Κυριακή 18 Δεκεμβρίου 2016

ΕΡΓΑΚ – ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΨΥΧΙΑΤΡΙΚΗ ΠΕΡΙΘΑΛΨΗ ΣΤΗΝ ΚΕΡΚΥΡΑ – ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ

Ανακοίνωση απο την ΕΡΓΑΚ (ΕΡΓΑΤΟΥΠΑΛΛΗΛΙΚΗ Αγωνιστική Κίνηση) για κρίσιμα προβλήματα και ερωτήματα του χώρου της ψυχικής υγείας και περίθαλψης.
“Μετέωρη η μεταρρύθμιση στον τομέα της ψυχικής υγείας, παρά τις όποιες προσπάθειες έχουν σημειωθεί και όλοι δήθεν “υπερασπίζονται” το δημόσιο συμφέρον, ενώ στην πράξη το αντιστρατεύονται. Προβληματική η διαχείριση της ψυχιατρικής περίθαλψης και στο νομό της Κέρκυρας, για τους ασθενείς που καλύπτονται απο τον ψυχιατρικό τομέα του Γενικού Νομαρχιακού Νοσοκομείου. Την στιγμή που έχει αποχωρήσει το μισό προσωπικό του ψυχιατρικού τομέα, καμμιά θέση δεν έχει αντικατασταθεί, με ότι αυτό συνεπάγεται. Αναφερόμαστε σε μια δημόσια κοινωνική υπηρεσία που στο πλαίσιο της πραγματοποιήθηκαν σημαντικές επενδύσεις στην κατεύθυνση διαμόρφωσης ανοιχτών χώρων νοσηλείας, με μεγάλο έργο και προσφορά στον τομέα της πρωτοβάθμιας περίθαλψης (κέντρο ψυχικής υγείας, τακτικό εξωτερικό ιατρείο) και στον τομέα ψυχοκοινωνικής αποκατάστασης (ξενώνες, οικοτροφεία, διαμερίσματα, επαγγελματικές δραστηριότητες).
Η πρόταση νέου οργανισμού απο την 6η ΥΠΕ (Δυτικής Ελλάδας) και όπως διαφαίνεται με την συναίνεση της Διοίκησης του Νοσοκομείου, προωθεί μια πολιτική ουσιαστικής αποδυνάμωσης – κατάργησης των συγκροτημένων Δομών, μια πολιτική που οδηγεί τους χρήστες της ψυχικής υγείας σε ιδιωτικά συμφέροντα – ΜΚΟ. Μπαίνει το ερώτημα, σχετικά με το τι επιδιώκουν κυβέρνηση – 6η ΥΠΕ – Διοίκηση με όλη αυτή τη μεθόδευση αλλά και με την αναστάτωση που προκαλείται στις οικογένειες των ψυχικά πασχόντων, στους πάσχοντες και στους εργαζόμενους του χώρου. Μπαίνει το ερώτημα, εαν στόχος είναι το ξεφόρτωμα της ψυχικής υγείας απο τις “πλάτες” του Δημοσίου, αδιαφορώντας για την τύχη των ασθενών. Μπαίνει το ερώτημα, εαν επιδίωξή τους είναι το Δημόσιο να μεταφέρει και να πληρώνει το κόστος νοσηλείας κλπ στον ιδιωτικό τομέα, στοιχίζοντας περισσότερα και εξυπηρετώντας ιδιωτικούς ομίλους του χώρου της υγείας. Σε αυτά τα ερωτήματα οφείλουν να απαντήσουν οι αρμόδιοι παράγοντες”.

Σάββατο 17 Δεκεμβρίου 2016

Η ICMLPO ΓΙΑ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ ΤΟΥ ΦΙΝΤΕΛ ΚΑΣΤΡΟ – ΓΙΑ ΤΟ “ΚΙΝΗΜΑ ΤΗΣ 26ης ΙΟΥΛΙΟΥ” ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΟΥΒΑΝΕΖΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ

Ενδιαφέρουσα και με ιδιαίτερο πολιτικό βάρος ανακοίνωση, αναφορικά με τον θάνατο του κομαντάντε ΦΙΝΤΕΛ ΚΑΣΤΡΟ, δόθηκε πρόσφατα στην δημοσιότητα απο μια σημαντική διεθνή επαναστατική κομμουνιστική οργάνωση, την ICMLPO (Συντονιστική Επιτροπή της Διεθνούς Διάσκεψης των Μαρξιστικών-Λενινιστικών Κομμάτων και Οργανώσεων) στην οποία συμμετέχουν – μεταξύ άλλων – και αρκετά κόμματα και οργανώσεις της Λατινικής Αμερικής, με μεγάλη και μακρόχρονη παρουσία και δράση. Στην ανακοίνωση της ICMLPO, που περιέχει σειρά ουσιαστικών εκτιμήσεων και διαπιστώσεων με πολιτικοιδεολογικά και ιστορικά χαρακτηριστικά, παρατηρούμε ιδιαίτερα την βαρύνουσα επισήμανση της στην ίδρυση και τον κρίσιμο ρόλο του “Κινήματος της 26ης Ιουλίου”, δηλαδή του πολιτικού σχηματισμού που καθοδήγησε την κουβανέζικη επανάσταση, καθώς όπως αναφέρει συγκεκριμένα η ανακοίνωση “Όλο αυτό ήταν δυνατό λόγω του σχηματισμού και της σφυρηλάτησης ενός επαναστατικού κόμματος, του Κινήματος της 26ης Ιουλίου, το οποίο ήταν ικανό να υιοθετήσει σωστές και έγκαιρες κατευθυντήριες γραμμές, οι οποίες ήταν σε θέση να οδηγήσουν τις κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις στον αγώνα και τη νίκη”. Ολόκληρη η ανακοίνωση:
                   ICMLPO: Aνακοίνωση για τον θάνατο του Φιντέλ Κάστρο
Την 1η Ιανουαρίου του 1959, η κουβανική επανάσταση θριάμβευσε. Πολλά χρόνια αντάρτικου αγώνα που έγινε στα βουνά του Νησιού, θαρραλέοι αγώνες της εργατικής τάξης, της νεολαίας και του λαού που αναπτύχθηκαν στις πόλεις, κατέληξαν στη νίκη. Ενενήντα μίλια από τον ιμπεριαλισμό των Γιάνκηδων, οι Κουβανοί επαναστάτες έσπασαν τη θεωρία της «γεωγραφικής μοιρολατρίας» σύμφωνα με την οποία, λόγω της εγγύτητας των Ηνωμένων Πολιτειών, δεν ήταν δυνατό να κάνουν την επανάσταση στη Λατινική Αμερική.
Τα επιτεύγματα της Επανάστασης, η αγροτική μεταρρύθμιση, η εθνικοποίηση όλων των Αμερικανικών επιχειρήσεων, η εξάλειψη του αναλφαβητισμού, η υγειονομική περίθαλψη και η εκπαίδευση, ενέπλεξαν τις εργαζόμενες μάζες και τη νεολαία: όλα αυτά ξύπνησαν την αλληλεγγύη των εργαζομένων και των λαών του κόσμου, ιδιαίτερα της Λατινικής Αμερικής. Έδειξαν το δρόμο της ένοπλης επαναστατικής πάλης. Αλλά επίσης εξαπέλυσαν το μίσος της διεθνούς αντίδρασης, τα πολεμικά επεισόδια των Ηνωμένων Πολιτειών, την εισβολή στο Playa Giron (Κόλπος των Χοίρων) και εκατοντάδες τρομοκρατικές ενέργειες, το εμπορικό εμπάργκο για πάνω από σχεδόν εξήντα χρόνια, το οποίο απέτυχε λόγω της ηρωικής αντίστασης του κουβανικού λαού και των επαναστατών.
Οι ηρωικές πράξεις των εργατών, των αγροτών και της κουβανικής νεολαίας ήταν ικανές να αναπτύξουν και να οδηγήσουν στη νίκη με την ήττα της τυραννίας και τη θέσπιση της Λαϊκής Εξουσίας. Πέτυχε στην προώθηση των επιτευγμάτων, των κοινωνικών και οικονομικών μετασχηματισμών, αντιστάθηκε και ξεπέρασε όλα τα είδη των επιθέσεων από τον ιμπεριαλισμό και την αντίδραση. Όλο αυτό ήταν δυνατό λόγω του σχηματισμού και της σφυρηλάτησης ενός επαναστατικού κόμματος, του Κινήματος της 26ης Ιουλίου, το οποίο ήταν ικανό να υιοθετήσει σωστές και έγκαιρες κατευθυντήριες γραμμές, οι οποίες ήταν σε θέση να οδηγήσουν τις κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις στον αγώνα και τη νίκη. Μεταξύ των μελών της επαναστατικής διοίκησης ήταν πολλοί πολιτικοί και στρατιωτικοί ηγέτες, ο Camilo Cienfuegos , ο Che , ο Frank Pais , ο Raul Castro . Ανάμεσα σε όλους αυτούς, ο Kομαντάντε FIDEL CASTRO ξεχώρισε ως ο ηγέτης, ο οποίος συμμετείχε ενεργά και άμεσα από τις πρώτες μάχες, παίζοντας το ρόλο του οργανωτή, του υπεύθυνου στρατηγικής, δημοφιλής ηγέτης και αρχηγός του κράτους.
Οι κοινωνικές επαναστάσεις είναι έργο των μαζών, αλλά δεν θα ήταν δυνατές χωρίς την καθοδήγηση των επαναστατών ηγετών που αναδύονται μέσα στη έξαψη της μάχης, αλλά φτάνουν σε διαστάσεις που καθορίζουν την πορεία και την εξέλιξη των διαδικασιών.
Οι εργάτες και οι αγρότες, η νεολαία, οι επαναστάτες, το Κίνημα της «26ης Ιουλίου», οι επαναστάτες διοικητές και ο Κομαντάντε Fidel Castro οδήγησαν μια λαϊκή επανάσταση που έγινε σε μια μικρή χώρα που αντιμετώπισε την ισχυρότερη δύναμη στον πλανήτη και ήταν σε θέση να αντισταθεί.
Ο Fidel Castro πέθανε έχοντας εκπληρώσει τα καθήκοντα και τις αρμοδιότητές του. Τα λόγια και οι πράξεις του σε όλη τη μακρά ζωή του ως πολεμιστή, θα αντέξουν, αποτελούν τη μαρτυρία του θάρρους και της επιμονής ενός λαού, εκφράζουν τις πεποιθήσεις και τη δέσμευση ενός επαναστάτη.
Τα Μαρξιστικά Λενινιστικά Κόμματα και οι Οργανώσεις που έχουν ενσωματωθεί στο ICMLPO εκφράζουν τα κομμουνιστικά τους συναισθήματα προς την εργατική τάξη, το λαό και τους Κουβανούς επαναστάτες.
Νοέμβρης του 2016
Συντονιστική Επιτροπή της Διεθνούς Διάσκεψης των Μαρξιστικών-Λενινιστικών Κομμάτων και Οργανώσεων, ICMLPO

Τετάρτη 7 Δεκεμβρίου 2016

ΕΡΓΑΤΟΥΠΑΛΛΗΛΙΚΗ ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ (ΕΡΓΑΚ) - ΑΠΕΡΓΙΑ 8 ΔΕΚΕΜΒΡΗ – ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΓΙΑ ΖΩΗ ΚΑΙ ΕΛΠΙΔΑ – ΓΙΑ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ ΚΑΙ ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ

                   ΕΡΓΑΤΟΥΠΑΛΛΗΛΙΚΗ ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ (ΕΡΓΑΚ)

 ΑΠΕΡΓΙΑ 8 ΔΕΚΕΜΒΡΗ – ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΓΙΑ ΖΩΗ ΚΑΙ ΕΛΠΙΔΑ – ΓΙΑ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ ΚΑΙ ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ

Η ΕΡΓΑΚ καλεί τους συνάδελφους εργατουπάλληλους να πάρουν μέρος μαζικά και δυναμικά στην απεργία της 8ης Δεκέμβρη. Με την σημαία της εργατικής ενότητας και της αγωνιστικής συσπείρωσης, απέναντι στην διάσπαση και τον συμβιβασμό, με την πολιτική του ταξικού αγώνα, για την ανατροπή της κυρίαρχης πολιτικής και των σχεδιασμών των ξένων κέντρων και των ντόπιων υποτακτικών τους, που μεθοδεύουν και νέα εξοντωτικά μέτρα - και νέα μνημόνια. Για την λαική απελευθέρωση, ενάντια στο εγχώριο μπλοκ εξουσίας και την ξεπουλημένη αστική ταξη, ενάντια στον ιμπεριαλισμό, ενάντια στην εξάρτηση, για να φύγει και να ξεφύγει για πάντα η χώρα μας απο τα αρπαχτικά νύχια της ΕΕ – ευρωζώνης και των αμερικανών ιμπεριαλιστών, για την εργατική κυριαρχία και την εθνική ανεξαρτησία, ενάντια στην εξαθλίωση του λαού, την πείνα, την ανεργία, τις απολύσεις, ενάντια στην φασιστικοποίηση και την κατάργηση των πιο στοιχειωδών λαικών ελευθεριών και κατακτήσεων, για κοινωνική πρόοδο, για ζωή και ελπίδα, ΟΛΟΙ στην απεργία της 8ης Δεκέμβρη.

Σάββατο 3 Δεκεμβρίου 2016

ΠΡΟΒΟΛΗ ΤΑΙΝΙΑΣ - "Ludlow, οι Έλληνες στους Πολέμους του Άνθρακα" ΣΤΗΝ ΚΕΡΚΥΡΑ - ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΝΑΚ

Η Ενιαία Αριστερή Κίνηση (ΕΝΑΚ)  πραγματοποιεί στην Κέρκυρα ΠΡΟΒΟΛΗ της ΤΑΙΝΙΑΣ «Ludlow, οι Έλληνες στους Πολέμους του Άνθρακα» - την ΤΕΤΑΡΤΗ 14 Δεκέμβρη - ώρα 8.30 μμ,  στο βιβλιοπωλείο ΠΛΟΥΣ.
Ενημερώνουμε σχετικά με το εξαιρετικά ενδιαφέρον θέμα της ταινίας και σύμφωνα με το δελτίο τύπου των συντελεστών της παραγωγής πως "η νέα παραγωγή της εταιρείας «Αποστόλης Μπερδεμπές», το ντοκιμαντέρ «Ludlow, οι Έλληνες στους Πολέμους του Άνθρακα» (2016), σε σκηνοθεσία Λεωνίδα Βαρδαρού, αφηγείται την ιστορία Ελλήνων μεταναστών που στις αρχές του περασμένου αιώνα, βρέθηκαν στο Κολοράντο, να δουλεύουν κάτω από απάνθρωπες συνθήκες στα ορυχεία του Ροκφέλερ και που μαζί με χιλιάδες άλλους μετανάστες ξεσηκώθηκαν, μετά τη Σφαγή του Λάντλοου, καταφεύγοντας στα όπλα για να υπερασπιστούν τη ζωή τους και το δίκιο τους.
Ο Πόλεμος του Άνθρακα στο Κολοράντο είναι μια ιστορία ξεχασμένη, φυλαγμένη ωστόσο στη μνήμη των παιδιών και των εγγονών τους που μας την μεταφέρουν με συγκίνηση και υπερηφάνεια για τους παππούδες τους και με θυμό για τις αδικίες που αντιμετωπίσανε. Η ιστορία συμπληρώνεται από συνεντεύξεις με ιστορικούς και συγγραφείς, τεκμηριώνεται με σπάνιο αρχειακό υλικό και ξαναζωντανεύει με βίντεο και φωτογραφίες της απεργίας και τις εξαιρετικές επιλογές τραγουδιών και μουσικής.
Στην Ελλάδα, το ντοκιμαντέρ πρωτοπαρουσιάστηκε τον Μάρτιο του 2016, στο 18ο Διεθνές Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης και κέρδισε το Βραβείο «Ανθρώπινες Αξίες» που απονέμεται στο καλύτερο ντοκιμαντέρ καταγραφής ιστορικής μνήμης. Τον Αύγουστο του 2016, στο 3ο Διεθνές Φεστιβάλ Ιεράπετρας, διακρίθηκε με το 2ο Βραβείο για ντοκιμαντέρ μεγάλου μήκους και τον Οκτώβριο στο 10ο Φεστιβάλ Χαλκίδας κέρδισε το βραβείο καλύτερου μοντάζ.
Η πορεία του Ludlow στο εξωτερικό, ξεκίνησε τον Ιούνιο 2016 με το 10ο Φεστιβάλ Ελληνικού Κινηματογράφου του Λος Άντζελες και συνεχίστηκε με τη συμμετοχή του στο International Film Series στο Boulder, Colorado και στο Φεστιβάλ Ελληνικού Κινηματογράφου της Αυστραλίας, στο Σίντνεϊ. Προγραμματίζονται προβολές για την άνοιξη του 2017, στη Νέα Υόρκη, τη Βοστώνη και το Σικάγο.
Η ταινία, αφιερωμένη στην ομογένεια της Αμερικής, είναι η δεύτερη της σειράς ντοκιμαντέρ για τον ελληνοαμερικανικό ριζοσπαστισμό που υλοποιεί η ομάδα επαναπατρισμένων ομογενών που ίδρυσε to 2010 την εταιρεία παραγωγής «Αποστόλης Μπερδεμπές». Η πρώτη τους παραγωγή ήταν το 2013 η βραβευμένη «Ταξισυνειδησία» σε σκηνοθεσία Κώστα Βάκκα. 
Συντελεστές:
Σκηνοθέτης: Λεωνίδας Βαρδαρός
Δ/τής Φωτογραφίας: Προκόπης Δάφνος
Βοηθός σκηνοθέτη/Μοντέρ: Ξενοφώντας Βαρδαρός
Επιμέλεια Ήχου: Ανδρέας Γκόβας
Έρευνα/ιστορική επιμέλεια: Φρόσω Τσούκα
Αφήγηση: Ρήγας Αξελός
Παραγωγός: «Αποστόλης Μπερδεμπές» μη κερδοσκοπική
Δ/τες Παραγωγής: Στέφανος Πλάκας, Φρόσω Τσούκα, Λίνα Γουσίου 
Ευχαριστούμε το μουσικό σύνολο Ρωμιοσύνη για την πρώτη ποτέ ηχογράφηση του λησμονημένου Ύμνου των Ανθρακωρύχων του Κολοράντο, “The Union Forever”, σε ενορχήστρωση Τεό Λαζάρου". Τέλος, η ΕΝΑΚ ευχαριστεί την παραγωγή της ταινίας για την παραχώρηση της δυνατότητας προβολής.

Τρίτη 29 Νοεμβρίου 2016

ΤΗΝ ΣΥΓΚΛΙΣΗ ΤΩΝ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΩΝ ΚΕΝΤΡΩΝ (ΕΥΡΩΠΑΙΚΗΣ ΕΝΩΣΗΣ – ΔΝΤ) ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΛΑΟ – ΕΠΙΒΕΒΑΙΩΣΕ Ο ΜΟΣΧΟΒΙΣΙ

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΑ "ΝΕΑ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ"

Η (ακόμα μία) επίσκεψη του Πιερ Μοσκοβισί στην Αθήνα, οι συναντήσεις που είχε με τον πρωθυπουργό και υπουργούς, οι δηλώσεις που έκανε και η συνολική του παρουσία εδώ δεν προκαλούν κανένα εφησυχασμό, αντίθετα αυξάνουν την ανησυχία του ελληνικού λαού, των λαικών στρωμάτων, των ανέργων, της νεολαίας, σχετικά με την κλιμάκωση των μεθοδεύσεων των ιμπεριαλιστικών κέντρων της ΕΕ και των ΗΠΑ εναντίον τους και εναντίον της χώρας μας. Παράλληλα οι θέσεις που εξέφρασε ο Μοσχοβισί, τόσο για τα άμεσα θέματα της 2ης ιμπεριαλιστικής “αξιολόγησης” – επιθεώρησης στο πλαίσιο του 3ου μνημονίου όσο και για τα μελλοντικά ζητήματα και τις προοπτικές, επιβεβαιώνουν πλήρως τα πρόσφατα δημοσιεύματα των ΝΕΩΝ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ για τις διαδικασίες ουσιαστικής σύγκλισης θέσεων και συντονισμό κινήσεων των ιμπεριαλιστικών ευρω ατλαντικών (ΕΕ – ΔΝΤ) κέντρων, με στόχο την διαιώνιση της καταλήστευσης της χώρας μας πρός όφελος των πολυεθνικών, της ντόπιας ξεπουλημένης αστικής τάξης και με βάση τις ανάγκες, τις ισορροπίες και τους σχεδιασμούς της ευρωατλαντικής καπιταλιστικής οικονομίας. Ο ευρωενωσιακός επίτροπος και Γάλλος “σοσιαλιστής” Μοσχοβισί – μεταξύ άλλων – τάχθηκε κατηγορηματικά (προαναγγέλοντας) υπέρ της παραμονής του ΔΝΤ στο “ελληνικό πρόγραμμα” χωρίς φυσικά να αποκλείσει το επακόλουθο, δηλαδή την λήψη και “νέων μέτρων” αν αυτά “κριθούν αναγκαία”.. ενώ επέμεινε στο γνωστό ζήτημα περί της “πολιτικής ιδιοκτησίας – κυριότητας” του μνημονιακού προγράμματος εθνικής εξάρτησης και λαικής εξόντωσης απο το σύνολο του πολιτικού φάσματος. Φυσικά (και) ο Μοσχοβισί δεν παρέλειψε να υπογραμμίσει τα πασίγνωστα, για την “συνέχιση των μεταρρυθμίσεων” που δεν έχουν, και δεν θα έχουν τελος – και που στη φάση της 2ης αξιολόγησης συγκροτούν το πακέτο επιπλέον σκλήρηνσης της αντεργατικής νομοθεσίας και αφαίρεσης, κατεδάφισης κάθε πλαισίου συνεκτικών συνδικαλιστικών δικαιωμάτων – δυνατοτήτων απο τους εργαζόμενους. Σε ότι αφορά την πιθανότητα ενός 4ου μνημόνιου ο Μοσχοβισί δήλωσε σε μη κατηγορηματικό τόνο πως “δεν θέλουμε να υπάρξει τέταρτο πρόγραμμα” ενω επανέλαβε τις γνωστές γενικότητες για την λεγόμενη διευθέτηση του χρέους, “διευθέτηση” συνδεδεμένη φυσικά με τον ατελείωτο κατάλογο των “μεταρρυθμίσεων” και την παγίωση του μοντέλου εθνικής εξάρτησης – λαικής εξαθλίωσης – ιμπεριαλιστικής καταλήστευσης στην χώρα μας.

