Δευτέρα 28 Μαρτίου 2011

Ο ΑΓΩΝΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΑ ΑΙΟΛΙΚΑ ΠΑΡΚΑ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ




     άρθρο του Μάριου Άνθη
     μέλους του ιδρυτικού πυρήνα της ΕΝΑΚ

                                                                                   Κέρκυρα 27/03/2011

          Πρέπει να τονίσουμε ότι θεωρούμε θετική εξέλιξη και ότι χαιρετίζουμε την απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου Κέρκυρας ενάντια στην εγκατάσταση αιολικού πάρκου στον Παντοκράτορα. Θετικός - επίσης - πρέπει να εκτιμηθεί και ο προβληματισμός που αναπτύχθηκε στο πλαίσιο της συνεδρίασης. Παράλληλα, εκφράζουμε την άποψη ότι μια απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου έχει αναμφίβολα βαρύνουσα σημασία, δεν είναι όμως ούτε αρκετή, ούτε επαρκής, σχετικά με ένα τόσο σοβαρό για το νησί της Κέρκυρας θέμα, ένα ζήτημα που θα μπορούσε να έχει τεράστιες αρνητικές συνέπειες για το περιβάλλον και την οικονομία του τόπου μας, που θα μπορούσε να χαντακώσει το νησί για πολλές δεκαετίες. Και επιπλέον ένα, ακόμα και σήμερα, ανοιχτό θέμα, καθώς με ενδιαφέρον αναμένεται και η απόφαση του Περιφερειακού Συμβουλίου, αφού και όταν φυσικά «αποφασίσει» το αιρετό όργανο της Περιφέρειας και οι αρμόδιοι της Ημερήσιας Διάταξης να συζητήσει το θέμα, που τόσο πολύ, τόσο περίεργα πολύ, αποφεύγει μέχρι σήμερα να συζητήσει. Όμως, αναπόφευκτα θα το κάνει και τους προειδοποιούμε ότι άμεσα οφείλουν να εγκαταλείψουν οι «υπεύθυνοι» του Περιφερειακού Συμβουλίου τους πολιτικαντισμούς και τα παρασκηνιακά, γιατί σε τόσο σοβαρά θέματα δεν χωράνε τέτοιες πρακτικές, ενώ η «υπομονή» μας, όλων των πολιτών, εξαντλείται. Μία και μόνο, καθαρή θέση - δέσμευση οφείλει να λάβει το Περιφερειακό Συμβούλιο: ΝΑΙ η ΟΧΙ στα αιολικά πάρκα, με βαρύ και απόλυτο το αίσθημα ευθύνης απέναντι στον τόπο, την ζωή, τις επόμενες γενιές.
         Η απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου Κέρκυρας, επαναλαμβάνουμε, είναι θετική, όχι - όμως - και ικανοποιητική εξέλιξη εάν περιοριστεί σε μία απλή, τυπική ανακοίνωση άποψης και θέσης. Μιά τέτοια πολιτική συμπεριφορά θα ήταν συμπεριφορά «ποντίων πιλάτων». Εμείς περιμένουμε από το Δημοτικού Συμβούλιο να μετατρέψει την απόφαση του ενάντια στην δημιουργία αιολικού πάρκου στον Παντοκράτορα σε απόφαση ενάντια σε κάθε σκέψη δημιουργίας αιολικών πάρκων σε οποιαδήποτε βουνοκορφή και σε οποιοδήποτε θαλάσσιο τμήμα του νησιού μας. Να μετατρέψει την απόφαση του σε σημαία αγώνα και δράσεων που να περιέχει όλα τα επιβαλλόμενα στοιχεία και κινήσεις τόσο σε νομικό όσο και σε πολιτικό επίπεδο. Σε μία τέτοια κατεύθυνση καλεί το Δημοτικό Συμβούλιο Κέρκυρας η ΕΝΑΚ.
        Ολοκληρώνοντας, θα ήθελα να θέσω ορισμένες πολιτικές επισημάνσεις:
  1.  Καθοριστικό ρόλο στις μέχρι εδώ εξελίξεις έχουν διαδραματίσει οι κάτοικοι των «κόκκινων ζωνών» οι κάτοικοι του Σπαρτύλα, της Άνω Κορακιάνας και της ευρύτερης περιοχής, που με την ευαισθητοποίηση, την ενεργοποίηση, τις λαϊκές συνελεύσεις , την ενότητα και τον ανοιχτό διάλογο - προβληματισμό τους, έβαλαν και βάζουν την σφραγίδα τους στα γεγονότα, αποδεικνύοντας ότι βρίσκονται σε πλήρη αγωνιστική ετοιμότητα.
  2.  Η ΕΝΑΚ, θέτοντας δημόσια, άμεσα, επίκαιρα και αποφασιστικά, τις τελευταίες και σημαντικές εξελίξεις στο θέμα των αιολικών πάρκων και επίσης, με όλες τις - επιβεβλημένες- ενωτικές πολιτικές κινήσεις και άλλες δραστηριότητες της, έκανε, μέχρι εδώ, το καθήκον της. Ένα καθήκον που θα συνεχίσει με μεγαλύτερη ένταση και επιμονή την επόμενη περίοδο. Τα συμπεράσματα είναι πολλά και θα δημοσιοποιηθούν στους πολίτες την ώρα που πρέπει. Τώρα έχει σημασία να σταματήσουμε τις ορέξεις και τις μπίζνες των λύκων της «πράσινης ανάπτυξης» και να διαφυλάξουμε τον τόπο μας από τις καταστροφικές καταστάσεις και επιπτώσεις που αποτελούν το αντίτιμο της «κοινωφελούς προσφοράς» των εταιριών.

Μαθήματα από ένα σεισμό (μέρος δεύτερο)



του Μανόλη Βασιλάκη,  μέλος του ιδρυτικού πυρήνα της Ενιαίας Αριστερής Κίνησης (ΕΝΑΚ).
Πτυχιούχου τμήματος Πληροφορικής του Ελληνικού Ανοιχτού Πανεπιστημίου

Αυτή τη φορά το παραξηλώσανε. Τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης σε παγκόσμιο επίπεδο αποκρύπτουν την ουσία ενός προσχεδιασμένου εγκλήματος σε βάρος της ανθρωπότητας στο βωμό των υπερκερδών μιας κάστας αδίστακτων εγκληματιών.
Εγκληματιών που χύνουν κροκοδείλια δάκρυα για τους δυστυχισμένους εργαζόμενους που πεθαίνουν στη Φουκουσίμα για να έχουν κάποιοι άλλοι τεράστια κέρδη από τη χρήση πυρηνικής ενέργειας. Αυτοί οι άνθρωποι, που τους χαρακτηρίζουν  ήρωες, είναι τα θύματα αυτής της κάστας αδίστακτων δολοφόνων που στο βωμό του κέρδους δεν υπολογίζουν τίποτα. Είκοσι  εκατομμύρια άνθρωποι κάτοικοι του Τόκυο κινδυνεύουν να προσβληθούν από ραδιενέργεια. Έξω από κάθε λογική και έξω από τον ορθολογισμό που υποτίθεται ότι χαρακτηρίζει τις δυτικές κοινωνίες. Γιατί πράγματι η πιθανότητα να συμβεί ένας συνδυασμός τέτοιων γεγονότων ήταν πολύ μικρή. Όμως κάθε ανθρώπινη δραστηριότητα οφείλει να συνυπολογίζει μαζί με την πιθανότητα να συμβεί κάποιο γεγονός και το μέγεθος της καταστροφής που το ενδεχόμενο γεγονός θα επιφέρει. Αλλά είπαμε «Είναι πολλά τα λεφτά, Άρη». Οπότε αναγορεύουμε τα δυστυχισμένα πρώτα, και δυστυχώς όχι τελευταία,  θύματα σε ήρωες, αλλά από την άλλη το βουλώνουμε για τα πυρηνικά εργοστάσια της Γαλλίας της Βουλγαρίας της Τουρκίας των ΗΠΑ. Κάνουμε πρώτο θέμα κατ’  εντολή του μεγάλου αφεντικού τον πραγματικό κίνδυνο από την χρήση πυρηνικής ενέργειας για ειρηνικούς ή και πολεμικούς σκοπούς από το Ιράν και τη Βόρεια Κορέα, αλλά μιλιά για τα πυρηνικά οπλοστάσια της Δύσης. Το βουλώνουμε για τα πυρηνοκίνητα υποβρύχια του αμερικάνικου, του γαλλικού, του βρετανικού, του ρωσικού ή οποιουδήποτε άλλου στόλου που σουλατσάρουν στη Μεσόγειο, και στους ωκεανούς ανά την υφήλιο. Και αναφέρομαι στη Μεσόγειο, γιατί ένα πυρηνικό ατύχημα σε μια κλειστή θάλασσα μπορεί να την μετατρέψει σε απέραντο νεκροταφείο. Το βουλώνουμε για τα απόβλητα των πυρηνικών εργοστασίων των οποίων η διάρκεια ζωής τους άρα και η επικινδυνότητά τους κυμαίνεται από μερικές εκατοντάδες  έως και μερικές εκατοντάδες χιλιάδες χρόνια. Τα οποία και αποθηκεύονται στα έγκατα της γης εδώ και μισό αιώνα σε «ασφαλείς» λέει εγκαταστάσεις μέσα σε μια συνωμοσία σιωπής. Αφήστε λοιπόν τα υποκριτικά σας δάκρυα κύριοι. Δεν πείθουν κανέναν. Και προκαλούν και γέλιο.

