ΕΝΑΚ - ΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΖΕΙ - ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΚΑΙ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ - ΟΧΙ ΑΥΤΑΡΧΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΚΡΑΤΙΑ

 Η φετινή επέτειος της εξέγερσης του Νοέμβρη 1973 έχει πολλές ιδιαιτερότητες, όχι μόνο λόγω της ανησυχητικής ατμόσφαιρας που προκαλούν οι εξελίξεις της υγειονομικής κρίσης στη χώρα μας. Η φετινή επέτειος του Πολυτεχνείου φέρνει όλα τα χαρακτηριστικά μιας νέας εθνικής κοινωνικής και πολιτικής πραγματικότητας, που ξεπερνά ποιοτικά και ποσοτικά πλέον, όλα τα δεδομένα και τις ισορροπίες που διαμορφώθηκαν στην μεταπολιτευτική περίοδο, αυτή την περίοδο που άνοιξε και δρομολογήθηκε με την κορυφαία αντιδικτατορική δράση στο Πολυτεχνείο και κορυφώθηκε μήνες μετά με την προδοσία στην Κύπρο, την τουρκική εισβολή και την πτώση της αμερικανοκίνητης χούντας των Αθηνών.

Η επέτειος της αντιφασιστικής εξέγερσης φέτος, βρίσκει την χώρα μας με μια κυβέρνηση (Μητσοτάκη) που βασικά - κεντρικά υπουργεία της έχουν εκχωρηθεί σε γνωστά ακροδεξιά στοιχεία με επίσης γνωστές φιλοχουντικές διαδρομές και με τη νεολαία της χώρας προκλητικά στοχοποιημένη από την κυβερνητική προπαγάνδα. Βρίσκει τη χώρα μας σε καθεστώς απόλυτης και απροκάλυπτης αμερικανοκρατίας, πέρα από κάθε όριο μετά και την υπογραφή της νέας συμφωνίας, που μόνο με τις εποχές μετά τον εμφύλιο και τις άλλες σκοτεινές περιόδους μπορεί να συγκριθεί. Βρίσκει τη χώρα με ένα πρωτοφανές στην δική μας εποχή, ξεκάθαρο και ξεδιάντροπα αυταρχικό έλλειμμα δημοκρατίας, με τα μεγάλα μέσα ενημέρωσης και πολιτικής προπαγάνδας σε ασφυκτικό εναγκαλισμό με την κυβέρνηση Μητσοτάκη. Βρίσκει τη χώρα υπό καταιγισμό αντεργατικών - αντιλαϊκών νομοθετημάτων που περιορίζουν - μποϋκοτάρουν μέχρι καταστολής την συνδικαλιστική δράση των εργαζομένων, υπέρ των επιδιώξεων της εργοδοσίας. Βρίσκει την χώρα με "πανεπιστημιακή  αστυνομία" ροπαλοφορων, αλλά χωρίς γιατρούς και νοσηλευτικό προσωπικό στο ΕΣΥ, με υποβαθμισμένη δημόσια Παιδεία, όπως και γενικότερα και συνολικά ισχύει στις φανερά πλέον και μεθοδευμένα υποβαθμισμένες κοινωνικές δομές και υπηρεσίες, προς όφελος των κάθε είδους ιδιωτικών συμφερόντων. Βρίσκει τη χώρα σε κατάσταση κρατικής αποδιοργάνωσης και διάλυσης, όπως φάνηκε με φωτιές και πλημμύρες, που όμως η κυβερνητική προπαγάνδα αυτή την διάλυση την διαφημίζει σαν "αποτελεσματικό επιτελικό κράτος".Βρίσκει την χώρα και το λαό να κατακλύζεται από ένα μεγάλο κύμα ακρίβειας και ανατιμήσεων την ίδια ώρα που ξεπουλιέται ότι έχει απομείνει, όπως η ΔΕΗ. Βρίσκει τις τράπεζες και τους εγχώριους τραπεζίτες να πανηγυρίζουν τις "αναβαθμίσεις" τους από τους "διεθνείς οίκους αξιολογησης" - τους μεγαλοεπιχειρηματίες να εισπράττουν ογκώδη πακέτα ως "κορωνόπληκτοι" και τις μικρές επιχειρήσεις να μαζεύουν τα ψίχουλα, παρότι έχουν μετατραπεί σε όργανα ελέγχου των υγειονομικών μέτρων.Βρίσκει τη χώρα με ανησυχητικά υπερδιογκωμένο το δημόσιο και ιδιωτικό χρέος, δέκα και πλέον χρόνια μετά την έναρξη της μνημονιακής εποχής  Και ο κατάλογος συνεχίζεται μακρύς και ατελείωτος. 

