43 χρόνια μετά την εξέγερση του Πολυτεχνείου, η σημερινή Ελλάδα βυθίζεται μέρα με τη μέρα και βαθύτερα σε μία κατάσταση εθνικής εξάρτησης και λαϊκής εξόντωσης – εξαθλίωσης. Η εξέγερση του Νοέμβρη του 1973 ήρθε ως συνέχεια άλλων μαζικών λαϊκών κινητοποιήσεων που είχαν γίνει στα χρόνια της αμερικανοκίνητης χούντας (κατάληψη Νομικής κ.α.), αποτέλεσε τη κορύφωση του αντιδικτατορικού αγώνα και τελικά πυροδότησε εξελίξεις που οδήγησαν τελικά στη πτώση της στρατιωτικής δικτατορίας και αντικατάστασή της από τον κοινοβουλευτισμό.
Μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα ότι, μέσα σε αυτά τα 43 χρόνια που πέρασαν, καμία άλλη χρονιά τα μηνύματα του Πολυτεχνείου δεν ήταν τόσο επίκαιρα για τη νεολαία μας και συνολικά για το λαό, όσο η φετινή. Σε όλα αυτά τα χρόνια των μνημονίων η εξάρτηση της Ελλάδας από τα ξένα ιμπεριαλιστικά κέντρα (ΕΕ-ΕΚΤ, ΔΝΤ-ΗΠΑ κλπ) βαθαίνει ολοένα και περισσότερο, συνθλίβοντας τις παραγωγικές δυνάμεις, διαλύοντας την οικονομία (πρωτοφανής ύφεση όχι μόνο για την Ελλάδα αλλά διεθνώς!) και τελικά οδηγώντας την εργατική τάξη στη πλήρη εξαθλίωσή της, μέσα από τους μισθούς πείνας και τις ελαστικές σχέσεις εργασίας ή ακόμα χειρότερα από την ανεργία που παραμένει ανεξέλεγκτη.
Η σημερινή κυβέρνηση, συνεχίζοντας το έργο των προηγούμενων, με τις εντολές των ιμπεριαλιστών – δανειστών διαλύει ένα ένα ό,τι έχει απομείνει ακόμα όρθιο: Αποδεχόμενη τις ληστείες των αποθεματικών των ταμείων όλες τις προηγούμενες δεκαετίες συρρικνώνει ακόμα περισσότερο τις συντάξεις και χρησιμοποιεί τα χρήματα αυτά για αποπληρωμή των χρεών και την «ανακεφαλαιοποίηση» των τραπεζών (αλήθεια, γιατί να μην ανακεφαλαιοποιηθούν τα ταμεία και όχι οι τράπεζες;). Η δημόσια περιουσία ξεπουλιέται για ένα κομμάτι ψωμί (ΟΣΕ κ.α.). Οι εργασιακές σχέσεις διαρκώς και χειροτερεύουν για τους εργαζομένους. Οι συνδικαλιστικές ελευθερίες είναι στο στόχαστρο. Το πάγωμα διορισμών, που συνεχίζεται για έκτο συνεχόμενο χρόνο, έχει δημιουργήσει τεράστια κενά σε σχολεία και σε νοσοκομεία, δημιουργώντας τεράστια προβλήματα στη παιδεία και την υγεία. Όλα τα παραπάνω μαζί με μία πρωτόγνωρη και επικίνδυνη φασιστικοποίηση, με τα τάγματα εφόδου της Χρυσής Αυγής και όλους τους όψιμους νοσταλγούς της χούντας, που δε χάνουν ευκαιρία να ρίξουν το ρατσιστικό – σοβινιστικό – φασιστικό τους δηλητήριο. Τελευταία πρόκληση είναι η επίσκεψη του νυν Αμερικανού Προέδρου, Μπ. Ομπάμα, ακριβώς τις ημέρες του αγωνιστικού εορτασμού του Πολυτεχνείου, με αφορμή την οποία απαγορεύονται για δύο ημέρες(!) όλες οι διαδηλώσεις στο κέντρο της Αθήνας, ενώ είναι γνωστό ότι τότε γίνεται η ΑΝΤΙΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΗ διαδήλωση που καταλήγει συμβολικά στην αμερικανική πρεσβεία (ΕΞΩ ΟΙ ΗΠΑ – ΕΞΩ ΤΟ ΝΑΤΟ).
Η 17 Νοέμβρη για εμάς, την ΕΝΑΚ και την Πορεία Αριστερή, δεν απλά μία μέρα μνήμης. Είναι μέρα αγώνα και θα είναι μέχρι να δικαιωθούν τα αιτήματα των εξεγερμένων φοιτητών για ΨΩΜΙ – ΠΑΙΔΕΙΑ – ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ – ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ. Το Νοέμβρη του 1973, φοιτητές και λαός, αψηφώντας τα όπλα και τα τανκς που τους περικύκλωσαν, διάλεξαν την ΔΥΝΑΜΙΚΗ κινητοποίηση, με την ΚΑΤΑΛΗΨΗ του Πολυτεχνείου. Η κατάληψη ήρθε σε σύγκρουση με τα σχέδια πολλών πολιτικάντηδων της εποχής, που ονειρεύονταν ένα πιο ομαλό πέρασμα στον κοινοβουλευτισμό, με ακόμα πιο κουτσουρεμένα δικαιώματα για το λαό. Είναι οι ίδιες σάπιες αντιλήψεις που επικρατούν και σήμερα σε μεγάλα κομμάτια της «αριστεράς», που ενώ διαρκώς καλούν σε αγώνα, όταν ξεσπάσει ένα κίνημα τρέχουν να το σαμποτάρουν, να το υπονομεύσουν, να το διαλύσουν με κάθε τρόπο, συχνά «από τα μέσα». Σήμερα διαδηλώνουμε με τα ίδια προτάγματα και με τη πείρα του παρελθόντος, απέναντι στους ίδιους εχθρούς, για την δικαίωση των ίδιων αιτημάτων και των αγωνιστών – ηρώων του Νοέμβρη του 1973.
Μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα ότι, μέσα σε αυτά τα 43 χρόνια που πέρασαν, καμία άλλη χρονιά τα μηνύματα του Πολυτεχνείου δεν ήταν τόσο επίκαιρα για τη νεολαία μας και συνολικά για το λαό, όσο η φετινή. Σε όλα αυτά τα χρόνια των μνημονίων η εξάρτηση της Ελλάδας από τα ξένα ιμπεριαλιστικά κέντρα (ΕΕ-ΕΚΤ, ΔΝΤ-ΗΠΑ κλπ) βαθαίνει ολοένα και περισσότερο, συνθλίβοντας τις παραγωγικές δυνάμεις, διαλύοντας την οικονομία (πρωτοφανής ύφεση όχι μόνο για την Ελλάδα αλλά διεθνώς!) και τελικά οδηγώντας την εργατική τάξη στη πλήρη εξαθλίωσή της, μέσα από τους μισθούς πείνας και τις ελαστικές σχέσεις εργασίας ή ακόμα χειρότερα από την ανεργία που παραμένει ανεξέλεγκτη.
Η σημερινή κυβέρνηση, συνεχίζοντας το έργο των προηγούμενων, με τις εντολές των ιμπεριαλιστών – δανειστών διαλύει ένα ένα ό,τι έχει απομείνει ακόμα όρθιο: Αποδεχόμενη τις ληστείες των αποθεματικών των ταμείων όλες τις προηγούμενες δεκαετίες συρρικνώνει ακόμα περισσότερο τις συντάξεις και χρησιμοποιεί τα χρήματα αυτά για αποπληρωμή των χρεών και την «ανακεφαλαιοποίηση» των τραπεζών (αλήθεια, γιατί να μην ανακεφαλαιοποιηθούν τα ταμεία και όχι οι τράπεζες;). Η δημόσια περιουσία ξεπουλιέται για ένα κομμάτι ψωμί (ΟΣΕ κ.α.). Οι εργασιακές σχέσεις διαρκώς και χειροτερεύουν για τους εργαζομένους. Οι συνδικαλιστικές ελευθερίες είναι στο στόχαστρο. Το πάγωμα διορισμών, που συνεχίζεται για έκτο συνεχόμενο χρόνο, έχει δημιουργήσει τεράστια κενά σε σχολεία και σε νοσοκομεία, δημιουργώντας τεράστια προβλήματα στη παιδεία και την υγεία. Όλα τα παραπάνω μαζί με μία πρωτόγνωρη και επικίνδυνη φασιστικοποίηση, με τα τάγματα εφόδου της Χρυσής Αυγής και όλους τους όψιμους νοσταλγούς της χούντας, που δε χάνουν ευκαιρία να ρίξουν το ρατσιστικό – σοβινιστικό – φασιστικό τους δηλητήριο. Τελευταία πρόκληση είναι η επίσκεψη του νυν Αμερικανού Προέδρου, Μπ. Ομπάμα, ακριβώς τις ημέρες του αγωνιστικού εορτασμού του Πολυτεχνείου, με αφορμή την οποία απαγορεύονται για δύο ημέρες(!) όλες οι διαδηλώσεις στο κέντρο της Αθήνας, ενώ είναι γνωστό ότι τότε γίνεται η ΑΝΤΙΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΗ διαδήλωση που καταλήγει συμβολικά στην αμερικανική πρεσβεία (ΕΞΩ ΟΙ ΗΠΑ – ΕΞΩ ΤΟ ΝΑΤΟ).
Η 17 Νοέμβρη για εμάς, την ΕΝΑΚ και την Πορεία Αριστερή, δεν απλά μία μέρα μνήμης. Είναι μέρα αγώνα και θα είναι μέχρι να δικαιωθούν τα αιτήματα των εξεγερμένων φοιτητών για ΨΩΜΙ – ΠΑΙΔΕΙΑ – ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ – ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ. Το Νοέμβρη του 1973, φοιτητές και λαός, αψηφώντας τα όπλα και τα τανκς που τους περικύκλωσαν, διάλεξαν την ΔΥΝΑΜΙΚΗ κινητοποίηση, με την ΚΑΤΑΛΗΨΗ του Πολυτεχνείου. Η κατάληψη ήρθε σε σύγκρουση με τα σχέδια πολλών πολιτικάντηδων της εποχής, που ονειρεύονταν ένα πιο ομαλό πέρασμα στον κοινοβουλευτισμό, με ακόμα πιο κουτσουρεμένα δικαιώματα για το λαό. Είναι οι ίδιες σάπιες αντιλήψεις που επικρατούν και σήμερα σε μεγάλα κομμάτια της «αριστεράς», που ενώ διαρκώς καλούν σε αγώνα, όταν ξεσπάσει ένα κίνημα τρέχουν να το σαμποτάρουν, να το υπονομεύσουν, να το διαλύσουν με κάθε τρόπο, συχνά «από τα μέσα». Σήμερα διαδηλώνουμε με τα ίδια προτάγματα και με τη πείρα του παρελθόντος, απέναντι στους ίδιους εχθρούς, για την δικαίωση των ίδιων αιτημάτων και των αγωνιστών – ηρώων του Νοέμβρη του 1973.
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου