Δευτέρα 31 Δεκεμβρίου 2018

ΕΝΑΚ - ΕΥΧΕΣ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΥΣ - ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ - ΦΟΙΤΗΤΕΣ ΣΤΟ ΕΞΩΤΕΡΙΚΟ

 Η σκέψη μας είναι σταθερά κοντά σας, μαζί σας. Ευχές για καλή χρονιά και καλή πατρίδα.

ΕΝΑΚ - ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ - ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΣΥΝΤΡΟΦΟΥΣ ΣΕ ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΤΟ ΚΟΣΜΟ

Καλή χρονιά με δύναμη και αισιοδοξία στους συντρόφους και τις συντρόφισσες, στους συναγωνιστές σε ολόκληρο τον κόσμο, που μαζί δίνουμε τον αγώνα ενάντια στον ιμπεριαλισμό και τον φασισμό, για την κοινωνική πρόοδο, την επιβίωση και ευημερία των λαών. Ο αγώνας συνεχίζεται.

ΕΝΑΚ - ΕΥΧΕΣ ΓΙΑ ΤΟ ΝΕΟ ΧΡΟΝΟ - ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟ ΛΑΟ, ΤΟΥΣ ΑΝΕΡΓΟΥΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΝΕΟΛΑΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ

Ευχές το 2019 να είναι μια καλύτερη χρονιά. Απαραίτητη προϋπόθεση, η ανάπτυξη και η ωρίμανση της λαϊκής - εργατικής ταξικής συνειδητοποίησης, η αντίσταση και απόκρουση της αστικής επίθεσης ενάντια στον λαό, η αγωνιστική διεκδίκηση σε μεγάλους και συγκεκριμένους στόχους, η εργατική ενότητα και το σταθερό - μαχητικό αντιφασιστικό αντιιμπεριαλιστικό πνεύμα. Καλή χρονιά. 

Τετάρτη 14 Νοεμβρίου 2018

ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ 2018 - ΕΝΙΑΙΑ ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΚΙΝΗΣΗ (ΕΝΑΚ) – ΠΟΡΕΙΑ ΑΡΙΣΤΕΡΗ – ΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΕΜΠΝΕΕΙ ΤΟΥΣ ΝΕΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ

ΕΝΙΑΙΑ ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΚΙΝΗΣΗ (ΕΝΑΚ) – ΠΟΡΕΙΑ ΑΡΙΣΤΕΡΗ – ΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΕΜΠΝΕΕΙ ΤΟΥΣ ΝΕΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ

Η εξέγερση του Πολυτεχνείου τον Νοέμβρη του 1973 αποτέλεσε την κορυφαία δράση του αντιδικτατορικού κινήματος και σε συνδυασμό με άλλες διεργασίες και κρίσιμα γεγονότα, στα οποία κυριαρχεί η Κυπριακή τραγωδία σαν τελική πράξη της χουντικής περιόδου, οδήγησε στην πτώση της επτάχρονης φασιστικής δικτατορίας που είχαν επιβάλει στην χώρα μας οι αμερικάνοι – ΝΑΤΟικοί και – σε πρώτο πλάνο – οι ντόπιοι συνεργάτες τους στο στρατό, στα σώματα ασφαλείας, στις “αντικομουνιστικές επιτροπές” των αντισυγκεντρώσεων και των “αγανακτισμένων πολιτών”, στο παρακράτος, στις ομάδες και οργανώσεις των γερμανοντημένων της κατοχής και των “νικητών” του εμφυλίου.

Το σύνθημα της εξέγερσης για “ψωμί – παιδεία – ελευθερία – εθνική ανεξαρτησία” σηματοδότησε την μεταχουντική – “μεταπολιτευτική” περίοδο, πυροδότησε πολιτικούς και κοινωνικούς αγώνες στη χώρα, επηρέασε τις επόμενες γενιές και συνέβαλε μαζικά στην διαμόρφωση πολιτικών συνειδήσεων. Το πολυτεχνείο πήρε τη θέση του, σαν ορόσημο των λαϊκών αγώνων, μετά το έπος της ΕΑΜικής αντίστασης και συνδιαμόρφωσε μαζί της, το σύγχρονο αντιφασιστικό – αντιιμπεριαλιστικό φρόνημα αντίστασης του ελληνικού λαού. Η αφομοίωση ορισμένων φυσικών προσώπων του αντιδικτατορικού αγώνα στις μετέπειτα πολιτικές εξελίξεις η και σε αντιλαϊκούς προσανατολισμούς, κόντρα στο πολιτικό πνεύμα του Πολυτεχνείου, ούτε πρωτόγνωρη ιστορικά είναι, ούτε μπορεί να αναιρέσει το αυθεντικό νόημα και τη σημασία της φοιτητικής – λαϊκής εξέγερσης. Η οργανωμένη απόπειρα απαξίωσης του Πολυτεχνείου από φασιστικούς και άλλους συστημικούς κύκλους που γίνεται για προφανείς λόγους, είναι καταδικασμένη σε αποτυχία. Τα εναπομείναντα, υπαρκτά και ενεργά χουντοφασιστικά σταγονίδια και οι επίγονοι τους των χρυσαυγίτικων κλπ φασιστικών ναζιστικών συμμοριών, έχουν απέναντι τους τη νεολαία και τον ελληνικό λαό, μας καλούν όμως σε σταθερή λαϊκή δημοκρατική αντιφασιστική επαγρύπνηση.
Το πολιτικό πνεύμα και νόημα της εξέγερσης του Νοέμβρη 1973 προβάλλει ξεκάθαρα μέσα από τις επίσημες διακηρύξεις του, το πρόγραμμα του, τα ιστορικά ντοκουμέντα και αυτό το πολιτικό πνεύμα δεν μπόρεσε ποτέ, ούτε τώρα μπορεί να σχετικοποιηθεί και να χρησιμοποιηθεί στην “βολική” συγκυριακή χρήση, κανενός.. Το σύγχρονο πλαίσιο ευρωατλαντικής υποταγής της χώρας, μια Ελλάδα προτεκτοράτο των ΗΠΑ – ΝΑΤΟ – ΕΕ, μια Ελλάδα που στενάζει και υποφέρει και εξαθλιώνεται και ξεπουλιέται μέσα στο νεοαυταρχικό καθεστώς της ευρωζώνης, μια τέτοια Ελλάδα δεν χωρά στο πνεύμα και τις ιστορικές διεκδικήσεις του Πολυτεχνείου. Μια Ελλάδα που νεοφασιστικές συμμορίες δολοφονούν και απειλούν, που διάφοροι πολιτικοί και άλλοι κύκλοι αναπαράγουν μια ρατσιστική εθνικιστική και σκοταδιστική ρητορική, δεν χωρά στο πνεύμα του Πολυτεχνείου. Μια Ελλάδα της λαϊκής εργατικής εξαθλίωσης, της ανεργίας, της φτώχειας και στέρησης για τον εργαζόμενο λαό και την νεολαία, δεν χωρά στο πνεύμα του Πολυτεχνείου. Γιατί η εξέγερση του Νοέμβρη δήλωσε “ψωμί – παιδεία – ελευθερία – εθνική ανεξαρτησία” και αυτό το μήνυμα ήταν και είναι ξεκάθαρο.

Παρασκευή 17 Αυγούστου 2018

ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΚΡΙΤΙΚΗΣ ΤΟΥ EMEP (ΚΟΜΜΑ ΕΡΓΑΣΙΑΣ ΤΟΥΡΚΙΑΣ) ΣΤΟ ΚΚΕ (Μάης 2015) – ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΑ "ΝΕΑ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ" - ΕΝΑ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ ΚΑΙ ΕΠΙΚΑΙΡΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΥ

ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΚΡΙΤΙΚΗΣ ΤΟΥ EMEP (ΚΟΜΜΑ ΕΡΓΑΣΙΑΣ ΤΟΥΡΚΙΑΣ) ΣΤΟ ΚΚΕ (Μάης 2015) – ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΑ "ΝΕΑ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ" - ΕΝΑ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ ΚΑΙ ΕΠΙΚΑΙΡΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΥ

Στο πλαίσιο του προβληματισμού, του δημόσιου διαλόγου και της πολιτικής – ιδεολογικής αντιπαράθεσης ακόμα, σε  κρίσιμα σύγχρονα ζητήματα προσανατολισμού, τακτικής – στρατηγικής και τελικά βασικών πολιτικών επιλογών που αφορούν τον προσανατολισμό και την απόδοση του αντιιμπεριαλιστικού – λαϊκού αριστερού – εργατικού και κομμουνιστικού κινήματος γενικότερα και ειδικότερα στην ευρύτερη δική μας περιοχή, τα “ΝΕΑ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ” αναδημοσιεύουν, αναπαράγουν καλύτερα, ένα ιδιαίτερα σημαντικό και ενδιαφέρον πολιτικό κείμενο. Πρόκειται για το κείμενο ανοιχτής – δημόσιας πολιτικής κριτικής που άσκησε το Κόμμα Εργασίας της Τουρκίας (EMEP) προς το κόμμα του Περισσού (ΚΚΕ) και την βασική, την κεντρική πολιτική του, κείμενο γραμμένο τον Απρίλη και δημοσιευμένο στο θεωρητικό περιοδικό του EMEP τον Μάη του 2015. Πρόκειται για μια πολιτική παρέμβαση – κριτική, με σοβαρά στοιχεία επικαιρότητας, που έχει αξία και σημασία να διαβαστεί ολόκληρη, ενώ εμείς, από την δική μας πλευρά οφείλουμε να τονίσουμε την θέση μας, πως η συνολική πολιτική και οι “αποδόσεις” του κόμματος του Περισσού στα πολιτικά και κοινωνικά γεγονότα της χώρας μας, μέχρι και σήμερα, επιβεβαιώνουν και δικαιώνουν βασικές παρατηρήσεις και διαπιστώσεις του κειμένου κριτικής του EMEP. 

                                     Ο ΣΥΓΧΡΟΝΟΣ ΣΟΣΙΑΛΡΕΦΟΡΜΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΚΚΕ

“Η Ευρώπη του σήμερα, παρότι έχει χάσει την παλιά κεντρική θέση της στον καπιταλιστικό κόσμο, παραμένει ακόμα το σπίτι για χώρες όπου ταυτόχρονα ο μονοπωλιακός καπιταλισμός και οι υλικές προϋποθέσεις για το σοσιαλισμό είναι υπερώριμοι. Μπροστά σε αυτή την πραγματικότητα, δεν αποτελεί έκπληξη ότι τα ευρωπαϊκά λαϊκά κι εργατικά κινήματα υπέφεραν τα χειρότερα από τις πολύπλευρες ουλές και τις βαθύτερες συνέπειες της προσωρινής πλήρους ήττας της διεθνούς εργατικής τάξης.

Η συγκεκριμένη ασυμμετρία που σημειώνεται σε αυτή την περιοχή – όπου οι υλικές προϋποθέσεις για το σοσιαλισμό είναι οι πιο ώριμες κι επομένως υπάρχουν τα πιο προηγμένα τμήματα της μόνης τάξης που είναι ικανή να εγκαθιδρύσει μία σοσιαλιστική επανάσταση (η εργατική) – είναι ότι το εργατικό κίνημα βρίσκεται ιστορικά στην πιο αδύνατη, ανοργάνωτη, πιο διαιρεμένη κατάσταση και η πίστη στο σοσιαλισμό είναι πλέον κλονισμένη. Αυτή η σχετικά αντιστρόφως ανάλογη σχέση ανάμεσα στο στόχο και τις ειδικές συνθήκες, που προκλήθηκε από την ιστορική ήττα, δεν έχει ακόμα ξεπεραστεί.

Ναι, ακόμα, παρά την οικονομική κρίση του 2007-2009 που συγκλόνισε την Ευρώπη. Είναι καθαρό ότι αν η βαθιά οικονομική κρίση – που ξεκίνησε μία περίοδο βαθέματος της γενικής κατάπτωσης στο μονοπωλιακό καπιταλισμό – δεν συνέπιπτε με αυτή την περίοδο της ιστορικής ήττας, η ανάπτυξη της ταξικής πάλης θα είχε εξελιχθεί διαφορετικά.

Η κρίση έχει επίσης επίπτωση στην προαναφερθείσα ασυμμετρία. Όχι μόνο εξέθεσε τον παρασιτικό χαρακτήρα και την αποσύνθεση του μονοπωλιακού καπιταλισμού αλλά επίσης οδήγησε σε νέες ανησυχίες ανάμεσα σε όλες τις τάξεις και τους πολιτικούς τους εκπροσώπους που υπέστησαν κοινωνικοοικονομική επιδείνωση των συνθηκών τους. Η κρίση εξέθεσε τα όρια του Ευρωπαϊκού εργατικού κινήματος ενάντια στην καπιταλιστική επιθετικότητα, τη σοβαρή ευθραυστότητα και αδυναμία αυτών των κομμάτων που επιφορτίστηκαν (ή έστω ισχυρίζονται έτσι) να οργανώσουν και να διευθύνουν αυτό το κίνημα.

Αυτό το άρθρο θα εστιάσει σε δύο παραδείγματα αναδεικνύοντας τυπικά ιδεολογικοπολιτικά προβλήματα του Ευρωπαϊκού εργατικού κινήματος. Ένα από αυτά είναι ο ολοένα και πιο εμφανής σοσιαλρεφορμισμός μέσα στο ΣΥΡΙΖΑ και το άλλο, ο ανερχόμενος αριστερός δογματισμός και σεχταρισμός μέσα στο Κομμουνιστικό Κόμμα της Ελλάδας (ΚΚΕ). Λαμβανομένης υπόψη της γενικής κατάστασης πιο πάνω, δεν αποτελεί σύμπτωση ότι αυτά τα δύο παραδείγματα έχουν έρθει στο προσκήνιο σε μία χώρα που η κρίση προξένησε τεράστι κοινωνικάτραύματα.

Ο σύγχρονος σοσιαλρεφορμισμός και το εργατικό κίνημα

H“DieWirtschaftswoche”, το απόλυτο φερέφωνο του Γερμανικού κεφαλαίου, αντιμετώπισε το αναγνωστικό κοινό της με ένα εντυπωσιακό εξώφυλλο μετά το σχηματισμό της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ: Στην κυματίζουσα κόκκινη σημαία υπήρχαν τρία πρόσωπα: «ο ηγέτης των Ποδέμος» στην Ισπανία, Πάμπλο Ιγγλέσιας ήταν στα αριστερά, ο νέος πρωθυπουργός της Ελλάδας Αλέξης Τσίπρας ήταν στο κέντρο και ο νέος υπουργός οικονομικών Γιάννης Βαρουφάκης ήταν στα δεξιά. Ο τίτλος ήταν «η Χορωδία της Διεθνούς» και ο υπότιτλος έγραφε: «Οι νέοι αριστεροί λαϊκιστές της Ευρώπης είναι φτωχοί, σέξικαι επικίνδυνοι για την ευημερία μας!»

Κάθε Μαρξιστής-Λενινιστής που είδε το εξώφυλλο θα γέλασε στην αρχή, καθώς η συσχέτιση του ΣΥΡΙΖΑ και των Ποδέμος με τον κομμουνισμό και το επαναστατικό εργατικό κίνημα είναι για γέλια. Το φερέφωνο του Γερμανικού κεφαλαίου ήξερε πλήρως ότι αυτοί οι έφηβοι «σοσιαλιστές» δεν είχαν τίποτα να κάνουν με τον επαναστατικό σοσιαλισμό. Φαίνεται ότι το περιοδικό του κεφαλαίου δε μπόρεσε να αντισταθεί – δοθείσης της ευκαιρίας – να γελοιοποιήσει τον κομμουνισμό μέσω αυτών των «νέων αριστερών λαϊκιστών». Την ίδια στιγμή, αισθάνθηκε την ανάγκη να προειδοποιήσει πως «οτιδήποτε μπορεί να τους ωθήσει, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο μπορεί να απειλήσει την ευημερία μας!»

Θα επιστρέψουμε στην αιτία αυτής της προειδοποίησης αλλά πρώτα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε κάτι: Τι διαφορά έχει ο σύγχρονος ρεφορμισμός από τον κλασικό ρεφορμισμό που προηγήθηκε; Η ομοιότητα είναι καθαρή: Η άρνηση της εργατικής επανάστασης και εξουσίας, ο κοινωνικός μετασχηματισμός του καπιταλισμού μέσω της κοινής γνώμης και των κοινοβουλευτικών θεσμών, παρά μέσω της πάλης των τάξεων, «εξανθρωπίζοντάς» τον, η αντικατάσταση του «άγριου καπιταλισμού» με τον «κοινωνικό και οικολογικό καπιταλισμό», η επίτευξη πρόσθετων κοινωνικών βελτιώσεων μέσω «μεταρρυθμίσεων» βασισμένων σε προϋποθέσεις κεφαλαιοκρατικών σχέσεων, κλπ. Εν συντομία, από μία ιδεολογική σκοπιά, δεν υπάρχει διαφορά μεταξύ του παλαιού και του σύγχρονου ρεφορμισμού.

Η πιο σημαντική διαφορά ανάμεσα στον σύγχρονο και τον κλασικό ρεφορμισμό είναι η σχέση του με την εργατική τάξη – ή η έλλειψή της. Ο σύγχρονος σοσιαλρεφορμισμός είναι σοσιαλρεφορμισμός μέσα στις συνθήκες της ιστορικής ήττας της εργατικής τάξης, οι συνέπειες της οποίας είναι ακόμα αισθητές. Ο προηγούμενος (ΣΣ: ο κλασικός), κρατήθηκε και βρήκε το πολιτικό του νόημα διατηρώντας ένα δυναμικό και επαναστατικό εργατικό κίνημα εντός των καπιταλιστικών πλαισίων, για να περιορίσει το εργατικό κίνημα και για να το στρέψει μακριά από την επαναστατική δράση. Όταν ένα σοβαρό επαναστατικό εργατικό κίνημα αναπτύσσεται σε μία χώρα, χωρίς αμφιβολία ο σύγχρονος σοσιαλρεφορμισμός θα αναπτύξει το ρόλο του σε αυτή την κατεύθυνση επίσης.

Όμως σήμερα, δεν υπάρχει σοβαρό επαναστατικό κίνημα που θα αγκαλιάσει τις μάζες της τάξης του και εντούτοις, ο σύγχρονος σοσιαλρεφορμισμός έχει ανέλθει και δυναμώσει παρά αυτή την απουσία! Με άλλα λόγια, το να λες πως ο σοσιαλρεφορμισμός είναι σοσιαλρεφορμισμός – δηλαδή, να αντιμετωπίζεις το θέμα σε μια καθαρά ιδεολογική βάση – δεν μας επιτρέπει να κατανοήσουμε το πραγματικό πρόβλημα.

Αν ο σοσιαλρεφορμισμός βρήκε τη δυνατότητα να αναπτυχθεί μέσα σε συνθήκες όπου οι εργαζόμενοι – εκτός από το να αισθάνονται επαναστάτες – δε μπορούν να λειτουργήσουν ενωμένοι ως τάξη για να αποκρούσουν την αστική επιθετικότητα, τότε θα πρέπει να σημειωθεί ότι το πραγματικό ζήτημα του σημερινού σοσιαλιστικού ρεφορμισμού δεν είναι τόσο ο ρεφορμισμός του αλλά η δημοτικότητά του. Με άλλα λόγια, οι ιδεολογικές αδυναμίες των σημερινών μαζικών κινημάτων που παρατηρούνται σε πολλές Ευρωπαϊκές χώρες και καθοδηγούνται από τη σοσιαλφιλελεύθερη ρεφορμιστική ιδεολογία δε θα πρέπει να μας εμποδίσουν από το να αναγνωρίσουμε την κοινωνική τους επιρροή.