Το εαν αυτή η πραγματικότητα που βιώνει σήμερα η πατρίδα μας είναι συμβατή - έστω και στο ελάχιστο - με τους στόχους, το πνεύμα και τα μηνύματα της δημοκρατικής - λαϊκής - αντιφασιστικής - ανεξαρτησιακής εξέγερσης του Πολυτεχνείου, μιας εξέγερσης που είχε μπροστά, στην πρωτοπορία την νεολαία του τόπου, έχει φανερή, καθαρή και δίκαιη απάντηση. Η σημερινή πραγματικότητα και η κυβέρνηση του Μητσοτάκη και των συμμάχων του, μαζί με το ευρύτερο σύστημα που  διαμορφώνουν αυτή την πραγματικότητα, όχι μόνο δεν εκφράζει, όχι μόνο δεν ταυτίζεται, ούτε καν προσχηματικά πια , σε τίποτα με το πνεύμα του Πολυτεχνείου αλλά αντίθετα αποτελεί μια νέα οργανωμένη επιχείρηση πολιτικής καταστολής και κοινωνικής καταστροφής των δρόμων που θέλησε να ανοίξει η εξέγερση του Νοέμβρη 1973 και της προοδευτικής πολιτικής - ιδεολογικής δυναμικής που διατηρεί το κίνημα του Πολυτεχνείου στην ελληνική κοινωνία..Σήμερα, 48 χρόνια μετά, αλλά και από εδώ και μετά, το κίνημα του Πολυτεχνείου και η πολιτική του Πολυτεχνείου, αναμετράται πολιτικά - ιδεολογικά και κοινωνικά σε μια μετωπική ρήξη με την προκλητική και ακραία επιθετική νεο αντιδραστική σκοταδιστική πολιτική της ακροδεξιάς με νεοφασιστικά χαρακτηριστικά και ανάλογα πολιτικά αφηγήματα, με την εθνική εξάρτηση και υποδούλωση που εμφανίζεται σαν δήθεν "εθνική ασφάλεια", με τον αντιδημοκρατικό αυταρχισμό, την αδιαφανή παραπληροφόρηση, την αστυνομοκρατία, με την στοχοποίηση της ελληνικής νεολαίας, με το κράτος του εργοδότη και του κοινωνικού αυτοματισμού, 

Το Πολυτεχνείο Ζει μέσα στους ανέμους και τις θύελλες της εποχής μας. Είναι ισχυρό, είναι πλειοψηφικό και μας καλει ΣΤΟΝ ΔΡΟΜΟ ΠΟΥ ΧΑΡΑΞΕ Ο ΝΟΕΜΒΡΗΣ για ΨΩΜΙ - ΠΑΙΔΕΙΑ - ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ - ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ.

ΕΝΑΚ - ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ - 1821 - 2021 - Ο ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

   Η επέτειος για τα 200 χρόνια από την 25η του Μάρτη 1821 συνιστά μεγάλο και σοβαρό γεγονός για την χώρα μας καθώς αυξάνει και επικαιροποιεί την επιτακτική ανάγκη της συλλογικής περισυλλογής, της ανασκόπησης του παρελθόντος, της αποτίμησης του παρόντος και του αναπόφευκτου προβληματισμού για το μέλλον της ιστορικής πατρίδας  και του ελληνικού λαού. Η επιλογή του εγχώριου μπλοκ εξουσίας, της κυβέρνησης Μητσοτάκη και της "αρμόδιας"ομάδας της παρακμιακής νεο αστικής ελίτ υπό την κ. Γιάννα Αγγελοπούλου να μετατραπεί η ιστορική επέτειος σε επιφανειακή κακόγουστη παράσταση - φιέστα και τσίρκο επιπέδου μπανανίας, χωρίς ιστορική μνήμη, νεύρο και περιεχόμενο, σε μια "γιορτή" δική τους, δοξασίας των δικών τους πολιτικών και επιλογών, αποτυπώνει ακριβώς όχι μόνο τις πάγιες ταξικές - διχαστικές αντιλήψεις του διαχρονικά κυρίαρχου εγχώριου μπλοκ εξουσίας αλλά και τις προθέσεις τους, τους σχεδιασμούς τους για το αύριο της χώρας μας. Αναμφίβολα όμως, στον αντίποδα, οι ζωντανές δυνάμεις της χώρας, η ελληνική νεολαία, το εργαζόμενο - επιστημονικό και πολιτιστικό δυναμικό στο εσωτερικό της χώρας και στο εξωτερικό, οι δυνάμεις της παραγωγικής Ελλάδας, συγκροτούν την μεγάλη και σταθερή πλειοψηφία της πατρίδας που κρατά ψηλά την σημαία του αγώνα και της ελπίδας, έτσι όπως έκανε, έτσι όπως έγινε αρκετές φορές σε αυτά τα 200 χρόνια αλλά και ακόμα πιο πριν.

