Σάββατο 23 Ιουλίου 2011

ΠΡΟΟΠΤΙΚΕΣ ΤΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ




Άρθρο της Ναυσικάς Κυριάκη
Μέλους του ιδρυτικού πυρήνα της ΕΝΑΚ
23/07/2011


         Ανασφάλεια, ανεργία, ραγδαία πτώση του βιοτικού επιπέδου  και πανικός για το μέλλον, είναι τα χαρακτηριστικά της καθημερινής ζωής στην μνημονιακή Ελλάδα, του 2011. Οι  εξοντωτικοί για το λαό σχεδιασμοί του νεοφιλελεύθερου μπλοκ, που εκφράστηκαν στα μέσα περίπου της δεκαετίας του 1990, υλοποιούνται με τον πιο στυγνό και σκληρό τρόπο σήμερα.
        Η νεοφιλελεύθερη αμφισβήτηση του καπιταλιστικού βιομηχανικού μοντέλου, που είχε ως στόχο την αποδυνάμωση του εργατικού κινήματος και την διαμόρφωση πολιτικών και ιδεολογικών συνθηκών αποδυνάμωσης και «παροπλισμού» του μαρξιστικού μοντέλου και παρουσίασης του ως «παρωχημένου» και «ξεπερασμένου» από την σύγχρονη κοινωνική πραγματικότητα, δυστυχώς συνεπικουρήθηκε για πολλά χρόνια από τα «αριστερά» και προοδευτικά - κατ’ όνομα -  κόμματα και ομάδες – δορυφόρους και «προσωπικότητες». Όλο και περισσότερες «προοδευτικές» φωνές συνέκλιναν εν χωρώ στον αφορισμό της κρατικής εμπλοκής στην οικονομία, είτε δοξάζοντας και υπερβάλλοντας το ρόλο της αυτοδιοίκησης στο Ελληνικό καπιταλιστικό μοντέλο, είτε προωθώντας ψευτοαναπτυξιακές θεωρίες, συμπαρασύροντας έτσι το λαό σε μια δύνη ασάφειας για το οικονομικό και εργασιακό μέλλον του και την γενικότερη πορεία της χώρας. Σε αυτή την ιστορική συγκυρία ζούμε μια αιματηρή μετωπική και συγχρόνως ανθρωποφαγική σύγκρουση που αφορά μια μεταβατική περίοδο από το παλιό ιμπεριαλιστικό, βιομηχανικό μοντέλο, προς το νέο παγκοσμιοποιημένο νεοφιλελεύθερο, ψευτοδημοκρατικού τύπου, που προωθούν τα σύγχρονα ιμπεριαλιστικά κέντρα.  Ο ιμπεριαλισμός, η πιο ξετσίπωτη εκμετάλλευση και η πιο απάνθρωπη καταπίεση εκατομμυρίων ανθρώπων των εξαρτημένων χωρών, έχει ένα βασικό χαρακτηριστικό -  μειονέκτημα. Είναι υποχρεωμένος, εκμεταλλευόμενος τις υπό την κατοχή του χώρες να επενδύει σε αυτές εμπορικά και βιομηχανικά, με αναπόφευκτο αποτέλεσμα την ενίσχυση και των αντίρροπων, προς αυτόν, δυνάμεων γεγονός που εμπεριέχει και το δυνάμωμα, του απελευθερωτικού κινήματος. Στις συνθήκες της σύγχρονης πραγματικότητας, οι ιμπεριαλιστικές πολιτικές για τις εξαρτημένες χώρες -  προτεκτοράτα διαμορφώνονται και επηρεάζονται από το νέο περιεχόμενο, τις ανάγκες και τις λειτουργίες της σύγχρονης διεθνούς καπιταλιστικής οικονομίας. Η λατρευτική στάση του κατεστημένου, απέναντι στις νέες θεωρίες περί παγκοσμιοποίησης  της οικονομίας και ελεύθερης αγοράς, βρήκε έδαφος ανάπτυξης μέσα από προσχηματικούς αγώνες περί διάσωσης του περιβάλλοντος από ύποπτες ΜΚΟ και οικολογικές ομάδες που συγχωνεύτηκαν μέσα σε επίσημα κόμματα. Οι σύγχρονες θεωρίες που επικαλούνται την αλληλεξάρτηση των συστημάτων, χρησιμοποιούν όλους τους τρόπους και τα μέσα. Παίζουν με τις αγωνίες των ανθρώπων τρομοκρατώντας για μαζικές οικονομικές - φυσικές καταστροφές, σερβίροντας με το πιο ύπουλο τρόπο, κάτω από το τραπέζι, την πιο βίαιη αυταρχική και εκμεταλλευτική πολιτική. Σε αυτό απαντάμε: ο κομμουνισμός είναι η ξεκάθαρη και γνήσια, ορθολογική επίλυση «της σύγκρουσης ανάμεσα στον άνθρωπο και την φύση ή του ανθρώπου ενάντια στον άνθρωπο, η γνήσια λύση της πάλης ανάμεσα στην ύπαρξη και στην ουσία, ανάμεσα στην αντικειμενοποίηση και την επιβεβαίωση του εαυτού του, ανάμεσα στην ελευθερία και την αναγκαιότητα, ανάμεσα στο άτομο και το είδος. Είναι η λύση του αινίγματος της ιστορίας, που έχει συνείδηση του εαυτού της, ότι αποτελεί αυτή τη λύση». (Από άρθρο του Τσε Γκουεβάρα που δημοσιεύτηκε στη «Nuestra Industria, Revista Economika» αρ 5 Φεβρουάριος 1964, που επικαλείται την παραπάνω διατύπωση του Κ. Μάρξ)