Ως γνωστόν, έπειτα από την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης και του Ανατολικού μπλοκ, το διεθνές κεφάλαιο και ιδιαίτερα το Ευρωπαϊκό, έχουν επιδείξει μία πλατιά και ανελέητη επίθεση ενάντια στις εργαζόμενες μάζες. Σε ένα σχετικά σύντομο χρονικό διάστημα, οι εργάτες ανακάλυψαν ότι ο καπιταλισμός που «νίκησε τον κομμουνισμό» δεν έφερε την ευημερία και την ασφάλεια όπως επαγγελλόταν. Πράγματι, έχασαν πολλά κοινωνικά, οικονομικά και δημοκρατικά οφέλη της προηγούμενης περιόδου. Η μεγάλη οικονομική κρίση βάθυνε αυτή την επιθετικότητα, οι εργαζόμενοι υποχρεώθηκαν να πληρώσουν το λογαριασμό. Όποια εξήγηση κι αν δίνει η αστική και σοσιαλφιλελεύθερη ιδεολογία, η κατάσταση είναι ότι πλατιές μάζες εργαζομένων, εργατών και νεολαίας, διαδηλώνουν ενάντια στην επίθεση αυτή, ολοένα και περισσότερο αντιδρώντας ενάντια στις κοινωνικές και οικονομικές συνθήκες και εκφράζοντας τη δυσαρέσκειά τους απέναντι στη διαμορφωμένη κατάσταση με διάφορους τρόπους.

Οι μάζες που υποφέρουν, αντιτίθενται όλο και περισσότερο στις επιθέσεις που εξαπολύει το κεφάλαιο και οι κυβερνήσεις του, αλλά τι ζητάνε; Βάζουν μπροστά κοινωνικές, οικονομικές και πολιτικές απαιτήσεις όπως ο τερματισμός της επίθεσης, των πολιτικών λιτότητας, της επαναφοράς των κοινωνικών δικαιωμάτων, της δημιουργίας νέων θέσεων εργασίας, με ικανοποιητικές αμοιβές, ιδιαίτερα για τη νεολαία, υψηλότερη φορολόγηση του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου, καλύτερους μισθούς, τερματισμό των ιδιωτικοποιήσεων, περιορισμό ή και εξάλειψη των υπεργολαβιών, κατάργηση των αντεργατικών αλλαγών στη νομοθεσία, ίσες αμοιβές, επένδυση στην υγεία και την εκπαίδευση, απόσυρση των περιορισμών στο δικαίωμα της απεργίας, των διαδηλώσεων, των πορειών κλπ.

Όπως οι εκλογές δείχνουν το επίπεδο ωριμότητας των εργαζομένων, οι απαιτήσεις τους δείχνουν το πολιτικό τους επίπεδο.Φυσικά όχι με μία αφηρημένη έννοια. Μέσα στη σχέση τους σε μία δοσμένη περίοδο, με τις περιστάσεις και την κατάσταση. Από αυτή την άποψη, είναι ξεκάθαρο ότι οι απαιτήσεις είναι σε γενικές γραμμές αμυντικές και εστιάζουν στην ανάκτηση των απωλειών. Αυτός ο χαρακτήρας των απαιτήσεων δείχνει επίσης μία επικάλυψη ανάμεσα στα εργατικά κινήματα και το σοσιαλιστικό ρεφορμισμό.

Παρ’ όλα αυτά, η κοινωνική ραχοκοκαλιά του σύγχρονου κινήματος του σοσιαλρεφορμισμού είναι η εργατική αριστοκρατία, η μικρή και (σε μικρό αριθμό) μεσαία αστική τάξη και οι διανοούμενοι. Η καπιταλιστική κρίση και η αυξημένη καπιταλιστική επιθετικότητα (νεοφιλελευθερισμός) προκάλεσαν απογοήτευση εντός του καπιταλισμού και λαχταρούν για ένα «νέο» «κοινωνικό καπιταλισμό» («κοινωνική οικονομία της αγοράς») που είναι βασικά παλιά («κοινωνικό κράτος»!). Ως εκ τούτου, ενώ η αστική τάξη δηλώνει ότι ο σοσιαλισμός είναι μία ιστορική παρέκκλιση, οι σύγχρονοι σοσιαλρεφορμιστές δηλώνουν ότι ο καπιταλισμός έχει παρεκκλίνει από την ουσία του!

Από αυτή την άποψη, ο σύγχρονος σοσιαλρεφορμισμός αντιπροσωπεύει μία μορφή ρομαντισμού (από την «επιστροφή στις αρχές» της Γαλλικής αστικής επανάστασης στην επανίδρυση του «κοινωνικού κράτους»!). Ο κλασικός σοσιαλρεφορμισμός από την άλλη δεν ήταν ρομαντικός, και παρά το γεγονός ότι περιορίστηκε ο ορίζοντάς του από τα ίδια τα όρια μετασχηματισμού του καπιταλισμού μέσα από κοινωνικές μεταρρυθμίσεις, κοίταζε προς τα μπρος.

Από την άλλη πλευρά, λόγω της ιστορικής ήττας, η εμπιστοσύνη των εργαζομένων στο σοσιαλισμό έχει κλονιστεί και ιδεολογικά έχουν κυρίως επηρεαστεί από τα σοσιαλφιλελεύθερα ρεύματα. Για να το πούμε έτσι, οι δύο τάξεις/κοινωνικές ομάδες, που βρέθηκαν στην ίδια πνευματική διάθεση, εξαιτίας της απογοήτευσης και της έλλειψης εμπιστοσύνης (προς το σοσιαλισμό η μία, προς τον καπιταλισμό η άλλη), συναντήθηκαν στην εφεύρεση του «κοινωνικού καπιταλισμού». Αυτή η επικάλυψη διαμορφώνει ευθέως την εργατική τάξη κάτω από συνθήκες όπου η πάλη για το σοσιαλισμό μοιάζει με ένα όνειρο. Ωθεί την εργατική τάξη προς ένα σύγχρονο σοσιαλιστικό ρεφορμισμό, η έκφραση του οποίου μπορεί να γίνει λίαν ριζοσπαστική με όρους της κρίσης και του επιπέδου του κοινωνικού σοκ που προκάλεσε. Δίνει τη δυνατότητα στην εργατική τάξη να αγκαλιάσει μία πάλη κατά μήκος της γραμμής που διατύπωσε ο σοσιαλρεφορμισμός, για την εξασφάλιση πραγματικών και απτών βελτιώσεων στις κοινωνικοοικονομικές συνθήκες.

Θεωρούμε περιττό να αναφέρουμε ότι αν δε γίνει αντιληπτή στα ευρωπαϊκά εργατικά κινήματα η κοινωνική και πολιτική πραγματικότητα που συνοψίστηκε πιο πάνω, κανένα επαναστατικό καθήκον δε μπορεί να εκτελεστεί σωστά και αποτελεσματικά. Όσο περισσότερο γίνεται κατανοητό αυτό σήμερα, τόσο καθαρότερη γίνεται η συνθετότητα και η δυσκολία που αντιμετωπίζουν οι κομμουνιστές στα καθήκοντά τους για την αντιπροσώπευση των εργατικών κινημάτων και η προνοητικότητα, η υπομονή και η ευελιξία που απαιτείται από αυτούς.

Ανατρέχοντας πίσω στην προειδοποίηση τηςWirtschaftswocheγια το «επικίνδυνο» δυνάμωμα του σύγχρονου σοσιαλρεφορμισμού, ο οποίος στην πραγματικότητα αποσκοπεί όχι να διώξει τον καπιταλισμό αλλά να επαναφέρει το πρότερο «κοινωνικό κράτος» ή την «κοινωνική ευημερία», αυτή η προειδοποίηση είναι μία έκφραση τηςπείρας του μονοπωλιακού κεφαλαίου. Οι ιδεολογίες τους γνωρίζουν πολύ καλά το πλήθος των ιστορικών κινημάτων που ξεκίνησαν με ένα συγκεκριμένο κοινωνικό και πολιτικό στόχο και κατέληξαν με εντελώς διαφορετικούς σκοπούς και αποτελέσματα. Για αυτό το λόγο δε θέλουν να παίξουν με τη φωτιά!

Η ζημιά που προξένησε ο σύγχρονος ρεβιζιονισμός

Ως μαρξιστές-λενινιστές, γνωρίζουμε ότι οι αξιόλογες κοινωνικές μεταρρυθμίσεις επιτυγχάνονται από την επαναστατική πάλη της εργατικής τάξης και των μαζών. Εκτός αυτού, οι ιστορικές μεταρρυθμίσεις πάντα αποτελούσαν ένα υποπροϊόν της επαναστατικής πάλης (δηλαδή μέτρα και μεταρρυθμίσεις σε μία προσπάθεια να αποδυναμωθεί η επαναστατική πάλη και να ανακοπεί). «Χωρίς τους Σοσιαλδημοκράτες δε θα μπορούσε να γίνει καμία κοινωνική μεταρρύθμιση» (Μπίσμαρκ). Αντίστοιχα, χωρίς την Οκτωβριανή Επανάσταση και τη Σοβιετική Ένωση δε θα υπήρχε «κράτος πρόνοιας». Η ιστορία των Ευρωπαίων εργαζομένων είναι γεμάτη από παρόμοια παραδείγματα που υποστηρίζουν αυτή την άποψη, ως εκ τούτου, αυτή η πλευρά του προβλήματος είναι ξεκάθαρη.

Μία άλλη αλήθεια που είναι επίσης ξεκάθαρη είναι ότι η σημερινή εργατική τάξη είναι ξεκομμένη από την ιστορία και την συσσωρευμένη πείρα της. Βρισκόμαστε αντιμέτωποι με μία αντιφατική και ειδική κατάσταση: Υπάρχει μία σοβαρή αναντιστοιχία ανάμεσα στην ιστορική εμπειρία της εργατικής τάξης ως πολιτική τάξη και τα θεωρητικά όρια της καθημερινής πάλης. Για να δούμε τις πραγματικές αιτίες αυτής της αντιφατικής κατάστασης πρέπει να ψάξουμε στο σύγχρονο ρεβιζιονισμό που υπερίσχυσε στο 20ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ και την ιστορική ήττα που παρέδωσε.

Οπότε, για να μη χάσουμε την επαφή μας, θα κάνουμε την εξής παραδοχή: Ο σύγχρονος ρεβιζιονισμός μετέτρεψε την επαναστατική θεωρία της εργατικής τάξης σε ένα ρηχό και τυπικό κατασκεύασμα, άμβλυνε την «επαναστατική διαλεκτική» της όπως ειδώθηκε από το Λένιν ως «καθοριστικός παράγοντας στο Μαρξισμό» και ως εκ τούτου, αφαίρεσε το Μαρξισμό-Λενινισμό από οδηγό στην δράση της. Κατά τη διάρκεια της κυριαρχίας του σύγχρονου ρεβιζιονισμού, ειδικά στην Δυτική Ευρώπη, τα εργατικά κινήματα δεν έφτασαν ποτέ το επίπεδο ενός σοβαρού επαναστατικού κινήματος. Υπήρξαν πολυάριθμοι εργατικοί αγώνες στην Ευρώπη μεταξύ των τελών της δεκαετίας του ’60 και των αρχών της δεκαετίας του ’80. Όμως κανένας από αυτούς τους αγώνες δεν καθοδηγήθηκε είτε από το σύγχρονο ρεβιζιονισμό στη Σοβιετική Ένωση (και επομένως από τα δορυφορικά ρεβιζιονιστικά κόμματα της Δ. Ευρώπης) είτε από τον ευρωκομμουνισμό–με σκοπό την ανάπτυξη και την οργάνωση της εργατικής τάξης με μία προοπτική και πρακτική που να κάνει εφικτή την άνοδο της εργατικής τάξης στην εξουσία. Όσο περισσότερο αποδυναμωνόταν ο επαναστατικός χαρακτήρας της εργατικής τάξης, τόσο περισσότερο οι εργαζόμενοι υπέκυπταν στην φιλελεύθερη αστική τάξη μέσω του κοινωνικού φιλελευθερισμού. Η κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης και του Ανατολικού Μπλοκ ήταν το κερασάκι στην τούρτα ή μάλλον μία κατάσταση που διαμορφωνόταν έγινε πολιτικά πιο καθαρή και η περίοδος της διάβρωσης του επαναστατικού χαρακτήρα της εργατικής τάξης είχε επιτευχθεί…

Λοιπόν, που βρίσκεται το ΚΚΕ σε αυτή την εικόνα; Παρά τη θετική στάση σχετικά με τα βασικά ιδεολογικοπολιτικά ζητήματα όπως η κριτική στο 20ο Συνέδριο και το ρεβιζιονισμό του Χρουστσόφ, δεν έχει ξεπεράσει τη διάλυση του επαναστατικού πυρήνα του Μαρξισμού-Λενινισμού και κυρίως τη ζημιά στη υλοποίηση του ρόλου και των καθηκόντων των κομμουνιστικών κομμάτων απέναντι στην εργατική τάξη. Ως εκ τούτου, τα πολιτικά, κοινωνικά και οικονομικά σοκ που έφερε στην Ελλάδα η παγκόσμια οικονομική κρίση και η κοινωνική διάβρωση, έφεραν στην επιφάνεια πολύ γρήγορα τις αδυναμίες του ΚΚΕ. Οι αδυναμίες και τα λάθη του ΚΚΕ στα προαναφερθέντα ζητήματα έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην αποτυχία εκπλήρωσης του σύνθετου και δύσκολου ρόλου του ως κομμουνιστικού κόμματος στις συνθήκες της ταξικής πάλης στην Ελλάδα. Η φιλική κριτική αυτών των αδυναμιών και σφαλμάτων είναι ουσιώδης προς όφελος του Ελληνικού και των Ευρωπαϊκών κινημάτων.

Λέμε «φιλική» επειδή πρέπει να είναι γνωστό ότι η κριτική που ασκείται από εδώ δεν έχει σχέση με την κριτική του «δεξιού οπορτουνισμού» που δέχεται το ΚΚΕ. Πράγματι, το ΚΚΕ ενεπλάκη για ένα διάστημα σε συζητήσεις με ομάδες διεθνούς ενδιαφέροντος στις οποίες είναι το ίδιο μέλος. Σύμφωνα με το ΚΚΕ, υπάρχει «μία κρίση μέσα στο κομμουνιστικό κίνημα»: «Το δυνάμωμα του οπορτουνισμού είναι απόδειξη της ιδεολογικοπολιτικής και οργανωτικής κρίσης του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος». Τα ζητήματα που «οδηγούν σε διασπάσεις» μέσα στο κίνημα απλώνονται από το χαρακτήρα και τα στάδια της επανάστασης στη λογική του κοινοβουλευτισμού, από τις προσεγγίσεις της καπιταλιστικής κρίσης στον προλεταριακό διεθνισμό. Για παράδειγμα, αυτό το κίνημα απέτυχε να εκδώσει μία κοινή ανακοίνωση μετά την ετήσια γενική συνδιάσκεψη τα περασμένα δύο χρόνια.

Αυτή τη στιγμή, το ΚΚΕ μοιράζεται με την κοινή γνώμη την άποψή του σε συζητήσεις μέσα στο κίνημα με μία δήλωση που τιτλοφορείται «Πάνω σε μερικά από τα προβλήματα του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος». Αυτό και πολλές άλλες δηλώσεις περιλαμβάνουν σωστές θέσεις σχετικά με ανοικτά δεξιές θέσεις (Μετατρέποντας την ΕΕ προς όφελος του λαού, οι ψευδαισθήσεις που κυκλοφορούν σχετικά με την Κίνα και τη Ρωσία με τους όρους των χωρών μελών των BRICS”, ο «σοσιαλιστικός» προσδιορισμός των λατινοαμερικάνικων «προοδευτικών κυβερνήσεων», η επαλήθευση του «σοσιαλισμού του 21ου αιώνα» και ο «σοσιαλισμός της αγοράς» στην Κίνα, το Βιετνάμ κλπ). (Θα πρέπει επίσης να αναφέρουμε ότι κάποιες από τις αξιολογήσεις του ΚΚΕ επικαλύπτονται με ιδέες που διατυπώθηκαν από τη Διάσκεψη των Διεθνών Μαρξιστικών-Λενινιστικών Κομμάτων και Οργανώσεων – CIPOML–η οποία γεννήθηκε από την πάλη ενάντια στο σύγχρονο ρεβιζιονισμό, ανασυντάχθηκε με τη Δήλωση του Quitoσε μία στιγμή που η αντεπανάσταση ήταν αχαλίνωτη). Παρά τη θετική αυτή στάση, όπως θα δείξουμε παρακάτω, οι θέσεις του κόμματος με όρους ευθύνης απέναντι στην εργατική τάξη, τα καθήκοντά του και οι απαραίτητες τακτικές και συμμαχίες εξακολουθούν να περιέχουν δογματικές και σεχταριστικές τάσεις.

Η γραμμή της “Συμμαχίας και πάλης” του ΚΚΕ

Στην προαναφερθείσα δήλωση, το ΚΚΕ εφιστά την προσοχή στη γραμμή της «συμμαχίας και πάλης» που αναπτύσσεται στη χώρα του. Αναφέρεται ότι «ο στόχος» αυτής της γραμμής είναι η «ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος και η ενδυνάμωση της ενότητας της εργατικής τάξης μέσα από τον ταξικό προσανατολισμό». Παραπέρα, επισημαίνονται οι προσπάθειες του κόμματος να χτίσει μία «λαϊκή συμμαχία, της εργατικής τάξης και των φτωχών αγροτών, των αυτοαπασχολούμενων, των γυναικών και της νεολαίας των οικογενειών που ανήκουν σε διαφορετικά λαϊκά στρώματα». «Στις παρούσες συνθήκες αυτή η συμμαχία εκφράζεται μέσα από την ενότητα των αγώνων και τις συντονισμένες ενέργειες του ΠΑΜΕ στην εργατική τάξη, της ΠΑΣΥ στους αγρότες, της ΠΑΣΕΒΕ στους αυτοαπασχολούμενους και τους ελεύθερους επαγγελματίες, στο ΜΑΣ στους φοιτητές και στην ΟΓΕ στις γυναίκες.

Μπορεί να φανταστεί κανείς ότι στην Ελλάδα έχει δημιουργηθεί μία πραγματική λαϊκή συμμαχία. Ωστόσο μία τέτοια κατάσταση δεν υφίσταται. Έχει διατυπωθεί ότι η «κοινωνική λαϊκή συμμαχία έχει αντικαπιταλιστική, αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση». Και λοιπόν; Η πραγματικότητα είναι αυτή: το ΠΑΜΕ, η ΠΑΣΥ, η ΠΑΣΕΒΕ, το ΜΑΣ και η ΟΓΕ είναι «μάχιμα σωματεία» που δημιουργήθηκαν από, και ακολουθούν τη γραμμή του ΚΚΕ! Οι δυνάμεις αυτές μπορεί να εκφράζουν τους εκατοντάδες χιλιάδες λαού, όμως αποτελούν μονάχα μία μερίδα των εκατομμυρίων εργαζομένων. Γι αυτό οι δυνάμεις αυτές δεν είναι μόνο αγωνιστικές αλλά και πρωτοπόρες. Και ως τέτοιες είναι φυσικά «αντικαπιταλιστικά και αντιμονοπωλιακά» σωματεία. Σύμφωνα με το ΚΚΕ, εκτελούν «πρωτοπόρες μαζικές δράσεις»! Εν συντομία, δεν υπάρχει κάποια «κοινωνική λαϊκή συμμαχία» στην πραγματικότητα, αντίθετα, υπάρχει μία οργανωτική ενότητα ανάμεσα σε συνδικάτα, νεολαιίστικες, γυναικείες και αγροτικές οργανώσεις του ΚΚΕ και όσων ακολουθούν τη γραμμή του.

Από την άλλη, αυτές οι «μάχιμες ενώσεις», σε ενότητα με το ΚΚΕ, μαζί με την ίδια τους την «αντικαπιταλιστική και αντιμονοπωλιακή» γραμμή, προετοιμάζονται για επανάσταση. Η «λαϊκή συμμαχία», «θα δυναμώσει με κάθε αγώνα για κάθε πρόβλημα που αντιμετωπίζει ο λαός, ενάντια στις νέες συνθήκες και θα προετοιμαστεί ώστε να παίξει ένα ηγετικό ρόλο στις συνθήκες της επανάστασης». «Οι επαναστατικές συνθήκες έχουν αντικειμενικό χαρακτήρα και κάθε κόμμα πρέπει να προετοιμάζεται γι αυτές». «Το ΚΚΕ, το ταξικά συνειδητοποιημένο κίνημα και η λαϊκή συμμαχία παίζουν ένα πρωταγωνιστικό ρόλο στους αγώνες στην Ελλάδα, κινητοποιούν μάζες εκατοντάδων χιλιάδων ενάντια στο κεφάλαιο, τα κόμματα και την κυβέρνηση και την ιμπεριαλιστική ΕΕ».

