Παρασκευή 28 Οκτωβρίου 2016

28 ΟΧΤΩΒΡΗ 1940 – ΤΟ ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΙΚΟ ΟΧΙ ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ ΚΑΙ ΤΟ “ΟΧΙ” ΤΟΥ ΜΕΤΑΞΑ ΚΑΙ ΤΟΥ ΚΑΘΕΣΤΩΤΟΣ ΤΗΣ 4ης ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ

Έχοντας εγκαθιδρύσει απο το 1936, υπό την στενή εποπτεία του παλατιού και του βασιλιά Γεωργίου, ένα φασιστικό  στρατοκρατικό καθεστώς στήριξης της εγχώριας οικονομικής ολιγαρχίας – στη βάση της επίσημης δήλωσης του προς την πλουτοκρατία “δώστε λίγα για να σώσετε πολλά” – ο Μεταξάς και το καθεστώς του παρακολουθούσαν τις διεθνείς εξελίξεις, “ισορροπώντας” εναγώνια, ανάμεσα στην φασιστική – χιτλερική – αντικομμουνιστική ιδεολογία τους και την ισχυρή “παραδοσιακή” επιρροή και τον έλεγχο της Μεγάλης Βρετανίας στην Ελλάδα εκείνης της εποχής. Το “όχι” του στους Ιταλο-φασίστες επιδρομείς, μετέωρο, αντιφατικό, δειλό, χωρίς πίστη, χωρίς στόχευση και προοπτικές. Ένα “όχι” εκβιασμένο απο τα γεγονότα και την αδυσώπητη κίνηση της ιστορίας που σε κρίσιμες και αποφασιστικές περιόδους δεν κάνει χατίρια.. Η πατριωτική ανάταση του Ελληνικού λαού, η πίστη στην αντίσταση και στη νίκη, η γενική λαϊκή επιθυμία να αποκρουστεί νικηφόρα η εισβολή της φασιστικής Ιταλίας του Μουσολίνι, έδωσαν το αληθινό περιεχόμενο στο ΟΧΙ που επιβεβαιώθηκε – με παλλαϊκή συστράτευση – στα πεδία των μαχών, οδηγώντας το φασιστικό – ναζιστικό άξονα στην πρώτη κρίσιμη στρατιωτική ήττα και ταπείνωση. Μερικούς μήνες αργότερα καθεστωτικοί στρατηγοί θα παρέδειναν “επίσημα” την Ελλάδα στους χιτλερικούς Γερμανούς και θα ξεκινούσε η εποχή της κατοχής και των κατοχικών κυβερνήσεων, των φασιστών δοσίλογων και της ηρωικής εποποιίας της εθνικής αντίστασης..
Στην άλλη όχθη, ο Νίκος Ζαχαριάδης έχοντας αγωνιστεί σταθερά και μαχητικά, ολόκληρη την δεκαετία του 1930, για την αποτροπή του πολέμου και την συγκρότηση ισχυρού αντιφασιστικού λαικού μετώπου, κρατούμενος στις φυλακές της Κέρκυρας και της ασφάλειας Αθηνών απο τον Σεπτέμβρη του 1936, δεσμώτης του καθεστώτος της 4ης Αυγούστου των Μεταξά – Μανιαδάκη, συντάσει και απευθύνει (31 Οχτώβρη 1940) στον λαό της Ελλάδας το ιστορικό γράμμα του, το παλλαικό πατριωτικό προσκλητήριο ενότητας και αντίστασης, το δικό του, το πραγματικό αντιφασιστικό λαικοδημοκρατικό ΟΧΙ, δίνοντας μέσα απο το δικό του προσκλητήριο το αληθινό πατριωτικό πνεύμα συσπείρωσης και ανάτασης του λαού και μαζί της απελευθερωτικής προοπτικής για την απαλλαγή της χώρας απο την ιμπεριαλιστική εξάρτηση και του εργαζόμενου λαού απο την εκμετάλλευση και την σκλαβιά..
ΠΡΟΣ ΤΟ ΛΑΟ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ
Ο φασισμός του Μουσολίνι χτύπησε την Ελλάδα πισώπλατα, δολοφονικά και ξετσίπωτα με σκοπό να την υποδουλώσει και εξανδραποδίσει. Σήμερα όλοι οι έλληνες παλαίβουμε για τη λευτεριά, την τιμή, την εθνική μας ανεξαρτησία. Η πάλη θα είναι πολύ δύσκολη και πολύ σκληρή. Μα ένα έθνος που θέλει να ζήσει πρέπει να παλαίβει, αψηφώντας τους κινδύνους και τις θυσίες. Ο λαός της Ελλάδας διεξάγει σήμερα έναν πόλεμο εθνικοαπελευθερωτικό, ενάντια στο φασισμό του Μουσολίνι. Δίπλα στο κύριο μέτωπο και Ο ΚΑΘΕ ΒΡΑΧΟΣ, Η ΚΑΘΕ ΡΕΜΑΤΙΑ, ΤΟ ΚΑΘΕ ΧΩΡΙΟ, ΚΑΛΥΒΑ ΜΕ ΚΑΛΥΒΑ, Η ΚΑΘΕ ΠΟΛΗ, ΣΠΙΤΙ ΜΕ ΣΠΙΤΙ, ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΦΡΟΥΡΙΟ ΤΟΥ ΕΘΝΙΚΟΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΤΙΚΟΥ ΑΓΩΝΑ.
Κάθε πράκτορας του φασισμού πρέπει να εξοντωθεί αλύπητα. Στον πόλεμο αυτό που τον διευθύνει η κυβέρνηση Μεταξά, όλοι μας πρέπει να δόσουμε όλες μας τις δυνάμεις, δίχως επιφύλαξη. Έπαθλο για τον εργαζόμενο λαό και επιστέγασμα για το σημερινό του αγώνα, πρέπει να είναι και θα είναι, μια καινούργια Ελλάδα της δουλιάς, της λευτεριάς, λυτρωμένη από κάθε ξενική ιμπεριαλιστική εξάρτηση, μ’ ένα πραγματικά παλλαϊκό πολιτισμό.
Όλοι στον αγώνα, ο καθένας στη θέση του και η νίκη θάναι νίκη της Ελλάδας και του λαού της. Οι εργαζόμενοι όλου του κόσμου στέκουν στο πλευρό μας.
Αθήνα 31 του Οχτώβρη 1940
ΝΙΚΟΣ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗΣ
Γραμματέας της ΚΕ του ΚΚΕ

Τετάρτη 26 Οκτωβρίου 2016

ΕΝΑΚ – ΠΟΡΕΙΑ ΑΡΙΣΤΕΡΗ - ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΦΕΤΕΙΝΗ ΕΠΕΤΕΙΟ ΤΟΥ «ΟΧΙ» – ΝΑ ΤΣΑΚΙΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΦΑΣΙΣΜΟ – ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΗ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΛΑΪΚΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ

Οκτώβρης 2016

Έπαθλο για τον εργαζόμενο λαό και επιστέγασμα για το σημερινό του αγώνα πρέπει να είναι και θα είναι, μια καινούργια Ελλάδα της δουλειάς, της λευτεριάς, λυτρωμένη από κάθε ξενική ιμπεριαλιστική εξάρτηση και από κάθε εκμετάλλευση, μ’ ένα πραγματικά παλλαϊκό πολιτισμό.
Όλοι στον αγώνα, ο καθένας στη θέση του και η νίκη θάναι νίκη της Ελλάδας και του λαού της. Οι εργαζόμενοι όλου του κόσμου στέκουν στο πλευρό μας.
Ν. Ζαχαριάδης – ιστορικό γράμμα 31/10/1940

H φετινή επέτειος του «ΟΧΙ» του Ελληνικού λαού στον ιταλικό φασισμό και στην φασιστική εισβολή – επιδρομή στην Ελλάδα, που εξελίχθηκε σε μια μεγάλη λαϊκή νίκη με αποφασιστική σημασία, έχει ξεχωριστό νόημα και επικαιρότητα.
Έχουν περάσει πάνω από 70 χρόνια από τότε που ο ναζισμός-φασισμός ήττηθηκε στρατιωτικά και όμως τόσες δεκαετίες μετά, σε ολόκληρη την Ευρώπη βιώνουμε συστηματική άνοδο – αναβίωση του φασισμού – ρατσισμού και των “απόψεων” του.
Ο φασισμός δεν ήταν ποτέ ένα τοπικό φαινόμενο που αναπτύχθηκε σε δυο-τρεις χώρες. Ιστορικά, το εργατικό λαικό κίνημα αντιπάλεψε το φασισμό όπου και με όποια μορφή αναπτύχθηκε γιατί ο φασισμός πάντα αποτελούσε εχθρό των εργαζομένων και μηχανισμό για να τους διασπά και να στρέφει τον ένα ενάντια στον άλλο, προς συμφέρον πάντα της αστικής τάξης.
Στη χώρα μας, η εγκληματική ναζι φασιστική συμμορία της «χρυσής αυγής» είναι η σύγχρονη μάσκα του ναζι-φασισμού αλλά όχι και η μοναδική. Η επέτειος του ΟΧΙ στέλνει ξεκάθαρο μήνυμα για την ανάγκη ύπαρξης ισχυρού αντιφασιστικού κινήματος, που θα δρα και θα αποκαλύπτει πειστικά και συγκροτημένα την φασιστική προπαγάνδα, τα ψέματα, τις χυδαίες διαστρεβλώσεις της αλήθειας, τον εγκληματικό ρόλο των ναζι φασιστικών συμμοριών, σαν μακρύ χέρι της κυρίαρχης τάξης ενάντια στο λαό, σαν μακρύ χέρι των ιμπεριαλιστικών κέντρων ενάντια σε χώρες.
Το ιστορικό λαϊκό «ΟΧΙ» στο φασισμό, η εποποιία του ΕΑΜ, έδειξαν ότι ο λαός μπορεί να γίνει ισχυρός, μέσα και στις δυσκολότερες συνθήκες, να παλέψει ενωμένος και να διεκδικήσει την εξουσία.
Η πατριωτική ανάταση του Ελληνικού λαού, η πίστη στην αντίσταση και στη νίκη, η γενική λαϊκή επιθυμία να αποκρουστεί νικηφόρα η εισβολή της φασιστικής Ιταλίας του Μουσολίνι, έδωσαν το αληθινό περιεχόμενο στο ΟΧΙ που επιβεβαιώθηκε – με παλαιική συστράτευση – στα πεδία των μαχών, οδηγώντας το φασιστικό – ναζιστικό άξονα στην πρώτη κρίσιμη στρατιωτική ήττα και ταπείνωση. Μερικούς μήνες αργότερα καθεστωτικοί στρατηγοί θα παρέδειναν «επίσημα» την Ελλάδα στους χιτλερικούς Γερμανούς και θα ξεκινούσε η εποχή της κατοχής και των κατοχικών κυβερνήσεων, των φασιστών δοσίλογων και της ηρωικής εποποιίας της εθνικής αντίστασης.