   Η επέτειος που γιορτάζουμε κάθε χρόνο 25 του Μάρτη ανήμερα, αποτελεί και σηματοδοτεί την έναρξη μιας μεγάλης ένοπλης εξέγερσης με εθνικούς - λαϊκούς - κοινωνικούς στόχους, διεκδικήσεις και αιτήματα, σηματοδοτεί την έναρξη μιας εξέγερσης Ανεξαρτησίας που μέσα από περίπλοκες διαδρομές οδήγησε στην ίδρυση του νεοελληνικού κράτους στην πρωταρχική του μορφή καταρχήν και δρομολόγησε νέες εξελίξεις. και γεγονότα στην εθνική και κοινωνική μας ιστορία. Μέσα στις δεκαετίες, μέσα στους δύο αιώνες που πέρασαν, μέσα από γεγονότα ιστορικά, μεγάλες τραγωδίες αλλά και ηρωικές στιγμές του ελληνικού λαού, μέσα από συνεχείς ταξικές κοινωνικές συγκρούσεις, πολιτιστικές συγκρούσεις και νέα ρεύματα, μέσα από κορυφαίες πολιτικές και ιδεολογικές αναμετρήσεις, εξελίχθηκε και εξελίσσεται η σύγχρονη νεοελληνική πραγματικότητα. 

   Η 25η του Μάρτη 1821 σηματοδοτεί την έναρξη του αγώνα του ελληνικού λαού για Λευτεριά και Ανεξαρτησία. Αυτός ο αγώνας συνεχίζεται καθώς είναι ξεκάθαρο από τα γεγονότα, τα παλαιότερα, τα πρόσφατα και τα σημερινά γεγονότα ότι η πραγματική, η ουσιαστική ανεξαρτησία της πατρίδας ακόμα δεν κερδήθηκε. Το σύγχρονο νεοελληνικό κράτος οικοδομήθηκε σαν ένα βαθιά εξαρτημένο κράτος που δεν αξιοποίησε πρός όφελος της χώρας τις μεγάλες λαϊκές εθνικές παραγωγικές δυνατότητες, τα ισχυρά πλουτοπαραγωγικά της εφόδια και τις τεχνολογικές επιστημονικές εξελίξεις της σύγχρονης εποχής, αντίθετα αυτές οι δυνατότητες, αυτά τα εφόδια υπονομεύτηκαν - περιθωριοποιήθηκαν - ξεπουλήθηκαν με πολιτική επιλογή των οικονομικών και πολιτικών δυνάμεων που - κατά βάση - κυριαρχούν διαχρονικά στην διαδρομή της χώρας. Αυτές οι ταξικές αστικές δυνάμεις, που παρά τις κατά καιρούς υποκριτικές - δημαγωγικές εθνικιστικές και "εθνικοφρονικές" κορώνες τους, ποτέ δεν πίστεψαν στις δυνατότητες της πατρίδας, ούτε καν ταύτισαν τα συμφέροντα τους και τις δουλειές τους μαζί της, αυτοί πλάσαραν και συνεχίζουν διαχρονικά να αναπαράγουν την θεωρία της εξάρτησης - υποτέλειας και της "ψωροκώσταινας" προσβάλλοντας και υπονομεύοντας τις δυνατότητες, το ηθικό, το αίσθημα αξιοπρέπειας και τις ελπίδες του ελληνικού λαού. Αυτοί βούλιαξαν την χώρα με τις επιλογές τους και τους συμμάχους τους του ΝΑΤΟ και της ΕΕ. Και χωρίς παρελθοντολογίες, μια ανάγνωση της πρόσφατης έκθεσης του Γραφείου Προϋπολογισμού της βουλής για το τέταρτο τρίμηνο του 2020 και την πορεία  του χρέους σε συνδυασμό με τις γενικότερες πολιτικές, δίνει μια σαφή, μια ξεκάθαρη εικόνα. 

   Τα 200 χρόνια από την έναρξη του αγώνα της Ανεξαρτησίας αποτελούν όχι μόνο μια ευκαιρία ατομικής και συλλογικής ανασκόπησης και επαυξημένου ενδιαφέροντος όλων, μαζί και της ελληνικής νεολαίας, για την ιστορία και την πορεία της πατρίδας. Τα 200 χρόνια αποτελούν επίσης ένα ισχυρό κάλεσμα ενότητας και συσπείρωσης του λαού σε νέους αγώνες για να προχωρήσουμε μπροστά, στην πρόοδο, την αξιοπρέπεια, την Ανεξαρτησία.

   

ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟ ΔΗΜΗΤΡΗ ΚΟΥΦΟΝΤΙΝΑ (ΑΡΘΡΟ)

Μάριος Άνθης - στέλεχος της ΕΝΑΚ 

  Ο τίτλος αυτού του σημειώματος είναι ο ακριβής τίτλος που χρησιμοποίησε η Ένωση Δικαστών και Εισαγγελέων της χώρας στην γνωστή ανακοίνωση - παρέμβαση της, προφανώς για να υπογραμμίσει το αυτονόητο (αν και όχι για όλους - όπως φαίνεται) ότι Δημήτρης Κουφοντίνας είναι ένας κρατούμενος με ότι σημαίνει αυτό. Δεν είναι ένας όμηρος, είναι ένας κρατούμενος. Επιπρόσθετα ο Δημήτρης Κουφοντίνας είναι ένας κρατούμενος - απεργός πείνας που η κατάσταση της υγείας του έφθασε να είναι οριακή και η ζωή του βρίσκεται σαφέστατα σε κίνδυνο, ενώ οι βλάβες που έχουν ήδη υπάρξει στην υγεία του είναι σοβαρές και διαπιστωμένες ιατρικά, με επίσημες ανακοινώσεις. 

   Στην δική της προσέγγιση, η Ελληνική Ένωση Δικαστών και Εισαγγελέων επισημαίνει πως  "η Δικαιοσύνη είναι έννοια σύμφυτη με την επιείκεια και τον ουμανισμό. Η Ένωση Δικαστών και Εισαγγελέων απευθύνει έκκληση στην Πολιτεία να αναθεωρήσει τη στάση της στο ζήτημα της μεταχείρισης του κρατουμένου Δ. Κουφοντίνα, του οποίου η ζωή κινδυνεύει άμεσα μετά από πολυήμερη απεργία πείνας και δίψας και να λάβει όλα τα νόμιμα μέτρα για την προστασία της ζωής και της υγείας του. Τα εγκλήματα που διέπραξε καταδικάστηκαν τόσο από τα Ελληνικά Δικαστήρια όσο και από την συλλογική συνείδηση. Η Δημοκρατία έχει σταθερά θεμέλια και ισχυρούς θεσμούς που της επιτρέπουν να συνδυάζει την απαίτηση συμμόρφωσης στους νόμους με την τήρηση των αρχών του ανθρωπισμού". Αυτή είναι η θέση της Ένωσης και την παταθέτω ασχολίαστη.

   Δεν θα μπώ σε ζητήματα νομοτυπικής φύσης, ούτε σε διαδικαστικά τερτίπια. Στην Ελλάδα ζούμε, όλοι γνωρίζουμε το ειδικό φορτίο αυτής της υπόθεσης και τις διάφορες παραμέτρους της. Ζούμε όμως στην Ελλάδα, γεγονός που δεν εμποδίζει τον ασφαλώς εξαιρετικά ενημερωμένο στα ελληνικά θέματα, πρώην Αμερικάνο πρεσβευτή στην Αθήνα Νίκολας Μπέρνς να παρεμβαίνει δημόσια (στην εφαρμοσμένη πρακτική οι πρώην μιλούν εξ ονόματος των νυν όταν αυτοί δεν πρέπει να μιλήσουν) και με σαφέστατο τρόπο να τοποθετείται προσδιοριστικά στο περίγραμμα των εξελίξεων (και) σε αυτή την εσωτερική υπόθεση της χώρας μας με την παρακάτω δήλωση "Η ελληνική κυβέρνηση έχει δίκαιο να αρνείται να κάνει το χατίρι στον καταδικασθέντα Δημήτρη Κουφοντίνα. Αυτός και η τρομοκρατική ομάδα του, 17 Νοέμβρη, δολοφόνησαν πέντε μέλη του προσωπικού της αμερικανικής πρεσβείας μεταξύ 1975-1991, καθώς και πολλούς Έλληνες. Δεν θα ξεχάσουμε ποτέ". 

