ΕΝΑΚ - ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ - 1821 - 2021 - Ο ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

   Η επέτειος για τα 200 χρόνια από την 25η του Μάρτη 1821 συνιστά μεγάλο και σοβαρό γεγονός για την χώρα μας καθώς αυξάνει και επικαιροποιεί την επιτακτική ανάγκη της συλλογικής περισυλλογής, της ανασκόπησης του παρελθόντος, της αποτίμησης του παρόντος και του αναπόφευκτου προβληματισμού για το μέλλον της ιστορικής πατρίδας  και του ελληνικού λαού. Η επιλογή του εγχώριου μπλοκ εξουσίας, της κυβέρνησης Μητσοτάκη και της "αρμόδιας"ομάδας της παρακμιακής νεο αστικής ελίτ υπό την κ. Γιάννα Αγγελοπούλου να μετατραπεί η ιστορική επέτειος σε επιφανειακή κακόγουστη παράσταση - φιέστα και τσίρκο επιπέδου μπανανίας, χωρίς ιστορική μνήμη, νεύρο και περιεχόμενο, σε μια "γιορτή" δική τους, δοξασίας των δικών τους πολιτικών και επιλογών, αποτυπώνει ακριβώς όχι μόνο τις πάγιες ταξικές - διχαστικές αντιλήψεις του διαχρονικά κυρίαρχου εγχώριου μπλοκ εξουσίας αλλά και τις προθέσεις τους, τους σχεδιασμούς τους για το αύριο της χώρας μας. Αναμφίβολα όμως, στον αντίποδα, οι ζωντανές δυνάμεις της χώρας, η ελληνική νεολαία, το εργαζόμενο - επιστημονικό και πολιτιστικό δυναμικό στο εσωτερικό της χώρας και στο εξωτερικό, οι δυνάμεις της παραγωγικής Ελλάδας, συγκροτούν την μεγάλη και σταθερή πλειοψηφία της πατρίδας που κρατά ψηλά την σημαία του αγώνα και της ελπίδας, έτσι όπως έκανε, έτσι όπως έγινε αρκετές φορές σε αυτά τα 200 χρόνια αλλά και ακόμα πιο πριν.

   Η επέτειος που γιορτάζουμε κάθε χρόνο 25 του Μάρτη ανήμερα, αποτελεί και σηματοδοτεί την έναρξη μιας μεγάλης ένοπλης εξέγερσης με εθνικούς - λαϊκούς - κοινωνικούς στόχους, διεκδικήσεις και αιτήματα, σηματοδοτεί την έναρξη μιας εξέγερσης Ανεξαρτησίας που μέσα από περίπλοκες διαδρομές οδήγησε στην ίδρυση του νεοελληνικού κράτους στην πρωταρχική του μορφή καταρχήν και δρομολόγησε νέες εξελίξεις. και γεγονότα στην εθνική και κοινωνική μας ιστορία. Μέσα στις δεκαετίες, μέσα στους δύο αιώνες που πέρασαν, μέσα από γεγονότα ιστορικά, μεγάλες τραγωδίες αλλά και ηρωικές στιγμές του ελληνικού λαού, μέσα από συνεχείς ταξικές κοινωνικές συγκρούσεις, πολιτιστικές συγκρούσεις και νέα ρεύματα, μέσα από κορυφαίες πολιτικές και ιδεολογικές αναμετρήσεις, εξελίχθηκε και εξελίσσεται η σύγχρονη νεοελληνική πραγματικότητα. 

   Η 25η του Μάρτη 1821 σηματοδοτεί την έναρξη του αγώνα του ελληνικού λαού για Λευτεριά και Ανεξαρτησία. Αυτός ο αγώνας συνεχίζεται καθώς είναι ξεκάθαρο από τα γεγονότα, τα παλαιότερα, τα πρόσφατα και τα σημερινά γεγονότα ότι η πραγματική, η ουσιαστική ανεξαρτησία της πατρίδας ακόμα δεν κερδήθηκε. Το σύγχρονο νεοελληνικό κράτος οικοδομήθηκε σαν ένα βαθιά εξαρτημένο κράτος που δεν αξιοποίησε πρός όφελος της χώρας τις μεγάλες λαϊκές εθνικές παραγωγικές δυνατότητες, τα ισχυρά πλουτοπαραγωγικά της εφόδια και τις τεχνολογικές επιστημονικές εξελίξεις της σύγχρονης εποχής, αντίθετα αυτές οι δυνατότητες, αυτά τα εφόδια υπονομεύτηκαν - περιθωριοποιήθηκαν - ξεπουλήθηκαν με πολιτική επιλογή των οικονομικών και πολιτικών δυνάμεων που - κατά βάση - κυριαρχούν διαχρονικά στην διαδρομή της χώρας. Αυτές οι ταξικές αστικές δυνάμεις, που παρά τις κατά καιρούς υποκριτικές - δημαγωγικές εθνικιστικές και "εθνικοφρονικές" κορώνες τους, ποτέ δεν πίστεψαν στις δυνατότητες της πατρίδας, ούτε καν ταύτισαν τα συμφέροντα τους και τις δουλειές τους μαζί της, αυτοί πλάσαραν και συνεχίζουν διαχρονικά να αναπαράγουν την θεωρία της εξάρτησης - υποτέλειας και της "ψωροκώσταινας" προσβάλλοντας και υπονομεύοντας τις δυνατότητες, το ηθικό, το αίσθημα αξιοπρέπειας και τις ελπίδες του ελληνικού λαού. Αυτοί βούλιαξαν την χώρα με τις επιλογές τους και τους συμμάχους τους του ΝΑΤΟ και της ΕΕ. Και χωρίς παρελθοντολογίες, μια ανάγνωση της πρόσφατης έκθεσης του Γραφείου Προϋπολογισμού της βουλής για το τέταρτο τρίμηνο του 2020 και την πορεία  του χρέους σε συνδυασμό με τις γενικότερες πολιτικές, δίνει μια σαφή, μια ξεκάθαρη εικόνα. 

