε πια ότι ξέρουμε πως πέθανε ο Ζαχαριάδης, μια γνωστή Ρωσίδα έκανε μια δήλωση που πύκνωσε το μυστήριο για τον επίλογο της ζωής του αρχηγού του ΚΚΕ. Η διευθύντρια των Ρωσικών Κρατικών Αρχείων Ν. Τσμιλίνα, που την άνοιξη του 2000 βρέθηκε στην Θεσσαλονίκη, αποκάλυψε ότι οι Ρώσοι ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΔΗΜΟΣΙΟΠΟΙΗΣΕΙ ΟΛΑ ΟΣΑ ΑΦΟΡΟΥΝ ΤΟΝ ΝΙΚΟ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ, και κυρίως ΤΑ ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΑ ΓΙΑ ΤΙΣ ΣΥΝΘΗΚΕΣ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ ΤΟΥ. Η Τσμιλίνα είπε ότι τα ντοκουμέντα για τις συνθήκες του θανάτου του “Αντικειμένου” έχουν διαβαθμιστεί ως "άκρως απόρρητα" και δεν επιτρέπεται η πρόσβασή τους μέχρις ότου αποχαρακτηριστούν…". Αυτή είναι η δήλωση της προισταμένης των κρατικών αρχείων της Ρωσίας. Ο καθένας μπορεί να βγάλει συμπεράσματα. Εμείς, απο την δική μας πλευρά, του αριστερού, του λαικοδημοκρατικού – αντιφασιστικού και κομμουνιστικού κινήματος, θεωρούμε και θέτουμε σαν άμεσο γενικό αίτημα – αίτημα του προοδευτικού και αντιφασίστα ελληνικού λαού, το άνοιγμα όλων των σχετικών αρχείων, για να φωτιστεί η αλήθεια, όποια και αν είναι αυτή, σε ένα ζήτημα που αφορά την σύγχρονη ελληνική ιστορία, τον ελληνικό λαό και όχι μόνο, αφορά επίσης και το διεθνές επαναστατικό και αντιφασιστικό κίνημα, του οποίου ο Νίκος Ζαχαριάδης υπήρξε εξέχουσα μορφή (και δεσμώτης για περίπου δέκα χρόνια στα κάτεργα του φασισμού – Κέρκυρας και Νταχάου). Το ζήτημα είναι πολιτικό – ιστορικό – ηθικό και επιπλέον έχει εθνικά χαρακτηριστικά. Πως θα έβαζαν το θέμα πχ οι Ιταλοί η οι Γάλλοι εαν ίδια ανοιχτά και αδιευκρίνιστα ζητήματα αφορούσαν τον Παλμίρο Τολιάτι η τον Μωρίς Τορέζ..
.
μάχη με την συκοφαντία και την αποδόμηση – παρατηρήσεις και αναφορές σε μερικά απο τα γνωστά ζητήματα
Στην πολύχρονη επιχείρηση συκοφάντησης και κυρίως "αποδόμησης" του Ν.Ζαχαριάδη σε ατομικό και ευρύτερα πολιτικό επίπεδο, έχουν χρησιμοποιηθεί όλα τα δυνατά μέσα, όλοι οι τρόποι, όλες οι περιπτώσεις και τα γεγονότα που θα μπορούσαν να συμβάλλουν στο "επιθυμητό" αποτέλεσμα. Ένα ογκώδες σύνολο καταστάσεων και γεγονότων της ελληνικής αγωνιστικής ιστορίας και της ζαχαριαδικής ηγετικής παρουσίας, έχει επιστρατευτεί στην "αποδομητική" απόπειρα, με βασικό χαρακτηριστικό το χονδροειδές ψέμα, το αντιφατικό περιεχόμενο, την μεθοδική διαστρέβλωση και την πολιτική κενότητα. Παρότι μια αναλυτική τοποθέτηση σε αυτό εδώ το σημείωμα θα ήταν αδύνατη, θα ήταν επίσης αδύνατο να αποφευχθούν μερικά σχόλια και παρατηρήσεις σε ορισμένα απο αυτά, τουλάχιστον τα πιο πολυ – χρησιμοποιημένα.