Σάββατο 26 Νοεμβρίου 2016

ΕΦΥΓΕ ΑΠΟ ΤΗ ΖΩΗ Ο ΦΙΝΤΕΛ – ΑΘΑΝΑΤΟΣ – ΕΠΙΣΗΜΗ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΡΟΕΔΡΟ ΤΗΣ ΚΟΥΒΑΣ ΡΑΟΥΛ ΚΑΣΤΡΟ

Έφυγε απο τη ζωή, σε ηλικία 90 ετών, ο κομαντάντε Φιντέλ Κάστρο. Το ίδιο το γεγονός, οι ίδιες οι συνθήκες του θανάτου του, αποτελούν μια ακόμα νίκη, την τελευταία εν ζωή του Φιντέλ, του ηγέτη της κουβανέζικης επανάστασης, της μεγάλης αυτής προσωπικότητας του αντιιμπεριαλιστικού αγώνα των λαών, την τελευταία του νίκη απέναντι στον ιμπεριαλισμό, που δοκίμασε δεκάδες φορές, ίσως και εκατοντάδες, να τον δολοφονήσει.. Την επίσημη ανακοίνωση του θανάτου του κομαντάντε, έκανε με διάγγελμα προς τον κουβανέζικο λαό ο αδελφός του – συναγωνιστής στην ένοπλη επανάσταση και στην επαναστατική αντιιμπεριαλιστική πορεία της χώρας, Πρόεδρος της Δημοκρατίας της Κούβας και ηγέτης των κουβανών κομμουνιστων Ραούλ Κάστρο

ΕΡΓΑΣΙΑΚΑ ΖΗΤΗΜΑΤΑ – Η ΕΠΙΘΕΣΗ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΤΗΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ

του ΜΙΧΑΛΗ ΚΙΤΣΩΝΗ (ομιλία στην εκδήλωση της ΕΝΑΚ για την πολιτική της κοινωνικής αντίστασης)

Στη χώρα μας την τελευταία περίοδο βιώνουμε μια ακόμη βίαιη επίθεση στον κόσμο της εργασίας αναφορικά με τα δικαιώματα και τις κατακτήσεις του, καθώς η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ έχει δεσμευθεί σε ΕΕ-ΔΝΤ να προωθήσει αντεργατικές αλλαγές που συνιστούν αντιδραστικές τομές στο χώρο της εργασίας.
Για μια ακόμα φορά οι εργαζόμενοι, ο λαός στο σύνολο του, βρισκόμαστε αντιμέτωποι με ένα νέο γύρο επιδρομής στα εργασιακά και κοινωνικά δικαιώματα στα πλαίσια του κύκλου βίαιων μετασχηματισμών υπέρ των επιχειρηματικών κερδών.
Από την αρχή της κυριαρχίας του νεοφιλελεύθερου μοντέλου στην οικονομία επιχειρήθηκε μια συστηματική προσπάθεια κατεδάφισης των εργασιακών και κοινωνικών δικαιωμάτων στο όνομα του ανταγωνισμού , της αύξησης της παραγωγικότητας και με πρόσχημα βέβαια τη δημιουργία περισσότερων θέσεων εργασίας. Ευρώ και ΕΕ χειροτερεύουν τη δομική κρίση του Ελληνικού καπιταλισμού, φέρνοντας έτσι (και με τις ευρωπαϊκές οδηγίες ) διαρκή αντεργατικά, αντιλαϊκά μέτρα: καθήλωση και μείωση των πραγματικών μισθών, αντιασφαλιστικά μέτρα, χτύπημα των συλλογικών συμβάσεων, εκτίναξη της «ελαστικής» και «μαύρης» εργασίας, ιδιωτικοποίηση και εμπορευματοποίηση των δημόσιων/κοινωνικών υπηρεσιών( υγεία, ασφάλιση, παιδεία κ.α.) και αγαθών ( ενέργεια, τηλεπικοινωνίες, μεταφορές). Αυτή τη χρόνια κρίση, που «έσκασε» το 2010 , δηλαδή τη λειτουργία της οικονομίας με κριτήριο το παρασιτικό καπιταλιστικό κέρδος και ατέλειωτο ξεζούμισμα των εργαζομένων, επιδιώκουν να συντηρήσουν στον αιώνα τον άπαντα με μνημόνια διαρκείας-όπως αυτό που υπέγραψε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Μνημόνια που γυρίζουν πολλά χρόνια πίσω την ιστορική ρόδα και οδηγούν τον σημερινό εργαζόμενο σε συνθήκες που τόσο γλαφυρά περιγράφει η ευρωπαϊκή λογοτεχνία του 19ου Αιώνα. Μεταρρυθμίσεις που πυροδοτούνται από ειδήσεις για περαιτέρω μειώσεις μισθών και συντάξεων , αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης ως τα βαθειά γεράματα , άρση της μονιμότητας στο δημόσιο, παραπάνω ελαστικοποίηση, εργασιακή υπερεκμετάλευση και απολύσεις στον ιδιωτικό τομέα. Μια διαρκεί «διευθέτηση» της ταξικής αυθαιρεσίας, σε βάρος του κόσμου της εργασίας, που οδηγεί στο καθημερινό μαρτύριο της διάλυσης και του εξευτελισμού τον εργαζόμενο που από την περηφάνια του ανθρώπου που παράγει, που ξέρει ότι αξίζει, ξεπέφτει στον υπόκοσμο του δούλου και του χειραγωγημένου.
Συμβασιούχοι, Ευέλικτοι μερικώς απασχολίσιμοι , ενοικιαζόμενοι, εργαζόμενοι με μπλοκάκια, εργαζόμενοι με stage και σε προγράμματα κοινωφελούς εργασίας με μισθούς πείνας, αποτελούν το νέο υποπρολεταριάτο θύμα στην αδηφάγα διάθεση του κεφαλαίου.
Μόνη ωφελημένη της κατάστασης μια ζάπλουτη ελίτ, που με τις πλάτες της Ε.Ε. και των μνημονιακών κυβερνήσεων ανεξέλεγκτα απέσυρε κεφάλαια απ’ την παραγωγή, Όλα αυτά τα χρόνια κερδοσκοπούσε παρασιτικά πάνω στα συντρίμμια της οικονομίας, απέκρυπτε και φυγάδευε ασύλληπτες περιουσίες και κέρδη σε ευρωπαϊκές τράπεζες και φορολογικούς παραδείσους. Αυτή η «συμμορία του Ευρώ», μαζί με τα φερέφωνά των ΜΜΕ και των «ειδικών» της, θέλει σήμερα- εν μέσω πρωτοφανούς οικονομικής καταστροφής και ανθρωπιστικής κρίσης-να συνεχίσει ατάραχα στον ίδιο δρόμο Διαρρηγνύει τα ιμάτιά της υπέρ της «ευρωπαϊκής πορείας της χώρας» -μήπως και χάσει τη «χρυσή βροχή» κερδών και προνομίων της.
Μέσα στην μαυρίλα της εφαρμογής των προηγούμενων βάρβαρων αντεργατικών-αντιλαϊκών μνημονιακών νόμων και σε μια περίοδο που βιώνουμε ήδη τις δραματικές συνέπειες από την εφαρμογή των μέτρων που ψηφίστηκαν πρόσφατα (ασφαλιστικό-φορολογικό-δάνεια-ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας), τις απολύσεις, την εκτίναξη της ανεργίας, την φοροεπιδρομή, την ακρίβεια, τις νέες μειώσεις μισθών και συντάξεων, την απλήρωτη και ελαστική εργασία, έρχεται να προστεθεί και η σχεδιασμένη επιδρομή στα εργασιακά και τις ελευθερίες, στο όνομα της δεύτερης αξιολόγησης.
Οι αντιδραστικές αλλαγές στα νέα εργασιακά έχουν σα βασικό στόχο την ανάταξη των κερδών των μεγάλων επιχειρήσεων, η οποία περνάει μέσα από τη δραστική μείωση του εργατικού κόστους (ήδη νέοι συνάδελφοι προσλαμβάνονται με 500 ευρώ), την ακύρωση όλων των κατακτήσεων και την αντιδραστική αναμόρφωση όλων των δικαιωμάτων – ελευθεριών, για τον περιορισμό της δυνατότητας του αγώνα, της συλλογικής οργάνωσης και της διεκδίκησης.
Στόχος τους είναι να καταργήσουν τα ελάχιστα εναπομείναντα εργασιακά και συνδικαλιστικά δικαιώματα στη ζούγκλα του ιδιωτικού τομέα και την επέκτασή τους στη συνέχεια στο δημόσιο. Είναι φανερό, πως δεν πρόκειται για μια απλή ρύθμιση ή νομοθετική παρέμβαση, αλλά για μια βαθειά και συνολική αντιδραστική αντεργατική τομή.
Συζητούν και σχεδιάζουν κομβικά μέτρα γενικευμένης και καθολικής παρέμβασης στην αγορά εργασίας με στόχο την ανατροπή όλων όσων ίσχυαν μέχρι τώρα:
– κατάργηση του 13ου και 14ου μισθού και στον ιδιωτικό τομέα,
– θέσπιση και προώθηση της γενικευμένης ευελιξίας στις εργασιακές σχέσεις δηλαδή παραπέρα νομική κατοχύρωση-θεσμοθέτηση όλων των «νέων» μορφών φτηνής και απροστάτευτης εργασίας.
– μειώσεις στον κατώτατο μισθό, αποδοχές χαμηλότερες από τις Συμβάσεις Εργασίας (Γενική, κλαδική, ομοιοεπαγγελματική, επιχειρησιακή) μέσα από τις ατομικές συμβάσεις εργασίες (ΑΣΕ), δικαίωμα του εργοδότη για παράκαμψη των ΣΣΕ. Κατάργηση της μετενέργειας όλων των ΣΣΕ.
– πλήρης απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων. Απολύσεις χωρίς κανένα ποσοτικό και ποσοστιαίο όριο με κατάργηση του όποιου «διοικητικού βέτο», δηλαδή λόγο στο εκάστοτε Υπουργείο Εργασίας να εγκρίνει ή όχι μια ομαδική απόλυση.
– νομοθετική κατάργηση όλων των προσαυξήσεων – επιδομάτων – προϋπηρεσιών.
Προωθούν θεσμικό πλαίσιο ίδιο και παράλληλο με αυτό που θα νομοθετήσουν και θα εφαρμόζουν στον ιδιωτικό τομέα και σε δημόσιο και ΔΕΚΟ.
– Αλλαγή ακόμα και του συνδικαλιστικού νόμου Ν. 1264/82 για τον τρόπο και το χρόνο κήρυξης απεργίας. Μείωση και κατάργηση προστατευτικών διατάξεων για τη συνδικαλιστική δράση
-Επαναφορά της εργοδοτικής ανταπεργίας (Λοκ Άουτ).
Αυτά είναι οι λεγόμενες «βέλτιστες πρακτικές» στην ΕΕ και με βάση αυτά δεσμεύτηκαν να πορευθούν! Τα παραπάνω αποτελούν βασικές κατευθύνσεις των πιο δυναμικών τμημάτων της ελληνικής εργοδοσίας.
Αυτά τα μέτρα δεν θα τα προωθήσουν ενιαία και ευθύγραμμα. Κάποια θα προωθηθούν άμεσα με εργασιακό νόμο στα πλαίσια της δεύτερης αξιολόγησης, ενώ κάποια άλλα θα συζητηθούν τώρα και θα προωθηθούν «μερικώς» ώστε να αποτελέσουν βάση για να ολοκληρωθούν σε επόμενες αξιολογήσεις.
Η κυβέρνηση δεν δυσκολεύτηκε να βρει συνομιλητή-συνεργό στα σχέδια της. Η ηγεσία της ΓΣΕΕ που ενστερνίζεται την λογική των «κοινωνικών διαλόγων» και του κοινωνικού εταιρισμού έσπευσε ήδη να νομιμοποιήσει σα συνομιλητές τη «Διεθνή Επιτροπή Εμπειρογνωμόνων για τα Εργασιακά» και την αντιλαϊκή κυβέρνηση.
Καμία μάχη μας δεν θα είναι αποτελεσματική, αν δεν ηττηθεί αυτός «συνδικαλισμός» της ταξικής συνεργασίας.
Στο νέο γύρο αγώνων που απαιτούνται, να προβάλλουμε και να παλέψουμε από τη σκοπιά των αναγκών και συμφερόντων όλων των εργαζομένων, της νεολαίας, των ανέργων. Προβάλλοντας τα ζωτικά και απαραίτητα για να ζήσουμε αιτήματα-στόχους για:
– Μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλους. Δουλειά με δικαιώματα. Να μην γίνουμε δούλοι του σύγχρονου εργασιακού μεσαίωνα.
– Μείωση του χρόνου εργασίας τώρα. Για να δουλέψουν οι άνεργοι, για να πάρουμε πίσω από τον κλεμμένο πλούτο που παράγουμε.
– Αυξήσεις μισθών-αποδοχών τώρα. Για να ζούμε αξιοπρεπώς από τη δουλειά μας, για να καλύψουμε τις ανάγκες μας. Με συλλογικές συμβάσεις. Κατοχύρωση και άμεση επαναφορά όλων όσων μας έκλεψαν.
-Ελευθερία-δημοκρατία για τους εργαζόμενους και το Λαό. Με συνδικάτα ελεύθερα από κράτος-κυβερνήσεις και εργοδότες. Με πλήρη και διευρυμένα δικαιώματα στη συνδικαλιστική δράση, την απεργία, το συλλογικό και μαζικό αγώνα. Με βαριά τιμωρία της εργοδοσίας για την αυθαιρεσία και τρομοκρατία.
Απαιτούνται άμεσα βήματα για την αναγκαία ανασυγκρότηση του εργατικού-συνδικαλιστικού κινήματος, με συνδικάτα και αγώνες στα χέρια των εργαζομένων. Απαιτείται η προβολή της λογικής της απελευθέρωσης από το «χρέος», από τη δημοσιονομική προσαρμογή της Ε.Ε, από τις ιδιωτικοποιήσεις και την υποταγή των πάντων στους «νόμους της αγοράς».
Καλούμε όλα τα σωματεία, όλες τις συλλογικότητες του αγώνα, να πρωτοστατήσουν από τώρα:
– Στην αποκάλυψη της νέας βάρβαρης επίθεσης και του γύρου αντιδραστικών αλλαγών στα εργασιακά. Με την προβολή των δικών μας ζωτικών διεκδικήσεων και αιτημάτων μας, την επιθετική προβολή των αναγκών και δικαιωμάτων των εργαζομένων.
– Στην οργάνωση των εργαζομένων και τη συσπείρωση τους, με κάθε μορφή που θα συμβάλλει στο ξεπέρασμα της σημερινής κατάστασης του συνδικαλιστικού κινήματος.. Με κοινή δράση και συντονισμό όλων των μαχόμενων δυνάμεων για να ανατρέψουμε την νέα επίθεση.

Παρασκευή 25 Νοεμβρίου 2016

25η ΔΙΕΘΝΗΣ ΚΑΤΑΣΚΗΝΩΣΗ ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΙΚΗΣ – ΑΝΤΙΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΗΣ ΝΕΟΛΑΙΑΣ – ΟΙ ΕΚΘΕΣΕΙΣ ΤΩΝ ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΕΙΩΝ

Στην 25η Διεθνή Κατασκήνωση συζητήθηκαν τα ιδιαίτερα προβλήματα κάθε μιας από τις συμμετέχουσες χώρες, οι συζητήσεις τους μας επέτρεψαν να επιβεβαιώσουμε και να εγκρίνουμε τις παρούσες πολιτικές συμφωνίες, οι οποίες εκφράζουν την ανάλυση και την υποβολή εκθέσεων σχετικά με τα προβλήματα και τα θέματα του αγώνα τους, και ότι οι νέοι του κάθε λαού υπερασπίζονται τα αντίστοιχα εδάφη τους.

Βενεζουέλα

Η Βενεζουέλα αντιμετωπίζει μια οικονομική, κοινωνική και πολιτική κρίση. Η οποία εξελίσσεται στο πλαίσιο της γενικής κρίσης του καπιταλισμού, της επιβαλλόμενης συνθήκης εξάρτησης και τώρα σε μια διαδικασία επαναδιαπραγμάτευσης της οικονομίας της, επηρεασμένη κυρίως από την πτώση των τιμών του πετρελαίου και το σαμποτάζ της αστικής τάξης. Με μια δημοκρατική και λαϊκή κυβέρνηση, αλλά που λειτούργησε με το συμβιβασμό των συμφερόντων της εργατικής τάξης ως έξοδο από την κρίση. Όλοι αυτοί οι παράγοντες, σε συνδυασμό με μια ισχυρή ιμπεριαλιστική επέλαση, συμβάλλουν στην όξυνση των αντιθέσεων της ταξικής πάλης στη χώρα αυτή.
Τα διάφορα σενάρια που παρουσιάζονται, όπου η αστική τάξη επιδιώκει όσο το δυνατόν συντομότερα να αναλάβει ξανά την πλήρη εξουσία με στόχο να καταστείλει το λαϊκό κίνημα, απέναντι σ’ αυτό η επαναστατική νεολαία μαζί με τους εργαζόμενους, τους αγρότες και τις κοινοτικές οργανώσεις υψώνουν αυτή τη στιγμή τη σημαία της αντι-ιμπεριαλιστικής επαναστατικής λαϊκής ενότητας UPRA, η οποία είναι η πλατφόρμα που σήμερα μας καλεί σε μεγάλη συσπείρωση όλων των λαϊκών, δημοκρατικών και επαναστατικών δυνάμεων ενάντια στην ιμπεριαλιστική επέμβαση και τη φασιστική αντίδραση.

Εκουαδόρ

Η 25η CIJAA που συνεδρίασε στην πόλη του Σάντο Ντομίνγκο, της Δομινικανής Δημοκρατίας, μεταξύ 3 και 10 Αυγούστου, 2016 εκφράζει την αλληλεγγύη της στη νεολαία, τους εργαζόμενους και τους λαούς του Εκουαδόρ που ωθούν την ενότητα και τον αγώνα σε αντίθεση με την κυβέρνηση του Ραφαέλ Κορέα, που με ένα αριστερό λόγο προωθεί μεταρρυθμίσεις με στόχο την εδραίωση του καπιταλισμού και επηρεάζει τα λαϊκά στρώματα .

Οι εκπρόσωποι των 12 χωρών της Ευρώπης, της Ασίας και της Αμερικής θα συμμετέχουμε στον αγώνα που ξεκινάει από το φοιτητικό κίνημα ενάντια στην επίσημη κυβερνητική πολιτική με στόχο την αστικοποίηση και επιβάλει αυτοσχέδιες μεταρρυθμίσεις που επιτίθενται στα εκπαιδευτικά δικαιώματα, όπως η καταστολή που έχει ξεκινήσει κατά εκατοντάδων φοιτητών και κοινωνικών ηγετών: Επαναλαμβάνουμε ότι ,υπό αυτήν την έννοια υπάρχει η απαίτηση της αποπομπής του υπουργού Παιδείας Augusto Espinosa ο οποίος αντιμετωπίζει σήμερα μια πολιτική κατηγορία για ανικανότητα: στεκόμαστε αλληλέγγυοι με τα πανεπιστήμια. Técnica de Cotopaxi, , Andina y FLACSO που δέχονται επίθεση από την κυβέρνηση. Απορρίπτουμε την πρόθεση της κυβέρνησης να θέσει εκτός νόμου το ιστορικό συνδικάτο των δασκάλων, την Εθνική Ένωση των Εκπαιδευτικών, μέτρο που προστίθεται στις άκαρπες προσπάθειες του καθεστώτος να φιμώσει τη φωνή του μεγαλύτερου συνδικάτου του Ισημερινού, εκπροσώπου των εκπαιδευτικών και υποστηρικτή μιας χειραφετημένης εκπαίδευσης. Τέλος, ευχόμαστε την επιτυχία της Εθνικής Συμφωνίας για την Αλλαγή, με ενιαία πρόταση, η οποία θα βασίζεται στην ενότητα που επιτεύχθηκε μεταξύ των συνδικαλιστικών τομέων, των αυτοχθόνων και των κοινωνικών κινημάτων, που μετά την ήττα της κυβέρνησης στις ημέρες της λαϊκής κινητοποίησης, είναι διατεθειμένη να αντιμετωπίσει την επόμενη εκλογική διαδικασία και να νικήσει τη δεξιά που κυβερνά και τους παραδοσιακούς τομείς που επιδιώκουν να ανακτήσουν τα χαμένα συμφέροντά τους.

