Κυριακή 30 Ιανουαρίου 2011

Λατομεία Τρουμπέτα τέλος με απόφαση του ΣτΕ

ΕΝΙΑΙΑ ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΚΙΝΗΣΗ ΚΕΡΚΥΡΑΣ – ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ

Κέρκυρα 30/1/2011

                  ΕΝΑΚ:  ΛΑΤΟΜΕΙΑ ΤΡΟΥΜΠΕΤΑ ΤΕΛΟΣ
            ΜΕ ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΟΥ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΥ ΤΗΣ ΕΠΙΚΡΑΤΕΙΑΣ

    Η Κίνησή μας ενημερώνει τα τοπικά ΜΜΕ και μέσα από αυτά τον Κερκυραϊκό λαό, ότι με απόφαση του το Συμβούλιο της Επικρατείας (ΣτΕ)  έχει δώσει οριστικά τέλος στο μεγάλο περιβαλλοντικό - και όχι μόνο – θέμα, που απασχολεί πολλά χρόνια την Κέρκυρα και ονομάζεται λατομεία Κακότραφου Τρουμπέτα. Συγκεκριμένα το ΣτΕ με την υπ. αρ. Α 3960/2008 απόφαση  του Ε΄ τμήματός του, κλίνει οριστικά και αμετάκλητα τον κύκλο που έχει ανοίξει δεκαετίες τώρα, προκαλώντας μια μεγάλη περιβαλλοντική καταστροφή, χωρίς καμία ουσιαστική αποκατάσταση.  Έτσι , η καταστροφή πρέπει υποχρεωτικά να σταματήσει εδώ και τώρα. Η απόφαση του Ε΄ τμήματος του ΣτΕ είναι ξεκάθαρη και κατηγορηματική και εκδικάστηκε μετά από προσφυγή (Ε 7281/2005) της Ναυσικάς Κυριάκη ( ιδρυτικός πυρήνας ΕΝΑΚ) την οποία προσυπέγραψαν ο ξεναγός Σπύρος Σπάθας κ.α. Το ΣτΕ με την απόφασή του δέχεται την αίτηση που του υποβλήθηκε και ζητούσε τον τερματισμό λειτουργίας των λατομείων και ακυρώνει την υπ.αρ. Δ.Δ / 37332/Φ14.64/263 απόφαση του Νομάρχη Κέρκυρας και την υπ.αρ. 12775/ 11.10.2004 απόφαση του ΓΓ της Περιφέρειας Ιονίων νησιών για συνέχιση λειτουργίας των λατομείων Τρουμπέτα.  
     Είναι εντυπωσιακό και προκαλεί σοβαρούς προβληματισμούς και ερωτηματικά το γεγονός ότι ενώ η δικαστική διαδικασία πραγματοποιήθηκε (κρίθηκε) στις 16/1/2007 και η απόφαση έχει αριθμό Α3960/2008, μέχρι και σήμερα διοικητικοί παράγοντες, οικονομικοί και πολιτικοί παράγοντες, κόμματα κ.λ.π. συζητούν στην βάση επαναλειτουργίας των νταμαριών. Να υποθέσουμε ότι δεν γνώριζαν ή και δεν γνωρίζουν; Υπενθυμίζουμε ότι σε ανακοίνωσή της η ΕΝΑΚ, πριν δύο μήνες, όταν άναψαν οι αναφορές σχετικά με το θέμα, έθετε ανοιχτά και προειδοποιούσε για την ύπαρξη προσφυγής στο ΣτΕ, που καθιστούσε, όπως λέγαμε, κάθε συζήτηση «επί ξύλου κρεμάμενη». Από τις τελευταίες ημέρες του κ. Γεωργαλίδη, μέχρι σήμερα με τον αιρετό κ. Σπύρου, εξελίσσεται ένα παιχνίδι που περιέχει τις αναγκαίες πάσες καθώς και «επιθετικές» ενέργειες με προφανή στόχο την κατασκευή προσχημάτων, την ανίχνευση και  - όπως φαίνεται - την διαμόρφωση συνθηκών επαναλειτουργίας των λατομείων!! Είναι, επίσης, εντυπωσιακό ότι ενώ ο κ. Σπύρου, σε δηλώσεις του που διαβάζουμε στον τοπικό τύπο, χαρακτηρίζει παράνομη την λειτουργία των λατομείων , από την άλλη θέτει πιεστικά θέμα λειτουργίας τους. Μπορεί να μας εξηγήσει με σαφήνεια ποια λατομεία εννοεί;
     Όλο αυτό το σκηνικό, που άτυπα, υπόγεια αλλά και δημόσια επιχειρείται να στηθεί προκαλεί «υπόνοιες» και σκέψεις σχετικά με τις πιθανές μεθοδεύσεις και το είδος των «επιχειρημάτων» που είναι ικανοί ορισμένοι κύκλοι του μπλοκ εξουσίας να χρησιμοποιήσουν, ακόμα και για μία τόσο ξεκάθαρη περίπτωση. Το αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι επί δεκαετίες το μπλοκ εξουσίας κουμαντάρει το νησί μας με ακραία δεσποτικό και αδιαφανή τρόπο, έχει διαμορφώσει ορισμένες «παραδόσεις» ανεξέλεγκτου θράσους αυξημένης κυνικότητας και αλαζονείας σε ορισμένους κύκλους του. Παραδόσεις που δεν λένε να εγκαταλείψουν εύκολα, παρά την καταφανή ωρίμανση της κοινωνίας, όπως επιβεβαιώνεται από σειρά γεγονότων τα τελευταία χρόνια. Η καταστροφική πολιτική που ασκεί το μπλοκ εξουσίας, αναπαράγοντας τον ίδιο φαύλο κύκλο κινήσεων, επιλογών και αντιλήψεων, είναι η βασική αιτία της δομικής κρίσης του τοπικού μας οικονομικού – κοινωνικού μοντέλου, σε συνδυασμό βέβαια με τις γενικότερες κυρίαρχες πολιτικές και την, επίσης, δομική «αφομοίωση -  εξάρτηση» ενός σημαντικού τμήματος πολιτικών δυνάμεων που εκτίνεται σε ολόκληρο το πολιτικό τόξο. Δυνάμεων που έχουν βολευτεί και «ισορροπήσει» μέσα σε αυτό το κυρίαρχο πλαίσιο. Η ανάγκη, όμως, να προχωρήσουμε μπροστά είναι πιεστική και οι συντηρητικού τύπου «αντιστάσεις» της διαχειριστικής εξουσίας χαντακώνουν ακόμα περισσότερο τον τόπο μας, τον λαό και την νέα γενιά του νησιού μας.
    Η απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας, σαφής και κατηγορηματική, αποτελεί το ισχυρό δεδομένο που καθορίζει τα γεγονότα και τοποθετεί τα λατομεία Τρουμπέτα στο ΠΑΡΕΛΘΟΝ, ένα παρελθόν με μεγάλες περιβαλλοντικές συνέπειες. Σήμερα, το άμεσο ζήτημα που τίθεται κατά την άποψη της ΕΝΑΚ, είναι η δρομολόγηση διαδικασιών για την ανάπλαση, για την αναγέννηση της κατεστραμμένης περιοχής που αποτέλεσε χώρο οργιώδους λατομικής δραστηριότητας για αρκετές δεκαετίες, κατεδαφίζοντας κυριολεκτικά ένα τεράστιο τμήμα της βουνοπλαγιάς και δημιουργώντας μια αποκρουστική χοάνη. Είναι γνωστό και καταφανές ότι μέχρι σήμερα και παρά τις συνεχείς ΕΠΟ που εκδίδονταν, οι επιχειρηματίες των λατομείων δεν προέβησαν σε κάποιες ουσιαστικές δράσεις ανάπλασης (ούτε φυσικά έγιναν οικολόγοι όπως ισχυρίστηκαν) και έτσι η περιοχή φαντάζει στην κοινή θέα σαν κρανίου τόπος.
      Η ΕΝΑΚ, με βάση το ξεκάθαρο πλαίσιο που έχει διαμορφωθεί καλεί τους περιβαλλοντικούς και κοινωνικούς φορείς, επίσης τα κόμματα, να πάρουν θέση και να προτείνουν αν θέλουν σκέψεις σχετικά με την ανάπλαση και αξιοποίηση των πρώην λατομείων Τρουμπέτα. Επίσης καλούμε τις παρατάξεις του Περιφερειακού Συμβουλίου και του Δημοτικού Συμβουλίου Κέρκυρας να θέσουν ευθέως το θέμα σε συνδυασμό με πιθανές δικές τους προτάσεις. Σε σχέση με όσες απόψεις έχουν εκφραστεί τις προηγούμενες ημέρες σχετικά με τα λατομεία εκφράζουμε ερωτηματικά και διαφωνία με τη θέση του γραμματέα του ΣΥΝ     Τ. Τόμπρου ( σε συνάντησή του με τον κ. Σπύρου) για απαλλοτρίωση με παράλληλη – αντισταθμιστική – εξόρυξη υλικών. Στον Τρουμπέτα απαιτείται προσθήκη υλικών και όχι συνέχιση εξόρυξης υλικών. Η ΕΝΑΚ προτείνει την πλήρη απαλλοτρίωση του χώρου, την εκτίμηση υπέρ του Δημοσίου των παραλήψεων στην εφαρμογή των περιβαλλοντικών όρων από τους επιχειρηματίες, την παραχώρηση των πρώην λατομείων στο Δήμο της Κέρκυρας και την δρομολόγηση κατασκευής εκεί μεγάλου Αθλητικού και Πολιτιστικού (συναυλιακού κλπ.) κέντρου του Βορείου συγκροτήματος.                                 

Πέμπτη 20 Ιανουαρίου 2011

ΕΝΕΡΓΕΙΑΚΟΣ ΠΥΡΕΤΟΣ- ΑΙΟΛΙΚΑ ΠΑΡΚΑ ΚΑΙ ΟΙ ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΤΗΣ ΕΝΑΚ

ΕΝΙΑΙΑ ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΚΙΝΗΣΗ ΚΕΡΚΥΡΑΣ

ΕΝΕΡΓΕΙΑΚΟΣ ΠΥΡΕΤΟΣ – ΑΙΟΛΙΚΑ ΠΑΡΚΑ ΚΑΙ ΟΙ ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΤΗΣ ΕΝΑΚ
            Κέρκυρα 20/01/2011
Η Ενέργεια χαρακτηρίζεται, τόσο στη θεωρία όσο και στη πράξη, περισσότερο ως μια λογιστική έννοια, που μας δίνει τη δυνατότητα να προβλέψουμε την εξέλιξη ή την κίνηση ενός συστήματος. Ορίζεται σαν το ποσό του έργου που απαιτείται προκειμένου το σύστημα να πάει από μια αρχική κατάσταση σε μια τελική.(Βικιπαίδεια)
Είναι χαρακτηριστικό των τελευταίων δεκαετιών, στην Κέρκυρα αλλά και σε ολόκληρη την Ελλάδα,  ότι προκειμένου να προπαγανδιστούν κάποιες επιδιώξεις και  συμφέροντα, μας εισάγουν σταθερά, σε μια διαδικασία πανικού, εντός της οποίας η έρευνα και ο ορθολογισμός είναι έννοιες που δεν έχουν καμιά θέση.  Επίσης η προχειρότητα των αποφάσεων που ενίοτε αποδεικνύεται εγκληματική, με μακροχρόνιες συνέπειες, φαίνεται ότι καλά κρατεί, ακόμα και σε θεσμοθετημένα επιστημονικά όργανα όπως το ΤΕΕ που κατά καιρούς μας έχει εκπλήξει με τα συμπεράσματά του και τις γνωμοδοτικές αποφάσεις του. Για τον ΧΥΤΑ Τεμπλονιού είναι γνωστή η άποψή του για νέο κύτταρο, επίσης για τον ΧΥΤΑ Λευκίμμης σταθερή η θέση του για την «αναγκαιότητα» λειτουργίας του  και τώρα σειρά έχει η ευνοϊκή θέση του για το αιολικό πάρκο στον Παντοκράτορα.
  Δεν θέλουμε σε καμία περίπτωση να απορρίψουμε τις ΑΠΕ, αλλά θεωρούμε ότι όλα πρέπει να βαδίζουν με κάποιο μέτρο και με γνώμονα το δημόσιο και λαϊκό συμφέρον. Αυτό αποτελεί τη βάση. Πολλές φορές το δημόσιο συμφέρον αποσπάται από το λαϊκό και παίρνει τον χαρακτήρα, της «σύγκλισης εθνικών στόχων». Αυτοί πάλι, - οι εθνικοί στόχοι – μεταφράζονται, διαμορφώνονται και σαν διακρατικές εμπορικές συμφωνίες οι οποίες με την σειρά τους σπανίως εξυπηρετούν τα δημόσια -λαϊκά συμφέροντα. Αντιθέτως, οι κυρίαρχοι οικονομικοπολιτικοί κύκλοι, εκμεταλλευόμενοι την ανάγκη και την επιθυμία του λαού για την ενδυνάμωση και  αυτονόμηση του τόπου, επιβάλλουν με διάφορα « επιστημονικώς τεκμηριωμένα» πολιτικά τερτίπια, τα συμφέροντα μεγάλων πολυεθνικών εταιρειών με το ωραίο περιτύλιγμα του εθνικού συμφέροντος.
Η Κέρκυρα, είναι , ως γνωστόν, ένα τουριστικό νησί γεμάτο ξενοδοχειακές μονάδες, ενοικιαζόμενα, εστιατόρια και διάφορες άλλες υπηρεσίες οι οποίες καταναλώνουν μεγάλη ποσότητα ενέργειας για να λειτουργήσουν και να παράγουν το απαιτούμενο έργο. Μέχρι τώρα κανένα θεσμοθετημένο επιστημονικό όργανο, όπως π.χ. το ΤΕΕ, δεν έκανε μια σοβαρή πρόταση,  για το κατά πόσο η ενέργεια αυτή θα μπορούσε να περιοριστεί, ή να αλλάξει η πηγή παραγωγής της. Δεν ακούσαμε ας πούμε να ανακοινώσουν μια γνωμοδοτική απόφαση σχετικά με την εξοικονόμηση ενέργειας στα δημόσια κτήρια και οργανισμούς, που έχουν άμεση σχέση με την λαϊκή τσέπη. Επίσης δεν  είδαμε την άσκηση πίεσης, προς όλες τις  αρμόδιες κατευθύνσεις, με τεκμηριωμένες επιστημονικές απόψεις και προτάσεις για την ανάγκη παραγωγής ενέργειας από τα σκουπίδια. Δεν πληροφόρησαν τον λαό ότι πρώτη πηγή ενέργειας για την επιβίωση είναι η τροφή, η τροφή που στην Κέρκυρα δεν παράγεται πλέον παρά μόνο εισάγεται και αυτό σημαίνει εκτός από την βιοτική  εξάρτηση του νησιού μας και επιπλέον πολύ μεγάλες ποσότητες ενέργειας που καταναλώνεται άσκοπα, άδικα και οικονομικώς επιζήμια για τον τόπο, αλλά πολύ προσοδοφόρα για κάποιους επιχειρηματίες. Η εναλλακτική λύση να φυτέψουμε φωτοβολταικά αντί για  αγροτικά προϊόντα στα χωράφια, είναι πρόσχημα για την πλήρη και ολοκληρωτική αποδυνάμωση του λαού, ο οποίος σε μια τέτοια προοπτική θα απολέσει - και -το φυσικό του δικαίωμα να υπάρχει, άκληρος και χωρίς παραγωγικές δυνατότητες.