   Ειναι ξεκάθαρο πως όλο αυτό το ασφυκτικό πλαίσιο μόνο αρνητικές εξελίξεις παράγει και μόνο επικίνδινο διχαστικό κλίμα δημιουργεί. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη εγκλωβισμένη στις εξαρτήσεις της από τα ξένα κέντρα και τις εξαρτήσεις της από την σκληρή νεοδεξιά ομάδα στο εσωτερικό της, με τον Μάκη Βορίδη, παλιό αρχηγό της νεολαίας των χουντικών ΕΠΕΝ στην θέση του υπουργού Εσωτερικών και τους γνωστούς υπόλοιπους, λειτουργεί και κινείται εδώ και καιρό σαν "τρελό φορτηγό" εκτός ελέγχου. Προσπαθεί να οικοδομήσει ένα σκληρό αυταρχικό - αστυνομικό καθεστώς παλιού τύπου, που γυρίζει την χώρα πίσω σε μαύρες εποχές. 

   Οφείλουμε να υπενθυμίσουμε ότι η οικογένεια Μητσοτάκη και ο Κωσταντίνος Μητσοτάκης, έχουν δώσει σκληρές πολιτικές μάχες για την αποφυλάκιση των δολοφόνων χουντικών πραξικοπηματιών που ματοκύλησαν την Ελλάδα και άνοιξαν τον δρόμο στην τουρκική εισβολή στην Κύπρο, μάχες στο όνομα της "επιείκειας και του ανθρωπισμού". Έχουν χαρακτηρίσει το Δημοψήφισμα που κατάργησε την μοναρχία των Γλύξμπουργκ στην Ελλάδα ως "άδικο" - unfair, δείχνοντας "αισθήματα" προς την πρώην μοναρχική οικογένεια. Προφανώς κάπου εκεί κλείνει και ο κύκλος των αισθημάτων ..

   Εαν έχουμε νεκρό απεργό πείνας στην Ελλάδα μόνο καλό δεν θα είναι, ακόμα περισσότερο στις συνθήκες της υγειονομικής και κοινωνικής κατάστασης που υπάρχει σήμερα. Αλλά και στην Ευρώπη για 40 χρόνια, μετά την εποχή της αλήστου μνήμης Θάτσερ, τέτοιες εξελίξεις, με απεργό πείνας νεκρό, δεν αφέθηκε να υπάρξουν. Η Ελλάδα δεν είναι και δεν πρέπει να μοιάσει με την Τουρκία του Ερντογάν των νεκρών αγωνιστών στις απεργίες πείνας. Δεν αξίζουμε κάτι τέτοιο.

   Το ζήτημα με τον Δημήτρη Κουφοντίνα και την γενικότερη αλληλεγγύη που εκφράζεται, πρέπει να βρει μια ψύχραιμη και δημιουργική διέξοδο, με απόλυτο σεβασμό στα δικαιώματα του κρατούμενου. Η διάθεση εκδίκησης των ξένων κέντρων που δηλώνουν πως "δεν θα ξεχάσουν ποτέ" δεν μπορεί να μετατραπεί σε μια ακόμα πληγή στο σώμα της Ελλάδας, που φέτος έχει την επέτειο, τα 200 χρόνια από την έναρξη του αγώνα της ανεξαρτησίας, αλλά όχι τα 200 χρόνια της πραγματικής ανεξαρτησίας. Αυτό το ζήτημα της μνήμης, το "δεν ξεχνάμε" αφορά πρωτίστως τον δημοκρατικό ελληνικό λαό και το έχει σαν θέμα πρωτίστως ο ελληνικός λαός. Και ο κατάλογος αυτών που δεν μπορεί να ξεχάσει ο ελληνικός λαός είναι μεγάλος. Μην αρχίσουμε να απαριθμούμε καλύτερα ..