Αϊτή

Η εκπαίδευση έχει πολλαπλές επιπτώσεις στην ανθρώπινη ανάπτυξη, ως εκ τούτου, στη χώρα μας λείπει το εργαλείο που μας επιτρέπει να αποδεχθούμε τις καπιταλιστικές και ιμπεριαλιστικές προτάσεις υπό αυτή την έννοια στηρίζουμε δυνατά την απόφαση να αγωνιστούμε εναντίον του ιμπεριαλισμού μέσω της Εκπαίδευσης .

Πουέρτο Ρίκο

Ως νέοι αντιιμπεριαλιστές αντιλαμβανόμαστε την αναγκαία υποστήριξη στον αγώνα για την απελευθέρωση των λαών. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο εκφράζουμε την πλήρη υποστήριξή μας στον αγώνα για την ανεξαρτησία του Πουέρτο Ρίκο. Αυτή είναι μια απαίτηση για να αποδυναμώσουν την ιμπεριαλιστική κυριαρχία στην περιοχή της Καραϊβικής και της Λατινικής Αμερικής μας.
Επί πλέον θα σώσει τη νεολαία μας από την ιμπεριαλιστική καταπίεση που εκτός του ότι εκφράζεται μέσω του νεοφιλελευθερισμού τους, τώρα παίρνει νέα ένταση με το διοικητικό συμβούλιο Δημοσιονομικού Ελέγχου, που δημιουργήθηκε από το Κογκρέσο των Ηνωμένων Πολιτειών. Ομοίως, καταλαβαίνουμε τη σημασία της πολιτικής ολοκλήρωσης μεταξύ των κινημάτων της βάσης των λαών μας. Προτείνουμε την Συνομοσπονδία των Αντιλλών ως πολιτικό εργαλείο για να συγκεκριμενοποιήσει και να δώσει δύναμη στον αγώνα για να εκδιώξει τους εισβολείς Yankee ( Βορειοαμερικάνους ) από τα εδάφη μας στην Καραϊβική.
Από την άλλη πλευρά, απαιτούμε την απελευθέρωση όλων των πολιτικών κρατουμένων και κρατουμένων πολέμου από τις φυλακές των Yankee. Δεν πρέπει ποτέ να αφήσουμε πίσω τους συντρόφους και συντρόφισσες μας στα μπουντρούμια. Συντρόφους επαναστάτες που αντελήφθησαν τις συνέπειες της επαναστατικής πάλης και τις ανέλαβαν με πειθαρχία και με δέσμευση.

Γαλλία

Η ανάπτυξη των πολιτικών στην Ευρώπη είναι το αποτέλεσμα του πολέμου στη Μέση Ανατολή και την κρίση των προσφύγων. Μετά τις εκρήξεις σε ορισμένες ευρωπαϊκές χώρες, κηρύχθηκε στη Γαλλία και το Βέλγιο κατάσταση έκτακτης ανάγκης, και γι’ αυτό πολλοί νέοι και η αντιπολίτευση είναι αντιμέτωποι με τη βία. Οι εκρήξεις και οι πρόσφυγες στην Ευρώπη έχουν δώσει στα κόμματα και τις οργανώσεις της δεξιάς την ευκαιρία να διαδώσουν τις ιδέες τους.
Ενάντια σε αυτές τις ιδέες εκατοντάδες νέοι βγαίνουν στους δρόμους σε αντιφασιστικό αγώνα.
Από την άλλη πλευρά, οι εργαζόμενοι και η νεολαία στη Γαλλία ενισχύουν τον αγώνα κατά της αντι-δημοκρατίας, τον εργατικό νόμο, για πολλούς μήνες, ο κόσμος βγαίνει στους δρόμους αγωνιζόμενος για το μέλλον του.

Τουρκία

Μέρα με τη μέρα ο φασισμός αποκτά δύναμη στην Τουρκία, κάτω από τη σκιά των εκρήξεων και του πολέμου,, ένας μόνο άνθρωπος, ο Ερντογάν, ααυτοαναγορευεται κάτω από διωγμό και έτσι χτίζει τη δικτατορία του ενός κόμματος. Πριν από αυτό, η εργατική τάξη, οι εργαζόμενοι, η νεολαία και οι γυναίκες αναγκάζονται να ζουν σε έναν κόσμο σκότους και καταπίεσης. Αλλά αν φράξουν τον ήλιο θα πολεμήσουμε στο σκοτάδι.
Ως νεολαία της Τουρκίας θα συνεχίσουμε τον αγώνα μας για ψωμί, ειρήνη, εργασία και ελευθερία. Λέμε στον κόσμο ότι αυτό που έχουμε δημιουργήσει εδώ θα το φέρουμε στη χώρα μας για να ενισχύσουμε τη διεθνή αλληλεγγύη.

Μεξικό

Η επιθετικότητα του καθεστώτος είναι εναντίον της νεολαίας και όλου του μεξικανικού λαού. Με την εφαρμογή των 12 διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων για να εξασφαλιστεί το μέγιστο κέρδος και η λεηλασία των φυσικών πόρων από τον ιμπεριαλισμό, κυρίως της Βόρειας Αμερικής.
Για να διασφαλιστεί το κράτος επιβάλλει μέτρα φασιστικού περιεχομένου, το Μεξικό σήμερα ζει μια δύσκολη μάχη αμέσως μετά τα γεγονότα που συνέβησαν στις 26 και στις 27 Σεπτεμβρίου 2014,στην Iguala του Guerrero, όπου οι σύντροφοι της Δευτεροβάθμιας Τεχνικής Αγροτικής Εκπαίδευσης , Ραούλ Isidro Burgosτης της Ayotzinapa, έπεσαν θύματα μιας από τις πιο συγκλονιστικές καταστολές στην ιστορία της χώρας, η οποία οδήγησε στη δολοφονία τριών καθηγητών της ΔΤΑΕ ( normalistas ) με τη χρήση πυροβόλων όπλων και ένας από αυτούς δολοφονήθηκε με τον πιο βάναυσο τρόπο, χαράκωσαν και κομμάτιασαν το πρόσωπό του και τη σύλληψη και εξαφάνιση των 43 normalistas, από το κράτος.
Επίσης, ξεσηκώνεται πανεθνική απεργία της Εθνικής Συντονιστικής των Εργαζομένων στην Εκπαίδευση στο κάλεσμα για ενότητα σε όλους τους τομείς της χώρας για να καταπολεμήσουν τις διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις, κυρίως των εκπαιδευτικών. Παρά την καταπίεση που έχει υποστεί αυτή η διαδικασία με μια νέα σφαγή 14 ανθρώπων στο Nochixtlan της Οαχάκα στις 19 Ιουνίου σήμερα δηλώνουμε ότι ο αγώνας ενάντια στον ιμπεριαλισμό και τη φασιστική βία του θα πρέπει να ενταθεί από την πλευρά της νεολαίας και του λαού του Μεξικού και να υπερασπιστεί την ενότητα και τα δικαιώματα που έχει κερδίσει και να οικοδομήσει μια επαναστατική διαδικασία που θα αλλάξει ριζικά αυτό το σύστημα.

Να βρεθούν ζωντανοί οι 43 normalistas της Αyotzinapa που συνελήφθησαν καιεξαφανίστησαν από το κράτος!

Σταματήστε την κρατική τρομοκρατία, ελευθερία στους πολιτικούς κρατούμενους

Αλληλεγγύη και αγώνας με τον CNTE, κάτω η εκπαιδευτική μεταρρύθμιση και όλες οι διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις !

Ενότητα και αγώνας όλων των αντιφασιστικών και αντιιμπεριαλιστικών νεολαιών!

Βραζιλία

Στην 25η CIJAA βεβαιώνουμε ότι ζούμε σε μια εποχή μεγάλης πολιτικής και οικονομικής καθυστέρησης της χώρας, αυτό δεν είναι αντεπανάσταση. Τα 13 χρόνια της διακυβέρνησης του PT και την πολιτική της ταξικής συμφιλίωσης, που ονομάζεται “Προεδρισμός κυβερνητικών συνασπισμών « για να κρύψουν το πραγματικό περιεχόμενό του, ποτέ δεν είχε στόχο να δημιουργήσει κανένα εμπόδιο στην ανάπτυξη του καπιταλισμού και της κυριαρχίας της αστικής τάξης στην οικονομία και πολιτική της χώρας, αλλά και για να προστατεύσουν τους επικεφαλής των εργαζομένων και να εξασφαλιστεί η ολοκλήρωση της επιχείρησης. Είναι γεγονός ότι οι άνθρωποι είχαν μια σειρά από εγγυημένα δικαιώματα, ιδίως το δικαίωμα να διαμαρτύρονται και στην πραγματικότητα είχαν κοινωνικά προγράμματα που βελτίωναν τις συνθήκες διαβίωσης των φτωχότερων ανθρώπων, αύξηση των πραγματικών μισθών, διαρθρωτικός μετασχηματισμός ή βάθεμα της οικονομίας και πολιτικής. Ζούμε σε μια περίοδο μεγάλων αγώνων της νεολαίας, όπως για παράδειγμα οι περισσότερες των 700 καταλήψεις σχολείων, η αντίσταση στα πανεπιστήμια ενάντια στις παράνομες περικοπές από την πλευρά της κυβέρνησης για οικονομική φοιτητική βοήθεια και η γενική απεργία των θεσμών και οι κινητοποιήσεις ΕΞΩ Ο ΦΟΒΟΣ όπως συνέβη στους Ολυμπιακούς Αγώνες.
Η Βραζιλιάνικη νεολαία ήταν πάντα παρούσα με όλη την ενέργειά της για τους σημαντικούς αγώνες της χώρας στηρίζοντας τους εργαζόμενους και όλο το λαό μας. Σήμερα συνεχίζουμε να εκπληρώνουμε το μαχητικό ρόλο στον δρόμο των μεγάλων αλλαγών για την αλληλεγγύη, την ειρήνη και την ελευθερία στον κόσμο, πάμε για την πορεία για το σοσιαλισμό.

Κολομβία

Οι νέοι που παρακολουθούν τη XXV αντι-ιμπεριαλιστική Κατασκήνωση Νεολαίας και το Αντιφασιστικό Παγκόσμιο CIJAA-2016,που συνήλθε στο Σάντο Ντομίνγκο, της Δομινικανής Δημοκρατίας, από τις 3 – 10 Αύγ, 2016, επεκτείνουν την αλληλέγγυα και μαχητική στήριξή τους στον αγώνα του λαού της Κολομβίας για την κοινωνική απελευθέρωση τους για τις ελευθερίες και τα δικαιώματα και τις δομικές αλλαγές που τόσο ποθούν οι τεράστιες πλειοψηφίες των εκμεταλλευόμενων και καταπιεσμένων. Επιπλέον, υψώνουν τη σημαία για μια πραγματική ειρήνη με κοινωνική δικαιοσύνη η οποία θα είναι το επίκεντρο των συζητήσεων και των αγώνων με ένα χαρακτήρα αναδιανεμητικό, δηλαδή, μια ειρήνη που αμφισβητεί τις βαθιές σχέσεις εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο και του οικονομικού μοντέλου που τις δημιουργεί.
Μόνο αυτές οι απαιτήσεις θα πετύχουν τη σημασία που τους αξίζει, στο βαθμό που θα δημιουργηθεί ένας ευρύς εθνικός διάλογος σχετικά με την κατάσταση που περνάει η χώρα και τις ρίζες της σύγκρουσης, για να ανοίξει η αρχή ενός καλέσματος για μια Εθνική Συντακτική Συνέλευση, με δημοκρατικό χαρακτήρα και με την πλήρη συμμετοχή των κλάδων και των οργανώσεων που εκπροσωπούν τον λαό, εξασφαλίζοντας όλες τις διεκδικήσεις του και παρέχοντας τις προϋποθέσεις για να εκλέξει μια πατριωτική κυβέρνηση του λαού και για το λαό.

Ζήτω οι δίκαιοι αγώνες του Λαού της Κολομβίας!

Ζήτω η ειρήνη με κοινωνική δικαιοσύνη με αναδιανεμητικό χαρακτήρα!

Εθνική Συντακτική Συνέλευση τώρα!

Δομινικανή Δημοκρατία

Το πολιτικό σύστημα που επικρατεί στη Δομινικανή Δημοκρατία, αποκλείει πολιτικές για τη νεολαία που κατευθύνονται προς την ολοκληρωμένη ανάπτυξη των ονείρων και των επιθυμιών τους. Νεολαία που έχει στερηθεί του δικαιώματος της εκπαίδευσης και της εργασίας, ακόμη και μερικές φορές, σε κάποιες περιστάσεις το δικαίωμα στη ζωή, προϊόν των κυβερνήσεων που είχαν ως κύριο στόχο να κρατήσουν το λαό μας βυθισμένο στην άγνοια και έτσι ώστε να διαιωνίζουν τον εαυτό τους χωρίς δυσκολία στην εξουσία.
Η ισότητα και η συμμετοχή στη χάραξη της πολιτικής του κράτους, θα πρέπει να έχει μια ευρύτερη συμμετοχή της νεολαίας. Εγγυήσεις για να αναπτύξει ένα πρόγραμμα που μας αντιπροσωπεύει πραγματικά σε όλους τους τομείς του κράτους που είναι υπεύθυνο για τη διασφάλιση των δικαιωμάτων του λαού.
Να συνθέτει, να οργανώνει και να διευθύνει δράσεις για να καταλάβει την εξουσία από την άρχουσα τάξη είναι το πιο επείγον έργο της προοδευτικής και επαναστατικής νεολαίας της Δομινικανής Δημοκρατίας.

Ζήτω η 25η Διεθνής Κατασκήνωση της Αντιφασιστικής και αντι-ιμπεριαλιστικής Νεολαίας!!!

Ζήτω η αλληλεγγύη και η ενότητα των λαών !!!

ΑΔΕΔΥ – ΑΠΕΡΓΙΑ – 24 ΝΟΕΜΒΡΗ

24ΩΡΗ ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΔΕΔΥ ΣΤΙΣ 24/11 – Στην σχετική απεργιακή ανακοίνωση της ΑΔΕΔΥ αναφέρεται.
Α.Δ.Ε.Δ.Υ.
ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ – ΚΑΛΕΣΜΑ – 24ΩΡΗ ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ – ΠΕΜΠΤΗ 24 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2016
Συνάδελφοι,
Η περίοδος που διανύουμε βρίσκει τους εργαζόμενους, τους άνεργους, τους συνταξιούχους, τους νέους και τα φτωχομεσαία κοινωνικά στρώματα μπροστά σε μια πρωτόγνωρη κατάσταση: Η συγκυβέρνηση ΣΥ.ΡΙΖ.Α.-ΑΝ.ΕΛ., που ψηφίστηκε από τον Ελληνικό λαό με τη δέσμευση ότι θα σταματήσει τον μνημονιακό κατήφορο, υλοποιεί με απαράμιλλη προσήλωση και θρησκευτική ευλάβεια το σύνολο των νεοφιλελεύθερων μνημονιακών πολιτικών.
Τα μέτρα που προωθεί η συγκυβέρνηση ΣΥ.ΡΙΖ.Α.-ΑΝ.ΕΛ. στον χώρο του Δημοσίου είναι πλήρως ευθυγραμμισμένα με τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές, περί επιτελικού κράτους, που ξεκίνησαν από τις κυβερνήσεις των προηγούμενων δεκαετιών, εφαρμόστηκαν απαρέγκλιτα απ’ όλες τις μνημονιακές κυβερνήσεις και στοχεύουν σε ένα κράτος που ουσιαστικά θα εποπτεύει τις αρμοδιότητες που θα ασκούν ιδιωτικές εταιρείες, ενώ για τις ανάγκες του θα προσλαμβάνει κυρίως προσωπικό με ελαστικές εργασιακές σχέσεις.
Στον Δημόσιο Τομέα δρομολογείται η κατάργηση της ενιαίας σχέσης εργασίας και της σταθερής απασχόλησης μέσω της αξιολόγησης των δομών και υπηρεσιών, κάτι που ήταν μνημονιακή υποχρέωση από το μεσοπρόθεσμο του 2011 και το οποίο οι αγώνες μας δεν επέτρεψαν, μέχρι τώρα, να εφαρμοσθεί.
Η επίθεση στο Δημόσιο γίνεται για να ιδιωτικοποιηθούν όλες οι προσοδοφόρες υπηρεσίες του και το σχέδιο περιλαμβάνει σταδιακά βήματα. Με αρχή την επαναξιολόγηση των δομών, που θα είναι η δικαιολογία και η δήθεν «τεκμηρίωση» για τα νέα οργανογράμματα Υπουργείων και την κατάργηση φορέων του Δημοσίου, θα περάσει η σκυτάλη στην «αξιολόγηση» των εργαζομένων, με ατομική στοχοθεσία, που θα ξεκινάει, ωστόσο, από τους στόχους των Υπουργών. Η διαδικασία θα ολοκληρωθεί με την κινητικότητα των υπαλλήλων, που διευκολύνεται από την εφαρμογή όλης της μνημονιακής νομοθεσίας που κληρονόμησε και διατηρεί η κυβέρνηση, αφού έχει δημιουργήσει τον «κρατικό υπάλληλο» και έχει καταργήσει τις κενές οργανικές θέσεις. Οι Δημόσιοι Υπάλληλοι θα υποχρεωθούν τελικά να μετακινούνται σύμφωνα με τις ανάγκες του νέου, επιτελικού Δημοσίου.
Σταδιακά, με τις μετακινήσεις των Δημοσίων Υπαλλήλων σε άλλες υπηρεσίες θα αλλάζουν και οι σχέσεις εργασίας. Θα ακολουθούν, έτσι, την απόλυτη «ευελιξία» που έχει καθιερωθεί πλέον και στο Δημόσιο, με τους συμβασιούχους που ήδη περνάνε σαν διαδοχικά κύματα από τις θέσεις που παλιότερα είχαν μόνιμοι υπάλληλοι.
Με το Μισθολόγιο-Βαθμολόγιο κυβέρνηση και δανειστές απέτρεψαν τις αυξήσεις που προβλέπονταν με το ξεπάγωμα των μισθολογικών κλιμακίων, ενώ η ίδια η κυβέρνηση λίγους μήνες μετά νομοθέτησε τον «κόφτη», δηλαδή το αυτόματο πετσόκομμα μισθών και συντάξεων προκειμένου να μπορεί να αποπληρωθεί το χρέος και τα τοκοχρεολύσια.
Για το επόμενο διάστημα κυβέρνηση και δανειστές ετοιμάζουν νέες ανατροπές στα εργασιακά και συνδικαλιστικά μας δικαιώματα. Θα έχουν ως αιχμές την απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων, την περαιτέρω μείωση του κατώτατου μισθού, τη διεύρυνση και γενίκευση της ελαστικοποίησης και της εκ περιτροπής εργασίας.
Οι συνεχείς επιθέσεις και η συκοφάντηση του συνδικαλιστικού κινήματος καθώς και οι δικαστικές παρεμβάσεις προοιωνίζουν την πρόθεσή τους να εφαρμόσουν τις «βέλτιστες ευρωπαϊκές πρακτικές» στη συνδικαλιστική νομοθεσία και να προχωρήσουν σε αλλαγή της, με κύρια αιχμή τη διευκόλυνση των απολύσεων συνδικαλιστών και πρωτοπόρων εργαζομένων, τον περιορισμό και την ουσιαστική ακύρωση του δικαιώματος της απεργίας και την επαναφορά της ανταπεργίας (lockout) των εργοδοτών.
Με το τελευταίο πολυνομοσχέδιο για το Υπερταμείο σχεδιάζουν να βάλουν όλη την κινητή και ακίνητη περιουσία του Δημοσίου στο νέο υπερΤΑΙΠΕΔ και να διορίσουν διοίκηση ελεγχόμενη από τους δανειστές. Να ιδιωτικοποιήσουν πλήρως τη Δ.Ε.Η. και να ανοίξουν τον δρόμο για την ιδιωτικοποίηση του νερού.
Συνάδελφοι,
Το 3ο μνημόνιο αποτελεί ένα ακόμη βήμα στην κατεύθυνση του εργασιακού μεσαίωνα που έχουν σχεδιάσει, η Ευρωπαϊκή Ένωση και οι Κυβερνήσεις της χώρας μας επιμένοντας σταθερά στις νεοφιλελεύθερες πολιτικές, φροντίζοντας να μετακυλίεται το κόστος της κρίσης διαρκώς πάνω στις πλάτες των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων. Αυτή η πολιτική οδηγεί στην έξαρση του ρατσισμού στις χώρες της Ευρώπης και ανοίγει το δρόμο στις ακροδεξιές και νεοναζιστικές συμμορίες.
Η συγκυβέρνηση ΣΥ.ΡΙΖ.Α.-ΑΝ.ΕΛ., συνεχίζοντας την πολιτική των κυβερνήσεων Ν.Δ. και ΠΑ.ΣΟ.Κ., έχει δεσμευτεί να εφαρμόσει μέχρι τέλους το 3ο Μνημόνιο προβάλλοντας την «απαίτηση» της για χαλάρωση της θηλιάς του χρέους από τους δανειστές.
Η έξοδος από αυτό το τέλμα είναι εφικτή, απαιτεί αγωνιστική, ενωτική δράση ενάντια στα μνημόνια, στη λιτότητα, στο νεοφιλελευθερισμό και στο ρατσισμό. Απαιτεί σύγκρουση με την κυβερνητική πολιτική, την πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ΔΝΤ και διεκδίκηση άμεσης διαγραφής του χρέους.
Η Εκτελεστική Επιτροπή της Α.Δ.Ε.Δ.Υ. καλεί τους εργαζόμενους στο Δημόσιο να πάρουν μαζικά μέρος στην 24ωρη Γενική Απεργία την ΠΕΜΠΤΗ 24 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2016. Η Απεργία μας αυτή πρέπει και μπορεί να αποκτήσει παλλαϊκά-πανεργατικά χαρακτηριστικά, με την συμμετοχή των εργαζομένων του Ιδιωτικού Τομέα αλλά και των νέων, των άνεργων, των επιστημόνων και των αυτοαπασχολούμενων για να ξαναπιάσουμε το νήμα των μεγάλων κινητοποιήσεων ενάντια στα μνημόνια.
Διεκδικούμε:
1. Δημόσιες υπηρεσίες που θα ανταποκρίνονται στις ανάγκες της κοινωνίας και των πολιτών. Αυτό σημαίνει: Την προώθηση ενός προγράμματος μαζικών προσλήψεων μόνιμου προσωπικού για την κάλυψη όλων των αναγκών στην Υγεία, στην Εκπαίδευση, στον Πολιτισμό, στην Αυτοδιοίκηση, στα Ασφαλιστικά Ταμεία, στους Ελεγκτικούς Μηχανισμούς και σ’ όλες τις Κοινωνικές Υπηρεσίες.
2. Το σταμάτημα των διαδικασιών αξιολόγησης δομών κι εργαζομένων, την κατάργηση των μνημονιακών διατάξεων που περικόπτουν οργανικές θέσεις, πριμοδοτούν υπέρμετρα το επιτελικό προσωπικό του Δημοσίου, δίνουν υπηρεσίες σε ιδιώτες (outsourcing) κι ανοίγουν τον δρόμο των απολύσεων και της διεύρυνσης των ελαστικών εργασιακών σχέσεων.
3. Την κατάργηση της ενοικιαζόμενης εργασίας, της μερικής απασχόλησης, της ελαστικής και εκ περιτροπής εργασίας και την κάλυψη όλων των παγίων και διαρκών αναγκών, με προσωπικό μόνιμης, σταθερούς και πλήρους εργασίας. Την κατάργηση των εργολαβιών και της εκχώρησης αρμοδιοτήτων σε ιδιώτες σ’ όλο το Δημόσιο, τα Ν.Π.Δ.Δ., τα Νοσοκομεία και τους Ο.Τ.Α.
4. Γενναία αύξηση των δαπανών σε Παιδεία, Υγεία, Κοινωνική Ασφάλιση και για Δημόσιες επενδύσεις.
5. Κατάργηση όλων των νόμων που μείωσαν μισθούς – συντάξεις – κοινωνικά επιδόματα. Αύξηση των μισθών για να ζούμε με αξιοπρέπεια. Όχι στη σύνδεση μισθού με την αξιολόγηση και στις ατομικές συμβάσεις εργασίας. Όχι στην αύξηση των ωρών εργασίας.
6. Να σταματήσει η καταλήστευση του εισοδήματός μας από τη φορολογική επιδρομή. Κατάργηση του Φ.Π.Α. στα βασικά καταναλωτικά αγαθά, μείωση της φορολογίας για τους χαμηλόμισθους, τους άνεργους και τους χαμολοσυνταξιούχους.
7. Όχι στη ληστεία του τραπεζικού κεφαλαίου και στις Δημόσιες χρηματοδοτήσεις στον τραπεζικό τομέα. Κανένας πλειστηριασμός πρώτης κατοικίας. Να αναπροσαρμοστούν τα στεγαστικά δάνεια με βάση τα σημερινά εισοδήματα των εργαζόμενων, αλλά και λαμβάνοντας υπ’ όψιν τη σημερινή αξία των ακινήτων. Να μηδενιστούν τα τοκογλυφικά επιτόκια, τα οποία φτάνουν ακόμα και στο 6% στο Ταμείο Παρακαταθηκών και Δανείων.
8. Δωρεάν, Δημόσια και υψηλής ποιότητας Παιδεία, Υγεία, Περίθαλψη, Ασφάλιση, Κοινωνική Πρόνοια και Πολιτισμό για όλους. Δημόσιες Μεταφορές, Ενέργεια, Τηλεπικοινωνίες με χαμηλό κόστος. Να ανήκουν στο Δημόσιο όλες οι μεγάλες επιχειρήσεις στρατηγικής σημασίας (ενέργεια, νερό, τηλεπικοινωνίες, μέσα μεταφοράς, φάρμακο, υγεία). Να επανέλθουν στο Δημόσιο όλες οι επιχειρήσεις και οργανισμοί που ιδιωτικοποιήθηκαν τα τελευταία χρόνια, με ακύρωση των σχετικών συμβάσεων.
9. Κατοχύρωση του δικαιώματος των ελεύθερων Συλλογικών Διαπραγματεύσεων στο Δημόσιο και της σύναψης γενικών και κλαδικών Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας.
ΟΛΕΣ και ΟΛΟΙ στη Γενική Απεργία
Πέμπτη 24 Νοεμβρίου 2016
Συγκέντρωση: Πλατεία Κλαυθμώνος 11:00μμ