Παρασκευή 25 Μαρτίου 2011

Παρέμβαση της ΕΝ.Α.Κ. Δάφνης - Υμηττού για την αξιοποίηση του χώρου και των κτιρίων του εργοστασίου της ΠΥΡΚΑΛ

Σε ένα καθοριστικό τομέα, αυτόν της ουσιαστικής αξιοποίησης της δημόσιας περιουσίας και επίσης, της απόδοσης της στην κοινωνία και στις ανάγκες της, παρενέβη, με ανακοίνωσή του στο Δημοτικό Συμβούλιο και στο λαό της περιοχής, ο πυρήνας της ΕΝΑΚ Δάφνης - Υμηττού. Με την πρότασή του αυτή, ουσιαστικά καλεί την πανεπιστημιακή κοινότητα και την Τοπική αυτοδιοίκηση να συγκροτήσουν και να διαμορφώσουν, μια συμμαχία που θα πιέσει την κυβέρνηση να μην προχωρήσει στο ξεπούλημα, σε ιδιωτικά συμφέροντα, μιας μεγάλης έκτασης στο κέντρο της Αθήνας, αλλά από τη μία να χρησιμοποιήσει τα ήδη υπάρχοντα κτίρια για την κάλυψη των μεγάλων και πιεστικών  αναγκών σε εγκαταστάσεις των Πανεπιστημιακών ιδρυμάτων της πόλης, αλλά και υπάρχοντες ελεύθεροι χώροι να διαμορφωθούν σε ανοιχτό πνεύμονα πρασίνου στην περιοχή του Υμηττού.
Το κείμενο της ανακοίνωσης έχει ως εξής:

Πρόταση για την αξιοποίηση του χώρου και των κτιρίων του εργοστασίου της ΠΥΡΚΑΛ

           Στα πλαίσια της εφαρμογής της απόφασης της τρόικας για ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, έχει ενταχθεί και το ξεπούλημα του χώρου του εργοστασίου της ΠΥΡΚΑΛ. Ενός χώρου που  ξεπερνάει σε έκταση τον Εθνικό Κήπο και που περιέχει μεγάλα κτιριακά συγκροτήματα που μπορούν να αξιοποιηθούν για να υπάρξει μια νέα προοπτική ανάπτυξης σε τοπικό αλλά και σε εθνικό επίπεδο.
           Στα πλαίσια αυτά η ΕΝΑΚ είναι αντίθετη σε κάθε πρόταση μονομερούς ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας που αποσκοπεί στην εντατική κερδοσκοπική εκμετάλλευση της από ιδιώτες, που δεν θα αποδώσει τίποτα ουσιαστικό στην τοπική κοινωνία και στην ελληνική οικονομία
Έτσι θα προτείνουμε σαν μια πρώτη σκέψη η οποία βέβαια θέλει περαιτέρω επεξεργασία και εξειδίκευση την παρακάτω  πρόταση.

  • O χώρος να διατηρηθεί όπως είναι χωρίς προσθήκη  νέων κτιριακών εγκαταστάσεων έτσι ώστε να αποτελεί υπερτοπικό χώρο πρασίνου και λειτουργικό χώρο πολιτισμού και αθλητισμού.
  • Οι κτιριακές εγκαταστάσεις να παραχωρηθούν σε δημόσια πανεπιστημιακά ιδρύματα, για να καλύψουν τις έντονες ανάγκες τους σε κτιριακές εγκαταστάσεις. Είναι γνωστό το πρόβλημα που υπάρχει στις ιατρικές σχολές της Αθήνας.
  • Μέρος των εγκαταστάσεων μπορεί να χρησιμοποιηθεί για τις ερευνητικές ανάγκες των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων, στα πλαίσια μιας νέας πολιτικής που θα αναπτύσσει τις ερευνητικές δραστηριότητες και που θα βοηθήσει στην απασχόληση νέων ερευνητών επιστημόνων.
Η ΕΝΑΚ πιστεύει ότι η πρόταση αυτή είναι ρεαλιστική, εφαρμόσιμη και ότι θα πρέπει να υιοθετηθεί και να τύχει περαιτέρω επεξεργασίας από την Δημοτική αρχή καθώς διαθέτει την ευρύτερη συναίνεση και μπορεί να διαμορφώσει μια ευρύτερη κοινωνική συμμαχία (πανεπιστημιακοί φορείς, τοπική αυτοδιοίκηση, κινήσεις πολιτών και οργανώσεις του φοιτητικού κινήματος).

Τρίτη 22 Μαρτίου 2011

Ζητήματα Παιδείας την εποχή του μνημονίου.


του Μανόλη Βασιλάκη 
μέλος του ιδρυτικού πυρήνα της ΕΝΑΚ, 
πτυχιούχος τμήματος Πληροφορικής του Ελληνικού Ανοιχτού Πανεπιστημίου.

«Δεν υπάρχει  καμία αναφορά στο Μνηµόνιο σε οτιδήποτε που να αφορά συνενώσεις ή επιλογές για θέματα σχολείων ή Πανεπιστημίων. Απολύτως καμία. Δεν έχουμε  καμία δέσμευση»,
Άννα Διαμαντοπούλου
Υπουργός Παιδείας