  

 

ΕΝΑΚ - ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ - ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΝΑ ΧΡΟΝΟ ΤΗΣ ΠΑΝΔΗΜΙΑΣ

Τις μέρες αυτές κλείνει ένας χρόνος που η χώρα μας πέρασε και αυτή στην περίοδο της πανδημίας και των lockdown. Συμπληρώνεται ένας ολόκληρος χρόνος γεμάτος από έντονα διεθνή γεγονότα, με κορυφαία την υγειονομική κρίση και τις συνέπειες της, που όμως σε κάθε γεωγραφική περιοχή και χώρα ανα τον πλανήτη, παρουσιάζει όχι μόνο ομοιότητες αλλά και διαφορές, με βάση τα οικονομικοπολιτικά και κοινωνικά τους μοντέλα και άλλες ιδιαίτερες συνθήκες. Τα θύματα της πανδημίας, στην πατρίδα μας και διεθνώς, προκαλούν αισθήματα συγκίνησης και αλληλεγγύης. 

   Η πανδημία, η υγειονομική κρίση που προκλήθηκε λόγω του  κορονοϊού, ξέσπασε σε μια περίοδο που το διεθνές οικονομικό σύστημα αντιμετώπιζε μια μακρά, μια παρατεταμένη κρίση καπιταλιστικής υπερπαραγωγής, καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων, αναταράξεων, ασύμμετρων ανταγωνισμών και στρατηγικών μεταξύ ιμπεριαλιστικών κέντρων και τομέων της διεθνούς οικονομίας, με σοβαρές συνέπειες σε πολλά επίπεδα, μια κρίση που μεταξύ άλλων ενίσχυε - εκτόξευε και τις κρίσεις δημοσιονομικού χαρακτήρα, ενώ έχει προκαλέσει ισχυρά φαινόμενα αντιπαραγωγικής οικονομικής υπερσυσσώρευσης και υπερ πλουτισμού ισχνών μειοψηφιών. Αρκετά από τα γεγονότα της χρονιάς που πέρασε, όπως π χ τα γεγονότα στις ΗΠΑ και όχι μόνο, αποτελούν σημαντικά πλάνα, στιγμιότυπα αυτής της παρατεταμένης κρίσης και διαπάλης.

   Οι παραπάνω περιεκτικές αναφορές δεν έχουν χαρακτήρα τυπικό . Αντίθετα έχουν χαρακτήρα ουσιαστικό, καθώς είναι άμεσα συνδεδεμένες με τις οικονομικές εξελίξεις που μπορούν θα δρομολογηθούν στην επόμενη περίοδο, καθώς η πανδημία με την μορφή της υγειονομικής κρίσης θα περνάει σταδιακά σε δεύτερο πλάνο και καθώς τα οικονομικά κόστη της πανδημίας, με βάση τις πολιτικές επιλογές που έχουν προτιμηθεί - με την ΕΕ στον χειρότερο και σκληρότερο ρόλο για μια ακόμα φορά - φορτώνονται στα κράτη και άρα στους λαούς, με το παγκόσμιο χρέος να φτάνει τα 281 τρισ. δολάρια, δηλαδή περισσότερο από το 355% του παγκόσμιου ΑΕΠ, ενώ το ελληνικό χρέος των μνημονίων να έχει εκτοξευθεί πλέον και να καλπάζει αρκετά πάνω από το 200% του ΑΕΠ, με βάση τις πολιτικές και τις επιλογές της κυβέρνησης Μητσοτάκη.