Η αντίληψη του ΚΚΕ για τους αγώνες πρέπει να δέχτηκε κριτική από τα άλλα μέλη της ομάδας του, όπως αναφέρεται στο ακόλουθο απόσπασμα που περιλαμβάνεται στη διακύρηξη: «Δηλώσεις που αντιμετωπίζουν το επαναστατικό κίνημα αρνητικά και το αποκαλούν «σεχταριστικό» προκαλούν ζημιά στο κομμουνιστικό κίνημα. Αυτές οι δηλώσεις προσπαθούν να καταστήσουν άνευ σημασίας τις δράσεις της λαϊκής πρωτοπορίας – που συνεχίζουν την πάλη μέσω συγκεκριμένων στόχων για κάθε πρόβλημα που αντιμετωπίζει ο λαός – ενάντια στα μονοπώλια και τον καπιταλισμό από το ΚΚΕ, το ΠΑΜΕ και άλλες οργανώσεις».

Δε μπορούμε να προσδιορίσουμε από αυτές τις «δηλώσεις» σε ποια βάση ή/και επιχειρήματα βασίζεται η κριτική περί «σεχταρισμού». Αλλά πρέπει να σημειώσουμε ότι η κατανόηση της ταξικής πάλης από το ΚΚΕ έχει σεχταριστικές ιδιότητες. «Η συνέχιση της πάλης μέσα από συγκεκριμένους στόχους για κάθε πρόβλημα που αντιμετωπίζει ο λαός» στις «δράσεις της λαϊκής πρωτοπορίας» δεν αφαιρεί το σεχταρισμό (γνωστές σεχταριστικές τάσεις επίσης προβάλλουν την πάλη για συγκεκριμένα προβλήματα που αντιμετωπίζει ο λαός). Εξάλλου, το πραγματικό πρόβλημα δεν είναι το για ποια προβλήματα συνεχίζονται οι «δράσεις της λαϊκής πρωτοπορίας», το πρόβλημα είναι η ίδια η προσέγγιση. Είναι γνωστό ότι το ΚΚΕ έχει δημιουργήσει μία ξεχωριστή πρωτοπόρα ομάδα μέσα στο λαϊκό κίνημα μεσω της οποίας, λίγο πολύ, πορεύεται χωριστά σε όλες τις δράσεις, πορείες, κινητοποιήσεις.

Ας συνεχίσουμε. Πώς μπορεί το ΚΚΕ, ένα κόμμα που έχει ακόμα μία σοβαρή θέση στο Ελληνικό εργατικό κίνημα, να υπερασπιστεί τη δημιουργία μίας πρωτοπόρας ομάδας στο εργατικό κίνημα στο όνομα του Μαρξισμού-Λενινισμού; Αυτή η προσέγγιση βασίζεται σε δύο επιχειρήματα:

«Ο χαρακτήρας της επανάστασης είναι σοσιαλιστικός» στην Ελλάδα. Εκείνα τα κόμματα, κινήματα, σωματεία, μαζικοί φορείς που δεν ακολουθούν το ΚΚΕ ή τη γραμμή του είναι ρεφορμιστικά ή/και αστικά και ανήκουν στο σύστημα (τουλάχιστον εκείνα που έχουν μία σημαντική ισχύ στο εργατικό κίνημα). Εξαιτίας του σοσιαλιστικού χαρακτήρα της επανάστασης η μορφή της συμμαχίας πρέπει να είναι «αντικαπιταλιστική και αντιμονοπωλιακή». Συνεπώς, οι συμμαχίες δεν πρέπει να είναι με άλλους, αντιθέτως, η «κοινωνική λαϊκή συμμαχία» θα χτιστεί μέσα από τους νικηφόρους εργάτες στις «πρωτοπόρες λαϊκές δράσεις» των «μαχητικών σωματείων» υπό τον έλεγχο του ΚΚΕ.
Η μετάβαση από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό δεν έχει «μεταβατικό στάδιο»: «Το πρόβλημα είναι σημαντικό. Η λογική των σταδίων, αντικειμενικά και ανεξάρτητα από προθέσεις, προτείνει λύσεις που ωφελούν το λαό εντός του καπιταλιστικού εδάφους. Αυτή η θεωρία υλοποιείται μέσω «μεταβατικών σταδίων» συνεισφέροντας στην ωρίμανση των υποκειμενικών παραγόντων και παίζοντας ρόλο γέφυρας προς το σοσιαλισμό. …Αυτή η προσέγγιση δεν επαληθεύτηκε πουθενά και έρχεται σε αντίθεση με τα διδάγματα της Μεγάλης Σοσιαλιστικής Οκτωβριανής Επανάστασης του 1917. Ακόμα χειρότερο είναι το γεγονός ότι η λογική των σταδίων οδηγεί σε λύσεις που διατηρούν το σύστημα, όπως οι «αριστερές προοδευτικές ή πατριωτικές κυβερνήσεις» που (αντικειμενικά) διατηρούν τα οφέλη των μονοπωλίων που συνεχίζουν να κατέχουν τα μέσα παραγωγής και διατηρούν την πολιτική εξουσία.» Σύμφωνα με το ΚΚΕ, «αυτή η προοπτική» ενθαρρύνει «αυταπάτες», «δε συνεισφέρει στην προετοιμασία του εργατικού κινήματος για σκληρούς αγώνες» και αντίθετα, «υποχρεώνει το εργατικό κίνημα να ενεργήσει καθυστερημένα, το εκθέτει στην αστική ιδεολογία και τις πολιτικές της και το σέρνει σε κοινοβουλευτικά όνειρα.
Είναι απόδειξη ότι το ΚΚΕ έκλεισε τα μάτια του στην πραγματικότητα του «υποκειμενικού παράγοντα»! Αυτό μπορεί να φανεί στη δήλωση ότι «δε θα βάλουμε την τάξη κάτω από ξένες σημαίες!» και όχι μόνο στις γραμμές που παραθέσαμε αλλά και σε πολλές άλλες ανακοινώσεις του.

Η συμβουλή του Λένιν για την αντιμετώπιση τέτοιων τάσεων είναι να «θέτουμε την πιο δημόσια και καθαρή αξιολόγηση των πραγματικών δυνάμεων της τάξης, χρησιμοποιώντας συγκεκριμένες αλήθειες!» Πρέπει να το πράξουμε αυτό επειδή στις συνθήκες που είμαστε, όπου οι συνέπειες της ιστορικής ήττας της εργατικής τάξης είναι ακόμα σημαντικά αισθητές, όπου η πίστη της εργατικής τάξης στο σοσιαλισμό έχει κλονιστεί και επιπροσθέτως όταν η αστική τάξη και η σοσιαλφιλελεύθερη προοπτική κυριαρχεί στους εργαζόμενους, το ΚΚΕ είναι ενάντια σε αυτή την «προοπτική» με τις δικαιολογίες της «έκθεσης στην αστική ιδεολογία και πολιτική» και επειδή «σέρνει το εργατικό κίνημα σε κοινοβουλευτικές αυταπάτες». Ποιόν έχει στο μυαλό το ΚΚΕ όταν μιλάει γι αυτές τις αυταπάτες; Δε μπορεί να είναι οι εργαζόμενοι αφού είναι ήδη παγιδευμένοι σε αυτές τις «αυταπάτες». Αν το ΚΚΕ επέλεξε να εστιάσει την προσοχή του στην πραγματικότητα του εργατικού κινήματος, θα είχε συνειδητοποιήσει ότι το πρόβλημα είναι αντίστροφο. Πώς μπορούμε να κατευθύνουμε τους εργαζόμενους που έχουν παγιδευτεί σε αυτές τις αυταπάτες σε ένα δρόμο όπου μπορούν να αναπτύξουν το δικό τους ανεξάρτητο κίνημα;

Θα επιστρέψουμε σε αυτή την ερώτηση αναζητώντας την πιο θεμελιώδη διάσταση των σύνθετων και δύσκολων καθηκόντων. Θα θέσουμε δύο ζητήματα σχετικά με τα μεταβατικά στάδια.

Τα «μεταβατικά στάδια» σημαίνουν αυτό που επέβαλε ο χρουστσοφικός ρεβιζιονισμός για στα κομμουνιστικά κόμματα των αναπτυγμένων καπιταλιστικών χωρών, «μίαειρηνικήμετάβασηστοσοσιαλισμό» μέσωτης «αντιμονοπωλιακήςδημοκρατίας»; Είναικαθαρόότιένα πρόγραμμα που κάνει πέρα εξ αρχής τη σοσιαλιστική επανάσταση, που απολυτοποιεί μία θεωρητικά πιθανή και ιστορικά μοναδική προσωρινή κατάσταση για την αντικατάσταση της επανάστασης και που οργανώνει ή σχηματίζει τον εαυτό της όχι για την σοσιαλιστική επανάσταση, δε μπορεί να στηριχθεί στο όνομα του Μαρξισμού-Λενινισμού. Συνεπώς, μία «αντιμονοπωλιακή δημοκρατία» είναι εσφαλμένη. Σε αυτή την προσέγγιση, το βασικό ζήτημα δεν είναι μία μοναδική δυνατότητα, αντίθετα είναι μία απόκλιση, της εργατικής τάξης από το καθήκον να οργανώσει και να κινητοποιήσει την τάξη ως αυτή την τάξη που θα πραγματοποιήσει τη σοσιαλιστική επανάσταση. Επομένως, αν το ΚΚΕ είναι ενάντια σε ένα μεταβατικό στάδιο που δεν είναι ένα «μεταβατικό στάδιο», τότε είναι σίγουρα σωστό.
Ωστόσο, αυτό δεν αλλάζει τη σεχταριστική του στάση. Δεν υπάρχει καν η ανάγκη να αγνοήσουμε τη σημερινή πραγματικότητα και «δε θα υπάρξει στο μέλλον» για να εξηγήσουμε αυτή την άρνηση. Δεν υπάρχει κανένας λόγος να αρνείται κανείς όλα τα «μεταβατικά στάδια» λέγοντας πως «ούτε η αστική ούτε η εργατική εξουσία έχουν μεταβατικά στάδια».
Ο Λένιν πατώντας πάνω στην εμπειρία της Οκτωβριανής Επανάστασης λέει: «Η Ιστορία γενικά και η ιστορία των επαναστάσεων είναι πάντα πλουσιότερη, πιο ποικιλόμορφη, πιο ζωντανή και πιο «ικανή» σε περιεχόμενο από ό,τι μπορούν να σκεφτούν οι πλέον προχωρημένοι ηγέτες της εργατικής τάξης και τα κόμματά της». Τα μεταβατικά στάδια και οι διαδικασίες συναλλαγής δημιουργούνται «από ιστορικές εξελίξεις». Και όπως είπε ο Ένγκελς «οι Γερμανοί κομμουνιστές είναι τέτοιοι επειδή μπορούν να δουν καθαρά, πέρα από όλα τα μεταβατικά στάδια και τις διαδικασίες που δημιουργήθηκαν από τους ίδιους και από την ιστορική εξέλιξη, ένα κοινωνικό σύστημα το οποίο δεν επιτρέπει την ατομική ιδιοκτησία της γης και των μέσων παραγωγής».

Ωστόσο, αφήνοντας κατά μέρος το γεγονός ότι η ιστορία δεν λαμβάνει υπόψη τις ριζοσπαστικές ρητορικές, αυτό που είναι πιο σημαντικό τώρα είναι ότι αυτή η προσέγγιση δημιουργεί ένα μεγάλο μειονέκτημα με σημερινούς όρους καθηκόντων της ταξικής πάλης. Είναι ένα μειονέκτημα επειδή η προσέγγιση της «μίας λύσης» στενεύει τους ορίζοντες των κομμουνιστών, μειώνει τη δουλειά τους μονοδιάστατα και τους καθιστά ανίκανους να δουν τον πλούτο των επιλογών της ταξικής πάλης, ώστε να τους μετατρέψουν σε θεμέλιο του εργατικού κινήματος.Ενώ τα προβλήματα που προκαλούνται από τους σύγχρονους ρεβιζιονιστές που καθιστούν το Μαρξισμό-Λενινισμό σε μία θεωρία δεν έχουν ξεπεραστεί, το ΚΚΕ – με σεχταριστικές τάσεις ενάντια στον ανερχόμενο σοσιαλφιλελευθερισμό και το δεξιό οπορτουνισμό – δεν είναι μόνο ένα κόμμα δίχως μίνιμουμ πρόγραμμα, αλλά , εξαιτίας της στρατηγικής και της τακτικής του που χάνουν τη διακριτότητά τους η μία από την άλλη, είναι σε μία θέση όπου η στρατηγική δε χρειάζεται τακτική και η τακτική δε διαφέρει από τη στρατηγική.

Για να το τεκμηριώσει, ο Ελισσαίος Βαγενάς, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και υπεύθυνος για τις διεθνείς σχέσεις, λέει σε μία συνέντευξή του στην εφημερίδα Evrenselλίγο πριν τις εκλογές του 2012: «το ΚΚΕ σήμερα δεν παλεύει για ένα «μεταβατικό στάδιο» και δεν έχει «μίνιμουμ πρόγραμμα». Αυτό φυσικά δε σημαίνει ότι έχει στρατηγική αλλά όχι τακτική. Η τακτική του ΚΚΕ περιλαμβάνει την ενότητα των εργαζομένων στη λογική των αναγκών του αγώνα, της υπεράσπισης των κοινωνικών και δημοκρατικών δικαιωμάτων και της ικανοποίησης των σύγχρονων λαϊκών αναγκών. Έχουμε συνολική πολιτική που προσδιορίζει τη θέση μας και τους στόχους για τον αγώνα για κάθε λαϊκή ανάγκη. Εξάλλου, πιστεύουμε ότι όλες οι κατακτήσεις της εργατικής τάξης στο έδαφος του καπιταλισμού χωρίς την εγκαθίδρυση της λαϊκής εξουσίας είναι προσωρινές».

Δεν υπάρχει ανάγκη να αναφέρουμε ξανά τη συγκεκριμένη κατάσταση που βρίσκονται οι εργάτες, όμως ποια είναι η λογική πίσω από τη φράση «όλες οι κατακτήσεις της εργατικής τάξης στο έδαφος του καπιταλισμού είναι προσωρινές» τη στιγμή που το εργατικό κίνημα βρίσκεται σε ιστορικό χαμηλό; Έχει αυτή η δήλωση κάποιο νόημα όταν όλες οι κατακτήσεις έχουν χαθεί; Δεν αληθεύει επίσης, ότι αυτές τα οφέλη είναι εντελώς προσωρινές. Οι κατακτήσεις της σημερινής εργατικής τάξης θα μπορούσαν να γίνουν οι βάσεις μίας επαναστατικής εργατικής τάξης του μέλλοντος. Γι’ αυτόδενπαλεύουμε; Ο Λένιν μιλάει για τις μεταρρυθμίσεις που παραχωρούνται με μισή καρδιά και με τρόπο διπρόσωπο στα πλαίσια του υπάρχοντος συστήματος και το μετασχηματισμό τους σε «βάσεις» του εργατικού κινήματος που κινείται προς την ολοκλήρωση της απελευθέρωσης του προλεταριάτου. Διαφορετικές κατακτήσεις κι επιτυχίες, μετατρεπόμενα σε βάσεις – πάνω σε τι θα βασιστεί η λαϊκή-εργατική εξουσία αν όχι πάνω σε αυτές τις κατακτήσεις – αν είναι να υψωθεί από τα απομεινάρια του καπιταλισμού και όχι από το όνειρο του σοσιαλισμού ή του εξειδικευμένου ανθρώπινου προϊόντος; Εκεί που πρέπει να εστιάσουμε σήμερα δεν είναι η προσωρινότητά τους αλλά τρόποι επίτευξής τους, να χρησιμοποιηθούν για να βοηθήσουν την εργατική τάξη να βρει την αυτοπεποίθησή της, να τα μετατρέψουμε στις βάσεις της πλήρους ελευθερίας του εργατικού κινήματος. Όταν αυτό επιτευχθεί, οι ορίζοντες του κινήματος θα απελευθερωθούν από τμηματικές επιτυχίες και ο νόμος του εργάτη θα αποκτήσει πρακτικό νόημα ως ο μόνος τρόπος να λυθούν οι συγκεκριμένες αντιφάσεις του σήμερα, αντίθετα με τη θεωρητική σκοπιά.

Ας δούμε τι θεωρεί το ΚΚΕ ως «τακτική του ΚΚΕ»: «η ανάγκη να ενωθούν οι εργάτες», «η υπεράσπιση των δικαιωμάτων» και «η εξυπηρέτηση των βασικών αναγκών τους»… Μπορεί κάτι από αυτά να θεωρηθεί ως συγκεκριμένη και προσδιορισμένη «τακτική»; Είναι καθαρό ότι αυτά δεν περιλαμβάνουν κάτι συγκεκριμένο σε σχέση με τη συγκεκριμένη κατάσταση πριν τις εκλογές του 2012. Σε μία στιγμή που η χώρα ήταν ενεργή και κοινωνικά και πολιτικά και όπου το κόμμα έπρεπε να αναπτύξει μία εξαιρετικά ευέλικτη, ακόμα και φαινομενικά αντιφατική στάση.

«Το πρόγραμμα προσδιορίζει τις βασικές σχέσεις της εργατικής τάξης με τις άλλες τάξεις και η τακτική προσδιορίζει συγκεκριμένες ή παροδικές σχέσεις.» (Λένιν). Είναι αλήθεια ότι οι σεχταριστικές τάσεις στην προσέγγιση της ταξικής πάλης από πλευράς του ΚΚΕ, εμποδίζουν την εργατική τάξη – που ισχυρίζεται ότι αντιπροσωπεύει – από το να αναπτύξει «συγκεκριμένες και προσωρινές» πολιτικές σχέσεις που θα βελτιώσουν τη δυνατότητα να αντιπαλέψει και να επηρεάσει άλλες τάξεις. Είναι επίσης αλήθεια ότι οι δυνατότητες στη χώρα, που δημιουργήθηκαν από τις βαριές συνέπειες της κρίσης αλλά δεν έγινε κατορθωτό να χρησιμοποιηθούν προς όφελος του κινήματος εξαιτίας τέτοιων αδυναμιών και μειονεκτημάτων, χρησιμοποιήθηκαν από τις σοσιαλρεφορμιστικές και φασιστικές δυνάμεις.

Προσέγγιση στο εργατικό κίνημα

Τα τελευταία δύο χρόνια και ιδιαίτερα στις τελευταίες εκλογές, εξαιτίας και της ανόδου του ΣΥΡΙΖΑ και τις προτάσεις για συνεργασία, η πίεση στο ΚΚΕ ανέβηκε. Μη ικανό να ξεχωρίσει (όχι να χωρίσει) την ιδεολογία και την πολιτική, το ΚΚΕ αρνήθηκε την πρόταση της συνεργασίας και κερδίζοντας τις εκλογές, ο ΣΥΡΙΖΑ σχημάτισε κυβέρνηση. Το ΚΚΕ δήλωσε ότι δε θα πάρει μέρος στην εξουσία και ότι δε θα δείξει ανοχή στο ΣΥΡΙΖΑ…

Θα ήταν ασφαλώς λάθος για το ΚΚΕ να γίνει κυβερνητικός εταίρος σε μία κυβέρνηση που ηγείται ο σοσιαλρεφορμιστικός ΣΥΡΙΖΑ. Το παράδειγμα του Ένγκελς, που εφιστά την προσοχή στους «Γάλλους σοσιαλδημοκράτες» για την κατάληψη θέσεων στην προοδευτική κυβέρνηση που σχηματίστηκε μετά το Φεβρουάριο του 1848, είναι γνωστό. Οι Γάλλοι σοσιαλδημοκράτες έσφαλαν καθώς «με τη δημιουργία μίας μειοψηφίας μέσα στην κυβέρνηση, εξαπάτησαν την επαναστατική δράση της εργατικής τάξης που δήλωναν ότι αντιπροσωπεύουν και ηθελημένα πήραν μέρος στην εξαπάτηση και την προδοσία της εργατικής τάξης από τη ρεπουμπλικανική πλειοψηφία».

Επιπροσθέτως, ήταν δυνατό να σχηματίσει το ΚΚΕ μία πλατφόρμα που θα συμπεριελάμβανε τα επείγοντα και πιεστικά προβλήματα των εργαζομένων και του λαού, να συμμετάσχει σε μία πλατιά συμμαχία με το ΣΥΡΙΖΑ και άλλες προοδευτικές δυνάμεις μέσα από αυτή την πλατφόρμα και να διατηρήσουν αυτές τις απαιτήσεις ως προϋπόθεση για τη συμμαχία του με το ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό ήταν θεμελιώδες κάτω από το δεδομένο επίπεδο επαγρύπνησης και προσδοκιών του εργατικού κινήματος. Αυτή η τακτική κίνηση δε θα είχε ως προσδοκία να ακολουθήσει ο ΣΥΡΙΖΑ μία επαναστατική πολιτική φυσικά, το αντίθετο, θα βοηθούσε όμως τους εργαζόμενους να θεμελιώσουν τις απαιτήσεις τους από το ΣΥΡΙΖΑ σε στέρεες και πραγματικές βάσεις από την άποψη ότι δε θα συνέδεαν την επίτευξη των αιτημάτων τους από το ΣΥΡΙΖΑ και θα ανέπτυσσαν και προστάτευαν τις ίδιες τους τις πρωτοβουλίες προκειμένου να τα επιτύχουν. Το ΚΚΕ θα είχε αποδείξει ότι είναι ο πιο αξιόπιστος υπερασπιστής των λαϊκών απαιτήσεων και η ισχυρότερη δύναμη που μπορεί να εκπληρώσει τις άμεσες ανάγκες του λαού και ως αποτέλεσμα, να αποκτήσει τη δυνατότητα να χρησιμοποιήσει αυτή τη θέση για να σπάσει τις προκαταλήψεις μέσα στις εργατικές μάζες και στο λαό γενικότερα, ενάντια στο ίδιο και το σοσιαλισμό.

Στις παρούσες συνθήκες όπου η βασική αντίθεση του καπιταλισμού εκφράζεται με πολλούς διαφορετικούς τρόπους και οι ταξικοί αγώνες – εξαιτίας επίσης και από την αδυναμία του προλεταριάτου να σχηματίσει το δικό του ανεξάρτητο κίνημα –εκτυλίσσονται σε πιο περίπλοκες συνθήκες, είναι απαραίτητο για το κόμμα της εργατικής τάξης να «βαδίσει ένα πιο περίπλοκο δρόμο με ελιγμούς» σε σύγκριση με το παρελθόν. «Το ζήτημα είναι να εφαρμοστεί αυτή η τακτική με τρόπο που να ανεβάζει τη συνειδητότητα, το επαναστατικό πνεύμα και την ικανότητα να παλέψει και να νικήσει το προλεταριάτο, παρά με τρόπο που να τη μειώνει».

Δυστυχώς το ΚΚΕ δε μπορεί να εστιάσει στους εργαζόμενους, το επίπεδο συνείδησής τους, τις προσδοκίες, την αντίληψη των γεγονότων και την αλλαγή στη διάθεσή τους τόσο όσο εστίασε στο σοσιαλρεφορμιστικό χαρακτήρα του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτά δεν είναι τα σημεία στα οποία θα πρέπει πάντα και ιδιαίτερα στη συγκεκριμένη κατάσταση να εστιάζουμε; Η στροφή των εργαζομένων στο ΣΥΡΙΖΑ, δεν αναδεικνύει μόνο τις «αυταπάτες» τους αλλά επίσης και ένα μεγάλο τμήμα της απροθυμίας του κόσμου να αποδεχτεί τις πολιτικές λιτότητας, στις απαιτήσεις τους να αναλάβει το κεφάλαιο τις συνέπειες της κρίσης όπως οι εργαζόμενοι και στην αναζήτησή τους σε μία εναλλακτική πολιτική στα κυρίαρχα πολιτικά κόμματα που θα εξυπηρετεί τις ανάγκες και τις απαιτήσεις τους.

Δεν είναι ξεκάθαρο ότι «ο νόμος του εργάτη» δε μπορεί να γίνει εφικτός χωρίς μία σοβαρή αλλαγή στην οπτική των εργαζομένων και ότι αυτή η αλλαγή θα συμβεί όχι μόνο με την προπαγάνδα αλλά μέσω της «πολιτικής πείρας» των μαζών; Δεν είναι, το γεγονός ότι τα περισσότερα ζητήματα που είναι καθαρά και ορατά στους κομμουνιστές, δεν είναι το ίδιο ξεκάθαρα για τις μάζες, πόσο μάλλον σε αυτή την εποχή που οι συνέπειες της ιστορικής ήττας είναι ακόμα αισθητές; «Με όρους καθαρού κομμουνισμού, δηλαδή αφηρημένου κομμουνισμού που δεν είναι ώριμος για πολιτική και πρακτική δράση των μαζών» οι διαφορές στις απόψεις των αστών πολιτικών «μπορούν να μη ληφθούν σοβαρά υπόψη ή να αγνοηθούν». Αλλά δε μπορεί να τις παραβλέψουμε «με όρους της τεράστιας σημασίας που αυτές οι διαφορές έχουν σε σχέση με την πρακτική κίνηση των μαζών».

Δεν είναι το καθήκον των κομμουνιστών σήμερα «να παρακολουθούν προσεκτικά τις συνολικές συνθήκες όλης της ταξικής συνείδησης και προετοιμασίας, όχι μόνο στις πρωτοπόρες δυνάμεις αλλά και το σύνολο των εργαζομένων»; Είναι δυνατόν να ξέρεις πώς να «δρας σαν ένα κόμμα των μαζών» χωρίς να κατεβαίνεις στο «επίπεδο των μαζών», χωρίς βέβαια να γίνεσαι δουλοπρεπής και ουρά των μαζών, και χωρίς να παραιτείσαι από το καθήκον σου να τους λες τη σκληρή αλήθεια; Βεβαίως είναι, και δυνατό και υποχρεωτικό, εξαιτίας της ανάγκης να προστατεύσεις και να αναπτύξεις αυτή τη διαλεκτική σχέση που μπορεί να φαίνεται σαν «αντίφαση»! Όπως το έθεσε ο Λένιν, «το μόνο καθήκον των κομμουνιστών είναι να γνωρίζουν πώς να κάνουν αυτούς που δε γνωρίζουν να πιστέψουν και πώς να δουλέψουν ανάμεσά τους, όχι να καταλήξουν με «αριστερά» συνθήματα και ξέχωρα από αυτούς».

Εν συντομία, η προσέγγιση του ΚΚΕ στο εργατικό κίνημα δείχνει δύο αδυναμίες: α) αγνόηση του διαπαιδαγωγικού χαρακτήρα και β) κομματικό φετιχισμό.

α) Χωρίς αμφιβολία, τα πολιτικά καθήκοντα ενός κομμουνιστικού κόμματος δε μπορεί να περιορίζονται στην διαπαιδαγώγηση. Αν συμβεί αυτό, η πολιτική του κόμματος θα χάσει την πλατιά διείσδυσή της και θα γίνει επιφανειακή, επιπρόσθετα, θα χάσει τον προγνωστικό και καθοδηγητικό της χαρακτήρα. Αυτή η αλήθεια δεν καθιστά αχρείαστη την παρουσία της διαπαιδαγώγησης ως στοιχείο στην πολιτική δουλειά του κόμματος – ειδικά στοχεύοντας στους εργαζόμενους και το λαό. Η αγνόησή της θα σημαίνει την άρνηση της ανάγκης να διαπαιδαγωγηθεί το σύνολο της εργατικής τάξης, να εξηγηθεί η επαναστατική θεωρία στα πιο καθυστερημένα τμήματα του κινήματος και η ανάγκη να πεισθούν ότι η πολιτική του κόμματος είναι ορθή. Ότι η συνείδησή τους πρέπει να ανεβαίνει μέσα από το «προσεκτικό και υπομονετικό» χτίσιμο της εμπιστοσύνης και της αναγνώρισης των εμπειριών τους. Το να ξεχνάς αυτό τον παράγοντα θα μετατρέπει τον επιστημονικό σοσιαλισμό σε ένα «στεγνό δόγμα» και μηχανιστική αναπαραγωγή της θεωρίας.

Ο ΓΓ του ΚΚΕ Δημήτρης Κουτσούμπας, σε μία ομιλία του για τον εορτασμό των 96 χρόνων από την ίδρυση του κόμματος, μόλις πριν τις εκλογές που έφεραν το ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία, λέει: «Ανάγκη για το λαό είναι να απαλλαγεί από όλες τις αντιλαϊκές κυβερνήσεις και την πολιτική τους, να πάρει ο ίδιος την εξουσία. Η σημερινή κατάσταση – ελληνική και διεθνής – δεν επιτρέπει άλλο χαμένο χρόνο». Τα αποτελέσματα των εθνικών εκλογών έδειξαν ότι ο λαός δεν αισθάνθηκε την εκφρασμένη αυτή ανάγκη! Μία ανάγκη που δεν είναι απαραίτητη μπορεί να είναι μόνο θεωρητική ανάγκη. Συνεπώς, ο λαός δεν έχει ακόμα ανάγκη «να πάρει ο ίδιος την εξουσία». Ως εκ τούτου, ο ΓΓ εδώ δηλώνει μόνο τη δική του (του κόμματός του) βούληση. Δεν ήταν σωστός ο Λένιν όταν έλεγε ότι «το πιο επικίνδυνο σφάλμα των επαναστατών είναι να μπερδεύουν τη δική τους βούληση, ιδεολογία και πολιτικές αντιλήψεις με την αντικειμενική αλήθεια»;

Ναι, αλλά το ότι ο Ελληνικός λαός δε βλέπει τα λεγόμενα του Δ. Κουτσούμπα ακόμα ως ανάγκη, σημαίνει ότι αφαιρεί την ιστορική και θεωρητική πραγματικότητα; Όχι, δε την αφαιρεί, αλλά δεν υπερβαίνει τη δήλωση μίας αφηρημένης αλήθειας που δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα που ζουν οι εργαζόμενοι σήμερα. Ρωτάμε τώρα, είμαστε λάθος στην ανάλυσή μας σχετικά με το ΚΚΕ ως ένα κόμμα που δεν έχει ξεπεράσει ακόμα το στενό πλαίσιο που υπαγορεύεται από τη μετατροπή του Μαρξισμού-Λενινισμού σε μία τυπική θεωρία από το σύγχρονο ρεβιζιονισμό;

β) Οι Μαρξ και Ένγκελς, ενώ εξηγούσαν την αντίθεση ανάμεσα στους κομμουνιστές και το προλεταριάτο στο Κομμουνιστικό Μανιφέστο, χρησιμοποίησαν τις ακόλουθες διατυπώσεις οι οποίες έχουν τεράστια σημασία σήμερα: Οι κομμουνιστές «δεν έχουν συμφέροντα που ξεχωρίζουν από τα συμφέροντα του προλεταριάτου στο σύνολο του» και «δεν διακηρύσσουν κάποιες ιδιαίτερες αρχές, που σύμφωνα μ’ αυτές θα ήθελαν να πλάσουν το προλεταριακό κίνημα». Οι κομμουνιστές διαφέρουν από «άλλα προλεταριακά κόμματα» στα ακόλουθα χαρακτηριστικά: «στις διάφορες βαθμίδες ανάπτυξης του αγώνα ανάμεσα στο προλεταριάτο και την αστική τάξη, εκπροσωπούν πάντα τα συμφέροντα του κινήματος στο σύνολο του» και αντίθετα με το μεγάλο μέρος του προλεταριάτου, «πλεονεκτούν θεωρητικά από την υπόλοιπη μάζα του προλεταριάτου με τη σωστή αντίληψη για τις συνθήκες, την πορεία και τα γενικά αποτελέσματα του προλεταριακού κινήματος». Ο σκοπός των κομμουνιστών είναι «η συγκρότηση του προλεταριάτου σε τάξη, ανατροπή της κυριαρχίας της αστικής τάξης, η κατάκτηση της πολιτικής εξουσίας από το προλεταριάτο» (είναι φανερό ότι αυτή η σειρά δεν είναι αυθαίρετη!).

Παίρνοντας υπόψη τις παραπάνω διατυπώσεις, σχετικά με τις σχέσεις μεταξύ προλετάριων και κομμουνιστών και των σκοπών των δεύτερων, δεν αποτελεί έκπληξη ότι ο Μαρξ και ο Ένγκελς «ειδικά διατύπωσαν» την ακόλουθη «κραυγή πολέμου» στο εσωτερικό κείμενο της Πρώτης Διεθνούς: «η απελευθέρωση της εργατικής τάξης πρέπει να είναι αποτέλεσμα της εργατικής τάξης».

Ποια η αναγκαιότητα για αυτή την υπενθύμιση και υποσημείωση; Επειδή ο σύγχρονος ρεβιζιονισμός έχει επίσης προξενήσει σημαντική ζημιά με τους όρους αντίληψης του κόμματος. Είναι σαν ο σύγχρονος ρεβιζιονισμός να δημιούργησε ένα κομματικό φετιχισμό για προφανείς λόγους. Η έννοια του κομματικού φετιχισμού βάζει τον εαυτό του στη θέση της εργατικής τάξης. Εντούτοις, το κόμμα δεν είναι ένας στόχος που περιλαμβάνει την ίδια του τη απελευθέρωση, «ως η υψηλότερη μορφή ταξικής ενότητας των εργατών» (Λένιν), είναι η πιο προχωρημένη μορφή της πάλης. Το κόμμα δε μπορεί να πάρει τη θέση ή να αντικαταστήσειτην εργατική τάξη κι ως εκ τούτου δε θα πρέπει και δε μπορεί να λειτουργεί με τέτοιο κίνητρο! Ο Λένιν αναφέρεται στο «καθήκον της οργάνωσης της ταξικής πάλης αντί στο κάλεσμα για μία πολιτική πάλη για τους πιο συνειδητοποιημένους εργάτες» ακριβώς γι’ αυτό το λόγο.

Όσο περισσότερο ένα κόμμα δε λαμβάνει υπόψη το επίπεδο συνειδητοποίησης των εργαζομένων, τις εικασίες, τις αυταπάτες και την ανάγκη να τους πείσει, τόσο περισσότερο παραβλέπει τη συγκεκριμένη πολιτική πείρα των μαζών, την ετοιμότητα της εργατικής τάξης και την τάση της να δράσει με όρους ιδεολογικοπολιτικής οργάνωσης, τόσο λιγότερο μαθαίνει από την εμπειρία των μαζών, τόσο περισσότερο ο κομματικός φετιχισμός εξαπλώνεται στο κόμμα αυτό.

Αν ένα κόμμα εστιάζει στον εαυτό του και στα στελέχη του αντί να οργανώνει το εργατικό κίνημα και να ανεβάζει την συνείδηση και την οργάνωση, αν συγχέει την ενότητα των στελεχών του με μία «κοινωνική λαϊκή συμμαχία», αν δε στοχεύει στην ενότητα της εργατικής τάξης στην πράξη, αν αποτυγχάνει να αναπτύσσει την πάλη για την ενότητα των εργατικών συμφερόντων σε καθημερινό αγώνα και την ενιαία πάλη των εργατών ως απαραίτητο στοιχείο της τακτικής του, αν την αντικαθιστά με ένα χωριστό στρατό μίας «πρωτοπόρας μάζας ακτιβιστών» που δημιουργείται εντός του εργατικού κινήματος, τότε ανεξάρτητα από το τι υπερασπίζεται θεωρητικά αυτό το κόμμα, δε μπορεί να λειτουργήσει ως κόμμα όλης της εργατικής τάξης, που έχει ως αποτέλεσμα στην αποτυχία εκπλήρωσης των καθηκόντων του στο εργατικό κίνημα.

Αν ο κομματικός φετιχισμός δεν κατανικηθεί, από ένα σημείο και ύστερα θα οδηγήσει στο να χάσει το κόμμα το νόημά του στα μάτια των εργαζομένων ή θα συρθεί σε δογματισμούς. Θα βρεθεί σε μία θέση που ο Μαρξ ονόμαζε «ανέφικτη»: «Δεν αντιμετωπίζουμε τον κόσμο με νέες αρχές που είναι δόγματα, η αλήθεια, γονατίστε μπροστά τους! Θα αναπτύξουμε νέες αρχές για τον κόσμο από τις ίδιες τις αρχές του κόσμου. Δε θα πούμε: Εγκαταλείψτε τον αγώνα σας, είναι απλή τρέλα, αφήστε μας να σας προμηθεύσουμε με πραγματικά συνθήματα. Αντίθετα, θα σας δείξουμε απλώς γιατί αγωνίζεστε».

Εστιάζοντας την προσοχή του στη σχέση μεταξύ της Οκτωβριανής Επανάστασης και του Α’ ΠΠ, ο Λένιν σχολιάζει ότι η επανάσταση έχει «κάποια συγκεκριμένα χαρακτηριστικά και διαφορές που γεννήθηκαν από τον ίδιο τον πόλεμο» και ότι αυτοί που δε μπορούν να κατανοήσουν τις ιδέες του Μαρξ δε μπορούν να το δουν. Καθώς «είδαν ότι ο καπιταλισμός και η αστική δημοκρατία ακολούθησαν μία συγκεκριμένη πορεία προόδου στη Δυτική Ευρώπη και δε μπορούν να φανταστούν ότι θα χρειαζόταν ένα μοντέλο τηρουμένων των αναλογιών, με κάποιες διορθώσεις (διορθώσεις που δεν έχουν σημασία με όρους της γενικής εξέλιξης της παγκόσμιας ιστορίας)». Η Οκτωβριανή Επανάσταση θα αναδείκνυε νέες ιδιότητες «επειδή ο κόσμος δεν έζησε τέτοιο πόλεμο σε τέτοιες συνθήκες». Σαν ένα δεύτερο επιχείρημα που χρειάζεται να κατανοηθεί, ο Λένιν λέει «παρά την εξέλιξη της ιστορίας στον κόσμο που ακολουθεί παγκόσμιους νόμους», «κατανόησαν ότι οι διαφορές κατά τη διάρκεια κάποιων εξελικτικών σταδίων και η μορφή αυτών των εξελίξεων ή η σειρά που ακολουθούν δεν είναι «απαγορευμένη» και αντίθετα, πρέπει να τεθούν ως προϋποθέσεις».

Η στάση και οι διατυπώσεις του Λένιν είναι εξαιρετικά σημαντικές για τους σύγχρονους κομμουνιστές. Αυτή η πλατιά και βαθιά αντίληψη οφείλει να υιοθετηθεί.

Μπορούμε να εκφράσουμε τη συγκεκριμένη φύση της κατάστασής μας ως εξής: Οι ώριμες αντιθέσεις δεν έχουν ακόμα βρει τις ώριμες απαντήσεις τους. Αυτό προφανώς αναδεικνύει μία μεγάλη αντίφαση. Δεν πρέπει να δραπετεύσουμε από τις αντιθέσεις της ζωής, αντίθετα, πρέπει να τις αγκαλιάσουμε, πρέπει να τις ερευνήσουμε ως στοιχεία για την καλύτερη κατανόηση των κοινωνικών προβλημάτων και της ταξικής πάλης και πρέπει να βγάλουμε από αυτές πρακτικά αποτελέσματα που βοηθούν στην προώθηση της θέσης της εργατικής τάξης. Η αντίστροφη σχέση ανάμεσα στη δράση και την αδράνεια καθορίζεται από τις συνθήκες, δεν είναι ανυπέρβλητη.

Πρέπει να εξηγήσουμε στις εργαζόμενες μάζες το περιεχόμενο της δράσης τους και να τις κάνουμε να καταφέρουν να φτάσουν σε μία πραγματική συνειδητότητα των πράξεών τους και του εαυτού τους. Δίνοντας προσοχή στη συγκεκριμένη φύση των συνθηκών που βρισκόμαστε είναι μία προϋπόθεση για την εκπλήρωση των καθηκόντων με ένα τρόπο που είναι πραγματικός κι όχι τυπικός. Όσο αυτή η προσοχή δεν περιορίζεται σε θεωρητική, μπορεί να φανεί ότι, ειδικά σε ζητήματα που μοιάζουν αντιφατικά (π.χ. ο μετασχηματισμός της επανάστασης, οι ανεξάρτητες πολιτικές συμμαχιών, η θεωρία και η πράξη, το ζήτημα των γυναικών, το ταξικό ζήτημα κλπ) μία πιο ανεπτυγμένη θεωρητική κατανόηση και ευελιξία στην τακτική είναι απαραίτητες. Διαφορετικά, θα καταστεί αδύνατο να αποφευχθούν δεξιές ή αριστερές αποκλίσεις.

Ως εκ τούτου, δεδομένων των συγκεκριμένων ιστορικών συνθηκών, ο πρώτος στόχος μας είναι να βοηθήσουμε το «προλεταριάτο» να «μετατραπεί σε τάξη» όπως αναφέρεται στο Κομμουνιστικό Μανιφέστο, να διευκολύνουμε την εργατική τάξη να «δράσει ως τάξη». Όπως ανέφερε ο Ένγκελς στις προειδοποιήσεις του στους Γερμανούς που κατέφυγαν στην Αμερική και επέδειξαν μία σεχταριστική στάση απέναντι στο Αμερικάνικο εργατικό κίνημα: «η θεωρία μας δεν είναι δόγμα, αλλά η εξήγηση μίας περιόδου εξέλιξης και αυτή η διαδικασία περιλαμβάνει διαδοχικά στάδια. Η προσδοκία να ξεκινήσουν οι Αμερικάνοι με μία πλήρη επίγνωση της θεωρίας από πιο έμπειρες χώρες είναι σαν να προσδοκάμε το αδύνατο. Αυτό που πρέπει να κάνουν οι Γερμανοί, είναι όπως εμείς πράξαμε το 1845 και το 1848, να πράξουν ανάλογα – αν το κατανοούν – με τις δικές τους θεωρίες, να πορευτούν με όλα τα κινήματα των εργατών, να αποδεχτούν πλήρως το σημείο εκκίνησής τους και να προχωρήσουν βαθμιαία στη θεωρία, δείχνοντάς τους πώς κάθε σφάλμα και ήττα ήταν μία αναγκαιότητα των θεωρητικών σφαλμάτων στο αρχικό πρόγραμμα. Όπως διατυπώθηκε στο Κομμουνιστικό Μανιφέστο, έπρεπε να «αποτελούν το μέλλον του κινήματος μέσα από το κίνημα».

Ποιος θα μπορούσε να γνωρίζει ότι το διεθνές εργατικό κίνημα θα υπέφερε από μία προσωρινή αλλά ολοκληρωτική ιστορική ήττα και ότι οι προειδοποιήσεις αυτές θα γίνονταν ξανά σχετικές και στους εργάτες και στους κομμουνιστές;

Απρίλιος 2015

*Αυτό το άρθρο δημοσιεύτηκε στην Ozgurluk Dunyasi, το μηνιαίο θεωρητικό περιοδικό του ΕΜΕΠ τον Μάιο του 2015. Από τότε υπήρξαν σημαντικές εξελίξεις στην Ελλάδα. Κατ’ αρχήν, ο ΣΥΡΙΖΑ υπέγραψε συμφωνία με την Τρόικα παρά το «Όχι» του δημοψηφίσματος. Αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ κέρδισε επίσης τις εκλογές και έγινε και πάλι το πρώτο κόμμα. Δεύτερον, στο ΚΚΕ ασκήθηκε κριτική στο άρθρο αυτό επειδή «δεν προχώρησε στην οργάνωση της συμμαχίας πλατιών τμημάτων του λαού στη βάση των επειγουσών απαιτήσεών τους». Όμως, μετά τις εθνικές εκλογές της 20ης Σεπτέμβρη, ο ΓΓ του ΚΚΕ Δημήτρης Κουτσούμπας είπε: «Το ΚΚΕ θα εργαστεί για την πάλη της αναδιοργάνωσης, του δυναμώματος του εργατικού και λαϊκού κινήματος και της οργάνωσης της πλατιάς λαϊκής συμμαχίας». Μετά από αυτή τη δήλωση θέλουμε να ελπίζουμε ότι το ΚΚΕ θα αλλάξει τη θέση του για μία επαναστατική πλατφόρμα πάλης και θα κινηθεί για το χτίσιμο ενός πραγματικά ενωμένου εργατικού μετώπου. Θα χαρούμε αν αυτή η ελπίδα γίνει πραγματικότητα”.

Δευτέρα 23 Ιουλίου 2018

ΕΠΙΚΑΙΡΕΣ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ ΣΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΩΝ ΣΚΟΥΠΙΔΙΩΝ ΣΤΗΝ ΚΕΡΚΥΡΑ (ΑΡΘΡΟ)

 άρθρο του Μάριου Άνθη –  (στελέχους της Ενιαίας Αριστερής Κίνησης – ΕΝΑΚ)

Και μόνο η επιστροφή, δέκα χρόνια μετά, των ΜΑΤ στη Λευκίμμη, αλλά και συνολικά, το άθλιο σκηνικό αυταρχισμού και καταστολής που έχει στηθεί στην Κέρκυρα, επιβεβαιώνει ξεκάθαρα και κατηγορηματικά την πλήρη αποτυχία των κύκλων και ομάδων της τοπικής εξουσίας όχι μόνο να αντιμετωπίσουν, μα ούτε και να δώσουν μια κάποια σοβαρή ώθηση και προοπτική στην διευθέτηση και την καθαρή επίλυση του προβλήματος της διαχείρισης των απορριμμάτων στο νησί. Σήμερα, δέκα χρόνια μετά, δεν είμαστε απλά στα ίδια, είμαστε στα πολύ χειρότερα από κάθε άποψη. Ο κερκυραϊκός λαός είναι πνιγμένος, όχι μόνο στα σκουπίδια αλλά και στην απογοήτευση, στη νοσηρότητα κοινωνικών αυτοματισμών, τοπικιστικών ζητημάτων και αναζήτησης Ιφιγενειών και εξιλαστήριων θυμάτων.
Για να αρχίσουμε μιλώντας σε ότι μας αφορά, στις συνεχείς δικές μας δημόσιες τοποθετήσεις, στο κουμπί του συναγερμού που πατούσαμε από την αρχή, έχοντας το όλα αυτά τα χρόνια σταθερά πατημένο, με κάθε δυνατό μέσο που διαθέτουμε (γιατί υπάρχουν φυσικά και ισχυρά επικοινωνιακά μέσα που εμείς κάθε άλλο παρά διαθέτουμε) ότι μαθηματικά, οδηγούν τα πράγματα σε πλήρες αδιέξοδο και νέα μεγάλη κρίση, οριακή κρίση, που βέβαια θα πληρώσει – και πληρώνει – ο λαός και ο τόπος μας, η στάση των κέντρων εξουσίας είναι πια γνωστή σε όλους. Αλαζονική “επάρκεια” και “αυτοπεποίθηση” ανακατεμένη με σιωπή στα ουσιώδη ζητήματα, κατασπατάληση χρόνου και κατά καιρούς εκτόξευση κάποιου βαρύγδουπου “σχεδίου” – πυροτεχνήματος, από αυτά που έφεραν την κατάσταση έως εδώ, δηλαδή στο τέρμα, στο απροχώρητο.
                                                                             

                                                               το πολιτικό πλαίσιο 
Το αποτέλεσμα μιλά από μόνο του και οι ευθύνες βαραίνουν το σύνολο των πολιτικών και αυτοδιοικητικών παρατάξεων που με τις θέσεις και τις πρακτικές τους συντήρησαν και αναπαρήγαγαν αυτό το σκηνικό, χωρίς να δώσουν αποφασιστική ώθηση στην αποκάλυψη και στην ανατροπή του, χωρίς να παλέψουν πειστικά, μαχητικά και έγκαιρα στα αυτοδιοικητικά όργανα για ριζικές αλλαγές και λύσεις.
Όμως το σοβαρό ερώτημα είναι άλλο. Είναι εάν αυτό το αποτέλεσμα του αδιεξόδου προέκυψε μέσα από μια ακολουθία πολιτικής ανεπάρκειας και λαθών των κέντρων εξουσίας η υπάρχει κάτι περισσότερο. Η δική μας εκτίμηση και απάντηση είναι πως το τοπικό μπλοκ εξουσίας υλοποιεί, είναι αλήθεια με ανεπαρκή και άθλιο τρόπο, μια συνειδητή πολιτική. Πρόκειται για μια πολιτική που κινείται  δογματικά στο πλαίσιο των γενικότερων διαχρονικών “εθνικών” κυβερνητικών πολιτικών του ευρύτερου φάσματος (κάτι που ισχύει και) για την διαχείριση των απορριμμάτων, μια “εθνική” πολιτική σχεδιασμένη και υποταγμένη με βάση τα δεδομένα και τα χαμηλά στάνταρ μιας εξαρτημένης καπιταλιστικής χώρας μικρομεσαίου επιπέδου, φτηνών υποδομών χαμηλής κλίμακας και ποιότητας, όπως έχουν τοποθετήσει προ πολλού την χώρα μας.
Αυτή η γενικότερη διακομματική πολιτική εφαρμόστηκε είναι αλήθεια, εδώ, τοπικά, με απαράμιλλο πείσμα και φανατισμό και εμπλουτισμένη από ένα σύνολο παραμέτρων, πολιτικών – οικονομικών ισορροπιών, διακανονισμών και συμφερόντων, Όχημα και βάση αυτής της πολιτικής αποτελεί ο λεγόμενος Περιφερειακός Σχεδιασμός διαχείρισης των στερεών αποβλήτων, στον οποίο το τοπικό σύστημα ταμπουρώθηκε γερά και που εμείς εκφράζουμε μαχητικά θέση για την πλήρη κατάργηση του εδώ και πολύ καιρό. Γιατί απλούστατα, εκτός από αναποτελεσματικός, αυτός ο “περιφερειακός σχεδιασμός” – τον οποίο αλληλοσυμπληρώνουν και διαιωνίζουν, χωρίς όμως να τον αλλάζουν, όλες οι κυβερνήσεις μέχρι σήμερα – αποτελεί το μέσο, το άλλοθι και το δρόμο που οδηγεί απευθείας σε Τεμπλόνι και Λευκίμμη, με βάση την πρόβλεψη των τριών ΧΥΤΑ, αν και ανενεργός και ασυνεπής εξαρχής, καθώς οι τρεις Χυτά έμειναν προ πολλού δύο..

                                                    οι δικές μας επισημάνσεις και προτάσεις  
Το βασικότερο ζήτημα λοιπόν, για να δοθεί μια νέα προοπτική στην κατεύθυνση της επίλυσης του προβλήματος είναι η πλήρης απαγκίστρωση από τις “δεσμεύσεις” και τα βαρίδια του παρελθόντος, του περιφερειακού σχεδιασμού των Χυτά. Να προχωρήσουμε άμεσα και σοβαρά σε άρση του αδιεξόδου και λύση καθαρή, αποτελεσματική, κοινωνική, προοδευτική σύγχρονη και φιλολαϊκή.
Η δική μας θέση για το περιεχόμενο αυτής της λύσης έχει δοθεί εδώ και δέκα χρόνια, όταν λίγοι άκουγαν, και την επαναλαμβάναμε σταθερά και επίμονα όλο αυτό το διάστημα. Πέρα από φιλολογίες, πολιτικά παιγνίδια, πολιτικάντικες διατυπώσεις και “τεκμηριώσεις”για να “δικαιολογήσουν” πολλοί και διάφοροι τα αδικαιολόγητα η την δική τους πολιτική σύγχυση και ανεπάρκεια, αυτό που χρειάζεται είναι η δημιουργία αυτής της βασικής – κεντρικής υποδομής που θα είναι ικανή να απαντήσει στο πρόβλημα και να αλλάξει ριζικά την εικόνα, να αλλάξει ριζικά την όλη διαδικασία στον κύκλο διαχείρισης των απορριμμάτων, να υποστηρίξει τεχνικά ένα νέο σύστημα στη διαχείριση. Αυτή η κεντρική υποδομή είναι η Μονάδα ολοκληρωμένης διαχείρισης. Χωρίς την Μονάδα, παραμένουμε λιγότερο – περισσότερο στα ίδια, δεν κάνουμε άλμα μπροστά. Οι προτάσεις και θέσεις που κάπως αόριστα ακούγονται, ειδικά την τελευταία περίοδο, από διάφορες πλευρές και πολιτικές κατευθύνσεις, για ένα κάποιο είδος συστήματος “κοινωνικής αυτοδιαχείρισης” των σκουπιδιών, δεν ανταποκρίνονται στην σύγχρονη κοινωνική πραγματικότητα και στα προβλήματά της και τελικά καταλήγουν πρακτικά σε ένα αντί πραγματικό και αντιρεαλιστικό υπερταξικό μοντέλο ανέφικτης ταξικής συνεργασίας και “συνευθύνης” χωρίς κοινωνικό περιεχόμενο και έξω από τα όρια δημόσιου ελέγχου των αυτοδιοιικητικών και κρατικών φορέων.
Χωρίς να επεκταθούμε σε αυτό το σημείωμα, είναι απαραίτητο να επαναλάβουμε ορισμένα κρίσιμα και επείγοντα
1) Η Μονάδα – ξανά τονίζουμε τη πάγια θέση μας- οφείλει να αποτελέσει – αποκλειστικά – Δημόσια επένδυση και όχι ΣΔΙΤ, που δεν δίνει εγγυήσεις και μπορεί να μετακυλήσει το κόστος πίσω στην κοινωνία, ενώ η μονάδα είναι δυνατό, υπό προϋποθέσεις, να δώσει κέρδη και οφέλη στην τοπική κοινωνία. Στο ζήτημα αυτό, δηλ. δημόσια επένδυση η σύμπραξη με το ιδιωτικό κεφάλαιο, κρίνονται και δοκιμάζονται οι πραγματικές πολιτικές θέσεις, σε επίπεδο κυβερνήσεων, Δήμων, πολιτικών δυνάμεων
2) Η Μονάδα σαν επιλογή, διαμορφώνοντας ένα νέο τοπίο, μπορεί να οδηγήσει αντικειμενικά σε νέα πολιτική χωροθέτησης, έξω από τις διαχρονικά εξαντλημένες και βαριά ταλαιπωρημένες “κόκκινες ζώνες” Τεμπλονιού και Λευκίμμης,  αποτελώντας μια ποιοτικά αναβαθμισμένη υποδομή με αυτοτελή, δικά της κριτήρια χωροθέτησης. Αυτό, την νέα χωροθέτηση, οφείλουν να την απαιτήσουν τα κινήματα, σαν βασική προϋπόθεση απεμπλοκής ενώ προκαλεί μεγάλη απορία και πολλά ερωτηματικά η πρόθεση για την κατασκευή της στην ευρύτερη περιοχή Τεμπλονίου. Ο σχεδιασμός αυτός πρέπει να ματαιωθεί. Οφείλουμε να πάμε σε μια καθαρή νέα αρχή, χωρίς εκκρεμότητες και ανοιχτές πληγές. Ακόμα να προσθέσουμε πως το περιεχόμενο της όποιας μεταβατικής περιόδου σχετίζεται ευθέως με την αξιοπιστία και την ποιότητα της προτεινόμενης σαν τελικής λύσης..
3) Πάνω στην κεντρική υποδομή της Μονάδας (και όχι το αντίστροφο) μπορεί να σχεδιαστεί και να οικοδομηθεί περισσότερο ρεαλιστικά το ευρύτερο σύστημα της ολοκληρωμένης διαχείρισης, της ανακύκλωσης, των σταθμών μεταφόρτωσης, η οργάνωση μιας επαρκούς, μαζικής και ποιοτικής Δημοτικής υπηρεσίας καθαριότητας, αν και το μεγάλο ζήτημα που αναπόφευκτα προκύπτει είναι το είδος, οι τεχνικές προδιαγραφές και δυνατότητες της Μονάδας, ο βαθμός της δικής της αυτοτελούς παραγωγικής συμμετοχής στην διαδικασία της ολοκληρωμένης διαχείρισης, γιατί μονάδες υπάρχουν πολλές και διάφορες – και – διαφορετικών δυνατοτήτων.. Ουσιαστικά όμως, δεν έχουμε όμως φθάσει ακόμα εκεί – και – στο πολύ σημαντικό αυτό ζήτημα θα επανέλθουμε σύντομα
4) Η Μονάδα δεν μπορεί παρά να είναι πλήρως συμβατή με τις σύγχρονες τοπικές συνθήκες και τα τοπικά δεδομένα σε όλα τα επίπεδα (όγκος απορριμμάτων – περιβάλλον – κατασκευαστικές προδιαγραφές κλπ) και υπογραμμίζουμε τη θέση μας, οι μέθοδοι καύσης πρέπει να αποκλειστούν χωρίς δεύτερη σκέψη
5) Η κεντρική υποδομή της Μονάδας, στο πλαίσιο μιας γενικότερης οργάνωσης του δημόσιου – δημοτικού συστήματος ολοκληρωμένης διαχείρισης, δίνει τις δυνατότητες, μπορεί και πρέπει να εκτοπίσει, να σαρώσει εργολαβικά και άλλα ιδιωτικά συμφέροντα, όπως και πολιτικά συμφέροντα που κινούνται στον χώρο των σκουπιδιών, στο βαθμό βέβαια που υπάρχει πολιτική βούληση των δημοτικών και κυβερνητικών αρχών και στο βαθμό που τα λαϊκά κινήματα διεκδικούν στη σωστή κατεύθυνση. Εκτιμούμε πως αναπόφευκτα το κεφάλαιο αυτό θα αποτελέσει ένα σοβαρό ζήτημα πολίτικης αντιπαράθεσης των συνεπών λαϊκών αριστερών δυνάμεων και των λαϊκών κινημάτων με τις κάθε είδους συντηρητικές δυνάμεις, στις επόμενες περιόδους, με δεδομένη την ισχυρή παρουσία των αστικών και νεοφιλελεύθερων θέσεων στα επίπεδα άσκησης εξουσίας και επιπλέον το ρόλο, τις πολιτικές και τις στοχεύσεις της ΕΕ.

                                                                 
                                      μερικές αναγκαίες πολιτικές παρατηρήσεις
Η πολιτική σύγχυση, το μπάχαλο καλύτερα, που έχει προκληθεί από την νέα και μεγαλύτερη κρίση στο ζήτημα της διαχείρισης των απορριμμάτων, διαφαίνεται και στις πολιτικές παρεμβάσεις πολιτικών δυνάμεων και παραγόντων, που είναι καταιγιστικές τον τελευταίο καιρό. Αν πάρουμε τις μετρητοίς αυτές τις ανακοινώσεις και αρθρογραφίες, τότε όλοι, μα όλοι, είχαν δίκιο και είναι “ανεξήγητο” τι έχει συμβεί και πως έχει συμβεί..Πως έφθασε η Κέρκυρα εδώ που έφθασε. Είναι όμως καλύτερα να μη τις πάρουμε τις μετρητοίς.
Η κυβερνητική πολιτική είναι βαθιά εκτεθειμένη στον κερκυραϊκό λαό. Τα στελέχη της Δεξιάς, από την πλευρά τους, έχουν επιδοθεί σε  σειρά αντιφατικών μεταξύ τους παρεμβάσεων, προκειμένου να εμφανίσουν μια κάποια θέση που να δικαιολογεί τις διαχρονικές ευθύνες τους. Παράλληλα η ναζιστική “χρυσή αυγή” δοκίμασε να σπεκουλάρει στο λαϊκό αίσθημα αγανάκτησης και επαναλαμβάνουμε εδώ ότι το “καμιά ανοχή στη χρυσή αυγή” αποτελεί κριτήριο και ευθύνη, όχι απλά λόγια.
Από την πλευρά τους, η σημερινή Δημοτική αρχή, ακολουθώντας μια αντιαριστερή πολιτική, επιβεβαίωσε την ολοσχερή αποτυχία της, που ήταν ουσιαστικά άρνηση λύσης, ήταν λάθος πολιτική, ενώ η αρχή της Περιφέρειας (ΠΙΝ) δεν ξέκοψε και συνεχίζει στην λάθος πολιτική του περιφερειακού σχεδιασμού. Το ίδιο πεισματικά παραμένουν σε ένα πλαίσιο θέσεων με βάση τους Χυτά και την λειτουργία Χυτά, τα στελέχη του κόμματος του Περισσού, όπως φαίνεται στις ανακοινώσεις τους. Η ίδια αντιφατικότητα, γενικότερα. Οι αντιπεριφερειάρχες της ΛΑΕ δηλώνουν κατά του Χυτά Λευκίμμης γενικά, αλλά υπέρ του Περιφερειακού σχεδιασμού ειδικότερα, που όμως αυτός ο σχεδιασμός είναι που εμπλέκει την Λευκίμμη.. Όλο αυτό που συμβαίνει είναι το αποτέλεσμα στην σύγχρονη εκδοχή του, παλιών πολιτικών επιλογών..
Μια τελική παρατήρηση. Σε τμήματα της αριστεράς (εξωκοινοβουλευτικής και κοινοβουλευτικής) και με βάση τα κείμενα θέσεων που δίνονται στην δημοσιότητα τον τελευταίο καιρό, θα μπορούσε να είναι εμφανής μια ισχυρή επιφύλαξη – αντίθεση στην χρήση των σύγχρονων τεχνολογιών, που “ανήκουν στις πολυεθνικές”.. Εδώ, θα μπορούσε, επίσης, να είναι εμφανής μια πολιτική επίδραση, μια κάποια επιστράτευση αντιλήψεων του Λουδιτικού ρεύματος του 18ου – 19ου αιώνα στο εργατικό και αγροτικό κίνημα, του λουδιτικού “ρομαντικού” ρεύματος που έθετε τους εργάτες ενάντια και ανταγωνιστικά στα μηχανήματα και τις τεχνολογίες που αναπτύσσονταν, ζητώντας την επιστροφή στο παρελθόν, στον μεσαιωνικό εργάτη, ενός ρεύματος που έντονα καταδίκασαν και έμπρακτα αντιπάλεψαν οι Μαρξ και Ένγκελς και οι μαρξιστές γενικότερα. Είναι βέβαιο ότι στις δικές μας συνθήκες ζωής, οι πολυεθνικές και οι καπιταλιστές κατέχουν την ιδιοκτησία των εργαλείων παραγωγής και των τεχνολογιών και καθορίζουν τις παραγωγικές σχέσεις. Αυτός δεν είναι λόγος να γυρίσουμε η να διατηρούμαστε σε συνθήκες καθυστέρησης.η εξαθλίωσης, αντίθετα είναι λόγος να διεκδικήσουμε – μαζί και στην προοπτική κατάργησης του εκμεταλλευτικού καπιταλιστικού συστήματος – τον δημόσιο έλεγχο σε αναγκαίες τεχνικές υποδομές, προς όφελος του λαού. Όλα αυτά ήταν, είναι και θα παραμείνουν αυτονόητα.
 