Είναι γνωστό από άλλες χώρες όπου υπήρξε επέλαση του κατασταλτικού οικονομικού μηχανισμού του ΔΝΤ, ότι πρώτος στόχος των μανδαρίνων του υπήρξαν τα σχολεία και τα νοσοκομεία. Την αρχή την έκανε ο Λοβέρδος με τα νοσοκομεία και ακολουθεί η Διαμαντοπούλου με τα σχολεία  Και φυσικά δεν πρόκειται για συγχωνεύσεις αλλά για κλείσιμο σχολείων, νοσοκομείων και πανεπιστημίων. Και την δημιουργία συγκροτημάτων με πολλές εκατοντάδες μαθητών ή σπουδαστών που δεν θα επαρκούν οι αίθουσες διδασκαλίας ούτε για 40 μαθητές ανά τμήμα στην πρωτοβάθμια και στην δευτεροβάθμια, και ούτε σε 400-500 φοιτητές ανά αμφιθέατρο στην τριτοβάθμια. Το επιχείρημα μονότονο  «Είναι δικές μας αποφάσεις έπρεπε να τα έχουμε κάνει μόνοι μας» Έπρεπε πράγματι να έχουν το πολιτικό θάρρος να πούνε στο λαό ότι τα παιδιά του για να σπουδάσουν θα πρέπει οι γονείς να πληρώσουν ιδιωτικό σχολείο, γιατί η δημόσια εκπαίδευση στοιχίζει. Όσο για το «δεν υπάρχει καμία δέσμευση», το  έχουμε ακούσει πολλές φορές στο παρελθόν που κάποια στιγμή αποκαλυπτόταν ότι η δέσμευση προέκυπτε από κρυφές συμφωνίες που είχαν υπογραφεί. ΠΑΣΟΚ και ΝΔ έχουν κακό παρελθόν που κάποιοι, δυστυχώς γι αυτούς,  το θυμούνται.
Όμως δυστυχώς οι παρεμβάσεις της κυβέρνησης στο ζήτημα της παιδείας δεν εξαντλούνται  στα θέματα των συγχωνεύσεων. Προχωράει σε συνολική αναδιάταξη του  εκπαιδευτικού συστήματος στα πρότυπα της πολιτικής της Θάτσερ στη Μεγάλη Βρετανία την δεκαετία του ‘80. Τι σημαίνει όμως αυτή η πολιτική;
Το βασικό της στοιχείο είναι η απαγκίστρωση του κράτους από την θεμελιώδη υποχρέωσή του να παρέχει δωρεάν υπηρεσίες παιδείας σε όλους τους πολίτες του. Αυτό επιτυγχάνεται στην παρούσα φάση με δύο τρόπους:
Ο πρώτος είναι με την ουσιαστική μείωση των κονδυλίων που παρέχει ο κρατικός προϋπολογισμός για την παιδεία. Στα πλαίσια αυτά  εντάσσεται και το κλείσιμο σχολείων στην πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση, όπως επίσης και οι περικοπές στους προϋπολογισμούς των ΑΕΙ (ανάλογη κίνηση είχε κάνει και η Θάτσερ τη δεκαετία του 80  στη Μεγάλη Βρετανία).
Ο δεύτερος είναι με την υποβάθμιση των προγραμμάτων σπουδών σε όλες τις βαθμίδες της Δημόσιας Εκπαίδευσης με στόχο την αποδυνάμωση του Δημόσιου Σχολείου και την δημιουργία εκπαίδευσης δύο ταχυτήτων. Αυτή που θα παρέχεται στην πλέμπα (ναι, έτσι βλέπουν και αντιλαμβάνονται τα λαϊκά στρώματα) και αυτή που θα παρέχεται στους γόνους των καλών και εκλεκτών του συστήματος από μεγάλα πανάκριβα ιδιωτικά κολλέγια, γυμνάσια και λύκεια και γιατί όχι και δημοτικά.
Απόδειξη γι αυτό είναι και το νέο Λύκειο όπως το ονομάζουν. Δεν κρατάνε ούτε τα προσχήματα. Εντάσσουν στα πέντε βασικά μαθήματα του Λυκείου τα Θρησκευτικά (γιατί λέει δεν τολμούν να συγκρουστούν με το παπαδαριό) και δεν έχουν εντάξει το μάθημα της Πληροφορικής. Κρίνεται δηλαδή απαραίτητη η διδασκαλία της δογματικής θρησκευτικής μεσαιωνικής αντίληψης (που διδάσκονται τα παιδιά επί 9 συναπτά έτη  σε ολόκληρο το δημοτικό και το Γυμνάσιο) για τρία ακόμη χρόνια στο Λύκειο,  και θεωρείται επαρκής η διδασκαλία των καθαρά εισαγωγικών στοιχείων της Πληροφορικής στα τρία  χρόνια του Γυμνασίου !!!  Και όλα αυτά σε μια εποχή που όποιος δεν έχει βασικές γνώσεις πληροφορικής θεωρείται πρακτικά αναλφάβητος…. Και όλα αυτά από τον» πρωθυπουργό του διαδικτύου», που «συγκρούεται με τα «μκροσυμφέροντα» των βιοπαλαιστών αλλά υπηρετεί τα μεγάλα επιχειρηματικά συμφέροντα και υποκύπτει στις αξιώσεις του ιερατείου.
Και πάμε στο χώρο της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης.  Το βασικό ερώτημα είναι που το πάνε.
 Πριν από κάποια χρόνια το τμήμα Οικονομικών μελετών μεγάλης ιδιωτικής Τράπεζας δημοσίευσε ένα πόνημα που τουλάχιστον εμένα μου προκάλεσε την αίσθηση ότι έχει γραφτεί κατά παραγγελία, για να δώσει την κατεύθυνση που θα πρέπει οι κυβερνήσεις να ακολουθήσουν. Αναφερόμενο κυρίως στα πλέον ταξικά συστήματα εκπαίδευσης του αγγλοσαξονικού κόσμου (Μεγάλη Βρετανία, ΗΠΑ, Αυστραλία, Νέα Ζηλανδία), προσπαθεί να μας πείσει ότι η καλύτερη λύση είναι να ακολουθήσουμε αυτά τα πρότυπα.
Θα επιχειρήσουμε να αποδομήσουμε ένα προς ένα τα επιχειρήματα των κατά παραγγελία φωστήρων.
Επιχείρημα πρώτο: Η πρόταση βασίζεται στην διαπίστωση ότι οι πτυχιούχοι των πανεπιστημίων απολαμβάνουν υψηλότερες αποδοχές από αυτές του απόφοιτου λυκείου άρα θα πρέπει να πληρώσουν μέρος του κόστους των σπουδών τους.
Αντεπιχείρημα: Οι πτυχιούχοι των πανεπιστημίων στην σημερινή πραγματικότητα όχι μόνο δεν απολαμβάνουν υψηλότερες αποδοχές αλλά στις περισσότερες των περιπτώσεων είτε είναι μακροχρόνια άνεργοι είτε απασχολούνται σε εργασίες που δεν έχουν σχέση με το αντικείμενο που σπούδασαν, με πολύ χαμηλές αποδοχές. Αλλά ακόμη και αν υποθέσουμε ότι κάποιος δικηγόρος μπαίνει στην αγορά εργασίας αμέσως μετά τις σπουδές του, μετά τα δύο χρόνια άσκησης τι αποδοχές θα έχει; Και αν κάνει ελεύθερο επάγγελμα αμέσως ποια είναι η πραγματική οικονομική του κατάσταση στα πρώτα 5-10 χρόνια της καριέρας του; 
Επιχείρημα δεύτερο: Όποιος έχει λεφτά πληρώνει και σπουδάζει όποιος δεν έχει κρίνεται από το πανεπιστήμιο όχι για το αν έχει την ικανότητα να ανταπεξέλθει στο αντικείμενο των σπουδών του αλλά εάν οι ικανότητές του είναι σε πολύ υψηλά  επίπεδα  οπότε και του χορηγείται υποτροφία.
Αντεπιχείρημα: Αποκλείονται δηλαδή από την τριτοβάθμια εκπαίδευση άνθρωποι που δεν είναι επίλεκτοι για υποτροφία  και  δεν έχουν να πληρώσουν ενώ όσοι πληρώνουν «το παίρνουν το χαρτί». Και απόδειξη γι αυτό είναι το «φημισμένο» αλλά μετά τις πολιτικές Θάτσερ μάλλον ξεπεσμένο ” London School of Economics”  που χορήγησε διδακτορικό στον γιό του Καντάφι, έναντι δωρεάς 300.000 ευρώ !!! Και βέβαια όσοι από τους υποψηφίους κρίνονται ότι δεν είναι αρκετά καθαροί ως προς την ιδεολογικοπολιτική τους τοποθέτηση και πιστοί στη νέα αυτοκρατορία αποβάλλονται.
Επιχείρημα τρίτο: (αντιγραφή επί λέξει για να φανεί το μεγαλείο του επιχειρήματος και της πρότασης):
Το κόστος χρηματοδοτήσεως των σπουδών στην τρέχουσα περίοδο από τους ίδιους τους σπουδαστές είναι σχετικά υψηλό και η πληρωμή του απαιτεί συνήθως την ανάγκη αναδιανομής του εισοδήματος του κάθε σπουδαστή από το μέλλον, όταν ως πτυχιούχος θα μπορεί να έχει μία πολύ καλύτερη θέση εργασίας, στο παρόν όταν ως σπουδαστής δεν έχει εισοδήματα για να ζήσει και να πληρώσει τα δίδακτρα στο πανεπιστήμιο. Η ανακατανομή αυτή μπορεί να υλοποιηθεί με παροχή δανείων στους σπου­δαστές από εξειδικευμένους οργανισμούς για χρηματοδότηση του συνολι­κού κόστους των σπουδών τους. Η αποπληρωμή των σπουδαστικών δανεί­ων στο μέλλον μπορεί να αρχίζει από την περίοδο κατά την οποία οι από­φοιτοι θα αρχίσουν να εργάζονται και να κερδίζουν ένα ικανοποιητικό εισό­δημα. Με αυτό τον τρόπο το κόστος των σπουδών το επωμίζονται, στο σύνολο του ή μερικώς, οι ίδιοι οι σπουδαστές οι οποίοι απολαμβάνουν κατά κύριο λόγο και την απόδοση της επενδύσεως στην εκπαίδευση τους.

