ΓΙΑ ΤΗΝ ΛΕΓΟΜΕΝΗ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΕΡΙΣΣΟ..

Τι μπορεί να σημαίνει αλήθεια αποκατάσταση..Απο ποιούς γινεται και τη νόημα έχει..Πολύ περισσότερο όταν πρόκειται για ιστορικό πρόσωπο της βαρύτητας και της εμβέλειας του Νίκου Ζαχαριάδη..Το πρώτο που πρέπει να επισημανθεί είναι ότι, όταν- έστω- μελετάται και επανεκτιμάται ουσιαστικά  ένας ιστορικός ηγέτης, είναι ορθολογικό να μελετάται πρωτίστως με πολιτικοιδεολογικούς και κοινωνικούς όρους, στην πολιτική ουσία του έργου του και της δράσης του και όχι στη βάση του ότι υπήρξε αδικημένος,  και,,μη πράκτορας του ταξικού εχθρού..όπως λέει ο Περισσός. Κανείς δεν περίμενε τόν Περισσό αλλά και κανέναν άλλο, να αποφανθεί 38 χρόνια μετά τον, υπο ακόμα ασαφείς συνθήκες, θάνατο του Νίκου Ζαχαριάδη σε κατάσταση αιχμαλωσίας και ομηρίας στη Σιβηρία, οτι ο ιστορικός ηγέτης υπήρξε τίμιος και αφοσιωμένος στις αρχές του αγωνιστής.. Αυτό το ήξεραν σε όλες τις φάσεις, απο την αρχή, οι πάντες, οι διώκτες του, οι εχθροί και κυρίως οι ειλικρινείς σύντροφοι του.Πρεπει επίσης να παρατηρήσουμε ότι μαζί με τον ρόλο του προσώπου είναι επιβεβλημένο να συνεκτιμάται επιστημονικά, διαλεκτικά και ολόπλευρα το σύνολο των συνθηκών, των γεγονότων, των φυσικών προσώπων, που επέδρασαν στις εξελίξεις και πολύ περισσότερο να εκτιμώνται οι συνέπειες στο ακριβές και απαραίτητο βάθος χρόνου.Το ζήτημα είναι ποιό ήταν το πολιτικό και κοινωνικό περιεχόμενο που ενέπνευσε και επέβαλε την απομάκρυνση, απομόνωση, πολιτική περιθωριοποίηση, εξόντωση του Νίκου Ζαχαριάδη. Το ζήτημα είναι ποιές ήταν οι συνέπειες στη δομή, την διάρθρωση, στην πολιτικη παρουσία και δράση του ελληνικού λαικοδημοκρατικού και απελευθερωτικού κινήματος και σε ολόκληρες γενιές παλιών και νέων αγωνιστών.Το ζήτημα είναι ποιός, πως και εάν, όλα αυτά τα χρόνια τον υπερασπιζόταν απο τις πανταχώθεν συκοφαντίες, διαστρεβλώσεις, αθλιότητες που πολλοί κύκλοι, δεν σταμάτησαν ποτε να αναπαράγουν. Το ζήτημα, επισης, είναι ποιοί συμμετείχαν,συμμετέχουν ενεργα και με όλους τους πιθανούς και απίθανους τρόπους, η ακόμα, και με ένοχη σιωπή, για ολόκληρες δεκαετίες στις διαδικασίες σπίλωσης, πολιτικής και φυσικής εξόντωσης του Νίκου Ζαχαριάδη, επιτρέποντας στόν εχθρό να τον συκοφαντεί, αλλα κυρίως - και αυτο είναι το σημαντικότερο - αναιρώντας, καταργώντας, διαστρεβλώνοντας και υπονομεύοντας την συνολική πολιτική γραμμή, τις πολιτικές - θεωρητικές επεξεργασίες και τις παρακαταθήκες του Νίκου Ζαχαριάδη, που η αξία τους είναι κυριολεκτικά επίκαιρη. Η κατάργηση, με διάταγμα του Περισσου, της 6ης και 7ης ολομέλειας 55 χρόνια μετά την διεξαγωγή τους, δεν σημαίνει απολύτως τίποτα και επιπλέον προκαλεί γέλιο σε ερευνητές, ιστορικούς και σε ανθρώπους κάθε ηλικίας. Ούτε η ιστορία μπορεί να καταργηθεί, ούτε τα γεγονότα και οι συνέπειες τους. Ένας Ζαχαριάδης χωρίς τον αληθινό Ζαχαριάδη, ένας κενός και βολικός Ζαχαριάδης για καταναλωτική χρήση, αυτή είναι η ουσία, αυτο είναι το υπόβαθρο και το κίνητρο μιας τέτοιας αποκατάστασης. Όμως ο Νίκος Ζαχαριάδης δεν ήταν ποτέ και ποτέ δεν θα μπορέσει κανείς να τον καταστήσει κενο. Η ακατάβλητη επαναστατική φύση και φυσιογνωμία του που δεν χώρεσε ποτέ σε ειδικού τύπου διαχειρίσεις και τον συντρόφευσε μέχρι το τέλος του βιολογικού κύκλου του, συνεχίζει να λειτουργεί και να ανατρέπει κάθε είδους σχέδια και κυρίως σχέδια για νέες ομηρίες και διαστρεβλώσεις.