Πέμπτη 7 Ιουνίου 2018

ΓΙΑ ΤΗΝ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ ΤΩΝ ΑΠΟΡΡΙΜΜΑΤΩΝ ΣΤΗΝ ΚΕΡΚΥΡΑ - ΛΥΣΗ Ο ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΚΑΙ Η ΑΛΛΑΓΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ - ΟΧΙ Ο ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΣ ΑΥΤΟΜΑΤΙΣΜΟΣ ΚΑΙ Η ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ - ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΗΣ ΕΝΑΚ

ΕΝΙΑΙΑ ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΚΙΝΗΣΗ (ΕΝΑΚ)

ΓΙΑ ΤΗΝ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ ΤΩΝ ΑΠΟΡΡΙΜΜΑΤΩΝ - ΛΥΣΗ Ο ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΚΑΙ Η ΑΛΛΑΓΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ -  ΟΧΙ Ο ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΣ ΑΥΤΟΜΑΤΙΣΜΟΣ ΚΑΙ Η ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ

Το πρόβλημα των σκουπιδιών και γενικότερα της διαχείρισης των απορριμμάτων στην Κέρκυρα, έφθασε - όπως είχαμε προβλέψει - σε σημείο οριακό, έφθασε στο τελευταίο στάδιο. Τα σκουπίδια δεν μπορούν πλέον να κρυφτούν κάτω από το χαλί, που είχε στρώσει τα τελευταία 10 χρόνια το τοπικό μπλοκ εξουσίας, μαζί με τα φερέφωνα του.

Η εκτίμηση της ΕΝΑΚ, βασισμένη στην στενή παρακολούθηση των μακρόχρονων γεγονότων και την πείρα των δικών μας αγώνων, είναι πως για το απόλυτο αδιέξοδο που βιώνει η Κέρκυρα, οι ευθύνες ανήκουν στο σύνολο των πολιτικών και αυτοδιοικητικών δυνάμεων και παρατάξεων, από την εποχή των 13 Δημάρχων μέχρι σήμερα. Οι πολιτικές όλων αυτών κινούνται ανάμεσα, εδράζονται κάπου μεταξύ της λειτουργίας των ΧΥΤΑ και των αόριστων και αντιλαϊκών ΣΔΙΤ, αναπαράγοντας μια μακρόχρονη αδράνεια, με απών και θαμμένο το στοιχείο της καθαρής και ουσιαστικής λύσης,της λύσης με αντοχή και προοπτική. Άλλωστε το αποτέλεσμα μιλά από μόνο του, η πραγματικότητα επίσης.
Η ΕΝΑΚ από την δική της σκοπιά, κατέθεσε - έδωσε άμεσα, στον σωστό χρόνο, το βασικό, πολιτικό και τεχνικό περίγραμμα, της δικής της θέσης - πρότασης διεξόδου που συνοπτικά ήταν και είναι

α) αποδέσμευση από τον λεγόμενο - και στην πράξη ανενεργό και προβληματικό - περιφερειακό σχεδιασμό των τριών ΧΥΤΑ,  που όμως έγιναν δύο (Τεμπλόνι - Λευκίμμη)
β) ποιοτική αναδιοργάνωση του Δημοτικού - δημόσιου συστήματος αποκομιδής των απορριμμάτων, με επαρκές προσωπικό, οργανωμένους ποιοτικούς σταθμούς, με αιχμή στην ανακυκλωτική διαδικασία και όχι μόνο
γ)  κατασκευή σύγχρονης - αποκλειστικά δημόσιου χαρακτήρα  Μονάδας Ολοκληρωμένης Διαχείρισης, με βάση τις νέες αναπτυγμένες τεχνολογίες, μονάδας συμβατής στις τοπικές συνθήκες και ανάγκες και με αυτονόητη νέα χωροθέτηση, αφού η Μονάδα αποτελεί υποδομή ποιοτικά διαφορετική από τους ΧΥΤΑ και διευκολύνει την απαλλαγή των φορτισμένων "κόκκινων ζωνών" Τεμπλονιού και Λευκίμμης από την διαδικασία διαχείρισης απορριμμάτων.
Αυτή την πρόταση - κατεύθυνση, η ΕΝΑΚ την κατέθεσε με όλα τα δυνατά μέσα προς την κοινωνία, προς τα κινήματα, την κατέθεσε στην δημόσια προβληματική. Το τοπικό μπλοκ εξουσίας, από την δική του σκοπιά, εδώ και 10 χρόνια καταθέτει την δική του "πολιτική", της προώθησης συμφερόντων,της σιωπής και της συσκότισης, της βίας και των ΜΑΤ, των διώξεων και της καταστολής, την "πολιτική" των κυττάρων και πάλι των κυττάρων, του δεματοποιητή, της χρονοτριβής και τελικά της μη επίλυσης. Η σημερινή δημοτική αρχή, εκτιμούμε, πως με έμπνευση αντλημένη από  το "πνεύμα" των 13 Δημάρχων του 2008 και του τότε Συνδέσμου καθαριότητας, λειτούργησε μέσα στα γεγονότα και προσανατόλισε έτσι τις εξελίξεις, που να οδηγούν και να εμφανίζουν σαν "μονόδρομο" το άνοιγμα του ΧΥΤΑ Λευκίμμης, βαφτίζοντας τον μάλιστα σε ΧΥΤΥ.
Η πρόταση, η θέση της ΕΝΑΚ βρέθηκε αντικειμενικά και διαχρονικά σε απόλυτη ρήξη με το τοπικό πολιτικό κατεστημένο, σε απόλυτη ρήξη και έξω από τα πλαίσια και όρια διαχείρισης της εξουσίας του. Το τοπικό μπλοκ εξουσίας, με όλες τις εκδοχές και εκφράσεις του, αρνήθηκε τον κοινωνικό - πολιτικό δημόσιο διάλογο και τον δημιουργικό προβληματισμό  και πεισματικά εφάρμοσε για όλα αυτά τα χρόνια την άγονη πολιτική του αδιεξόδου, μια πολιτική που συνεχίζει και σήμερα, που απελπισμένο από την τραγική και ανεξέλεγκτη πραγματικότητα που δημιουργήθηκε στο νησί, επιλέγει μια αδιέξοδη και πανικόβλητη πολιτική επιβολής.. Εάν όμως είχαν αντιμετωπίσει τα πράγματα αλλιώς από το 2008 και μετά, θα μπορούσε, παρά τις όποιες δυσκολίες, σήμερα όλα να είναι πολύ καλύτερα, να είναι διαφορετικά. Δεν το έκαναν, δεν το κάνουν.
Θα μπορούσαμε να προσθέσουμε ακόμα πολλά και αναλυτικά για το τι έχει συμβεί στο πρόσφατο παρελθόν που δεν σταμάτησε ποτέ να πληρώνει - και σήμερα πληρώνει ακόμα περισσότερο - η Κέρκυρα και ο κερκυραϊκός λαός. Τώρα όμως είναι σημαντικό να επικεντρώσουμε στα άμεσα και επείγοντα
1) Η όποια πολιτική των ασκούντων εξουσία, επιστρατεύει αντιλήψεις "κοινωνικού αυτοματισμού" με γεωγραφικούς και τοπικιστικούς όρους π.χ " όλοι εναντίον Λευκίμμης" κλπ, είναι μια επικίνδυνη, αντιδραστική και άγονη πολιτική. Αντιλήψεις περί "εξιλαστήριων θυμάτων" δεν είναι αποδεκτές. Παράλληλα, απευθυνόμαστε προς κάθε κατεύθυνση και τονίζουμε την ανάγκη αλλά και την πολιτική ευθύνη όλων να κρατηθούν μακριά και να απομονωθούν πλήρως οι ναζιφασιστικοί σχηματισμοί (χρυσαυγίτες κλπ) που ασφαλώς και "επενδύουν" στην αναταραχή και την αγανάκτηση. Αυτοί που δεν το πράττουν επαρκώς κρίνονται, ιδιαίτερα από το χώρο των κοινωνικών αγωνιστών και της Αριστεράς.
2) Καταγγέλλουμε ευθέως σαν τυχοδιωκτική, κάθε υπόνοια σκέψης η μεθόδευσης που περιέχει σαν βάση, μεθόδους σύγκρουσης και επιχειρήσεις βίαιης κρατικής καταστολής. Είναι ξεκάθαρο πως αναφερόμαστε σε ζητήματα που συζητιούνται ευρύτερα και αφορούν την Νότια Κέρκυρα. Την εποχή των ΜΑΤ την ζήσαμε 10 χρόνια πριν, όπως και τις συνέπειες της.. Η γενικότερη ζημιά στον τόπο μας θα είναι τεράστια και θα λειτουργήσει προσθετικά στους όγκους των σκουπιδιών που ταλαιπωρούν ντόπιους και επισκέπτες
3) Καλούμε άλλη μια φορά τους τοπικούς φορείς εξουσίας, σε έκφραση πολιτικής βούλησης για αλλαγή πολιτικής βάσης και προσέγγισης και έναρξη ουσιαστικού κοινωνικού διαλόγου με αντικείμενο την πραγματική και βιώσιμη λύση. Ζητάμε και πάλι πραγματική διεκδίκηση και αγώνα ολόκληρου του κερκυραϊκού λαού σε Μέση, Νότο και Βορά, για την βιώσιμη λύση που αξίζει στον κερκυραϊκό λαό και αντιστοιχεί στην προσφορά του τόπου στην εθνική οικονομία. Η χώρα αξίζει να επενδύσει στην Κέρκυρα ότι χρειάζεται για την καθαρή και οριστική επίλυση του προβλήματος των σκουπιδιών. Πιο συγκεκριμένα ζητάμε άμεση, εδώ και τώρα, τολμηρή στροφή στην πραγματική λύση με πλήρη κυβερνητική στήριξη και ευρύτερη πολιτική συναίνεση, στο πλαίσιο συγκεκριμένου χρονοδιαγράμματος υλοποίησης και ανάλογων οικονομικών πόρων. Μια συγκροτημένη καθαρή λύση, σύγχρονης δημόσιας Μονάδας ολοκληρωμένης διαχείρισης που να επιλύει σε βάθος χρόνου το πρόβλημα των απορριμμάτων, με αυτονόητη νέα χωροθέτηση και όχι ψευτολύσεις "μικτών" τεμαχισμένων συστημάτων, δεματοποιητών κλπ. Μια τέτοια επίσημη και ξεκάθαρη δέσμευση, θα μπορούσε να είναι - έστω και αργά - η βάση για την ομαλοποίηση, η βάση πάνω στην οποία θα ήταν δυνατό να επιχειρηθεί, να εξευρεθεί και να οικοδομηθεί με ευρεία συναίνεση, ένα αποδεκτό ενδιάμεσο στάδιο μέχρι την οριστική επίλυση.

Τετάρτη 30 Μαΐου 2018

ΕΡΓΑΤΟΥΠΑΛΛΗΛΙΚΗ ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ (ΕΡΓΑΚ) - ΓΙΑ ΔΕΔΟΥΛΕΥΜΕΝΑ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΣΕ ΔΗΜΟ ΚΕΡΚΥΡΑΣ - ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΣΤΑ ΞΕΝΟΔΟΧΕΙΑ

ΕΡΓΑΤΟΥΠΑΛΛΗΛΙΚΗ ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ (ΕΡΓΑΚ) - ΓΙΑ ΔΕΔΟΥΛΕΥΜΕΝΑ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΣΕ ΔΗΜΟ ΚΕΡΚΥΡΑΣ - ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΣΤΑ ΞΕΝΟΔΟΧΕΙΑ
1) ΔΗΜΟΣ - ΑΜΕΣΗ ΕΞΟΦΛΗΣΗ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ - Μαζί με τους εργαζόμενους και το Σωματείο του Δήμου,  ζητάμε την άμεση εξόφληση των οφειλών προς  εργαζόμενους στον Δήμο Κερκυραίων (ΜΑΠ, δικαστικές αποφάσεις, μισθούς και άδειες). Ζητάμε μετατροπή όλων των συμβάσεων - και των απολυμένων από την προκήρυξη - σε αορίστου χρόνου. Ζητάμε προσλήψεις μόνιμου προσωπικού στις κενές οργανικές θέσεις, προκειμένου να βελτιωθεί η λειτουργία των δημοτικών κοινωφελών υπηρεσιών. Επαναλαμβάνουμε για μια ακόμα φορά την κατηγορηματική μας αντίθεση στις "λογικές" ιδιωτικοποιήσεων κλάδων η τομέων, που είναι ενάντια στα συμφέροντα της κοινωνίας.
2) ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ - ΝΑ ΚΑΤΑΒΛΗΘΟΥΝ ΤΩΡΑ ΤΑ ΔΕΔΟΥΛΕΥΜΕΝΑ - Απαιτούμε την άμεση καταβολή όλων των δεδουλευμένων των εργαζομένων του Γενικού Νοσοκομείου Κέρκυρας, ενώνοντας τη φωνή μας με αυτή των εργαζομένων και του Σωματείου τους.
 3) ΞΕΝΟΔΟΧΕΙΑ - ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΠΟΛΛΩΝ ΑΣΤΕΡΩΝ - Το ξεπούλημα  και η διάλυση της παραγωγικής βάσης της χώρας μας και η πλήρης μετατροπή  της σε καθυστερημένη χώρα,  αποκλειστικά υπηρεσιών,  όχι μόνο δεν ευνοεί, αλλά αντίθετα υπονομεύει και καταστρέφει τον εργαζόμενο λαό, την παραγωγική πλειοψηφία του τόπου μας. Αυτές οι πολιτικές επιλογές του εγχώριου μπλοκ εξουσίας και της ΕΕ, ενισχύουν στον υπερθετικό βαθμό το οικονομικό όφελος του τουριστικού κεφαλαίου, που σπεύδει να επωφεληθεί. Η δημιουργία καθεστώτος εργασιακής τρομοκρατίας, μαζικών απολύσεων και χαμηλών αμοιβών, είναι η τάση που κυριαρχεί αυτή τη στιγμή. Τα πολλά "αστέρια", δεν φαίνεται να σηματοδοτούν ανάλογες εργατικές αμοιβές και ανάλογο εργασιακό περιβάλλον. Δεν γνωρίζουμε εάν το περιβάλλον και οι τιμές βελτιώνονται για τους τουρίστες και τους λεφτάδες επισκέπτες,  για τους δικούς μας όμως εργαζόμενους η φτώχεια και η τρομοκρατία  "πολλών αστέρων" είναι το μέλλον που τους επιφυλάσσει η αστική ευρώζωνική "ανάπτυξη". Εργαζόμενοι, σωματεία, όλος ο εργαζόμενος κόσμος, ενωμένοι οφείλουμε να αντιταχθούμε και να αντισταθούμε σε αυτό το μαύρο καθεστώς, σε αυτό το σκοτεινό μέλλον και να παλέψουμε για εργατική κυριαρχία, για ένα καλύτερο μέλλον σε μια ανεξάρτητη - παραγωγική και αξιοπρεπή χώρα του ελληνικού λαού.

Δευτέρα 30 Απριλίου 2018

ΕΝΑΚ – ΠΟΡΕΙΑ ΑΡΙΣΤΕΡΗ (ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ 1η ΜΑΗ 2018) – ΝΑ ΞΑΝΑΒΓΑΛΟΥΜΕ ΤΗΝ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΤΑΞΗ ΚΑΙ ΤΟΝ ΛΑΟ ΣΤΟ ΠΡΟΣΚΗΝΙΟ

Πρωτομαγιά 2018 και ΕΝΑΚ – ΠΟΡΕΙΑ ΑΡΙΣΤΕΡΗ στέλνουμε μήνυμα αγώνα στην εργατική τάξη και την νεολαία της χώρας μας. Η Πρωτομαγιά είναι ημέρα σύμβολο και ορόσημο του εργατικού λαϊκού αγώνα, μαχητικής αλληλεγγύης των εργατών και εργαζόμενων, διεθνώς ταυτισμένη  με τη πάλη των εργατών για κατακτήσεις, για ανθρώπινες συνθήκες εργασίας, για την τελική ταξική τους απελευθέρωση, αλλά και με αντιφασιστικό περιεχόμενο, το οποίο στην Ελλάδα βρίσκει, μεταξύ άλλων, το περιεχόμενο του με τους 200 εκτελεσμένους αντιφασίστες της Καισαριανής, την πρωτομαγιά του 1944 από τους Ναζί.
Πρωτομαγιά του 2018, ΕΝΑΚ και ΠΟΡΕΙΑ ΑΡΙΣΤΕΡΗ καλούμε τον εργαζόμενο λαό να οργανώσει τον αγώνα του με στόχο να πάρει πίσω όλα αυτά που του αφαίρεσαν τα προηγούμενα χρόνια και μαχητικά, να κερδίσει ακόμα περισσότερα. Μαζικά και επιθετικά στην διεκδίκηση. Καλούμε τον λαό να αγωνιστεί για την πραγματική εθνική ανεξαρτησία με εργατική λαϊκή κυριαρχία, για την ανατροπή του συστήματος εθνικής εξάρτησης – λαϊκής εξαθλίωσης, γιατί με αυτό το καθεστώς της υποτέλειας, θα μένουμε στα ίδια και χειρότερα.
Πρωτομαγιά του 2018, ΕΝΑΚ – ΠΟΡΕΙΑ ΑΡΙΣΤΕΡΗ καλούμε τον εργαζόμενο λαό και την νεολαία να δουν ξεκάθαρα την σύγχρονη πραγματικότητα και να βγάλουν συμπεράσματα από τις εμπειρίες, από όλα αυτά που ζήσαμε τα προηγούμενα χρόνια.
1) Η εμπειρία έδειξε πως δεν έχουμε να περιμένουμε πολλά, από κανέναν και από πουθενά. Το εργατικό λαϊκό κίνημα της χώρας μας, το κίνημα αντίστασης πρέπει να οργανωθεί και να αναζωογονηθεί από τα κάτω, από την βάση του, μέσα στα συνδικάτα και τους εργατικούς φορείς, στους συλλόγους και τις επιτροπές, στους χώρους δουλειάς, με αδιαπραγμάτευτη εργατική ενότητα και συγκροτημένες στοχεύσεις. Το κίνημα έχει άμεση ανάγκη να διδαχθεί από τις καλύτερες παραδόσεις του, να θέσει τα προβλήματα της σύγχρονης πραγματικότητας και να βάλει δυναμικά την σφραγίδα του στις εξελίξεις της χώρας. Αυτήν την αποστολή δεν πρόκειται να την κάνουν άλλοι για εμάς, το είδαμε τα προηγούμενα χρόνια μέσα από τα γεγονότα. Πρέπει να το κάνουμε μόνοι μας, από κάτω,η εργατική λαϊκή βάση.
2) Στα χρόνια που πέρασαν, τα μνημονιακά (όπως λέγονται) είδαμε και δοκιμάσαμε κάθε συνδυασμό και παραλλαγή του συστήματος της εθνικής εξάρτησης και της λαϊκής εξαθλίωσης, Είδαμε και βλέπουμε ακόμα και τους εγκληματίες ναζιφασίστες χρυσαυγίτες να εκπροσωπούνται στην βουλή. Είδαμε την κυβέρνηση Παπαδήμου – ΝΔ – ΠΑΣΟΚ – Καρατζαφέρη, είδαμε την συγκυβέρνηση ΝΔ – ΠΑΣΟΚ – ΔΗΜΑΡ.  Είδαμε τον ΣΥΡΙΖΑ με τους ΑΝΕΛ να εξελίσσονται σε κυβέρνηση του 3ου μνημονίου. Είδαμε τους εργατοπατέρες, είδαμε ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ, σποραδικές 24ωρες απεργίες για την τιμή των όπλων, που όμως όχι λίγες φορές έγιναν βήμα έκφρασης της μαζικής εργατικής αντίστασης. Είδαμε και βλέπουμε το “ΚΚ” του Περισσού, “κομματικά” περιχαρακωμένο απέναντι στην λαϊκή κοινωνική οργή και αντίσταση, να συνεχίζει μεθοδικά την πολιτική της διάσπασης και της κομματικής ψηφοθηρικής πρακτικής, βγάζοντας νέες “θεωρίες” και αρνούμενο να δώσει έκφραση και προοπτική στους λαϊκούς αγώνες. Μέσα σε αυτό το πολιτικό πλαίσιο δέχτηκε αυτή την πρωτοφανή ταξική επίθεση ο εργαζόμενος κόσμος της χώρας, μέσα σε αυτό το πλαίσιο το σύστημα μπόρεσε και πέρασε τις βασικές επιδιώξεις του. Αν δεν διδαχτούμε από όλα αυτά, αν δεν εξάγουμε σωστά πολιτικά συμπεράσματα, δεν θα μπορέσουμε να προχωρήσουμε μπροστά.
Το  2018   βρίσκει  τους   εργαζόμενους   της Ελλάδας   σε  ακόμη   χειρότερη  θέση. Το ντόπιο σύστημα εθνικής εξάρτησης και υποτέλειας, που σήμερα εκπροσωπεί η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΆ–   ΆΝΕΛ   αλλά σιγοντάρεται στις βασικές του  επιλογές από ένα ευρύτατο   φάσμα της αντιπολίτευσης, υλοποιεί μία-μία όλες τις μνημονιακές “υποχρεώσεις”, ενώ παράλληλα βαθαίνει τη λαϊκή εξαθλίωση παίρνοντας διαρκώς νέα αντιλαϊκά μέτρα.Με την ανεργία πάνω απο 20%, με τους μισθούς και συντάξεις παγωμένους για σχεδόν μία δεκαετία, η κυβέρνηση παίζει για δεύτερη χρονιά το χαρτί της «ανάπτυξης» διαφημίζοντας προς όλες τις κατευθύνσεις τα υψηλά “πρωτογενή πλεονάσματα”.  Ανάπτυξη, δηλαδή, τα κέρδη της οποίας θα καρπώνονται οι δανειστές. Η μεγαλύτερη όμως υπηρεσία της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΆ – ΑΝΕΛ είναι η “ηθική” νομιμοποίηση όχι μόνον των μέτρων που πήρε η ίδια, όσο κυρίως των μέτρων που είχαν ήδη ψηφιστεί και επιβληθεί από προηγούμενες κυβερνήσεις. Μέτρων που ήταν τόσο απονομιμοποιημένα στη συνείδηση  των εργαζόμενων και του  λαού, που εμπόδιζαν  την εφαρμογή  τους  και ξεσήκωναν οργισμένες αντιδράσεις. Πρώτα και κύρια, φυσικά, νομιμοποίησε την ίδια την μνημονιακή εξάρτηση της χώρας, προσπάθεια που είχαν κάνει και οι  προηγούμενες κυβερνήσεις, χωρίς όμως αποτέλεσμα!  Μαζί με τα μνημόνια, φυσικά νομιμοποιήθηκαν και όλες οι μειώσεις μισθών και συντάξεων όλων των προηγούμενων ετών. Υπάρχουν όμως κι άλλοι τομείς που αξίζει να αναφερθούν, όλες με κοινό χαρακτηριστικό ότι το κόμμα του ΣΥΡΙΖΆ άλλαξε τη στάση του μετά το 2015. Τα τελευταία χρόνια η χώρα δένεται όλο και πιο στενά στο άρμα του   ΝΆΤΟ, “εξυπηρετώντας” τους αμερικάνους ιμπεριαλιστές με κάθε ευκαιρία, δίνοντας όλο και περισσότερες  βάσεις  για  χρήση  από τις  ΝΆΤΟϊκές δυνάμεις, με αποκορύφωμα την επέκταση της βάσης της Σούδας, επιτείνοντας τις λογικές του “μονοδρόμου” και επιχειρώντας να αμβλύνει τα αντιιμπεριαλιστικά αντανακλαστικά  του λαού μας. Προωθούνται οι πλειστηριασμοί  πρώτης  κατοικίας, και μάλιστα επιταχύνοντας τις διαδικασίες μέσω της νομοθέτησης των ηλεκτρονικών πλειστηριασμών, πετώντας στο δρόμο πλήθος λαϊκών οικογενειών. Ο αγώνας για κατάργηση  ή έστω μείωση των διοδίων στους  αυτοκινητοδρόμους,μετατράπηκε σε αυξήσεις και σε δημιουργία νέων σταθμών διοδίων επεκτείνοντας την απαγόρευση και νομοθετικά.
Τέλος, μαζί με όλα τα προηγούμενα προχωράει γοργά και το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας.  Μετά τα  αεροδρόμια και τα λιμάνια, σήμερα σειρά έχει ο   χώρος της ενέργειας (λιγνίτης, πετρέλαιο και τελικά ηλεκτρική ενέργεια).
 Στον χώρο της εκπαίδευσης συνεχίζεται η ομηρεία χιλιάδων αναπληρωτών εκπαιδευτικών, που καλύπτουν πάγιες ανάγκες των σχολείων της χώρας σε όλες τις βαθμίδες, αφού οι διορισμοί δεν έχουν γίνει ουσιαστικά από το 2010. Την ίδια ώρα ρέουν οι δαπάνες των αμυντικών εξοπλιστικών προγραμμάτων,   με   τελευταία την προκλητική αναβάθμιση των πολεμικών F16, που χαιρετίστηκε και από ένα ευρύτατο φάσμα της αντιπολίτευσης.
ΕΝΑΚ – ΠΟΡΕΙΑ ΑΡΙΣΤΕΡΗ καλούμε τους εργαζόμενους και την νεολαία να δυναμώσουν τη φωνή τους και τους αγώνες τους  και να παλέψουν για τα δικαιώματά τους. Για τη ζωή και την επιβίωση, ενάντια στα μνημόνια του ΔΝΤ, της ΕΕ, της ΕΚΤ και της ΟΝΕ. Για την εθνική ανεξαρτησία και την κοινωνική πρόοδο, ενάντια στους ιμπεριαλιστές του ΝΆΤΟ που μετατρέπουν ολοένα και περισσότερο τη χώρα μας σε προτεκτοράτο. Ενάντια στο ναζιφασισμό, στον δηλητηριώδη ρόλο του, στις εγκληματικές συμμορίες και δράσεις του, ενάντια στην φασιστικοποίηση και τον αυταρχισμό.
                              ΖΗΤΩ Η ΕΡΓΆΤΙΚΗ ΠΡΩΤΟΜΆΓΙΆ!


Πέμπτη 26 Απριλίου 2018

ΕΡΓΑΚ - ΓΙΑ ΤΟ ΞΕΠΟΥΛΗΜΑ ΤΩΝ ΛΙΓΝΙΤΙΚΩΝ ΜΟΝΑΔΩΝ ΤΗΣ ΔΕΗ ΚΑΙ ΤΟ ΕΙΣΠΡΑΚΤΙΚΟ ΣΑΦΑΡΙ

ΓΙΑ ΤΟ ΞΕΠΟΥΛΗΜΑ ΤΩΝ ΛΙΓΝΙΤΙΚΩΝ ΜΟΝΑΔΩΝ ΤΗΣ ΔΕΗ ΚΑΙ ΤΟ ΕΙΣΠΡΑΚΤΙΚΟ ΣΑΦΑΡΙ - ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΗΣ ΕΡΓΑΤΟΥΠΑΛΛΗΛΙΚΗΣ ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗΣ ΚΙΝΗΣΗΣ

1) Η ψήφιση – έγκριση  στην βουλή από την κυβερνητική πλειοψηφία του νόμου για το ξεπούλημα και των λιγνιτικών μονάδων της ΔΕΗ ολοκληρώνει μια παλιά πολιτική και μεθόδευση που με απαίτηση των ξένων ιμπεριαλιστικών κέντρων, των “δανειστών” που λένε ορισμένοι, υπηρέτησαν και όλες οι μνημονιακές κυβερνήσεις, δίνοντας μεθοδικά την σκυτάλη η μια στην άλλη. Πρόκειται για μια επιλογή ενάντια στα συμφέροντα τς χώρας, ενάντια στα συμφέροντα των εργαζομένων και συνολικά του ελληνικού λαού. Η επιλογή αυτή που αποδυναμώνει ακόμα περισσότερο την ενεργειακή αυτονομία και ανεξαρτησία της χώρας μας, είναι πολιτική ενταγμένη στους κεντρικούς σχεδιασμούς και στην απαίτηση της ΕΕ και των μεγάλων συμφερόντων για την ιδιωτικοποίηση της ηλεκτρικής ενέργειας  και γενικότερα της ενέργειας στην χώρα μας, για την “απελευθέρωση” της αγοράς ενέργειας όπως λένε, που υλοποιείται μέσω μιας βίαιης και τεχνικής παρέμβασης αποδυνάμωσης της ΔΕΗ και των εθνικών μας υποδομών και εφοδίων. Η χώρα και ο εργαζόμενος κόσμος πληρώνουν και θα πληρώσουν ακόμα περισσότερο αυτές τις επιλογές που δεν έχουν στοιχειώδη λαϊκή έγκριση και αποδοχή. Αυτές οι επιλογές, αυτά τα νομοθετήματα δεν είναι αποδεκτά, δεν νομιμοποιούνται από τον εργαζόμενο ελληνικό λαό ούτε σε ότι αφορά το παρών, ούτε στο μέλλον.

  2) Μέσα στο πλαίσιο της άθλιας και πιεστικής οικονομικής κατάστασης που βρίσκεται ο εργαζόμενος κόσμος, στην ΕΡΓΑΚ φθάνουν αναφορές και διαμαρτυρίες πολιτών πως την τελευταία περίοδο, κλιμακώνεται εκ μέρους του τμήματος εμπορίας της ΔΕΗ ένα οργανωμένο και συστηματικό, με συνδρομή δικηγορικών γραφείων και μέσω εξωδίκων ακόμα, εισπρακτικό “σαφάρι”. Όλο αυτό το αποκρουστικό και άθλιο σκηνικό, που σίγουρα επιδεινώνει την βαριά κατάσταση της κοινωνικής δυσχέρειας και της εργατικής λαϊκής εξαθλίωσης, επιβεβαιώνει τον γενικότερο βαθμό αναλγησίας και περιφρόνησης των αντοχών του λαού, ενός λαού που νοιώθει πιεσμένος, κυνηγημένος και με με την θηλιά στο λαιμό του από παντού.

Κυριακή 15 Απριλίου 2018

ΤΟ ΝΕΟ ΧΤΥΠΗΜΑ ΣΤΗ ΣΥΡΙΑ – ΣΕ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟ ΠΑΝΙΚΟ Ο ΕΥΡΩΑΤΛΑΝΤΙΚΟΣ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟΣ (πολιτικό σχόλιο)

ΤΟ ΝΕΟ ΧΤΥΠΗΜΑ ΣΤΗ ΣΥΡΙΑ – ΣΕ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟ ΠΑΝΙΚΟ Ο ΕΥΡΩΑΤΛΑΝΤΙΚΟΣ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟΣ (πολιτικό σχόλιο - αναδημοσίευση από τα ΝΕΑ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ)

Η νέα και νυχτερινή επίθεση του ΝΑΤΟ στην Συρία, με το προφανέστατα αβάσιμο, παλιό και πασίγνωστο πρόσχημα των χημικών, δεν δείχνει να είχε κάποια προφανή και ουσιαστικά αποτελέσματα, καθώς το μεγαλύτερο μέρος των πυραύλων κρουζ και τομαχόουκ που εκτοξεύτηκαν, καταρρίφθηκαν από την Συριακή αεράμυνα. Δίνει όμως την δυνατότητα εξαγωγής ορισμένων καταρχήν συμπερασμάτων. 1) Εμείς σαν ΕΝΑΚ και ευρύτερο λαικοδημοκρατικό αντιιμπεριαλιστικό κίνημα δεν καταδικάζουμε απλά την νέα ιμπεριαλιστική επίθεση, ούτε αιφνιδιαστήκαμε από αυτήν. Καθημερινά και σταθερά, μέσα στο λαό και με όλα τα μέσα που διαθέτουμε, παλεύουμε ενάντια στον ιμπεριαλισμό, ξεσκεπάζοντας την επιθετική εγκληματική του πολιτική και παράλληλα ξεσκεπάζοντας όσους αναπαράγουν αυταπάτες μέσα στο λαό και στο λαϊκό κίνημα σχετικά με την “φύση” των ιμπεριαλιστικών οργανισμών και κυρίως του ευρωατλαντικού ΝΑΤΟικού ιμπεριαλισμού, κάτω από την μπότα του οποίου βρίσκεται η χώρα μας. Εμείς με σαφήνεια και πληρότητα θέτουμε σαν πολιτική θέση και διεκδίκηση την άμεση έξοδο – αποχώρηση της Ελλάδας από τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς ΝΑΤΟ – ΕΕ, χωρίς αστερίσκους και υποσημειώσεις (όπως κάνουν  διάφορα κόμματα, σχήματα και ρεύματα της ευρύτερης αριστεράς – Σύριζα – κόμμα Περισσού κλπ – κλπ).

2) Η χθεσινή ΝΑΤΟ επίθεση δεν έγινε απλά με βάση ένα προκλητικά αβάσιμο και αναπόδεικτο πρόσχημα, όπως τα χημικά, αλλά και χωρίς στοιχειώδη “διεθνή νομιμοποίηση” γεγονός που επιβεβαιώνει πως ο ιμπεριαλισμός έχει εισέλθει για “”τα καλά” πια, σε επίπεδο τακτικής δράσης, σε μορφές επικίνδυνου και ανεξέλεγκτου τυχοδιωκτισμού, που στο πλαίσιο των ενδο ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών η και της ΝΑΤΟικής παράνοιας και ανασφάλειας, που αυξάνεται μετά την ΝΑΤΟική ήττα στην Συρία, δημιουργεί σοβαρότατους κινδύνους για την διεθνή – αλλά και την δική μας περιφερειακή – ειρήνη  και ασφάλεια, αλλά εγκυμονεί επίσης κινδύνους τραγικών “ατυχημάτων”  ανά πάσα στιγμή.

3) ΗΠΑ – Βρετανία και Γαλλία υπήρξαν οι πρωταγωνιστές της χθεσινής επίθεσης, αγνοώντας προκλητικά,  όχι μόνο τα ζητήματα νομιμότητας αλλά – και κυρίως – τα ξεκάθαρα πλειοψηφικά αντιπολεμικά αισθήματα των λαών τους (ιδιαίτερα στην Ευρώπη) και των υπολοίπων λαών. Αποτελεί πολιτική μας παρατήρηση πως οι ιμπεριαλιστικές ηγεσίες ΗΠΑ – ΝΑΤΟ – ΕΕ αποξενώνονται και αδιαφορούν, ολοένα και περισσότερο, τόσο για την λαϊκή κοινή γνώμη (των χωρών τους και διεθνώς) όσο και για τους λεγόμενους διεθνείς θεσμούς νομιμότητας (ΟΗΕ κλπ).

4) Η ιμπεριαλιστική – εθνικιστική Γερμανία έμεινε για μια ακόμα φορά, σε ρόλο  (και μάλιστα φανατικό,  έξαλλο, με βάση τις σχετικές δηλώσεις Μέρκελ) πολιτικής και επιμελητειακής υποστήριξης της ΝΑΤΟικής επίθεσης, χωρίς εμφανή ενεργή στρατιωτική δραστηριότητα στον επιχειρησιακό τομέα. Από αυτή την θέση, ελπίζει ότι θα μπορεί, προφανώς, να διαχειρίζεται ευχερέστερα ζητήματα, αντιθέσεις και προβλήματα στο εσωτερικό της ΕΕ, που προκαλούνται από τις ιμπεριαλιστικές επιθέσεις, μεταξύ των οποίων και τις προσφυγικές ροές. Παράλληλα, διαφαίνεται και πάλι  μια δυσχέρεια, μια ορισμένη “κατάσταση” αναφορικά με τον ρόλο και τις προοπτικές της Γερμανίας μέσα στον ευρύτερο ευρωατλαντικό ιμπεριαλιστικό σχηματισμό.

5) Η Τουρκία, εξ ελισσόμενη και τασσόμενη στο πλευρό της ΝΑΤΟ επίθεσης,  επιχείρησε να καλύψει το “κενό” της έκθεσης της,  λόγω της εντεινόμενης και πολυποίκιλης συναναστροφής της με την Ρωσία και τον Πούτιν, υπενθυμίζοντας και επαναλαμβάνοντας τον παλιό της ρόλο, του ΝΑΤΟτσομπανόσκυλου στην περιοχή. Αναμφίβολα η τουρκική πολιτική και οι επιλογές Ερντογάν που εισήλθαν και πάλι σε μια ασταθή και δύσκολη φάση, δοκιμάζονται στο πλαίσιο των νέων εξελίξεων και ισορροπιών και θα δοκιμαστούν ακόμα περισσότερο την επόμενη περίοδο. Καθόλου και κανείς δεν πρέπει να ξεχνά πως η αντιδραστική κυβέρνηση Ερντογάν και το Τουρκικό κράτος είναι κράτος – εισβολέας (και) στα Συριακά εδάφη, όπως και στην Κύπρο..

6) Η χώρα μας και η ευρύτερη πολιτική της ηγεσία, διευκόλυναν για μια ακόμα φορά τους ιμπεριαλιστές, επιχειρώντας να χαράξουν και να “εκφράσουν” μια (κατά σύριζα) πολιτική προσχημάτων, όπως άλλωστε, κατά παράδοση γίνεται, θα λέγαμε. Επιτακτικά τίθεται το καθήκον του λαϊκού αντιιμπεριαλιστικού κινήματος να απαιτήσει από την ελληνική κυβέρνηση την άμεση αποκατάσταση των σχέσεων της Ελλάδας  με το Συριακό κράτος, που διακόπηκε με ιμπεριαλιστική εντολή από την κυβέρνηση Σαμαρά.

7) Σε ότι αφορά τις τελευταίες εξελίξεις, το Συριακό κράτος και οι σύμμαχοι του διαφαίνεται πως βγαίνουν ενισχυμένοι, πολιτικά, στρατιωτικά και διπλωματικά. Έχει βέβαια σημασία να δούμε παραπέρα, το είδος των εξελίξεων που θα δρομολογήσουν τα χθεσινά γεγονότα.

8) Το αντιιμπεριαλιστικό κίνημα της χώρας μας και – όπως πιστεύουμε – συνολικά το αντιιμπεριαλιστικό κίνημα παντού, οφείλει να ξεσηκώσει θύελλα καταγγελίας απέναντι στον πολεμοχαρή ιμπεριαλισμό, σαρώνοντας πολιτικές αυταπάτες με τις αντίστοιχες “ιδεολογικές τεκμηριώσεις” που η ίδια η ζωή τις απέδειξε σαπουνόφουσκες, και να συνδέσει τον αγώνα για την ειρήνη των λαών με τον αγώνα για την εθνική ανεξαρτησία με εργατική κυριαρχία, για Ελλάδα λεύτερη – ανεξάρτητη – προοδευτική και ευημερούσα.

ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ ΣΤΟ ΣΜΗΝΑΓΟ (αναδημοσίευση από τα ΝΕΑ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ)

Αποχαιρετισμός σήμερα το μεσημέρι στον σμηναγό Γιώργο Μπαλταδώρο, στον τόπο καταγωγής του, το Μορφοβούνι Καρδίτσας. Μέσα σε ένα βαρύ κλίμα συγκίνησης που εξέφραζε το γενικότερο συναίσθημα, κυρίως όμως τα αισθήματα του εργαζόμενου λαού, που έχασε ένα δικό του παιδί, έναν εργαζόμενο στις ένοπλες δυνάμεις της χώρας. Παρόντες, εκτός της οικογένειας – χωριανών, φίλων και συναδέλφων και αρκετοί πολιτικοί παράγοντες, “αναπόφευκτοι” σε αυτές τις περιστάσεις.. Αποφεύγοντας, ειδικά σήμερα, αναφορές σε θέματα, πολιτικές εκτιμήσεις, ερωτηματικά και ευρύτερους προβληματισμούς, ενώνουμε και τα δικά μας αισθήματα θλίψης στο κοινό συναίσθημα.

ΔΙΑΚΟΠΗ ΑΠΕΡΓΙΑΣ ΠΕΙΝΑΣ ΚΑΙ ΘΕΤΙΚΕΣ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΒΑΣΙΛΗ ΔΗΜΑΚΗ

Η διακοπή της απεργίας πείνας και δίψας από τον Βασίλη Δημάκη σημαίνει επιστροφή στην ζωή, ακριβώς μια ανάσα πριν το τέλος – και – σαν εξέλιξη δεν μπορεί παρά να δημιουργεί γενική ανακούφιση και ικανοποίηση. Από τον όρο “γενική ικανοποίηση” μάλλον θα πρέπει να εξαιρέσουμε μια ειδική κατηγορία “ανθρώπων”, της εμπάθειας, του μίσους, του – επιλεκτικού  – “νόμου και της τάξης” που δεν ενοχλούνται (αντίθετα επιχαίρουν σαδιστικά) από την ταξική τύφλα της αστικής δικαιοσύνης γενικότερα, ούτε από τον στραβισμό της όταν πρόκειται για μεγάλα ψάρια της οικονομικής εξουσίας η τα δολοφονικά στιλέτα και τα ρόπαλα του φασισμού.  Σύμφωνα λοιπόν με τις ανακοινώσεις ο Β. Δημάκης σταμάτησε την απεργία και επιστρέφει στην ζωή μεταφερόμενος στο νοσοκομείο, μετά από συγκεκριμένες διαβεβαιώσεις που δόθηκαν από εκπρόσωπο του υπουργείου Δικαιοσύνης, ότι θα αποκτήσει άμεση πρόσβαση στο Πανεπιστήμιο, όπως ζητούσε, διαβεβαιώσεις που ελπίζουμε να είναι και να αποδειχθούν απόλυτα συνεπείς και ακριβείς.


Παρασκευή 23 Φεβρουαρίου 2018

Η ΕΡΓΑΚ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΠΛΕΙΣΤΗΡΙΑΣΜΟΥΣ – ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ

Διαπιστώνουμε και επισημαίνουμε δημόσια την κλιμάκωση της πίεσης που ασκείται στην υπόθεση των πλειστηριασμών, όπως φάνηκε και στην τελευταία συνεδρίαση του eurogroup, με έντονη την εμπλοκή – συμμετοχή της ΕΚΤ και του κ. Ντράγκι.
Φαίνεται καθαρά πως η τρίτη αξιολόγηση του τρίτου μνημονίου έχει σαν επίμονο στόχο να “τακτοποιήσει” δομικά και να ολοκληρώσει, αποκλειστικά σύμφωνα με τα συμφέροντα και τις επιδιώξεις των ιμπεριαλιστικών κέντρων και των τραπεζών, το ζήτημα των πλειστηριασμών στην χώρα μας, δημιουργώντας ασφυκτική κατάσταση.
Κατανοώντας τις κοινωνικές ανησυχίες και χαιρετίζοντας τις λαϊκές διαμαρτυρίες, καλούμε τους λαϊκούς – εργατικούς – κοινωνικούς φορείς, κυρίως τα Εργατικά Κέντρα, τα πρωτοβάθμια εργατουπαλληλικά σωματεία και τις συνδικαλιστικές ενώσεις των μικρομεσαίων επαγγελματιών να αναβαθμίσουν ποιοτικά και ποσοτικά, μαζικά και ενωτικά τις διαμαρτυρίες και τις αντιστάσεις απέναντι στους κάθε είδους και μορφής πλειστηριασμούς, σε όλο αυτό το φάσμα που αφορά την πρώτη κατοικία, την λαϊκή στέγη και την κατάσχεση καταθέσεων.

Παρασκευή 2 Φεβρουαρίου 2018

ΕΝΑΚ - ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΓΙΑ ΤΟ ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟ ΖΗΤΗΜΑ

Η πλήρης ανακοίνωση της ΕΝΑΚ για το Μακεδονικό παρακάτω.
"Η θέση της ΕΝΑΚ στο ανοιχτό - και σε μακρόχρονη εξέλιξη - ζήτημα της οριστικής ονομασίας της ΠΓΔΜ, μπαίνει σε ριζικά διαφορετική βάση από τον πολιτικό και ταξικό μας αντίπαλο, δηλαδή το ντόπιο σύστημα εθνικής εξάρτησης - λαϊκής κοινωνικής εξαθλίωσης και τον ιμπεριαλισμό αφέντη του. Είναι θέση βασισμένη στις πολιτικές και ιδεολογικές μας αρχές, στην συνεπή και συγκροτημένη γραμμή της εθνικής ανεξαρτησίας και εργατικής κυριαρχίας, της αντιιμπεριαλιστικής και ταξικής αλληλεγγύης μεταξύ των λαών (ιδιαίτερα της περιοχής μας), της εργατικής λαϊκής συναδέλφωσης και της ειρήνης. Είναι θέση καθαρή, αντιιμπεριαλιστική - πατριωτική, με βλέμμα προοπτικής και όχι θέση προσδεμένη στον προδοτικό αστικό εθνικισμό (που είναι ουρά του ιμπεριαλισμού) η στον αδόμητο "σοσιαλπατριωτισμό". Είναι θέση εμπνευσμένη από τα προοδευτικά επαναστατικά μυαλά και μορφές που γέννησε η νεώτερη αγωνιστική ιστορία της πατρίδας μας, από τον Ρήγα Φεραίο μέχρι την εθνική εαμική αντίσταση και έως τις ημέρες μας.

1) Το σχέδιο ΝΑΤΟποίησης και ισχυρού στρατιωτικού πολιτικού ευρωατλαντικού ελέγχου των Βαλκανίων εξελίσσεται εδώ και πολύ καιρό και κλιμακώνεται. Η παρουσία του ΝΑΤΟ στην περιοχή διογκώνεται, με μεγάλες στρατιωτικές βάσεις και πολυσύνθετη παρουσία. Είναι ξεκάθαρο πως η "διευθέτηση" του ονοματολογικού της ΠΓΔΜ έχει λάβει επείγοντα χαρακτήρα, προκειμένου η χώρα αυτή να "αξιοποιηθεί" πλήρως και επίσημα από τα ευρωατλαντικά οικονομικά - στρατιωτικά σύμφωνα (ΕΕ - ΝΑΤΟ) στους σχεδιασμούς τους, διαδικασία που - άλλωστε - έχει ήδη προχωρήσει αρκετά. Είναι επίσης ξεκάθαρο, πως οι κυβερνήσεις και άλλες πολιτικές δυνάμεις στην Αθήνα και τα Σκόπια κινούνται στην επείγουσα γραμμή και κατεύθυνση των ευρωατλαντικών κέντρων. Η πρόσφατη συνέντευξη του Αμερικανού πρέσβη σε ελληνικό ιδιωτικό κανάλι αποσαφηνίζει το σύνολο του ζητήματος και ανατρέπει την ρητορεία περί δήθεν "μειωμένου και χαλαρού" ΝΑΤΟικού ενδιαφέροντος για τα δυτικά Βαλκάνια. Η εξελισσόμενη ισχυροποίηση της παρουσίας του ΝΑΤΟ και ευρύτερα του ευρωατλαντισμού στα Βαλκάνια, μετά και την διάλυση της Γιουγκοσλαβίας και τα γνωστά γεγονότα των βομβαρδισμών και των διαφόρων τύπων παρεμβάσεων στην περιοχή και στις χώρες της περιοχής δημιουργεί ένα νέο σοβαρό κίνδυνο, μια νέα επικίνδυνη κατάσταση για τις χώρες και τούς λαούς. Γιατί, όπως βεβαιώνει η ιστορική εμπειρία, το ΝΑΤΟ είναι δυνατόν, σε οποιαδήποτε χρονική συγκυρία επιλέξει στο μέλλον, να αξιοποιήσει κάθε "εκκρεμότητα" στην βάση του "διαίρει και βασίλευε", υποδαυλίζοντας "εθνικές" αντιπαραθέσεις" και εθνικισμούς με στόχο τον γενικότερο έλεγχο. Ήδη στο παιγνίδι της υποδαύλισης, υπάρχουν (όπως πάντα) πρόθυμοι, πολιτικοί παράγοντες και διάφορα συμφέροντα.. Το ίδιο ισχύει και για κύκλους εκτός της χώρας.  Η Κυπριακή τραγωδία έχει να διδάξει πολλά για τα εθνικιστικά διχαστικά κόλπα του ΝΑΤΟ, σε συνεργασία βέβαια με εγχώριους και πρόθυμους - κάθε φορά - "εθνοπατριώτες" αμερικανόδουλους. Στη βάση αυτή, αναπόφευκτα, οφείλουμε να δούμε και την ελληνική διαφορά με την ΠΓΔΜ για το όνομα, από την δική μας αντιιμπεριαλιστική σκοπιά και προοπτική και όχι από την σκοπιά των δυνάμεων της αντίδρασης, του φασισμού, της εθνοκαπηλείας, και της υποταγής στον ιμπεριαλισμό.
2) Η απεγνωσμένη, σε ορισμένους κύκλους της Δεξιάς και του παραδοσιακού εγχώριου μοναρχοφασισμού, συντήρηση της προπαγάνδας για το "Μακεδονικό" έχει ξεπεράσει τα όρια της υστερίας και κυρίως της δημαγωγίας και της υποκρισίας. Στην ξεκάθαρη πατριωτική εθνική θέση για τα δεδομένα εθνικά κρατικά σύνορα της χώρας μας και των άλλων χωρών της περιοχής, δημιουργούν μια αντιφατική σύγχυση, που μόνο αρνητικά θα μπορούσε να λειτουργήσει. Την ίδια ώρα, αυτοί οι "μακεδονομάχοι" του μοναρχοφασισμού, χρυσαυγίτες κλπ - κλπ που έλκουν την καταγωγή τους από τους γερμανοντυμένους, χίτες, τους μαυδες και άλλους όμοιους "πατριώτες" και ψευτο "μακεδονομάχους", κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν τα αυτονόητα, αυτά δηλαδή που είναι διαχρονικά - ιστορικά ξεκαθαρισμένα και επιβεβαιωμένα. Και αυτά είναι πως οι εγχώριες πολιτικές ηγεσίες, σε βάθος χρόνου, εδώ και πολλές δεκαετίες έχουν αποδεχτεί με διάφορους τρόπους την χρήση του όρου Μακεδονία και εκτός των εθνικών μας συνόρων, δηλαδή και για την ΠΓΔΜ. Άλλωστε δεν είναι τυχαία και η πρόσφατη, προ ημερών, σχετική δήλωση - υπενθύμιση εκ μέρους του Κωνσταντίνου Γλύξμπουργκ. Επιπλέον πρέπει να επισημάνουμε τις αντικειμενικές διαφορές ανάμεσα στο ευρύτερο πλαίσιο των αρχών της δεκαετίας του 1990 και στο σήμερα, στα δεδομένα που το απαρτίζουν και που το διαμόρφωσαν τα τελευταία 25 χρόνια, στο διεθνές - πολιτικό και διπλωματικό επίπεδο, σε σχέση τόσο με τα πολιτικά στοιχεία εκείνης της εποχής, όσο και με τα τότε συλλαλητήρια. Τότε κυριαρχούσαν οι ιδιαίτερα ρευστές συνθήκες (και) στην Βαλκανική, μπροστά στην νέα κατάσταση που δημιουργούσε η διάλυση του ανατολικού μπλοκ, οι σε έξαρση υποδαυλισμένοι εθνικισμοί και η επικείμενη ΝΑΤΟ ιμπεριαλιστική δράση και τελικά επέμβαση, για την ολοσχερή διάλυση της Γιουγκοσλαβίας..
3) Η δική μας θέση διαμορφώνεται στην βάση μιας λύσης - επιλογής ονόματος της ΠΓΔΜ, που θα έχει οριστικό και τελεσίδικο χαρακτήρα, διεθνώς αναγνωρισμένο, επίσημο και αδιαμφισβήτητο και από τις δύο χώρες (Ελλάδα - ΠΓΔΜ). Μια ονομασία κοινά αποδεκτή. που θα διευκολύνει την ειρήνη και την σταθερότητα και θα ενισχύει την προοπτική του αντιιμπεριαλιστικού αγώνα των δύο λαών και χωρών (και όλων των λαών της Βαλκανικής) για εθνική ανεξαρτησία και κυριαρχία, για φιλία και συνεργασία προόδου, για αυτοδύναμη ανάπτυξη, ενάντια στο ιμπεριαλιστικό μπλοκ ΝΑΤΟ - ΕΕ των πολέμων, της εθνικής εκμετάλλευσης, των μεθοδεύσεων και παρεμβάσεων.. Οι αβάσιμες δήθεν "εθνολογικού" χαρακτήρα χοντράδες και υπερβολές, από όποια πλευρά των συνόρων και αν εκτοξεύονται, αποτελούν "βάση" μόνο και μόνο για τον άγονο εθνικισμό και τα δικά του πολιτικά σχέδια και συμφέροντα. Αναμφίβολα μια διαπραγμάτευση, δεν μπορεί να ικανοποιήσει επαρκώς μαξιμαλιστικές θέσεις καμιάς πλευράς. Επίσης όμως αναμφίβολα, η επίτευξη οριστικής και σταθερής συμφωνίας περνάει μέσα από την ξεκάθαρη κατάργηση γκρίζων ζωνών και αλυτρωτικών αναφορών, αστερίσκων η υποσημειώσεων σε επίσημα κρατικά ντοκουμέντα της κάθε πλευράς. Μια τέτοια λύση θα μπορούσε να είναι αποδεκτή και βιώσιμη.
4) Η Μακεδονία είναι ελληνική - φωνάζουν μονότονα ορισμένοι, τόσο μονότονα, που μοιάζει λες και μόλις τώρα ξεκινά ο Μακεδονικός αγώνας για ένταξη στον εθνικό κορμό..Τους το λέμε - η Μακεδονία μας είναι ελληνική, ιστορικό κι αναπόσπαστο τμήμα της πατρίδας μας και το λαϊκό κίνημα θα παλεύει σταθερά και ανυποχώρητα για την εθνική ανεξαρτησία, για την εδαφική ακεραιότητα της Μακεδονίας και όλων των περιφερειών της δικής μας πατρίδας, που όλες έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό. Την εθελούσια συμπόρευση στον εθνικό κορμό. Όλες, όλοι οι πληθυσμοί, (κάποιες φορές και ανεξάρτητα εθνολογικών, θρησκευτικών και άλλων καταβολών) αγωνίστηκαν σκληρά για την δημιουργία του σύγχρονου ελληνικού κράτους και την ενσωμάτωση τους σε αυτό. Πελοπόννησος, Ρούμελη, Θεσσαλία, Επτάνησα, Αιγαίο, Κρήτη, Ήπειρος, Μακεδονία, Θράκη, Δωδεκάνησα, όλοι. Αγωνίστηκαν, στήριξαν, στηρίζουν τη χώρα, και ας την προδίδει η ξεπουλημένη αστική τάξη της.  Ορισμένοι πολιτικοί απόγονοι των γερμανοντυμένων και γενικά και με κάθε ευκαιρία ξενοντυμένων, ας σταματήσουν να κουνάνε το δάκτυλο, να διχάζουν τον κόσμο και να δουλεύουν πάλι την παλιά τους "τέχνη" της "εθνικοφροσύνης", τώρα με εργαλείο το "μακεδονόμετρο".. Αυτός ο τόπος έχει και ιστορία και μνήμη..
5) Εμείς καλούμε τον ελληνικό λαό να μάχεται καθημερινά παντού και να διαδηλώνει για την Ανεξαρτησία, την ειρήνη, την φιλία των λαών. Ενάντια στο ΝΑΤΟ, την ΕΕ, τον ιμπεριαλισμό. Καλούμε τον λαό να μάχεται και να διαδηλώνει σταθερά ενάντια στην φτώχεια και την εξαθλίωση, την ανεργία, τα ξεπουλήματα, τα ξεσπιτώματα, την εθνική εξάρτηση, που το εγχώριο μπλοκ εξουσίας και - σήμερα - η κυβέρνηση Τσίπρα - Καμμένου, όπως πριν Γιώργος και Σαμαρομητσοτάκηδες μαζί με ΝΑΤΟ / ΕΕ προωθούν ασταμάτητα στην χώρα μας. Η ΕΝΑΚ προωθεί και διεκδικεί ένα νέο και ισχυρό μέτωπο λαϊκής βάσης, για την εθνική ανεξαρτησία με εργατική κυριαρχία, για την συγκροτημένη ορθολογική και προοδευτική ανοικοδόμηση της χώρας μας.
Κάποιοι θέλουν - λένε - να μετατρέψουν δήθεν τα συλλαλητήρια τους για το "μακεδονικό" σε γενική λαϊκή διαμαρτυρία.. Εξαπατούν σκόπιμα και εμπαίζουν, εκμεταλλευόμενοι μεθοδικά τις περιστάσεις. Ποιοι θα διαμαρτυρηθούν, οι "μακεδονομάχοι" της Αμερικής, η Ιερά Σύνοδος της "ελεημοσύνης" από το "υστέρημα" της, που μετά 8 χρόνια μνημόνια καλά κρατεί, ο Μητσοτάκης, ο Άδωνης, ο Καρατζαφέρης του Παπαδήμου, η ναζιστική χρυσή αυγή.. Θα "διαμαρτυρηθεί" ίσως ο "μακεδονομάχος" στρατηγός Φράγκος Φραγκούλης, που 2 χρόνια πριν, σαν πιο Μερκελιστής και από την Μέρκελ μας καλούσε να πούμε "ηχηρό ΝΑΙ" στο δημοψήφισμα.. Τα συλλαλητήρια αυτά δεν είναι το δικό μας πρότυπο. Εαν, όπως λέγεται, ο Μίκης Θεοδωράκης μιλήσει εκεί, δεν θα εκπλαγούμε, δεν θα είναι και η πρώτη του φορά.. Βέβαια ο Μίκης δεν οργάνωσε δικό του συλλαλητήριο, να πει τα δικά του, θα παραστήσει για άλλη μια φορά την "αριστερή ουρά", τον "εγγυητή και νομιμοποιητή" της "λαοσύναξης".. Δικαίωμα του, όλοι κρίνονται. Εμείς, σταθερά ενάντια και απέναντι στους σύγχρονους μοναρχοφασίστες υποκριτές, εθνοκάπηλους και προσκυνημένους στα ξένα αφεντικά. Εμείς σταθερά στο δρόμο της εθνικής ανεξαρτησίας με εργατική κυριαρχία, στο δρόμο του αντιιμπεριαλιστικού αγώνα".