1) Νταχάου – ολόκληρες δεκαετίες λάσπης απο "δεξιά και αριστερά" για τον ρόλο του Ζαχαριάδη εκεί. Και τι δεν είπαν..Και αναμφίβολα θα το συνέχιζαν εαν δεν είχαν πυκνώσει τόσο πολύ τα ακλόνητα στοιχεία και όλα τα αποδεικτικά της αλήθειας, μέσα απο επώνυμες μαρτυρίες άλλων κρατουμένων (ελλήνων και ξένων), αν δεν άνοιγαν αρχεία, αν δεν υπήρχαν συστηματικοί ερευνητές και ιστορικοί που δημοσίευσαν τις σχετικές έρευνες τους.
2) ζήτημα Άρη Βελουχιώτη – μια ακόμα διαχρονικά συστηματική διαστρέβλωση της πολιτικής ουσίας και πραγματικότητας, βασισμένη σε μια αισχρή και βαθιά υποκριτική "αξιοποίηση – αγιοποίηση" του Άρη απο τους πραγματικούς και ουσιαστικούς πολιτικούς αντιπάλους του πρωτοκαπετάνιου του ΕΛΑΣ. Αποκρύπτουν πως η ΚΕ του ΚΚΕ είχε αποφασίσει την αποκύρηξη του Άρη πριν την επιστροφή Ζαχαριάδη απο το Νταχάου. Αποκρύπτουν πως τα σημαντικά ηγετικά στρατιωτικά και πολιτικά στελέχη της κατοχικής περιόδου (Καραγιώργης – Ιωαννίδης – Σιάντος – Βαφειάδης – Παρτσαλίδης κλπ – κλπ) είχαν συνεχή εχθρική θέση απέναντι στον Άρη, όπως όλα τα στοιχεία και έρευνες δείχνουν. Αποκρύπτουν πως και ο ίδιος ο καπετάνιος, όπως και νάχει, έβαλε υπογραφή στην συμφωνία της Βάρκιζας, στον αφοπλισμό (μετά είπε για τον νέο ΕΛΑΣ και απομονώθηκε εντελώς) απόδειξη της διαμορφωμένης ισχύος (στην δεδομένη φάση) της ηγετικής ομάδας που οδήγησε το εαμικό απελευθερωτικό κίνημα στην ήττα. Αποκρύπτουν πως αυτά τα πολιτικά και οργανωτικά δεδομένα βρήκε ο Ζαχαριάδης στην επιστροφή του και πως πάλεψε σε όλα τα επίπεδα (με συγκεκριμένες μεθοδικές κινήσεις και μέτρα) για να ανατρέψει αυτή την κατάσταση, για να αλλάξει αυτή την συμβιβαστική πολιτική απέναντι στους ιμπεριαλιστές – χωρίς πολιτική διάσπαση του κόμματος – κινήματος, που θα ήταν – στις τότε συνθήκες – καταστροφικό πισωγύρισμα. Αποκρύπτουν πως ο Ζαχαριάδης έθεσε τον αναπόφευκτο απο τις συνθήκες, νέο ένοπλο προσανατολισμό (αναπόφευκτο για έναν επαναστάτη – αντιιμπεριαλιστή, όχι για τον καθένα) που και αποφάσισε η ΚΕ, ανήμερα της πρώτης επετείου της συμφωνίας της Βάρκιζας – 12 Φλεβάρη του 1946, επιλογή και με ξεκάθαρη συμβολική σημασία. Τελικά, τα στελέχη, τα πρωτοπαλλήκαρα της Βάρκιζας και οι πολιτικοί επίγονοι τους αυτό που προσπάθησαν και προσπαθούν ακόμα, είναι να προκαλέσουν σύγχιση, για να κρύψουν πίσω απο αυτήν τον δικό τους ρόλο στον προδοτικό συμβιβασμό και την ήττα. Στην πραγματικότητα, πέρα απο τα δραματικά γεγονότα και τις σκληρές περιπλοκές της ιστορίας και του πολιτικού αγώνα σε δύσκολες και ευαίσθητες συνθήκες, αυτά που ενώνουν πολιτικά τον Νίκο Ζαχαριάδη με τον Άρη είναι πολλά και σίγουρα πολύ περισσότερα είναι αυτά που χώριζαν - ξεχώριζαν και τους δύο απο τα "πρωτοπαλλήκαρα της Βάρκιζας". Άλλωστε αρκετά απο αυτά τα πρωτοπαλλήκαρα, σύντομα τα βρήκε και ο Ζαχαριάδης μπροστά του, σαν φανατικούς κομματικούς αντιπάλους και υπονομευτές της επαναστατικής γραμμής του κινήματος.