   Η πανδημία σε συνδυασμό με τις κυβερνητικές επιλογές έχουν σαρώσει την ελληνική οικονομία και τον λαό της χώρας προκαλώντας πρωτοφανη υφεσιακή έκρηξη, παρά τις κατά καιρούς αντίθετες προβλέψεις και διαβεβαιώσεις του οικονομικού επιτελείου της κυβέρνησης. Μια χώρα σαν την Ελλάδα, που το εγχώριο μπλοκ εξουσίας και τα διεθνή αφεντικά του, την έχουν καταδικάσει διαχρονικά στην απόλυτη εξάρτηση, στα ξεπουλήματα, στην παραγωγική διάλυση και καταστροφή και την υπερσυγκέντρωση κυρίως στον τομέα των τουριστικών υπηρεσιών, γνωρίζει σήμερα αναπόφευκτα υφεσιακά ρεκόρ, ευρωπαϊκού και παγκόσμιου επιπέδου. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη - νεοδεξιάς αντιμετώπισε και αντιμετωπίζει την κατάσταση με ένα μείγμα ταξικής οικονομικής πολιτικής που βασικό στόχο έχει να εξασφαλίσει, όσο της είναι δυνατόν, πρωτίστως τα συμφέροντα των μεγάλων επιχειρήσεων, τόσο σε σχέση με την προσαρμογή των υγειονομικών μέτρων όσο και στις δημόσιες χρηματοδοτήσεις και να κρατήσει "ισορροπίες του τρόμου" με ψίχουλα στον λαό, στις παραγωγικες δυνάμεις του τόπου, στους άνεργους, στις μικρές επιχειρήσεις που καταστρέφονται μαζικά. 

   Δύο βασικά θέματα έρχονται - επανέρχονται σαν απολύτως επείγοντα στο προσκήνιο. Πρώτο, το λαϊκό και πλειοψηφικό αίτημα αγώνα για την απαλλαγή της χώρας από την θηλιά του χρέους που δημιούργησε το εγχώριο σύστημα εξουσίας και όχι ο λαός μας, πριν αποτελέσει το άλλοθι και το μέσο νέων αβασταχτων περιπετειών. Δεύτερο, η οργάνωση και συσπείρωση της εργαζόμενης τάξης και όλου του λαού που καταστρέφεται, σε μια κατεύθυνση αγωνιστικής ενότητας και ενεργοποίησης για την πλήρη ανατροπή των σκληρών αντιλαϊκών πολιτικών και σχεδιασμών της κυβέρνησης Μητσοτάκη και των ευρωατλαντικών κέντρων, με την διεκδίκηση μιας ριζικά διαφορετικής νέας πολιτικής, μιας πολιτικής υπερ των αναγκών της λαϊκής πλειοψηφίας.   

   Ένα ολόκληρο χρόνο - και συνεχίζει - η χώρα μας είναι εγκλωβισμένη από την κυβέρνηση Μητσοτάκη σε κατάσταση  αλλεπάλληλων lockdown, από τα μακρύτερα χρονικά και  σκληρότερα διεθνώς, με αβέβαια και αμφιλεγόμενα υγειονομικά αποτελέσματα και πολλές εφαρμοστικές αντιφάσεις και παλινωδίες. Η κυβέρνηση σε ρόλο, άλλοτε μπροστά από την Επιτροπή επιδημιολόγων (μια επιτροπή μονομερώς επανδρωμένη, από την οποία απουσιάζουν, κατά την εκτίμηση πολλών, κρίσιμες και αναγκαίες για την προστασία και την πραγματική εικόνα της δημόσιας υγείας ειδικότητες)  άλλοτε πίσω από αυτήν, ανάλογα με τους στόχους και το προσδοκώμενο πολιτικό όφελος, ταλαιπωρεί εξαντλητικά τον ελληνικό λαό. Όμως και τα περιθώρια της κυβέρνησης επίσης εξαντλούνται. Γίνεται πλέον ευρύτατα αντιληπτό ότι η πολιτική των ατελείωτων lockdown, η πολιτική του "η χώρα στο γύψο" η αλλιώς "η χώρα επι της χειρουργικής κλίνης" δεν είναι (αποδεδειγμένα πλέον) μια μεγάλη πολιτική, αντίθετα είναι μια μικρή και εύκολη πολιτική.