Τρίτη 15 Νοεμβρίου 2016

ΕΝΑΚ – ΠΟΡΕΙΑ ΑΡΙΣΤΕΡΗ – ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ 2016 – ΨΩΜΙ – ΠΑΙΔΕΙΑ – ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ – ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ – ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ

43 χρόνια μετά την εξέγερση του Πολυτεχνείου, η σημερινή Ελλάδα βυθίζεται μέρα με τη μέρα και βαθύτερα σε μία κατάσταση εθνικής εξάρτησης και λαϊκής εξόντωσης – εξαθλίωσης. Η εξέγερση του Νοέμβρη του 1973 ήρθε ως συνέχεια άλλων μαζικών λαϊκών κινητοποιήσεων που είχαν γίνει στα χρόνια της αμερικανοκίνητης χούντας (κατάληψη Νομικής κ.α.), αποτέλεσε τη κορύφωση του αντιδικτατορικού αγώνα και τελικά πυροδότησε εξελίξεις που οδήγησαν τελικά στη πτώση της στρατιωτικής δικτατορίας και αντικατάστασή της από τον κοινοβουλευτισμό.
Μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα ότι, μέσα σε αυτά τα 43 χρόνια που πέρασαν, καμία άλλη χρονιά τα μηνύματα του Πολυτεχνείου δεν ήταν τόσο επίκαιρα για τη νεολαία μας και συνολικά για το λαό, όσο η φετινή. Σε όλα αυτά τα χρόνια των μνημονίων η εξάρτηση της Ελλάδας από τα ξένα ιμπεριαλιστικά κέντρα (ΕΕ-ΕΚΤ, ΔΝΤ-ΗΠΑ κλπ) βαθαίνει ολοένα και περισσότερο, συνθλίβοντας τις παραγωγικές δυνάμεις, διαλύοντας την οικονομία (πρωτοφανής ύφεση όχι μόνο για την Ελλάδα αλλά διεθνώς!) και τελικά οδηγώντας την εργατική τάξη στη πλήρη εξαθλίωσή της, μέσα από τους μισθούς πείνας και τις ελαστικές σχέσεις εργασίας ή ακόμα χειρότερα από την ανεργία που παραμένει ανεξέλεγκτη.
Η σημερινή κυβέρνηση, συνεχίζοντας το έργο των προηγούμενων, με τις εντολές των ιμπεριαλιστών – δανειστών διαλύει ένα ένα ό,τι έχει απομείνει ακόμα όρθιο: Αποδεχόμενη τις ληστείες των αποθεματικών των ταμείων όλες τις προηγούμενες δεκαετίες συρρικνώνει ακόμα περισσότερο τις συντάξεις και χρησιμοποιεί τα χρήματα αυτά για αποπληρωμή των χρεών και την «ανακεφαλαιοποίηση» των τραπεζών (αλήθεια, γιατί να μην ανακεφαλαιοποιηθούν τα ταμεία και όχι οι τράπεζες;). Η δημόσια περιουσία ξεπουλιέται για ένα κομμάτι ψωμί (ΟΣΕ κ.α.). Οι εργασιακές σχέσεις διαρκώς και χειροτερεύουν για τους εργαζομένους. Οι συνδικαλιστικές ελευθερίες είναι στο στόχαστρο. Το πάγωμα διορισμών, που συνεχίζεται για έκτο συνεχόμενο χρόνο, έχει δημιουργήσει τεράστια κενά σε σχολεία και σε νοσοκομεία, δημιουργώντας τεράστια προβλήματα στη παιδεία και την υγεία. Όλα τα παραπάνω μαζί με μία πρωτόγνωρη και επικίνδυνη φασιστικοποίηση, με τα τάγματα εφόδου της Χρυσής Αυγής και όλους τους όψιμους νοσταλγούς της χούντας, που δε χάνουν ευκαιρία να ρίξουν το ρατσιστικό – σοβινιστικό – φασιστικό τους δηλητήριο. Τελευταία πρόκληση είναι η επίσκεψη του νυν Αμερικανού Προέδρου, Μπ. Ομπάμα, ακριβώς τις ημέρες του αγωνιστικού εορτασμού του Πολυτεχνείου, με αφορμή την οποία απαγορεύονται για δύο ημέρες(!) όλες οι διαδηλώσεις στο κέντρο της Αθήνας, ενώ είναι γνωστό ότι τότε γίνεται η ΑΝΤΙΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΗ διαδήλωση που καταλήγει συμβολικά στην αμερικανική πρεσβεία (ΕΞΩ ΟΙ ΗΠΑ – ΕΞΩ ΤΟ ΝΑΤΟ).
Η 17 Νοέμβρη για εμάς, την ΕΝΑΚ και την Πορεία Αριστερή, δεν απλά μία μέρα μνήμης. Είναι μέρα αγώνα και θα είναι μέχρι να δικαιωθούν τα αιτήματα των εξεγερμένων φοιτητών για ΨΩΜΙ – ΠΑΙΔΕΙΑ – ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ – ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ. Το Νοέμβρη του 1973, φοιτητές και λαός, αψηφώντας τα όπλα και τα τανκς που τους περικύκλωσαν, διάλεξαν την ΔΥΝΑΜΙΚΗ κινητοποίηση, με την ΚΑΤΑΛΗΨΗ του Πολυτεχνείου. Η κατάληψη ήρθε σε σύγκρουση με τα σχέδια πολλών πολιτικάντηδων της εποχής, που ονειρεύονταν ένα πιο ομαλό πέρασμα στον κοινοβουλευτισμό, με ακόμα πιο κουτσουρεμένα δικαιώματα για το λαό. Είναι οι ίδιες σάπιες αντιλήψεις που επικρατούν και σήμερα σε μεγάλα κομμάτια της «αριστεράς», που ενώ διαρκώς καλούν σε αγώνα, όταν ξεσπάσει ένα κίνημα τρέχουν να το σαμποτάρουν, να το υπονομεύσουν, να το διαλύσουν με κάθε τρόπο, συχνά «από τα μέσα». Σήμερα διαδηλώνουμε με τα ίδια προτάγματα και με τη πείρα του παρελθόντος, απέναντι στους ίδιους εχθρούς, για την δικαίωση των ίδιων αιτημάτων και των αγωνιστών – ηρώων του Νοέμβρη του 1973.


Δευτέρα 14 Νοεμβρίου 2016

Η ΕΛΛΑΔΑ ΣΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΟΥ ΜΠΑΡΑΚ ΟΜΠΑΜΑ – ΕΞΑΡΤΗΣΗ ΚΑΙ ΕΞΑΘΛΙΩΣΗ – ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΜΕ ΤΗ ΣΗΜΑΙΑ ΤΗΣ ΕΠΙΒΙΩΣΗΣ – ΤΗΣ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΙΡΗΝΗΣ – ΤΗΣ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΡΓΑΤΙΚΗΣ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑΣ

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΑ "ΝΕΑ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ" - Η επίσκεψη του (απερχόμενου) προέδρου των ΗΠΑ Μπαράκ Ομπάμα στην Ελλάδα αποτελεί – έτσι και αλλοιώς – πρόκληση απέναντι στον ελληνικό λαό, πολύ περισσότερο γιατί διεξάγεται τις ημέρες της επετείου της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, του γεγονότος που σηματοδότησε και δρομολόγησε την ανατροπή της αμερικανοκίνητης και αμερικανοστίρηχτης χούντας των συνταγματαρχών, της χούντας που έκλεισε την δραστηριότητα της με το πραξικόπημα, την Τουρκική εισβολή και την τραγωδία της Κύπρου. Αυτής της χούντας, που εκπαιδεύτηκε και ανδρώθηκε απο τις αμερικάνικες μυστικές υπηρεσίες (CIA -DIA κλπ) συσπειρώνοντας γύρω της, υπο αμερικανική εποπτεία, τα παρακρατικά – εγκληματικά κατακάθια του εγχώριου αντικομμουνισμού και του μετεμφυλιακού κράτους και παρακράτους της περιόδου 1950 – 1967, με στήριξη και ανοχή του ευρύτερου εγχώριου μπλοκ εξουσίας εκείνης της εποχής. Μιας αμερικανο – προστατευμένης συμμορίας, υπεύθυνης για πολλά δεινά του ελληνικού λαού και για πολλά εγκλήματα, όπως του αγωνιστή της ειρήνης Γρηγόρη Λαμπράκη και άλλων αγωνιστών. Η ψεύτική και αόριστη “συγνώμη” του έτερου προέδρου Μπίλ Κλίντον, στην δική του επίσκεψη στην χώρα μας και ήταν (φυσικά) και αποδείχτηκε έμπρακτα, υποκριτική. Η αμερικανική στάση στην χώρα μας, απο την συγνώμη του Κλίντον μέχρι σήμερα, το επιβεβαιώνει πλήρως. Γιατί όλα τα ιμπεριαλιστικά κέντρα – με τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό σε κεντρική θέση – λειτούργησαν αυτά τα χρόνια που πέρασαν και συνεχίζουν, ακόμα πιο επικίνδυνα να λειτουργούν ενάντια στα συμφέροντα των χωρών και των λαών, για την εκμετάλλευση τους με κάθε μέσο. Σύμφωνα με τις προ – αγγελίες της έλευσης Ομπάμα, των προθέσεων του και των “δώρων” που κομίζει, όπως δόθηκαν στη δημοσιότητα με την συνένετευξή του στην “Καθημερινή της Κυριακής” ο απερχόμενος πρόεδρος των ΗΠΑ, μεταξύ άλλων δηλώνει πως “Θα συνεχίσω να προτρέπω τους πιστωτές της Ελλάδας να κάνουν τα βήματα που είναι απαραίτητα ώστε να διασφαλιστεί ότι η Ελλάδα είναι σε θέση να επιστρέψει σε υγιή οικονομική ανάπτυξη, περιλαμβανομένης και της παροχής ουσιαστικής ελάφρυνσης του χρέους… Οι Ηνωμένες Πολιτείες συνεχίζουν να δίνουν τεράστια σημασία στη συμμαχία με την Ελλάδα. Η Ουάσιγκτον είναι στενός εταίρος στην πάταξη της τρομοκρατίας προκειμένου να ανακόψουμε τη ροή ξένων τρομοκρατών και να αποτρέψουμε τρομοκρατικές επιθέσεις… Όσο η Ελλάδα συνεχίζει να κάνει τα επώδυνα βήματα στις μεταρρυθμίσεις και εργάζεται για να διασφαλίσει ότι οι μετανάστες αντιμετωπίζονται με τάξη και ανθρώπινο τρόπο, οι Έλληνες πολίτες θα έχουν έναν φίλο και σύμμαχο στις ΗΠΑ” κλπ – κλπ.  Το ουσιώδες συμπέρασμα που βγαίνει είναι πως οι οι αντικοινωνικές – αντεργατικές καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις και “μεταρρυθμίσεις” – το “χρέος” της ντόπιας ξεπουλημένης αστικής τάξης – εργαλείο της εξάρτησης και καταλήστευσης της χώρας μας και το μεταναστευτικό ζήτημα αποτελούν τα θέματα ενδιαφέροντος, αποτελούν την ατζέντα του Ομπάμα στις συνομιλίες του με την εγχώρια ηγεσία της εξάρτησης. Εμείς υπενθυμίζουμε 1) η μνημονιακή κατάσταση της χώρας μας, με το βάθεμα της εξάρτησης, την ληστεία της χώρας, την εξαθλίωση του ελληνικού λαού, με τα νύχια του αμερικανο ΔΝΤ να σκίζουν τις σάρκες του λαού μας και να ζητούν διαρκώς και άλλο αίμα, αυτή η μνημονιακή πραγματικότητα εξελίχθηκε στην θητεία του Μπαράκ Ομπάμα 2) η δραματική έξαρση του μεταναστευτικού – προσφυγικού, είναι κυρίως αποτέλεσμα των ιμπεριαλιστικών ΝΑΤΟικών πολέμων και εισβολών (Συρία – Λιβύη κλπ) και τα γεγονότα αυτά εξελίχθηκαν με ένταση στην θητεία του Μπαράκ Ομπάμα. Και όλα τα παραπάνω, φυσικά σε μια βάση συνεργασίας – συντονισμού (και επι μέρους αντιθέσεων) με το ιμπεριαλιστικό κέντρο της Ευρωπαικής Ένωσης. Γι αυτό ο εργαζόμενος και άνεργος κόσμος, η νεολαία της χώρας μας, δεν ξεγελιούνται, δεν τρέφουν αυταπάτες. Με την σημαία της επιβίωσης – με την σημαία της αλληλεγγύης σε όλους τους εργάτες, σε όλους τους λαούς που καταστρέφουν οι ιμπεριαλιστικές πολιτικές – με την σημαία της ειρήνης – με την σημαία της αντιφασιστικής αντιιμπεριαλιστικής εξέγερσης του Πολυτεχνείου, αντιστέκονται.