   Τα 200 χρόνια από την έναρξη του αγώνα της Ανεξαρτησίας αποτελούν όχι μόνο μια ευκαιρία ατομικής και συλλογικής ανασκόπησης και επαυξημένου ενδιαφέροντος όλων, μαζί και της ελληνικής νεολαίας, για την ιστορία και την πορεία της πατρίδας. Τα 200 χρόνια αποτελούν επίσης ένα ισχυρό κάλεσμα ενότητας και συσπείρωσης του λαού σε νέους αγώνες για να προχωρήσουμε μπροστά, στην πρόοδο, την αξιοπρέπεια, την Ανεξαρτησία.

   

ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟ ΔΗΜΗΤΡΗ ΚΟΥΦΟΝΤΙΝΑ (ΑΡΘΡΟ)

Μάριος Άνθης - στέλεχος της ΕΝΑΚ 

  Ο τίτλος αυτού του σημειώματος είναι ο ακριβής τίτλος που χρησιμοποίησε η Ένωση Δικαστών και Εισαγγελέων της χώρας στην γνωστή ανακοίνωση - παρέμβαση της, προφανώς για να υπογραμμίσει το αυτονόητο (αν και όχι για όλους - όπως φαίνεται) ότι Δημήτρης Κουφοντίνας είναι ένας κρατούμενος με ότι σημαίνει αυτό. Δεν είναι ένας όμηρος, είναι ένας κρατούμενος. Επιπρόσθετα ο Δημήτρης Κουφοντίνας είναι ένας κρατούμενος - απεργός πείνας που η κατάσταση της υγείας του έφθασε να είναι οριακή και η ζωή του βρίσκεται σαφέστατα σε κίνδυνο, ενώ οι βλάβες που έχουν ήδη υπάρξει στην υγεία του είναι σοβαρές και διαπιστωμένες ιατρικά, με επίσημες ανακοινώσεις. 

   Στην δική της προσέγγιση, η Ελληνική Ένωση Δικαστών και Εισαγγελέων επισημαίνει πως  "η Δικαιοσύνη είναι έννοια σύμφυτη με την επιείκεια και τον ουμανισμό. Η Ένωση Δικαστών και Εισαγγελέων απευθύνει έκκληση στην Πολιτεία να αναθεωρήσει τη στάση της στο ζήτημα της μεταχείρισης του κρατουμένου Δ. Κουφοντίνα, του οποίου η ζωή κινδυνεύει άμεσα μετά από πολυήμερη απεργία πείνας και δίψας και να λάβει όλα τα νόμιμα μέτρα για την προστασία της ζωής και της υγείας του. Τα εγκλήματα που διέπραξε καταδικάστηκαν τόσο από τα Ελληνικά Δικαστήρια όσο και από την συλλογική συνείδηση. Η Δημοκρατία έχει σταθερά θεμέλια και ισχυρούς θεσμούς που της επιτρέπουν να συνδυάζει την απαίτηση συμμόρφωσης στους νόμους με την τήρηση των αρχών του ανθρωπισμού". Αυτή είναι η θέση της Ένωσης και την παταθέτω ασχολίαστη.

   Δεν θα μπώ σε ζητήματα νομοτυπικής φύσης, ούτε σε διαδικαστικά τερτίπια. Στην Ελλάδα ζούμε, όλοι γνωρίζουμε το ειδικό φορτίο αυτής της υπόθεσης και τις διάφορες παραμέτρους της. Ζούμε όμως στην Ελλάδα, γεγονός που δεν εμποδίζει τον ασφαλώς εξαιρετικά ενημερωμένο στα ελληνικά θέματα, πρώην Αμερικάνο πρεσβευτή στην Αθήνα Νίκολας Μπέρνς να παρεμβαίνει δημόσια (στην εφαρμοσμένη πρακτική οι πρώην μιλούν εξ ονόματος των νυν όταν αυτοί δεν πρέπει να μιλήσουν) και με σαφέστατο τρόπο να τοποθετείται προσδιοριστικά στο περίγραμμα των εξελίξεων (και) σε αυτή την εσωτερική υπόθεση της χώρας μας με την παρακάτω δήλωση "Η ελληνική κυβέρνηση έχει δίκαιο να αρνείται να κάνει το χατίρι στον καταδικασθέντα Δημήτρη Κουφοντίνα. Αυτός και η τρομοκρατική ομάδα του, 17 Νοέμβρη, δολοφόνησαν πέντε μέλη του προσωπικού της αμερικανικής πρεσβείας μεταξύ 1975-1991, καθώς και πολλούς Έλληνες. Δεν θα ξεχάσουμε ποτέ". 

   Ειναι ξεκάθαρο πως όλο αυτό το ασφυκτικό πλαίσιο μόνο αρνητικές εξελίξεις παράγει και μόνο επικίνδινο διχαστικό κλίμα δημιουργεί. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη εγκλωβισμένη στις εξαρτήσεις της από τα ξένα κέντρα και τις εξαρτήσεις της από την σκληρή νεοδεξιά ομάδα στο εσωτερικό της, με τον Μάκη Βορίδη, παλιό αρχηγό της νεολαίας των χουντικών ΕΠΕΝ στην θέση του υπουργού Εσωτερικών και τους γνωστούς υπόλοιπους, λειτουργεί και κινείται εδώ και καιρό σαν "τρελό φορτηγό" εκτός ελέγχου. Προσπαθεί να οικοδομήσει ένα σκληρό αυταρχικό - αστυνομικό καθεστώς παλιού τύπου, που γυρίζει την χώρα πίσω σε μαύρες εποχές. 

   Οφείλουμε να υπενθυμίσουμε ότι η οικογένεια Μητσοτάκη και ο Κωσταντίνος Μητσοτάκης, έχουν δώσει σκληρές πολιτικές μάχες για την αποφυλάκιση των δολοφόνων χουντικών πραξικοπηματιών που ματοκύλησαν την Ελλάδα και άνοιξαν τον δρόμο στην τουρκική εισβολή στην Κύπρο, μάχες στο όνομα της "επιείκειας και του ανθρωπισμού". Έχουν χαρακτηρίσει το Δημοψήφισμα που κατάργησε την μοναρχία των Γλύξμπουργκ στην Ελλάδα ως "άδικο" - unfair, δείχνοντας "αισθήματα" προς την πρώην μοναρχική οικογένεια. Προφανώς κάπου εκεί κλείνει και ο κύκλος των αισθημάτων ..

   Εαν έχουμε νεκρό απεργό πείνας στην Ελλάδα μόνο καλό δεν θα είναι, ακόμα περισσότερο στις συνθήκες της υγειονομικής και κοινωνικής κατάστασης που υπάρχει σήμερα. Αλλά και στην Ευρώπη για 40 χρόνια, μετά την εποχή της αλήστου μνήμης Θάτσερ, τέτοιες εξελίξεις, με απεργό πείνας νεκρό, δεν αφέθηκε να υπάρξουν. Η Ελλάδα δεν είναι και δεν πρέπει να μοιάσει με την Τουρκία του Ερντογάν των νεκρών αγωνιστών στις απεργίες πείνας. Δεν αξίζουμε κάτι τέτοιο.

   Το ζήτημα με τον Δημήτρη Κουφοντίνα και την γενικότερη αλληλεγγύη που εκφράζεται, πρέπει να βρει μια ψύχραιμη και δημιουργική διέξοδο, με απόλυτο σεβασμό στα δικαιώματα του κρατούμενου. Η διάθεση εκδίκησης των ξένων κέντρων που δηλώνουν πως "δεν θα ξεχάσουν ποτέ" δεν μπορεί να μετατραπεί σε μια ακόμα πληγή στο σώμα της Ελλάδας, που φέτος έχει την επέτειο, τα 200 χρόνια από την έναρξη του αγώνα της ανεξαρτησίας, αλλά όχι τα 200 χρόνια της πραγματικής ανεξαρτησίας. Αυτό το ζήτημα της μνήμης, το "δεν ξεχνάμε" αφορά πρωτίστως τον δημοκρατικό ελληνικό λαό και το έχει σαν θέμα πρωτίστως ο ελληνικός λαός. Και ο κατάλογος αυτών που δεν μπορεί να ξεχάσει ο ελληνικός λαός είναι μεγάλος. Μην αρχίσουμε να απαριθμούμε καλύτερα ..