Δευτέρα 24 Οκτωβρίου 2016

ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΝΑΚ ΣΤΗΝ ΚΕΡΚΥΡΑ - ΓΙΑ ΤΗΝ "ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ" ΤΟ ΘΕΜΑ

Η Ενιαία Αριστερή Κίνηση (ΕΝΑΚ) οργανώνει ανοιχτή συζήτηση στην Κέρκυρα με θέμα "για την πολιτική της κοινωνικής αντίστασης", το Σαββάτο 29/10 και ώρα 8μμ, στο βιβλιοπωλείο ΠΛΟΥΣ.
Τη συζήτηση θα προλογίσουν:
- ΜΑΡΙΟΣ ΑΝΘΗΣ -  στέλεχος της ΕΝΑΚ
- ΜΙΧΑΛΗΣ ΚΙΤΣΩΝΗΣ - συμβασιούχος εργάτης ΟΤΑ
- ΑΛΕΚΟΣ ΚΥΠΡΙΑΝΟΣ - εκπρόσωπος των εργαζομένων στο ΔΣ Νοσοκομείου και στην ΠΟΕΔΗΝ
- ΜΑΡΙΟΣ ΜΑΓΙΟΛΑΔΙΤΗΣ - Πορεία Αριστερή Εκπαιδευτικών
- ΝΙΚΟΣ ΜΑΝΔΥΛΑΣ - αντιπρόεδρος ΔΕ ΕΤΕ / ΔΕΗ.

Παρασκευή 21 Οκτωβρίου 2016

ΥΠΟΝΟΜΕΥΣΗ ΤΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΥ ΕΚΑΒ ΚΑΙ ΤΗΣ ΔΩΡΕΑΝ ΥΓΕΙΑΣ (ΜΕ ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΗ ΤΡΟΠΟΛΟΓΙΑ) – ΚΑΤΑΓΓΕΛΟΥΝ ΟΙ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ ΤΟΥ ΕΚΑΒ – ΣΤΑΣΗ ΕΡΓΑΣΙΑΣ ΚΑΙ ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΕΙΣ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΕΜΠΟΡΕΥΜΑΤΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΥΓΕΙΑΣ

Με 6ωρη στάση εργασίας (από τις 8:00 το πρωί έως τις 14:00 μμ) και κινητοποίηση έξω απο την βουλή με κατέβασμα ασθενοφόρων, οι εργαζόμενοι στο ΕΚΑΒ και συνδικαλιστές της ΠΟΕΔΗΝ διαμαρτύρονται και καταγγέλλουν μεθοδεύσεις ξεπουλήματος των επίγειων και εναέριων μέσων του ΕΚΑΒ σε ιδιωτικές εταιρείες μέσω τροπολογίας του υπουργείου υγείας στη Βουλή. Σε ανακοίνωση που έχει εκδώσει το Σωματείο των εργαζομένων στο ΕΚΑΒ εξηγείται πως «καταγγέλλουμε την κυβέρνηση και το Υπουργείο Υγείας που αντί να φροντίσει να παρέχει τα μέσα που απαιτούνται (ασθενοφόρα – διασώστες) στον Έλληνα πολίτη, καταφεύγει σε τροπολογίες εκτρώματα, καταργώντας στην ουσία το συνταγματικό δικαίωμα του Έλληνα πολίτη για άμεση και δωρεάν πρόσβαση στο Εθνικό Σύστημα Υγείας και εδραιώνοντας τον ιδιώτη, στρώνοντας τον δρόμο σε νεοφιλελεύθερες πολιτικές που άρχισαν με την έναρξη της κρίσης και δεν δείχνουν να τελειώνουν”. Οι εργαζόμενοι διευκρινίζουν και ενημερώνουν τον κόσμο με την ανακοίνωση τους ότι στο νομοσχέδιο του Υπουργείου Εργασίας με τίτλο “Κοινωνική και Αλληλέγγυα οικονομία και ανάπτυξη των φορέων της και άλλες διατάξεις” μπαίνει τροπολογία αντικατάστασης του Αρθ.31 Ν.2072/92, σύμφωνα με την οποία “στο ΕΚΑΒ παρέχεται η δυνατότητα σύναψης συμβάσεων με αεροπορικές ή άλλες εταιρείες μεταφορών για μίσθωση μέσων, ύστερα από έγκριση του υπουργού υγείας, στην περίπτωση που τα δικά του μέσα δεν επαρκούν για την κάλυψη των αναγκών του”.
Ολόκληρη η ανακοίνωση του Σωματείου Εργαζομένων του ΕΚΑΒ έχει ως εξής:

Καταγγέλλουμε την κυβέρνηση και το Υπουργείο Υγείας που αντί να φροντίσει να παρέχει τα μέσα που απαιτούνται (ασθενοφόρα – διασώστες) στον Έλληνα πολίτη, καταφεύγει σε τροπολογίες εκτρώματα, καταργώντας στην ουσία το συνταγματικό δικαίωμα του Έλληνα πολίτη για άμεση και δωρεάν πρόσβαση στο Εθνικό Σύστημα Υγείας και εδραιώνοντας τον ιδιώτη, στρώνοντας τον δρόμο σε νεοφιλελεύθερες πολιτικές που άρχισαν με την έναρξη της κρίσης και δεν δείχνουν να τελειώνουν.
Είναι η ύστατη ώρα στην οποία οφείλουμε να υψώσουμε το ανάστημα μας, όχι μόνο ως συνδικαλιστές αλλά ως πολίτες και κοινωνία, μιας και τίθεται σε αμφισβήτηση η δωρεάν πρόσβαση στις υπηρεσίες υγείας.
Στο Νομοσχέδιο του Υπουργείου Εργασίας «Κοινωνική και Αλληλέγγυα οικονομία και ανάπτυξη των φορέων της και άλλες διατάξεις» προτείνεται τροπολογία-σφήνα ως αντικατάσταση του Αρθ.31 Ν.2072/92, σύμφωνα με την οποία «Στο ΕΚΑΒ παρέχεται η δυνατότητα σύναψης συμβάσεων με αεροπορικές ή άλλες εταιρείες μεταφορών για μίσθωση μέσων, ύστερα από έγκριση του υπουργού υγείας, στην περίπτωση που τα δικά του μέσα δεν επαρκούν για την κάλυψη των αναγκών του».
Είναι προφανές ότι η συγκεκριμένη τροπολογία αποσκοπεί αποκλειστικά και μόνο στην θεσμοθέτηση της λειτουργίας του ΕΚΑΒ με μισθωμένα ασθενοφόρα ή και μισθωμένο προσωπικό από ιδιωτικές εταιρείες. Η αναφορά στο κείμενο «αεροπορικών» ή «άλλων εταιρειών μεταφορών» γίνεται σκοπίμως και προς συγκάλυψη του πραγματικού σκοπού που εξυπηρετεί η τροπολογία που είναι αποκλειστικά και μόνο η σταδιακή αντικατάσταση του στόλου του ΕΚΑΒ με ιδιωτικά ασθενοφόρα και η εξυπηρέτηση ιδιωτικών συμφερόντων.
Συνεπώς, η προτεινομένη τροπολογία αποτελεί αποφασιστικό βήμα για την αποδόμηση του δημόσιου χαρακτήρα του ΕΚΑΒ και την παράδοση της επείγουσας προνοσοκομειακής περίθαλψης των Ελλήνων πολιτών σε ιδιωτικά επιχειρηματικά συμφέροντα.
Καλούμε όλους τους εργαζόμενους στην Γενική Συνέλευση που θα πραγματοποιηθεί αύριο το πρωί στις 08:00 στο αμφιθέατρο της κεντρικής υπηρεσίας του ΕΚΑΒ για να ανατρέψουμε τα σχέδια του Υπουργείου και της Κυβέρνησης για ιδιωτικοποίηση του ΕΚΑΒ.
Όχι στην εμπορευματοποίηση της Υγείας – Να αποσυρθεί εδώ και τώρα η “Ντροπολογία”. (ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΑ "ΝΕΑ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ")

Δευτέρα 17 Οκτωβρίου 2016

ΣΥΓΚΛΙΣΗ ΚΑΙ ΣΥΝΤΟΝΙΣΜΟΣ ΕΕ – ΔΝΤ – ΓΙΑ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΣΤΗΝ ΛΗΣΤΕΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ – ΑΓΩΝΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΕΞΑΡΤΗΣΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΟΛΟΣΧΕΡΗ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΕΞΟΝΤΩΣΗ – ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ ΚΑΙ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

(ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ "ΝΕΑ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ") - Ενώ μπροστά στην χώρα και την κυβέρνηση βρίσκεται η δεύτερη ιμπεριαλιστική επιθεώρηση – αξιολόγηση και δρομολόγηση στα “καθήκοντα” και τα προαπαιτούμενα του τρίτου μνημονίου, που αποτελούν μια ακόμα τεράστια επίθεση στον εργαζόμενο λαό, στις εργατικές κοινωνικές κατακτήσεις του και όχι μόνο, ενώ τα θέματα της πρώτης κατοικίας έρχονται και πάλι στο προσκήνιο με τρόπο ανησυχητικό, τα νέα που έρχονται απο το κρίσιμο κυβερνητικό μέτωπο των “διευθετήσεων” του λεγόμενου δημόσιου χρέους, δηλαδή του αστικού χρέους, δεν είναι ευχάριστα, ούτε ιδιαίτερα αισιόδοξα. Τα δύο εμπλεκόμενα ιμπεριαλιστικά κέντρα (ΕΕ – Γερμανία και ΔΝΤ – ΗΠΑ) συνεχίζουν συντονισμένα και μεθοδικά μια πολιτική που βυθίζει ολοένα και περισσότερο την χώρα μας στην εξάρτηση και στην καταλήστευση της απο τους πολυεθνικούς ομίλους, μια συντονισμένη πολιτική που στοχεύει στην ακόμα βαθύτερη εξόντωση του εργαζόμενου κόσμου της χώρας, τόσο σε σχέση με το βιοτικό επίπεδο, όσο και αναφορικά με τις όποιες εναπομείνασες θεμελιωμένες εργατικές κατακτήσεις, που τα δύο κέντρα πλήρως συγκλίνουν ότι πρέπει να σαρωθούν στο όνομα της “ανταγωνιστικότητας” της οικονομίας και της “βιωσιμότητας” των προγραμμάτων ληστείας που έχουν επιβάλλει στην χώρα, σε συνεργασία με την ξεπουλημένη – εθελόδουλη αστική τάξη, το ευρύτατο εγχώριο ευρωζωνικό μπλοκ εξουσίας και φυσικά (και) την κυβέρνηση Τσίπρα. Καθώς το τοπίο ξεκαθαρίζει, τουλάχιστον για όσουν θέλουν να βλέπουν καθαρά, γίνεται σαφές πως τα δύο ιμπεριαλιστικά κέντρα, πέρα απο τις όποιες γενικότερες και ειδικότερες αντιθέσεις έχουν, στην φάση αυτή διαμορφώνουν και αναδιαμορφώνουν την “στέρεη βάση” σύγκλισης τους σχετικά με τα “ελληνικά ζητήματα”. Οι δηλώσεις του Β. Σόιμπλε στην εφημερίδα Genaral Anzeiger της Βόννης, μετά το το ταξίδι του στις ΗΠΑ – Ουάσιγκτον, είναι χαρακτηριστικές και παραθέτουμε κάποια σημεία τους . “Ας πάρουμε ως παράδειγμα την ανάπτυξη στην Ισπανία. Η Ιταλία θα έχει θετική εξέλιξη στην οικονομία. Οι ‘Ελληνες κάνουν, επίσης, πρόοδο, δεν θα πρέπει όμως να πιστέψουν ότι μπορούν να σταματήσουν τις συμφωνηθείσες μεταρρυθμίσεις” λέει ο γερμανός υπουργός οικονομικών, ενώ μιλά για “παρεξήγηση” σχετικά για σύγκρουση του με το ΔΝΤ και διευκρινίζει “Το ΔΝΤ αμφιβάλλει -και αυτό δεν είναι νέο- ότι η Ελλάδα θα εφαρμόσει, αυτά για τα οποία έχει δεσμευτεί και ότι αυτό αρκεί ώστε να βαδίσει η χώρα προς ένα διαρκές μονοπάτι ανάπτυξης. Οι ‘Ελληνες αντίθετα επαναλαμβάνουν: θα τα καταφέρουμε. Γι’ αυτό και την άνοιξη συμφωνήσαμε, η Αθήνα να λάβει πρόσθετα μέτρα, εάν επαληθευτεί η απαισιοδοξία του ΔΝΤ. Αυτό, το υπενθύμισα ξανά στον ‘Ελληνα ομόλογό μου στο Eurogroup της Δευτέρας”… Και αναφορικά με το “χρέος” δήλωσε: “Θα διεκπεραιώσουμε το τρίτo πρόγραμμα έως το τέλος του 2018 και τότε θα αποφασίσουμε τι είναι ενδεχομένως ακόμα αναγκαίο. Εάν μιλάμε τώρα για ελαφρύνσεις του χρέους, αποδυναμώνεται η διάθεση για μεταρρυθμίσεις. Το πρόβλημα της Ελλάδας δεν είναι τα χρέος, αλλά η αδυναμία της διοίκησης και η ανεπαρκής ανταγωνιστικότητά της. Αυτά πρέπει να αντιμετωπιστούν”..

Πέμπτη 13 Οκτωβρίου 2016

Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΟΥ ΝΤΑΡΙΟ ΦΟ – ΜΙΑ ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΑΠΩΛΕΙΑ (απο τα ΝΕΑ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ)