        Η πολύ βολική, πολιτική, κοινωνική και οικονομική  ρευστότητα, όπως δείχνουν τα γεγονότα αλλά και όπως επιθυμούν τα νεοφιλελεύθερα αφεντικά θα συνεχιστεί επί μακρόν, αν όχι για πάντα. Η Ελλάδα, η χώρα που κατηγορείται ως αντιπαραγωγική επειδή έτσι θέλησε ο ιμπεριαλισμός να είναι, χρησιμοποιείται την περίοδο αυτή (και σαν δοκιμαστικό πεδίο) για να διαμορφωθεί και να μετρηθεί στις διάφορες παραμέτρους του το μοντέλο περιφερειακών χωρών – προτεκτοράτων, πλήρως εξαρτημένων, με άφθονο φυσικό πλούτο, αποχαυνωμένο λαό μέσα στη δίνη του λαμπερού τρόπου ζωής της τηλεόρασης, πρόωρα γερασμένη νεολαία χαμένη μέσα στα ναρκωτικά η στον κυβερνοχώρο, άνεργους που παρακαλούν απεγνωσμένα για μια εξευτελιστική θέση εργασίας στις ξένες επενδύσεις. Ψευτοπράσινες κλπ επενδύσεις καταστροφικές για τις υπάρχουσες υποδομές της χώρας, «επενδύσεις» αποικιοκρατικού χαρακτήρα, που κόντρα στις προπαγάνδες δεν προσφέρουν ούτε στοιχειωδώς θέσεις εργασίας.
         Το μοντέλο αυτό, που έχει τάσεις να επεκταθεί, σε  όλα τα μήκη και τα πλάτη του πλανήτη και θα αφορά όλους τους λαούς, με κάποιους τρόπους ακόμα και αυτούς των ανεπτυγμένων οικονομιών, θα διαμορφώνει μία μάζα καταναλωτών που θα καταπίνει την παραγόμενη πληροφορία και αμφιβόλου χρησιμότητας γνώση, θα καταναλώνει τα εργαστηριακά τρόφιμα που πουλιούνται από τα υποκαταστήματα των πολυεθνικών εταιρειών, θα καταναλώνει επίσης τα ελεύθερα πλέον στην αγορά ναρκωτικά. Δεν θα προκρίνεται ο συνδικαλισμός και τα συλλογικά, οργανωμένα ταξικά κοινωνικά σύνολα, άλλωστε το νεοφιλελεύθερο σύστημα προκρίνει την εξατομίκευση ή και ως αναπόφευκτη εξέλιξη την ασαφή κοινωνικά – ταξικά, άχρωμη πολιτικοιδεολογικά, αδρανειακή κοινωνικά, μπαχαλοειδή συνάρθρηση. Έτσι προωθείται πραχτικά και εξελικτικά η κατάργηση της έννοιας λαός, της έννοιας λαϊκό κίνημα, της έννοιας στοχευμένη και οργανωμένη κοινωνική αντίσταση.
         Με αυτά τα δεδομένα μπορούμε να ερμηνεύσουμε την στήριξη και την προτροπή των ΜΜΕ του συστήματος προς στις «αγαναχτισμένες» συγκεντρώσεις στις πλατείες, συμβάλλοντας στην εδραίωση ενός πλαισίου ταξικά και πολιτικά απροσδιόριστου, που εκτίνεται και «καλύπτει» στοιχεία από την άκρα δεξιά έως την άκρα αριστερά και δημιουργώντας όχι το εκρηκτικό μίγμα που κάποιοι ισχυρίστηκαν αλλά αντίθετα  αυτό το μίγμα που εμπεριέχει όλες τις αντιφάσεις, του περιστασιακού, του αδρανειακού, του ασαφούς και τελικά του ελεγχόμενου. Γιατί κίνημα χωρίς ισχυρό συνεκτικό πυρήνα δεν μπορεί να έχει και να δώσει προοπτική. Είναι χαρακτηριστικό το γεγονός που πέτυχαν αυτές οι συγκεντρώσεις. Το πολυπόθητο θαύμα, ο εργαζόμενος και ο εργοδότης που του ρουφάει το αίμα, να διαμαρτύρονται μαζί και να δημιουργούν έτσι μια νέα «κοινωνική κατάσταση», της ατομικά βιωμένης και άρα εκτονωμένης διαμαρτυρίας. Σε αυτό το αντιδραστικό σχέδιο του σύγχρονου καπιταλιστικού συστήματος, οι λαϊκές απελευθερωτικές δυνάμεις οφείλουμε να επικεντρώσουμε τη προσοχή και την ισχυρή αντίσταση μας (σε κοινωνικό, πολιτικό και ιδεολογικό επίπεδο), μέχρι να το ανατρέψουμε, να χαντακώσουμε το σχέδιο αυτό ολοκληρωτικά. Και στο βασικό αυτό σημείο ο καθένας αναλαμβάνει τις ευθύνες του, ο καθένας κρίνεται. Οι θεωρίες περί «νέας» κοινωνικής διαστρωμάτωσης, προσπαθούν μάταια να καλύψουν τις ολοένα και πιο οξυμένες ταξικές διαφορές, δημιουργώντας μια διαφορετικής αντίληψης κοινωνική εξίσωση. Προωθούνται συστημικές νοοτροπίες στο πλαίσιο των οποίων  το στυλ ζωής θα κυριαρχεί στον χαραχτήρα των κοινωνικών σχέσεων, με έμφαση στο τι φοράς, που συχνάζεις, πως μιλάς, με τι κινείσαι και πως εκφράζεσαι. Αυτά επιδιώκουν να καθορίζουν τύπους ζωής και ιδιόμορφες «αταξικές» πλέον κοινωνικές διαστρωματώσεις. Προωθούνται «τάξεις» ανάμεσα στις τάξεις με νέες «αξίες» και κώδικες συμπεριφοράς.  
          Και η «αριστερά», τι λέει για όλα αυτά; Προσπαθεί με νύχια και με δόντια να μαζέψει διαμαρτυρόμενους ψήφους, μέσα στο ρεζίλι της ανυποληψίας της. Και κάτι ακόμα χειρότερο, να καπελώσει έστω και μια φωνή ή φωνούλα διαφορετική από το πλήθος των ατόμων πριν γίνει επικίνδυνη. Η λεγόμενη πολυφωνική, πληθυντική και πολυδαίδαλη αριστερά, που τελικά είναι στα σίγουρα η πολυδιασπασμένη αριστερά, (πολύ βολικό αυτό), στέκεται αυτοφιμωμένη και αμήχανη, στη καλύτερη περίπτωση, μπροστά σε ένα καταιγισμό ενεργειών φασιστικοποίησης εκ μέρους του συστήματος που δεν το αντιμετωπίζει επί της ουσίας, δεν το ανατρέπει, αντίθετα διαχέεται μέσα σε αυτό (στις σούπες των άχρωμων και άοσμων διαμαρτυριών) και έτσι μετατρέπεται σε οργανικό τμήμα του. Όπως και η υπόλοιπη «επίσημη» κοινοβουλευτική αριστερά, δεμένη στο άρμα των δικών της εσωτερικών αναγκών διαχείρισης και επιβίωσης, αντιμετωπίζει σε περιορισμένη κλίμακα, σε στενό μέτωπο, την λαίλαπα της αντιδραστικής καπιταλιστικής επίθεσης και τους σύγχρονους σχεδιασμούς που εμπεριέχονται σε αυτήν. Έτσι σήμερα, το μαζικό λαϊκό αριστερό κίνημα βρίσκεται αιχμάλωτο των εσωτερικών αντιφάσεων και ανεπαρκειών του, χωρίς προοπτική, χωρίς γραμμή νίκης. Πρόκειται για πολιτικές, που όλως περιέργως, ασχολούνται πολύ με το δέντρο και καθόλου με το δάσος. Όμως η ζωή κυλά, και ο Ελληνικός λαός, εργαζόμενοι και άνεργοι καλούνται ήδη να πληρώνουν τις όλο και μεγαλύτερες συνέπειες των κυρίαρχων πολιτικών.
         Μια άλλη πολιτική, μια άλλη απάντηση, μια άλλη προοπτική αποτελεί το ζητούμενο για το ελληνικό κίνημα αντίστασης, πολιτική που πρέπει να προκύψει μέσα από τα γεγονότα της ταραγμένης και ρευστής κοινωνικής και πολιτικής περιόδου που ζούμε. Δεν θα μας σώσουν ούτε οι αριστεροδεξιοί καθηγητάδες, ούτε οι συγκυβερνήτες του Μητσοτάκη, ούτε οι αμπελοφιλόσοφοι των πλατειών, των ΜΚΟ της «κοινωνίας των πολιτών», ούτε οι φανφαρόνοι «επαναστάτες» κάθε είδους που ασχολούνται με το πολιτικό ψηστήρι σε ανυποψίαστους και υποψιασμένους στις πλατείες. Όλα αυτά δεν έχουν τύχη και θα τα σαρώσει η ίδια η ζωή, όπως ήδη αρχίζει και κάνει. Η προοπτική βρίσκεται στην ανασυγκρότηση του πολιτικού κινήματος αντίστασης στη βάση και τη κατεύθυνση της κατάκτησης της εξουσίας στη πατρίδα μας, μιας εξουσίας στηριγμένης στις πραγματικά παραγωγικές δυνάμεις του τόπου. Η προοπτική επίσης βρίσκεται στην στενή και θερμή αλληλεγγύη και στην κοινή πολιτική κατεύθυνση με τους λαούς της ευρύτερης περιοχής μας (Μεσόγειος, Μέση Ανατολή, Βαλκανική) που δέχονται τις ιμπεριαλιστικές επιθέσεις και πιέζονται, όπως και η χώρα μας για την εφαρμογή των νέων ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών και προταγμάτων. Στην οικοδόμηση του μαχητικού, πολιτικά ξεκαθαρισμένου κινήματος αντίστασης και λαϊκής απελευθέρωσης, εκεί βρίσκεται το καθήκον, η ελπίδα και η προοπτική. Σε μία τέτοια πειστική, σοβαρή και συγκροτημένη ελπίδα και προοπτική θεωρούμε βέβαιο ότι θα ανταποκριθούν θετικά και οι τίμιοι κοινωνικοί αγωνιστές και ο ελληνικός λαός.

Τρίτη 19 Ιουλίου 2011

ΓΙΑ ΤΙΣ ΣΥΓΧΩΝΕΥΣΕΙΣ ΚΑΙ ΤΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΤΩΝ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΩΝ

Ενιαία Αριστερή Κίνηση – ΕΝΑΚ

Κέρκυρα 19/7/2011

ΓΙΑ ΤΙΣ ΣΥΓΧΩΝΕΥΣΕΙΣ ΚΑΙ ΤΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΤΩΝ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΩΝ

(Η ΕΝΑΚ ΣΤΟ ΠΛΕΥΡΟ ΤΩΝ ΕΡΓΑΤΙΚΩΝ ΣΩΜΑΤΕΙΩΝ)

Η προώθηση της διοικητικής συγχώνευσης του Γενικού Νοσοκομείου και του Ψυχιατρικού Νοσοκομείου Κέρκυρας αποτελεί εξέλιξη με σειρά αρνητικών συνεπειών, με μοναδική, ας πούμε, «θετική» την αποφυγή συγχώνευσης με το πανεπιστημιακό των Ιωαννίνων. Μόνο που ούτε αυτό μπορεί να θεωρηθεί ασφαλές και τελεσίδικο γεγονός, στο πλαίσιο της ευρύτερης κυβερνητικής πολιτικής. Η ΕΝΑΚ πιστεύει και αγωνίζεται για ένα σύγχρονο, δημόσιο, δωρεάν σύστημα υγείας. Στηρίζουμε και θα στηρίζουμε το νοσοκομείο, τους εργαζόμενους σε αυτό, τον δημόσιο χαραχτήρα του. Τα πολλά προβλήματα που υπάρχουν εκεί είναι τα αποτελέσματα μακρόχρονων επιλογών που αφορούν τη δομή του ελληνικού καπιταλιστικού μοντέλου, των διαχειριστικών νοοτροπιών, καθώς και των νεοφιλελεύθερων – σοσιαλφιλελεύθερων πολιτικών που εφαρμόζονται.
Κεντρική θέση – εκτίμηση της ΕΝΑΚ είναι ότι οι συγχωνεύσεις των νοσοκομειακών ιδρυμάτων αποτελούν ένα κρίσιμο μέτρο, στο πλαίσιο μιας μεγάλης δέσμης μέτρων και ρυθμίσεων που έχουν στόχο την ιδιωτικοποίηση – εμπορευματοποίηση, στην πράξη, του δημόσιου εθνικού συστήματος υγείας. Σε αυτή την φάση η κυβέρνηση μεθοδεύει και ολοκληρώνει την διαμόρφωση ενός υποβαθμισμένου, υπό δημόσιο – κρατικό έλεγχο, ιδιωτικού όμως – στο περιεχόμενο – συστήματος υγείας. Σε επόμενες φάσεις το αντιδραστικό – αντικοινωνικό σχέδιο θα προωθηθεί παραπέρα εάν δεν εκφραστεί ισχυρή λαϊκή κοινωνική αντίσταση.
Γενικότερα, η συγχώνευση των δύο νοσοκομείων, του Γενικού και του Ψυχιατρικού, αποσκοπεί στην μείωση του κόστους λειτουργίας τους σε βάρος της παροχής υπηρεσιών προς τους ασθενείς. Στην περίπτωση, ειδικά του Ψυχιατρικού Νοσοκομείου Κέρκυρας (Ψ.Ν.Κ.), ενός ιστορικού ιδρύματος για τον τόπο μας, δεν υπάρχει απλά θέμα μόνο σχετικά με την υποβάθμιση των πολυσύνθετων και ευαίσθητων υπηρεσιών που προσφέρει στον τομέα της ψυχικής υγείας και όχι μόνο. Είναι ιδιαίτερα σοβαρό ότι προκαλούνται και ανοίγουν θέματα που αφορούν την εντυπωσιακά μεγάλη περιουσία του Ψ.Ν.Κ. η οποία θα όφειλε να αξιοποιείται αποκλειστικά προς όφελος των ασθενών και της αναβάθμισης της ψυχικής υγείας.
Η ΕΝΑΚ καλεί τον λαό και τους φορείς να παρακολουθούν στενά αυτό το πολύ σημαντικό θέμα. Επίσης σε ότι αφορά το Ψ.Ν.Κ. και την προοπτική της συγχώνευσης του, δημιουργούνται συγκεκριμένα ερωτήματα όπως:
α) Τι θα γίνει με τις υπάρχουσες δομές; Η κατάργηση ή η κατάτμηση των δομών της ψυχικής υγείας θα περιθωριοποιήσει τους ασθενείς;
β) Θα προωθηθούν τελικά τα κέντρα αυτισμού, αλκοολισμού, ατσχαιμερ, πρόγραμμα απεξάρτησης από τα ναρκωτικά και ποιος θα έχει την ευθύνη;
Με βάση όλα τα νέα στοιχεία και τις νέες καταστάσεις που έχουν διαμορφωθεί, θέτουμε δημόσια ορισμένα από τα πολύ σοβαρά και επίκαιρα προβλήματα που αφορούν το Νοσοκομείο της Κέρκυρας. Επίσης δηλώνουμε ότι τα προβλήματα αυτά θα βρίσκονται διαρκώς στο επίκεντρο της προσοχής μας, ασκώντας παράλληλα δημόσιο έλεγχο. Σήμερα, οι εργαζόμενοι, αρχής γενομένης με αυτούς του ΨΝΚ, αντιδρούν και κινητοποιούνται εναντία στη συγχώνευση. Αναμένεται και η επίσημη θέση των εργαζομένων του νοσοκομείου που και εκεί υπάρχουν ισχυρές αντιδράσεις. Έτσι, εάν τελικά δεν ματαιωθεί η συγχώνευση, σαν αποτέλεσμα των κοινωνικών αντιδράσεων, θα προκύπτουν στην πράξη ορισμένα πολύ σοβαρά θέματα:
1. Είναι βασικό θέμα η πολιτική που θα ακολουθήσει το νέο Δ.Σ. σχετικά με την νέα δομή που θα προκύψει μετά την συγχώνευση. Θα επιχειρήσει να καλύψει «κενά» του νοσοκομείου υποβαθμίζοντας τις ψυχιατρικές κλπ υπηρεσίες; Πως γενικότερα θα κατανεμηθεί το προσωπικό; Θα χρησιμοποιηθεί η νέα δομή για μετακινήσεις προσωπικού στα διάφορα τμήματα, στη βάση παλαιών πρακτικών, του ρουσφετιού και της εξυπηρέτησης υμετέρων; Πρόκειται για κρίσιμα ερωτήματα, καθώς το ζητούμενο είναι, ένα ορθολογικό, αξιόπιστο, αποτελεσματικό και δίκαιο οργανόγραμμα.
2. Στον τομέα των ιατρικών μηχανημάτων και του αξονικού τομογράφου. Είναι ανάγκη να δοθεί τέλος στη παρακμιακή – παλαιοκομματική πρακτική με τις συνεχείς δημοσιοποιήσεις των βλαβών, των προβλημάτων με τα εξαρτήματα κλπ που οδηγούσαν στο γνωστό «κατόπιν ενεργειών μας». Απαιτείται μια αναβάθμιση του τμήματος ιατρικών μηχανημάτων, επανδρωμένου επαρκώς με κατάλληλους τεχνικούς (σήμερα υπάρχει μόνο ένας τεχνικός ενώ προβλέπονται περίπου επτά), με αποτέλεσμα τα μηχανήματα να διοχετεύονται για επιδιορθώσεις στον ιδιωτικό τομέα. Επισημάνουμε π.χ ότι ο αξονικός τομογράφος έχει πλέον εξαντλήσει τη διάρκεια ζωής του (δέκα και πλέον χρόνια), παρουσιάζει βλάβες (τώρα αλλάχτηκε η λυχνία του), είκοσι μέρες το νοσοκομείο δεν είχε αξονικό τομογράφο και οι ασθενείς πήγαιναν σε ιδιώτη. Έτσι υπάρχει άμεση ανάγκη για νέο αξονικό. Ακόμα ο μαγνητικός τομογράφος δεν λειτουργεί λόγω έλλειψης των κατάλληλων χειριστών.
3. Σχετικά με την παθολογική κλινική. Η πιθανότητα συγχώνευσης των δύο κλινικών, της ( Α΄και Β΄) καταρχήν δεν μπορεί να θεωρηθεί θετική εξέλιξη καθώς οι δύο κλινικές λειτουργούν με μεγάλη πληρότητα και δοκιμασμένη αποτελεσματικότητα, παρά τα διάφορα αντικειμενικά προβλήματα που εκεί, στην αντιμετώπισή τους, πρέπει να στραφεί η προσοχή. Σε ότι αφορά, τώρα, την λειτουργία των εργαστηρίων. Θα αντιμετωπιστούν άμεσα οι σοβαρές ελλείψεις; Είναι σοβαρότατο ότι παρουσιάζεται στα εργαστήρια σε τακτά χρονικά διαστήματα, έλλειψη αντιδραστηρίων (απαραίτητα για την διενέργεια εξετάσεων), με αποτέλεσμα οι εξετάσεις να μεταφέρονται σε ιδιώτες.
4. Σχετικά με το ΕΚΑΒ. Πως θα αντιμετωπίσει το νέο ΔΣ την κατάσταση που αναγκάζει το ΕΚΑΒ να απασχολείται με τη μεταφορά στα Γιάννενα δεκάδων ασθενών (συνοδευμένων κάποιες φορές και από γιατρούς) μηνιαίως (60 έως 80) με αποτέλεσμα να μειώνεται η προσφορά του στη Κέρκυρα και να μεγαλώνει το κόστος;
5. Παρουσιάζεται ταχτική έλλειψη απολύτως αναγκαίων υλικών (πχ για μικρά διαστήματα δεν υπάρχουν τα βασικά είδη όπως: ρολά χαρτί, πάνες, επαρκείς σύριγγες, ξυριστικές μηχανές κλπ). Επίσης στο φαρμακείο παρατηρείται μερική έλλειψη των απολύτως αναγκαίων γαντιών όπως επίσης και γάζες. Εξ ίσου σοβαρά προβλήματα υπάρχουν και στα πλυντήρια (μηχανικός εξοπλισμός εγκαταλελειμμένος, χωρίς μέτρα συντήρησης) με αποτέλεσμα οι λειτουργίες τους να μεταφέρονται στον ιδιωτικό τομέα. Τέλος, συσσωρευμένα προβλήματα παρουσιάζονται στα κέντρα υγείας (σε προσωπικό και τεχνικά μέσα) που απαιτούν μια συνολική αντιμετώπιση.
Τα παραπάνω αποτελούν ορισμένες αναφορές που παρουσιάζουν ένα μόνο τμήμα της γενικότερης κατάστασης και λειτουργίας του νοσοκομείου της Κέρκυρας στην περίοδο πριν την συγχώνευση. Επιβεβαιώνεται ότι αποτελεί άμεση αναγκαιότητα η αύξηση (και όχι η μείωση δαπανών), η ουσιαστική αύξηση του ιατρικού - νοσηλευτικού και ευρύτερου προσωπικού, η ορθολογική και αποτελεσματική, ως προς το δημόσιο συμφέρον, διαχείριση και διοίκηση. Η ΕΝΑΚ στηρίζει τα δημόσια νοσοκομεία και παλεύει σταθερά για την βελτίωση των δημόσιων υπηρεσιών υγείας πού σήμερα οι αντιλαϊκές μνημονιακές πολιτικές θέλουν να τις καταργήσουν. Στηρίζουμε πρωτίστως τις προσπάθειες των εργαζομένων και των σωματείων τους γιατί οι εργαζόμενοι αποτελούν τον σταθερό προασπιστή και εγγυητή του δημοσίου συμφέροντος σε αυτόν τον νευραλγικό για τις ανθρώπινες – λαϊκές ανάγκες τομέα.

Τετάρτη 13 Ιουλίου 2011

ΘΕΡΙΝΟ ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑ ΓΙΑ ΠΑΝΤΟΚΡΑΤΟΡΑ

ΘΕΡΙΝΟ ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑ ΓΙΑ ΠΑΝΤΟΚΡΑΤΟΡΑ

Ο ΑΓΩΝΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΑ ΑΙΟΛΙΚΑ ΠΑΡΚΑ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ (2)


                                    του Μάριου Άνθη
                      μέλους του ιδρυτικού πυρήνα της ΕΝΑΚ
13/7/2011
     Όπως πληροφορηθήκαμε από δημοσιογραφικές πηγές και δημοσιεύματα, ξαφνικά, μέσα στο κατακαλόκαιρο, συγκεκριμένα 30 Ιουνίου, ο Γ. Γ. της ΔΕΠΙΝ κ. Αποστολόπουλος παραχώρησε (υπέγραψε) την άδεια εγκατάστασης των 12 ανεμογεννητριών, συνολικής ισχύος 24 MW στο Παντοκράτορα . Έτσι ολοκληρώνεται το τυπικό σκέλος της απαράδεκτης παρασκηνιακής μεθόδευσης που όπως συστηματικά έχει καταγγείλει η ΕΝΑΚ υλοποιείται κατά φάσεις, με αρχή την έκδοση περιβαλλοντικών όρων από τον κ. Γεωργαλίδη (12/12/2010) λίγο πριν φύγει από την ΠΙΝ, την (εκ του πονηρού) άρνηση του αιρετού Περιφερειακού Συμβουλίου να συζητήσει, να τοποθετηθεί επί του θέματος, και τώρα την αιφνίδια κίνηση του Αποστολόπουλου, σε θερινή τουριστική περίοδο που ο κόσμος είναι απασχολημένος με την επιβίωση. Ενδιάμεσα, είχε προηγηθεί η μαζική κινητοποίηση και ομόθυμη εναντίωση των ενδιαφερομένων κατοίκων και οικισμών της ευρύτερης περιοχής, των φορέων, των συλλόγων, οι λαϊκές συνελεύσεις και επίσης – ως κορυφαίο γεγονός – η (σχεδόν) ομόφωνη απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου Κερκύρας, ξεκάθαρα ενάντια, με πλήρη επιχειρηματολογία, στην δημιουργία του αιολικού πάρκου της Γερμανικής πολυεθνικής ENOVA. Όπως όμως αποδεικνύεται το παιγνίδι ήταν και στημένο και σύνθετο.
     Οφείλω να επισημάνω και να θυμίσω ότι αμέσως μετά την απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου Κερκυραίων, (ΔΣ) προχώρησα άμεσα σε ένα άρθρο – παρέμβαση με τίτλο « ο αγώνας ενάντια στα αιολικά πάρκα συνεχίζεται» που αφού έκρινα ως θετική την απόφαση του ΔΣ, την χαρακτήριζα μη επαρκή και καλούσα το ΔΣ σε επιθετικές νομικές και πολιτικές πρωτοβουλίες με στόχο την διασφάλιση στην πράξη αυτής της ομόφωνης απόφασης του αιρετού εκφραστή του κερκυραϊκού λαού, καλώντας παράλληλα το λαό και τους φορείς σε επαγρύπνηση. Θα ήθελα μάλιστα να σημειώσω η θέση μου αυτή τότε, δέχτηκε μια κάποια κριτική από ορισμένους φιλικούς κύκλους, σαν – ίσως – υπερβολική. Όμως δεν ήταν.
    Σχετικά με το ουσιαστικό μέρος της υπόθεσης των ανεμογεννητριών, δηλαδή τις περιβαλλοντικές, οικονομικές, κοινωνικές και άλλες συνέπειες δεν θα επανέλθω τώρα. Το θέμα έχει εξαντληθεί σε πλατιά δημοκρατική συζήτηση και άνθρωποι με τεχνικές γνώσεις, εμπειρία κλπ. έχουν αναφερθεί διεξοδικά. Και στο Δημοτικό Συμβούλιο, επίσης, η συζήτηση υπήρξε διαφωτιστική.
    Θα θέσω ορισμένα - κρίσιμα πιστεύω – ερωτήματα που τα καταθέτω στο δημόσιο προβληματισμό:
1) Στον τόπο μας, στο νησί μας, η εκφρασμένη άποψη του επίσημου και νόμιμου εκφραστή του λαού ( αναφέρομαι στο Δημοτικό Συμβούλιο) και μάλιστα για πολύ σοβαρό θέμα, δεν έχει – πλέον – καμία αξία και σημασία; Τότε γιατί υπάρχει το Δημοτικό Συμβούλιο; Για να συζητάει για φόρους;
2) Ποιος λόγος και ποια σκοπιμότητα οδήγησαν το Περιφερειακό Συμβούλιο να είναι απρόθυμο, να αρνείται συζήτηση και έκφραση θέσης σχετικά με το ζήτημα; Γιατί εκφράστηκαν διάφορες και από πολλές πλευρές κωλυσιεργίες και « συμπτώσεις» προκειμένου να μην συζητηθεί το θέμα; Από αυτό το ερώτημα είμαστε αποφασισμένοι να μη ξεφύγουν εύκολα, δίχως δημόσια απάντηση.
3) Προκύπτει ένα πολιτικό ζήτημα, καθοριστικής σημασίας, άμεσα συνδεδεμένο και με την πολιτική περίοδο που περνάει η χώρα μας. Ρωτάω: Είναι αποδεκτό, διάφορα κέντρα και διάφοροι παράγοντες να υπογράφουν (στα γραφεία του παρασκηνίου) αποφάσεις εξυπηρέτησης των πολυεθνικών ομίλων και των συμφερόντων τους, προκλητικά, περιφρονώντας ξεδιάντροπα το λαό, τους φορείς, τις προσφυγές που έχουν γίνει από φορείς, ακόμα και τα κορυφαία αιρετά όργανα;
Βρίσκεται τελικά η χώρα σε κατοχή; Θέτω αυτά τα ερωτήματα γιατί η «επένδυση» της ENOVA προχωρά στην εκβιαστική υλοποίησή της, χωρίς καμία κοινωνική συναίνεση και νομιμοποίηση, αποκλειστικά στηριγμένη στις υπογραφές κάποιων διοικητικών παραγόντων, ενός διορισμένου περιφερειάρχη λίγο πριν αποχωρήσει και ενός διοικητικού παράγοντα με έδρα την Πάτρα!
Βέβαια , προσωπικά δεν αμφιβάλω ότι οι παράγοντες αυτοί κινούνται εντός μιας ευρύτερης πολιτικής. Όπως δεν αμφιβάλλω ότι η πολιτική της «πράσινης ανάπτυξης» των πολυεθνικών, που προβλέπεται και στο Μεσοπρόθεσμο και στις αποικιοκρατικού τύπου «συμφωνίες» των Γερμανών με την χώρα μας, αυτή η πολιτική έχει διάφορους υποστηριχτές και στυλοβάτες, αρκετοί από τους οποίους παρουσιάζονται σήμερα και ως «αγανακτισμένοι».
    Εμείς, η ΕΝΑΚ, καλούμε τους φορείς, τους βουλευτές, τους συλλόγους, τους κατοίκους, σε άμεση κινητοποίηση. Αυτή η παρασκηνιακή και προκλητική μεθόδευση για το αιολικό δεν πρέπει να περάσει. Θα ανοίξει τους «ασκούς του Αιόλου» σε πολλά που θα έρθουν με τη σειρά τους. Κυρίως, καλούμε τον Δήμαρχο και το Δ.Σ. Κέρκυρας να παρέμβουν τώρα. Άμεσα, επιθετικά, ουσιαστικά, δυναμικά. Εάν δεν το κάνουν, είναι αναπόφευκτο να δημιουργηθούν εύλογα ερωτηματικά, με κυριότερο εάν αποτελούν και αυτοί συστατικό μέρος μιας ευρύτερης συμπαιγνίας και εξαπάτησης. Ας ελπίσουμε πως όχι…