3) Βαφειάδης – Καραγιώργης – Παρτσαλίδης – Πρόκειται για θέματα που πλέον έχουν τοποθετηθεί στις πραγματικές τους διαστάσεις. Όλοι αυτοί που δοκίμασαν να θέσουν θέμα ηγεσίας (υπονομεύοντας την πολιτική ανασυγκρότησης) αμέσως μετά την στρατιωτική ήττα και υπο συνθήκες εξελισόμενης μεταφοράς του ΔΣΕ στο εξωτερικό, στρατιωτικοπολιτικής έντασης και με πολλά μέτωπα ανοιχτά – και ο Βαφειάδης ξεκίνησε πρώτος τα “αντιηγετικά” μετά τις δικές του ήττες στο Γράμμο βγάζοντας τον Ζαχαριάδη "χαφιέ" – ουσιαστικά "δουλεύονταν" απο το εξωτερικό (έχοντας βέβαια και οι ίδιοι τα αυτιά τους τεντωμένα) ..απο σοβιετικούς κύκλους και υπηρεσίες,που μεταξύ άλλων ήθελαν μια ελληνική κομματική ηγεσία μειωμένης ισχύος, κύρους και ανεξαρτησίας.
4) Πλουμπίδης – μεγάλο ζήτημα σε όγκο, που δεν επιτρέπει να καταπιαστούμε εδώ. Θα επανέλθουμε σε ένα ξεχωριστό σημείωμα. Σε κάθε περίπτωση οι συμπεριφορές – κινήσεις – επιλογές κλπ του Πλουμπίδη σε ευρύ φάσμα θεμάτων, αναπόφευκτα δημιουργούν σοβαρά ερωτηματικά..
Μια τελευταία παρατήρηση. Τον Νίκο Ζαχαριάδη, μετά την διαγραφή του, τον υπερασπίστηκαν πολλοί αγωνιστές (και κάμποσοι στενοί του τον απαρνήθηκαν) που και αυτοί οι αγωνιστές, ιδιαίτερα της προσφυγιάς, διαγράφτηκαν και κυνηγήθηκαν ακριβώς γιατί τον υπερασπίστηκαν όχι μόνο σαν πρόσωπο αλλά κυρίως σαν ηγέτη κινήματος – εκφραστή πολιτικών απόψεων. Αυτή είναι η διαλεκτική του πολιτικού – ταξικού αγώνα. Και απέναντι σε αυτή την ηρωική αλήθεια της ζαχαριαδικής αντίστασης που αποτέλεσε – και συνεχίζει – ένα πραγματικό γεγονός, μοιάζει κωμικοτραγική η επίκληση απο ορισμένους ενός κάποιου σχεδόν μεταφυσικού "κόμματος – ιερατείου" που ίπταται και υποτίθεται "αποκαθιστά" ανθρώπους, κατα μονάδες η ομάδες και συμψηφιστικά, με μεθόδους και διαδικασίες Βατικανού. Είμαστε όμως σίγουροι πως η ολική και δυναμική επαναφορά της υπόθεσης Ζαχαριάδη κάνει επαναφορά και στην ίδια την πρόσφατη ιστορία του τόπου συνολικά, ανοίγοντας για προσεκτική έρευνα και μελέτη αρκετά κεφάλαια της, εξέλιξη αναμφίβολα θετική.
Αναρτήσεις