Μια μεγάλη προσωπικότητα της τέχνης, πολυτάλαντη – αυτοτελής – ανατρεπτική και αντισυμβάτική, ο Ιταλός θεατρικός συγγραφέας – σκηνοθέτης, σκηνογράφος, ηθοποιός, συνθέτης και λογοτέχνης Ντάριο Φο, πέθανε σε ηλικία 90 ετών. Πνευμονία η αιτία του θανάτου του, άλλωστε λόγω προβλημάτων στους πνεύμονες, τις τελευταίες δύο εβδομάδες βρίσκονταν στο νοσοκομείο Σάκο του Μιλάνου. Ο Ντάριο Φο ξεδίπλωσε την τεράστια και μακρόχρονη προσφορά του στην τέχνη, βασισμένος στις αρχές και αντιλήψεις του, αυτές του αντιφασισμού, της αλληλεγγύης, της πολιτικής και κοινωνικής δράσης. Στα χρόνια της δικτατορίας στην Ελλάδα, ο Ντάριο Φο ανέπτυξε έντονη δράση υποστήριξης του αγώνα των ελλήνων αντιφασιστών κατά της χούντας. Να επισημάνουμε επίσης την συνεργασία του και με το Θέατρο Τέχνης του Κάρολο Κουν, που στα 1974 – 75 ανέβασε πρώτο στην Ελλάδα το έργο “Ισαβέλα τρεις καραβέλλες και ένας παραμυθάς”.
Ο Ντάριο Φο που γεννήθηκε στις 24 Μαρτίου 1926 έχει ένα πλούσιο βιογραφικό. Μερικά στοιχεία του βιογραφικού του (πηγή ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ) δείχνουν την εικόνα της μεγάλης παρουσίας του.
“Γεννήθηκε στο Λεγκιούνο-Σαντζιάνο, στην επαρχία του Βαρέζε, κοντά στην ανατολική πλευρά της Λάγκο Ματζιόρε. Ο πατέρας του Φελίτσε ήταν διευθυντής των ιταλικών σιδηροδρόμων και η οικογένεια άλλαζε συχνά κατοικία λόγω των μεταθέσεων του. Ο Φελίτσε ήταν επίσης ερασιτέχνης ηθοποιός και σοσιαλιστής. Ο Ντάριο έμαθε την τέχνη της διήγησης απ’ την γιαγιά του και από Λομβαρδούς ψαράδες και φυσητές γυαλιού.
Το 1940, μετακόμισε στο Μιλάνο για να σπουδάσει αρχιτεκτονική στη Brera Art Academy, αλλά ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος τού χάλασε τα σχέδια. Η οικογένειά του πήρε μέρος στην αντιφασιστικό αγώνα και λέγεται πως βοηθούσε τον πατέρα του να φυγαδεύει πρόσφυγες και στρατιώτες των Συμμάχων στην Ελβετία. Κοντά στο τέλος του πολέμου, ο Φο στρατολογήθηκε στο στρατό της Δημοκρατίας του Σαλό, αλλά δραπέτευσε και κατάφερε να κρυφτεί για το υπόλοιπο του πολέμου.
Μετά τον πόλεμο, συνέχισε τις σπουδές αρχιτεκτονικής στο Μιλάνο. Εκεί αναμείχθηκε με τα λεγόμενα μικρά θέατρα {teatri piccoli), στα οποία άρχισε να παρουσιάζει τους αυτοσχέδιους μονολόγους του. Το 1950 άρχισε να εργάζεται στο θέατρο του Φράνκο Παρέντι, και σταδιακά εγκατέλειψε την εργασία του ως βοηθός αρχιτέκτονα.
Το 1951 ο Φο συναντάει τη Φράνκα Ράμε, γόνο θεατρικής οικογένειας, όταν δούλευαν μαζί στην παραγωγή της επιθεώρησης Εφτά ημέρες στο Μιλάνο. Μετά από λίγο καιρό, αρραβωνιάστηκαν. Τον ίδιο χρόνο προσκλήθηκε να παρουσιάσει τη ραδιοφωνική εκπομπή Κοκορίκο στη RAI, το εθνικό ραδιόφωνο της Ιταλίας. Έκανε 18 σατιρικούς μονολόγους όπου μετέτρεπε βιβλικές ιστορίες σε πολιτική σάτιρα. Οι αρχές, σκανδαλισμένες, ακύρωσαν την εκπομπή.
Το 1953 γράφει και σκηνοθετεί το σατιρικό έργο Δάχτυλο στο μάτι (Il dito nell’occhio). Μετά από αρχική επιτυχία, η κυβέρνηση και η εκκλησία αντιδρούν και εν συνεχεία η θεατρική ομάδα με δυσκολία έβρισκε θέατρο όπου μπορούσε να παίξει. Παρ’ όλα αυτά, το έργο έτυχε θερμής υποδοχής απ’ το κοινό.
Η Φράνκα Ράμε και ο Ντάριο Φο παντρεύτηκαν στις 24 Ιουνίου 1954. Ο Φο δούλευε στο Μικρό Θέατρο (Piccolo Teatro) στο Μιλάνο και παρόλο που η σάτιρά του υπέφερε όλο και πιο πολύ απ’ τη λογοκρισία, συνέχιζε να παραμένει δημοφιλής.
Το 1955 ο Φο και η Ράμε δούλεψαν σε κινηματογραφικές παραγωγές στη Ρώμη. Ο Φο έγινε σεναριογράφος και δούλεψε σε πολλές παραγωγές, συμπεριλαμβανομένων και μερικών του Ντίνο ντε Λαουρέντις. Ο γιος τους Τζάκοπο, γεννήθηκε στις 31 Μαρτίου του ίδιου έτους. Η Ράμε δούλευε στο Τέατρο Στάμπιλε στο Μπολτσάνο. Το 1956 ο Φο κι η Ράμε έπαιξαν μαζί στην ταινία του Κάρλο Λιτσάνι, Ο περίεργος (Lo svitato). Κι άλλες ταινίες ακολούθησαν.
Το 1959 γυρίζουν στο Μιλάνο και ιδρύουν τη θεατρική ομάδα Ντάριο Φο—Φράνκα Ράμε. Ο Φο έγραφε σενάρια, έπαιζε, σκηνοθετούσε, και σχεδίαζε τα κουστούμια και τα σκηνικά. Η Ράμε ανάλαβε τις διοικητικές δουλειές. Η ομάδα έκανε πρεμιέρα στο Μικρό Θέατρο και μετά άρχισε, για πρώτη φορά, τις ετήσιες τουρνέ της σ’ ολόκληρη την Ιταλία.
Το 1960 κερδίζουν την εθνική αναγνώριση με το Οι Αρχάγγελοι δεν Παίζουν Φλίπερ στο θέατρο Οντεόν του Μιλάνο. Κι άλλες επιτυχίες ακολουθούν. Το 1961 τα θεατρικά έργα του αρχίζουν να παίζονται σε Σουηδία και Πολωνία.
Το 1962 γράφει και σκηνοθετεί την εκπομπή Καντσονίσιμα στη RAI. Ο Φο χρησιμοποιεί το σόου για να περιγράψει τη ζωή των απλών ανθρώπων και γρήγορα γίνεται επιτυχία. Ένα επεισόδιο για ένα δημοσιογράφο που σκοτώθηκε απ’ τη Μαφία ενόχλησε τους πολιτικούς που είχε ως συνέπεια ο Φο και η Ράμε να λάβουν απειλές κατά της ζωής τους και να μπουν κάτω από αστυνομική προστασία. Φεύγουν απ’ την εκπομπή όταν η RAI αρχίζει να λογοκρίνει το πρόγραμμα. Η ιταλική ένωση ηθοποιών καλεί τα μέλη της να αρνηθούν να τους αντικαταστήσουν. Απαγορεύεται η εμφάνισή τους στη RAI για τα επόμενα 15 χρόνια. Συνεχίζουν να παίζουν στο Οντεόν.
Το 1962 το έργο τους για τον Χριστόφορο Κολόμβο ενοχλεί ακροδεξιές ομάδες και προκαλεί βίαιες επιθέσεις. Το ιταλικό κομμουνιστικό κόμμα τούς προμηθεύει σωματοφύλακες.
Το La Signora e da buttare (1967) είχε σχόλια για τον πόλεμο του Βιετνάμ, τον Λη Χάρβεϊ Όσβαλντ και τη δολοφονία του Κένεντι. Η κυβέρνηση των ΗΠΑ το θεώρησε ασέβεια προς τον πρόεδρο Τζόνσον, και ο Φο δεν μπορούσε να βγάλει αμερικανική βίζα για πολλά χρόνια μετά.
Ο Φο έγινε διεθνώς διάσημος όταν το έργο του Οι Αρχάγγελοι δεν Παίζουν Φλίπερ παίχτηκε στο Ζάγκρεμπ (τότε στη Γιουγκοσλαβία).
Το 1968 ο Φο και η Ράμε ιδρύουν την θεατρική κολλεκτίβα Νέα Σκηνή (Associazione Nuova Scena) με κινούμενες σκηνές θεάτρου. Στο Μιλάνο μετέτρεψαν ένα εγκαταλελειμμένο εργοστάσιο σε θέατρο. . Απευθύνθηκαν στο ΚΚΙ για βοήθεια και πρόσβαση σε δημοτικά κέντρα και εργατικές ενώσεις. Τον Οκτώβριο του 1968 έκαναν περιοδεία με το τελευταίο έργο του Φο Grande pantomime con bandiere e pupazzi piccolo I medi ( Μεγάλη Παντομίμα με Σημαίες και Μικρές και Μεσαίες Μαριονέτες), αρχίζοντας από την Τσεζένα. Το έργο, που διαθέτει μάσκες αντί για χαρακτήρες – που αντιπροσωπεύουν το Κεφάλαιο, τη Βιομηχανική Συνομοσπονδία, τη Μεγαλοοικονομία, την Εκκλησία, το Λαό, Επαναστάτες και Αγρότες – ανάμεσά τους μια γιγαντιαία μαριονέτα, που αντιπροσωπεύει το φασισμό, που γεννά τους εκπροσώπους της Εκκλησίας, της μοναρχίας του Στρατού και της Βιομηχανίας.
Ο Ντάριο Φο αφαίρεσε τα δικαιώματα που απαιτούνταν για να παιχτούν τα έργα του στην Τσεχοσλοβακία μετά την συντριβή της Άνοιξης της Πράγας από δυνάμεις της συνθήκης της Βαρσοβίας σαν διαμαρτυρία, και αρνήθηκε να δεχτεί τη λογοκρισία που απαιτούσαν οι Σοβιετικοί λογοκριτές. Οι παραγωγές έργων του στο Ανατολικό μπλοκ σταμάτησαν.
Το 1969 παρουσίασε για πρώτη φορά το Μίστερο Μπούφο, ένα θεατρικό έργο μονολόγων βασισμένο στη μείξη μεσαιωνικών έργων και τοπικών προβλημάτων. Είχε επιτυχία και έκανε 5.000 παραστάσεις ακόμα και σε γήπεδα. Ο Μίστερο Μπούφο επηρέασε πολλούς νέους ηθοποιούς και συγγραφείς: μπορεί να θεωρηθεί σαν η ιδρυτική στιγμή αυτού που οι Ιταλοί αποκαλούν αφηγηματικό θέατρο teatro di narrazione, ένα είδος θεάτρου στο οποίο δεν υπάρχουν ηθοποιοί που παίζουν ένα δραματικό ρόλο, ένα θέατρο παρόμοιο με το λαϊκό παραμύθι. Οι πιο διάσημοι Ιταλοί παραμυθάδες είναι οι Μάρκο Παολίνι, Λάουρα Κουρίνο, Ασάνιο Σελεστίνι, Ντάβιντε Ένια και Αντρέα Κοζεντίνο.
Το 1970 ο Φο και η Ράμε άφησαν τη Νέα Σκηνή λόγω πολιτικών διαφορών. Ξεκίνησαν την τρίτη τους θεατρική ομάδα, Collettivo Teatrale La Comune.
Παρήγαγαν έργα (βασισμένα στον αυτοσχεδιασμό) για τα σύγχρονα προβλήματα με πολλές αναθεωρήσεις. Ο Τυχαίος Θάνατος ενός Αναρχικού (1970) ασκούσε κριτική στην κατάχρηση εξουσίας του συστήματος δικαιοσύνης. Ο Φο το έγραψε μετά από μια τρομοκρατική επίθεση από ακροδεξιούς στην Εθνική Αγροτική Τράπεζα (Banca Nazionale dell’Agricoltura) στο Μιλάνο. Το Φενταγίν (1971 ήταν ένα θεατρικό έργο για την ασταθή κατάσταση στα παλαιστινιακά εδάφη και οι ηθοποιοί αποτελούνταν από πραγματικά στελέχη της PLO. Από το 1971 ως το 1985, η θεατρική ομάδα δώρισε μέρος των εισπράξεών της για την υποστήριξη απεργιών του ιταλικών συνδικαλιστικών οργανώσεων.
Το 1973 η ομάδα μετακομίζει στο Σινεμά Ροσίνι στο Μιλάνο. Όταν ο Φο άσκησε κριτική στην αστυνομία σε ένα από τα έργα του, ακολούθησαν αστυνομικές επιδρομές και η λογοκρισία αυξήθηκε. Στις 8 Μαρτίου, μια νεοφασιστική ομάδα απήγαγε τη Φράνκα Ράμε, βασανίζοντάς την και βιάζοντας την. Η Ράμε επέστρεψε στη σκηνή μετά από δύο μήνες με νέους αντιφασιστικούς μονολόγους.
Αργότερα τον ίδιο χρόνο, η ομάδα κατέλαβε ένα εγκαταλελειμμένο εμπορικό κτίριο στο κέντρο του Μιλάνο και το ονόμασε Παλατάκι Liberty (Ελευθερία) (Palazzina Liberty). Άνοιξαν το Σεπτέμβρη με το Λαϊκός Πόλεμος στη Χιλή (Guerra di popolo in Cile), ένα έργο για μια εξέγερση ενάντια στην χιλιανή στρατοκρατική κυβέρνηση. Γράφτηκε μετά το θάνατο του Σαλβαδόρ Αγιέντε. Ο Φο συνελήφθη όταν προσπάθησε να αποτρέψει την αστυνομία να σταματήσει την παράσταση. Το έργο του Δεν πληρώνω! Δεν πληρώνω! 1974 ήταν μια φάρσα για το κίνημα αυτοδιαχείρισης όπου γυναίκες (και άντρες) έπαιρναν ότι ήθελαν από την αγορά, πληρώνοντας μόνο ότι μπορούσαν. Το 1975 έγραψε το Φανφάνι ράπιτο (Fanfani rapito) προς υποστήριξη ενός δημοψηφίσματος υπέρ της νομιμοποίησης της έκτρωσης. Τον ίδιο χρόνο αυτός και η Ράμε επισκέφτηκαν την Κίνα. Το 1975 ο Φο προτάθηκε για το βραβείο Νόμπελ για πρώτη φορά.
Το 1976 ο νέος διευθυντής της RAI προσκαλεί το Φο να κάνει ένα καινούριο πρόγραμμα, Το Θέατρο του Ντάριο (Il Teatro di Dario). Εντούτοις, όταν η δεύτερη έκδοση του Μίστερο Μπούφο παρουσιάζεται στην τηλεόραση το 1977, το Βατικανό το θεωρεί “βλάσφημο” και οι Ιταλοί ακροδεξιοί άρχισαν να γκρινιάζουν ξανά. Παρ’ όλα αυτά, η Φράνκα Ράμε, έλαβε το βραβείο IDI σαν η καλύτερη τηλεοπτική ηθοποιός.
Το 1978 ο Φο κάνει την τρίτη έκδοση του Μίστερο Μπούφο. Ξαναγράφει και σκηνοθετεί το Η Ιστορία ενός Στρατιώτη (La storia di un soldato), βασισμένο σε μια όπερα του Στραβίνσκι. Αργότερα διασκευάζει, επίσης, όπερες του Ροσίνι. Γράφει κι ένα έργο για το θάνατο του Άλντο Μόρο, το οποίο ποτέ δεν παίχτηκε δημόσια.
Το 1980 ο Φο και η οικογένεια του βρίσκουν ένα νέο καταφύγιο, το Ελεύθερο Πανεπιστήμιο του Αλκατράζ (Libera Universita di Alcatraz), στους λόφους κοντά στο Γκούμπιο και την Περούτζια. Αγόρασαν την κοιλάδα κομμάτι-κομμάτι. Το “καταφύγιο”, επί του παρόντος, το διαχειρίζεται ο Τζάκοπο Φο.
Το 1981 το America Repertory Theater του Κέιμπριτζ προσκάλεσε τον Φο να πάρει μέρος στο Φεστιβάλ Ιταλικού Θεάτρου στη Νέα Υόρκη. Το υπουργείο εξωτερικών των ΗΠΑ αρχικά αρνήθηκε να του παραχωρήσει βίζα αλλά αργότερα, το 1984, συμφώνησε να του δώσει μία για 6 μέρες μετά από διαμαρτυρίες Αμερικανών συγγραφέων. Το 1985 τους παραχωρήθηκε ακόμη μία και έπαιξαν στο πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ, στο θέατρο του πανεπιστημίου του Νιού Χέιβεν, στο Κέντρο του Κένεντι στην Ουάσινγκτον, στο Θέατρο των Εθνών στη Βαλτιμόρη και στο θέατρο Τζόυς της Νέας Υόρκης.
Το 1989 έγραψε Γράμμα απ’ την Κίνα (Lettera dalla Cina) σε διαμαρτυρία για τη σφαγή στην πλατεία Τιενανμέν. Τον ίδιο χρόνο ήταν ο πρώτος Ιταλός που σκηνοθέτησε στην Κομεντί Φρανσέζ (Comedie Francaise).
Το 1981 πήρε το βραβείο Σόννινγκ απ’ το πανεπιστήμιο της Κοπεγχάγης, το 1985 το βραβείο Premio Eduardo, το 1986 το βραβείο Όμπι στην Νέα Υόρκη και το 1987 το βραβείο Agro Dolce. Στις 9 Οκτωβρίου του 1997 τού απενεμήθη το βραβείο Νόμπελ λογοτεχνίας.
Στις 17 Ιουλίου του 1995, ο Φο έπαθε ένα εγκεφαλικό επεισόδιο και έχασε σχεδόν όλη την όρασή του. Η Ράμε τον αντικατέστησε στις παραγωγές για ένα διάστημα. Ο Φο ανένηψε σε ένα χρόνο.
Στα έργα του έχει ασκήσει κριτική, μεταξύ των άλλων, στην πολιτική της Καθολικής εκκλησίας για τις αμβλώσεις, τις πολιτικές δολοφονίες, το οργανωμένο έγκλημα, την πολιτική διαφθορά και το Μεσανατολικό. Τα έργα του συχνά βασίζονται στον αυτοσχεδιασμό, στο ύφος της commedia dell’arte. Τα έργα του έχουν μεταφραστεί σε 30 γλώσσες.
Το 2006, ο Φο έκανε μια αποτυχημένη προσπάθεια να εκλεγεί δήμαρχος του Μιλάνο, την πιο σημαντική, οικονομικά πόλη της Ιταλίας. Ο Φο, που πήρε πάνω απ’ το 20% των ψήφων, υποστηριζόταν από την Κομμουνιστική Επανίδρυση.”
Εργογραφία
Δάχτυλο στο μάτι (Il dito nell’occhio, 1953)
Οι Αρχάγγελοι δεν Παίζουν Φλίπερ (Gli arcangeli non giocano a flipper, 1959)
Είχε δυο Πιστόλια (με Άσπρα και Μαύρα Μάτια) (Aveva due pistole dagli occhi bianchi e neri, 1960)
Αυτός που Κλέβει ένα Πόδι Έχει Τύχη στην Αγάπη (Chi ruba un piede è fortunato in amore, 1961
H Mεγάλη Παντομίμα (΄΄Grande pantomime con bandiere e pupazzi piccolo I medi΄΄), 1968
Μίστερο Μπούφο (Mistero Buffo, 1969)
Ο Εργάτης Ξέρει 300 Λέξεις το Αφεντικό 1000, Γι’ αυτό Είναι Αφεντικό (L’operaio conosce 300 parole il padrone 1000 per queato lui e il padrone, 1969)
Ο Τυχαίος Θάνατος ενός Αναρχικού (Morte accidentale di un anarchico, 1970)
Φενταγίν (Fedayin, 1971)
Δεν Πληρώνω! Δεν Πληρώνω! (Non si paga, non si paga!, 1974)
Η Μαριχουάνα της Μαμάς Είναι πιο Γλυκιά (La marijuana della mamma è la piu bella, 1976)
Όλο Σπίτι, Κρεβάτι κι Εκκλησία (Tutti casa letto e chiesa, 1977)
Η Ιστορία μιας Τίγρης κι Άλλες Ιστορίες (Storia della tigre et altre storie, 1978)
Η Όπερα του Ζητιάνου, (L’opera dello sghignazzo, 1981)
Μια Μάνα (Una madre, 1982)
Το Ανοιχτό Ζευγάρι (Coppio aperta, 1983)
Ελισάβετ: Γυναίκα Κατά Λάθος (Quasi per caso una donna: Elisabetta, 1984)
Το Ημερολόγιο της Εύας (Diario di Eva, 1984)
Ένας Ήταν Γυμνός κι ο Άλλος Φόραγε Φράκο (L´uomo nudo e l´uomo in frak, 1985)
Ο Πάπας και η Μάγισσα (Il papa e la strega, 1989)
Ο Ανώμαλος Δικέφαλος (L’anomalo Bicefalo, 2003)

Τετάρτη 12 Οκτωβρίου 2016

12 ΟΚΤΩΒΡΗ 1944 – ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ – Ο ΛΑΟΣ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΜΕ ΤΑ ΕΑΜΙΚΑ ΛΑΒΑΡΑ ΤΗΣ ΛΑΟΚΡΑΤΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑΣ (απο τα "Νέα του Αγώνα")

Δώδεκα Οκτώβρη 1944, τα εναπομείνοντα τμήματα του χιτλερικού στρατού δίνουν τα τελευταία χτυπήματα στην Αθήνα και στον αγωνιζόμενο λαό της, κατεβάζουν την ναζιστική σημαία τους απο την Ακρόπολη και φεύγουν.. Ο λαός πανηγυρίζει στους δρόμους την λευτεριά, με τις σημαίες της εθνικής αντίστασης, με τα λάβαρα του ΕΑΜ, του ΕΛΑΣ, της ΕΠΟΝ, αξιώνει την παραδειγματική τιμωρία των συνεργατών του κατακτητή, των προδοτών – των γερμανοφορεμένων εθνικιστών ναζιφασιστών – βασανιστών, αξιώνει την πραγμάτωση του αγώνα, την πραγματική Εθνική Ανεξαρτησία, την λαική κοινωνική δικαιοσύνη, την Λαοκρατία.. Οι χιτλερικοί Γερμανοί φεύγουν, οι Εγγλέζοι αποικιοκράτες ιμπεριαλιστές επιστρέφουν στην “χώρα τους” και πάλι, “αν χρειαστεί σαν κατακτητές” για να θυμηθούμε και τις εντολές του Τσώρτσιλ. Μαζί τους οι εγγλέζοι φέρνουν τους δικούς τους ανθρώπους, φέρνουν τον ματωβαμένο Δεκέμβρη του 44, την βία, την τρομοκρατία, τον διωγμό της εθνικής αντίστασης και των αντιστασιακών.. Ακολουθεί η Βάρκιζα, η αναστύλωση του προτεκτοράτου, βασισμένη στα γνωστά παλιά υλικά της μοναρχίας και ενισχυμένη απο κάθε είδους συνεργάτες, μαυραγορίτες και γερμανοφορεμένους της κατοχής, οι νέοι διωγμοί, οι νέες εξορίες και φυλακίσεις, το δολοφονικό όργιο των τρομοκρατικών φασιστο συμμοριών στην ύπαιθρο και σε ολόκληρη την χώρα.. Η λαική βούληση δολοφονείται, στραγγαλίζεται – και η νέα αντίσταση του Δημοκρατικού Στρατού της Ελλάδας έρχεται σαν η μόνη δυνατότητα της καταδιωγμένης εθνικής αντίστασης να αμυνθεί και να σηκώσει περήφανα το λάβαρο της αξιοπρέπειας, της Ανεξαρτησίας και της Λαοκρατίας, αυτό το λάβαρο – “το βαμμένο μες το αίμα του λαού”..

Δευτέρα 10 Οκτωβρίου 2016

ΔΥΝΑΜΩΝΟΥΝ ΤΗΝ ΦΩΤΙΑ ΣΤΟ ΤΗΓΑΝΙ – ΤΑ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΑ ΚΕΝΤΡΑ (αναδημοσίευση απο τα ΝΕΑ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ)

Συνεχίζεται το τηγάνισμα των ιμπεριαλιστικών κέντρων πρός την χώρα μας, καθώς μάλιστα δυναμώνουν την φωτιά. Ενώ ο Ευκλείδης Τσακαλώτος και οι συνοδοί του επέστρεψαν απο την σύνοδο του ΔΝΤ που έγινε στην αμερικανική πρωτεύουσα, χωρίς κάποιο “ευχάριστο νέο” σχετικά με το ζήτημα του λεγόμενου χρέους, οι παράγοντες των ιμπεριαλιστικών κέντρων συνεχίζουν στην διαδικασία των αντιφατικών δηλώσεων, των διαρροών και των δημοσιευμάτων.. Το ΔΝΤ φαίνεται πως διέψευσε, τουλάχιστον σε αυτή τη φάση των εξελίξεων, το δημοσίευμα του Reuters (που αναφέρθηκαν και τα ΝΕΑ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ χθες) για απόσυρση του απο το ελληνικό πρόγραμμα και συμμετοχή με συμβουλευτικό συντονιστικό ρόλο, με δήλωση του Τζέρι Ράις που λέει πως “παραμένουμε πλήρως προσηλωμένοι με στόχο την επίτευξη συμφωνίας επί ενός προγράμματος που θα μπορεί να υποστηρίξει το Ταμείο μέσω μίας νέας διευθέτησης.. Στο πλαίσιο αυτό, μία αποστολή του ΔΝΤ θα επισκεφθεί σύντομα την Αθήνα”. Απο την γερμανική πλευρά, δηλαδή την πλευρά της ΕΕ, ο Σόιμπλε κλιμακώνει τις αναφορές και τις δηλώσεις για το “μη επείγον” του “ελληνικού χρέους” και για “αναμονή στο 2018 και μετά” θέτοντας επιπλέον και ζήτημα μη επαρκούς υλοποίησης των προαπαιτουμένων της πρώτης αξιολόγησης – επιθεώρησης των ιμπεριαλιστών, που αφορά την γνωστή υπόθεση της εκταμίευσης των 2,8 δις ευρώ, κάτι που όμως θα ξεκαθαριστεί άμεσα, στην σημερινή συνεδρίαση του euro group. Ολοένα και περισσότερο γίνεται ξεκάθαρο και ευρύτερα κατανοητό, πως μόνο με ένα μαζικό κίνημα ενάντια στην εξάρτηση και την εργατική κοινωνική εξαθλίωση, με ένα μαζικό κίνημα εθνικής ανεξαρτησίας – εργατικής λαικής απελευθέρωσης μπορεί η χώρα να χαράξει προοπτικές. Στον φαύλο κύκλο της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης και της αστικής κυριαρχίας, ελπιδοφόρες προοπτικές για τον ελληνικό λαό δεν υπάρχουν.

Κυριακή 9 Οκτωβρίου 2016

ΣΕ ΝΕΟ ΡΟΛΟ ΤΟ ΔΝΤ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ – ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΟ REUTERS - ΣΚΛΗΡΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΣΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΘΝΙΚΗΣ ΕΞΑΡΤΗΣΗΣ ΚΑΙ ΛΑΙΚΗΣ ΕΞΟΝΤΩΣΗΣ – ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ ΚΑΙ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΛΑΙΚΗ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ – ΛΑΙΚΟΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ Η ΜΟΝΗ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ

Τα ιμπεριαλιστικά κέντρα ΗΠΑ και ΕΕ συνεχίζουν, εξελίσσουν και κλιμακώνουν τις πολιτικές της εξάρτησης – εκμετάλλευσης και καταλήστευσης της χώρας μας, με την πλήρη συνεργασία της ντόπιας ξεπουλημένης αστικής τάξης, του εγχώριου πολυπλόκαμου μπλοκ εξουσίας συνολικά και – φυσικά – της κυβέρνησης Τσίπρα. Σύμφωνα με το Reuters αναζητείται ένας νέος ρόλος για το ΔΝΤ στο πλαίσιο των “προγραμμάτων διάσωσης” της Ελλάδας, που τον προσδιορίζουν σαν “συμβουλευτικό” και όχι οικονομικής συμμετοχής, σίγουρα όμως ισχυρά παρών.. Με βάση το διεθνές πρακτορείο, ο ακριβής ρόλος του ΔΝΤ στην χώρα μας δεν έχει ακόμα ξεκαθαρίσει αλλά θα μπορούσε π.χ να αναλάβει τον σχεδιασμό και τον συντονισμό της ΕΕ και της Ελλάδας αναφορικά με προτεινόμενες συμφωνίες και διαπραγματευτικά έγγραφα.. Σύμφωνα επίσης με δημοσιεύματα, που επικαλούνται πηγές του Reuters, αυτός ο νέος ρόλος του ΔΝΤ δημιουργείται ειδικά για το ελληνικό πρόγραμμα. Έτσι, αν το δημοσίευμα αποδειχτεί ακριβές, διαμορφώνονται και αποκρυσταλώνονται οι λειτουργικές ισορροπίες ανάμεσα στα δύο ιμπεριαλιστικά κέντρα (ΗΠΑ – ΕΕ) σχετικά με την χώρα μας για τα επόμενα χρόνια, με το ζήτημα της λεγόμενης “διευθέτησης” του χρέους να πηγαίνει απο αναβολή σε αναβολή και οι “διαφορετικές προσεγγίσεις” που παρουσιάζουν τα δύο κέντρα, όπως επαναλαμβάνονται και στις πρόσφατες δηλώσεις Σόιμπλε – Λαγκάρντ – Λιού – Τόμσεν κλπ, αυτές οι “διαφορετικές προσεγγίσεις” να γεφυρώνονται και να συνυπάρχουν “αρμονικά” στην κατεύθυνση της διαιώνισης και κλιμάκωσης του ιμπεριαλιστικού σχέδιου για την Ελλάδα, ενός σχεδίου σκληρής εκμετάλλευσης και υποταγής που μόνο ο αγώνας και η προοπτική της Εθνικής Ανεξαρτησίας μπορεί να ανατρέψει. (αναδημοσίευση απο τα ΝΕΑ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ)

Παρασκευή 7 Οκτωβρίου 2016

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ ΤΟ “ΤΗΓΑΝΙΣΜΑ” ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ ΜΑΣ ΓΙΑ ΤΟ ΛΕΓΟΜΕΝΟ ΧΡΕΟΣ

Συνεχίζεται το γνωστό παιγνίδι με το λεγόμενο “δημόσιο χρέος” της χώρας, ένα χρέος που ανήκει αποκλειστικά στο εγχώριο (πολιτικό και οικονομικό) μπλοκ εξουσίας και την ντόπια ξεπουλημένη αστική τάξη. Απο την Ουάσινγκτον, που πραγματοποιείται η ετήσια σύνοδος του ΔΝΤ και της παγκόσμιας τράπεζας, σε δηλώσεις τους, ηγετικοί παράγοντες των ιμπεριαλιστικών κέντρων επανέλαβαν τις γνωστές θέσεις των κέντρων που εκπροσωπούν, σχετικά με την λεγόμενη “ρύθμιση” του χρέους. Παρόντος στην σύνοδο και του υπουργού οικονομικών της χώρας μας Ευκλείδη Τσακαλώτου (του οποίου η παρουσία δεν διαδραματίζει κανένα ουσιαστικό ρόλο) ο Αμερικανός ΥΠΟΙΚ Τζακ Λιου μίλησε για “αναγκαία αναδιάρθρωση του χρέους”, η Κριστίν Λαγκάρντ επανέλαβε πως “δεν είναι βιώσιμο” και ζήτησε πάλι “σοβαρές μεταρρυθμίσεις” στην χώρα μας, ενώ ο Γερμανός ΥΠΟΙΚ Σόιμπλε “ξεκαθάρισε” ότι “το πρόβλημα της Ελλάδας είναι η ανταγωνιστικότητα και όχι το χρέος”.. Έτσι το τηγάνισμα της Ελλάδας και του λαού της συνεχίζεται, μαζί με την κλιμάκωση των αντιλαικών μέτρων και πολιτικών και την εξαθλίωση του ελληνικού λαού, επιβεβαιώνοντας διαρκώς την θέση μας πως το λεγόμενο χρέος είναι βασικός μοχλός αναπαραγωγής και ενίσχυσης του συστήματος εθνικής εξάρτησης – λαικής εξαθλίωσης και πως μόνο η κατάκτηση της εθνικής ανεξαρτησίας με τσάκισμα της εξάρτησης, με εργατική κυριαρχία και λαικοδημοκρατική πολιτική μπορεί να απαλλάξει την χώρα και το λαό της τόσο απο το αστικό χρέος, όσο και απο όλους αυτούς που δημιουργούν η αξιοποιούν το χρέος, δηλαδή την ντόπια αστική τάξη της εξάρτησης και της αισχροκέρδιας και τα διεθνή αφεντικά και προστάτες της, τα ιμπεριαλιστικά κέντρα.(αναδημοσίευση απο τα ΝΕΑ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ)

ΑΝΑΡΧΙΣΜΟΣ Η ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ; (Ι.Β. ΣΤΑΛΙΝ)

Εμείς δεν ανήκουμε στους ανθρώπους εκείνους που όταν αναφέρεις τη λέξη «αναρχισμός» γυρίζουν την πλάτη και σου λένε κουνώντας περιφρονητικά το χέρι: «Ορεξη που την έχεις ν’ ασχολείσαι μ’ αυτή την ιδεολογία, δεν αξίζει τον κόπο ούτε και να μιλάς γι’ αυτήν!». Εμείς νομίζουμε πως μια τέτοια εύκολη «κριτική» είναι και ανάξια και ανώφελη.

Μερικοί νομίζουν ότι ο μαρξισμός και ο αναρχισμός έχουν τις ίδιες αρχές, ότι μεταξύ τους υπάρχουν διαφωνίες μόνο ταχτικής κι έτσι, κατά τη γνώμη τους, δεν μπορούμε σε καμία περίπτωση ν’ αντιπαραθέσουμε τα δύο αυτά ρεύματα.

Αυτό όμως είναι μεγάλο λάθος.

Για την πραγματοποίηση του σοσιαλισμού είναι απαραίτητη η σοσιαλιστική επανάσταση, η σοσιαλιστική όμως επανάσταση πρέπει να αρχίσει με τη δικτατορία του προλεταριάτου, δηλαδή το προλεταριάτο πρέπει να πάρει στα χέρια του την πολιτική εξουσία και μ’ αυτήν να απαλλοτριώσει την αστική τάξη.

Για να γίνουν όμως όλα αυτά χρειάζεται να αναπτυχθεί το πνεύμα της οργάνωσης, να συσπειρωθεί το προλεταριάτο και να εξασφαλίσει την ενότητά του, όπως επίσης και να δημιουργηθούν γερές προλεταριακές οργανώσεις, που να αναπτύσσονται αδιάκοπα.

Ποιες μορφές οργάνωσης πρέπει να χρησιμοποιήσει το προλεταριάτο;

Οι πιο διαδεδομένες και μαζικές οργανώσεις είναι τα επαγγελματικά συνδικάτα και οι εργατικοί συνεταιρισμοί (κυρίως οι παραγωγικοί – καταναλωτικοί συνεταιρισμοί).

Τα επαγγελματικά συνδικάτα όμως και οι συνεταιρισμοί δεν μπορούν μόνα τους να ικανοποιήσουν τις ανάγκες οργάνωσης του αγωνιζόμενου προλεταριάτου. Και αυτό γιατί οι παραπάνω οργανώσεις δεν μπορούν να ξεπεράσουν τα πλαίσια του καπιταλισμού, μια και έχουν για σκοπό τους τη βελτίωση της θέσης των εργατών μέσα σ’ αυτά τα πλαίσια. Συνεπώς χρειάζεται ακόμα μια οργάνωση που θα συγκεντρώσει γύρω της τα συνειδητά στοιχεία από τους εργάτες όλων των επαγγελμάτων, θα μετατρέψει το προλεταριάτο σε συνειδητή τάξη και θα βάλει για κύριο σκοπό της την καταστροφή του καπιταλιστικού συστήματος και την προετοιμασία της σοσιαλιστικής επανάστασης.

Τέτοια οργάνωση είναι το σοσιαλδημοκρατικό κόμμα του προλεταριάτου (σ.σ. Το Κ.Κ. εννοεί, που τότε ονομαζόταν ακόμη σοσιαλδημοκρατικό).

Το κόμμα αυτό πρέπει να είναι ταξικό κόμμα, εντελώς ανεξάρτητο από τα άλλα κόμματα και αυτό γιατί είναι το κόμμα της τάξης των προλετάριων, που η απελευθέρωσή τους μπορεί να πραγματοποιηθεί μόνο με τα δικά τους τα χέρια.

Το κόμμα αυτό πρέπει να είναι κόμμα επαναστατικό και αυτό γιατί η απελευθέρωση των εργατών μπορεί να συντελεστεί μόνο με επαναστατικό τρόπο, μέσω της σοσιαλιστικής επανάστασης.

Το κόμμα αυτό πρέπει να είναι κόμμα διεθνιστικό, οι πόρτες του κόμματος πρέπει να είναι ανοιχτές για κάθε συνειδητό προλετάριο – κι αυτό γιατί η απελευθέρωση των εργατών δεν είναι ζήτημα εθνικό, αλλά κοινωνικό και έχει για τον προλετάριο της Γεωργίας την ίδια σημασία που έχει και για τον προλετάριο της Ρωσίας και για τους προλετάριους των άλλων εθνών.

Από δω βγαίνει καθαρά το συμπέρασμα ότι όσο πιο στενά συσπειρωθούν οι προλετάριοι των διαφόρων εθνών, όσο πιο συθέμελα γκρεμιστούν οι εθνικοί φραγμοί που έχουν στηθεί ανάμεσά τους, τόσο πιο γερό θα είναι το κόμμα του προλεταριάτου, τόσο πιο πολύ θα διευκολυνθεί η οργάνωση του προλεταριάτου σε αδιαίρετη τάξη.

Γι’ αυτό είναι απαραίτητο να εφαρμοστεί στις οργανώσεις του προλεταριάτου, στο βαθμό που είναι δυνατό, η αρχή του συγκεντρωτισμού, σε αντίθεση με το κομμάτιασμα σε ομοσπονδίες, άσχετα αν πρόκειται για οργανώσεις του κόμματος, για συνδικάτα ή για συνεταιρισμούς.

Είναι επίσης φανερό ότι οι οργανώσεις αυτές πρέπει να στηρίζονται σε δημοκρατικές βάσεις, εφόσον εννοείται το επιτρέπουν οι πολιτικές ή άλλες συνθήκες.

Η τρίτη «κατηγορία» των αναρχικών είναι ότι αρνούνται το λαϊκό χαρακτήρα της σοσιαλδημοκρατίας, παρουσιάζουν τους σοσιαλδημοκράτες (σ.σ. τους κομμουνιστές) σαν γραφειοκράτες και ισχυρίζονται ότι το σχέδιο των σοσιαλδημοκρατών για τη δικτατορία του προλεταριάτου είναι θάνατος για την επανάσταση, και ότι εφόσον οι σοσιαλδημοκράτες θέλουν μια τέτοια δικτατορία, στην πραγματικότητα δε θέλουν να εγκαθιδρύσουν τη δικτατορία του προλεταριάτου, αλλά τη δική τους δικτατορία πάνω στο προλεταριάτο.