Αντεπιχείρημα:  Δηλαδή ο φοιτητής θα πρέπει να παίρνει δάνειο για να σπουδάσει και θα είναι υποχρεωμένος αν ας πούμε διοριστεί καθηγητής στη Μέση εκπαίδευση να πληρώσει ένα σημαντικό μέρος του εισοδήματός του (μισθός πρωτοδιόριστου καθηγητή που εργάζεται για πέντε και δέκα χρόνια σε  περιοχή  άλλη από αυτή της μόνιμης κατοικίας του) για να αποπληρώσει το δάνειο των σπουδών του !!!!  Άξιος ο μισθός σας κύριοι…
Θα μπορούσα να επεκταθώ και άλλο, αλλά όμως νομίζω ότι φάνηκε ότι η ανάλυση κα η πρόταση που τη συνοδεύει δεν αντέχουν  σε σοβαρή κριτική.  Και ότι είναι κατά παραγγελία από τα μεγάλα ιδιωτικά συμφέροντα που λυμαίνονται το χώρο της εκπαίδευσης.
Και θα κλείσω με μια προσωπική μου εμπειρία που φανερώνει το πώς μοιράζονται «πτυχία» και «μεταπτυχιακά» από τα λεγόμενα «ιδιωτικά πανεπιστήμια».
Σε μεγάλη τέως κρατική τράπεζα, λειτουργούσε για πολλές δεκαετίες ένα εσωτερικό κέντρο επιμόρφωσης των υπαλλήλων το οποίο κάποια στιγμή λειτούργησε και σαν ΙΕΚ. Ήταν πραγματικά αρκετά καλό το επίπεδο σπουδών από καταξιωμένους πανεπιστημιακούς δασκάλους, και με εξετάσεις στο τέλος κάθε χρονιάς. Όμως ο κύκλος σπουδών ήταν προσαρμοσμένος στις ανάγκες εξειδίκευσης των εργαζομένων. Προσφέρονταν μόνο 12 πανεπιστημιακά μαθήματα  σε τριετή κύκλο σπουδών μερικής φοίτησης και σε καμία περίπτωση δεν μπορούσε να συγκριθεί με μια πανεπιστημιακή σχολή πλήρους φοίτησης με 45-50 μαθήματα και με τετραετή κύκλο σπουδών. Και όμως βρέθηκε ιδιωτικό «Πανεπιστήμιο» το οποίο πουλούσε  στους «πτυχιούχους» αυτούς αναγνωρισμένο από το ΔΙΚΑΤΣΑ μεταπτυχιακό, στην ουσία χωρίς πτυχίο!!!
Δυστυχώς αυτή την παιδεία θέλουν να επιβάλουν. Υποταγμένη και πλήρως ελεγχόμενη από τα ιδιωτικά συμφέροντα..
 



ΑΝΟΙΧΤΗ ΠΟΛΗ


Την Παρασκευή το πρωί παρακολουθήσαμε στο ιστορικό κέντρο της πόλης, στην Πλακάδα, μια συμβολική, μουσική παράσταση, μια παράσταση διαμαρτυρίας αναφορικά με θέματα και προβλήματα που αφορούν τη γενικότερη λειτουργία της πόλης μας. Η ΕΝΑΚ και στο παρελθόν με αρκετές δημόσιες παρεμβάσεις, της έχει αναφερθεί σε συγκεκριμένα προβλήματα και θέματα  της πόλης, στις κυρίαρχες αντιλήψεις της στασιμότητας και της παρακμής στις αντιφατικές πολιτικές και τα αδιέξοδα που έχουν προκαλέσει στη πόλη μας οι μακρόχρονες πολιτικές και επιλογές που έχει επιβάλλει το αντιδραστικό και πολυπλόκαμο μπλοκ εξουσίας. Οι κυρίαρχες πολιτικές – κοινωνικές και άλλες δυνάμεις που διευθύνουν και καθορίζουν για πολλά – πολλά χρόνια τον χαρακτήρα, τις επιλογές και το «μοντέλο» της ιστορικής μας πόλης, με την «περιορισμένη αντίληψη» και την μονομερή ιδεοληψία που τους διαπερνάει, έχουν την απόλυτη ευθύνη (όπως κάθε εξουσία) για τη σημερινή προβληματική πραγματικότητα μιας ιστορικής πόλης που παραμένει στάσιμη, μίζερη, χωρίς φρέσκο αέρα, με συσσωρευμένα και άλυτα προβλήματα, διαρκώς και παρακμιακά επαναλαμβανόμενη σε όλα τα επίπεδα. Τα τελευταία χρόνια η πραγματικότητα αυτή παρουσιάζεται σε όλους και προς όλους, ξεκάθαρη και πιεστική. Ωστόσο, το μπλοκ εξουσίας, συζητά και ξανασυζητά μονότονα από τις τηλεοράσεις, τι τους φταίει και πάλι τι τους φταίει, χωρίς ποτέ να καταλήγουν σε κάποιο ουσιαστικό συμπέρασμα. Έτσι, αναπόφευκτα καταφεύγουν τελικά, σε αυτές τις «λύσεις» που αποτελούν το «κεκτημένο» τους, δηλ. σε άστοχες, καταστροφικές και αυταρχικές επιλογές αναπαραγωγής της ίδιας αδιέξοδης και παρακμιακής πραγματικότητας.
     Η ομάδα των νέων παιδιών που πραγματοποίησε αυτή τη μικρή, δημόσια, του δρόμου, μουσική παράσταση, προκαλώντας ευμενή διάθεση στους περαστικούς, είχε κάποιους λόγους. Τους περιγράφει σε ένα κείμενο που διένειμε, ένα κείμενο με ενδιαφέρουσες σκέψεις και παρατηρήσεις, που η ΕΝΑΚ το δίνει στη δημοσιότητα, θεωρώντας ότι αποτελεί χρήσιμη συμβολή στο δημόσιο προβληματισμό για τα δρώμενα στη πόλη, τώρα στις αρχές του 2011: 

UNESCO.  ΖΗΣΤΕ ΤΟ ΜΥΘΟ ΣΑΣ ΣΤΗΝ ΚΕΡΚΥΡΑ!