Παρασκευή 11 Νοεμβρίου 2016

ΣΥΓΚΛΙΝΟΥΝ ΣΕ 4ο ΜΝΗΜΟΝΙΟ ΤΑ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΑ ΚΕΝΤΡΑ ΗΠΑ ΚΑΙ ΕΥΡΩΠΑΙΚΗΣ ΕΝΩΣΗΣ – ΙΣΧΥΡΗ ΛΑΙΚΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ – ΛΑΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ ΒΑΣΗΣ ΓΙΑ ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ ΚΑΙ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΛΑΙΚΗ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ

Η εκτίμηση που έχει εκφραστεί εδώ και καιρό απο τα “ΝΕΑ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ” – σύμφωνα και με τις πολιτικές εκτιμήσεις της Ενιαίας Αριστερής Κίνησης και στην βάση των δεδομένων που διαμορφώνονται, πως βρίσκεται σε εξέλιξη διαδικασία επίσημης σύγκλισης ανάμεσα στα ιμπεριαλιστικά κέντρα των ΗΠΑ – ΔΝΤ και ΕΕ – ΕΚΤ, με στόχο την κλιμάκωση της εκμετάλλευσης και καταλήστευσης της Ελλάδας και του εργαζόμενου λαού της, ενισχύεται ολοένα και περισσότερο απο τα γεγονότα, που εκθέτουν και διαψεύδουν όχι μόνο τις “προσδοκίες” της κυβέρνησης Τσίπρα, αλλά και του συνόλου των πολιτικών και θεσμικών φορέων του ντόπιου εξαρτημένου καπιταλιστικού μοντέλου, της ξεπουλημένης αστικής τάξης, του ευρύτερου εγχώριου μπλοκ εξουσίας, του συνόλου των κομμάτων της σημερινής βουλής, που “έκαστο στο είδος του” έχουν συμβάλλει και συνδιαμορφώσει την σημερινή ευρωζωνική – ευρωενωσιακή πραγματικότητα της χώρας και την γραμμή αποπροσανατολισμού – διάσπασης -αποδυνάμωσης του λαικού εργατικού κινήματος και υποταγής του στα ιμπεριαλοστικά κέντρα και στα συμφέροντα – ορέξεις των πολυεθνικών και ντόπιων καπιταλιστικών ομίλων και επιχειρήσεων. Έτσι, η λεγόμενη διεθνής συζήτηση για το λεγόμενο “δημόσιο – κρατικό” χρέος, εξελίσσεται σε μια ιδιαιτέρως “επικίνδυνη” υπόθεση καθώς η πολυδιαφημισμένη επίσκεψη Ομπάμα στην Αθήνα δεν δείχνει να έχει την παραμικρή θετική συμβολή αναφορικά με τις ελπίδες των πρωτομαστόρων της εγχώριας “εθνικής στρατηγικής” που αποζητούν και εκλιπαρούν για “ελαφρήνσεις” στα διάφορα επίπεδα διαχείρισης της βαθιά εξαρτημένης και σκληρά αντιλαικής, ντόπιας οικονομίας την οποία υποτίθεται πως “διευθύνουν”.. Ακριβώς το αντίθετο συμβαίνει, καθώς οι δηλώσεις διαφόρων διεθνών παραγόντων και σε αυτή τη φάση, κυρίως του ΔΝΤ (που υποτίθεται μας βοηθά στο θέμα του χρέους) ανοίγουν δρόμους για ένα 4ο μνημόνιο, σκληρά αντικοινωνικό, που θα χτυπήσει δολοφονικά τον λαό της χώρας μας.. Είναι απολύτως χαρακτηριστική και αποκαλυπτική η δήλωση του εκπρόσωπου το ΔΝΤ Τζέρι Ράις που υπογράμμισε πως οι στόχοι “ανάπτυξης 3,5%” απαιτούν νέα μέτρα λέγοντας συγκεκριμένα πως “δουλεύουμε με τις ελληνικές αρχές και τους Ευρωπαίους για ένα πρόγραμμα στο οποίο θα βγαίνουν οι αριθμοί – Όταν υπάρξουν θα πάμε το πρόγραμμα στο Δ.Σ. για έγκριση. Δεν έχουμε σκληρό χρονοδιάγραμμα για αυτό, αλλά θα θέλαμε γίνει σύντομα”… Σε αυτές τις συνθήκες, το λαικό μέτωπο βάσης, το κίνημα ισχυρής αντίστασης με διεκδίκηση Εθνική Ανεξαρτησία – εργατική λαική κυριαρχία – απελευθέρωση – που θέτει σαν πολιτική γραμμή συσπείρωσης και αγώνα η ΕΝΑΚ αποτελεί προυπόθεση για τον αγώνα επιβίωσης του λαού και της χώρας μας. Η μαζική λαική αντίσταση είναι ο μονόδρομος του λαού μας – στον μονόδρομο εξαθλίωσης και καταστροφής που στρώνουν τα ιμπεριαλιστικά κέντρα και οι ντόπιοι συνεργάτες – τοποτηρητές τους.

Η ΕΛΛΑΔΑ ΤΗΣ ΑΝΕΡΓΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΞΑΘΛΙΩΣΗΣ – 23,4% ΤΟΝ ΤΟΥΡΙΣΤΙΚΟ ΑΥΓΟΥΣΤΟ – ΑΠΟΛΥΕΙ ΤΙΣ ΜΕΓΑΛΕΣ ΗΛΙΚΙΕΣ Η ΕΡΓΟΔΟΣΙΑ – ΑΜΟΙΒΕΣ ΠΕΙΝΑΣ ΣΤΙΣ ΜΙΚΡΕΣ ΗΛΙΚΙΕ

Σε ποσοστό 23,4% καταγράφηκε η ανεργία στην χώρα μας απο την ΕΛΣΤΑΤ φέτος τον Αύγουστο, δηλαδή στην αιχμή της καλοκαιρινής – τουριστικής περιόδου, στοιχείο που σηματοδοτεί την άθλια κοινωνική πραγματικότητα εργατικής εξαθλίωσης που δημιουργείται στην Ελλάδα κατά τους υπόλοιπους, φθινωπορινούς και χειμερινούς μήνες.. Μάλιστα, σύμφωνα με τα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ, τα ποσοστά ανεργίας αυξήθηκαν οριακά τον Αύγουστο του 2016, σε σχέση με τον Ιούλιο του χρόνου που διανύουμε. Παράλληλα καταγράφεται μείωση κατα 1,2 μονάδες, σε σχέση με τον Αύγουστο του 2015. Ο συνολικός αριθμός των ανέργων (όπως τον καταγράφει η ΕΛΣΤΑΤ – με στοιχεία Αυγούστου βέβαια) ανέρχεται σε 1.126.455, δηλαδή 1.669 περισσότεροι απο τον φετεινό Ιούλιο. Ένα ακόμα συμπέρασμα που προκύπτει απο τα νέα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ είναι η αύξηση της ανεργίας στις μεγαλύτερες ηλικίες, δηλαδή πάνω των 55 ετών, που επιβεβαιώνει την πολιτική απολύσεων εκ μέρους της εργογοσίας στις μεγάλες ηλικίες και την αντικατάσταση των εργαζομένων αυτών με νέους, όμως με αισθητά μικρότερες αμοιβές.. Ο αριθμός αυτών που εργάζονταν – απασχολούνταν τον φετεινό Αύγουστο ήταν 3.687.465 άτομα, λιγότεροι κατά 7.001 άτομα σε σχέση με τον Ιούλιο και περισσότεροι κατά 57.683 άτομα απο τον Αύγουστο του 2015. Τα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ επιβεβαιώνουν ότι η ανεργία είναι αισθητά υψηλότερη στις γυναίκες (28%) και οι άνδρες 19,7%. Σημειώνουμε επίσης το στοιχείο που προκύπτει, ότι τα ποσοστά ανεργίας αυξάνονται στις ηλικίες που βρίσκονται πιό κοντά στη σύνταξη. Στην ηλικία 55 – 64 ετών, η ανεργία ήταν τον Αύγουστο στο 19,4%, από 15,9% του Αυγούστου 2015. Στις ηλικίες 65 – 71 ετών η ανεργία ήταν στο 13,1% από 11,7% πέρισυ.. Σύμφωνα πάντα με τα στοιχεία Αυγούστου της ΕΛΣΤΑΤ, στις περιφέρειες της χώρας “πρωτοπορεί” η Ήπειρος – Δυτική Μακεδονία με 26,3% και ακολουθούν η Θεσσαλία – Στερεά Ελλάδα και η Μακεδονία – Θράκη (25%). “Μικρότερα” ποσοστά ανεργίας, λόγω της τουριστικής περιόδου σημειώνονται τον Αυγουστο στις διάφορες περιφέρειες της χώρας, στην περιφέρεια Αιγαίου (19,5%), Κρήτη (22,2%), Αττική (23,2%) Πελοπόννησος, Δυτική Ελλάδα και Ιόνια νησιά 23,3%.

Παρασκευή 28 Οκτωβρίου 2016

28 ΟΧΤΩΒΡΗ 1940 – ΤΟ ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΙΚΟ ΟΧΙ ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ ΚΑΙ ΤΟ “ΟΧΙ” ΤΟΥ ΜΕΤΑΞΑ ΚΑΙ ΤΟΥ ΚΑΘΕΣΤΩΤΟΣ ΤΗΣ 4ης ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ

Έχοντας εγκαθιδρύσει απο το 1936, υπό την στενή εποπτεία του παλατιού και του βασιλιά Γεωργίου, ένα φασιστικό  στρατοκρατικό καθεστώς στήριξης της εγχώριας οικονομικής ολιγαρχίας – στη βάση της επίσημης δήλωσης του προς την πλουτοκρατία “δώστε λίγα για να σώσετε πολλά” – ο Μεταξάς και το καθεστώς του παρακολουθούσαν τις διεθνείς εξελίξεις, “ισορροπώντας” εναγώνια, ανάμεσα στην φασιστική – χιτλερική – αντικομμουνιστική ιδεολογία τους και την ισχυρή “παραδοσιακή” επιρροή και τον έλεγχο της Μεγάλης Βρετανίας στην Ελλάδα εκείνης της εποχής. Το “όχι” του στους Ιταλο-φασίστες επιδρομείς, μετέωρο, αντιφατικό, δειλό, χωρίς πίστη, χωρίς στόχευση και προοπτικές. Ένα “όχι” εκβιασμένο απο τα γεγονότα και την αδυσώπητη κίνηση της ιστορίας που σε κρίσιμες και αποφασιστικές περιόδους δεν κάνει χατίρια.. Η πατριωτική ανάταση του Ελληνικού λαού, η πίστη στην αντίσταση και στη νίκη, η γενική λαϊκή επιθυμία να αποκρουστεί νικηφόρα η εισβολή της φασιστικής Ιταλίας του Μουσολίνι, έδωσαν το αληθινό περιεχόμενο στο ΟΧΙ που επιβεβαιώθηκε – με παλλαϊκή συστράτευση – στα πεδία των μαχών, οδηγώντας το φασιστικό – ναζιστικό άξονα στην πρώτη κρίσιμη στρατιωτική ήττα και ταπείνωση. Μερικούς μήνες αργότερα καθεστωτικοί στρατηγοί θα παρέδειναν “επίσημα” την Ελλάδα στους χιτλερικούς Γερμανούς και θα ξεκινούσε η εποχή της κατοχής και των κατοχικών κυβερνήσεων, των φασιστών δοσίλογων και της ηρωικής εποποιίας της εθνικής αντίστασης..
Στην άλλη όχθη, ο Νίκος Ζαχαριάδης έχοντας αγωνιστεί σταθερά και μαχητικά, ολόκληρη την δεκαετία του 1930, για την αποτροπή του πολέμου και την συγκρότηση ισχυρού αντιφασιστικού λαικού μετώπου, κρατούμενος στις φυλακές της Κέρκυρας και της ασφάλειας Αθηνών απο τον Σεπτέμβρη του 1936, δεσμώτης του καθεστώτος της 4ης Αυγούστου των Μεταξά – Μανιαδάκη, συντάσει και απευθύνει (31 Οχτώβρη 1940) στον λαό της Ελλάδας το ιστορικό γράμμα του, το παλλαικό πατριωτικό προσκλητήριο ενότητας και αντίστασης, το δικό του, το πραγματικό αντιφασιστικό λαικοδημοκρατικό ΟΧΙ, δίνοντας μέσα απο το δικό του προσκλητήριο το αληθινό πατριωτικό πνεύμα συσπείρωσης και ανάτασης του λαού και μαζί της απελευθερωτικής προοπτικής για την απαλλαγή της χώρας απο την ιμπεριαλιστική εξάρτηση και του εργαζόμενου λαού απο την εκμετάλλευση και την σκλαβιά..
ΠΡΟΣ ΤΟ ΛΑΟ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ
Ο φασισμός του Μουσολίνι χτύπησε την Ελλάδα πισώπλατα, δολοφονικά και ξετσίπωτα με σκοπό να την υποδουλώσει και εξανδραποδίσει. Σήμερα όλοι οι έλληνες παλαίβουμε για τη λευτεριά, την τιμή, την εθνική μας ανεξαρτησία. Η πάλη θα είναι πολύ δύσκολη και πολύ σκληρή. Μα ένα έθνος που θέλει να ζήσει πρέπει να παλαίβει, αψηφώντας τους κινδύνους και τις θυσίες. Ο λαός της Ελλάδας διεξάγει σήμερα έναν πόλεμο εθνικοαπελευθερωτικό, ενάντια στο φασισμό του Μουσολίνι. Δίπλα στο κύριο μέτωπο και Ο ΚΑΘΕ ΒΡΑΧΟΣ, Η ΚΑΘΕ ΡΕΜΑΤΙΑ, ΤΟ ΚΑΘΕ ΧΩΡΙΟ, ΚΑΛΥΒΑ ΜΕ ΚΑΛΥΒΑ, Η ΚΑΘΕ ΠΟΛΗ, ΣΠΙΤΙ ΜΕ ΣΠΙΤΙ, ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΦΡΟΥΡΙΟ ΤΟΥ ΕΘΝΙΚΟΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΤΙΚΟΥ ΑΓΩΝΑ.
Κάθε πράκτορας του φασισμού πρέπει να εξοντωθεί αλύπητα. Στον πόλεμο αυτό που τον διευθύνει η κυβέρνηση Μεταξά, όλοι μας πρέπει να δόσουμε όλες μας τις δυνάμεις, δίχως επιφύλαξη. Έπαθλο για τον εργαζόμενο λαό και επιστέγασμα για το σημερινό του αγώνα, πρέπει να είναι και θα είναι, μια καινούργια Ελλάδα της δουλιάς, της λευτεριάς, λυτρωμένη από κάθε ξενική ιμπεριαλιστική εξάρτηση, μ’ ένα πραγματικά παλλαϊκό πολιτισμό.
Όλοι στον αγώνα, ο καθένας στη θέση του και η νίκη θάναι νίκη της Ελλάδας και του λαού της. Οι εργαζόμενοι όλου του κόσμου στέκουν στο πλευρό μας.
Αθήνα 31 του Οχτώβρη 1940
ΝΙΚΟΣ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗΣ
Γραμματέας της ΚΕ του ΚΚΕ

Τετάρτη 26 Οκτωβρίου 2016

ΕΝΑΚ – ΠΟΡΕΙΑ ΑΡΙΣΤΕΡΗ - ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΦΕΤΕΙΝΗ ΕΠΕΤΕΙΟ ΤΟΥ «ΟΧΙ» – ΝΑ ΤΣΑΚΙΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΦΑΣΙΣΜΟ – ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΗ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΛΑΪΚΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ

Οκτώβρης 2016

Έπαθλο για τον εργαζόμενο λαό και επιστέγασμα για το σημερινό του αγώνα πρέπει να είναι και θα είναι, μια καινούργια Ελλάδα της δουλειάς, της λευτεριάς, λυτρωμένη από κάθε ξενική ιμπεριαλιστική εξάρτηση και από κάθε εκμετάλλευση, μ’ ένα πραγματικά παλλαϊκό πολιτισμό.
Όλοι στον αγώνα, ο καθένας στη θέση του και η νίκη θάναι νίκη της Ελλάδας και του λαού της. Οι εργαζόμενοι όλου του κόσμου στέκουν στο πλευρό μας.
Ν. Ζαχαριάδης – ιστορικό γράμμα 31/10/1940

H φετινή επέτειος του «ΟΧΙ» του Ελληνικού λαού στον ιταλικό φασισμό και στην φασιστική εισβολή – επιδρομή στην Ελλάδα, που εξελίχθηκε σε μια μεγάλη λαϊκή νίκη με αποφασιστική σημασία, έχει ξεχωριστό νόημα και επικαιρότητα.
Έχουν περάσει πάνω από 70 χρόνια από τότε που ο ναζισμός-φασισμός ήττηθηκε στρατιωτικά και όμως τόσες δεκαετίες μετά, σε ολόκληρη την Ευρώπη βιώνουμε συστηματική άνοδο – αναβίωση του φασισμού – ρατσισμού και των “απόψεων” του.
Ο φασισμός δεν ήταν ποτέ ένα τοπικό φαινόμενο που αναπτύχθηκε σε δυο-τρεις χώρες. Ιστορικά, το εργατικό λαικό κίνημα αντιπάλεψε το φασισμό όπου και με όποια μορφή αναπτύχθηκε γιατί ο φασισμός πάντα αποτελούσε εχθρό των εργαζομένων και μηχανισμό για να τους διασπά και να στρέφει τον ένα ενάντια στον άλλο, προς συμφέρον πάντα της αστικής τάξης.
Στη χώρα μας, η εγκληματική ναζι φασιστική συμμορία της «χρυσής αυγής» είναι η σύγχρονη μάσκα του ναζι-φασισμού αλλά όχι και η μοναδική. Η επέτειος του ΟΧΙ στέλνει ξεκάθαρο μήνυμα για την ανάγκη ύπαρξης ισχυρού αντιφασιστικού κινήματος, που θα δρα και θα αποκαλύπτει πειστικά και συγκροτημένα την φασιστική προπαγάνδα, τα ψέματα, τις χυδαίες διαστρεβλώσεις της αλήθειας, τον εγκληματικό ρόλο των ναζι φασιστικών συμμοριών, σαν μακρύ χέρι της κυρίαρχης τάξης ενάντια στο λαό, σαν μακρύ χέρι των ιμπεριαλιστικών κέντρων ενάντια σε χώρες.
Το ιστορικό λαϊκό «ΟΧΙ» στο φασισμό, η εποποιία του ΕΑΜ, έδειξαν ότι ο λαός μπορεί να γίνει ισχυρός, μέσα και στις δυσκολότερες συνθήκες, να παλέψει ενωμένος και να διεκδικήσει την εξουσία.
Η πατριωτική ανάταση του Ελληνικού λαού, η πίστη στην αντίσταση και στη νίκη, η γενική λαϊκή επιθυμία να αποκρουστεί νικηφόρα η εισβολή της φασιστικής Ιταλίας του Μουσολίνι, έδωσαν το αληθινό περιεχόμενο στο ΟΧΙ που επιβεβαιώθηκε – με παλαιική συστράτευση – στα πεδία των μαχών, οδηγώντας το φασιστικό – ναζιστικό άξονα στην πρώτη κρίσιμη στρατιωτική ήττα και ταπείνωση. Μερικούς μήνες αργότερα καθεστωτικοί στρατηγοί θα παρέδειναν «επίσημα» την Ελλάδα στους χιτλερικούς Γερμανούς και θα ξεκινούσε η εποχή της κατοχής και των κατοχικών κυβερνήσεων, των φασιστών δοσίλογων και της ηρωικής εποποιίας της εθνικής αντίστασης.

Δευτέρα 24 Οκτωβρίου 2016

ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΝΑΚ ΣΤΗΝ ΚΕΡΚΥΡΑ - ΓΙΑ ΤΗΝ "ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ" ΤΟ ΘΕΜΑ

Η Ενιαία Αριστερή Κίνηση (ΕΝΑΚ) οργανώνει ανοιχτή συζήτηση στην Κέρκυρα με θέμα "για την πολιτική της κοινωνικής αντίστασης", το Σαββάτο 29/10 και ώρα 8μμ, στο βιβλιοπωλείο ΠΛΟΥΣ.
Τη συζήτηση θα προλογίσουν:
- ΜΑΡΙΟΣ ΑΝΘΗΣ -  στέλεχος της ΕΝΑΚ
- ΜΙΧΑΛΗΣ ΚΙΤΣΩΝΗΣ - συμβασιούχος εργάτης ΟΤΑ
- ΑΛΕΚΟΣ ΚΥΠΡΙΑΝΟΣ - εκπρόσωπος των εργαζομένων στο ΔΣ Νοσοκομείου και στην ΠΟΕΔΗΝ
- ΜΑΡΙΟΣ ΜΑΓΙΟΛΑΔΙΤΗΣ - Πορεία Αριστερή Εκπαιδευτικών
- ΝΙΚΟΣ ΜΑΝΔΥΛΑΣ - αντιπρόεδρος ΔΕ ΕΤΕ / ΔΕΗ.

Παρασκευή 21 Οκτωβρίου 2016

ΥΠΟΝΟΜΕΥΣΗ ΤΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΥ ΕΚΑΒ ΚΑΙ ΤΗΣ ΔΩΡΕΑΝ ΥΓΕΙΑΣ (ΜΕ ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΗ ΤΡΟΠΟΛΟΓΙΑ) – ΚΑΤΑΓΓΕΛΟΥΝ ΟΙ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ ΤΟΥ ΕΚΑΒ – ΣΤΑΣΗ ΕΡΓΑΣΙΑΣ ΚΑΙ ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΕΙΣ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΕΜΠΟΡΕΥΜΑΤΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΥΓΕΙΑΣ

Με 6ωρη στάση εργασίας (από τις 8:00 το πρωί έως τις 14:00 μμ) και κινητοποίηση έξω απο την βουλή με κατέβασμα ασθενοφόρων, οι εργαζόμενοι στο ΕΚΑΒ και συνδικαλιστές της ΠΟΕΔΗΝ διαμαρτύρονται και καταγγέλλουν μεθοδεύσεις ξεπουλήματος των επίγειων και εναέριων μέσων του ΕΚΑΒ σε ιδιωτικές εταιρείες μέσω τροπολογίας του υπουργείου υγείας στη Βουλή. Σε ανακοίνωση που έχει εκδώσει το Σωματείο των εργαζομένων στο ΕΚΑΒ εξηγείται πως «καταγγέλλουμε την κυβέρνηση και το Υπουργείο Υγείας που αντί να φροντίσει να παρέχει τα μέσα που απαιτούνται (ασθενοφόρα – διασώστες) στον Έλληνα πολίτη, καταφεύγει σε τροπολογίες εκτρώματα, καταργώντας στην ουσία το συνταγματικό δικαίωμα του Έλληνα πολίτη για άμεση και δωρεάν πρόσβαση στο Εθνικό Σύστημα Υγείας και εδραιώνοντας τον ιδιώτη, στρώνοντας τον δρόμο σε νεοφιλελεύθερες πολιτικές που άρχισαν με την έναρξη της κρίσης και δεν δείχνουν να τελειώνουν”. Οι εργαζόμενοι διευκρινίζουν και ενημερώνουν τον κόσμο με την ανακοίνωση τους ότι στο νομοσχέδιο του Υπουργείου Εργασίας με τίτλο “Κοινωνική και Αλληλέγγυα οικονομία και ανάπτυξη των φορέων της και άλλες διατάξεις” μπαίνει τροπολογία αντικατάστασης του Αρθ.31 Ν.2072/92, σύμφωνα με την οποία “στο ΕΚΑΒ παρέχεται η δυνατότητα σύναψης συμβάσεων με αεροπορικές ή άλλες εταιρείες μεταφορών για μίσθωση μέσων, ύστερα από έγκριση του υπουργού υγείας, στην περίπτωση που τα δικά του μέσα δεν επαρκούν για την κάλυψη των αναγκών του”.
Ολόκληρη η ανακοίνωση του Σωματείου Εργαζομένων του ΕΚΑΒ έχει ως εξής:

Καταγγέλλουμε την κυβέρνηση και το Υπουργείο Υγείας που αντί να φροντίσει να παρέχει τα μέσα που απαιτούνται (ασθενοφόρα – διασώστες) στον Έλληνα πολίτη, καταφεύγει σε τροπολογίες εκτρώματα, καταργώντας στην ουσία το συνταγματικό δικαίωμα του Έλληνα πολίτη για άμεση και δωρεάν πρόσβαση στο Εθνικό Σύστημα Υγείας και εδραιώνοντας τον ιδιώτη, στρώνοντας τον δρόμο σε νεοφιλελεύθερες πολιτικές που άρχισαν με την έναρξη της κρίσης και δεν δείχνουν να τελειώνουν.
Είναι η ύστατη ώρα στην οποία οφείλουμε να υψώσουμε το ανάστημα μας, όχι μόνο ως συνδικαλιστές αλλά ως πολίτες και κοινωνία, μιας και τίθεται σε αμφισβήτηση η δωρεάν πρόσβαση στις υπηρεσίες υγείας.
Στο Νομοσχέδιο του Υπουργείου Εργασίας «Κοινωνική και Αλληλέγγυα οικονομία και ανάπτυξη των φορέων της και άλλες διατάξεις» προτείνεται τροπολογία-σφήνα ως αντικατάσταση του Αρθ.31 Ν.2072/92, σύμφωνα με την οποία «Στο ΕΚΑΒ παρέχεται η δυνατότητα σύναψης συμβάσεων με αεροπορικές ή άλλες εταιρείες μεταφορών για μίσθωση μέσων, ύστερα από έγκριση του υπουργού υγείας, στην περίπτωση που τα δικά του μέσα δεν επαρκούν για την κάλυψη των αναγκών του».
Είναι προφανές ότι η συγκεκριμένη τροπολογία αποσκοπεί αποκλειστικά και μόνο στην θεσμοθέτηση της λειτουργίας του ΕΚΑΒ με μισθωμένα ασθενοφόρα ή και μισθωμένο προσωπικό από ιδιωτικές εταιρείες. Η αναφορά στο κείμενο «αεροπορικών» ή «άλλων εταιρειών μεταφορών» γίνεται σκοπίμως και προς συγκάλυψη του πραγματικού σκοπού που εξυπηρετεί η τροπολογία που είναι αποκλειστικά και μόνο η σταδιακή αντικατάσταση του στόλου του ΕΚΑΒ με ιδιωτικά ασθενοφόρα και η εξυπηρέτηση ιδιωτικών συμφερόντων.
Συνεπώς, η προτεινομένη τροπολογία αποτελεί αποφασιστικό βήμα για την αποδόμηση του δημόσιου χαρακτήρα του ΕΚΑΒ και την παράδοση της επείγουσας προνοσοκομειακής περίθαλψης των Ελλήνων πολιτών σε ιδιωτικά επιχειρηματικά συμφέροντα.
Καλούμε όλους τους εργαζόμενους στην Γενική Συνέλευση που θα πραγματοποιηθεί αύριο το πρωί στις 08:00 στο αμφιθέατρο της κεντρικής υπηρεσίας του ΕΚΑΒ για να ανατρέψουμε τα σχέδια του Υπουργείου και της Κυβέρνησης για ιδιωτικοποίηση του ΕΚΑΒ.
Όχι στην εμπορευματοποίηση της Υγείας – Να αποσυρθεί εδώ και τώρα η “Ντροπολογία”. (ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΑ "ΝΕΑ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ")

Δευτέρα 17 Οκτωβρίου 2016

ΣΥΓΚΛΙΣΗ ΚΑΙ ΣΥΝΤΟΝΙΣΜΟΣ ΕΕ – ΔΝΤ – ΓΙΑ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΣΤΗΝ ΛΗΣΤΕΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ – ΑΓΩΝΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΕΞΑΡΤΗΣΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΟΛΟΣΧΕΡΗ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΕΞΟΝΤΩΣΗ – ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ ΚΑΙ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

(ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ "ΝΕΑ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ") - Ενώ μπροστά στην χώρα και την κυβέρνηση βρίσκεται η δεύτερη ιμπεριαλιστική επιθεώρηση – αξιολόγηση και δρομολόγηση στα “καθήκοντα” και τα προαπαιτούμενα του τρίτου μνημονίου, που αποτελούν μια ακόμα τεράστια επίθεση στον εργαζόμενο λαό, στις εργατικές κοινωνικές κατακτήσεις του και όχι μόνο, ενώ τα θέματα της πρώτης κατοικίας έρχονται και πάλι στο προσκήνιο με τρόπο ανησυχητικό, τα νέα που έρχονται απο το κρίσιμο κυβερνητικό μέτωπο των “διευθετήσεων” του λεγόμενου δημόσιου χρέους, δηλαδή του αστικού χρέους, δεν είναι ευχάριστα, ούτε ιδιαίτερα αισιόδοξα. Τα δύο εμπλεκόμενα ιμπεριαλιστικά κέντρα (ΕΕ – Γερμανία και ΔΝΤ – ΗΠΑ) συνεχίζουν συντονισμένα και μεθοδικά μια πολιτική που βυθίζει ολοένα και περισσότερο την χώρα μας στην εξάρτηση και στην καταλήστευση της απο τους πολυεθνικούς ομίλους, μια συντονισμένη πολιτική που στοχεύει στην ακόμα βαθύτερη εξόντωση του εργαζόμενου κόσμου της χώρας, τόσο σε σχέση με το βιοτικό επίπεδο, όσο και αναφορικά με τις όποιες εναπομείνασες θεμελιωμένες εργατικές κατακτήσεις, που τα δύο κέντρα πλήρως συγκλίνουν ότι πρέπει να σαρωθούν στο όνομα της “ανταγωνιστικότητας” της οικονομίας και της “βιωσιμότητας” των προγραμμάτων ληστείας που έχουν επιβάλλει στην χώρα, σε συνεργασία με την ξεπουλημένη – εθελόδουλη αστική τάξη, το ευρύτατο εγχώριο ευρωζωνικό μπλοκ εξουσίας και φυσικά (και) την κυβέρνηση Τσίπρα. Καθώς το τοπίο ξεκαθαρίζει, τουλάχιστον για όσουν θέλουν να βλέπουν καθαρά, γίνεται σαφές πως τα δύο ιμπεριαλιστικά κέντρα, πέρα απο τις όποιες γενικότερες και ειδικότερες αντιθέσεις έχουν, στην φάση αυτή διαμορφώνουν και αναδιαμορφώνουν την “στέρεη βάση” σύγκλισης τους σχετικά με τα “ελληνικά ζητήματα”. Οι δηλώσεις του Β. Σόιμπλε στην εφημερίδα Genaral Anzeiger της Βόννης, μετά το το ταξίδι του στις ΗΠΑ – Ουάσιγκτον, είναι χαρακτηριστικές και παραθέτουμε κάποια σημεία τους . “Ας πάρουμε ως παράδειγμα την ανάπτυξη στην Ισπανία. Η Ιταλία θα έχει θετική εξέλιξη στην οικονομία. Οι ‘Ελληνες κάνουν, επίσης, πρόοδο, δεν θα πρέπει όμως να πιστέψουν ότι μπορούν να σταματήσουν τις συμφωνηθείσες μεταρρυθμίσεις” λέει ο γερμανός υπουργός οικονομικών, ενώ μιλά για “παρεξήγηση” σχετικά για σύγκρουση του με το ΔΝΤ και διευκρινίζει “Το ΔΝΤ αμφιβάλλει -και αυτό δεν είναι νέο- ότι η Ελλάδα θα εφαρμόσει, αυτά για τα οποία έχει δεσμευτεί και ότι αυτό αρκεί ώστε να βαδίσει η χώρα προς ένα διαρκές μονοπάτι ανάπτυξης. Οι ‘Ελληνες αντίθετα επαναλαμβάνουν: θα τα καταφέρουμε. Γι’ αυτό και την άνοιξη συμφωνήσαμε, η Αθήνα να λάβει πρόσθετα μέτρα, εάν επαληθευτεί η απαισιοδοξία του ΔΝΤ. Αυτό, το υπενθύμισα ξανά στον ‘Ελληνα ομόλογό μου στο Eurogroup της Δευτέρας”… Και αναφορικά με το “χρέος” δήλωσε: “Θα διεκπεραιώσουμε το τρίτo πρόγραμμα έως το τέλος του 2018 και τότε θα αποφασίσουμε τι είναι ενδεχομένως ακόμα αναγκαίο. Εάν μιλάμε τώρα για ελαφρύνσεις του χρέους, αποδυναμώνεται η διάθεση για μεταρρυθμίσεις. Το πρόβλημα της Ελλάδας δεν είναι τα χρέος, αλλά η αδυναμία της διοίκησης και η ανεπαρκής ανταγωνιστικότητά της. Αυτά πρέπει να αντιμετωπιστούν”..

Πέμπτη 13 Οκτωβρίου 2016

Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΟΥ ΝΤΑΡΙΟ ΦΟ – ΜΙΑ ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΑΠΩΛΕΙΑ (απο τα ΝΕΑ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ)

Μια μεγάλη προσωπικότητα της τέχνης, πολυτάλαντη – αυτοτελής – ανατρεπτική και αντισυμβάτική, ο Ιταλός θεατρικός συγγραφέας – σκηνοθέτης, σκηνογράφος, ηθοποιός, συνθέτης και λογοτέχνης Ντάριο Φο, πέθανε σε ηλικία 90 ετών. Πνευμονία η αιτία του θανάτου του, άλλωστε λόγω προβλημάτων στους πνεύμονες, τις τελευταίες δύο εβδομάδες βρίσκονταν στο νοσοκομείο Σάκο του Μιλάνου. Ο Ντάριο Φο ξεδίπλωσε την τεράστια και μακρόχρονη προσφορά του στην τέχνη, βασισμένος στις αρχές και αντιλήψεις του, αυτές του αντιφασισμού, της αλληλεγγύης, της πολιτικής και κοινωνικής δράσης. Στα χρόνια της δικτατορίας στην Ελλάδα, ο Ντάριο Φο ανέπτυξε έντονη δράση υποστήριξης του αγώνα των ελλήνων αντιφασιστών κατά της χούντας. Να επισημάνουμε επίσης την συνεργασία του και με το Θέατρο Τέχνης του Κάρολο Κουν, που στα 1974 – 75 ανέβασε πρώτο στην Ελλάδα το έργο “Ισαβέλα τρεις καραβέλλες και ένας παραμυθάς”.
Ο Ντάριο Φο που γεννήθηκε στις 24 Μαρτίου 1926 έχει ένα πλούσιο βιογραφικό. Μερικά στοιχεία του βιογραφικού του (πηγή ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ) δείχνουν την εικόνα της μεγάλης παρουσίας του.
“Γεννήθηκε στο Λεγκιούνο-Σαντζιάνο, στην επαρχία του Βαρέζε, κοντά στην ανατολική πλευρά της Λάγκο Ματζιόρε. Ο πατέρας του Φελίτσε ήταν διευθυντής των ιταλικών σιδηροδρόμων και η οικογένεια άλλαζε συχνά κατοικία λόγω των μεταθέσεων του. Ο Φελίτσε ήταν επίσης ερασιτέχνης ηθοποιός και σοσιαλιστής. Ο Ντάριο έμαθε την τέχνη της διήγησης απ’ την γιαγιά του και από Λομβαρδούς ψαράδες και φυσητές γυαλιού.
Το 1940, μετακόμισε στο Μιλάνο για να σπουδάσει αρχιτεκτονική στη Brera Art Academy, αλλά ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος τού χάλασε τα σχέδια. Η οικογένειά του πήρε μέρος στην αντιφασιστικό αγώνα και λέγεται πως βοηθούσε τον πατέρα του να φυγαδεύει πρόσφυγες και στρατιώτες των Συμμάχων στην Ελβετία. Κοντά στο τέλος του πολέμου, ο Φο στρατολογήθηκε στο στρατό της Δημοκρατίας του Σαλό, αλλά δραπέτευσε και κατάφερε να κρυφτεί για το υπόλοιπο του πολέμου.
Μετά τον πόλεμο, συνέχισε τις σπουδές αρχιτεκτονικής στο Μιλάνο. Εκεί αναμείχθηκε με τα λεγόμενα μικρά θέατρα {teatri piccoli), στα οποία άρχισε να παρουσιάζει τους αυτοσχέδιους μονολόγους του. Το 1950 άρχισε να εργάζεται στο θέατρο του Φράνκο Παρέντι, και σταδιακά εγκατέλειψε την εργασία του ως βοηθός αρχιτέκτονα.
Το 1951 ο Φο συναντάει τη Φράνκα Ράμε, γόνο θεατρικής οικογένειας, όταν δούλευαν μαζί στην παραγωγή της επιθεώρησης Εφτά ημέρες στο Μιλάνο. Μετά από λίγο καιρό, αρραβωνιάστηκαν. Τον ίδιο χρόνο προσκλήθηκε να παρουσιάσει τη ραδιοφωνική εκπομπή Κοκορίκο στη RAI, το εθνικό ραδιόφωνο της Ιταλίας. Έκανε 18 σατιρικούς μονολόγους όπου μετέτρεπε βιβλικές ιστορίες σε πολιτική σάτιρα. Οι αρχές, σκανδαλισμένες, ακύρωσαν την εκπομπή.
Το 1953 γράφει και σκηνοθετεί το σατιρικό έργο Δάχτυλο στο μάτι (Il dito nell’occhio). Μετά από αρχική επιτυχία, η κυβέρνηση και η εκκλησία αντιδρούν και εν συνεχεία η θεατρική ομάδα με δυσκολία έβρισκε θέατρο όπου μπορούσε να παίξει. Παρ’ όλα αυτά, το έργο έτυχε θερμής υποδοχής απ’ το κοινό.
Η Φράνκα Ράμε και ο Ντάριο Φο παντρεύτηκαν στις 24 Ιουνίου 1954. Ο Φο δούλευε στο Μικρό Θέατρο (Piccolo Teatro) στο Μιλάνο και παρόλο που η σάτιρά του υπέφερε όλο και πιο πολύ απ’ τη λογοκρισία, συνέχιζε να παραμένει δημοφιλής.
Το 1955 ο Φο και η Ράμε δούλεψαν σε κινηματογραφικές παραγωγές στη Ρώμη. Ο Φο έγινε σεναριογράφος και δούλεψε σε πολλές παραγωγές, συμπεριλαμβανομένων και μερικών του Ντίνο ντε Λαουρέντις. Ο γιος τους Τζάκοπο, γεννήθηκε στις 31 Μαρτίου του ίδιου έτους. Η Ράμε δούλευε στο Τέατρο Στάμπιλε στο Μπολτσάνο. Το 1956 ο Φο κι η Ράμε έπαιξαν μαζί στην ταινία του Κάρλο Λιτσάνι, Ο περίεργος (Lo svitato). Κι άλλες ταινίες ακολούθησαν.
Το 1959 γυρίζουν στο Μιλάνο και ιδρύουν τη θεατρική ομάδα Ντάριο Φο—Φράνκα Ράμε. Ο Φο έγραφε σενάρια, έπαιζε, σκηνοθετούσε, και σχεδίαζε τα κουστούμια και τα σκηνικά. Η Ράμε ανάλαβε τις διοικητικές δουλειές. Η ομάδα έκανε πρεμιέρα στο Μικρό Θέατρο και μετά άρχισε, για πρώτη φορά, τις ετήσιες τουρνέ της σ’ ολόκληρη την Ιταλία.
Το 1960 κερδίζουν την εθνική αναγνώριση με το Οι Αρχάγγελοι δεν Παίζουν Φλίπερ στο θέατρο Οντεόν του Μιλάνο. Κι άλλες επιτυχίες ακολουθούν. Το 1961 τα θεατρικά έργα του αρχίζουν να παίζονται σε Σουηδία και Πολωνία.
Το 1962 γράφει και σκηνοθετεί την εκπομπή Καντσονίσιμα στη RAI. Ο Φο χρησιμοποιεί το σόου για να περιγράψει τη ζωή των απλών ανθρώπων και γρήγορα γίνεται επιτυχία. Ένα επεισόδιο για ένα δημοσιογράφο που σκοτώθηκε απ’ τη Μαφία ενόχλησε τους πολιτικούς που είχε ως συνέπεια ο Φο και η Ράμε να λάβουν απειλές κατά της ζωής τους και να μπουν κάτω από αστυνομική προστασία. Φεύγουν απ’ την εκπομπή όταν η RAI αρχίζει να λογοκρίνει το πρόγραμμα. Η ιταλική ένωση ηθοποιών καλεί τα μέλη της να αρνηθούν να τους αντικαταστήσουν. Απαγορεύεται η εμφάνισή τους στη RAI για τα επόμενα 15 χρόνια. Συνεχίζουν να παίζουν στο Οντεόν.
Το 1962 το έργο τους για τον Χριστόφορο Κολόμβο ενοχλεί ακροδεξιές ομάδες και προκαλεί βίαιες επιθέσεις. Το ιταλικό κομμουνιστικό κόμμα τούς προμηθεύει σωματοφύλακες.
Το La Signora e da buttare (1967) είχε σχόλια για τον πόλεμο του Βιετνάμ, τον Λη Χάρβεϊ Όσβαλντ και τη δολοφονία του Κένεντι. Η κυβέρνηση των ΗΠΑ το θεώρησε ασέβεια προς τον πρόεδρο Τζόνσον, και ο Φο δεν μπορούσε να βγάλει αμερικανική βίζα για πολλά χρόνια μετά.
Ο Φο έγινε διεθνώς διάσημος όταν το έργο του Οι Αρχάγγελοι δεν Παίζουν Φλίπερ παίχτηκε στο Ζάγκρεμπ (τότε στη Γιουγκοσλαβία).
Το 1968 ο Φο και η Ράμε ιδρύουν την θεατρική κολλεκτίβα Νέα Σκηνή (Associazione Nuova Scena) με κινούμενες σκηνές θεάτρου. Στο Μιλάνο μετέτρεψαν ένα εγκαταλελειμμένο εργοστάσιο σε θέατρο. . Απευθύνθηκαν στο ΚΚΙ για βοήθεια και πρόσβαση σε δημοτικά κέντρα και εργατικές ενώσεις. Τον Οκτώβριο του 1968 έκαναν περιοδεία με το τελευταίο έργο του Φο Grande pantomime con bandiere e pupazzi piccolo I medi ( Μεγάλη Παντομίμα με Σημαίες και Μικρές και Μεσαίες Μαριονέτες), αρχίζοντας από την Τσεζένα. Το έργο, που διαθέτει μάσκες αντί για χαρακτήρες – που αντιπροσωπεύουν το Κεφάλαιο, τη Βιομηχανική Συνομοσπονδία, τη Μεγαλοοικονομία, την Εκκλησία, το Λαό, Επαναστάτες και Αγρότες – ανάμεσά τους μια γιγαντιαία μαριονέτα, που αντιπροσωπεύει το φασισμό, που γεννά τους εκπροσώπους της Εκκλησίας, της μοναρχίας του Στρατού και της Βιομηχανίας.
Ο Ντάριο Φο αφαίρεσε τα δικαιώματα που απαιτούνταν για να παιχτούν τα έργα του στην Τσεχοσλοβακία μετά την συντριβή της Άνοιξης της Πράγας από δυνάμεις της συνθήκης της Βαρσοβίας σαν διαμαρτυρία, και αρνήθηκε να δεχτεί τη λογοκρισία που απαιτούσαν οι Σοβιετικοί λογοκριτές. Οι παραγωγές έργων του στο Ανατολικό μπλοκ σταμάτησαν.
Το 1969 παρουσίασε για πρώτη φορά το Μίστερο Μπούφο, ένα θεατρικό έργο μονολόγων βασισμένο στη μείξη μεσαιωνικών έργων και τοπικών προβλημάτων. Είχε επιτυχία και έκανε 5.000 παραστάσεις ακόμα και σε γήπεδα. Ο Μίστερο Μπούφο επηρέασε πολλούς νέους ηθοποιούς και συγγραφείς: μπορεί να θεωρηθεί σαν η ιδρυτική στιγμή αυτού που οι Ιταλοί αποκαλούν αφηγηματικό θέατρο teatro di narrazione, ένα είδος θεάτρου στο οποίο δεν υπάρχουν ηθοποιοί που παίζουν ένα δραματικό ρόλο, ένα θέατρο παρόμοιο με το λαϊκό παραμύθι. Οι πιο διάσημοι Ιταλοί παραμυθάδες είναι οι Μάρκο Παολίνι, Λάουρα Κουρίνο, Ασάνιο Σελεστίνι, Ντάβιντε Ένια και Αντρέα Κοζεντίνο.
Το 1970 ο Φο και η Ράμε άφησαν τη Νέα Σκηνή λόγω πολιτικών διαφορών. Ξεκίνησαν την τρίτη τους θεατρική ομάδα, Collettivo Teatrale La Comune.
Παρήγαγαν έργα (βασισμένα στον αυτοσχεδιασμό) για τα σύγχρονα προβλήματα με πολλές αναθεωρήσεις. Ο Τυχαίος Θάνατος ενός Αναρχικού (1970) ασκούσε κριτική στην κατάχρηση εξουσίας του συστήματος δικαιοσύνης. Ο Φο το έγραψε μετά από μια τρομοκρατική επίθεση από ακροδεξιούς στην Εθνική Αγροτική Τράπεζα (Banca Nazionale dell’Agricoltura) στο Μιλάνο. Το Φενταγίν (1971 ήταν ένα θεατρικό έργο για την ασταθή κατάσταση στα παλαιστινιακά εδάφη και οι ηθοποιοί αποτελούνταν από πραγματικά στελέχη της PLO. Από το 1971 ως το 1985, η θεατρική ομάδα δώρισε μέρος των εισπράξεών της για την υποστήριξη απεργιών του ιταλικών συνδικαλιστικών οργανώσεων.
Το 1973 η ομάδα μετακομίζει στο Σινεμά Ροσίνι στο Μιλάνο. Όταν ο Φο άσκησε κριτική στην αστυνομία σε ένα από τα έργα του, ακολούθησαν αστυνομικές επιδρομές και η λογοκρισία αυξήθηκε. Στις 8 Μαρτίου, μια νεοφασιστική ομάδα απήγαγε τη Φράνκα Ράμε, βασανίζοντάς την και βιάζοντας την. Η Ράμε επέστρεψε στη σκηνή μετά από δύο μήνες με νέους αντιφασιστικούς μονολόγους.
Αργότερα τον ίδιο χρόνο, η ομάδα κατέλαβε ένα εγκαταλελειμμένο εμπορικό κτίριο στο κέντρο του Μιλάνο και το ονόμασε Παλατάκι Liberty (Ελευθερία) (Palazzina Liberty). Άνοιξαν το Σεπτέμβρη με το Λαϊκός Πόλεμος στη Χιλή (Guerra di popolo in Cile), ένα έργο για μια εξέγερση ενάντια στην χιλιανή στρατοκρατική κυβέρνηση. Γράφτηκε μετά το θάνατο του Σαλβαδόρ Αγιέντε. Ο Φο συνελήφθη όταν προσπάθησε να αποτρέψει την αστυνομία να σταματήσει την παράσταση. Το έργο του Δεν πληρώνω! Δεν πληρώνω! 1974 ήταν μια φάρσα για το κίνημα αυτοδιαχείρισης όπου γυναίκες (και άντρες) έπαιρναν ότι ήθελαν από την αγορά, πληρώνοντας μόνο ότι μπορούσαν. Το 1975 έγραψε το Φανφάνι ράπιτο (Fanfani rapito) προς υποστήριξη ενός δημοψηφίσματος υπέρ της νομιμοποίησης της έκτρωσης. Τον ίδιο χρόνο αυτός και η Ράμε επισκέφτηκαν την Κίνα. Το 1975 ο Φο προτάθηκε για το βραβείο Νόμπελ για πρώτη φορά.
Το 1976 ο νέος διευθυντής της RAI προσκαλεί το Φο να κάνει ένα καινούριο πρόγραμμα, Το Θέατρο του Ντάριο (Il Teatro di Dario). Εντούτοις, όταν η δεύτερη έκδοση του Μίστερο Μπούφο παρουσιάζεται στην τηλεόραση το 1977, το Βατικανό το θεωρεί “βλάσφημο” και οι Ιταλοί ακροδεξιοί άρχισαν να γκρινιάζουν ξανά. Παρ’ όλα αυτά, η Φράνκα Ράμε, έλαβε το βραβείο IDI σαν η καλύτερη τηλεοπτική ηθοποιός.
Το 1978 ο Φο κάνει την τρίτη έκδοση του Μίστερο Μπούφο. Ξαναγράφει και σκηνοθετεί το Η Ιστορία ενός Στρατιώτη (La storia di un soldato), βασισμένο σε μια όπερα του Στραβίνσκι. Αργότερα διασκευάζει, επίσης, όπερες του Ροσίνι. Γράφει κι ένα έργο για το θάνατο του Άλντο Μόρο, το οποίο ποτέ δεν παίχτηκε δημόσια.
Το 1980 ο Φο και η οικογένεια του βρίσκουν ένα νέο καταφύγιο, το Ελεύθερο Πανεπιστήμιο του Αλκατράζ (Libera Universita di Alcatraz), στους λόφους κοντά στο Γκούμπιο και την Περούτζια. Αγόρασαν την κοιλάδα κομμάτι-κομμάτι. Το “καταφύγιο”, επί του παρόντος, το διαχειρίζεται ο Τζάκοπο Φο.
Το 1981 το America Repertory Theater του Κέιμπριτζ προσκάλεσε τον Φο να πάρει μέρος στο Φεστιβάλ Ιταλικού Θεάτρου στη Νέα Υόρκη. Το υπουργείο εξωτερικών των ΗΠΑ αρχικά αρνήθηκε να του παραχωρήσει βίζα αλλά αργότερα, το 1984, συμφώνησε να του δώσει μία για 6 μέρες μετά από διαμαρτυρίες Αμερικανών συγγραφέων. Το 1985 τους παραχωρήθηκε ακόμη μία και έπαιξαν στο πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ, στο θέατρο του πανεπιστημίου του Νιού Χέιβεν, στο Κέντρο του Κένεντι στην Ουάσινγκτον, στο Θέατρο των Εθνών στη Βαλτιμόρη και στο θέατρο Τζόυς της Νέας Υόρκης.
Το 1989 έγραψε Γράμμα απ’ την Κίνα (Lettera dalla Cina) σε διαμαρτυρία για τη σφαγή στην πλατεία Τιενανμέν. Τον ίδιο χρόνο ήταν ο πρώτος Ιταλός που σκηνοθέτησε στην Κομεντί Φρανσέζ (Comedie Francaise).
Το 1981 πήρε το βραβείο Σόννινγκ απ’ το πανεπιστήμιο της Κοπεγχάγης, το 1985 το βραβείο Premio Eduardo, το 1986 το βραβείο Όμπι στην Νέα Υόρκη και το 1987 το βραβείο Agro Dolce. Στις 9 Οκτωβρίου του 1997 τού απενεμήθη το βραβείο Νόμπελ λογοτεχνίας.
Στις 17 Ιουλίου του 1995, ο Φο έπαθε ένα εγκεφαλικό επεισόδιο και έχασε σχεδόν όλη την όρασή του. Η Ράμε τον αντικατέστησε στις παραγωγές για ένα διάστημα. Ο Φο ανένηψε σε ένα χρόνο.
Στα έργα του έχει ασκήσει κριτική, μεταξύ των άλλων, στην πολιτική της Καθολικής εκκλησίας για τις αμβλώσεις, τις πολιτικές δολοφονίες, το οργανωμένο έγκλημα, την πολιτική διαφθορά και το Μεσανατολικό. Τα έργα του συχνά βασίζονται στον αυτοσχεδιασμό, στο ύφος της commedia dell’arte. Τα έργα του έχουν μεταφραστεί σε 30 γλώσσες.
Το 2006, ο Φο έκανε μια αποτυχημένη προσπάθεια να εκλεγεί δήμαρχος του Μιλάνο, την πιο σημαντική, οικονομικά πόλη της Ιταλίας. Ο Φο, που πήρε πάνω απ’ το 20% των ψήφων, υποστηριζόταν από την Κομμουνιστική Επανίδρυση.”
Εργογραφία
Δάχτυλο στο μάτι (Il dito nell’occhio, 1953)
Οι Αρχάγγελοι δεν Παίζουν Φλίπερ (Gli arcangeli non giocano a flipper, 1959)
Είχε δυο Πιστόλια (με Άσπρα και Μαύρα Μάτια) (Aveva due pistole dagli occhi bianchi e neri, 1960)
Αυτός που Κλέβει ένα Πόδι Έχει Τύχη στην Αγάπη (Chi ruba un piede è fortunato in amore, 1961
H Mεγάλη Παντομίμα (΄΄Grande pantomime con bandiere e pupazzi piccolo I medi΄΄), 1968
Μίστερο Μπούφο (Mistero Buffo, 1969)
Ο Εργάτης Ξέρει 300 Λέξεις το Αφεντικό 1000, Γι’ αυτό Είναι Αφεντικό (L’operaio conosce 300 parole il padrone 1000 per queato lui e il padrone, 1969)
Ο Τυχαίος Θάνατος ενός Αναρχικού (Morte accidentale di un anarchico, 1970)
Φενταγίν (Fedayin, 1971)
Δεν Πληρώνω! Δεν Πληρώνω! (Non si paga, non si paga!, 1974)
Η Μαριχουάνα της Μαμάς Είναι πιο Γλυκιά (La marijuana della mamma è la piu bella, 1976)
Όλο Σπίτι, Κρεβάτι κι Εκκλησία (Tutti casa letto e chiesa, 1977)
Η Ιστορία μιας Τίγρης κι Άλλες Ιστορίες (Storia della tigre et altre storie, 1978)
Η Όπερα του Ζητιάνου, (L’opera dello sghignazzo, 1981)
Μια Μάνα (Una madre, 1982)
Το Ανοιχτό Ζευγάρι (Coppio aperta, 1983)
Ελισάβετ: Γυναίκα Κατά Λάθος (Quasi per caso una donna: Elisabetta, 1984)
Το Ημερολόγιο της Εύας (Diario di Eva, 1984)
Ένας Ήταν Γυμνός κι ο Άλλος Φόραγε Φράκο (L´uomo nudo e l´uomo in frak, 1985)
Ο Πάπας και η Μάγισσα (Il papa e la strega, 1989)
Ο Ανώμαλος Δικέφαλος (L’anomalo Bicefalo, 2003)

Τετάρτη 12 Οκτωβρίου 2016

12 ΟΚΤΩΒΡΗ 1944 – ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ – Ο ΛΑΟΣ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΜΕ ΤΑ ΕΑΜΙΚΑ ΛΑΒΑΡΑ ΤΗΣ ΛΑΟΚΡΑΤΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑΣ (απο τα "Νέα του Αγώνα")

Δώδεκα Οκτώβρη 1944, τα εναπομείνοντα τμήματα του χιτλερικού στρατού δίνουν τα τελευταία χτυπήματα στην Αθήνα και στον αγωνιζόμενο λαό της, κατεβάζουν την ναζιστική σημαία τους απο την Ακρόπολη και φεύγουν.. Ο λαός πανηγυρίζει στους δρόμους την λευτεριά, με τις σημαίες της εθνικής αντίστασης, με τα λάβαρα του ΕΑΜ, του ΕΛΑΣ, της ΕΠΟΝ, αξιώνει την παραδειγματική τιμωρία των συνεργατών του κατακτητή, των προδοτών – των γερμανοφορεμένων εθνικιστών ναζιφασιστών – βασανιστών, αξιώνει την πραγμάτωση του αγώνα, την πραγματική Εθνική Ανεξαρτησία, την λαική κοινωνική δικαιοσύνη, την Λαοκρατία.. Οι χιτλερικοί Γερμανοί φεύγουν, οι Εγγλέζοι αποικιοκράτες ιμπεριαλιστές επιστρέφουν στην “χώρα τους” και πάλι, “αν χρειαστεί σαν κατακτητές” για να θυμηθούμε και τις εντολές του Τσώρτσιλ. Μαζί τους οι εγγλέζοι φέρνουν τους δικούς τους ανθρώπους, φέρνουν τον ματωβαμένο Δεκέμβρη του 44, την βία, την τρομοκρατία, τον διωγμό της εθνικής αντίστασης και των αντιστασιακών.. Ακολουθεί η Βάρκιζα, η αναστύλωση του προτεκτοράτου, βασισμένη στα γνωστά παλιά υλικά της μοναρχίας και ενισχυμένη απο κάθε είδους συνεργάτες, μαυραγορίτες και γερμανοφορεμένους της κατοχής, οι νέοι διωγμοί, οι νέες εξορίες και φυλακίσεις, το δολοφονικό όργιο των τρομοκρατικών φασιστο συμμοριών στην ύπαιθρο και σε ολόκληρη την χώρα.. Η λαική βούληση δολοφονείται, στραγγαλίζεται – και η νέα αντίσταση του Δημοκρατικού Στρατού της Ελλάδας έρχεται σαν η μόνη δυνατότητα της καταδιωγμένης εθνικής αντίστασης να αμυνθεί και να σηκώσει περήφανα το λάβαρο της αξιοπρέπειας, της Ανεξαρτησίας και της Λαοκρατίας, αυτό το λάβαρο – “το βαμμένο μες το αίμα του λαού”..

Δευτέρα 10 Οκτωβρίου 2016

ΔΥΝΑΜΩΝΟΥΝ ΤΗΝ ΦΩΤΙΑ ΣΤΟ ΤΗΓΑΝΙ – ΤΑ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΑ ΚΕΝΤΡΑ (αναδημοσίευση απο τα ΝΕΑ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ)

Συνεχίζεται το τηγάνισμα των ιμπεριαλιστικών κέντρων πρός την χώρα μας, καθώς μάλιστα δυναμώνουν την φωτιά. Ενώ ο Ευκλείδης Τσακαλώτος και οι συνοδοί του επέστρεψαν απο την σύνοδο του ΔΝΤ που έγινε στην αμερικανική πρωτεύουσα, χωρίς κάποιο “ευχάριστο νέο” σχετικά με το ζήτημα του λεγόμενου χρέους, οι παράγοντες των ιμπεριαλιστικών κέντρων συνεχίζουν στην διαδικασία των αντιφατικών δηλώσεων, των διαρροών και των δημοσιευμάτων.. Το ΔΝΤ φαίνεται πως διέψευσε, τουλάχιστον σε αυτή τη φάση των εξελίξεων, το δημοσίευμα του Reuters (που αναφέρθηκαν και τα ΝΕΑ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ χθες) για απόσυρση του απο το ελληνικό πρόγραμμα και συμμετοχή με συμβουλευτικό συντονιστικό ρόλο, με δήλωση του Τζέρι Ράις που λέει πως “παραμένουμε πλήρως προσηλωμένοι με στόχο την επίτευξη συμφωνίας επί ενός προγράμματος που θα μπορεί να υποστηρίξει το Ταμείο μέσω μίας νέας διευθέτησης.. Στο πλαίσιο αυτό, μία αποστολή του ΔΝΤ θα επισκεφθεί σύντομα την Αθήνα”. Απο την γερμανική πλευρά, δηλαδή την πλευρά της ΕΕ, ο Σόιμπλε κλιμακώνει τις αναφορές και τις δηλώσεις για το “μη επείγον” του “ελληνικού χρέους” και για “αναμονή στο 2018 και μετά” θέτοντας επιπλέον και ζήτημα μη επαρκούς υλοποίησης των προαπαιτουμένων της πρώτης αξιολόγησης – επιθεώρησης των ιμπεριαλιστών, που αφορά την γνωστή υπόθεση της εκταμίευσης των 2,8 δις ευρώ, κάτι που όμως θα ξεκαθαριστεί άμεσα, στην σημερινή συνεδρίαση του euro group. Ολοένα και περισσότερο γίνεται ξεκάθαρο και ευρύτερα κατανοητό, πως μόνο με ένα μαζικό κίνημα ενάντια στην εξάρτηση και την εργατική κοινωνική εξαθλίωση, με ένα μαζικό κίνημα εθνικής ανεξαρτησίας – εργατικής λαικής απελευθέρωσης μπορεί η χώρα να χαράξει προοπτικές. Στον φαύλο κύκλο της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης και της αστικής κυριαρχίας, ελπιδοφόρες προοπτικές για τον ελληνικό λαό δεν υπάρχουν.

Κυριακή 9 Οκτωβρίου 2016

ΣΕ ΝΕΟ ΡΟΛΟ ΤΟ ΔΝΤ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ – ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΟ REUTERS - ΣΚΛΗΡΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΣΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΘΝΙΚΗΣ ΕΞΑΡΤΗΣΗΣ ΚΑΙ ΛΑΙΚΗΣ ΕΞΟΝΤΩΣΗΣ – ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ ΚΑΙ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΛΑΙΚΗ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ – ΛΑΙΚΟΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ Η ΜΟΝΗ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ

Τα ιμπεριαλιστικά κέντρα ΗΠΑ και ΕΕ συνεχίζουν, εξελίσσουν και κλιμακώνουν τις πολιτικές της εξάρτησης – εκμετάλλευσης και καταλήστευσης της χώρας μας, με την πλήρη συνεργασία της ντόπιας ξεπουλημένης αστικής τάξης, του εγχώριου πολυπλόκαμου μπλοκ εξουσίας συνολικά και – φυσικά – της κυβέρνησης Τσίπρα. Σύμφωνα με το Reuters αναζητείται ένας νέος ρόλος για το ΔΝΤ στο πλαίσιο των “προγραμμάτων διάσωσης” της Ελλάδας, που τον προσδιορίζουν σαν “συμβουλευτικό” και όχι οικονομικής συμμετοχής, σίγουρα όμως ισχυρά παρών.. Με βάση το διεθνές πρακτορείο, ο ακριβής ρόλος του ΔΝΤ στην χώρα μας δεν έχει ακόμα ξεκαθαρίσει αλλά θα μπορούσε π.χ να αναλάβει τον σχεδιασμό και τον συντονισμό της ΕΕ και της Ελλάδας αναφορικά με προτεινόμενες συμφωνίες και διαπραγματευτικά έγγραφα.. Σύμφωνα επίσης με δημοσιεύματα, που επικαλούνται πηγές του Reuters, αυτός ο νέος ρόλος του ΔΝΤ δημιουργείται ειδικά για το ελληνικό πρόγραμμα. Έτσι, αν το δημοσίευμα αποδειχτεί ακριβές, διαμορφώνονται και αποκρυσταλώνονται οι λειτουργικές ισορροπίες ανάμεσα στα δύο ιμπεριαλιστικά κέντρα (ΗΠΑ – ΕΕ) σχετικά με την χώρα μας για τα επόμενα χρόνια, με το ζήτημα της λεγόμενης “διευθέτησης” του χρέους να πηγαίνει απο αναβολή σε αναβολή και οι “διαφορετικές προσεγγίσεις” που παρουσιάζουν τα δύο κέντρα, όπως επαναλαμβάνονται και στις πρόσφατες δηλώσεις Σόιμπλε – Λαγκάρντ – Λιού – Τόμσεν κλπ, αυτές οι “διαφορετικές προσεγγίσεις” να γεφυρώνονται και να συνυπάρχουν “αρμονικά” στην κατεύθυνση της διαιώνισης και κλιμάκωσης του ιμπεριαλιστικού σχέδιου για την Ελλάδα, ενός σχεδίου σκληρής εκμετάλλευσης και υποταγής που μόνο ο αγώνας και η προοπτική της Εθνικής Ανεξαρτησίας μπορεί να ανατρέψει. (αναδημοσίευση απο τα ΝΕΑ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ)

Παρασκευή 7 Οκτωβρίου 2016

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ ΤΟ “ΤΗΓΑΝΙΣΜΑ” ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ ΜΑΣ ΓΙΑ ΤΟ ΛΕΓΟΜΕΝΟ ΧΡΕΟΣ

Συνεχίζεται το γνωστό παιγνίδι με το λεγόμενο “δημόσιο χρέος” της χώρας, ένα χρέος που ανήκει αποκλειστικά στο εγχώριο (πολιτικό και οικονομικό) μπλοκ εξουσίας και την ντόπια ξεπουλημένη αστική τάξη. Απο την Ουάσινγκτον, που πραγματοποιείται η ετήσια σύνοδος του ΔΝΤ και της παγκόσμιας τράπεζας, σε δηλώσεις τους, ηγετικοί παράγοντες των ιμπεριαλιστικών κέντρων επανέλαβαν τις γνωστές θέσεις των κέντρων που εκπροσωπούν, σχετικά με την λεγόμενη “ρύθμιση” του χρέους. Παρόντος στην σύνοδο και του υπουργού οικονομικών της χώρας μας Ευκλείδη Τσακαλώτου (του οποίου η παρουσία δεν διαδραματίζει κανένα ουσιαστικό ρόλο) ο Αμερικανός ΥΠΟΙΚ Τζακ Λιου μίλησε για “αναγκαία αναδιάρθρωση του χρέους”, η Κριστίν Λαγκάρντ επανέλαβε πως “δεν είναι βιώσιμο” και ζήτησε πάλι “σοβαρές μεταρρυθμίσεις” στην χώρα μας, ενώ ο Γερμανός ΥΠΟΙΚ Σόιμπλε “ξεκαθάρισε” ότι “το πρόβλημα της Ελλάδας είναι η ανταγωνιστικότητα και όχι το χρέος”.. Έτσι το τηγάνισμα της Ελλάδας και του λαού της συνεχίζεται, μαζί με την κλιμάκωση των αντιλαικών μέτρων και πολιτικών και την εξαθλίωση του ελληνικού λαού, επιβεβαιώνοντας διαρκώς την θέση μας πως το λεγόμενο χρέος είναι βασικός μοχλός αναπαραγωγής και ενίσχυσης του συστήματος εθνικής εξάρτησης – λαικής εξαθλίωσης και πως μόνο η κατάκτηση της εθνικής ανεξαρτησίας με τσάκισμα της εξάρτησης, με εργατική κυριαρχία και λαικοδημοκρατική πολιτική μπορεί να απαλλάξει την χώρα και το λαό της τόσο απο το αστικό χρέος, όσο και απο όλους αυτούς που δημιουργούν η αξιοποιούν το χρέος, δηλαδή την ντόπια αστική τάξη της εξάρτησης και της αισχροκέρδιας και τα διεθνή αφεντικά και προστάτες της, τα ιμπεριαλιστικά κέντρα.(αναδημοσίευση απο τα ΝΕΑ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ)

ΑΝΑΡΧΙΣΜΟΣ Η ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ; (Ι.Β. ΣΤΑΛΙΝ)

Εμείς δεν ανήκουμε στους ανθρώπους εκείνους που όταν αναφέρεις τη λέξη «αναρχισμός» γυρίζουν την πλάτη και σου λένε κουνώντας περιφρονητικά το χέρι: «Ορεξη που την έχεις ν’ ασχολείσαι μ’ αυτή την ιδεολογία, δεν αξίζει τον κόπο ούτε και να μιλάς γι’ αυτήν!». Εμείς νομίζουμε πως μια τέτοια εύκολη «κριτική» είναι και ανάξια και ανώφελη.