Ακούστε τι λέει σχετικά ο Κροπότκιν:

«Εμείς οι αναρχικοί βγάλαμε την τελεσίδικη καταδικαστική απόφασή μας κατά της δικτατορίας… Ξέρουμε ότι κάθε δικτατορία, όσο τίμιες κι αν είναι οι προθέσεις της, οδηγεί την επανάσταση στο χαμό. Ξέρουμε… ότι η ιδέα της δικτατορίας δεν είναι τίποτα άλλο, παρά ένα ολέθριο προϊόν του κυβερνητικού φετιχισμού, που… πάντα επιδίωκε να διαιωνίσει τη σκλαβιά» (βλ. Κροπότκιν, «Λόγοι ενός στασιαστή», σελ. 151). Οι σοσιαλδημοκράτες παραδέχονται όχι μόνο την επαναστατική δικτατορία, μα είναι και οπαδοί της δικτατορίας πάνω στο προλεταριάτο… Οι εργάτες τους ενδιαφέρουν μόνο στο βαθμό που θα αποτελούν ένα πειθαρχημένο στρατό στα χέρια τους… Η σοσιαλδημοκρατία επιδιώκει μέσω του προλεταριάτου να πάρει στα χέρια της την κρατική μηχανή» (βλ. «Ψωμί και λευτεριά», σελ. 62-63).

Το ίδιο λένε και οι αναρχικοί της Γεωργίας.

Δε χρειάζεται μεγάλη προσπάθεια για να ξεσκεπαστεί και η καινούρια αυτή συκοφαντία των αναρχικών, που αποβλέπει στην εξαπάτηση του αναγνώστη.

Από τα τέλη ακόμα του 1847 ο Καρλ Μαρξ και ο Φρίντριχ Ενγκελς διακήρυξαν ότι το προλεταριάτο για να εγκαθιδρύσει το σοσιαλισμό πρέπει να καταχτήσει την πολιτική δικτατορία, ώστε να αποκρούσει με τη δικτατορία αυτή τις αντεπαναστατικές επιθέσεις της κεφαλαιοκρατίας και να της αφαιρέσει τα μέσα παραγωγής, ότι η δικτατορία αυτή πρέπει να είναι δικτατορία όχι μερικών προσώπων, αλλά δικτατορία όλου του προλεταριάτου σαν τάξης: Δηλαδή η δικτατορία του προλεταριάτου θα είναι ολόκληρης της τάξης του προλεταριάτου πάνω στην αστική τάξη και όχι κυριαρχία μερικών προσώπων πάνω στο προλεταριάτο.

Αργότερα επαναλαμβάνουν την ίδια άποψη σε όλα σχεδόν τα έργα τους.

Μα έχουμε και συνέχεια. Για να ξεκαθαριστεί πώς καταλάβαιναν ο Μαρξ και ο Ενγκελς τη δικτατορία του προλεταριάτου, για να ξεκαθαριστεί κατά πόσο θεωρούσαν πραγματοποιήσιμη αυτή τη δικτατορία, για όλα αυτά είναι πολύ ενδιαφέρον να εξετάσουμε τη θέση που πήραν απέναντι στην Κομμούνα του Παρισιού. Το ζήτημα είναι ότι η δικτατορία του προλεταριάτου βρίσκει κατηγόρους όχι μόνο ανάμεσα στους αναρχικούς, αλλά και ανάμεσα στους μικροαστούς των πόλεων, ακόμα και μέσα στους κάθε λογής χασάπηδες και ταβερνιάρηδες, μέσα σ’ όλους εκείνους, που ο Μαρξ και ο Ενγκελς τους ονόμαζαν φιλισταίους.

Είναι φανερό, ότι όποιος θέλει να μάθει πώς βλέπουν οι μαρξιστές τη δικτατορία του προλεταριάτου πρέπει να γνωρίσει την Κομμούνα του Παρισιού. Ας ρίξουμε μια ματιά και μεις στην Κομμούνα του Παρισιού. Αν αποδειχτεί ότι η Κομμούνα του Παρισιού ήτανε πραγματικά δικτατορία ορισμένων προσώπων πάνω στο προλεταριάτο – τότε κάτω ο μαρξισμός, κάτω η δικτατορία του προλεταριάτου! Αν όμως διαπιστωθεί ότι η Κομμούνα του Παρισιού ήταν στην πραγματικότητα η δικτατορία του προλεταριάτου ενάντια στην αστική τάξη, τότε… τότε θα γελάσουμε με όλη μας την καρδιά σε βάρος των αναρχικών συκοφαντών, που στον αγώνα τους με τους μαρξιστές δεν τους μένει να κάνουν τίποτα άλλο από το να σοφίζονται ένα σωρό συκοφαντίες.

Η ιστορία της Κομμούνας του Παρισιού γνώρισε δυο περιόδους: την πρώτη περίοδο, τότε που τις υποθέσεις στο Παρίσι τις διηύθυνε η γνωστή «Κεντρική Επιτροπή», και τη δεύτερη περίοδο, όταν έληξε η εξουσιοδότηση της «Κεντρικής Επιτροπής» και η διεύθυνση των υποθέσεων μεταβιβάστηκε στη νεοεκλεγμένη Κομμούνα. Τι ήταν η «Κεντρική Επιτροπή» και από ποιους αποτελούνταν; Εχουμε μπροστά μας τη «Λαϊκή ιστορία της Κομμούνας του Παρισιού» του Αρτούρ Αρνού που, όπως λέει και ο ίδιος, απαντάει σύντομα σ’ αυτό το ερώτημα. Ο αγώνας μόλις είχε αρχίσει και 300.000 εργάτες του Παρισιού, οργανωμένοι σε λόχους και τάγματα, εκλέξανε αντιπροσώπους μέσα από τις γραμμές τους. Ετσι συγκροτήθηκε η «Κεντρική Επιτροπή».

«Ολους αυτούς τους πολίτες (τα μέλη της «Κεντρικής Επιτροπής») που είχαν εκλεγεί σε τμηματικές εκλογές των λόχων τους ή των ταγμάτων, λέει ο Αρνού, τους ήξεραν μονάχα οι μικρές ομάδες, που τους εξέλεξαν. Τι άνθρωποι είναι αυτοί, από πού κρατάει η σκούφια τους και τι θέλουν να κάνουν;». Ηταν μια «ανώνυμη κυβέρνηση, που αποτελούνταν σχεδόν αποκλειστικά από απλούς εργάτες και μικροϋπαλλήλους, που κατά τα τρία τέταρτα τα ονόματά τους δεν ήταν γνωστά πέρα από τους δρόμους που ‘μεναν ή από τα γραφεία τους… Η παράδοση παραβιάστηκε. Συνέβη κάτι το αναπάντεχο. Μέσα στην Κεντρική Επιτροπή δεν υπήρχε ούτε ένα μέλος από τις άρχουσες τάξεις. Ξέσπασε μια επανάσταση, που δεν την εκπροσωπούσαν ούτε δικηγόροι, ούτε βουλευτές, ούτε δημοσιογράφοι, ούτε στρατηγοί. Στη θέση τους βρισκόταν ο μεταλλωρύχος του Κρεζό, ο βιβλιοδέτης, ο μάγειρας κλπ» (βλ. «Λαϊκή ιστορία της Κομμούνας του Παρισιού», σελ. 107).

Ο Αρτούρ Αρνού συνεχίζει:

«Εμείς (δήλωναν τα μέλη της «Κεντρικής Επιτροπής») είμαστε τα αφανή όργανα, τα υπάκουα όργανα στα χέρια του επιτιθέμενου λαού… Εμείς… υπηρετούμε τη θέληση του λαού, είμαστε εδώ για να γίνουμε ο αντίλαλός του, για να τον οδηγήσουμε στο θρίαμβο. Ο λαός θέλει την Κομμούνα και μεις θα μείνουμε εδώ για να αρχίσουμε τις εκλογές της Κομμούνας. Αυτό είναι όλο. Αυτοί οι δικτάτορες δε στάθηκαν από πάνω, ούτε έξω από το πλήθος. Ενιωθες ότι ζουν μαζί του, μέσα του, μέσω αυτού, πως το συμβουλεύονται κάθε δευτερόλεπτο, ότι ακούνε και του μεταφέρουν αυτό που ακούνε, προσπαθώντας μόνο να μεταδίδουν σε συμπυκνωμένη μορφή… τη γνώμη των τριακοσίων χιλιάδων ανθρώπων» (βλ. στο ίδιο έργο, σελ. 109).

Ετσι ενεργούσε η Κομμούνα του Παρισιού στην πρώτη περίοδο της ζωής της.

Αυτή είναι η Κομμούνα του Παρισιού.

Αυτή ήταν η δικτατορία του προλεταριάτου.

Ας περάσουμε τώρα στη δεύτερη περίοδο της Κομμούνας όταν στη θέση της «Κεντρικής Επιτροπής» δρούσε η Κομμούνα. Μιλώντας γι’ αυτές τις δυο περιόδους, που βάσταξαν δυο μήνες, ο Αρνού τονίζει με ενθουσιασμό πως ήταν πραγματική δικτατορία του λαού. Ακούστε τι λέει:

«Το μεγαλειώδικο θέαμα, που παρουσίαζε αυτός ο λαός επί δυο μήνες, μας δίνει τη δύναμη και την ελπίδα… να κοιτάμε κατάματα το μέλλον. Μέσα σ’ αυτούς τους δυο μήνες στο Παρίσι είχαμε αληθινή δικτατορία όχι ενός ανθρώπου, αλλά όλου του λαού, που ήταν μοναδικός κυρίαρχος της κατάστασης… Η δικτατορία αυτή κράτησε πάνω από δυο μήνες, χωρίς διακοπή, από τις 18 του Μάρτη ως τις 22 του Μάη (1871)…». Στην ουσία «… η Κομμούνα του Παρισιού αποτελούσε μονάχα ηθική δύναμη και δεν είχε άλλη υλική δύναμη, εξόν από τη γενική συμπάθεια… των πολιτών, ο λαός ήταν ο εξουσιαστής, ο μοναδικός εξουσιαστής, μόνος του δημιούργησε την αστυνομία και τη δικαστική εξουσία…» (βλ. στο ίδιο έργο, σελ. 242 – 244).

Ετσι χαρακτηρίζει την Κομμούνα του Παρισιού ένα μέλος της Κομμούνας, ο δραστήριος αγωνιστής που πήρε μέρος στις μάχες των δρόμων Αρτούρ Αρνού.

Ετσι επίσης χαρακτηρίζει την Κομμούνα του Παρισιού και ένα άλλο μέλος της, επίσης δραστήριος αγωνιστής της Κομμούνας, ο Λισαγκαρέ(βλ. το βιβλίο του: «Η ιστορία της Κομμούνας του Παρισιού»).

Ο λαός «μοναδικός εξουσιαστής» και «όχι η δικτατορία ενός ανθρώπου αλλά όλου του λαού», να τι ήταν η Κομμούνα του Παρισιού.

Τέτοια ήταν λοιπόν η δικτατορία του προλεταριάτου όπως ακριβώς την έβλεπαν ο Μαρξ και ο Ενγκελς.