Ζώντας στην εποχή του σύγχρονου Καλλικράτη, του μνημονίου, του Δ.Ν.Τ. και λοιπών, πέραν τον ασκούμενων οικονομικών πολιτικών και της κρατικής προπαγάνδας, γίνεται μια συντονισμένη  προσπάθεια δημιουργίας ενός νέου μοντέλου πολίτη-καταναλωτή. Ενός πολίτη που θα πειθαρχεί, θα συμμορφώνεται και θα υποτάσσεται οικειοθελώς σε κάθε επιταγή της κρατικής εξουσίας και θα καταναλώνει ανελλιπώς τα σκουπίδια που παράγει η βιομηχανία του θεάματος.
Πέμπτη πρωί. Ο ήρωας μας κάνει περίπατο στην ιστορική παλιά πόλη της Κέρκυρας. «Το καμάρι της UNESCO!» Το βήμα του σκοντάφτει συχνά πυκνά σε κάθε λογής τραπέζι, καρέκλα, πάγκους με τουριστικά, παρκαρισμένα οχήματα και ποιος ξέρει τι άλλο. Δεν πτοείται όμως. Συνεχίζει τη βόλτα του και για να αντέξει όσο αποφεύγει αγχωμένους σερβιτόρους, διερχόμενα αυτοκίνητα και επιστρατευμένους μισθοφόρους κανταδόρους, προσπαθεί να αγνοήσει τον λαβύρινθο μιας ολόκληρης πόλης - βιτρίνα και φαντάζεται μια πόλη απελευθερωμένη από τα δεσμά της εμπορευματοποίησης και των τυποποιημένων κοινωνικών σχέσεων.
Ξαφνικά, ο στοχασμός του διακόπτεται απότομα από μία ομάδα ανθρώπων, η οποία αρχικά του φάνηκε ως μία οργανωμένη συμμορία. Όπως όμως διαπίστωσε αργότερα, επρόκειτο για ομάδα οργάνων της δημοτικής αστυνομίας η οποία εκείνη τη στιγμή έκανε έφοδο σε γιάφκα πεζοδρομίου. Τα όργανα, αυτήν την φορά επιχείρησαν να εξουδετερώσουν την αποκλίνουσα παρουσία ενός πλανόδιου μουσικού, ο οποίος, όπως και όλοι οι συνάδελφοί του, απειλούν την ομοιομορφία και την ιδεολογική καθαρότητα της «ένδοξης πόλης» μας. Τα τεκμήρια της ενοχής του εν λόγω υποκειμένου, ήταν τα εξής:
1) Τραγούδησε επανειλημμένα άσματα με έντονο ανατρεπτικό περιεχόμενο, τα οποία διατάρασσαν την κοινωνική ειρήνη και τη συμβατική καθημερινότητα της καλλιτεχνικής μας πόλης (με τεράστια παράδοση στις φιλαρμονικές και τις μαζορέτες ).
2) Καταστρατηγούσε τις καθημερινές σχέσεις εκμετάλλευσης μέσα από τις οποίες παράγεται κέρδος, καθώς ήταν φυσικός αυτουργός φοροδιαφυγής, μιας και δεν έκοβε αποδείξεις παροχής υπηρεσιών, όπως κάθε ευσυνείδητος καταστηματάρχης.
3) Ήταν υπεύθυνος για την πρόκληση ηχορύπανσης, στο ιστορικό κέντρο της πόλης, όπου τίποτα άλλο δεν διαταράσσει τη γαλήνη και την αρμονία, εκτός από: οχήματα, μονάδες κλιματισμού που κρέμονται πάνω από τα καντούνια, δυνατή μουσική από πληθώρα καφετεριών και λοιπών μαγαζιών, καμπάνες, μεγάφωνα εκκλησιών, φιλαρμονικές, λιτανείες, παρελάσεις και κάθε είδους «πολιτιστικών δρωμένων».
4) Προσβάλλει ένα από τα πιο θεμελιώδη δικαιώματα των καιρών μας. Αυτό της ατομικής πνευματικής ιδιοκτησίας, το οποίο προτάσσει την εξασφάλιση της κερδοσκοπίας και του ελέγχου προς όφελος των βιομηχανιών του θεάματος.
Ο ήρωας μας τότε άκουσε τα λόγια του επικεφαλής της ομάδας των οργάνων, ο οποίος δήλωσε στον ένοχο ότι ακόμη και εάν ο μουσικός δεν κατάφερνε να πληρώσει το πρόστιμο των 3.500 €, το κράτος είχε ήδη μεριμνήσει γι' αυτόν. Θα του δινόταν η μοναδική ευκαιρία να εργαστεί αμισθί στην υπηρεσία του Δήμου έως ότου να αποπληρώσει το χρέος του.
Αυτά και άλλα πολλά λαμβάνουν χώρα όλο και συχνότερα στην πόλη μας. Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις, μόνο συμπτωματική δεν είναι. Είναι καιρός να αποφασίσουμε τι είδους πόλη θέλουμε, με ποιους τρόπους επιχειρούμε να ορίσουμε την καθημερινότητα και το περιβάλλον μας και πώς αποδεσμεύουμε την πολιτική και κοινωνική μας ταυτότητα από την κυρίαρχη σφαίρα εμπορευματοποίησης που προωθεί ο καπιταλισμός. Θέλουμε μία πόλη βιτρίνα, όπου όλοι μας μεταλλασσόμαστε σταδιακά σε οργανικά μέλη μιας μεγάλου βεληνεκούς ατραξιόν; Θέλουμε να υπάγονται οι κοινωνικές και οι πολιτικές μας σχέσεις σε μία αποστειρωμένη πόλη όπου η ποινικοποίηση και η περιθωριοποίηση της κάθε παρέμβασης, της κάθε εναλλακτικής μορφής εργασίας, διασκέδασης και γενικότερα της ύπαρξης μας είναι ένα φαινόμενο ολοένα και πιο συχνό;
Η κυρίαρχη πολιτική και αισθητική προπαγάνδα, εξαπολύοντας αφορισμούς και τρομοκρατία, επιχειρεί συντονισμένα να απομονώσει και να φιμώσει καταστέλλοντας οτιδήποτε αμφισβητεί την οργανωμένη πλήξη και τη λογική του κέρδους έτσι όπως επιτάσσει το αστικό καθεστώς. Το καθεστώς αυτό που τρέφεται από την παθητικότητα, τον φόβο και την ιδιώτευση προσπαθεί να εξουδετερώσει την κάθε δημόσια παρουσία και δράση η οποία ξεφεύγει από τη λογική της διαμεσολάβησης, της ιεραρχίας και ης αποθέωσης του ανταγωνισμού.
Απαιτούμε μια πόλη ανοιχτή σε όλους και όχι μόνο σε ότι εξυπηρετεί τις βιομηχανίες του τουρισμού και του θεάματος, όπου ο καθένας να μπορεί να εκφράζεται ελεύθερα και οι δημόσιοι χώροι της οποίας να είναι πραγματικά δημόσιοι.
                   

Σάββατο 19 Μαρτίου 2011



ΟΧΙ ΑΙΟΛΙΚΑ ΠΑΡΚΑ
λαϊκός ξεσηκωμός
ΕΝ.Α.Κ.       http://enakcorfu.blogspot.com    

·      ΤΑ ΑΙΟΛΙΚΑ ΠΑΡΚΑ ΕΞΥΠΗΡΕΤΟΥΝ
ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΤΑ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ ΤΩΝ ΕΤΑΙΡΕΙΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΟΜΙΛΩΝ.
·      ΤΑ ΑΙΟΛΙΚΑ ΠΑΡΚΑ ΔΕΝ ΠΡΟΣΦΕΡΟΥΝ
ΤΙΠΟΤΕ ΟΥΤΕ ΣΤΟ ΛΑΟ ΟΥΤΕ ΣΤΗ ΤΟΠΙΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ. ΑΝΤΙΘΕΤΑ ΥΠΟΒΑΘΜΙΖΟΥΝ ΚΑΙ ΚΑΤΑΣΤΡΕΦΟΥΝ ΤΟ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ, ΤΗΝ ΥΓΕΙΑ, ΤΗ ΖΩΗ.

·    ΟΧΙ ΣΤΙΣ ΑΡΠΑΧΤΕΣ ΚΑΙ ΤΗΝ
ΑΙΣΧΡΟΚΕΡΔΕΙΑ ΤΩΝ ΕΤΑΙΡΕΙΩΝ.
·    ΛΕΥΤΕΡΑ ΒΟΥΝΑ - ΛΕΥΤΕΡΕΣ ΘΑΛΑΣΣΕΣ.

ΕΝΙΑΙΑ ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΚΙΝΗΣΗ ΚΕΡΚΥΡΑΣ -ΕΝΑΚ

Σάββατο 12 Μαρτίου 2011

ΑΙΟΛΙΚΟ ΠΑΡΚΟ - ΣΠΑΡΤΥΛΑΣ - ΥΨΟΣ - ΜΠΑΡΜΠΑΤΙ

Κέρκυρα 12/3/2011

ΜΑΡΙΟΣ ΑΝΘΗΣ – ΜΑΤΘΑΙΟΣ ΓΙΣΔΑΚΗΣ, μέλη του ιδρυτικού πυρήνα της Ενιαίας Αριστερής Κίνησης – ΕΝΑΚ.

Στην ευρύτερη περιοχή του Ύψου, έως ψηλά, τον Σπαρτύλα και πάλι κάτω, στο Μπαρμπάτι, σε μία σημαντική δηλ. περιοχή της Κέρκυρας, με ιστορία κοινωνικής – οικονομικής δραστηριότητας και ανάπτυξης, τα προβλήματα που πλέον συσσωρεύονται είναι πολλά και ιδιαιτέρως σημαντικά. Με αυτό το άρθρο, επιδιώκουμε να φέρουμε την επιφάνεια μερικά από αυτά και παράλληλα να στρέψουμε τη δημόσια προσοχή προς αυτή τη περιοχή, βασισμένοι στη πολιτική εκτίμηση της ΕΝΑΚ ότι διαμορφώνονται σοβαροί λόγοι βάσιμης ανησυχίας. Θεωρούμε επίσης ότι υπάρχουν και πολλά άλλα σοβαρά προβλήματα, συνδεόμενα μάλιστα με όσα αναφέρουμε στο άρθρο αυτό, που αφορούν το σύνολο του Δημοτικού Διαμερίσματος Φαιάκων. Θα αναφερθούμε σε αυτά, αναλυτικά, σε ένα επόμενο άρθρο ή μέσω ανακοίνωσης της ΕΝΑΚ.
1)Πάνω ψηλά, το ιστορικό χωριό του Σπαρτύλα είναι πραγματικά αναστατωμένο. Η πιθανότητα
εγκατάστασης 12 ανεμογεννητριών της εταιρείας ENOVA σε ελάχιστη απόσταση από το χωριό, θέτει, προοπτικά, σε κίνδυνο ακόμα και την ύπαρξη, την επιβίωση του χωριού. Αυτός ο έκδηλος προβληματισμός των κατοίκων, που εκφράζεται σε όλες τις δημόσιες συζητήσεις και τις λαϊκές συνελεύσεις δεν αποτελεί κινδυνολογία, καθώς τα στοιχεία που αφορούν την «ατμόσφαιρα» που θα προκαλέσει η λειτουργία των ανεμογεννητριών είναι συγκεκριμένα και κατατεθειμένα στο δημόσιο διάλογο. Πρόκειται για σοβαρότατες επιπτώσεις στο περιβάλλον και την ίδια τη ζωή του χωριού, στην ποιότητα της ζωής, στον χαρακτήρα του οικισμού. Παράλληλα υπάρχουν και οι άμεσες αρνητικές οικονομικές συνέπειες, αφού σαν αποτέλεσμα της πιθανότητας βιομηχανοποίησης και «βιομηχανικής ρύπανσης» της περιοχής, κυκλοφορούν ήδη κακά μαντάτα από το τουριστικό κύκλωμα για υποβάθμιση και πτώση της τουριστικής κίνησης σε Μπαρμπάτι και, επεκτεινόμενη αλυσιδωτά, στην συνεχόμενη ΒΑ παραλιακή ζώνη και οικισμούς (Νησάκι έως Κασσώπι και Θινάλι), που σημειώνουμε ότι επίσης έχει εκφραστεί ενδιαφέρον από επιχειρηματικούς ομίλους για δημιουργία αιολικών πάρκων σε διάφορα σημεία του ΒΑ ορεινού όγκου (Σωκράκι, παλιά Περίθεια, Συνιές κλπ.). Έτσι ο δρόμος του αγώνα, ο δρόμος του αγωνιστικού συντονισμού των κατοίκων ολόκληρης αυτής της περιοχής είναι αναπόφευκτος. Πρόκειται για αγώνα επιβίωσης αγώνα αντίστασης σε επιλογές (αιολικά πάρκα) που δεν έχουν κανένα όφελος για τον τόπο και το λαό παρά μόνο για τις εταιρείες που προσδοκούν να αποκομίσουν τεράστια κέρδη. Θα είναι τελικά αγώνας νίκης και σε αυτό τον αγώνα καλεί η ΕΝΑΚ.
2)Κάτω, χαμηλά, στην γνωστή ευθεία του Ύψου, με την παλιά, διαχρονική τουριστική δραστηριότητα, που όμως έχει επηρεαστεί σημαντικά και αρνητικά από την κρίση τα τελευταία χρόνια, υπάρχουν άμεσα θέματα που πρέπει να αντιμετωπιστούν. Πολύ περισσότερο επειδή η σταθερή πτωτική τάση της τουριστικής κίνησης εμπλέκεται με την γενικότερη οικονομική κατάσταση της χώρας (ΔΝΤ κλπ) και την οικονομική εξαθλίωση των εργαζομένων της Κέρκυρας, της Ελλάδας αλλά και της Ευρώπης. Είναι λοιπόν αδιανόητο σε τέτοιες συνθήκες, το λεωφορείο, το μέσο δηλ. μαζικής μεταφοράς που όλο και περισσότερο γίνεται αναγκαίο να ολοκληρώνει τη διαδρομή του στη Δασιά και να μη φτάνει μέχρι το Πυργί. Αυτό είναι τώρα επιπλέον απαράδεκτο και άμεσα πρέπει να επιλυθεί. Αρκετοί κάτοικοι έκαναν κινήσεις στο παρελθόν που όμως έπεσαν στο κενό. Αρκετά πια.
3)Η παραλία του Ύψου είναι ανάγκη να βελτιώσει λειτουργικά και αισθητικά την εικόνα της με βάση ένα άμεσο και ρεαλιστικό σχέδιο ανάπλασης και ήπιων παρεμβάσεων. Να προσεχθεί η ήδη καλή καθαριότητα της παραλίας, να βελτιωθούν οι μόλοι και να μετατραπούν σε ξύλινους και αισθητικούς και να αποφευχθούν κοστοβόρες και αχρείαστες τσιμεντοποιήσεις στις παρεμβάσεις.
4)Να αντιμετωπισθούν οι ουσιώδεις λειτουργικές ελλείψεις της παραλίας στο Μπαρμπάτιάμεσα, με ένα – επίσης – ήπιο σχέδιο παρεμβάσεων.
5)Να δρομολογηθούν έργα διαπλάτυνσης στο κεντρικό δρόμο που κατευθύνεται προς Μπαρμπάτι – Νησάκι κλπ. με κατασκευή αναγκαίων πεζοδρομίων και με επαρκή φωτισμό.
6)Να επανέλθει στο προσκήνιο και να εξεταστεί σοβαρά και υπεύθυνα το θέμα της κατασκευής παράκαμψης Δασιάς – Ύψου που θα συμβάλλει σημαντικά στην ορθολογική και ευρύτερη ανάπτυξη (τουριστική και όχι μόνο) της συγκεκριμένης περιοχής . Να επαναληφθεί δηλ. με μία έννοια, επιπλέον βελτιωμένο το «μοντέλο» Κορακιάνας – Δασιάς που έχει αποδώσει δραστηριότητα και στη παραλιακή ζώνη και στους οικισμούς.
Η δική μας θέση, η θέση της ΕΝΑΚ είναι ότι οι κάτοικοι της περιοχής, ενωμένοι και κλείνοντας τα αυτιά στις διασπαστικές και διχαστικές φωνές, πρέπει να πάρουν στα χέρια τους τα προβλήματα και να διεκδικήσουν μαχητικά, λύσεις σε όλα. Απέναντι στις καταστροφικές και κατεδαφιστικές πολιτικές που προωθούνται, εμείς, μαζί με τον ενωμένο λαό, προτάσσουμε ορθολογικές πολιτικές λύσεων, επιβίωσης αισιοδοξίας και ζωής. Η προστασία και βελτίωση της ήπιας κοινωνικής και ποιοτικής τουριστικής δραστηριότητας, σε συνδυασμό με άλλες παραγωγικές δράσεις, κυρίως του πρωτογενούς τομέα, κόντρα στα σχέδια των εταιρειών και των ομίλων της αρπαχτής και της αισχροκέρδειας, είναι ένα άμεσο μέτωπο αγώνα. Οι εταιρείες και οι συνεργάτες τους, του τοπικού μπλοκ εξουσίας, πρέπει να καταλάβουν ότι ο λαός δεν θα αφήσει ούτε την Ελλάδα να πουληθεί, ούτε την Κέρκυρα, τα βουνά και τις παραλίες της να πουληθούν, να καταστραφούν και να ερημώσουν στα χέρια των ξένων αφεντικών.

ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΑΠΟ ΕΝΑ ΣΕΙΣΜΟ

του Μανόλη Βασιλάκη
μέλος του ιδρυτικού πυρήνα της ΕΝΑΚ.
"Είχε το φέρσιμο του Ελπήνωρα λίγο πριν πέσει
να τσακιστεί, κι όμως δεν ήταν μεθυσμένος"
Γιώργος Σεφέρης
Ο σεισμός των 8,9 ρίχτερ στην Ιαπωνία έφερε στο προσκήνιο με τον πλέον δραματικό τρόπο για μια ακόμη φορά το πρόβλημα της ενέργειας που παράγεται από πυρηνικά εργοστάσια. Από ότι φαίνεται για μια ακόμη φορά αποκαλύφθηκε η ανθρώπινη ανοησία σε όλο της το μεγαλείο. Η λογική της φθηνής ενέργειας οδήγησε στην κατασκευή πυρηνικών εργοστασίων στην πλέον σεισμογενή περιοχή της γης. Όταν πιστεύεις ότι μπορείς να νικήσεις την δύναμη της φύσης χωρίς μάλιστα να έχεις κατανοήσει ούτε το ένα χιλιοστό από τους μηχανισμούς και τους νόμους της λειτουργίας της τότε δεν γίνεσαι "Θεός" γίνεσαι ηλίθιος. Και μην προστρέξουν κάποιοι να πουν ότι "παραβιάσαμε την θεία βούληση" γιατί όποιος πιστεύει στο Θεό πιστεύει ότι μπορεί να τον υποκαταστήσει κιόλας.
Και εδώ βρίσκεται το πρόβλημα. Η βεβαιότητα ότι έχουμε επικρατήσει πάνω στις δυνάμεις της φύσης μας οδήγησε στο να θεωρούμε ότι μπορούμε να χρησιμοποιούμε κάποιες τεχνολογίες , τις οποίες όμως δεν τις έχουμε πλήρως κατανοήσει. Επιχειρούμε να παρέμβουμε σε τρεις τομείς που οι γνώσεις μας είναι από μηδαμινές έως επιφανειακές. Αυτοί οι τομείς είναι τρεις: η πυρηνική ενέργεια, τα μεταλλαγμένα τρόφιμα και η γενετική τεχνολογία.
Στην πυρηνική ενέργεια τα παθήματα δεν γίνονται μαθήματα. Δεν μάθαμε από την ανοησία της Σοβιετικής Ένωσης που οδήγησε στην καταστροφή του Τσέρνομπιλ. Πιστέψαμε ότι μπορούμε να θωρακίσουμε αντισεισμικά πυρηνικούς σταθμούς ακόμα και στην πλέον σεισμογενή περιοχή του κόσμου, την Ιαπωνία. Και τώρα πλέον κινδυνεύει ολόκληρη η Βόρεια Ιαπωνία να μετατραπεί σε ένα απέραντο νεκροταφείο. Αυτό βέβαια δεν έγινε τυχαία αφού βασίστηκε στην λογική ότι εδώ υπάρχει πολύ μεγάλο κέρδος. Κέρδος τεράστιο που υπάρχει και στην γενετική τεχνολογία και στα μεταλλαγμένα. Σε αυτούς τους τομείς συμπεριφερόμαστε όπως σαν να έχουμε ανακαλύψει μόλις τη φωτιά και καίμε ένα δάσος ολόκληρο για να μπορέσουμε να ψήσουμε ένα αρνί. Και συνεχίζουμε ανεξέλεγκτοι…

Παρασκευή 4 Μαρτίου 2011

ΤΗΝ ΣΚΥΤΑΛΗ ΠΗΡΕ Η ΚΕΡΑΤΕΑ

Άρθρο της Ναυσικάς Κυριάκη
Μέλους του ιδρυτικού πυρήνα της Ενιαίας Αριστερής Κίνησης - ΕΝΑΚ

Για μια ακόμα φορά βρισκόμαστε μπροστά σε μια πρωτοφανή εκδήλωση οργανωμένης κρατικής βίας, με κύριο σκοπό την εξυπηρέτηση και περιχαράκωση ιδιωτικών συμφερόντων. Μετά την Λευκίμμη, Τεμπλόνι, Λιόσια, Γραμματικό, Μαυροράχη και πολλά άλλα, ήρθε και η ώρα της Κερατέας να βρεθεί στο προσκήνιο. Οι βίαιες επιθέσεις των ΜΑΤ ενάντια στους αγωνιζόμενους κάτοικους συντάραξαν την χώρα ολόκληρη, όμως δεν αποτελούν γεγονός πρωτόγνωρο. Τη βία αυτή την είδαμε και αλλού, όπως πχ στην Λευκίμμη Κέρκυρας που για ένα ολόκληρο χρόνο βρέθηκε υπό αστυνομική κατοχή και δεκάδες κάτοικοι της ακόμα είναι υπόδικοι και σέρνονται στα δικαστήρια.
Τις τελευταίες δύο δεκαετίες, η μεθοδευμένη προβολή και επιβολή των ΧΥΤΑ, σαν μοναδική μέθοδος διαχείρισης των στερεών αποβλήτων, στην χώρα μας, (παρότι κάθε χρόνο που περνούσε οι «ΧΥΤΑ», ξεπερνιόταν και στο επίπεδο της τεχνολογίας και στο επίπεδο της ευρωπαϊκής νομοθεσίας), έχει πάρει την μορφή σκανδάλου, με την εμμονή της μεθόδου και μάλιστα όταν επί δεκαετίες σε άλλες ευρωπαϊκές καπιταλιστικές χώρες χρησιμοποιήθηκε εκτεταμένα η τεχνολογική εξέλιξη και ενσωματώθηκε, λιγότερο - περισσότερο, στον τομέα της διαχείρισης των απορριμμάτων. Οι τεχνολογίες αυτές, πήραν στην πλειονότητα των περιπτώσεων την μορφή κατασκευής μονάδων ολοκληρωμένης διαχείρισης στερεών αποβλήτων και είναι εγκατεστημένες βασικά εντός των αστικών κέντρων. Κύριοι λόγοι αυτής της επιλογής είναι η καλή και αποδοτική λειτουργία των μονάδων καθώς επίσης και η ευκολία διανομής της παραγόμενης ενέργειας, αφού λειτουργούν παράλληλα και ως αυτοτελείς ενεργειακές μονάδες. Επίσης, για το ιστορικό κυρίως μέρος της υπόθεσης, ο όγκος των παραγόμενων σκουπιδιών από τους καταναλωτές στις χώρες αυτές είναι κατά πολύ μικρότερος σε σχέση με αυτόν που αντιστοιχεί στην Ελλάδα. Και αυτό γιατί μακρόχρονες πολιτικές προωθούσαν την λύση, για όσο το δυνατόν λιγότερα σκουπίδια, στο πλαίσιο μιας οικονομικής, κοινωνικής , αναπτυγμένης καπιταλιστικά, λειτουργείας στον συγκεκριμένο τομέα. Αντίθετα στην Ελλάδα παρατηρούμε μια θεαματική αύξηση των στερεών αποβλήτων, με την ίδια πρόοδο σε όλη την επικράτεια. Και αυτό οφείλεται στη δική μας, Ελληνική κοινωνική και πολιτική πραγματικότητα που κυριαρχείται και βασίζεται σε έναν καθυστερημένο και εξαρτημένο καπιταλισμό, έναν καπιταλισμό «μεσης ανάπτυξης» που δεν προχωρά μπροστά και χρησιμοποιεί, τόσο το πολιτικό του προσωπικό, όσο και τις δυνάμεις καταστολής του με μοναδικό στόχο την επιβίωση και την διαιώνιση του καθυστερημένου μοντέλου που κυριαρχεί σε όλα τα επίπεδα.
Η ΕΝΑΚ από την ίδρυση της πάλεψε μαζί με τον Λαό της Λευκίμμης και του Τεμπλονιού καταδεικνύοντας την λύση με σοβαρή, συγκροτημένη, υπεύθυνη και ρεαλιστική θέση, θέση διεξόδου: την μονάδα ολοκληρωμένης διαχείρισης. Οι αντιδράσεις από το τοπικό μπλοκ εξουσίας ήταν πολλές και αρκετές φορές έχουν υπερβεί το δεοντολογικό τρόπο αντιπαράθεσης, ενώ αυτό που επιλέγεται από την εξουσία είναι η ένοχη σιωπή, η συσκότιση, η απόκρυψη της εναλλακτικής δυνατότητας που προσφέρει η θέση της ΕΝΑΚ, με προφανή στόχο την εξυπηρέτηση του καθυστερημένου μοντέλου και των πολύμορφων συμφερόντων που ευνοούνται από αυτό. Όταν όμως, η πρόταση διεξόδου έχει πειστικά κατατεθεί, τότε το λόγο τον παίρνουν οι αγωνιζόμενοι κάτοικοι προωθώντας με ότι μέσα διαθέτουν λύσεις προς την σωστή κατεύθυνση.
Από τα διάφορα ελληνικά κόμματα, «οικολογικά, φιλοπεριβαλλοντικά, φιλολαϊκά, αριστερά» ακούμε σαν σανίδα σωτηρίας στο πρόβλημα την ανακύκλωση των σκουπιδιών. Όταν όμως μιλάμε για κόμματα που βρίσκονται στην βουλή, θα περίμενε κανείς να ακούσει ολοκληρωμένη, σαφή και τεκμηριωμένη επιστημονική άποψη και όχι γενικότητες, απλουστεύσεις και ρητορική ανακύκλωση πολιτικών σκουπιδιών. Στην ίδια κατεύθυνση βρίσκεται και το ΤΕΕ, του οποίου η «αδύναμες» θέσεις έχουν χαρακτηριστικά απλής περιγραφής του προβλήματος και των λύσεων του, μέσα από μία πρακτική «ποντιου πιλάτου» και όχι δυστυχώς αυτό που επιβάλλεται από τον ρόλο του, δηλαδή να πρωτοστατήσει για να πάει η χώρα μπροστά. Οι απόψεις περί αντιμετώπισης του προβλήματος μέσω της λεγόμενης ανακύκλωσης (με την οποία κανείς δεν είναι αντίθετος εάν τεθεί στη σωστή της διάσταση), απόψεις που δυστυχώς χρησιμοποιούνται εκτεταμένα και από τα λεγόμενα αριστερά κόμματα και οργανώσεις, είτε από άγνοια είτε από συνειδητή διάθεση αποπροσανατολισμού, οι απόψεις αυτές παριστάνουν ότι δεν αντιλαμβάνονται την γενικότερη κοινωνικοοικονομική δομή της χώρας μας, την χαοτική σύγχρονη πραγματικότητα των μεγαλουπόλεων και της υπαίθρου, τα συμφέροντα, την έντονη έλλειψη οργάνωσης και παιδείας στο ελληνικό κράτος. Είναι φανερό (και όχι απαισιόδοξο αλλά ρεαλιστικό) ότι η ανακύκλωση, ενώ σαν διαδικασία πρέπει να προωθηθεί, μόνο ένα μικρό μέρος του προβλήματος μπορεί να αντιμετωπίσει, στο πλαίσιο της σύγχρονης πραγματικότητας και των νέων εξελίξεων.
Σε κάθε περίπτωση, όμως, η χώρα μας συνεχίζει επίμονα με βάση την επιλογή των ΧΥΤΑ, που σε ορισμένες περιπτώσεις, αν χρειαστεί μετονομάζει – βαφτίζει και ΧΥΤΥ, ανάλογα με τις συνθήκες.
Είναι άραγε τυχαίο ότι επιλέγοντας αυτήν την μέθοδο διαχείρισης, των ΧΥΤΑ χρειαζόμαστε κάποιες τεράστιες εκτάσεις από την τόσο πολύτιμη και λίγη σε έκταση Ελληνική γη; Ότι ο ένας μετά τον άλλο αρχαιολογικοί και ιστορικοί χώροι θυσιάζονται στον βωμό των σκουπιδιών; Το Οβριόκαστρο Κερατέας είναι ένας από αυτούς. Τίθεται αναπόφευκτα και πιεστικά το ερώτημα: Αυτή η υστερία υποβάθμισης της δημόσιας λαϊκής γης, η οποία με την έναρξη λειτουργίας ενός ΧΥΤΑ ολοκληρώνεται μέσα σε μια πενταετία, μήπως σχετίζεται και με το γεγονός ότι θα πρέπει να προχωρήσουμε σε υποβάθμιση των οικονομικών αξιών της δημόσιας ακίνητης περιουσίας, πριν αυτές παραδοθούν στα ξένα κεφάλαια με πρόσχημα την «αποπληρωμή των χρεών»; Είναι άλλωστε αυτές, γνωστές εταιρικές πολιτικές των Real Estates τους οποίους η κυβέρνηση του ΔΝΤ εμπιστεύεται και ως συμβούλους ακίνητης περιουσίας. Εμπιστεύεται τα οργανωμένα μεγαλομεσιτικά γραφεία και ομίλους, τους αναθέτει δηλαδή την αξιολόγηση της εμπορικής αξίας της δημόσιας γης. Που σημαίνει ότι βάζει τον λύκο να φυλάει τα πρόβατα.
Την περίοδο αυτή, επειδή – ουσιαστικά- έχει λήξει ο υπάρχων σχεδιασμός που αφορά την διαχείριση των στερεών αποβλήτων, η κυβέρνηση δρομολογεί διαδικασίες ενός νέου σχεδιασμού, αξιοποιώντας την λεγόμενη περιφερειακή αποκέντρωση του «Καλλικρατη». Με βάση ένα σχέδιο κοινής αποδοχής των πολιτικών δυνάμεων του μπλοκ εξουσίας και των πλοκαμιών του, μεταφέρει στα περιφερειακά συμβούλια αρμοδιότητες «σχεδιασμού» περιφερειακού επιπέδου. Πρόκειται για ένα ακόμα κόλπο.
Εμείς στην ΕΝΑΚ δεν ζητάμε νέο περιφερειακό σχεδιασμό. Ζητάμε εθνικό σχεδιασμό με κριτήρια και προϋποθέσεις που να στηρίζονται αποκλειστικά στο λαϊκό συμφέρον που είναι η διασφάλιση της ποιότητας ζωής του λαού, η προστασία του περιβάλλοντος και της δημόσιας – λαϊκής περιουσίας και κληρονομιάς. Η υπόθεση της Κερατέας δεν είναι πρόβλημα μόνο των κατοίκων της, όπως δεν είναι για την Λευκίμμη, το Τεμπλόνι ή την Μαυροράχη Θεσσαλονίκης. Αφορά όλον τον Ελληνικό λαό, σε όλη την επικράτεια και αυτό η ΕΝΑΚ το στέλνει σαν μήνυμα παντού. Ο πολιτικός μας αγώνας, οι προσπάθειες μας, μαζί με τις προσπάθειες του λαού και των κινημάτων του, να διαφυλαχτεί ο τόπος, οι ιστορικοί και αρχαιολογικοί χώροι, θα είναι περισσότερο έντονες. Αλλά και οι πιέσεις του αστικού μπλοκ εξουσίας προς όλα τα κόμματα της Βουλής και τις πολιτικές – κοινωνικές δυνάμεις ευρύτερα, θα αυξηθούν την επόμενη περίοδο, προκειμένου να υλοποιηθούν οι σχεδιασμοί του. Εκεί θα βγουν χρήσιμα συμπεράσματα.
Ανακεφαλαιώνοντας και ολοκληρώνοντας αυτή την παρέμβαση, μια συγκροτημένη πρόταση άμεσης αντιμετώπισης του μεγάλου προβλήματος της διαχείρισης των στερεών αποβλήτων περιλαμβάνει:
1. Την εκπόνηση ενός ολοκληρωμένου εθνικού σχεδιασμού, με την ενεργό συμμετοχή των κοινωνικών και επιστημονικών φορέων και των κινημάτων αντίστασης στους ΧΥΤΑ. Την οριστική και αμετάκλητη απόσυρση των δυνάμεων καταστολής από τα « επίμαχα πεδία».
2. Μία νέα πολιτική επιλογή σύγκρουσης με τα κάθε είδους οργανωμένα οικονομικά (εργολαβικά κλπ) και πολιτικά συμφέροντα που εκμεταλλεύονται ασύστολα τον τομέα των στερεών αποβλήτων καθώς και μια νέα πολιτική για τις χρήσεις γης και το τεράστια κεφάλαιο που ονομάζεται δημόσια – λαϊκή γη και ιστορική κληρονομιά.
3. Πολιτικές επιλογές που να προωθούν την χρήση και αξιοποίηση νέων, εξελιγμένων τεχνολογιών που αναπτύσσονται ραγδαία στον τομέα της διαχείρισης των στερεών αποβλήτων σε αντίθεση με τα ξεπερασμένα, αντιπεριβαλλοντικά και αντιπαραγωγικά συστήματα που εφαρμόζονται σήμερα.
4. Μέσα στο πλαίσιο του εθνικού σχεδιασμού, η προώθηση κατασκευής ΜΟΝΑΔΩΝ ολοκληρωμένης διαχείρισης απορριμμάτων, μονάδων δημόσιου – λαϊκού χαραχτήρα και ελέγχου, βασισμένων στις νέες και συμβατές με το ελληνικό περιβάλλον, τεχνολογίες. Με τεχνολογίες που δεν αναπαράγουν τα περιβαλλοντικά προβλήματα (όπως η μέθοδος καύσης – πυρόλυσης), αλλά δημιουργούν συνθήκες ενός άλματος προόδου για την χώρα μας.
Μια τέτοια πολιτική κατεύθυνση, αναμφίβολα βρίσκεται σήμερα σε ρήξη με τις πολιτικές και τις επιλογές, με τα σχέδια του ελληνικού καπιταλιστικού μοντέλου και των πολιτικών – οικονομικών εκφραστών του. Αποτελεί όμως μια ξεκάθαρη, συγκροτημένη πρόταση αγώνα και διεκδίκησης τόσο των κινημάτων όσο και ολόκληρου του λαού που ταλαιπωρείται και υποφέρει - ανάμεσα στα τόσα άλλα - και από το πρόβλημα των σκουπιδιών.