Μερικοί νομίζουν ότι ο μαρξισμός και ο αναρχισμός έχουν τις ίδιες αρχές, ότι μεταξύ τους υπάρχουν διαφωνίες μόνο ταχτικής κι έτσι, κατά τη γνώμη τους, δεν μπορούμε σε καμία περίπτωση ν’ αντιπαραθέσουμε τα δύο αυτά ρεύματα.

Αυτό όμως είναι μεγάλο λάθος.

Για την πραγματοποίηση του σοσιαλισμού είναι απαραίτητη η σοσιαλιστική επανάσταση, η σοσιαλιστική όμως επανάσταση πρέπει να αρχίσει με τη δικτατορία του προλεταριάτου, δηλαδή το προλεταριάτο πρέπει να πάρει στα χέρια του την πολιτική εξουσία και μ’ αυτήν να απαλλοτριώσει την αστική τάξη.

Για να γίνουν όμως όλα αυτά χρειάζεται να αναπτυχθεί το πνεύμα της οργάνωσης, να συσπειρωθεί το προλεταριάτο και να εξασφαλίσει την ενότητά του, όπως επίσης και να δημιουργηθούν γερές προλεταριακές οργανώσεις, που να αναπτύσσονται αδιάκοπα.

Ποιες μορφές οργάνωσης πρέπει να χρησιμοποιήσει το προλεταριάτο;

Οι πιο διαδεδομένες και μαζικές οργανώσεις είναι τα επαγγελματικά συνδικάτα και οι εργατικοί συνεταιρισμοί (κυρίως οι παραγωγικοί – καταναλωτικοί συνεταιρισμοί).

Τα επαγγελματικά συνδικάτα όμως και οι συνεταιρισμοί δεν μπορούν μόνα τους να ικανοποιήσουν τις ανάγκες οργάνωσης του αγωνιζόμενου προλεταριάτου. Και αυτό γιατί οι παραπάνω οργανώσεις δεν μπορούν να ξεπεράσουν τα πλαίσια του καπιταλισμού, μια και έχουν για σκοπό τους τη βελτίωση της θέσης των εργατών μέσα σ’ αυτά τα πλαίσια. Συνεπώς χρειάζεται ακόμα μια οργάνωση που θα συγκεντρώσει γύρω της τα συνειδητά στοιχεία από τους εργάτες όλων των επαγγελμάτων, θα μετατρέψει το προλεταριάτο σε συνειδητή τάξη και θα βάλει για κύριο σκοπό της την καταστροφή του καπιταλιστικού συστήματος και την προετοιμασία της σοσιαλιστικής επανάστασης.

Τέτοια οργάνωση είναι το σοσιαλδημοκρατικό κόμμα του προλεταριάτου (σ.σ. Το Κ.Κ. εννοεί, που τότε ονομαζόταν ακόμη σοσιαλδημοκρατικό).

Το κόμμα αυτό πρέπει να είναι ταξικό κόμμα, εντελώς ανεξάρτητο από τα άλλα κόμματα και αυτό γιατί είναι το κόμμα της τάξης των προλετάριων, που η απελευθέρωσή τους μπορεί να πραγματοποιηθεί μόνο με τα δικά τους τα χέρια.

Το κόμμα αυτό πρέπει να είναι κόμμα επαναστατικό και αυτό γιατί η απελευθέρωση των εργατών μπορεί να συντελεστεί μόνο με επαναστατικό τρόπο, μέσω της σοσιαλιστικής επανάστασης.

Το κόμμα αυτό πρέπει να είναι κόμμα διεθνιστικό, οι πόρτες του κόμματος πρέπει να είναι ανοιχτές για κάθε συνειδητό προλετάριο – κι αυτό γιατί η απελευθέρωση των εργατών δεν είναι ζήτημα εθνικό, αλλά κοινωνικό και έχει για τον προλετάριο της Γεωργίας την ίδια σημασία που έχει και για τον προλετάριο της Ρωσίας και για τους προλετάριους των άλλων εθνών.

Από δω βγαίνει καθαρά το συμπέρασμα ότι όσο πιο στενά συσπειρωθούν οι προλετάριοι των διαφόρων εθνών, όσο πιο συθέμελα γκρεμιστούν οι εθνικοί φραγμοί που έχουν στηθεί ανάμεσά τους, τόσο πιο γερό θα είναι το κόμμα του προλεταριάτου, τόσο πιο πολύ θα διευκολυνθεί η οργάνωση του προλεταριάτου σε αδιαίρετη τάξη.

Γι’ αυτό είναι απαραίτητο να εφαρμοστεί στις οργανώσεις του προλεταριάτου, στο βαθμό που είναι δυνατό, η αρχή του συγκεντρωτισμού, σε αντίθεση με το κομμάτιασμα σε ομοσπονδίες, άσχετα αν πρόκειται για οργανώσεις του κόμματος, για συνδικάτα ή για συνεταιρισμούς.

Είναι επίσης φανερό ότι οι οργανώσεις αυτές πρέπει να στηρίζονται σε δημοκρατικές βάσεις, εφόσον εννοείται το επιτρέπουν οι πολιτικές ή άλλες συνθήκες.

Η τρίτη «κατηγορία» των αναρχικών είναι ότι αρνούνται το λαϊκό χαρακτήρα της σοσιαλδημοκρατίας, παρουσιάζουν τους σοσιαλδημοκράτες (σ.σ. τους κομμουνιστές) σαν γραφειοκράτες και ισχυρίζονται ότι το σχέδιο των σοσιαλδημοκρατών για τη δικτατορία του προλεταριάτου είναι θάνατος για την επανάσταση, και ότι εφόσον οι σοσιαλδημοκράτες θέλουν μια τέτοια δικτατορία, στην πραγματικότητα δε θέλουν να εγκαθιδρύσουν τη δικτατορία του προλεταριάτου, αλλά τη δική τους δικτατορία πάνω στο προλεταριάτο.

Ακούστε τι λέει σχετικά ο Κροπότκιν:

«Εμείς οι αναρχικοί βγάλαμε την τελεσίδικη καταδικαστική απόφασή μας κατά της δικτατορίας… Ξέρουμε ότι κάθε δικτατορία, όσο τίμιες κι αν είναι οι προθέσεις της, οδηγεί την επανάσταση στο χαμό. Ξέρουμε… ότι η ιδέα της δικτατορίας δεν είναι τίποτα άλλο, παρά ένα ολέθριο προϊόν του κυβερνητικού φετιχισμού, που… πάντα επιδίωκε να διαιωνίσει τη σκλαβιά» (βλ. Κροπότκιν, «Λόγοι ενός στασιαστή», σελ. 151). Οι σοσιαλδημοκράτες παραδέχονται όχι μόνο την επαναστατική δικτατορία, μα είναι και οπαδοί της δικτατορίας πάνω στο προλεταριάτο… Οι εργάτες τους ενδιαφέρουν μόνο στο βαθμό που θα αποτελούν ένα πειθαρχημένο στρατό στα χέρια τους… Η σοσιαλδημοκρατία επιδιώκει μέσω του προλεταριάτου να πάρει στα χέρια της την κρατική μηχανή» (βλ. «Ψωμί και λευτεριά», σελ. 62-63).

Το ίδιο λένε και οι αναρχικοί της Γεωργίας.

Δε χρειάζεται μεγάλη προσπάθεια για να ξεσκεπαστεί και η καινούρια αυτή συκοφαντία των αναρχικών, που αποβλέπει στην εξαπάτηση του αναγνώστη.

Από τα τέλη ακόμα του 1847 ο Καρλ Μαρξ και ο Φρίντριχ Ενγκελς διακήρυξαν ότι το προλεταριάτο για να εγκαθιδρύσει το σοσιαλισμό πρέπει να καταχτήσει την πολιτική δικτατορία, ώστε να αποκρούσει με τη δικτατορία αυτή τις αντεπαναστατικές επιθέσεις της κεφαλαιοκρατίας και να της αφαιρέσει τα μέσα παραγωγής, ότι η δικτατορία αυτή πρέπει να είναι δικτατορία όχι μερικών προσώπων, αλλά δικτατορία όλου του προλεταριάτου σαν τάξης: Δηλαδή η δικτατορία του προλεταριάτου θα είναι ολόκληρης της τάξης του προλεταριάτου πάνω στην αστική τάξη και όχι κυριαρχία μερικών προσώπων πάνω στο προλεταριάτο.

Αργότερα επαναλαμβάνουν την ίδια άποψη σε όλα σχεδόν τα έργα τους.

Μα έχουμε και συνέχεια. Για να ξεκαθαριστεί πώς καταλάβαιναν ο Μαρξ και ο Ενγκελς τη δικτατορία του προλεταριάτου, για να ξεκαθαριστεί κατά πόσο θεωρούσαν πραγματοποιήσιμη αυτή τη δικτατορία, για όλα αυτά είναι πολύ ενδιαφέρον να εξετάσουμε τη θέση που πήραν απέναντι στην Κομμούνα του Παρισιού. Το ζήτημα είναι ότι η δικτατορία του προλεταριάτου βρίσκει κατηγόρους όχι μόνο ανάμεσα στους αναρχικούς, αλλά και ανάμεσα στους μικροαστούς των πόλεων, ακόμα και μέσα στους κάθε λογής χασάπηδες και ταβερνιάρηδες, μέσα σ’ όλους εκείνους, που ο Μαρξ και ο Ενγκελς τους ονόμαζαν φιλισταίους.

Είναι φανερό, ότι όποιος θέλει να μάθει πώς βλέπουν οι μαρξιστές τη δικτατορία του προλεταριάτου πρέπει να γνωρίσει την Κομμούνα του Παρισιού. Ας ρίξουμε μια ματιά και μεις στην Κομμούνα του Παρισιού. Αν αποδειχτεί ότι η Κομμούνα του Παρισιού ήτανε πραγματικά δικτατορία ορισμένων προσώπων πάνω στο προλεταριάτο – τότε κάτω ο μαρξισμός, κάτω η δικτατορία του προλεταριάτου! Αν όμως διαπιστωθεί ότι η Κομμούνα του Παρισιού ήταν στην πραγματικότητα η δικτατορία του προλεταριάτου ενάντια στην αστική τάξη, τότε… τότε θα γελάσουμε με όλη μας την καρδιά σε βάρος των αναρχικών συκοφαντών, που στον αγώνα τους με τους μαρξιστές δεν τους μένει να κάνουν τίποτα άλλο από το να σοφίζονται ένα σωρό συκοφαντίες.

Η ιστορία της Κομμούνας του Παρισιού γνώρισε δυο περιόδους: την πρώτη περίοδο, τότε που τις υποθέσεις στο Παρίσι τις διηύθυνε η γνωστή «Κεντρική Επιτροπή», και τη δεύτερη περίοδο, όταν έληξε η εξουσιοδότηση της «Κεντρικής Επιτροπής» και η διεύθυνση των υποθέσεων μεταβιβάστηκε στη νεοεκλεγμένη Κομμούνα. Τι ήταν η «Κεντρική Επιτροπή» και από ποιους αποτελούνταν; Εχουμε μπροστά μας τη «Λαϊκή ιστορία της Κομμούνας του Παρισιού» του Αρτούρ Αρνού που, όπως λέει και ο ίδιος, απαντάει σύντομα σ’ αυτό το ερώτημα. Ο αγώνας μόλις είχε αρχίσει και 300.000 εργάτες του Παρισιού, οργανωμένοι σε λόχους και τάγματα, εκλέξανε αντιπροσώπους μέσα από τις γραμμές τους. Ετσι συγκροτήθηκε η «Κεντρική Επιτροπή».

«Ολους αυτούς τους πολίτες (τα μέλη της «Κεντρικής Επιτροπής») που είχαν εκλεγεί σε τμηματικές εκλογές των λόχων τους ή των ταγμάτων, λέει ο Αρνού, τους ήξεραν μονάχα οι μικρές ομάδες, που τους εξέλεξαν. Τι άνθρωποι είναι αυτοί, από πού κρατάει η σκούφια τους και τι θέλουν να κάνουν;». Ηταν μια «ανώνυμη κυβέρνηση, που αποτελούνταν σχεδόν αποκλειστικά από απλούς εργάτες και μικροϋπαλλήλους, που κατά τα τρία τέταρτα τα ονόματά τους δεν ήταν γνωστά πέρα από τους δρόμους που ‘μεναν ή από τα γραφεία τους… Η παράδοση παραβιάστηκε. Συνέβη κάτι το αναπάντεχο. Μέσα στην Κεντρική Επιτροπή δεν υπήρχε ούτε ένα μέλος από τις άρχουσες τάξεις. Ξέσπασε μια επανάσταση, που δεν την εκπροσωπούσαν ούτε δικηγόροι, ούτε βουλευτές, ούτε δημοσιογράφοι, ούτε στρατηγοί. Στη θέση τους βρισκόταν ο μεταλλωρύχος του Κρεζό, ο βιβλιοδέτης, ο μάγειρας κλπ» (βλ. «Λαϊκή ιστορία της Κομμούνας του Παρισιού», σελ. 107).

Ο Αρτούρ Αρνού συνεχίζει:

«Εμείς (δήλωναν τα μέλη της «Κεντρικής Επιτροπής») είμαστε τα αφανή όργανα, τα υπάκουα όργανα στα χέρια του επιτιθέμενου λαού… Εμείς… υπηρετούμε τη θέληση του λαού, είμαστε εδώ για να γίνουμε ο αντίλαλός του, για να τον οδηγήσουμε στο θρίαμβο. Ο λαός θέλει την Κομμούνα και μεις θα μείνουμε εδώ για να αρχίσουμε τις εκλογές της Κομμούνας. Αυτό είναι όλο. Αυτοί οι δικτάτορες δε στάθηκαν από πάνω, ούτε έξω από το πλήθος. Ενιωθες ότι ζουν μαζί του, μέσα του, μέσω αυτού, πως το συμβουλεύονται κάθε δευτερόλεπτο, ότι ακούνε και του μεταφέρουν αυτό που ακούνε, προσπαθώντας μόνο να μεταδίδουν σε συμπυκνωμένη μορφή… τη γνώμη των τριακοσίων χιλιάδων ανθρώπων» (βλ. στο ίδιο έργο, σελ. 109).

Ετσι ενεργούσε η Κομμούνα του Παρισιού στην πρώτη περίοδο της ζωής της.

Αυτή είναι η Κομμούνα του Παρισιού.

Αυτή ήταν η δικτατορία του προλεταριάτου.

Ας περάσουμε τώρα στη δεύτερη περίοδο της Κομμούνας όταν στη θέση της «Κεντρικής Επιτροπής» δρούσε η Κομμούνα. Μιλώντας γι’ αυτές τις δυο περιόδους, που βάσταξαν δυο μήνες, ο Αρνού τονίζει με ενθουσιασμό πως ήταν πραγματική δικτατορία του λαού. Ακούστε τι λέει:

«Το μεγαλειώδικο θέαμα, που παρουσίαζε αυτός ο λαός επί δυο μήνες, μας δίνει τη δύναμη και την ελπίδα… να κοιτάμε κατάματα το μέλλον. Μέσα σ’ αυτούς τους δυο μήνες στο Παρίσι είχαμε αληθινή δικτατορία όχι ενός ανθρώπου, αλλά όλου του λαού, που ήταν μοναδικός κυρίαρχος της κατάστασης… Η δικτατορία αυτή κράτησε πάνω από δυο μήνες, χωρίς διακοπή, από τις 18 του Μάρτη ως τις 22 του Μάη (1871)…». Στην ουσία «… η Κομμούνα του Παρισιού αποτελούσε μονάχα ηθική δύναμη και δεν είχε άλλη υλική δύναμη, εξόν από τη γενική συμπάθεια… των πολιτών, ο λαός ήταν ο εξουσιαστής, ο μοναδικός εξουσιαστής, μόνος του δημιούργησε την αστυνομία και τη δικαστική εξουσία…» (βλ. στο ίδιο έργο, σελ. 242 – 244).

Ετσι χαρακτηρίζει την Κομμούνα του Παρισιού ένα μέλος της Κομμούνας, ο δραστήριος αγωνιστής που πήρε μέρος στις μάχες των δρόμων Αρτούρ Αρνού.

Ετσι επίσης χαρακτηρίζει την Κομμούνα του Παρισιού και ένα άλλο μέλος της, επίσης δραστήριος αγωνιστής της Κομμούνας, ο Λισαγκαρέ(βλ. το βιβλίο του: «Η ιστορία της Κομμούνας του Παρισιού»).

Ο λαός «μοναδικός εξουσιαστής» και «όχι η δικτατορία ενός ανθρώπου αλλά όλου του λαού», να τι ήταν η Κομμούνα του Παρισιού.

Τέτοια ήταν λοιπόν η δικτατορία του προλεταριάτου όπως ακριβώς την έβλεπαν ο Μαρξ και ο Ενγκελς.

Οπως βλέπετε, οι κ. αναρχικοί γνωρίζουν τη δικτατορία του προλεταριάτου, την Κομμούνα του Παρισιού, το μαρξισμό, που διαρκώς τον «κριτικάρουν», όσο ξέρουμε εγώ και συ, αναγνώστη, τα κινέζικα.

Είναι φανερό πως υπάρχουν δυο ειδών δικτατορίες. Υπάρχει η δικτατορία της μειοψηφίας, η δικτατορία μιας μικρής ομάδας, η δικτατορία των Τρέποφ και των Ιγνάτιεφ που στρέφεται ενάντια στο λαό. Επικεφαλής της δικτατορίας αυτής βρίσκεται συνήθως μια παλατιανή κλίκα που παίρνει μυστικές αποφάσεις και σφίγγει τη θηλιά στο λαιμό της πλειοψηφίας του λαού.

Οι μαρξιστές είναι εχθροί μιας τέτοιας δικτατορίας, και αγωνίζονται ενάντια σε μια τέτοια δικτατορία, με πολύ περισσότερο πείσμα και με περισσότερη αυταπάρνηση από τους φωνακλάδες αναρχικούς μας.

Υπάρχει και μια δικτατορία άλλου είδους, η δικτατορία της προλεταριακής πλειοψηφίας, η δικτατορία των μαζών, που στρέφεται ενάντια στην αστική τάξη, ενάντια στη μειοψηφία. Εδώ, επικεφαλής της δικτατορίας βρίσκονται οι μάζες, εδώ δεν έχουν θέση ούτε οι παλατιανές κλίκες, ούτε οι μυστικές αποφάσεις, εδώ όλα γίνονται στα φανερά, στους δρόμους, στις συγκεντρώσεις – και αυτό γιατί η δικτατορία αυτή είναι δικτατορία του δρόμου, της μάζας, που στρέφεται ενάντια σ’ όλους τους καταπιεστές.

Τη δικτατορία αυτή οι μαρξιστές την υποστηρίζουν και «με τα δυο τους χέρια», γιατί είναι η μεγαλειώδικη αρχή της μεγάλης σοσιαλιστικής επανάστασης.

Οι κ. αναρχικοί μπέρδεψαν τις δυο αυτές δικτατορίες, που η μια αποτελεί άρνηση της άλλης και γι’ αυτό βρέθηκαν στη γελοία θέση να μην πολεμάν το μαρξισμό, μα τα πλάσματα της φαντασίας, να μη μάχονται με τον Μαρξ και τον Ενγκελς, αλλά με τους ανεμόμυλους, όπως έκανε κάποτε ο μακαρία τη μνήμη Δον Κιχώτης… (απο ΝΕΑ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ)

Ι. Στάλιν: «Απαντα», τ. Α’, σελ. 323-324, 379-382, 398-405, εκδόσεις «ΓΝΩΣΕΙΣ».