   Στον ένα χρόνο που πέρασε, καθώς οι εργαζόμενοι του Δημόσιου τομέα της υγείας έδωσαν με αυταπάρνηση την μάχη, καθώς όλοι οι εργαζόμενοι του Δημόσιου και Ιδιωτικού τομέα έδωσαν την μάχη, η κυβέρνηση Μητσοτάκη έδινε τις δικές της σκληρές μάχες, με άλλο όμως περιεχόμενο. Δεν ήταν μάχες για το ΕΣΥ, εκεί ήταν μόνο λόγια. Δεν ήταν μάχες για ενίσχυση των μέσων μαζικής μεταφοράς και προστασίας των εργασιακών χώρων, που αποδεδειγμένα αποτελούν εστίες μολυσματικής υπερμετάδοσης. Δεν ήταν μάχες για την επαρκή οικονομική και κοινωνική στήριξη των ανέργων - εργαζομένων, ούτε της δήθεν "αγαπημένης" τους μικρομεσαίας τάξης. Ήταν όμως μάχες για την στήριξη (της λεγόμενης από την ΕΕ)  "βιώσιμης επιχείρησης", για την στήριξη των μεγάλων συμφερόντων πέρα και πάνω από όλα. Στον χρόνο που πέρασε και με την "χώρα στο γύψο" η κυβέρνηση Μητσοτάκη προκάλεσε μια παρατεταμένη καταιγίδα σκληρών αντιλαϊκών νομοθετημάτων με τεράστιες συνέπειες για τον κοινωνικό ιστό της χώρας και σε ότι έχει απομείνει από αυτόν. Στον χρόνο που πέρασε η κυβέρνηση Μητσοτάκη - νεοδεξιάς,  οικοδόμησε και έθεσε σε λειτουργία ένα βάρβαρο αυταρχικό αστυνομικό κράτος που γυρίζει πολύ πίσω την χώρα, σε μαύρες εποχές του παρελθόντος. Στον χρόνο που πέρασε η κυβέρνηση Μητσοτάκη, ξεκινώντας με την λίστα Πέτσα, μετέτρεψε την πανδημία σε καλοπληρωμένη με δημόσιο χρήμα, άγρια κομματική προπαγάνδα, και χαλύβδωσε την ιερή συμμαχία της σιωπής και της ντροπής με τους μεγαλοκαναλάρχες, κατασκευάζοντας ένα τοπίο ασφυκτικού ελέγχου στην ενημέρωση των πολιτών. 

   Η πανδημία του κορονοϊού έχει περάσει σε μια νέα φάση διεθνώς, όπως δείχνουν όλα τα δεδομένα. Τα εμβόλια αποτέλεσαν το νέο κρίσιμο στοιχείο, που όμως οι σκληροί ανταγωνισμοί των μεγάλων φαρμακοβιομηχανιών και των μεγάλων καπιταλιστικών χωρών και κέντρων, με την ΕΕ να πρωταγωνιστεί και πάλι αρνητικά, υπονομεύουν τις διαδικασίες. Αρκετές χώρες της ΕΕ, μέσα σε αυτές τις συνθήκες, σπάνε τις απαγορεύσεις του Βερολίνου, του Παρισιού και της Κομισιόν για να ανταποκριθούν στο εμβολιαστικό τους πρόγραμμα. Στην Ελλάδα του Μητσοτάκη, αυτό που σπάνε είναι αποκλειστικά και μόνο την γραμμή της νόμιμης προτεραιότητας πρός όφελος κάποιων "αρίστων" της ΝΔ και της κυβέρνησης της. Επιπλέον βέβαια, για προμήθεια από το κράτος απολύτως χρήσιμων και αναγκαίων φαρμάκων που έχουν αναπτυχθεί, με πρόσβαση σε αυτά τα φάρμακα όλων των ασθενών που επιβάλλεται επιστημονικά να τους χορηγηθούν, δεν έχει γίνει απολύτως τίποτα ουσιαστικό.

   Οι συνέπειες για τον λαό της Ελλάδας από τις πολιτικές που έχουν ασκηθεί ένα χρόνο τώρα και κλιμακώνονται μάλιστα, σε υγειονομικό και οικονομικό - κοινωνικό επίπεδο είναι αναμφίβολα μεγάλες και σοβαρές. Πολύ σοβαρές είναι επίσης και οι εξελίξεις στην περιοχή μας, στην Μεσόγειο αλλά και ευρύτερα, που όμως δεν μπορούμε να αναφερθούμε αναλυτικά σε αυτή την ανακοίνωση. Καλούμε τους πολίτες σε γόνιμο προβληματισμό, σε επαγρύπνηση, σε αγωνιστική δράση, με μαχητικό πνεύμα αισιοδοξίας και επίγνωση των καταστάσεων, των δυσκολιών και των εμποδίων που έχουν ορθώσει μπροστά μας. Η ζωή, η ελευθερία, η κοινωνική πρόοδος και προκοπή, η δημοκρατία, πρέπει να νικήσουν, γιατί το να νικήσουν είναι ζήτημα επιβίωσης.