Τα απίστευτα μεγάλα ποσά των μακρόχρονων κρατικών επιδοτήσεων προς τις μεγάλες τουριστικές επιχειρήσεις, χρήματα- και αυτά-που έφυγαν από τις τσέπες του λαού και από την υγιή παραγωγική διαδικασία, δημιούργησαν ολόκληρη στρατιά από τζάμπα επιχειρηματίες. Οι θεσμικοί επιστημονικοί φορείς  της χώρας, όμως ,δεν είδαμε να ασκούν την αναγκαία αποτρεπτική πίεση με στόχο αυτά τα κονδύλια να χρησιμοποιούνται πρωτίστως για την ενεργειακή εξυγίανση των τουριστικών μεγαθηρίων. Έτσι τώρα  βρισκόμαστε στο «αδιέξοδο» της όλο και περισσότερο απαιτούμενης ενέργειας. Αυτό το «αδιέξοδο», είναι που μας φέρνει ως «λύση» και το αιολικό πάρκο στον Παντοκράτορα, φέρνοντας μαζί και νέους επιχειρηματίες που έρχονται να αρμέξουν τον τόπο και κατόπιν να αφήσουν τα σκουπίδια τους και να εξαφανιστούν. Μπορεί κάποιος να μας πληροφορήσει για το ακριβές μέγεθος του λαϊκού συμφέροντος που επιτάσσει ως επιβεβλημένη και αυτήν την επένδυση; Μια επένδυση με τεράστιες περιβαλλοντικές επιπτώσεις;
Η πολιτική που ήδη έχει προτείνει η ΕΝΑΚ λαμβάνει σταθερά και πρακτικά υπόψη το ενεργειακό ζήτημα και επίσης αυτή η πολιτική πρόταση της ΕΝΑΚ περιλαμβάνει στον πυρήνα της αυτά που είναι τα ουσιαστικά ζητούμενα, δηλ. την παραγωγή ενέργειας και την ενεργειακή αυτάρκεια και αυτονομία. Η θέση μας για την διαχείριση και την επεξεργασία των απορριμμάτων με την δημιουργία Μονάδας ολοκληρωμένης διαχείρισης και μάλιστα με συγκεκριμένα τεχνολογικά συστήματα, αποτελεί ένα σαφές παράδειγμα για τις τεράστιες δυνατότητες συνδυασμού του κοινωνικού και περιβαλλοντικού οφέλους και της ενεργειακής παραγωγής, που μπορεί να αποδώσει η Μονάδα, σε υψηλά ποιοτικά και ποσοτικά επίπεδα. Φυσικά, το μπλοκ εξουσίας  και τα διάφορα συμφέροντα που δήθεν νοιάζονται για το περιβάλλον προωθώντας, αποκλειστικά τα συμφέροντα των πολυεθνικών ομίλων της «πράσινης ανάπτυξης» και του «πράσινου» καπιταλισμού σιωπούν ένοχα για τις προτάσεις μας ενώ στο σκοτεινό παρασκήνιο, τις συκοφαντούν. Η αλήθεια όμως δεν κρύβεται και τους επαναλαμβάνουμε ότι αυτοί βγαίνουν χαμένοι, αλλά μαζί τους, δυστυχώς και το νησί μας που καταστρέφεται στο παρόν και θα καταστρέφεται ακόμα περισσότερο στο μέλλον με τις επιλογές και τις πολιτικές που προωθούνται .            
Με βάση τη γενικότερη θέση μας, όπως την τοποθετήσαμε παραπάνω και με βάση την σταθερή, την πάγια αρχή της ΕΝΑΚ να μην περιορίζεται στον καταγγελτικό λόγο αλλά και να καταθέτει συγκεκριμένες προτάσεις , ρεαλιστικές και με σαφή χρονικά πλαίσια, εκτιμούμε ότι:
1) Πρέπει να απορριφθεί άμεσα κάθε σκέψη για δημιουργία αιολικού πάρκου στον Παντοκράτορα. Τα θεσμικά όργανα (δημοτικό – περιφερειακό συμβούλιο) αναλαμβάνουν ιστορικές ευθύνες απέναντι στο νησί μας, την δομή του, το μέλλον του.  
2) Πρέπει να αποτραπεί , να ακυρωθεί, η τοποθέτηση φωτοβολταϊκών στην αγροτική γη καθώς η αγροτική πρωτογενής παραγωγή προσφέρει την τροφή που αποτελεί την πρώτη ουσιαστική και κρίσιμη ενέργεια του ανθρώπου, που είναι η τροφή του. Η αγροτική γη προσφέρεται αποκλειστικά για αγροτική παραγωγή, τομέα στον οποίο η Κέρκυρα έχει τεράστιο πρόβλημα που πρέπει άμεσα και σχεδιασμένα να αντιμετωπίσει.
3) Μέσα στο 2011 να αναληφθούν όλες οι πρωτοβουλίες και διαδικασίες που θα αποτελέσουν την αφετηρία μιας νέας ενεργειακής πραγματικότητας στην Κέρκυρα. Να ολοκληρωθούν δηλαδή οι πολιτικές αποφάσεις, εντάξεις σε προγράμματα, μελέτες κλπ. που θα επιτρέψουν το 2012 την εκτέλεση και λειτουργία συγκεκριμένων έργων και όχι να χρονοτριβούμε σαν τόπος με την τοποθέτηση αχρείαστων και καταστροφικών ανεμογεννητριών και την εξυπηρέτηση συμφερόντων πολυεθνικών ομίλων.
4) Η ΕΝΑΚ εκτιμά  ως ανάγκη και παράλληλα ρεαλιστική δυνατότητα α) την τοποθέτηση συστημάτων ενεργειακής αυτονομίας και αυτάρκειας (φωτοβολταϊκά)  κυρίως στις βασικές δημόσιες – κρατικές εγκαταστάσεις και τις ξενοδοχειακές μονάδες  β) την άμεση προώθηση κατασκευής Μονάδας ολοκληρωμένης διαχείρισης απορριμμάτων, με νέες τεχνολογίες, αποτελεσματικές στις τοπικές μας συνθήκες, χωρίς καύση – πυρόλυση, που όχι μόνον θα λύσει οριστικά και καθαρά το πρόβλημα των σκουπιδιών αλλά και θα αποτελέσει παράλληλα μια ολοκληρωμένη Μονάδα μαζικής παραγωγής ενέργειας, ικανής, αν αξιοποιηθεί σωστά, να συνεισφέρει οικονομικά στο κόστος λειτουργίας της. Θεωρούμε ότι αυτές οι προτάσεις είναι επαρκείς για τις ανάγκες του τόπου μας, άμεσες, ρεαλιστικές, χρήσιμες στο κοινωνικό σύνολο, στην ποιότητα ζωής του λαού, στο παρόν και το μέλλον του νησιού μας.                 

Σάββατο 15 Ιανουαρίου 2011

Για την διεκδίκηση των Γερμανικών οφειλών

EΘΝΙΚΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΗΣ
ΤΩΝ ΟΦΕΙΛΩΝ ΤΗΣ ΓΕΡΜΑΝΙΑΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ
ΕΛΛΑΔΑ
                                                                                      Αθήνα, 13.1.2011


Το Εθνικό Συμβούλιο Διεκδίκησης των Οφειλών της Γερμανίας προς την Ελλάδα εκφράζει την ικανοποίησή του για την απόφαση της κυβέρνησης να παρέμβει στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης υπέρ της Ιταλίας προς απόκρουση της γερμανικής προσφυγής με την οποία επιδιώκει την αναγνώριση του δικαιώματος της ετεροδικίας και συνεπώς την ακύρωση της κατάσχεσης ακινήτων του γερμανικού κράτους, κειμένων στην Φλωρεντία της Ιταλίας, για την μερική ικανοποίηση των θυμάτων του Διστόμου.
Είναι βέβαια λυπηρό το γεγονός ότι τον κύριο λόγο για την μερική έστω αποζημίωση των θυμάτων του Διστόμου, έχει μια ξένη χώρα, η Ιταλία και όχι η Ελλάδα, η οποία παρεμβαίνει απλώς στην επικείμενη δίκη.
Για να δοθεί όμως η δέουσα σημασία στην παρέμβαση αυτή, πρέπει να την υποστηρίξουν με την παρουσία τους οι Υπουργοί Δικαιοσύνης και Εξωτερικών, ακόμη και ο ίδιος ο Πρωθυπουργός.
Επιπλέον η κυβέρνηση δεν πρέπει να περιοριστεί στην ενέργεια αυτή υπέρ των θυμάτων του Διστόμου, αλλά επιτέλους να επιδιώξει την είσπραξη των υπολοίπων οφειλών της Γερμανίας προς την Ελλάδα, δηλαδή:
α) Τις αποζημιώσεις που μας επιδίκασε η Διεθνής Διάσκεψη Ειρήνης (Παρίσι 1946)
β) Την επιστροφή του κατοχικού δανείου. Σημειωτέον ότι τα δύο αυτά ποσά συμποσούνται σε εκατόν εξήντα τέσσερα δισεκατομμύρια ευρώ (164.000.000.000), χωρίς τους τόκους.
γ) Την επιστροφή των αρχαιολογικών θησαυρών, που αφαίρεσαν από τα μουσεία μας και τους αρχαιολογικούς.
Αλλιώς η παρέμβαση στο δικαστήριο της Χάγης θα γίνει μόνον για λόγους εντυπώσεων.

Ο Πρόεδρος                                                   Ο «Γενικός Γραμματέας
Μανώλης Γλέζος                                            Ευάγγελος Μαχαίρας

Eπικοινωνία: Δαμιανός Βασιλειάδης
E-mail: damon@damonpontos.gr

Πέμπτη 6 Ιανουαρίου 2011

ΚΑΤΑΡΡΕΥΣΗ 2010


            άρθρο  του Μάριου Άνθη
            μέλους του ιδρυτικού πυρήνα της ΕΝΑΚ
                                                                                        Κέρκυρα 6/1/2011

    Ας μου επιτραπεί ένας μικρός πρόλογος, πάνω σε ένα - απευκταίο - μελλοντικό αλλά όχι και υποχρεωτικά φανταστικό σενάριο. Ας υποθέσουμε ότι βρισκόμαστε κάπου στο λιμάνι, στο «καφέ γυαλί» ας πούμε  και πίνουμε τον καφέ μας. Απέναντί μας είναι το Βίδο, που όμως  δεν μπορούμε να το διακρίνουμε λόγω του ύψους του κυματοθραύστη που έχει δημιουργηθεί ενδιάμεσα, σύμφωνα με τις μελέτες του έργου «αλιευτικό καταφύγιο». Σηκώνουμε κάπως το βλέμμα και ατενίζουμε τον ορεινό όγκο του Παντοκράτορα, αγέρωχο και δεσποτικό πάνω από το πέλαγο (το οποίο επίσης, δεν διακρίνεται). Δεν είναι όμως ο Παντοκράτορας που γνωρίζουμε, αφού στην κορυφή του έχει «φυτρώσει» ένα  δάσος από τεράστιες ανεμογεννήτριες που κυριαρχούν απειλητικά στο τοπίο. Αυτή είναι μία και μόνο μία φωτογραφία- απεικόνιση της πολιτικής που ασκεί το μπλοκ εξουσίας στο νησί μας, μίας πολιτικής εναντίον της οποίας εμείς διεξάγουμε σκληρό και ουσιαστικό πολιτικό αγώνα. Έναν αγώνα με αιτίες πραγματικές, που περιέχει, σαν συστατικό  του μέρος, συγκεκριμένες  και διαφορετικές προτάσεις, προτάσεις δημιουργίας, απέναντι σε μια κατεδαφιστική πολιτική που ασκείται σήμερα. Ας συνεχίσω.
   Τελευταία, απαράδεκτη και κυνική ενέργεια στην χρονιά που έφυγε, η έγκριση περιβαλλοντικών όρων για την κατασκευή από Γερμανική εταιρεία αιολικού πάρκου (ανεμογεννήτριες) σε μεγάλη δασική έκταση στην κορυφή του Παντοκράτορα. Ήταν το τελευταίο ετήσιο χτύπημα των Λοκατζήδων  του μπλοκ εξουσίας. Ήταν μία γέφυρα, μία «αναγκαία» πάσα στην νέα Καλλικράτεια εξουσία. Είχαν προηγηθεί τις στερνές ημέρες του 2010 οι αποφάσεις – πάσες για επαναλειτουργία στα νταμάρια Τρουμπέτα, τα περιέργως ασαφή για τον «ΧΥΤΑ» Νότου, τα πιο ξεκάθαρα για το «νέο κύτταρο» στο Τεμπλόνι. Η ΕΝΑΚ, τα κατήγγειλε όλα. Σχετικά με το αιολικό πάρκο Παντοκράτορα θέλουμε να θέσουμε δημόσια ερώτημα προς τρείς αποδέκτες, σχετικά με τη θέση και το ρόλο τους: Τι λένε και τι κάνουν α) η Διεύθυνση Δασών και β) η Μητρόπολη Κερκύρας; γ) οι πρώην όμοροι Δήμοι του όρους; Σήκωσαν τα χέρια ψηλά η παριστάνουν τους «πόντιους Πιλάτους»; Είναι ξεκάθαρο λοιπόν ότι το σκληρό πακέτο μέτρων της απερχόμενης διαχειριστικής εξουσίας που περιλαμβάνει και άλλα στοιχεία, μεταβιβάζεται ατόφιο, προς υλοποίηση, στην νέα διαχειριστική ομάδα και – επίσης – όπως διαφαίνεται, υπάρχει συναίνεση κορυφής σχετικά με αυτό. Δεν αποκλείουμε όμως αντιδράσεις και  κάποια δυσφορία στις παρυφές της νέας διαχειριστικής εξουσίας. Θα λέγαμε μάλιστα ότι τις αναμένουμε.
   Το 2010 δεν ήταν απλά μια δύσκολη χρονιά, όπως χαρακτηρίζεται από ορισμένους. Ήταν μια χρονιά προπομπός, της ουσιαστικής και παταγώδους κατάρρευσης του κυρίαρχου οικονομικού – κοινωνικού πλαισίου της χώρας μας. Ορισμένοι μιλούν – επίσης – και για μια «νέα μεγάλη ευκαιρία». Μπορεί. Όμως, όλα δείχνουν ότι αυτή η ευκαιρία είναι ήδη «καπαρωμένη», από πολυεθνικούς ομίλους, πράσινους και μαύρους ομίλους, εταιρείες, τράπεζες, διεθνείς και ντόπιους κερδοσκόπους. Για τους πολλούς, μέχρι τώρα, διατίθεται η ευκαιρία στην φτώχεια, την εκμετάλλευση, την ανεργία. Αυτές οι «ευκαιρίες» λειτουργούν πολύ παράμενα…
   Οι διαδικασίες του Μνημονίου, από τον Μάρτη που πέρασε, έβαλαν την Ελλάδα σε μια νέα περίοδο. Πιο συγκεκριμένα σε μια νέα περίοδο έντασης της εξάρτησης ( εθνικής – οικονομικής-κοινωνικής ) γατί η Ελλάδα ήταν και παραμένει ακόμα περισσότερο σήμερα μια εξαρτημένη χώρα και όχι μια «ισχυρή χώρα» όπως διαλαλούσε  ο κ. Σημίτης ή και μια «ιμπεριαλιστική «χώρα» όπως σιγοψιθύριζαν πριν λίγα μόλις χρόνια διάφοροι ισχυροί (και όχι) αριστεροί οργανισμοί. Το μνημόνιο επίσης τοποθέτησε την ταφόπλακα της ελληνικής σοσιαλδημοκρατίας και του λεγόμενου λαϊκού κοινωνικού ΠΑΣΟΚ. Ταφόπλακα πραγματική, αφού ότι απόμεινε όρθιο από τις πολιτικές του Σημιτισμού, σήμερα κατέπεσε πλέον ολοκληρωτικά. Τα κοινωνικά δίκτυα προστασίας και οι εθνικές αντιστάσεις των παλιότερων δεκαετιών καταρρέουν με εντολή της νέας  ηγεσίας της χώρας, που αποτελείται  πλέον από την Τρόικα και τις σύμμαχες σε αυτήν πολιτικές δυνάμεις, δυνάμεις που είναι πολύ περισσότερες από όσες το δηλώνουν ευθέως. Έτσι, στα 2010, η κατάρρευση του κόσμου που γνωρίζαμε υπήρξε αληθινή, αποφασιστική και παταγώδης. Είμαστε, ήδη σε μία νέα πραγματικότητα, έξω από τον κύκλο που ονομάστηκε μεταπολίτευση ή και Γ Ελληνική Δημοκρατία. Αυτή τη νέα και ορμητικά εξελισσόμενη  πραγματικότητα οφείλουμε να δούμε και μαζί, να καθορίσουμε τις νέες πολιτικές προϋποθέσεις που θα μας οδηγήσουν μπροστά, στην αποτελεσματική αντίσταση και σε μία νέα οραματική και ρεαλιστική ελπίδα. Εδώ στο σημείο αυτό η ΕΝΑΚ απευθύνει κάλεσμα για στράτευση, για ανασύνταξη και αναγέννηση, για να πάμε μπροστά. Πίσω είναι και θα μείνουν πίσω, οι δυνάμεις που είναι δεμένες με τις αντιδραστικές συνθήκες του χτες, με αλυσίδες και βάρη που δεν επιτρέπουν προχώρημα.
     Εδώ στο βορειοδυτικό άκρο της χώρας, στο δικό μας νησί , η γενική κατάρρευση  μας «κτύπησε» συθέμελα προκαλώντας πολλές και σημαντικές ανατροπές και ανακατατάξεις. Αν συνυπολογίσουμε και τις τοπικές σεισμικές δονήσεις που και ισχυρές υπήρξαν και ευρύτερα αντιληπτές, μπορούμε να πούμε ότι για την Κέρκυρα ο χρόνος που πέρασε είχε σημαντικές συνέπειες. Αξίζει, νομίζω, να ανακεφαλαιώσουμε, επισημαίνοντας μερικές από αυτές:
    1)  Η πολιτική του Μνημονίου χτύπησε σκληρά τον κορμό της οικονομίας του νησιού, την μικρομεσαία επιχείρηση, αλλά και τα ελεύθερα επαγγέλματα. Η μακρόχρονη τουριστική κρίση, κρίση – και – τοπικού μοντέλου, επιδεινώθηκε. Η πτώση του εισοδήματος των μισθωτών περιόρισε τον οικονομικό κύκλο ενώ οι αντεργατικές-εργοδοτικές αυθαιρεσίες αυξήθηκαν μαζί με την ανεργία και την ημιεργασία. Ο πρωτογενής – αγροτικός τομέας χτυπήθηκε ακόμα περισσότερο σε όλα τα επίπεδα που τον συγκροτούν.     
    2)  Η Κέρκυρα των σκουπιδιών ήταν η Κέρκυρα του 2010. Θα παραμείνει έτσι, όσο η ανορθολογική πολιτική των ξεπεσμένων παραγόντων και των συμφερόντων παραμένει κυρίαρχη. Οι προτάσεις της ΕΝΑΚ για λύση και διέξοδο, σε συνδυασμό με τα ζωντανά λαϊκά κινήματα ενάντια στους ΧΥΤΑ αποτελούν, όπως φάνηκε, την μοναδική αξιόπιστη και υπεύθυνη ομπρέλα προστασίας του Κερκυραϊκού λαού.
    3)  Τα σκανδαλώδη και αποτυχημένα έργα που εκτελέστηκαν και δεν εκτελέστηκαν, επιβεβαίωσαν τον φαύλο κύκλο της κρίσης του τοπικού μοντέλου και της τοπικής εξουσίας. Ας  θυμηθούμε μερικά: Ποδηλατοδρόμοι που έγιναν (όπως έγιναν!) λαϊκή αγορά (που δεν έγινε) έργο παλιού λιμανιού (που δεν έγινε), μεγάλα έργα υποδομής που δεν έγιναν ή δεν τέλειωσαν, ΒΙΟΠΑ Μέσης που ευτυχώς δεν έγινε, ΧΥΤΑ Λευκίμμης που έγινε! αλλά ο λαϊκός αγώνας τον κατάργησε, έργα στο ΧΥΤΑ Τεμπλονίου που έγιναν αλλά και δεν έγιναν, παράκαμψη αεροδρομίου που έγινε αλλά και δεν έγινε, και πολλά – πολλά ακόμα.
    4)  Οι αυτοαποκαλούμενοι παραδοσιακοί τοπικοί άρχοντες, «θεσμικοί και αυτοδιοικητικοί παράγοντες» γνώρισαν διαδοχικές ήττες και μαζική λαϊκή αποδοκιμασία, με κορυφαία την εκλογική ήττα του μπλοκ εξουσίας τον Νοέμβρη. Ήττα διπλή. Και του διαχειριστικού και του λαϊκιστικού βραχίονα.
    5)  Η μαζική, πρωτοφανής λαϊκή αποχή από τις εκλογικές διαδικασίες και κυρίως από τις πρόσφατες εκλογές της αυτοδιοίκησης, σε συνδυασμό με τα μεγάλα ποσοστά άκυρου – λευκού, αποτέλεσαν ένα ακόμα σοβαρό σύμπτωμα της εκτεταμένης κατάρρευσης που συντελέστηκε, και εκφράστηκε στη σφαίρα του λεγόμενου εποικοδομήματος.
    6)  Στην - επί της ουσίας - κατάρρευση  της πολιτικής (και) της τοπικής «επίσημης» αριστεράς, που έδειξε αδυναμία και άρνηση να νικήσει, σε συνθήκες απίστευτα ευνοϊκές, συνθήκες που τις είχε προκαλέσει η δυναμική των ενωτικών μαζικών λαϊκών αγώνων και η συνολική πολιτική παρουσία του ευρύτερου κινήματος αντίστασης. Επίσης, η οριστική κατάρρευση του μοντέλου επικοινωνιακής εκπροσώπησης, διαμεσολάβησης και ρητορικής καπηλείας των λαϊκών κινημάτων και αιτημάτων που χρησιμοποιήθηκε και μορφοποιήθηκε, συστηματικά, ολόκληρη την προηγούμενη 10ετία από την «επίσημη» αριστερά και αυτούς που συγκρότησαν το συγκεκριμένο σύστημά της. Επίσης στην απόλυτη κατάρρευση ενός συστήματος  λεγόμενης «ανανεωτικής αριστεράς» χωρίς θέσεις – ρήξεις - κοινωνική δομή  αλλά νωχελικά κινούμενη με τρικ και επικοινωνιακούς  πολιτικαντισμούς.
    Έχουμε μπει στην νέα χρονιά και στην νέα δεκαετία. Το πέρασμα από την παλιά στην «νέα» ομάδα εξουσίας, είναι διαδικασία που – ουσιαστικά – αφορά τα ίδια, γνωστά, φυσικά πρόσωπα. Ήδη, εντοπίζονται τα πρώτα δείγματα της νέας πολιτικής, ως ξεκάθαρη συνέχεια της προηγούμενης. Όμως , ας παρακολουθήσουμε τι θα συμβεί στο 2011 που θα είναι – αναμφίβολα – πολύ δύσκολη χρονιά. Εμείς θα είμαστε παρόντες.     

ΓΙΑ ΤΙΣ ΓΕΡΜΑΝΙΚΕΣ ΟΦΕΙΛΕΣ

ΕΘΝΙΚΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ
ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΗΣ ΤΩΝ ΟΦΕΙΛΩΝ
ΤΗΣ ΓΕΡΜΑΝΙΑΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ
Τον Ιούνιο του 2011 θα εκδικαστεί ενώπιον του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης η προσφυγή της Γερμανίας κατά της απόφασης του Ανώτατου Δικαστηρίου της Ιταλίας, με την οποία απορρίφθηκε η ένσταση της Γερμανίας περί ετεροδικίας και κρίθηκε νόμιμη η κατάσχεση γερμανικού ακινήτου, κειμένου στην πόλη της Φλωρεντίας για την πληρωμή μέρους του ποσού που επιδικάστηκε από τα ελληνικά δικαστήρια στους κατοίκους του Διστόμου. Η κατάσχεση αυτή, όπως είναι γνωστό, έγινε επειδή ο έλληνας Υπουργός της Δικαιοσύνης δεν επέτρεψε την εκτέλεση της απόφασης αυτής σε βάρος Γερμανικής περιουσίας που βρίσκεται στην Ελλάδα. Εκτός όμως από το έγκλημα αυτό που διέπραξε η Ελληνική Πολιτεία κατά των θυμάτων του Διστόμου, το Ανώτατο Δικαστήριο της Χώρας μας έκρινε: α) ότι η Γερμανία έχει το δικαίωμα της ετεροδικίας και β) ότι τα θύματα της γερμανικής κατοχής δεν έχουν δικαίωμα ατομικής αγωγής κατά του Γερμανικού Δημοσίου και η αποζημίωσή τους είναι θέμα διακρατικών διαπραγματεύσεων (οι οποίες ουδέποτε έγιναν και ουδέποτε θα γίνουν).
Αν δεν είχε διαπράξει τα εγκλήματα αυτά η Ελληνική Κυβέρνηση και η Ελληνική Δικαιοσύνη, θα είχε το δικαίωμα η Χώρα μας, μέχρι τις 15/1/2011 να παρέμβει στο Δικαστήριο της Χάγης υπέρ της Ιταλίας και να ζητήσει την απόρριψη της γερμανικής προσφυγής, ώστε να πάρουν οι κάτοικοι του Διστόμου ένα μικρό μέρος της αποζημίωσης, που τους επιδίκασαν τα ελληνικά δικαστήρια (τα δικαστικά έξοδα). Δυστυχώς, η παρέμβαση αυτή δεν θα γίνει. Πρώτον, διότι έχουν προηγηθεί τα αναφερόμενα στην προηγούμενη παράγραφο εγκλήματα της Ελληνικής Κυβέρνησης και δεύτερον, διότι και χωρίς αυτά η κυβέρνησή μας δεν θα τολμούσε να παρέμβει.
Για τους λόγους αυτούς παρεμβαίνει το Συμβούλιό μας με την παρούσα ανακοίνωση και α) καταγγέλλει για μια ακόμα φορά την εγκληματική συμπεριφορά των ελληνικών κυβερνήσεων σε βάρος του Ελληνικού Λαού και υπέρ της Γερμανίας και β) να ζητήσει από το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης να σταθεί στο ύψος του, να μην καμφθεί από τις γερμανικές και φιλογερμανικές πιέσεις και να απορρίψει την γερμανική προσφυγή κατά της απόφασης του Αρείου Πάγου της Ιταλίας, με την οποία επικυρώθηκε η κατάσχεση γερμανικού ακινήτου κειμένου στη Φλωρεντία της Ιταλίας προς μερική (έστω και ελάχιστη) αποζημίωση των θυμάτων του Διστόμου.

                   Αθήνα, 3 Ιανουαρίου 2011                                        

Ο Πρόεδρος
Ο Γενικός Γραμματέας
Μανώλης Γλέζος
Ευάγγελος Μαχαίρας





ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ

Η κρίση, οι «σοσιαλιστές της αγοράς», και εμείς οι υπόλοιποι…
Μια απάντηση στις θέσεις των θερμών υποστηρικτών της «απελευθέρωσης της αγοράς» (μέχρι την 15η Σεπτεμβρίου 2008) όψιμων υποστηρικτών της κρατικής παρέμβασης πριν τις εκλογές και θιασώτες του αγριότερου νεοφιλελευθερισμού σήμερα..
Του Μανόλη Βασιλάκη
μέλους του ιδρυτικού πυρήνα της Ενιαίας Αριστερής Κίνησης (ΕΝΑΚ).
Αποτελεί αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι αυτό που κατέρρευσε σαν χάρτινος πύργος στην τελευταία κρίση είναι η ακραία νεοφιλελεύθερη αντίληψη της παντοδυναμίας των αγορών.
Μια νεοφιλελεύθερη αντίληψη που συμμερίστηκαν και εφάρμοσαν σε μεγάλο βαθμό και τα δυτικοευρωπαϊκά σοσιαλδημοκρατικά κόμματα την περίοδο μετά το Μάαστριχτ. Άποψη όμως που υπήρξε κυρίαρχη και στο κυβερνοΠΑΣΟΚ της περιόδου 1996-2004 με κύριους εκφραστές της τον Κώστα Σημίτη και τον Γιάννο Παπαντωνίου. Απόδειξη γι αυτό αποτελούν οι πολιτικές των ιδιωτικοποιήσεων των ελαστικών εργασιακών σχέσεων και η ορολογία που ο Κώστας Σημίτης υιοθέτησε από τις πρώτες ημέρες της πρωθυπουργίας του ότι θα πρέπει να μιλάμε πλέον για  "απασχολήσιμους" και όχι για εργαζόμενους.  Όμως πιστεύω ότι ακόμα και τώρα δεν έχει γίνει αντιληπτό τι συνέβη το τελευταίο διάστημα.
Η νεοφιλελεύθερη πρόταση ήρθε σαν απάντηση σε μία περίοδο κρίσης και ύφεσης του καπιταλιστικού συστήματος. Ήρθε σαν απάντηση στην κρίση της δεκαετίας του 70 και του "80 που στην Δυτική Ευρώπη κυριαρχούσε το κεϋνσιανό μοντέλο ανάπτυξης, και στην παγκόσμια οικονομική σκακιέρα η Παγκόσμια Τράπεζα και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο ήταν στις δόξες τους.
Άρα η πρόταση που ακούγεται από πολλούς για ένα «νέο Μπρέντον Γουντς» μάλλον σαν ανέκδοτο μπορεί να ακουστεί παρά σαν πρόταση διεξόδου.
Κύριο χαρακτηριστικό της καπιταλιστικής ανάπτυξης αποτελεί (όσο κι αν κάποιοι κόπτονται περί του αντιθέτου ) η λειτουργία συγκοινωνούντων δοχείων ανάμεσα στο καπιταλιστικό κράτος και στις ιδιωτικές επιχειρήσεις. Συγκοινωνούντων δοχείων που χαρακτηρίζονται όμως από την λειτουργία μιας βαλβίδας. Όταν η ροή ευνοεί τις ιδιωτικές επιχειρήσεις η βαλβίδα ανοίγει, όταν η ροή ευνοεί το κράτος η βαλβίδα μυστηριωδώς κλείνει.
Αυτό με λίγα λόγια αποδεικνύει ότι καμία μεγάλου μεγέθους επιχείρηση δεν μπορεί να επιβιώσει αν δεν έχει συναλλαγές με το δημόσιο χρήμα. Και αυτή είναι κατά την γνώμη μου μία βασική παράμετρος του προβλήματος.
Δεν θα πρέπει να αποφεύγουμε λοιπόν να  αναφερόμαστε στην αναγκαιότητα του δημόσιου ελέγχου των μέσων παραγωγής, στην ευθεία πλέον αμφισβήτηση των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής και θα πρέπει πλέον να αμφισβητήσουμε ευθέως και το κευνσιανό μοντέλο.
Το μοντέλο του λαϊκού καπιταλισμού στην χρηματιστηριακή του εκδοχή αποδείχτηκε όχι μόνο ανεπαρκές αλλά οδήγησε και σε ακόμα μεγαλύτερη συγκέντρωση πλούτου. Οι θεωρίες περί αυτορρύθμισης  της αγοράς αποδείχτηκαν τουλάχιστον ανεδαφικές και εκ του πονηρού. Τέλος αποδείχτηκε στην πράξη ότι ο ανταγωνισμός των επιχειρήσεων στην ελεύθερη αγορά αποτελεί ένα θεωρητικό ευφυολόγημα και στην πραγματικότητα, τα καρτέλ στην καλύτερη περίπτωση, και τα μονοπώλια στην  χειρότερη καθορίζουν τις τιμές;
Και έρχομαι τώρα στην ιστορία των «σχεδίων στήριξης». Δόθηκαν από την αμερικάνικη κυβέρνηση ποσό 700 δις δολαρίων επί προεδρίας Μπους (με την στήριξη του σχεδίου Πόλσον κυρίως από τους Δημοκρατικούς βουλευτές και γερουσιαστές υπό την ηγεσία του τότε «ελπιδοφόρου» και σημερινού προέδρου, νέου ωραίου αφροαμερικανού Μπαράκ Ομπάμα) και άλλα τόσα περίπου πριν από λίγους μήνες από την κυβέρνηση Ομπάμα. Ανάλογα ποσά δόθηκαν στις χώρες της Ευρωζώνης  Στην Ελλάδα το ξεκίνημα το έκανε η κυβέρνηση Καραμανλή με χορήγηση 28 δις ευρώ (όταν με 10 δις ευρώ μπορούσε να ελέγξει πλήρως το Τραπεζικό σύστημα), και ακολούθησε πρόσφατα η κυβέρνηση Παπανδρέου με άλλα 26 δις ευρώ εν μέσω άγριας λιτότητας για μισθωτούς συνταξιούχους, και άγριας και ανελέητης φοροεπιδρομής σε βάρος των μικροεπαγγελματιών και των αυτοαπασχολούμενων.  
Με ποιο τρόπο όμως θα μπορούσε να υπάρξει ουσιαστική αντιμετώπιση της κρίσης και να έχουμε ανάπτυξη βιώσιμη και χωρίς τέτοιας έκτασης συνέπειες; 
·         το χρηματοπιστωτικό σύστημα θα πρέπει να τεθεί κάτω από τον Δημόσιο έλεγχο. Έλεγχος εννοούμε ότι  θα διοικείται πλήρως από Δημόσια Αρχή με αυστηρό θεσμικό πλαίσιο και χωρίς συμμετοχή ιδιωτών στις αποφάσεις.
·         Κατάργηση του ασύλου σε επιχειρηματίες που έχουν μετοχές σε Ανώνυμες Εταιρείες. Θα πρέπει οι μέτοχοι των επιχειρήσεων να είναι συνυπεύθυνοι με την προσωπική τους περιουσία για τις πιθανές ζημιές των επιχειρήσεων και να μην ισχύει το «μέχρι του ποσού της συμμετοχής τους στο μετοχικό κεφάλαιο».
·         Να σταματήσει το Δημόσιο χρήμα να χρηματοδοτεί εσαεί το ιδιωτικό κεφάλαιο.
·         Λόγω της τεχνολογίας  η ανθρώπινη εργασία έχει πλέον περιορισμένη σημασία στις παραγωγικές μονάδες και θα πρέπει να αμείβεται όχι στην βάση της προσφοράς και της ζήτησης αλλά στην βάση της αναδιανομής του παραγόμενου πλούτου.
·         Να χρηματοδοτηθεί από το κράτος η ανάπτυξη. Η  περιφερειακή ανάπτυξη με έμφαση στην δημιουργία βασικών συγκοινωνιακών υποδομών σε όλη τη χώρα, η δημιουργία υποδομών υγείας, παιδείας, κοινωνικής πρόνοιας είναι αυτή που μπορεί να δώσει νέα πνοή και στην απασχόληση και στην αντιμετώπιση της κοινωνικής  περιθωριοποίησης και της φτώχειας.
·         Η παγκόσμια οικονομική ανάπτυξη θα πρέπει να στραφεί σε άλλη κατεύθυνση. Και φυσικά όχι στην παρανοϊκή «πράσινη ανάπτυξη» που το μόνο που επιδιώκει είναι να διαιωνίσει τις καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής μέσω της καταστροφής των μέσων παραγωγής και της επανεκκίνησης του συστήματος  χωρίς  γενικευμένη πολεμική σύρραξη.  Η λογική της παραγωγής για την εξυπηρέτηση των ατομικών αναγκών αποδείχτηκε και ξεπερασμένη και ότι σπαταλά πολύτιμους  παραγωγικούς πόρους. Θα πρέπει να στραφούμε σε ικανοποίηση αναγκών με βάση την ανάγκη κοινοτήτων και κοινωνιών και όχι στην βάση των ατομικών αναγκών. Και για να γίνω περισσότερο κατανοητός θα φέρω το παράδειγμα των συγκοινωνιακών αναγκών. Έχουμε οικοδομήσει ένα πρότυπο λύσης βασισμένο στην ατομική μετακίνηση με συμπληρωματικό τον ρόλο των Μέσων Μαζικής Μεταφοράς. Το αποτέλεσμα είναι να υπάρχει τεράστια σπατάλη παραγωγικών πόρων (κατασκευή δρόμων, κατασκευή ΙΧ αυτοκινήτων, κατανάλωση καυσίμων κλπ). Το όφελος θα ήταν τεράστιο και σε συλλογικό και σε ατομικό επίπεδο αν το βασικό μέσο μεταφοράς ήταν σε κάθε περίπτωση Μέσο Μαζικής Μεταφοράς με συμπληρωματική χρήση του Ιδιωτικού μέσου. Το ίδιο θα μπορούσε να γίνει σε πάρα πολλούς τομείς με κυρίαρχο βέβαια τον ρόλο του κεντρικού σχεδιασμού στην οικονομία. Και για να πούμε και την αλήθεια μόνο τότε θα υπάρξει «πράσινη ανάπτυξη»:  Όταν σταματήσει η αλόγιστη σπατάλη των παραγωγικών πόρων.

Αν πραγματικά όμως θέλουμε σοβαρά να αντιμετωπίσουμε την πηγή των προβλημάτων της καπιταλιστικής κρίσης δεν έχουμε παρά να ξεσκονίσουμε και να κατεβάσουμε από το ράφι της βιβλιοθήκης μας το τρίτομο έργο του Καρλ Μαρξ «Το Κεφάλαιο». Εκεί υπάρχουν οι απαντήσεις σ ε πολλά προβλήματα της εποχής μας. Και με βάση τα εργαλεία και την οικονομική σκέψη του μεγάλου αυτού διανοητή θα μπορέσουμε να βγούμε και από την κρίση και να απαλλαγούμε από την βασική της αιτία: Τον καπιταλισμό.