Οπως βλέπετε, οι κ. αναρχικοί γνωρίζουν τη δικτατορία του προλεταριάτου, την Κομμούνα του Παρισιού, το μαρξισμό, που διαρκώς τον «κριτικάρουν», όσο ξέρουμε εγώ και συ, αναγνώστη, τα κινέζικα.

Είναι φανερό πως υπάρχουν δυο ειδών δικτατορίες. Υπάρχει η δικτατορία της μειοψηφίας, η δικτατορία μιας μικρής ομάδας, η δικτατορία των Τρέποφ και των Ιγνάτιεφ που στρέφεται ενάντια στο λαό. Επικεφαλής της δικτατορίας αυτής βρίσκεται συνήθως μια παλατιανή κλίκα που παίρνει μυστικές αποφάσεις και σφίγγει τη θηλιά στο λαιμό της πλειοψηφίας του λαού.

Οι μαρξιστές είναι εχθροί μιας τέτοιας δικτατορίας, και αγωνίζονται ενάντια σε μια τέτοια δικτατορία, με πολύ περισσότερο πείσμα και με περισσότερη αυταπάρνηση από τους φωνακλάδες αναρχικούς μας.

Υπάρχει και μια δικτατορία άλλου είδους, η δικτατορία της προλεταριακής πλειοψηφίας, η δικτατορία των μαζών, που στρέφεται ενάντια στην αστική τάξη, ενάντια στη μειοψηφία. Εδώ, επικεφαλής της δικτατορίας βρίσκονται οι μάζες, εδώ δεν έχουν θέση ούτε οι παλατιανές κλίκες, ούτε οι μυστικές αποφάσεις, εδώ όλα γίνονται στα φανερά, στους δρόμους, στις συγκεντρώσεις – και αυτό γιατί η δικτατορία αυτή είναι δικτατορία του δρόμου, της μάζας, που στρέφεται ενάντια σ’ όλους τους καταπιεστές.

Τη δικτατορία αυτή οι μαρξιστές την υποστηρίζουν και «με τα δυο τους χέρια», γιατί είναι η μεγαλειώδικη αρχή της μεγάλης σοσιαλιστικής επανάστασης.

Οι κ. αναρχικοί μπέρδεψαν τις δυο αυτές δικτατορίες, που η μια αποτελεί άρνηση της άλλης και γι’ αυτό βρέθηκαν στη γελοία θέση να μην πολεμάν το μαρξισμό, μα τα πλάσματα της φαντασίας, να μη μάχονται με τον Μαρξ και τον Ενγκελς, αλλά με τους ανεμόμυλους, όπως έκανε κάποτε ο μακαρία τη μνήμη Δον Κιχώτης… (απο ΝΕΑ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ)

Ι. Στάλιν: «Απαντα», τ. Α’, σελ. 323-324, 379-382, 398-405, εκδόσεις «ΓΝΩΣΕΙΣ».

ΗΛΕΚΤΡΙΚΗ ΕΝΕΡΓΕΙΑ – ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ – “ΕΠΕΝΔΥΣΕΙΣ” ΚΑΙ ΟΙ ΑΝΤΙΦΑΣΕΙΣ ΟΡΙΣΜΕΝΩΝ.

Του Νίκου Μάνδυλα (αντιπρόεδρος ΕΤΕ/ΔΕΗ Κέρκυρας – Μέλος ΣΕ της ΕΡΓΑΚ)

Ο Ένγκελς έγραφε για την αναρχία της καπιταλιστικής παραγωγής λόγω του ανταγωνισμού και της αγοράς:
«..Κανείς δεν ξέρει πόσα από τα προϊόντα του έρχονται στην αγορά, πόσα από αυτά χρησιμοποιούνται, κανείς δεν ξέρει αν το μεμονωμένο προϊόν ανταποκρίνεται σε μια πραγματική ανάγκη, αν θα καλύψει το κόστος του ή αν καν θα πουληθεί. Στην καπιταλιστική παραγωγή, κυριαρχεί αναρχία…» (Φ. Ένγκελς «Αντι Ντύρινγκ»).
Αυτά έλεγαν ο Φρίντριχ Ένγκελς πριν 150 χρόνια και αποδείχτηκε ότι είχαν απόλυτο δίκαιο. Αλλά, αν παρακολουθούν, από “τον κόσμο των αγγέλων”, τα τεκταινόμενα στην Ηλεκτρική Ενέργεια της Χώρας μας την τελευταία εικοσαετία, ακόμα και αυτοί που ανέλυσαν με τόση ακρίβεια τον καπιταλισμό, θα «βραχυκύκλωναν»! Γιατί εδώ δεν είναι μόνο πως ο καπιταλιστής επενδύει άναρχα με μοναδικό γνώμονα το κέρδος αλλά:
1. Εδώ ο καπιταλιστής δεν επενδύει με δικά του λεφτά, αλλά του φορολογούμενου λαού, μέσω κρατικής ή Ευρωπαϊκής χρηματοδότησης.
2. Δεν παίρνει κανένα ρίσκο για το προϊόν που παράγει (ηλεκτρικό ρεύμα στην προκειμένη περίπτωση, που δεν είναι απλά προϊόν αλλά Κοινωνικό αγαθό απαραίτητο σε όλους τους ανθρώπους) μιας και η απορρόφησή του είναι εξασφαλισμένη πριν ακόμα παραχθεί και σε πολύ καλή τιμή, άσχετα από την τιμή που θα πουληθεί «το προϊόν» στην αγορά! Δηλαδή αυτός πουλάει στη ΔΕΗ πολύ ακριβότερα από τις τιμές που αγοράζουν οι καταναλωτές από τη ΔΕΗ….
3. Το κράτος επιβάλει στον καταναλωτή Ηλεκτρικής Ενέργειας, μέσα από «ρυθμιζόμενες χρεώσεις»,να πληρώνει ειδικό φόρο επί της κατανάλωσης ρεύματος για να χρηματοδοτηθούν οι «επενδυτές» του αέρα…, δηλαδή οι καταναλωτές πληρώνουν διπλάσια και τριπλάσια την αξία του «προϊόντος» για να κερδίζουν «αεριτζήδες» στην κυριολεξία.
4. Και το κερασάκι στην τούρτα είναι ότι, αυτό το «προϊόν» επιδοτείται αδρά από Κράτος και πολίτες ακόμα κι όταν δεν παράγεται, με μόνο εχέγγυο ότι μπορεί εν δυνάμει να παραχθεί . Είναι πρωτοφανές, χωρίς να βάλει μπροστά ούτε μια ώρα το εργοστάσιο, ακόμα και στη διάρκεια ολόκληρου έτους, το ύψος της χρηματοδότησης είναι τόσο υψηλό που φτάνει να καλύψει όλα τα έξοδα, να αποπληρώνει τις δανειακές υποχρεώσεις και να βγάζει και ένα ικανοποιητικό κέρδος!!!
5. Και το κυριότερο, επειδή μιλάμε για ενέργεια, είναι ότι επιδοτήθηκαν αδρά εγκαταστάσεις παραγωγής Η/Ε χωρίς να γίνει κάποια μελέτη αν μπορούν να παράγουν, καθ’ όλη τη διάρκεια της λειτουργίας τους, τόση ενέργεια που χρησιμοποιήθηκε για να κατασκευαστούν! Σύμφωνα με έγκυρες δημοσιευμένες μελέτες μια ανεμογεννήτρια σε όλη τη διάρκεια της ζωής της (υπολογίζεται στα 25 με 30 έτη) παράγει λιγότερη ενέργεια από αυτή που χρειάστηκε για να κατασκευαστεί!!!
Σχιζοφρένεια;
Υπάρχει μια ακόμα “σχιζοφρένεια” που πρέπει, επίσης να επισημανθεί. Αφορά την στάση αρκετών απο αυτούς που επίσημα, υποτίθεται, είναι εναντίον και αντιστέκονται και διαμαρτύρονται (κλπ – κλπ) σε αυτές τις μεθοδεύσεις και τις πολιτικές που είναι υπεύθυνες για αυτά που αναφερθήκαμε παραπάνω. Πρόκειται για “συνδικαλιστές” και διάφορους άλλους που έχουν πετύχει το “ακατόρθωτο”.. Να καταγγέλουν και να διαμαρτύρονται “συνδικαλιστικά” για τις κεντρικές και καταστροφικές και αντικοινωνικές πολιτικές και επιλογές – και παράλληλα να συμπορεύονται και να στηρίζουν και να ανήκουν πολιτικά στις τάξεις αυτών που τις ψηφίζουν, τις προωθούν, τις υλοποιούν.. Αυτή η “σχιζοφρένεια” που στην πραγματικότητα είναι προκλητικός εμπαιγμός, πρέπει να πάρει τέλος γιατί έχει κάνει και κάνει μεγάλη ζημιά τόσο στο πλατύτερο λαικό κίνημα αντίστασης όσο και στο συνδικαλιστικό κίνημα, το κλαδικό και το ευρύτερο. (αναδημοσίευση απο τα ΝΕΑ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ)

Σάββατο 1 Οκτωβρίου 2016

ΤΑ "ΝΕΑ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ" - ΝΕΟ SITE - ΣΤΗΝ ΥΠΗΡΕΣΙΑ ΤΟΥ ΛΑΙΚΟΥ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΤΙΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ - ΤΗΣ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗΣ - ΤΟΥ ΔΙΑΛΟΓΟΥ

Ένα νέο site, με τίτλο "ΤΑ ΝΕΑ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ" (http://www.neatouagwna.com) ξεκινά σιγά - σιγά την πορεία του στο διαδύκτιο και την προσφορά του στην υπηρεσία του εργατικού - λαικού απελευθερωτικού κινήματος. Την παρουσία και την προσφορά του στην ενημέρωση και στον διάλογο που πρέπει τολμηρά να δυναμώσει ανάμεσα στούς συντρόφους - συναγωνιστές - συναδέλφους για κρίσιμα και επείγοντα ζητήματα. Για τον αγώνα της ανεξαρτησίας - ενάντια στην εξάρτηση και τα ξεπουλήματα - ξεκλήρισμα της δημόσιας εθνικής γης και περιουσίας και τις καταστροφές του περιβάλλοντος. Για τα προβλήματα του κόσμου της δουλειάς, του κόσμου της εργασίας και της ανεργίας, της νεολαίας, για την κοινωνική πραγματικότητα που ζούμε στην Ελλάδα, αλλά και για την κατάσταση στην ευρύτερη περιοχή μας και την διεθνή κάτάσταση.  Για τα θέματα της πολιτικής και της λαικής επαναστατικής προοπτικής. Για τα θέματα της επαναστατικής θεωρίας, του πολιτισμού, της ιστορίας, της φιλοσοφίας. Ανοιχτό και συλλογικό, αυτή θα είναι η κατεύθυνση και η προσπάθεια. Ενα site πολύπλευρο, για τα "ΝΕΑ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ".